| Αθηναίος | Date: Τρίτη, 26-ΙΟΥ-2011, 11:44 PM | Message # 101 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| (6)
Τελευταία φορά που συναντάμε τον Ιησού στην παιδική ηλικία είναι όταν ο Ιησούς είναι 12 χρονών και πηγαίνει με τους γονείς του στην Ιερουσαλήμ τις ημέρες του Πάσχα, όπου το Μαράκι με τον Σήφη ξεχνούν ότι συνοδεύουν τον Θεό και δημιουργό του Σύμπαντος, και τον παρατούν μόνο στην Ιερουσαλήμ. Μετά, κατά την επιστροφή τους στην Ναζαρέτ, μετρώντας τα παιδιά τους βλέπουν ότι τους λείπει ένα και ξαναγυρνούν στην Ιερουσαλήμ για να τον βρουν και τον συναντούν στο Ναό να βγάζει λόγο!!!
Εντάξει! Όλη η αμαρτία επάνω μου, αλλά λίγη πλάκα δεν βλάπτει!
Μετά τον ξανασυναντάμε όταν πάει για να βαπτιστεί στον Ιορδάνη ποταμό. Κάτι που έκαναν όλοι οι πολιτικοποιημένοι Εβραίοι, γιατί πίστευαν ότι ανήκουν σ’ έναν λαό που λόγω των αμαρτιών του, εθνικών αλλά και ατομικών, ο Θεός τους τούς τιμωρεί. Πιστεύοντας ότι αν βαπτιστούν θα γίνει καθαρμός των αμαρτιών τους και δεν θα επιβαρύνουν την κατάσταση με τις ατομικές αμαρτίες τους, σπεύδουν να βαπτιστούν!
Τον βλέπει ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, αναγνωρίζει ότι είναι ο Μεσσίας και τον βαπτίζει! Κουβέντα τα Ευαγγέλια για το ότι ο Ιησούς και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής (ο ίδιος είναι με τον Πρόδρομο, αλλά του έδωσαν δύο επίθετα για να μπορούν να κτίζουν περισσότερους ναούς κι έτσι να υπάρχουν περισσότερα έσοδα) γνωρίζονται μεταξύ τους αφού είναι εξαδέλφια!
Πολλά πράγματα, όμως, δεν κολλάνε. Για παράδειγμα, αφού ο Χριστός ήταν Υιός του Θεού και μαζί με το Άγιο Πνεύμα οι τρεις αποτελούσαν την Τριάδα ομοούσιον και αδιαίρετον, γιατί χρειάστηκε να βαπτιστεί ο Ιησούς από άνθρωπο, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (τον εξάδελφό του), για να κατέβει το πνεύμα επάνω του, σαν περιστέρι; Οι Θεοί δεν γίνονται, απλά ΕΙΝΑΙ. Κι άμα εγώ είμαι ομοούσιος και αδιαίρετος με κάτι, δεν χρειάζομαι την επιφοίτησή του!
Αφού βαπτίστηκε και έγινε Θεός ο Ιησούς, όπως μας λένε ΚΑΙ οι τέσσερις Ευαγγελιστές, σύμφωνα με τον Ματθαίο, τον Λουκά και τον Μάρκο, πήγε στην έρημο και νήστευε 40 ημέρες. Εκεί του παρουσιάστηκε ο Διάβολος και τον έβαλε σε πειρασμούς, τους οποίους ο Ιησούς απέφυγε!
(Κατά Ματθαίον 3:16-17) και βαπτισθείς ο Ιησούς ανέβη ευθύς από του ύδατος· και ιδού ανεώχθησαν αυτώ οι ουρανοί, και είδεν το Πνεύμα του Θεού καταβαίνον ωσεί περιστεράν καί ερχόμενον επ’ αυτόν· 17 και ιδού φωνή εκ των ουρανών λέγουσα· Ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα.
(Κατά Ματθαίον 4:1-3) Τότε ο Ιησούς ανήχθη εις την έρημον υπό του Πνεύματος, πειρασθήναι υπό του διαβόλου. 2 και νηστεύσας ήμερας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα ύστερον επείνασεν. 3 Και προσελθών αυτώ ο πειράζων είπεν·
(Κατά Λουκάν 4:1-2) Ιησούς δε πλήρης Πνεύματος αγίου υπέστρεψεν από του Ιορδάνου, και ήγετο εν τω Πνεύματι εις την έρημον ημέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος υπό του διαβόλου…
(Κατά Μάρκον 1:10-13) και ευθέως αναβαίνων από του είδε σχιζομένους τους ουρανούς και το Πνεύμα ως περιστεράν καταβαίνον επ’ αυτόν· και φωνή εγένετο εκ των ουρανών· Συ ει ο υιός μου ο αγαπητός, εν σοι ευδόκησα. 12 και ευθέως το Πνεύμα αυτόν εκβάλλει εις την έρημον· 13 και ην εκεί εν τη ερήμω ημέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος υπό του σατανά…
Ο Ιωάννης όμως, έχει άλλη άποψη:
(Κατά Ιωάννην 1:32,35-36,44) και εμαρτύρησεν Ιωάννης λέγων ότι τεθέαμαι το Πνεύμα καταβαίνον ως περιστεράν εξ ουρανού, και έμεινεν επ’ αυτόν· … Τη επαύριον πάλιν ειστήκει ο Ιωάννης και εκ των μαθητών αυτού δύο, και εμβλέψας τω Ιησού περιπατούντι λέγει….. Τη επαύριον ηθέλησεν ο Ιησούς εξελθείν εις την Γαλιλαίαν, και ευρίσκει Φίλιππον και λέγει αυτώ· Ακολούθει μοι……
(Κατά Ιωάννην 2:1) και τη ημέρα τη τρίτη γάμος εγένετο εν Κανά της Γαλιλαίας…..
Αφού βαπτίστηκε άρχισε να μαζεύει τους μαθητές του τις δύο επόμενες ημέρες και την Τρίτη «γάμος εγένετο εν Κανά»! Ούτε έρημος ούτε πειρασμοί ούτε τίποτα! Σύμφωνα με τον Ματθαίο, τον Μάρκο και το Λουκά, ο Ιησούς άφησε το γάμο και πήγε για πουρνάρια στην έρημο!!!
Πολλά δεν κολλάνε, αλλά άστε τα να πάνε!!!
Για να προσδιορίσουμε τον πραγματικό, τον ιστορικό ρόλο του Ιησού, είπαμε πώς απαραίτητη προϋπόθεση είναι η γνώση του ιστορικού πλαισίου της εποχής. Είδαμε, πως ο 1ος αιώνας μ.Χ. είναι περίοδος συνεχούς αντιρωμαϊκής εξέγερσης των Ζηλωτών και εμφυλίου πολέμου. Τώρα θα εντοπίσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά γεγονότα της δημόσιας δράσης του Ιησού, μετά την βάπτισή του, για να τον κατατάξουμε στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής.
Είναι αναμφισβήτητο, ότι ο Ιησούς υπήρξε σφοδρός πολέμιος του Φαρισαϊκού (και όχι μόνο) ιερατείου. Εξεδίωξε τους εμπόρους από το Ναό, έτυχε θριαμβευτικής εισόδου στα Ιεροσόλυμα για το Πάσχα, συνελήφθη σε περιοχή που χρησιμοποιείτο ως ορμητήριο των επαναστατών κατά της Ιερουσαλήμ (όρος των Ελαιών), διεκδίκησε μεσσιανικές εξουσίες (αν και όχι ενός στενοκέφαλου εθνικιστικού μεσσιανισμού) και θανατώθηκε με την πολιτική κατηγορία του διεκδικητή του Δαυιδικού θρόνου. Την εποχή για την οποία ομιλούμε στην Παλαιστίνη υπάρχουν:
1) Οι Ηρωδιανοί, φιλορωμαίοι. Ο Ιησούς δεν υπήρξε τέτοιος.
2) Οι Φαρισαίοι, διχασμένοι σε φιλορωμαίους και αντιρωμαίους. Ο Ιησούς δεν υπήρξε Φαρισαίος.
3) Οι Σαδδουκαίοι, φιλορωμαίοι και ελληνίζοντες. Ο Ιησούς δεν ήταν ούτε Σαδδουκαίος.
4) Οι Ζηλωτές και
5) Οι Εσσαίοι.
Ο Ιησούς πρέπει να ήταν «κοντά» στην δράση των Ζηλωτών η των Εσσαίων, αν και δρούσε ανεξάρτητα. Όμως δεν πρέπει να ήταν ούτε Ζηλωτής, γιατί δεν αναφέρεται πουθενά ούτε μία μάχη του με τους Ρωμαίους. Αντίθετα ορισμένα λεγόμενά του (όπως το «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…») και κάποιες γνωριμίες του με Ρωμαίους (Ιάειρος κ.λ.π.), δείχνουν ότι μάλλον δεν υπήρξε Ζηλωτής. Αυτό συμπεραίνεται και από την συμπεριφορά του Πιλάτου κατά την δίκη του Ιησού. Πράγματι οι περισσότεροι ερευνητές απορρίπτουν την ταύτιση του Ιησού με τους Ζηλωτές, αν και μερικοί Ζηλωτές επάνδρωναν το κίνημά του, όπως ο Σίμων ο Ζηλωτής ή ο Ιούδας ο Ισκαριώτης Από τη σύγχρονη βιβλιογραφία, ο Robert Ambelain στο έργο του «Ιησούς ή το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών» θεωρεί τον Ιησού Ζηλωτή και γιο του Ιούδα από τα Γάμαλα (όπως ήδη έχουμε αναφέρει), ιδρυτή των Ζηλωτών, διεκδικητή του Δαυιδικού θρόνου, όπως επίσης και ο Robert Eisler, στο έργο του «Ιησούς βασιλεύς ου βασιλεύσας», 1930.
Για την «αίρεση» των Εσσαίων σιωπούν ανεξήγητα τα Ευαγγέλια, ενώ μέχρι το 1947 η κύρια πηγή γι’ αυτούς, ήταν ο Ιώσηπος στα έργα του «Ιουδαϊκός Πόλεμος» και «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία». Όταν ομιλούμε για Εσσαίους, αναφερόμαστε σε μια Ιουδαϊκή «αίρεση» (μια «φιλοσοφία» κατά τον Ιώσηπο), που απαριθμεί περί τους 4000 Ιουδαίους ως μέλη και ζει στη έρημο του Κουμράν (και όχι μόνο). Για τους Εσσαίους έχουν γράψει (πλην του Ιώσηπου) ο Φίλων ο Ιουδαίος και ο Ρωμαίος Πλίνιος στη «Φυσική Ιστορία» του.
Συνοπτικά μόνο αναφέρουμε, ότι οι Εσσαίοι, «άνδρες υπέρ τετρακισχίλιοι τον αριθμόν όντες», ζουν στα οργανωμένα κοινόβια της ερήμου του Κουμράν. Στην έρημο έβρισκε, ως γνωστόν, καταφύγιο ο Ιησούς και από εκεί εξορμούσε ο Ιωάννης Βαπτιστής τον οποίο αποκεφάλισε ο Ηρώδης Αντύπας, φοβούμενος «...μη επί στάσει (επανάσταση) τινί φέροι...» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, ΧΥΙΙΙ, 118).
Μια παρένθεση εδώ. Σύμφωνα με αυτά που μας λέει ο Ιώσηπος στο έργο του «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία», ο Ιωάννης ο Βαπτιστής δεν αποκεφαλίστηκε επειδή ο Ηρώδης Αντύπας ήθελε να «πάρει μάτι» τη Σαλώμη και γι’ αυτό της ζήτησε να χορέψει (προφανώς ημίγυμνη) κι αυτή αφού πρώτα τη συμβούλεψε η μάνα της, που δεν χώνευε τον Ιωάννη, ζήτησε από το θετό της πατέρα (που γούσταρε όπως είπαμε την θετή του κόρη) το κεφάλι του Ιωάννη πάνω σε ένα πιάτο!!! Αυτά μας λέει το παπαδαριό για τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη, έτσι δεν είναι;
Ο Ιώσηπος, όμως, μας λέει ότι τον αποκεφάλισαν για πολιτικούς λόγους!!! Για να μην ξεσηκώσει τον κόσμο σε «στάση» εναντίον του. Ο Ηρώδης, δηλαδή, λόγω της σχέσης του με τους Ρωμαίους, εκτέλεσε τον Ιωάννη σύμφωνα με το Ρωμαϊκό Δίκαιο, το οποίο προέβλεπε ότι για «στάση» κατά της εξουσίας ο υπαίτιος τιμωρείτε με θάνατο δι’ αποκεφαλισμού. Το παπαδαριό, όμως, για να κάνει πιο δραματικό το θάνατο του Ιωάννη και για να κρύψει την πραγματική αιτία του αποκεφαλισμού και εκμεταλλευόμενο το πάθος του Ηρώδη για τη θετή του κόρη, τη Σαλώμη, έφτιαξε το παραμύθι με τον ηδονοβλεψία Ηρώδη, το χορό της Σαλώμης και την κακιά της μάνα. Κλείνει η παρένθεση
Για τις σχέσεις Ιωάννη Βαπτιστή και Εσσαίων υπάρχει παλιά και ογκώδης βιβλιογραφία. Σημειώνουμε τον πρώτο, που (από τα τέλη του 18ου αιώνα) διαπίστωσε τις ομοιότητες μεταξύ Βαπτιστή και Εσσαίων, που «συγκατοικούσαν» στην έρημο. Πρόκειται για τον Ιουδαίο ερευνητή Η. Gratz και το έργο του «Geschichte der Juden von der altesten Zeit bis auf die Gegenwart» (Η Ιστορία των Εβραίων από την αρχαιότητα έως σήμερα). Επίσης ο Ε. Renan αλλά και ο σύγχρονός μας ερευνητής των χειρογράφων του Κουμράν Α. Dupont-Sommer τονίζουν την προέλευση του Ιωάννη Βαπτιστή από τους Εσσαίους. Σήμερα η πλειονότης των ερευνητών δέχεται ότι ο Βαπτιστής μεγάλωσε κοντά στην Εσσαϊκή Κοινότητα, που συνήθιζε να «υιοθετεί» παιδιά υψηλής ευφυΐας, όπου αναφέρεται ότι «...το δε παιδίον (ο Ιωάννης) ηύξανε και εκραταιούτο πνεύματι και ην εν τοις ερήμοις έως ημέρας αναδείξεως αυτού προς τον Ισραήλ» (Λουκάς1:80).
Αυτή η έρημος τελικά έκρυβε πολλά μυστικά. που μόνο μετά το 1947 αποκαλύφτηκαν, όταν ήρθαν στο φως τα «Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας» (Qumran). Μέχρι λοιπόν το 1947 γνωρίζαμε τους Εσσαίους μόνο από τα έργα του Ιώσηπου, του Φίλωνα και του Πλίνιου. Σύμφωνα μ’ αυτούς οι Εσσαίοι είχαν ενα τεράστιο κοινόβιο στην έρημο του Κουμράν, αριθμούσαν 4000 ψυχές. Ζούσαν απομονωμένοι με δικιά τους «οικονομική οργάνωση», στην οποία «τα χρήματα κοινά εστίν αυτοίς» (είχαν «κόψει» μάλιστα και δικό τους νόμισμα), ακολουθούσαν δικό τους ημερολόγιο, φορούσαν συνήθως άσπρα, μάθαιναν τέχνες και γράμματα, ιατρική άλλα και πολεμικές τέχνες. Διοικούνταν από 12μελη συμβούλια με 3 ιερείς, είχαν αυστηρή πειθαρχία, δεν δέχονταν το γάμο, αν και συζούσαν με γυναίκες, «υιοθετούσαν» παιδιά φτωχά και υψηλής ευφυΐας, λούζονταν «ψυχροίς ύδασιν», δεν είχαν δούλους, τιμούσαν την ευσέβεια και την καθαριότητα, δεν θυσίαζαν ζώα.
Ήταν πολέμιοι όχι μόνον των Ρωμαίων, αλλά κυρίως της άρχουσας τάξης των Φαρισαίων και Σαδδουκαίων, που «εμίαιναν τον Ναόν», δεν ορκίζονταν ποτέ και για τίποτα, ενώ «προς θεραπείαν παθών ρίζαι τε αλεξιτήριοι και λίθων ιδιότητες ανερευνώνται» (θεραπεύονταν με βότανα και από τις ιδιότητες διαφόρων πετρωμάτων!). Αγωνίζονταν για το δίκαιο, βοηθούσαν τους τίμιους, ενώ όφειλαν «μισήσειν δ’ αεί τους αδίκους», τηρούσαν αυστηρότατα το Σάββατο, ενώ κυκλοφορούσαν «διά τους ληστάς ένοπλοι». Πίστευαν στην μετενσάρκωση, «τας ψυχάς αθανάτους αεί διαμένειν» και σ’ αυτό το σημείο, όπως λέει ο Ιώσηπος, θεωρούντο «ομοδοξούντες παισίν Ελλήνων», γιατί ομιλούσαν για τις πέρα από τον Ωκεανό νήσους των μακάρων!
Για να γίνει δεκτός κάποιος στους Εσσαίους, έπρεπε να περάσει τριετή δοκιμασία και να δώσει την περιουσία του στην κοινότητα. «Νόμος γαρ τους εις την αίρεσιν εισιόντας δημεύειν τω τάγματι την ουσίαν…». Κατά τον Ιώσηπο οι Εσσαίοι ήταν επηρεασμένοι από τους Πυθαγόρειους. «Γένος δε τουτ’ έστι διαίτη χρώμενον τη παρ’ Έλλησιν υπό Πυθαγόρου καταδεδειγμένη» (Ιώσηπου, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία XV, 10, 4).
Οι πιο πολλές λεπτομέρειες που έχουμε για την Εσσαϊκή κοινότητα (ο Φίλων υποστηρίζει, ότι το «Εσσαίος» προέρχεται εκ του Ελληνικού «όσιος») βρίσκονται στον «Ιουδαϊκό Πόλεμο» του Ιώσηπου, 2ο βιβλίο 119-161. Από δε τους σύγχρονους ερευνητές, η καλύτερη παραμένει πάντα η διδακτορική διατριβή του S. Wagner με τίτλο «Die Essener in der wissenschaftlichen Diskussion von Ausgang des 18 bis zuμ Beginn des 20 Jahrhunderts», Berlin 1960 (Ο Εσσαίοι στην επιστημονική συζήτηση από την αρχή του 18ου αιώνα έως τις αρχές του 20ου αιώνα), που όμως αναφέρεται στην πριν την εύρεση των Κουμρανικών Χειρογράφων επιστημονική γνώση.Added (2011-07-26, 11:44 PM)
---------------------------------------------
Τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας (Qumran), που απεκάλυψαν την Εσσαϊκή Κοινότητα, βρέθηκαν εντελώς τυχαία το 1947 από έναν Βεδουίνο βοσκό, τον Μοχάμεντ Ελ Δίβ, που έψαχνε να βρει ένα χαμένο πρόβατο και αντ’ αυτού ανακάλυψε ένα σπήλαιο γεμάτο πήλινα πιθάρια με παπύρους. Τη συνέχεια ανέλαβαν, ως είθισται, αρχαιοκάπηλοι, έως ότου να παρέμβει η Ecole Archéologique Française και το Palestine Archaeological Museum. Τελικά μετά από παρεμβάσεις διαφόρων «τρίτων» (όπως ο Σύρος μητροπολίτης J. Samuel) σήμερα τα Κουμρανικά Χειρόγραφα φυλάσσονται στο αντιατομικό καταφύγιο του «Τεμένους του Βιβλίου» της Ιερουσαλήμ χάρις στη «γενναιοδωρία» του Ροκφέλλερ (είπατε τίποτα;;;;).
Στα χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας αποκαλύπτεται πλήρως η ταυτότητα των Εσσαίων, που συμφωνεί με τα παραδιδόμενα από τον Ιώσηπο. Η Εσσαϊκή κοινότητα ήταν «κράτος εν κράτει», που ως αντικειμενικό σκοπό είχε πρώτα την «κάθαρση του Ναού» από τους Φαρισαίους-Σαδδουκαίους κ.λπ. και κατόπιν την απελευθέρωση από τους Ρωμαίους. Η ηθική εγκαθίδρυση κράτους δικαίου από μέρους των Εσσαίων στο Ισραήλ υπερβαίνει, λοιπόν, τις επιδιώξεις των Ζηλωτών. Γι’ αυτό και ο Ηρώδης Αντύπας σκότωσε για προληπτικούς λόγους τον Βαπτιστή, πριν ξεσηκώσει τον κόσμο και η κατάσταση γίνει ανεξέλεγκτη: «δείσας Ηρώδης το επι τοσόνδε πιθανόν αυτού τοις ανθρώποις μη επί στάσει τινί φέροιο, πάντα γαρ εώκεσαν συμβουλή τη εκείνου πράξοντες, πολύ κρείττον ηγείται πριν τι νεότερο εξ αυτού γενέσθαι προλαβών ανελείν τoυ μεταβολής γενομένης μη εις πράγματα εμπεσών μετανοείν...» ( Ιώσηπου, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία ΧVΙΙΙ, 118).
Στα Κουμρανικά Χειρόγραφα ευρέθησαν πλήθος απόκρυφων, δευτεροκανονικών, ψευδεπίγραφων αλλά και κανονικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, γραμμένα σε αραμαϊκή και Ελληνική γλώσσα:
1. Το «Εγχειρίδιον Πειθαρχίας», που αναφέρεται στον «εσωτερικό κανονισμό» της κοινότητας.
2. «Κανών Συνάξεως και Συλλογή ευλογιών».
3. Ο «Πόλεμος των υιών του φωτός κατά των υιών του σκότους», όπου υπάρχουν και διατάξεις περί πολέμου, που αποκαλύπτουν άριστες γνώσεις του Ρωμαϊκού Στρατού και της τακτικής του.
4. Το «Χειρόγραφον της Δαμασκού», στο οποίο η ίδρυση της Εσσαϊκής κοινότητος ανάγεται στη Δαμασκό, όταν στα χρόνια του Αντιόχου εξορίζεται εκεί ο «Δάσκαλος της Δικαιοσύνης», ο αρχιερέας στον οποίον αποδίδεται η ίδρυση της Εσσαϊκής αδελφότητος.
Από τα κείμενα αυτά το συμπέρασμα που εξάγεται είναι, ότι σκοπός των Εσσαίων ήταν η κάθαρση του εξωνημένου και φαύλου Εβραϊκού ιερατείου, η κατάλυση του κράτους της αδικίας και η απελευθέρωση από τους ντόπιους (Ηρωδιανή δυναστεία) και ξένους κατακτητές (Ρωμαίους). Για να γίνουν όλα αυτά, απαραίτητη προϋπόθεση ήταν ο διαφωτισμός του λαού κι αυτό απαιτούσε «σπάσιμο» της μονοπώλησης της γνώσης από «γραμματείς και Φαρισαίους».
Εδώ «φωτίζεται» και ο ρόλος των λεγομένων «σοφιστών», που αναφέρει ο Ιώσηπος, οι οποίοι «δοκούσιν ακριβούν τα πάτρια». Ας μη λησμονούμε επίσης ότι με τον όρο «σοφιστής» μεταφράζει ο Ιώσηπος την εβραϊκή λέξη «rabbi» (Ραβί).
Εκείνο επίσης που εντυπωσιάζει στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θαλάσσης είναι, ότι αναμένεται σε πολύ μικρό διάστημα και προετοιμάζεται ταχέως η «τελική αναμέτρηση» μεταξύ των «υιών του φωτός» και των «υιών του σκότους»!!!
Ήταν λοιπόν Εσσαίος ο Ιησούς; Πιστεύω πως όχι, αντίθετα με μια πληθώρα ερευνητών, που το υποστηρίζουν. Είναι βέβαια αναμφισβήτητο, ότι ο Ιησούς είχε σχέσεις μαζί τους, όπως και με τον «εκπρόσωπό» τους Ιωάννη Βαπτιστή (εξάδελφός του ήταν άλλως τε). Πολλές φορές βρήκε καταφύγιο στην τόσο φιλόξενη έρημο. Ίσως μάλιστα και ν’ ανατράφηκε στην αδελφότητα του Κουμράν (εξ ου και οι γνώσεις του, θεραπευτικές και άλλες, αν και έχω άλλη εντύπωση, ότι δηλαδή ανατράφηκε σε άλλο μέρος). Όμως πέρα από τις ομοιότητες μεταξύ Ιησού και Εσσαίων υπάρχουν ουσιώδεις διαφορές. Αναφέρω χαρακτηριστικά μερικές:
1. Οι Εσσαίοι τηρούν αυστηρά και τυπολατρικά το Σάββατο, ο Ιησούς όμως όχι.
2. Οι Εσσαίοι απέφευγαν τους «ακάθαρτους» (κατά τον Ιουδαϊκό Νόμο) ανθρώπους, ο Ιησούς όχι.
3. Ο Ιησούς πίστευε, ότι είναι ο «μεσσίας». Πουθενά όμως στα Χειρόγραφα του Κουμράν δεν αναφέρεται τίποτα τέτοιο.
4. Αγνοείται εντελώς η παρουσία του Ιησού στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας κι αυτό είναι το σημαντικότερο σημείο, που έκανε τους ερευνητές να είναι επιφυλακτικοί στην υπόθεση της Εσσαϊκής προέλευσης του Ιησού.
Όμως, κι αν φαίνεται από την «συμπεριφορά» και τα «κηρύγματα» του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, θά ήταν παρακινδυνευμένο να υποστηρίξουμε απόλυτα ότι δεν είχε καμμία σχέση με την Αδελφότητα του Κουμράν. Κάθε φορά που κινδύνευε η ζωή του Ιησού, στην έρημο έβρισκε καταφύγιο: «εζήτουν ουν πάλιν αυτόν πιάσαι και εξήλθεν εκ της χειρός αυτών. Και απήλθεν πάλιν πέραν του Ιορδάνου, εις τον τόπον όπου ην Ιωάννης το πρώτον βαπτίζων, και έμεινεν εκεί...» (Ιωάννης 10:39-40).
Αλλά και κάποιοι «αόρατοι» βοηθοί παραστεκόντουσαν στον Ιησού, και όσο ζούσε και μετά τον θάνατό του. Δεν αναφερόμαστε μόνο στο «γνωστό» Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, αλλά και σε εκείνους τους «άγνωστους» που ετοίμασαν την είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα και κατόπιν τον «μυστικό Δείπνο»:
«...λέγει αυτοίς (ο Ιησούς) υπάγετε εις την κώμην την κατέναντι υμών, και ευθέως εισπορευόμενοι εις αυτήν ευρήσετε πώλον δεδεμένον, εφ ον ουδείς ανθρώπων κεκάθικε λύσαντες αυτόν αγάγετε, και εάν τις υμίν είπη: τί ποιείτε τούτο; είπατε ότι ο Κύριος αυτού χρείαν έχει και ευθέως αυτόν αποστέλλει πάλιν ώδε. Απήλθον δε και ευρόν τον πώλον δεδεμένον προς την θύραν έξω επί του αμφόδου (αυλόπορτας), και λύουσιν αυτόν και τινες των εκεί εστηκότων έλεγον αυτοίς: τί ποιείτε λύοντες τον πώλον; οι δε είπον αυτοίς, καθώς ενετείλατο ο Ιησούς, και αφήκαν αυτούς...» (Μάρκος 11:2-6).
Όταν δε ήλθε η γιορτή του Πάσχα, ο Ιησούς «αποστέλλει δύο των μαθητών αυτού και λέγει αυτοίς υπάγετε εις την πόλιν και απαντήσει υμίν άνθρωπος κεράμων ύδατος βαστάζων (στάμνα) ακολουθήσατε αυτώ και όπου εάν εισέλθη είπατε τω οικοδεσπότη ότι ο διδάσκαλος λέγει, πού έστι το κατάλυμά μου όπου το Πάσχα με τα των μαθητών μου φάγω; και αυτός υμίν δείξει ανώγαιον μέγα εστρωμένον έτοιμον εκεί ετοιμάσατε ημίν...» (Μάρκος 14:13-16).
Ώστε είναι μάλλον σίγουρο, ότι ο Ιησούς είχε «επαφή» με τους Εσσαίους και στην έρημο και στις πόλεις. Ο Ιώσηπος αναφέρει για το «δίκτυο» των Εσσαίων στις πόλεις τα εξής: «μία δ’ ουκ έστιν αυτών (εννοεί των Εσσαίων) πόλις, αλλ’ εν εκάστη μετοικούσιν πολλοί... και προς ους ου πρότερον είδον εισίασιν (εισέρχονται) ως συνηθεστάτους... κηδεμών δ’ εν εκάστη πόλει του τάγματος εξαιρέτως των ξένων αποδείκνυται, ταμιεύων εσθήτα και τα επιτήδεια...» (Ιωσήπου, Ιουδαϊκός Πόλεμος, II, 124-126).
Το εκπληκτικό στο παραπάνω χωρίο είναι, ότι αναφέρει πώς οι «αδελφοί» του τάγματος βοηθούν τους «αδελφούς», ακόμα κι αν δεν τους γνωρίζουν (ου πρότερον είδον), σαν να τους ήξεραν από παλιά (ως συνηθεστάτους). Προφανώς η γνωριμία μεταξύ δύο Εσσαίων, που δεν γνωρίζονται, θα γινόταν με συνθηματικά (όπως π.χ. το κόψιμο του ψωμιού(;), «...λαβών τον άρτον ευλόγησε, και κλάσας επεδίδου αυτοίς. Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί, και επέγνωσαν αυτόν...»: Λουκάς 24:30-31).
Όμως, ενώ είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, δεν μπορούμε να πούμε, πως υπήρξε ο εκπρόσωπος ή ο «ιδεολογικοπολιτικός» εκφραστής τους, γιατί θα αναφερόταν κάτι σχετικό, έστω και υποτυπώδες, στα Κουμρανικά Χειρόγραφα, τα οποία όμως, όπως προαναφέραμε, τον αγνοούν παντελώς. Added (2011-07-26, 11:44 PM)
---------------------------------------------
Μετά απ’ όλα όσα έχουμε πει μέχρι τώρα, ο όλος βίος και πολιτεία του Ιησού τον τοποθετεί στον χώρο των λεγομένων «σοφιστών», των «λαϊκών διδασκάλων» δηλαδή, που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την «ιερή γνώση» καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους. Σ’ όλη τη δημόσια δράση του Ιησού ύπάρχουν πολλά περιστατικά, που δείχνουν τον πολιτικό ρόλο του στα πράγματα της εποχής. Δεν πρόκειται βέβαια να κάνω ιδιαίτερη ανάλυση της δημόσιας δράσης του Ιησού. Για όποιον ενδιαφέρεται για ενδελεχή παρουσίαση, προτείνω το έργο του R Eisler, «Ιησούς βασιλεύς ου βασιλεύσας». Θα σημειώσω μόνο τρία κορυφαία επεισόδια της δημόσιας δράσης του Ιησού, που αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές για την δράση του ως «σοφιστή».
1) Η «είσοδος» στα Ιεροσόλυμα για την εορτή του Πάσχα. Είναι γνωστόν, ότι κάθε Πάσχα μαζευόταν στην Ιερουσαλήμ πλήθος Εβραίων και κάθε φορά σχεδόν γινόταν εξέγερση κατά των Ρωμαίων. Γι’ αυτό και όλη η Ρωμαϊκή φρουρά βρισκόταν σ’ επιφυλακή τις ημέρες του Πάσχα, για να προλάβει τις (αναμενόμενες) ταραχές: «συνεληλυθότος γαρ του πλήθους επί την εορτήν των αζύμων εις Ιεροσόλυμα και της Ρωμαϊκής σπείρας υπέρ την του ιερού στοάν εφεστώσης, ένοπλοι δ’ αεί τας εορτάς παραφυλάττουσιν, ως μη τι νεωτερίζοι το πλήθος ηθροισμένον...» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκός Πόλεμος, ΙΙ, 224).
Έτσι λοιπόν η θριαμβευτική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα απέχει πολύ από την εικόνα του θεανθρώπου και παίρνει τις αληθινές της διαστάσεις, αν εξετάσουμε παρόμοια επεισόδια εκείνη την εποχή της συνεχούς εξέγερσης των Ιουδαίων, των «μεσσιών» και του εμφυλίου πολέμου. Και μόνο οι ιαχές του πλήθους «ωσαννά τω υιώ Δαυίδ» και «ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ» προδίδουν την εικόνα του «σοφιστή», που διεκδικεί λόγω Δαυϊδικής καταγωγής τον «θρόνο του πατέρα του», που σφετερίζεται η φιλορωμαϊκή Ηρωδιανή δυναστεία.
Και σε μια εποχή που το Ισραήλ είναι χωρισμένο από τους Ρωμαίους σε επαρχίες (Ιουδαία, Σαμάρεια, Γαλιλαία κ.λπ.), που έχουν διαφορετική, «ανεξάρτητη» διοίκηση, αποκτούν άλλο νόημα τα λόγια του Ιησού: «...ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου (Ιερουσαλήμ) ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος...» (Ματθαίος 23:37).
[b]2) Η εκδίωξη των εμπόρων από το Ναό.[/b] Η βίαιη αυτή ενέργεια του Ιησού μέσα στον ιερότερο χώρο των Εβραίων αποκτά άλλη διάσταση, αν δούμε άλλες παρόμοιες ενέργειες υποψηφίων «μεσσιών», Ζηλωτών και «σοφιστών», όπως τις περιγράφει ο Ιώσηπος στα έργα του. Σχεδόν όλοι οι επαναστάτες της εποχής έχουν σαν στόχο τους τον Ναό, που λόγω του Θησαυρού (Korban) και του οπλοστασίου που διαθέτει είναι βασικός χώρος άμυνας πέρα από τον συμβολικό του χαρακτήρα. Γι’ αυτό και υπήρχε η πολυπληθής φρουρά του Ναού.
Οπωσδήποτε πάλι η εικόνα των Ευαγγελίων για τον Ιησού που διώχνει τους εμπόρους είναι αρκετά εξιδανικευμένη, γιατί δεν αναφέρει, αν αμύνθηκαν οι έμποροι του Ναού και αν ναι, πώς, καθώς επίσης και για την στάση της φρουράς του Ναού (στο Ναό στάθμευε και Ρωμαϊκό άγημα): «...και τούτοις μεν ην αγών του ιερού κρατήσαι μάλιστα και τους μιαίνοντας τον ναόν εξελάσαι...» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκός Πόλεμος, ΙΙ, 424).
Πάντως, αν συνδυάσουμε αυτή την ενέργεια του Ιησού, που έγινε μετά την θριαμβευτική είσοδο στα Ιεροσόλυμα, αντιλαμβανόμαστε την δυναμική και τον αντίκτυπό της (έγινε τις ημέρες του Πάσχα), που απετέλεσε τελικά το αποκορύφωμα της δημόσιας δράσης του. (Ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του αναφέρει και άλλο τέτοιο επεισόδιο στην αρχή της δημοσίας δράσης του Ιησού. Ή λοιπόν πρόκειται για άλλη επίθεση του Ιησού στο Ναό ή πρόκειται για την ίδια ετεροχρονισμένη περίπτωση που αναφέρουν οι Συνοπτικοί ευαγγελιστές μετά την είσοδο στα Ιεροσόλυμα κατά το Πάσχα).
3) Η σύλληψη του Ιησού στη Γεθσημανή. Τα Ευαγγέλια Ματθαίου και Μάρκου αναφέρουν ότι ο Ιησούς συνελήφθη «εις χωρίον ου το όνομα Γεθσημανή» (Μάρκος, 14:32). Ο Ιωάννης ομιλεί για κάποιον κήπο: «ταύτα ειπών ο Ιησούς έξελθε συν τοις μαθηταίς αυτού πέραν του χειμάρρου των Κέδρων, όπου ην κήπος...» (Ιωάννης 18:1). Ο Λουκάς τέλος ομιλεί για το «Όρος των Ελαιών», όπου «επορεύθη κατά το έθος (=συνήθεια») (Λουκάς, 22:39).
Τέλος πάντων, για όποιον κάνει τον κόπο να δει τον γεωγραφικό χάρτη, είναι εύκολο ν’ αντιληφθεί την αλήθεια για τον τόπο σύλληψης του Ιησού. Πρόκειται για το Όρος των Ελαιών, που βρίσκεται πέρα από τον χείμαρρο των Κέδρων και που αρκετά συχνά απετέλεσε την βάση εξόρμησης των επαναστατών (Ζηλωτών, «σοφιστών», μεσσιών, σικαρίων κ.λ.π.) κατά της Ιερουσαλήμ, όπως αναφέρει ο Ιώσηπος: «...ο Αιγύπτιος ψευδοπροφήτης παραγενόμενος γαρ εις την χώραν άνθρωπος γόης και προφήτου πίστιν επιθείς εαυτώ περί τρισμυρίους μεν αθροίζει των ηπατημένων, περιαγαγών δε αυτούς εκ της ερημίας εις το Ελαιών καλούμενον όρος εκείθεν οίός τε ην εις Ιεροσόλυμα παρελθείν βιάζεσθαι και κρατήσας της Ρωμαϊκής φρουράς και του δήμου τυραννείν, χρώμενος τοις συνεισπεπούσιν δορυφόροις» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκός Πόλεμος ΙΙ, 261-262).
Τώρα, όσον αφορά το «χωρίον» Γεθσημανή, δεν υπάρχει τέτοιο χωριό ή τοποθεσία στην περιοχή, αλλά αντίθετα υπήρχε ένα ελαιοτριβείο με ένα μεγάλο κήπο, που ανήκε σε κάποιον Irmeel ή Ierahmeel. Ας σημειωθεί, ότι «Γεθσημανή» στα εβραϊκά σημαίνει ελαιοτριβείο (βλ. και απόκρυφο «Ευαγγέλιον των Δώδεκα Αποστόλων»). Σ’ αυτόν λοιπόν τον χώρο συνελήφθη ο Ιησούς μετά από ολόκληρη στρατιωτική επιχείρηση «η ουν σπείρα και ο χιλίαρχος και οι υπηρέται των Ιουδαίων συνέλαβον τον Ιησούν...» (Ιωάννης, 18:12). Ολόκληρη Ρωμαϊκή «σπείρα» (600 άνδρες) με επικεφαλής χιλίαρχο (σήμερα θα λέγαμε συνταγματάρχη) έλαβε μέρος στην επιχείρηση σύλληψης του Ιησού, που φυσικά δεν υπήρξε αναίμακτη: «ιδόντες δε οι περί αυτόν το εσόμενον είπον αυτώ. Κύριε, ει πατάξομεν εν μαχαίρα; και επάταξεν εις τις εξ αυτών τον δούλον του αρχιερέως και αφείλεν αυτού το ους το δεξιόν...» (Λουκάς, 22,4950). Σύμφωνα δε με τον Ματθαίο ο Ιησούς κόλλησε το αυτί του δούλου με θαύμα!!! Υόσοι είδαν ένα τόσο μεγάλο θαύμα και κανείς δεν έδωσε σημασία! Ούτε ο δούλος που απέκτησε πάλι αυτί!!! Σύμφωνα με τους υπόλοιπους Ευαγγελιστές ή δεν έκοψε κανείς κανένα αυτί ή άφισαν τον δούλο χωρίς αυτί (και κανένας δεν τους τράβηξε το δικό τους αυτί)!!!!
Έτσι είχε άδοξο τέλος το κίνημα του Ιησού, όμως η ιστορία, ως γνωστόν, δεν τελείωσε εκεί.
Συνεχίζεται…..
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
Message edited by Αθηναίος - Τρίτη, 26-ΙΟΥ-2011, 11:41 PM |
| |
| |
>( (βεβαια , απαραιτητη η βαφτιση / σε αλλα κρατη δεν δηλωνεις ονομα αμεσα μετα την γεννα !!!) 
