Μου αρέσει να βλέπω αντίλογους και ανταλλαγή απόψεων αλλά ένα κείμενο πάντα βοηθάει ώστε να καταλάβει ο άλλος τι θέλουμε να πούμε! Ορίστε λοιπόν ένα απλό και λυτό κείμενο ώστε να μπει στο νόημα η φίλη μας Αλεξάνδρα. Ο Διόνυσος διδάχτηκε την καλλιέργεια του αμπελιού από τη Ρέα στη Φρυγία.
Άρχισε να ταξιδεύει για να διαδώσει σ’ όλο τον κόσμο το αμπέλι και το κρασί. Όπου κι αν πήγαινε τον δέχονταν με ιδιαίτερες τιμές. Ο θεός συμπεριφερόταν φιλικά στους ανθρώπους, που τον θεωρούσαν προστάτη του πολιτισμού και των φτωχών.
Μαζί με την καλλιέργεια του αμπελιού ο Διόνυσος δίδαξε και τη διονυσιακή θρησκεία. Αρχή της θρησκείας αυτής ήταν η έκσταση, στην οποία μπορούσε να βρεθεί κανείς βοηθούμενος από το κρασί και το χορό. Για τους απλούς ανθρώπους ο Διόνυσος ήταν ο θεός που τους λύτρωνε από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής. Γι’ αυτό η διάδοση της λατρείας του στον απλό λαό ήταν μεγάλη.
Η λατρεία του Διονύσου
Ο Διόνυσος λατρευόταν σ’ όλη την Ελλάδα με λαμπρές τελετές.
Πρώτη απ’ όλες τις τελετές ήταν τα Μεγάλα Διονύσια, που τραβούσαν την προσοχή του κόσμου με την λάμψη των τελετών τους και τις θεατρικές παραστάσεις.
Στην ύπαιθρο γίνονταν τα Μικρά Διονύσια, στα οποία διατηρήθηκαν πιστά οι πιο αρχαίες παραδόσεις της λατρείας του. Οι γιορτές κρατούσαν τρεις μέρες.
Την πρώτη μέρα ήταν το συμπόσιο, που ανοίγονταν τα ασκιά με το κρασί της τελευταίας σοδιάς. Το πλήθος αρχικά τραγουδούσε εγκώμια στο Διόνυσο. Στη συνέχεια έψαλαν έναν όλο πάθος διθύραμβο και τέλος ξέσπαγαν σε αστειότητες και περιπαιχτικά τραγούδια.
Η δεύτερη μέρα είχε χαρακτήρα ιερό. Τιμούσαν το θεό του κρασιού, που τη μέρα εκείνη θεωρούνταν μια από τις μεγαλύτερες θεότητες της βλάστησης.
Η σύζυγος του βασιλιά, τριγυρισμένη από δεκατέσσερις σεβάσμιες γυναίκες, πρόσφερε στο θεό θυσία.
Την τρίτη μέρα έβαζαν σε πήλινα δοχεία κάθε είδους σπόρους και τα πρόσφεραν στο Διόνυσο και στον οδηγητή των νεκρών στον Κάτω Κόσμο, Ερμή. Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο Διόνυσος ακολουθούνταν πάντα από τους Σάτυρους, τους Σειλινούς και τον Πάνα.
Όπως βλέπουμε λοιπόν ο Διόνυσος ήταν αυτός που λέμε ο έξω καρδιά, χαρακτηριστικό των Ελλήνων άλλωστε και δεν το βρίσκω και καθόλου τυχαίο! Ναι οκ μπορεί σε ένα φαγοπότι να μας πιάνει μια ευχάριστη ζάλη, μια έκσταση, μια νιρβάνα αν θέλεις αλλά σε καμιά περίπτωση δεν τον λες τον άλλον μπεκροκανάτα!!!!! 
Όσο για την ελιά....
Ο εθνικός μας ποιητής Οδυσσέας Ελύτης σε ένα ποίημα του λέει « Αν αποσυνδέσεις την Ελλάδα , θα βρεις ότι αποτελείται από μια ελιά ένα αμπέλι και ένα καράβι, που σημαίνει, Ότι με αυτά τα τρία μπορείς να την ξαναφτιάξεις.»
Η ελιά, ένα από το τρίπτυχο που συνθέτουν την Ελλάδα, είναι το δέντρο, που κάτω από τον ηλιόλουστο ελληνικό ουρανό, επί αιώνες τώρα, ακούραστα και υπομονετικά συνδέει το απόμακρο παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, την αρχαία Ελλάδα του πνεύματος και της σοφίας, του ολυμπιακού δωδεκαθέου, με την χριστιανική Ελλάδα του σήμερα και της ορθοδοξίας.
Ο απλοϊκός λαός μας τραγουδά « ευλογημένο να ’ναι ελιά το χώμα που σε θρέφει και ευλογημένο το νερό που πίνεις απ’ τα νέφη και ευλογημένος τρεις φορές ’Κείνος που σε ’χει στείλει, για το λυχνάρι του φτωχού και τ’ άγιου το καντήλι.»
Η ελιά φαίνεται να έλκει την καταγωγή της από την Ανατολή, την Μεσοποταμία και τη Μικρά Ασία ,από όπου και μετεφέρθη στην Ελλάδα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Ηρακλής είναι εκείνος ,ο οποίος ,μετά τους δώδεκα άθλους του , μετάφερε και φύτεψε την πρώτη αγριελιά στη αρχαία Ολυμπία, όπου και πρώτος εις αγώνας δρόμου στεφάνωσε το νικητή.
Στη συνέχεια, η θεά της σοφίας Αθηνά ,αφού κέρδισε στη διαμάχη με τον Ποσειδώνα, έδωσε όχι μόνο το όνομα της στην πόλη της Αθήνας, αλλά και την πρώτη ήμερη ελιά γεμάτη άνθη και καρπούς , μετά από χτύπημα του δόρατος της στον ιερό βράχο, ως αιώνιο σύμβολο σοφίας , δύναμης , αγωνιστηκότητος, ευημερίας, παράκλησης και πανανθρώπινο σύμβολο ειρήνης.
Η ελιά, είναι το ιερό δέντρο όλων των θρησκειών, από τους χρόνους της ειδωλολατρίας μέχρι τους χρόνους της εμφανίσεως των μονοθεϊστικών θρησκειών της μεσογείου και ιδιαιτέρως της χριστιανικής θρησκείας.
Το λάδι, χρησιμοποιείτο πάντοτε πλουσιοπάροχα από τους αρχαίους Έλληνες , είτε για λατρεία των θεών τους, είτε για τις ανάγκες των ανθρώπων. Με λάδι αλείφονταν τα αγάλματα και οι βωμοί των θεών , τα θύματα πριν από τη θυσία , οι άρρωστοι για θεραπευτικούς λόγους , οι πενθούν τες ως ένδειξη πένθους. Το προσέφεραν υπό μορφή σπονδής στους θεούς και τους νεκρούς και έκαιγαν στους ναούς ιερά λυχνάρια. Και οι τρεις μεγάλες μεσογειακές θρησκείες, δηλαδή ο Χριστιανισμός, ο Ισλαμισμός και ο Ιουδαϊσμός κάνουν αναφορά για την ιερότητα του λαδιού , το οποίο και χρησιμοποιούν ευρύτατα στις ιεροτελεστίες τους.
Κατά την Γένεσιν, ο Νώε μετά τον κατακλυσμό, άφησε ελεύθερο περιστέρι « και ανέστρεψεν προς αυτόν …το προς εσπέρας και είχε φύλλον ελαίας … εν τω στόματι αυτής και έγνω Νώε, ότι κεκόπακε το ύδωρ από της γης»(Γεν. η 11)
Δεν ήταν λοιπόν η επιστροφή της περιστεράς εκείνο που χαροποίησε τον Νώε, αλλά το «φύλλον της ελαίας».
Η παρουσία του σήμαινε το τέλος του κακού, ήταν άγγελμα χαράς, αγαλλιάσεως, ειρήνης, καταλλαγής, σωτηρίας από του κατακλυσμού, αλλά και σύμβολο νίκης.
Στην Έξοδον ,ο Θεός ζητά από τον Μωυσή να προετοιμάση λάδι για το «Άγιον Χρίσμα»
Και τέλος
Quote (Θνητος)
Επίσης το ΠΡΩΤΟ θαυμα που εκανε ο Χριστος ηταν να κανει το νερο κρασι ! (Μπεκροκανατα ο τυπος μαλλον)
Το κρασί (άμπελος) ανέκαθεν ήταν ένα άγιο και εκλεκτό ποτό στην αρχαιότητα, δεν θα μπορούσε να κάνει το νερό ούτε μπύρα ούτε κόκα κόλα! Βέβαια γνωρίζω πως το ξέρεις και εσύ και δεν ρωτάς για να μάθεις απλά βοηθάω λίγο την φίλη μας Αλεξάνδρα!
