Added (2011-07-21, 1:27 Am)
---------------------------------------------
μπερδευτηκα μαλον με το π.χ

Added (2011-07-21, 1:33 Am)
---------------------------------------------
ο ιουδας απο τα γαμαλα ξερεις αν ειχε καποια συγγενικη σχεση με τους γονεις η την οικογενεια του ιουδα του ισκαριωτη?

Added (2011-07-22, 5:40 PM)
---------------------------------------------

Added (2011-07-22, 5:43 PM)
---------------------------------------------

Added (2011-07-22, 5:49 PM)
---------------------------------------------
στην εξεγερση της απογραφης σκοτωθηκε ο ιουδας ?

Added (2011-07-22, 11:34 PM)
---------------------------------------------
(4)

Τώρα, όμως, μετά την “ανακάλυψη” του βιολογικού πατέρα του Ιησού προκύπτει ένα άλλο ερώτημα: Τί μας ενδιαφέρει ποιον είχε πατέρα ο Ιησούς; Γιατί να μην δεχθούμε ό,τι γράφει η Καινή Διαθήκη και να τελειώνει το θέμα; Κι όμως, μας ενδιαφέρει! Και όχι μόνο εμάς αλλά και όλα τα Ιερατεία των Χριστιανικών δογμάτων, όπως και το Ιερατείο των Εβραίων!

Ο λόγος είναι απλός! Υπάρχουν προδιαγραφές του προσδοκώμενου Μεσσία των Εβραίων, τις οποίες για να είναι ο Ιησούς ο Μεσσίας πρέπει να τις έχει! Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ότι από ΣΠΕΡΜΑ ΔΑΥΙΔ θα προέλθει ο Σωτήρας της Ιουδαίας και θα βασιλεύσει στη γη. Κατάγεται τελικά ο Ιησούς από τον Βασιλιά Δαυίδ; Είναι τελικά πράγματι έτσι τα όσα περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη;

Ψαλμοί 132:11. «Ώμοσεν ο Κύριος με αλήθειαν εις τον Δαβίδ, και δεν θέλει το αθετήσει. Από τον καρπόν του σώματος σου θέλω βάλει επάνω εις τον θρόνο σου»

Ιερεμίας 23:5. «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Κύριος, ότε θέλω ανεγείρει εις τον Δαβίδ βλαστόν δίκαιον, και βασιλεύς θέλει βασιλεύσει, και ευημερήσει, και εκτελέσει κρίσιν και δικαιοσύνη επάνω εις την γην»

Από τα παραπάνω εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης είναι εμφανέστατο ότι δίνεται ιδιαίτερη βαρύτητα στο γεγονός ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας ΘΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΠΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΑΠΟ ΣΠΕΡΜΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ.

Μια παρόμοια διαβεβαίωση μας δίνει και ο Παύλος (προς Ρωμαίους 1:3) ως προς την καταγωγή από την Βασιλική γενιά του Δαβίδ.

Μιας και αλλιώς δεν γίνεται να χαρακτηρισθεί ο Ιησούς ως εκπλήρωση της προφητείας, γεννούνται ορισμένα βασανιστικά ερωτήματα.

Εφόσον αποδεχόμαστε την ερμηνεία που δίνει η Καινή Διαθήκη ως προς την άμωμο σύλληψη της παρθένου Μαρίας, και δεδομένου ότι ο Ιησούς δεν έχει θνητό πατέρα, είναι ηλίου φαεινότερο ότι είναι αδύνατον να έλκει την καταγωγή του από σπέρμα βασιλικό αφού δεν προήλθε από μια ερωτική συνεύρεση του Ιωσήφ που ήταν απόγονος Δαβίδ.

Επομένως, στο πρόσωπο του Ιησού της Καινής Διαθήκης ΔΕΝ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΒΑΣΙΚΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΣ. Και αυτό διότι όπως ξεκάθαρα βλέπουμε η προφητεία ομιλεί για ΚΑΡΠΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ και όχι κάποια… επέμβαση αγγέλου!!

Οι Ευαγγελιστές Ματθαίος και Λουκάς μας ομιλούν για το γενεαλογικό δέντρο του Ιησού. Ο καθένας όμως λέει… τα δικά του!

1. Στο Κατά Ματθαίον, το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού ξεκινάει από τον Αβραάμ, ενώ στο Κατά Λουκά από τον Αδάμ.
2. Στο Κατά Ματθαίον, οι πρόγονοι του Ιησού μέχρι τον Αβραάμ είναι 40, ενώ στο Κατά Λουκά 56. Συνολικά μεταξύ τους οι δυο ευαγγελιστές (με επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, βοήθειά μας) συμφωνούν μόνον 16 ονόματα!
3. Στο Κατά Ματθαίον, πατέρας του Ιωσήφ και παππούς του Ιησού είναι ο Ιακώβ, ενώ στο Κατά Λουκά ο Ηλί.
4. Στο Κατά Ματθαίον, ως γιος του βασιλέως Δαυίδ και πρόγονος του Ιησού αναφέρεται ο γνωστός βασιλιάς Σολομών, ενώ στο Κατά Λουκά απουσιάζει.
5. Από τον βασιλιά Δαυίδ μέχρι τον Ματθά (ή Μαθθά), προπάππου του Ιησού, μόνον δύο ονόματα συμφωνούν μεταξύ τους, ο Σαλαθιήλ και ο γιός του Ζοροβαβέλ. Όμως στο Κατά Ματθαίον αυτοί είναι ο 11ος και 12ος πρόγονος, ενώ στο Κατά Λουκά ο 20ος και 21ος πρόγονος. Από τα υπόλοιπα ονόματα των προγόνων του Ιησού, ούτε ένα δεν συμφωνεί μεταξύ τους!
6. Από τον Αβραάμ μέχρι τον βασιλιά Δαυίδ το γενεαλογικό δένδρο του Ιησού παρουσιάζει συμφωνία ονομάτων μεταξύ των δύο ευαγγελίων, ίσως επειδή οι συγγραφείς των ευαγγελίων χρησιμοποίησαν ως κοινή πηγή την «Παλαιά Διαθήκη».

Ας δούμε όμως και αντιφάσεις… στο Κατά Ματθαίον!

1. Στο Κατά Ματθαίον 1:17 αναφέρεται: «Πάσαι ουν αι γενεαί από Αβραάμ έως Δαυίδ γενεαί δεκατέσσαρες, και από Δαυίδ έως της μετοικεσίας Βαβυλώνος γενεαί δεκατέσσαρες, και από της μετοικεσίας Βαβυλώνος έως του Χριστού γενεαί δεκατέσσαρες». Αν και από Αβραάμ έως και Δαυίδ: 14, από Σολομώντα έως και Ιεχονία: 14, ωστόσο… από Ιεχονία έως και Ιησού: 13!!!!!! Απορίας άξιο είναι γιατί κανείς δεν διόρθωσε το λάθος μέχρι σήμερα! Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μετρήσει τους προπάτορες του Ιησού; Θεώρησαν, μάλλον, ότι ο Ματθαίος ως τελώνης θα ήταν και καλός στην αριθμητική!

2. Στο Κατά Ματθαίον 1:21 αναφέρεται: «τέξεται δε υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». Ωστόσο, αμέσως παρακάτω αναφέρεται (1:22-23) «Τούτο δε όλον γέγονεν ίνα πληρωθή το ρηθέν υπό Κυρίου δια του προφήτου (ποιου προφήτου, ένας Θεός ξέρει) λέγοντος, Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσουσιν το όνομα αυτού Εμμανουήλ, ο έστι μεθερμηνευόμενον μεθ' ημών ο Θεός».

Δηλαδή… για πείτε μου από πού κι ως πού εκ των προφητών προκύπτει Ιησούς = Εμμανουήλ;;;;

Συμπέρασμα: Αν ο Ιησούς δεν είναι γνήσιο παιδί του Ιωσήφ (ο οποίος κατάγεται από το γένος Δαυίδ) τότε προς τί όλη αυτή η καταγραφή του γενεαλογικού δένδρου του Ιησού;;;

Εδώ σηκώνει μια παρένθεση για να βγάλω τα απωθημένα μου. Ξέρετε, βέβαια (που λέει ο λόγος), πως αρχίζει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον. Με την γενεαλογία του Χριστού. Αρχίζει με «Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ», περνάει από δεκάδες γενεές και καταλήγει στο «…Ιακώβ δε εγέννησε τον Ιωσήφ τον άνδρα Μαρίας, εξ ης εγεννήθη ο Ιησούς ο λεγόμενος Χριστός». Όχι, δεν θα ασχοληθούμε με μαθήματα… για αρχάριους αιρετικούς, όπως «τι σχέση έχει ο Χριστός με την φάρα του Ιωσήφ, αφού δεν ήταν υιός του;» και το «άνδρα Μαρίας» αντί συντρόφου, ή αρραβωνιαστικού κλπ. Αυτά είναι χιλιοειπωμένα και αφορούν άλλου είδους έρευνα. Άλλα πράγματα θα πούμε.

Στην Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή του (κεφ. Α΄, στίχ. 4) ο Παύλος γράφει: «…μηδέ προσέχειν μύθους και γενεαλογίαις απεράντοις, οίτινες ζητήσεις παρέχουσι μάλλον ή οικονομίαν Θεού τη εν πίστει». Στην προς Τίτον επιστολή του (κεφ. Γ’, στίχ. 9) γράφει: «…μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο, εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι». Μάλιστα! Μωρές, ανωφελείς και μάταιες οι συζητήσεις και οι καβγάδες περί ΜΥΘΩΝ και γενεαλογιών του Χριστού! Άχρηστες και ίσως ανακριβείς οι αναφορές στη γενεαλογία του Χριστού, τόσο στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, όσο και στο κατά Λουκάν (κεφ. Γ΄, στίχ. 23-38). Μόνο που ο Λουκάς πάει ανάποδα, από μπρος προς τα πίσω, αρχίζοντας με τον Χριστό («ως ενομίζετο ΥΙΟΣ ΙΩΣΗΦ» λέει!), αλλά ξεπερνώντας και τον Αβραάμ, καταλήγει στον… Αδάμ και τον Θεό!!!

Μα, καθίστε ένα λεπτό. Αν ο Ιησούς ήταν… εξ υιοθεσίας Ιωσήφ απόγονος του Αδάμ και του Θεού, το ίδιο είμαι και εγώ κι εσείς και όλοι μας, διότι υποτίθεται ότι από τον Αδάμ καταγόμαστε όλοι. Τώρα, βέβαια, οι φάρες χώρισαν στην πορεία, το μακρινό ξαδερφάκι μου ο Ιησούς παρεξέκλινε προς την Παλαιστίνη μέσω Αμώς, Ναούμ, Δαυίδ και ξέρω ‘γω τι, ενώ εγώ παρέμεινα σταθερός στον Ελληνικό χώρο και γεννήθηκα μέσω Νικήτα, Ιωάννη, Κωνσταντίνου, αλλά εδώ ο Αδάμ μετράει, ο κοινός πρόγονος, τον οποίο ο Λουκάς καταγράφει ως τον πρώτο απόγονο, δηλαδή ΥΙΟ του Θεού, «… του Μαθουσάλα, του Ενώχ, του Ιάρεδ, του Μαλελεήλ, του Καϊνάν, του Ενώς, του Σηθ, του Αδάμ, του Θεού»!!!

Δηλαδή, ο Ησίοδος ποιανής φάρας απόγονος ήταν; Του Αμιναβάδ ή του Αράμ; Από τον Ελεάζαρ ή τον Ιωσαφάτ πέταξε παραπούλι η φάρα του Ομήρου; Και ο Σοφοκλής είναι το γένος Εζεκία ή έχει και λίγο Ελιακείμ μέσα του; Δε γ…μαστε να πιάσουμε νέα ράτσα, λέω ‘γω!!!

Όχι, δεν προσβάλω την Παλαιά Διαθήκη, που μου έδωσε και εξακολουθεί να μου δίνει απέραντη ευχαρίστηση, κυρίως όταν την διαβάζω συγκριτικά με άλλα αρχαία κείμενα. Ούτε προσβάλλω την Εβραϊκή πίστη, που άντεξε περισσότερο από την αρχαία Ελληνική και μαγκιά της! Καλή είναι η Εβραϊκή πίστη για τους Εβραίους, δεν υπάρχει κακή πίστη, αυτά είναι θέματα κουλτούρας. Μη μου δίνεται «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη, όμως, έναν όρο που είναι ταυτόσημος με «ελληνοεβραϊκά» ιδεώδη! Κάτι τέτοια δεν κολλάνε. Και άμα θέλουν οι παπάδες να μνημονεύουν και να λένε «των αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης» ομιλούν για τον εαυτό τους και για τους ομοϊδεάτες τους. Ομιλούν για μένα, όσο ομιλούν οι ραβί του Τελ Αβίβ ή οι μουλάδες της Τεχεράνης! Τα είπα και ησύχασα! Κλείνει η παρένθεση.

Μήπως, όμως, ο Ιησούς έλκει την βασιλική καταγωγή του από την μητέρα του; Αν και αστήρικτο παντελώς, ας δούμε τί πιθανότητες μπορεί να υπάρχουν.

ΟΥΔΕΙΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΟΥΣΕ ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΕΚ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ! Οι γυναίκες δεν λογαριαζόντουσαν κατά την εβραϊκή παράδοση ως σημείο αναφοράς για την καταγωγή ενός ατόμου, και αυτό για τον απλό λόγο ότι πίστευαν πως ολόκληρος ο άνθρωπος βρίσκεται και απορρέει από το σπέρμα του άνδρα (γι’ αυτό και δεν υπάρχει αναφορά καμίας γυναίκας στα δυο γενεαλογικά δέντρα). Ας μην ξεχνάμε ότι η ύπαρξη του ωαρίου της γυναίκας ανακαλύφθηκε μετά το 1827.

Η γυναικεία μήτρα θεωρούνταν μονάχα ως ΤΟ ΧΩΜΑ μέσα στο οποίο φυτεύονταν ο καρπός. Όπως υπήρχε άγονο χώμα μέσα στο οποίο δεν μπορούσε να φυτρώσει η σοδειά έτσι ομιλεί και η Παλαιά Διαθήκη για την μήτρα που δεν γεννά παιδιά.

Επομένως, δεν έχουμε καμία απολύτως ένδειξη που να συνηγορεί υπέρ της βασιλικής καταγωγής του Ιησού από την Μαρία. Αυτό που μάλιστα μπορούμε να διακρίνουμε μέσα από τα λόγια του Ευαγγελιστή Λουκά είναι ότι Η ΜΑΡΙΑ ΕΙΧΕ ΛΕΥΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΑΥΙΔΙΚΗ!

Ο Λευϊ ήταν ο προπάππους του Ααρών και του Μωυσή. Ο Λουκάς λοιπόν αναφέρει ότι η Ελισάβετ, η οποία ήταν κόρη του Ααρών, ήταν ξαδέρφη της μητέρας του Ιησού Μαρίας. Συγκεκριμένα:

«Έζησε κατά τας ημέρας του Ηρώδου του βασιλέως της Ιουδαίας κάποιος ιερεύς, που ελέγετο Ζαχαρίας, από την τάξιν των λειτουργών του Ναού… και η γυναίκα του ήτο απόγονος του Ααρών και το όνομα της ήτο Ελισάβετ» (Κατά Λουκά 1:5)
«Και ιδού η Ελισάβετ η συγγενής σου και αυτή συνδειληφυϊα υιόν έν γήρει…» (Κατά Λουκάν 1:36)

Επομένως βλέπουμε ότι η συγγένεια της Μαρίας ΔΕΝ ΠΑΡΑΠΕΜΠΕΙ ΣΕ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, αλλά σε Λευιτική. Λευίτες ήταν όλοι οι Ιερείς των Εβραίων αφού έπρεπε βάση του Μωσαϊκού νόμου να είναι απόγονοι του Ααρόν που ήταν Λευίτης. Άρα ο Ιωάννης ο Πρόδρομος που ήταν ο γιός της Ελισάβετ (και εξάδελφος του Ιησού) ήταν όντως, όπως έχω πει σε άλλο ποστ, ο θρησκευτικός ηγέτης των Εβραίων και ο Ιησούς ο πολιτικός ηγέτης (που αποδείξαμε ότι καταγόταν από το γένος Δαυίδ). Εδώ να συμπληρώσω ότι ο Ιούδας από τα Γάμαλα είχε πνευματικό συμπαραστάτη τον Ζαχαρία, πατέρα του Ιωάννη.

Έτσι, ο Ιησούς Χριστός της Καινής Διαθήκης κατάγεται σαρκικά μόνο από το γένος της Μαρίας. Ο μπαμπάς του Χριστού ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΓΕΝΟΣ, πόσο μάλλον δε από ΚΑΡΠΟ ΣΩΜΑΤΟΣ όπως προστάζει η προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης! Αλλά είδαμε ότι ο βιολογικός μπαμπάς του Ιησού ήταν ο Ιούδας από τα Γάμαλα. Ε.. λοιπόν Ο Ιούδας από τα Γάμαλα ήταν απόγονος Δαυίδ, γιατί μόνο τότε θα τον ακολουθούσαν στην εξέγερση που έκανε οι συμπατριώτες του! Άρα ο Ιησούς είχε όντως Βασιλική καταγωγή από το Δαυίδ!

Συνεχίζεται….

Added (2011-07-23, 1:22 Am)
---------------------------------------------
οταν λοιπον πεθανε ο ιουδας, η μαρια ηταν εγκυος και για να μην της σκοτωσουν το παιδι επειδη ηταν γυιος του ιουδα του επαναστατη ,εκρυψε την αληθεια ,ειπε για τον αγγελο ,εψησε και τον ιωσηφ και μαλλον θελησε στην πορεια να συνεχισει τον αγωνα που εδωσε ο μοναδικος αντρας που αγαπησε,βαζοντας στην θεση του τον γυιο του με σκοπο την απελευθερωση του λαου της.

Added (2011-07-23, 8:09 PM)
---------------------------------------------
((5)

Όπως έχουμε διαπιστώσει μέχρι τώρα, το παπαδαριό και οι Ιεράρχες του ράβουν από εδώ, ξηλώνουν από εκεί, μπαλώνουν παραπέρα, δημιουργούν νέες πόλεις, εξαφανίζουν άλλες, διαστρεβλώνουν την ιστορία, μήπως και καταφέρουν να κουκουλώσουν όλες αυτές τις ασυναρτησίες και ανακολουθίες που έχουν συσσωρευτή στα θεόπνευστα κείμενα της Βίβλου, αλλά το μόνο που κατορθώνουν είναι να μπερδεύουν ακόμα περισσότερο την ήδη μπερδεμένο πιστό. Κι αν κάποιος πιστός αρχίσει τις «περίεργες» ερωτήσεις για απορίες που του δημιουργούνται, βγαίνει από το συρτάρι η απειλή της αμαρτίας για την αμφισβήτηση των θεόπνευστων κειμένων, και οι απορίες λύνονται ως εκ θαύματος και παύουν οι ερωτήσεις.

Ένα από τα πιο μπλεγμένα και μπερδεμένα θέματα της Βίβλου και ειδικότερα της Καινής Διαθήκης είναι η ημερομηνία γέννησης και σταύρωσης του Ιησού. Το παπαδαριό λαμβάνει εκ προοιμίου ως αληθινές τις ευαγ¬γελικές πληροφορίες και μετά καταγίνεται να τις αποδείξει και αστρονομικά. Οι ιστορικές πληροφορίες των Ευαγγελίων, όμως, δεν αντέχουν τη ιστορική αλήθεια, αφού το ένα αναιρεί το άλλο, ιδιαίτερα όσον αφορά στη γέννη¬ση του Ιησού και στη σταύρωσή του. Κατ’ αρχάς θα ασχοληθούμε με τη γέννηση και με τη σταύρωση θα ασχοληθούμε όταν έρθει η σειρά της.

Για να στηρίξουμε την άποψη ότι τα Ευαγγέλια αυτοαναιρούνται πρέπει να πούμε ότι αν διαβάσουμε προσεκτικά τα εδάφια που αναφέρονται στο γεγονός της γέννησης θα διαπιστώσουμε ότι ο Λουκάς αναιρεί το «Λουκά», δηλαδή τον εαυτό του, αλλά συγχρόνως και τον Ματθαίο, γιατί με τα δεδομένα του Λουκά ήταν πεθαμένος ο Ηρώδης ο Μέγας όταν γεννήθηκε ο Ιησούς. Όπως δεν υπάρχει και η «σφαγή νηπίων» αν ο Ηρώδης ο Μεγάλος έχει πεθάνει.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, την έρευνά μας μήπως και βγάλουμε κάποια άκρη με την ημερομηνία γέννησης. Ως αφετηρία θα χρησιμοποιήσουμε την ιστορική κατάθεση του ιστορικού Ιώσηπου, που έχει ως μηδενική αρχή χρονομέτρησης των γεγονότων τη χρο¬νολογία κτίσεως της Ρώμης. Ο Ιώσηπος γνωρίζει πότε κτίστηκε η Ρώμη και προσθέτοντας στην τότε χρονολογία χρόνια, λαμβάνοντάς την ως μηδενική, προσδιορίζει το χρόνο του κάθε προσώπου που έπαιξε μεγάλο ρόλο στα ιστορικά γεγονότα της Παλαιστίνης και ειδικά του Εβραϊκού λαού.

Επαναλαμβάνω, ως αφετηρία της ερευνάς μας έχουμε το χρόνο κτίσεως της Ρώμης, χωρίς να μας ενδιαφέρει το πότε προ Χριστού κτίστηκε. Δεν μας ενδιαφέρει, αν κτίστηκε το 753 ή το 750 ή το 747 π.Χ. Τούτη τη χρονική αφετηρία, οποία κι αν είναι, την εκλαμβάνουμε ως μηδέν (Ο).

Λέει λοιπόν ο Ιώσηπος, ότι από τη χρονική εκείνη περίοδο που κτίστηκε η Ρώμη πέρασαν 768 χρόνια και έγινε αυτοκράτορας ο Τιβέριος. Όμως έρχεται ο Λουκάς (Λουκάς 3:21-23) και μας πληροφορεί, ότι κατά το 15ο έτος της βασιλείας του Τιβερίου ο Ιησούς ήταν 30 ετών. Συνεπώς: (768+15)-30=753, οπότε λέμε ότι πέρασαν 753 χρόνια από τη μέρα που κτίστηκε η Ρώμη, όταν γεννήθηκε ο Ιησούς. Έλα όμως που ο ίδιος ο Ιώσηπος μας πληροφορεί, ότι ο Ηρώδης ο Μέγας ανέλαβε την εξουσία το 717 και πέθανε το 750 από κτίσεως Ρώμης. Δηλαδή αφού είχαν περάσει 750 χρόνια απο τότε που κτίστηκε η Ρώμη! Αυτό θα πει πως ο Ιησούς γεννήθηκε τρία χρόνια μετά το θάνατο του Ηρώδη του Μεγάλου.

Ας πάμε πάλι στο Λουκά (Λουκάς 2:1-3), όπου διαβάζουμε: «Εκείνες τις μέρες ο Αύγουστος Καίσαρ διέταξε γενική απογραφή, που διενεργήθηκε όταν ηγεμόνας στη Συρία ήταν ο Κυρήνιος. Τότε ο Ιωσήφ με τη Μαριάμ έφυγαν απ’ τη Γαλιλαία και πήγαν στη Βηθλεέμ, για ν’ απογραφούν». Να, όμως, που πάλι ο Ιώσηπος μας παρέχει την πληροφορία, ότι ο Κυρήνιος διοίκησε τη Συρία από το 760 ως το 765 όχι προ Χριστού (το υπογραμμίζω) αλλά από κτίσεως Ρώμης.

Όπως μπορούμε να παρατηρήσουμε, από τα παραπάνω δύο συνεχόμενα κεφάλαια (2:1-3 και 3:21-23) στο ευαγγέλιο του Λουκά , έχουμε μια τρομερή ιστορική ή χρονολογική ασυνέπεια του συγγραφέα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αν θεωρήσουμε ως αληθινά όσα μας λέει στο κεφάλαιο 2:1-3 τότε ο Ιησούς γεννήθηκε ανάμεσα στα έτη 760 και 765. Αν πάλι θεωρήσουμε ως αληθινά όσα μας λέει στο κεφάλαιο 3:21-23 τότε ή ηλικία του Ιησού ανάμεσα στα έτη 760 και 765 κυμαίνεται μεταξύ των επτά (7) έως δώδεκα (12) ετών.

Επομένως, μέσα από αυτή την ασυνέπεια του Λουκά, παρατηρούμε (εκτός του γεγονότος ότι ο Λουκάς αναιρεί τον «Λουκά» δηλαδή τον εαυτό του) ότι αν η πληροφορία του Λουκά στο κεφάλαιο 2:1-3 είναι αληθινή, τότε ο Ιησούς επί Κυρηνίου ήταν νεογέννητο βρέφος κι από την άλλη, αν η κατάθεση του Λουκά στο κεφάλαιο 3:21-23 είναι αληθινή, τότε επί Κυρηνίου ο Ιησούς ήταν περίπου 7 με 12 χρονών. Όμως όποια ιστορική κατάθεση και αν επιλέξουμε, θα διαπιστώσουμε ότι ο Ηρώδης ο Μέγας δεν ζούσε κατά τη γέννηση του Ιησού.

Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνω ότι, κατά γενική παραδοχή σύμπαντος του χριστιανικού κόσμου, το βιβλίο «Πράξεις των Αποστόλων» γράφτηκε από τον ευαγγελιστή Λουκά (που ήταν γραμματέας του Παύλου). Γράφει λοιπόν ο Λουκάς («Πράξεις», 5:37), ότι κατά την ημέρα της απογραφής (που συμπίπτει με τη γέννηση του Ιησού) ξέσπασε επανάσταση μ’ αρχηγό τον Ιούδα το Γαλιλαίο, που πνίγηκε όμως στο αίμα από τους Ρωμαίους. Βασιλιάς τότε ήταν ο γιος του Ηρώδη του μεγάλου, Ηρώδης ο Αντύπας, που όχι λίγες φορές στις σελίδες της Καινής Διαθήκης αποκαλείται και μόνο «Ηρώδης» ή μόνο «βασιλιάς». Επομένως ο Λουκάς μας πληροφορεί ότι κατά τη μέρα της απογραφής, που συμπίπτει με τη γέννηση του Ιησού, υπήρχε σ’ εξέλιξη επανάσταση. Υποψιάζομαι λοιπόν, ότι ίσως η λεγόμενη σφαγή των νηπίων της Βηθλεέμ (που κατ’ εμέ δεν έγινε ποτέ) είχε σχέση με την καταστολή της επανάστασης στη Γαλιλαία, αφού αυτός που την κατέστειλε ήταν ένας Ηρώδης.

Ο Ματθαίος όμως που, όπως έχουμε ξαναπεί, αρέσκεται να κόβει και να ράβει στα μέτρα που θέλει ορισμένα χωρία της Παλαιάς Διαθήκης, παρουσιάζοντάς τα ως προφητείες που πραγματοποιούνται στο πρόσωπο του Ιησού, (κατάλαβες τώρα Μαργαρίτα) αναφέρει μια σφαγή, που ασχέτως αν έγινε στη Γαλιλαία, τη μεταφέρει στη Βηθλεέμ, για να του ταιριάξει το «φωνή ηκούσθη εν Ραμά». Έχει το «εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον Υιόν μου», που αυτή τη φορά το δανείζεται από το εβραϊκό κείμενο, γιατί βολεύεται με το «τον Υιόν μου», μια που η μετάφραση των Εβδομήκοντα, στη θέση αυτή έχει «τον λαόν μου», είναι και βασιλιάς ένας Ηρώδης (τώρα, ποιος Ηρώδης… τι να πω… ένας Ηρώδης) οπότε στέλνει το Χριστό στην Αίγυπτο. Λογικό, σου λέει είναι, σφαγή γίνεται! Για να τον ξαναφέρει πίσω στη Ναζαρέτ, ώστε να του ταιριάξει γλυκά η προσωνυμία «Ναζωραίος».

Απεναντίας ο πιο μορφωμένος και λεπτολόγος εκ των ευαγγελιστών Λουκάς ούτε «μάγους» αναφέρει, ούτε «Αστέρα», ούτε «ταραχή» Ηρώδη και αιτιολογίες αυτής της ταραχής (αφού η Βασιλεία εδίδετο στον ευνοούμενο του Ρωμαίου αυτοκράτορα κι ώσπου να ενηλικιωθεί το νήπιο Ιησούς, θα είχε πεθάνει ο Ηρώδης). Ο Λουκάς λοιπόν δεν γνωρίζει καμιά σφαγή νηπίων ούτε «μετάβαση του Ιησού στην Αίγυπτο». Για το Λουκά (Λουκάς 2:21-42) ο μικρός Ιησούς κινείται άνετα. Δέχεται την όγδοη μέρα την Περιτομή και μεταβαίνει δίχως καμιά προφύλαξη στο Ναό να «σαραντιστεί»... Μετά το σαράντισμα επιστρέφει στη Ναζαρέτ και γι’ αυτό έκτοτε αποκαλείται και Ναζωραίος. Δεν κρύβεται, αλλά κάθε χρόνο πηγαίνει τις μέρες του Πάσχα στα Ιεροσόλυμα μαζί με τους γονείς του, διασχίζοντας μια απόσταση εκατό χιλιομέτρων κι άλλα εκατό για την επιστροφή του... Κάποια χρονιά μάλιστα, δωδεκάχρονο τότε αγόρι, ξέφυγε από την επίβλεψη των γονιών του, επιφορτώνοντάς τους μεγάλη αγωνία (πόσο λουφό ακούγεται να έχεις τον Θεό τον ίδιο υπό την προστασία σου και να τον… χάνεις)!!!!!!

Όμως και ο Ιωάννης (Ιωάννης 2:20) βεβαιώνει ότι δεν ζούσε ο Ηρώδης ο Μέγας κατά τη Γέννηση του Ιησού. Απευθυνόμενος μια μέρα ο Ιησούς στους ακροατές του, λέει: «Γκρεμίστε αυτόν το Ναό, κι εγώ σε τρεις μέρες τον ξαναχτίζω», Κι εκείνοι του λένε: «Σαράντα έξι χρόνια χρειάστηκαν για να κτιστεί, κι εσύ τον κτίζεις σε τρεις μέρες;». Όμως η ανοικοδόμηση του Ναού σύμφωνα πάλι με τον Ιώσηπο ξεκίνησε κατά το 18ο έτος της βασιλείας του Ηρώδη του μεγάλου. Όταν λοιπόν γνωρίζουμε πως ο Ηρώδης βασίλεψε από το 717 έως το 750 (όχι προ Χριστού, αλλά από κτίσεως Ρώμης), τότε έχουμε: 717+18) = 735. Η ανοικοδόμηση δηλαδή ξεκινά το 735. Αν στη χρονολογία αυτή προσθέσουμε και τα 46 έτη που χρειάσθηκαν για την ανοικοδόμηση του ναού, τότε τούτα τα λόγια ο Ιησούς τα είπε τουλάχιστον το 781 από κτίσεως Ρώμης (αν υποθέσουμε ότι η αποπεράτωση του ναού έγινε εκείνες τις ημέρες). Αν τώρα μέσα απ’ αυτά αφαιρέσουμε το τριάντα (τριάντα χρονών ήταν τότε ο Ιησούς), βρίσκουμε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε το 751 από κτίσεως Ρώμης. Κι αφού ξέρουμε ότι ο Ηρώδης πέθανε το 750, άρα δε γνώρισε την γέννηση του Ιησού. Τώρα, αν υποθέσουμε ότι από την αποπεράτωση του ναού είχαν περάσει και δυο-τρία χρόνια την εποχή που είπε αυτά τα λόγια ο Ιησούς, φτάνουμε πάλι στο έτος 753 από κτήσεως Ρώμης.

Added (2011-07-23, 8:10 PM)
---------------------------------------------
Αλλά ας επανέλθουμε στο γεγονός της «σφαγής των νηπίων». Το γεγονός της γέννησης του Ιησού, κατά τον Ευαγγελιστή Ματθαίο, κλείνει με το θλιβερό συμβάν της σφαγής των νηπίων «υπό του Ηρώδου αναιρεθέντα», τα οποία σύμφωνα με το εορτολογικό Συναξάρι της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανέρχονται σε 14.000 αν και στα ιερά κείμενα δεν υπάρχει καμιά αναφορά αριθμητικής φύσης. Από πλευράς καθαρά ιστορικής ακρίβειας, τα γεωγραφικά και πληθυσμιακά δεδομένα της εποχής εκείνης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στη Βηθλεέμ και τα περίχωρα της θα ζούσαν τότε περίπου 1.000 κάτοικοι κι επομένως τα άρρενα νήπια «διετούς και κατωτέρω» δεν θα ξεπερνούσαν τα 30 με 40, ίσως και λιγότερα. Επειδή μια τέτοια σφαγή αριθμητικά θ’ αποτελούσε μια τεράστια γενοκτονία, γεγονός που δεν το αναφέρει κανένας ιστορικός, ούτε ο Ιώσηπος, λογικό είναι πολλοί ερευνητές να θεωρούν το σημείο αυτό της Γραφής ως αναξιόπιστο, φανταστικό και εμβόλιμο κατά του Ηρώδη.

Να «υπενθυμίσουμε» στους ένθερμους οπαδούς της Χριστιανικής θρησκείας ορισμένα δρώμενα που ελάμβαναν χώρα στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ΠΡΙΝ γεννηθεί ο Ιησούς αλλά και 3-4 αιώνες μετά τη γέννησή του. Ένα από αυτά ήταν η λατρεία του Μίθρα.

Η πρώτη ιστορικά βεβαιωμένη ένδειξη της λατρείας του Θεού Μίθρα ανάγεται στον 14ο αιώνα π.Χ. και το τελευταίο χειρόγραφο όπου γίνεται λόγος για τον Μίθρα στον δυτικό κόσμο χρονολογείται από τον 5ο αιώνα μ.Χ.

Η εξαφάνιση της λατρείας του συμπίπτει(!) με τα μέτρα ΠΟΥ ΕΛΑΒΑΝ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ (ΡΩΜΑΙΟΙ) ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ, ύστερα από (Θεϊκές!) υποδείξεις των πατέρων της Εκκλησίας (επίσης Ρωμαίοι!) εναντίον οποιουδήποτε δεν ήταν χριστιανός (όχι παίζουμε)!!!

Η λατρεία του Μίθρα είχε εισαχθεί επίσημα στη Ρώμη το 181 π.Χ. και στη συνέχεια κέρδισε την αυτοκρατορική εύνοια. Ο Κόμμοδος, ο Διοκλητιανός, ο Γαλέριος, ο Λύκινος, ο Ιουλιανός, ο Αυρήλιος, όλοι αυτοί υπήρξαν θερμοί λάτρεις του Μίθρα. Βεβαίως λάτρης του Μίθρα ήτανε και ο θεμελιωτής του «ΕΝ ΤΟΥΤΟ ΝΙΚΑ» μέγας ισαπόστολος της ορθοδοξίας Άγιος Κωνσταντίνος!

Η γέννηση του Μίθρα εορτάζονταν για αιώνες στην αυτοκρατορία ΣΤΙΣ 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ……

Ο Μίθρας γεννήθηκε μέσα σε μια σπηλιά. Στη γέννηση του παραβρέθηκαν βοσκοί. Ήταν ο Θεϊκός τοξότης που σκοτώνει με τα βέλη του τα όντα του Κακού.

Κατά την τελετουργία του Μυστικού Δείπνου του Μίθρα συναντάμε την παρακάτω εκπληκτική φράση: «Αυτός που δεν θα φάει από το σώμα μου και δεν θα πιει από το αίμα μου έτσι ώστε να ταυτιστεί μαζί μου και εγώ μαζί του, δεν θα λάβει την Σωτηρία…» (Martin Vermaseren «Μίθρας» σελ.86)

Μάγοι ήρθαν από μακριά και προσκύνησαν το Θεϊκό βρέφος κατά την γέννηση του. Οι μάγοι προσκύνησαν τον Μίθρα ως ιερείς του Ζαρατούστρα διότι ο Μίθρας ήταν η ενσάρκωση του Ζαρατούστρα (δηλαδή είναι ο ενσαρκωμένος υιός του θεού…)!

Επίσης, προδόθηκε και σταυρώθηκε ανάμεσα σε δυο ληστές. την τρίτη ημέρα αναστήθηκε και ανέβηκε στον ουρανό και πήρε την θέση δίπλα στον πάτερα του…

Όταν οι Χριστιανοί άρχισαν να ανακαλύπτουν τα κείμενα της Μιθραϊκής θρησκείας εξοργίστηκαν (…τι άλλο να έκαμναν δηλαδή;)!

Ασυγκράτητος από την οργή του ο Τερτυλλιανός μας διαβεβαιώνει: ο διάβολος(!) χίλια χρονιά πριν τον Ιησού έκανε παρωδία στα λόγια του για να μειώσει την δόξα του (τί σκέφτηκε ο μπαγάσας!)!!!!!

Μετά τα όσα είπαμε για την γέννηση και αφού ομιλήσαμε για το έτος γέννησης του Ιησού, πάμε τώρα στην συγκεκριμένη ημερομηνία γέννησης, 25 Δεκεμβρίου.

Πριν τον Χριστιανισμό, λοιπόν, είπαμε ότι στην Ρώμη λάτρευαν κάτι περίεργους. Ένας από αυτούς ήταν ο Μίθρας που αναφέραμε πιο πάνω, ήταν ο Ιανός με τα δυο πρόσωπα και άλλοι πολλοί! Όχι ότι δεν υπάρχουν περίεργοι στον Χριστιανισμό, να είμαστε σοβαροί, αλλά κουβέντα να γίνεται. Οι παγανιστές Ρωμαίοι, λοιπόν, εόρταζαν και μια άλλη εορτή τα Σατουρνάλια (Saturnalia), μια τεράστια εορτή, που άρχιζε γύρω στις 21 Δεκεμβρίου, ημέρα του χειμερινού ηλιοστασίου όπου η νύχτα έχει την μεγαλύτερη διάρκειά της, και διαρκούσε 12 ημέρες, τελειώνοντας με την εορτή του «Ακαταμάχητου Ήλιου» (Sol invictus).

Οι Ρωμαίοι, λοιπόν, εόρταζαν την νίκη του φωτός εναντίον του σκότους, όταν άρχιζε να μεγαλώνει η ημέρα! («Εγώ ειμί το Φως του κόσμου» και τα σχετικά, αν έχετε κέφι για χαβαλέ!). Και κατά την διάρκεια της εορτής έβαζαν μεγάλα κλαριά από δένδρα στα σπίτια και τα στόλιζαν με πολύχρωμες κορδέλες και μπιχλιμπίδια (είπατε τίποτα;). Και έτρωγαν τον αγλέουρα και έπιναν του σκασμού (πώς;). Και άναβαν λυχνάρια, πολλά λυχνάρια και κεράκια, μέσα και έξω από τα σπίτια (μη μου λες…). Και αντάλλαζαν δώρα (μάλιστα χωρίς εκπτώσεις και πιστωτικές κάρτες!). Και οι πλούσιοι έκαναν το τραπέζι στους φτωχούς γείτονές τους (άντε…). Βέβαια, οι πλούσιοι το έκαναν για να φαίνονται καλοί τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο και να μην τους πάρουν το κεφάλι όταν ο κόμπος θα έφτανε στο χτένι, αλλά το ίδιο κάνουν και σήμερα, έτσι;

Πολλές οι λεπτομέρειες (και η πλάκα) των Saturnalia, αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Τέλος πάντων, οι Ρωμαίοι, έγιναν μεν Χριστιανοί, αλλά δεν κατάργησαν την παγανιστική εορτή. «Βρε αμάν, βρε ζαμάν» οι παπάδες, «σταθείτε, ρε ανώμαλοι, εδώ έχουμε Πάτερ ετ Φίλιους ετ Σπίριτους Σάνκτους κι εσείς εορτάζετε Σατούρνους και άλλες τέτοιες ειδωλολατρικές βλακείες;» φώναζαν τραβώντας τα γένια τους. «Ααααα…όλα κι όλα, πάδρε μου, καλός ο Χριστός, αλλά το τσιμπούσι είναι τσιμπούσι, το στολισμένο δένδρο είναι στολισμένο δένδρο, τα φωτάκια είναι φωτάκια, τα δωράκια είναι δωράκια. Α, και βα φανκούλο».

Οπότε ένας παπάς είπε: «Θέλετε χάι-χούι, τσιμπούσι, δώρα και φωτάκια; Πάρτε τα. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ 25 ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ»!!! Και η παγανιστική εορτή, τα Σατουρνάλια, συνεχίστηκαν με άλλο όνομα! Αυτό έγινε. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ο υιός της Μαρίας να είχε γεννηθεί Δεκέμβριο. Α-δυ-να-τον. Α-πα-γο-ρεύ-ε-ται. Αν γεννήθηκε ποτέ, γεννήθηκε Σεπτέμβριο.

Όσο δε από νεογέννητα σε σπήλαια, φάτνες, μελομακάρονα, κουραμπιέδες και λοιπά χριστουγεννιάτικα αξεσουάρ, η αρχαία Ελλάδα είναι γεμάτη. Και από κάλαντα και φιλοδωρήματα στα πιτσιρίκια, άλλο τίποτα! Και από καλικάντζαρους…και…και… Το μόνο Εβραϊκό έθιμο των ημερών, εορτάζεται την 1η Ιανουαρίου. Αν ανοίξετε ένα ημερολόγιο στην 1η Ιανουαρίου θα δείτε ότι εορτάζετε… «Η Π. του Κυρίου». Τι πράγμα είναι αυτή «Η Π. του Κυρίου» που εορτάζουμε; Η Περιτομή του Κυρίου. Μάλιστα κύριε…Εορτάζουμε το κόψιμο της τσουτσούνας του Κυρίου. Μεγάλη εορτή. Ε, ρε, ξύλο που θέλουμε… Και αν παρατηρήσετε, σε κανένα ημερολόγιο δεν αναγράφεται ολόκληρη η λέξη Περιτομή. Ίσως από τύψεις, ίσως από ντροπή (ντροπή μας)!!!

Α.. και κάτι ακόμα για την ανυπαρξία του «φανταστικού» Ιωσήφ. Κατά την διήγηση πάντα, έχουμε μία νέα κοπέλα που πρόκειται να παντρευτεί (διαφορετικά γιατί να είναι… αρραβωνιασμένη;) έναν άντρα από Δαυϊδική και βασιλική γενιά. Ξάφνου της αναγγέλλουν ότι θα μείνει έγκυος, ότι θα αποκτήσει γιο ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ (οι λέξεις ΔΕΝ επιλέχθηκαν τυχαία ΟΥΤΕ είναι «συμβολικού» χαρακτήρα!) και εκείνη ρωτά: «πώς έσται τούτο επεί άντρα ου γιγνώσκω;» Δύο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν. ΕΙΤΕ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΗΔΗ ΟΤΙ Ο ΜΝΗΣΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ, ΕΙΤΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΝΗΣΤΗΡΑΣ! Η πρώτη περίπτωση σοκάρει από πολλές απόψεις, διότι προϋποθέτει ότι το Μαράκι αποπειράθηκε ήδη ΜΙΑ ΔΟΚΙΜΗ με τον μνηστήρα που λέγεται Ιωσήφ, και τότε ΔΕΝ είναι παρθένα, τουλάχιστον ηθικά. Ή ότι δέχθηκε να παντρευτεί έναν άντρα ΠΟΥ Η ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΕΠΙΣΗΜΑ ΓΝΩΣΤΗ, αλλά αυτό αντίκειται στον εβραϊκό νόμο (αν δεν το ξέρουνε οι «παντογνώστες» ιουδαιοχριστιανοί ας το μάθουν μιάς και ομιλούμε για Ιουδαϊκά παραμύθια)!!!

Το Ταλμούθ έδινε το πολύ δυο εβδομάδες διορία στον ανίκανο σύζυγο (καλά, μιλάμε για ΤΗΝ ηθική!). Μετά ήτανε υποχρεωμένος να αποδώσει την ελευθερία της στη γυναίκα του (Talmud: Arakh5, 6 Keth 13, 5 Ned 11,12 Keth 5,6).

Αμέσως έπειτα το δικαστήριο έβγαζε το διαζύγιο. Στο Ισραήλ ο γάμος, που για τον άντρα έπρεπε να γίνει το αργότερο 18 χρονών, είχε σκοπό την τεκνοποίηση. Το να παντρευτεί κανείς έναν άντρα ανίκανο ή μία γυναίκα στείρα, ισοδυναμούσε με ανηθικότητα και παράβαση του νόμου.

Μούσι… Ιουδαϊκό ο Σήφης!!!!

Συνεχίζεται….

Added (2011-07-24, 4:30 PM)
---------------------------------------------
εχω δυο θειες που πιστευουν με το παλιο ημερολογιο αμα τις ακους να σου κανουν κυρηγμα παθαινουν τα νευρα σου και αφου δεν μπορουν να τα βγαλουν περα καταληγουν στο συμπερασμα οτι ο διαβολος με εχει κανει ερμαιο του.ασε που ολοι οι αρχαιοι φιλοσοφοι ειναι δαιμονια κατα την αποψη τους.