|
Περί του εν Δελφοίς Έψιλον
|
|
| Θνητος | Date: Τρίτη, 08-ΙΑΝ-2013, 1:50 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
|
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Τρίτη, 08-ΙΑΝ-2013, 7:25 PM | Message # 2 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| ΠΟΛΎ ΩΡΑΙΟ ΒΙΝΤΕΟ!!!!
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Αθηναίος | Date: Τρίτη, 08-ΙΑΝ-2013, 11:02 PM | Message # 3 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| Καλό!!! Πολύ περιεκτικό!!!
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
|
| |
| |
| margarita | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 6:04 PM | Message # 4 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΛΕΤΑΣ
(Ιχνηλατώντας Καταλύω)
Ομάδα: ΡΥΣΙΒΩΜΟΙ
Δημοσιεύσεις: 275
Μέλος από: Αύγ. 2005Δημοσιεύθηκε: Οκτ. 16 2007,21:05
Για τρία «Ε» μας κάνει λόγο ο Πλούταρχος στο «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς»:
ότι δ' ουκ από σκοπού ταύτα λέγεται, γνοίη τις αν ακούσας των κατά το ιερόν
το μεν χρυσούν ει Λιβίας της Καίσαρος γυναικός ονομαζόντων, το δε
χαλκούν Αθηναίων· το δε πρώτον και παλαιότατον τη δ' ουσία ξύλινον έτι
νυν των σοφών καλούσιν, ως ουχ ενός αλλά κοινόν ανάθημα πάντων
γενόμενον.(Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 385.F.6 - 386.A.3)
Το Ε όμως αντιστοιχεί στον αριθμό 5(Ε=5) και εφόσον ομιλεί για τρία Ε (3Ε) θα έχουμε το εξής: Ε+Ε+Ε=5+5+5=15, το 15 είναι το ΙΕ ,το οποίο όμως είναι το ίδιο με το ΕΙ, αφού και τα δύο μας κάνουν το νούμερο 15. (Ι=10, Ε=5)
Σε αυτό το σημείο έρχεται ο Πλούταρχος και μας λέγει:
ο το ΕΙ καθιέρωσε τω θεώ, δήλωμα και σύμβολον του αριθμού των πάντων.(Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 391.C.7 - 391.C.8)
Το πέντε όμως όπως μας λέγει στο ίδιο έργο μιμείται την αρχή που θέτει σε τάξη το σύμπαν, τη διακοσμούσαν αρχήν:
απομιμουμένου του αριθμού την τα όλα διακοσμούσαν αρχήν. (Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 388.D.9 - 388.D.10)
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι -αφού το Ε=5 μιμείται τη διακοσμούσαν αρχή, η οποία αρχή δεν
είναι παρά το ΘΕΙΟΝ και έχουμε τρία Ε συνολικά- έχουμε ένα σύστημα
τριών ΘΕΙΩΝ-ΔΙΑΚΟΣΜΟΥΝΤΩΝ ΑΡΧΩΝ, μία τριαδικότητα, μία μεταβολή τριών
εκφάνσεων-υποστάσεων του ΘΕΙΟΥ, διότι ως άφθαρτος ο θεός και αίδιος πεφυκώς, υπό δη τινος ειμαρμένης γνώμης και λόγου μεταβολαίς εαυτού χρώμενος( Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 388.F.1 - 388.F.3).
Ο Πλούταρχος δηλαδή μας γνωστοποιεί για τον τριπλό υπερ-κόσμιο ΝΟΥ-ΛΟΓΟ, ο
οποίος βρίσκεται σε πλήρη αρμονία διαμέσου του «Ε» του εν Δελφοίς.
Αυτός ο ΝΟΥΣ-ΛΟΓΟΣ ή η τριπλή μεταβολή του ενός υπερ-κόσμιου ΝΟΥ-ΛΟΓΟΥ,
δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ΟΥΡΑΝΟΣ-ΚΡΟΝΟΣ-ΖΕΥΣ/ΔΙΑΣ. (Το γιατί οι τρείς αυτές Θείες Εκφάνσεις είναι ΝΟΕΣ-ΛΟΓΟΙ γίνεται
κατανοητό μέσα από τον «ΚΡΑΤΥΛΟ» του Πλάτωνος, «ΕΙΣ ΚΡΑΤΥΛΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ»
και «ΕΙΣ ΤΙΜΑΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ» του Πρόκλου). Σε εικονική αναπαράσταση θα
έχουμε το εξής:
Το κάθε «Ε» εκ των τριών που μας αναφέρει ο Πλούταρχος, αντιστοιχεί και σε ένα ΝΟΥ-ΛΟΓΟ. Ο ΝΟΥΣ-ΛΟΓΟΣ είναι αεί ων, κατά τον Ηράκλειτο εκ της Εφέσσου, ο οποίος στο πρώτο απόσπασμά του λέγει:
του δε λόγου τουδ' εόντος αεί αξύνετοι γίνονται άνθρωποι και πρόσθεν η
ακούσαι και ακούσαντες το πρώτον· γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον
τόνδε απείροισιν εοίκασι, πειρώμενοι και επέων και έργων τοιούτων,
οκοίων εγώ διηγεύμαι κατά φύσιν διαι ρέων έκαστον και φράζων όκως έχει.
τους δε άλλους ανθρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν, όκωσπερ
οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται
<<τον λόγον αυτόν ο οποίος είναι αεί ών οι άνθρωποι ευρίσκονται πάντοτε σε αδυναμία να τον
παρακολουθήσουν και πριν τον ακούσουν και αφού ήδη τον ακούσουν, διότι,
ενώ τα πάντα γίνονται σύμφωνα με τον λόγον αυτόν, οι άνθρωποι φαίνονται
να μην τον γνωρίζουν, παρ' ό, τι εκφέρουν λόγους και επιχειρούν έργα
τέτοιου είδους, όπως αυτά τα οποία έγω εξηγώ διαιρώντας κάθε εν σύμφωνα
με τους νόμους της φύσεως και δηλώνοντας το ποιόν τους. Από τους άλλους,
όμως, ανθρώπους διαφεύγει το νόημα όσων κάμνουν κατά την εγρήγορση,
όπως ακριβώς λησμονούν όσα κάμνουν στον ύπνων τους>>,
και έχει άμεση σχέση με την ακοή, το ήπαρ και το σπάσιμο-ξεπέρασμα του φράγματος
των δύο καταστάσεων του ανθρώπου που μας περιγράφει ο Ηράκλειτος στο
παραπάνω απόσπασμα, του εύδοντος-εγερθέντος (κοιμώμενος-αφυπνισμένος). Είναι η ίδια κατάσταση που αντιλήφθηκε ο Leto Atreides(Λίτο Ατρείδης) στο έργο «DUNE» και λέγει: "the Sleeper must awaken"( ο κοιμώμενος πρέπει να αφυπνιστεί) για να πάρει την απάντηση από τον υιό του Paul-Orestes Atreides(Πολ-Ορέστης Ατρείδης): "Father, father, the Sleeper has awaken"(Πατέρα, πατέρα, ο κοιμώμενος αφυπνίστηκε).
Ο άνθρωπος όταν ακούσει τη «φωνή» του ΝΟΥ-ΛΟΓΟΥ αντιλαμβάνεται την έννοια
του και το βαθύτερο νόημα μέσω της ψυχής του. Η πληροφορία-φωνή θα
φθάσει στην ψυχή του ανθρώπου μέσω του ήπατος, στο οποίο καταλήγει η
ακοή, όπως μας περιγράφει ο Πλάτων στον Τίμαιο:
«όλως μεν ουν φωνήν θώμεν την δι' ώτων υπ' αέρος εγκεφάλου τε και αίματος μέχρι ψυχής
πληγήν διαδιδομένην, την δε υπ' αυτής κίνησιν, από της κεφαλής μεν
αρχομένην, τελευτώσαν δε περί την του ήπατος έδραν, ακοήν»(Τίμαιος 67.b.2 - 67.b.5).
Η ακοή, λόγω της συγκεκριμένης πορείας που κάνει μέχρι το ήπαρ, το οποίο
είναι κέντρο συναισθημάτων, παθών και σχετίζεται με τα αστρικά πεδία,
μπορεί να ξεπεράσει το φράγμα μεταξύ των δύο καταστάσεων του εύδοντος-εγερθέντος. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος αποκτά πείρα του αεί όντος λόγου. Η ακοή, δηλαδή, συνδέει τον εξωτερικό κόσμο των αισθήσεων με τον εσωτερικό χώρο της ψυχής. Η αρμονία του ΕΙ εισέρχεται στην ψυχή του ανθρώπου δια της ακοής, η οποία αίσθησης αυτή
δεν είναι πλήρως αντικειμενική σε αντίθεση με την όραση, αλλά βρίσκεται
εντός του χώρου αντικειμένου-υποκειμένου.[Για τις πληροφορίες περί της ακοής βλ. «Ηράκλειτος» του Χ. Α. Λαμπρίδου, εκδ. ΚΛΕΙΩ, σελ. 52-53] Τα παραπάνω συμβαίνουν διότι όπως μας πληροφορεί ο Αριστοτέλης «Δια τι το ακουστόν μόνον ήθος έχει»(Προβλήματα 919b.26 - 919b.27). Τελειώνοντας, για να ενισχυθεί η άποψη-θέση-θέαση περί της άμεσης
σχέσεως <<Ε>> με το ΝΟΥ-ΛΟΓΟ, ο οποίος "αγγίζει" την ψυχή
μέσω της φωνής-πληροφορίας-λόγου, παραθέτουμε τα κάτωθι λόγια του
Πλουτάρχου:
«τας δε περί τον λόγον αυτός ενιέναι και προβάλλειν τω φύσει φιλοσόφω της ψυχής όρεξιν εμποιών αγωγόν επί την αλήθειαν» (Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 384.F.1 - 384.F.3)
Με την των Ελλήνων Φιλότητα
και την του Υπερ-Κόσμιου Λόγου-Νου Φωτεινότητα
Γουλέτας Παναγιώτης
10-10-14007
Βιβλιογραφία:
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ «ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΙ ΤΟΥ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ» εκδ. Ζήτρος
ΠΛΑΤΩΝ «ΚΡΑΤΥΛΟΣ», «ΤΙΜΑΙΟΣ» εκδ. Πάπυρος
ΠΡΟΚΛΟΣ «ΕΙΣ ΚΡΑΤΥΛΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ», «ΕΙΣ ΤΙΜΑΙΟΝ ΠΛΑΤΩΝΟΣ» εκδ. Κάκτος
ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ) Χ. Α. ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ εκδ. Κλειώ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ «ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ» εκδ. Κάκτος
ΠΡΟΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ»
Διορθώθηκε από ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΟΥΛΕΤΑΣ στις Φεβ. 25 2008,23:07
--------------
<<Η Θεά ΑΘΗΝΑ θα μιλήσει όταν θα έλθει η ώρα>>
Εκ της πινακίδος του Ιδαλίου
<<Άλλαξαν λέει τα σημεία της Γης και ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής...>>
<<ΚΡΑΤΑ ΑΝ ΘΕΣ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ, ΚΡΑΤΩ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΤΟ ΝΟΗΤΟ>>
αρτέμης/ευθύμηςBack to top
Added (10-ΑΠΡ-2013, 6:03 PM)
---------------------------------------------
Α.Ο Πλούταρχος στο "Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς" [365Α]
αναφέρει ότι ο Απόλλων είναι :
Πύθιος σε εκείνους που ζητούν να γνωρίσουν
Δήλιος σε εκείνους στους οποίους αρχίζει να σημαίνει
Φαναιός σε εκείνους που αρχίζει να φανερώνεται
Ισμήνιος σε εκείνους που γνωρίζουν
Λεσχηνόριος σε εκείνους που φιλοσοφούν μαζί.
Β.Επίσης αναφέρει ότι το <<έργο της φιλοσοφίας είναι να ζητεί,να απορεί και να θαυμάζει.Τα σχετικά με
το θεό μοιάζουν σαν να έχουν κρυφτεί μέσα σε αινίγματα τα οποία
χρειάζονται εξήγηση και διδασκαλία της προελεύσεως.Όπως όταν καίγεται το
αθάνατο πύρ από όλα τα ξύλα μόνον το ελατίσιο χρησιμοποιείται και
προστίθεται μόνον δάφνη.Όπως το γιατί έχουν αναγερθεί τα αγάλματα δύο
Μοιρών,ενώ οι Μοίρες είναι τρείς.Παρατήρησε στις επιγραφές το γνώθι σ'αυτόν και το μηδέν άγαν και πόσες σοφές συζητήσεις και βαθυστόχαστες απόψεις έχουν αναφυήσει ώσαν γόνιμος σπόρος>>.
[Πλούταρχος "Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς" 385Α-386Α].
Γ.Τα τρία Ε σχετίζονται άμεσα με τις 3 Μοίρες σε πρώτο επίπεδο.
Ο Πλούταρχος αναφέρει στο στο "Περί του Σωκράτους Δαιμόνιον" [591Β]:
<<4 οι αρχές των πάντων.
1)της Ζωής
2)της Κίνησης
3)της Γενέσεως
4)της Φθοράς.
Την πρώτη με τη δεύτερη τις συνδέει η Μονάς κατά το αόρατον.
Την δεύτερη με την τρίτη τις συνδέει ο Νούς στον ήλιο.
Την τρίτη με την τέταρτη τις συνδέει η Φύσις στην Σελήνη.
Σε κάθε σύνδεσμο κάθεται μία μοίρα που κρατάει τα κλειδιά:
Στον πρώτο η Ατροπός
Στον δεύτερο η Κλωθώ
Στον τρίτο η Λάχεσις.
Τα νησιά (άστρα) τα κατέχουν οι θεοί,ενώ η σελήνη που ανήκει στους επιχθόνιους δαίμονες αποφεύγει την Στύγα>>
Δ.Το ΕΙ κατά τον Πλούταρχο ("Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς [386Α-387Α] ) σε σχέση
με τα 3 ΕΙ που αναφέρθηκαν παραπάνω στην εργασία του Παναγιώτη,αποτελεί
τον τύπο μορφής επικοινωνίας με το Θεό (Συμπαντικό Νού και Λόγο) καθώς
σοφός όντας δημιουργεί ερωτήματα μέσω της υπόθεσης (ΕΙ = αν) και
φανερώνει σημεία παραδοχής (ΕΙ = υπάρχεις).Άρα έχουμε να κάνουμε με ευχή και παράκληση όπως και με υπόθεση και παραδοχή.<<Διότι είναι ο Θεός διαλεκτικός τα αποδεικνύουν οι χρησμοί,καθώς διαλύει και βάζει αμφιβολίες>>
(Πλούταρχος "Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς" [387Α] ).
Άλλωστε και ο Ηράκλειτος μας αναφέρει ότι "Ο Άναξ ου το μαντείον εστί το εν Δελφοίς ούτε λέγει ούτε κρύπτει αλλά σημαίνει" (απόσπ. 93)
<<Η φύσις κρύπτεσθαι φιλεί>> (απόσπ. 123).
Κατ'αυτό το τρόπο το ΕΙ σχετίζεται με το Δελφικό Ε το Γνώθι σ'αυτόν και το Μηδέν Άγαν.
Ε.Το ΕΙ σχετίζεται και με την πλάνη του χρόνου και των αισθήσεων καθώς όπως
μας αναφέρει ο Πλούταρχος στο "Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς" [387Α-387Ε]
<<τα όντα τα εσσόμενα προς τα εόντα (Ιλιάς Α.70)
Και καλώς ο Όμηρος πρώτα έταξε τα παρόντα και έπειτα το μέλλον και το παρωχημένον.Διότι από του όντος το συλλογισμό
βγαίνει η δύναμη του συνημμένου καθώς αν υπάρχει ετούτο προηγείται εκείνο και
πάλι τούτο εκείνο θα γεννήσει.Γιατί το τεχνικό και λογικό είναι η γνώση
της σύνδεσης της ακολουθίας και η πρόσληψη που δίνει στο λόγο η
αίσθηση>>
Μας αναφέρει δηλαδή πρώτος ο Όμηρος ότι δεν υπάρχει παρόν,παρά μόνον κίνηση των όντων από τα εσσόμενα στα εόντα.Και
συμπληρώνει ο Πλούταρχος ότι τα παρόντα (παρά τα όντα) δηλαδή οι
αισθητές φθαρτές απεικονίσεις των όντως όντων κινούνται από το μέλλον
στο παρελθόν,ήτοι από μία κατάσταση είς μίαν άλλη.Ο δέ χρόνος του
παρ'όντος είναι ο συλλογισμός του επί της κινήσεως και της φθοράς αλλά
ουσιαστικά αποτελεί μία πλάνη καθώς αυτό που υπάρχει στο παρόν
συνεπάγεται κάτι που υπήρχε πρίν από αυτό και ταυτόχρονα κάτι που θα
υπάρξει μετά από αυτό.Διευρύνοντας το φάσμα της διαδοχικής εναλλαγής
γεννήσεως και φθοράς φτάνουμε σε δύο απόλυτα άκρα.Κάτι που έγινε στο
παρελθόν και στο μέλλον ή ορθότερα κάτι που υπάρχει πέρα από τον χρόνο
και αντανακλάται ταυτόχρονα στο παρελθόν και το μέλλον.Ο χρόνος λοιπόν
είναι η διαρκής εναλλασόμενη κίνηση των αισθητών αντανακλάσσεων των
όντως όντων από το ένα άκρο στο άλλο.
Ο χρόνος ως γνωστόν είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εδώ ώς 4η Διάσταση και αυτό που αναφέρεται
παραπάνω βρίσκεται στην 5η Διάσταση.Κατ'αυτό τον τρόπο και υπό αυτή την
έννοια το ΕΙ δεν συνδέεται με τον χρόνο ώς κίνηση αλλά με τον Αιών και
την 5η Διάσταση.Εξ'άλλου το Ε αντιστοιχεί στον αριθμό 5.
Πάνω σε αυτό άμεση σχέση αυτό που αναφέρει ο Πλωτίνος στο Β' βιβλίο των "Ενεάδων" του με τίτλο "Περί Αιώνος και Χρόνου" [7.7] <<Διότι όταν ήμασταν στον αιώνα η πορεία μας ήταν ανοδική,ενώ τώρα πρέπει να
κατεβούμε όχι κατ'οποιοδήποτε τρόπο αλλά με εκείνο τον τρόπο που
κατέβηκε ο χρόνος από τον αιων>>.
Σχηματικά έχουμε δύο καθρέφτες όπου ο ένας αντανακλά μία δέσμη φωτός πάνω στον άλλον διαρκώς
και συνεχώς και τα σωματίδια του φωτός αντανακλούνται από το ένα άκρο
στο άλλο.Αν σταθεί κάποιος ανάμεσα στους δύο καθρέφτες σταματά την
αντανάκλαση και φωτίζεται ταυτόχρονα από δύο πλευρές,
αλλά εκείνο που μπορεί να συλλάβει είναι μόνον το είδωλό του πάνω στους καθρέφτες από
όποια μεριά και να γυρίσει.Αυτό είναι ο χρόνος και η θέση που στέκεται
είναι το παρόν.
Τα δύο κάτοπτρα σχετίζονται με την δεκάδα δηλαδή το διπλό Ε.
Πάνω σε αυτό το σημείο αναφέρει ο Πλωτίνος στο προαναφερθέν έργο του [8.40] <<Έτσι και το πλήθος της κινήσεως όπως η δεκάδα είναι αυτό που επιφαίνεται
στον όγκο του διαστήματος της κινήσεως το οποίο δεν είναι ο χρόνος αλλά
το τόσο που έγινε σε κάποιο χρόνο χρόνο καθώς ο χρόνος δεν είναι παντού
αλλά στην κίνηση του υποκειμένου οπότε ο χρόνος είναι κίνηση>>.
Αυτό σημαίνει ότι ο χρόνος είναι υποκειμενικός και σχετικός.
Πολύ πρίν τον Αινστάιν έγραψε ο Πλωτίνος στο ίδιο έργο [8.10]
<<Ο χρόνος είναι αριθμός ή μέτρο και μέτρο κατά τί μέτρο;
Και με το ίδιο μέτρο μετριέται κάθε μία από δύο κινήσεις ή γενικά όλες οι
κινήσεις και η ταχεία και η βραδεία;Ακόμη κι αν είναι συνεχές μέτρο
είναι μέτρο αφού είναι ποσό όπως και το μέγεθος του πήχεως.Θα είναι
λοιπόν μέγεθος όπως η γραμμή που συμβαδίζει με την κίνηση.Αλλά αφού αυτή
συμβαδίζει πώς θα μετρήσει αυτό με το οποίο συμβαδίζει;>> .
Ποιός καθορίζει λοιπόν το ύψος του πήχεως;
ΣΤ.Από τον χρόνο και τον αιώνα περνάμε στον άνθρωπο.
Ο ανθρώπινος νούς αντιλαμβάνεται περιορισμένα καθώς χρησιμοποιεί το 10%
των λειτουργιών του και είναι διχασμένος σε 3 μέρη.Ουσιαστικά σε δύο,το συνειδητό-λογικόν και το ασυνείδητο-θυμοειδές/επιθυμητικόν τα οποία ενώνονται στο υποσυνείδητο-φανταστικόν.Το υποσυνείδητο δεν υπάρχει,όπως δεν υπάρχει και το παρόν.Είναι το σημείον μέθεξης και σύνθεσης των δύο ημισφαιρίων πάνω στο οποίο προβάλλονται οι εικόνες των δύο πεδίων.Σχετικά με την αριστερόστροφη και δεξιόστροφη κίνηση των δύο ημισφαιρίων και των συχνοτήτων της συνειδητότητας σχετίζονται οι 5 αισθήσεις και κυρίως η όσφρηση.Ο Ηράκλειτος έγραφε <<Οι ψυχές οσμώνται καθ' Αϊδην>> [απόσπ. 98].Δεν το έγραψε τυχαίως αυτό.
Πέρα από το ότι η οσμή εκτός από αναπνοή είναι και όσμωση,
υπάρχει και εκείνο το οποίο αναφέρει ο Πλάτων στον "Τίμαιο" [79Ε] σχετικά με
τον τριπλό νου και το εσωτερικό πύρ και το ύδωρ.Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι
στο μαντείο των Δελφών δύο στοιχεία είχαν τεράστια τελετουργική
σημασία,το ύδωρ της Κασταλείας και Κασσοτίδος πηγής,το αθάνατο Ιερό πύρ
του Βωμού και ο αήρ του χάσματος στο Άντρον.Λέγει λοιπόν ο Πλάτων στον
"Τίμαιο":
<<Κάθε φορά που το θερμό ορμά από το ένα μέρος ωθεί κυκλικά στο άλλο τον εξωτερικό αέρα και εκείνος καθώς απωθείται
πέφτει στο πύρ και θερμαίνεται ενώ εκείνος που εξέρχεται παγώνει με
αποτέλεσμα να δημιουργείται κύκλος δια της ανταπόδωσης ο οποίος δονείται
κυκλικά μπροστά και πίσω και παράγει με τις δύο ωθήσεις την εισπνοή και
την εκπνοή>>.
Η σχέση της παραπάνω λειτουργίας του ανθρώπινου οργανισμού με τον συμπαντικό οργανισμό είναι λειτουργία
εναρμόνισης και συχρονισμού.Αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλάτων στον
"Τίμαιο"
[80Β-80C] <<Οι κινήσεις των πρώτων και γρήγορων ήχων όταν επιβραδύνονται και ξαναβρίσκουν τους όμοιούς τους οι πιο αργοί
που τους ακολουθούν επιβάλλουν κι αυτοί μία κίνηση και τους
προλαβαίνουν.Και καθώς τους προλαβαίνουν δεν τους διαταράσσουν
προσθέτοντας νέα κίνηση αλλά λειτουργούν έτσι ώστε να συμπίπτουν η
βραδύτερη κίνηση με την γρηγορότερη δημιουργώντας την εντύπωση του
εννιαίου η οποία αποτελείται από συνδυασμό οξείας και βαρείας
ήχων.Γι'αυτό το λόγο στους άφρονες προκαλούν ευχάριστη εντύπωση και
στους σόφρωνες συνειδητή απόλαυση λόγω της μίμησης της θείας αρμονίας η
οποία εκδηλώνεται μέσω των ανθρωπίνων κινήσεων.Όσον αφορά την ροή των
υδάτων και τις πτώσεις κεραυνών και τα θαυμαστά της έλξης από τα ήλεκτρα
και τους Ηράκλειους λίθους σε κανένα από αυτά δεν υπάρχει κενό και αυτά
τα σώματα απωθούνται αμοιβαία κυκλικά και καθώς χωρίζονται και
συνενώνονται αλλάζουν θέσεις για να επανέλθει το καθένα στην δική του
θέση.
Με αυτές τις ενέργειες παράγονται όλα τα μυστηριώδη φαινόμενα όπως θα διαπιστώσει όποιος τα μελετήσει μεθοδικά.
Η αναπνοή λοιπόν πραγματοποιείται με τον τρόπο και τους λόγους που αναφέραμε>>
Έχουμε λοιπόν τον κύκλο σύνθεσης και διάσπασης των στοιχείων εντός του σφαίρου
που αναφέρει ο Εμπεδοκλής όπως το αναφέρει ο Ηράκλειτος <<Το πύρ ζεί το θάνατο της γής,ο αέρας το θάνατο του πυρός,το ύδωρ του αέρα
και η γή του ύδατος>>Ηράκλειτος [απόσπ. 76] είτε αναφερόμαστε στον ανθρώπινο είτε στον συμπαντικό οργανισμό.
Όλος αυτός ο κύκλος δέχεται και παράγει ενέργεια.
Πέρα από αυτά ο Εμπεδοκλής αναφέρει:
<<Οι αντανακλάσσεις γίνονται από τις απορροές που μαζεύονται στην επιφάνεια
του κατόπτρου λόγω του εκκρινόμενου πυρρός το οποίο εκκρίνεται από το
κάτοπτρο μεταφέροντας τον αέρα στον οποίο συμμεταφέρονται τα
ρεύματα>> [Αέτιος IV 14,1].
<<Σχετικά με την Ηράκλεια λίθο και γιατί έλκει τον σίδηρο ο Εμπεδοκλής λέει ότι από τις απορροές
που βγαίνουν από τα δύο σώματα και καθώς οι πόροι του λίθου είναι
συμμετρικοί με τους πόρους του σιδήρου φέρεται ο σίδηρος προς τον
λίθο>>.
[Εμπεδοκλής απόσπασμα 89].
Έχουμε σχηματικά τις Ηράκλειες στήλες ή τους μαγνήτες οι οποίοι είναι δύο και στο ενδιάμεσο την αλληλεπίδρασή τους
διά των κυμμάτων και ροών των ηλεκτρομαγνητικών κυμμάτων.
Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα στοιχεία (πύρ-ύδωρ),με τους πλανήτες σε σχέση
με τον ήλιο,με τα άστρα και με τους γαλαξίες.Αλλά κυρίως με την ύλη και
την αντιύλη.Τί είναι όμως εκείνο που τα απωθεί;Διότι αν έλκονταν θα
συγκρούονταν και θα αλληλοεξαυλώνονταν.Μάλλον κάποια ουσία,η λεγόμενη
πεμπτουσία,ήτοι το 5ο στοιχείο του αιθέρος.
Γνώμη μου ότι οι 9 Διαστάσεις ανάλογες των 9 Μουσών,
είναι 4+4 δηλαδή ύλη-αντιύλη,στο μέσο των οποίων βρίσκεται η 5η Διάσταση η
οποία σαφώς και σχετίζεται με το 5ο Στοιχείο του Αιθέρος,ήτοι το Ε.Υπό
αυτή την έννοια έχουμε 3 Ε σε πλήρη αρμονία.
Τέλος ας θυμήσουμε ότι το ψυχρό δεν είναι ουσία,αλλά κατάσταση απουσίας του θερμού και το σκοτάδι δεν είναι χρώμα,
αλλά κατάσταση απουσίας του φωτός.Ανάλογα και η σιωπή δεν είναι ήχος,αλλά απουσία ήχου.
Ζ.Σημαντικότατο ρόλο σε σχέση με τα παραπάνω παίζει ο ήχος και κυρίως εκείνος της
αρμονίας των φωνηέντων.Το δεύτερο φωνήεν είναι το Ε,ενώ το ΕΙ = 15,είναι
3 Ε σε αρμονία.
Ο δεύτερος πλανήτης από τον ήλιο προς τη γή είναι η αφροδίτη,
ενώ ο δεύτερος πλανήτης από τη γή πρός τον πλούτωνα είναι ο δίας.Η Αφροδίτη
μυθολογικώς ήταν η θεά της ομορφιάς και του έρωτα η οποία προκαλούσε
την ένωση θεών,θνητών και στοιχείων ενώ ο Δίας ήταν εκείνος που διά των
κεραυνών του εξουσίαζε θεούς,θνητούς και στοιχεία.Ο πλανήτης δίας λόγω
της μάζας του ασκεί εξουσία στους πλανήτες διά της έλξης του,ενώ ο
πλανήτης αφροδίτη αποτελεί το σημείο εξισορρόπησης μεταξύ της γής και
του ήλιου,όπου ο ήλιος έλκει ώς γνωστόν όλα τα σώματα όπως και όλα τα
σώματα ασκούν έλξη προς τον ήλιο,
αλλά οι μεταξύ τους έλξεις και η κίνησή τους σε περιφορά γύρω από αυτόν διατηρούν το ηλιακό μας σύστημα σε λειτουργία.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το 3πλό σύστημα του Σειρίου,όπου
ο Α έλκει-δρά,ο Β έλκεται και έκλει-αντιδρά και ο Γ διατηρεί την ισορροπία του συστήματος.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα δύο πεδία του ΕΙΝΑΙ και του ΜΗ ΕΙΝΑΙ,εντός
των οποίο συνθέτεται και αποσυντίθεται διαρκώς το αεί γιγνόμενο και
πάντα γενόμενο ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ.
Θυμίζουμε την φράση από τον "Τίμαιο" του Πλάτωνα [27D]
<<Τί το όν αεί γένεσιν δε ούκ έχον και τί το γιγνόμενον μέν αεί όν δε ουδέποτε;>>
Η.Μέσα στο γίγνεσθαι το οποίο πάντα μεταβάλλεται (το μεταβάλλον αναπαύεται του
Ηράκλειτου) τα πάντα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση και θέση.Αλλά
γίγνεσθαι ουσιαστικά δεν υπάρχει.
Υπάρχει αλληλεπίδραση ΕΙΝΑΙ και ΜΗ ΕΙΝΑΙ,ήτοι σχέση ΝΟΥ και ΥΛΗΣ.Η σχέση αυτή υποδηλώνει ενέργεια και ουσία
που μέρος της μετέχει στο ΕΙΝΑΙ και μέρος της μετέχει στο ΜΗ ΕΙΝΑΙ
καθώς διαρκώς μεταβάλλεται και υπόκειται στην φθορά και την
γέννηση,δηλαδή στην διαρκή μεταβολή.
Πάνω σε αυτό μας λέγει ο Αριστοτέλης στα "Μετά τα Φυσικά" [1069Β] <<Ουσίαι υπάρχουν τρείς.Μία η Αισθητή.Εις αυτήν διακρίνουμεν την φθαρτή και την
Αίδιον ουσίαν.Δι'αυτήν την φθαρτήν δεν υπάρχει αμφισβήτησις καθώς δια τα
ζώα και τα φυτά αυτής της αισθητής ουσίας πρέπει να βρούμε τα
στοιχεία,είναι είναι ένα είτε πολλά.
Τέλος υπάρχει και η άλλη,η Ακίνητη ουσία εις την οποίαν δίδεται χωριστή από τα αισθητά ύπαρξη,ενώ
από άλλους διαιρείται σε δύο είδη,άλλοι την θεωρούν μίαν φύσιν τας Ιδέας
και τα μαθηματικά και άλλοι αναγνωρίζουν από αυτές μόνον τα μαθηματικά
-Αριθμούς>>.
Αναφερόμαστε πάλι σε 2 ουσίες από τις οποίες η μία είναι φθαρτή και αισθητή (μη όν) και η άλλη νοητή και ακίνητη
(όν).Θα πρέπει να λάβουμε επίσης σοβαρά υπ'όψιν τα όσα λέγει ο
Αριστοτέλης περί κινούντος ακίνητου και κινούμενου.Το ενδιάμεσο των δύο είναι η αίδια ουσία.Ο δέ Ηράκλειτος στο απόσπασμα 15 αναφέρει ότι <<Διόνυσος και Άϊδης εν και ωυτό>>.
Θ.Περνάμε στην τριαδικότητα του Νού.Βαση του Πλωτίνου ο Πρόκλος αναφέρει στα
έργα του "Εις τον Πλάτωνος Παρμενίδη" και "Είς τον Πλάτωνος Τίμαιον" ότι
υπάρχει Το Έν [νοητόν], ο Νους και η ψυχή [ενέργεια: εκδήλωση του νου].Το Έν πρέπει να ληφθεί υπόψιν όχι αριθμητικά αλλά ώς "είς" (μοναδικό),το οποίο είναι υπερούσιο,υπερβατικό,αμέθεκτο,
άρρητο,άληπτο,άγνωστον και σύμφωνα με τον Πλάτωνα αγαθόν.
Μέρος του Ενός μετέχει στο ΕΊΝΑΙ το οποίο είναι το ΟΝ και τα όντα,η ΟΥΣΙΑ
δηλαδή και μέρος Είναι το ΈΝ το οποίο και διατηρεί την υπερβατικότητά
του ώς πρώτη αρχή και αιτία.
Το μέρος που μετέχει στο ΕΙΝΑΙ είναι η ΜΟΝΑΣ,η οποία είναι όλον ώς ΝΟΥΣ και μέρη ώς Νοητά Είδη δηλαδή Ιδέες.
Η Ψυχή είναι η εκδήλωση της ενέργειας του Νού προς δημιουργία των
αισθητών.Ο Νους στρέφεται προς το πρωταρχικό Ένα από το οποίο γεννήθηκε
και καθρεπτίζεται σε αυτό. Το πρωταρχικό Ένα είναι η αιτία της υπάρξεως
του και της ικανότητας του να νοεί. Ο νους λαμβάνει από αυτό το
περιεχόμενο του, αλλά και ότι ενυπάρχει σε αυτό εμφανίζεται στον νου ως
πολλότητα η οποία όμως αποτελεί ένα ενιαίο σύστημα.
Το παραπάνω σύστημα του ΤΡΙΠΛΟΥ ΝΟΥ είναι τα 3 Ε που αποτελούν το ΕΙ = ΙΕ,όπου ουσιαστικά υπάρχει αυτή η διτότητα του ΕΝΟΣ και των ΠΟΛΛΩΝ του Εμπεδοκλή που η ΦΙΛΟΤΗΤΑ και το ΝΕΙΚΟΣ φέρνουν σε ύπαρξη δια της Έριδος και σε ένωση διά του Έρωτα.
Ουσιαστικά όμως ο Έρως και η Έρις είναι ένα και αποτελούν τις δύο όψεις-κινήσεις της ίδιας ορμής,δηλαδή της Ανάγκης.
Η Ανάγκη αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο ΚΡΟΝΟΣ.Τα δύο άκρα αντιστοιχούν στον ΟΥΡΑΝΟ και το ΔΙΑ/ΖΕΥΣ ο οποίος είναι ο Νούς της Μονάδος που μετέχει και διέπει τα όντα νοητά και αισθητά.
Αυτό στηρίζεται άλλωστε και από τα "Φυσικά" του Αριστοτέλη
[212Β] <<Ως δε ελέχθη τα πράγματα υπάρχουν εν τόπω τα μεν κατά δύναμιν τα δέ κατ'ενέργειαν.
Δι'αυτό όταν μέν ένα σώμα είναι ομοιογενές και συνεχές τα μέρη του υπάρχουν εν
τόπω κατά δύναμιν,όταν όμως χωριστούν από το Όλον σε μέρη τότε γίγνονται
ως σωρός κατ'ενεργείαν.Τα πράγματα πάλι υπάρχουν εις ένα τόπο
καθ'εαυτά.Π.χ. κάθε κινητόν κατ'αύξησιν ή κατά φοράν σώμα υπάρχει
καθ'εαυτόν κάπου.Ο Ουρανός όμως δεν είναι ώς πάν κάπου ούτε μέσα σε
κάποιο τόπο,εφ'όσον κάτι δεν τον περιβάλει.Καθ'όσον όμως κινείται
υπάρχει τόπος διά τα μέρη,το ένα μέρος του είναι συνημμένον με ένα
άλλο.Άλλα υπάρχουν εις ένα τόπον κατά συμβεβηκώς όπως ο ουρανός και η
ψυχή.Τα μέρη υπάρχουν εις έναν τόπο κατά κάποια έννοια διότι επί της
τροχιάς αλληλεπιβάλλονται.Δι'αυτό τό άνω μέρος κινείται κυκλικώς και
μόνον.Το Όλον όμως δεν υπάρχει κάπου.Διότι αυτό που υπάρχει κάπου
είναι,εις την αρχή όμως αυτό καθ'αυτό χρειάζεται ένα άλλο να το
εμπεριέχει.Ως προς το όλον του σύμπαντος δεν υπάρχει τίποτε έξω από το
όλον και συνεπώς όλα είναι μέσα εις τον ουρανόν,καθώς ο ουρανός είναι το
πάν.
Είναι χώρος όχι ο ουρανός ώς ουράνια σφαίρα,αλλά κάτι το ηρεμούν,το οποίο είναι το έσχατον του ουρανού δηλαδή το λεπτότερον
τί,και το οποίο εφάπτεται παντός κινητού σώματος ώς πέραν ακίνητον.Και
διά τουτου η μέν γή είναι εν τω ύδατι και το ύδωρ εν τω αέρι και αυτός
εν τω αιθέρι,ο δέ αιθήρ εις τον ουρανόν ενώ ο ουρανός δεν περιέχεται υπό
τινός άλλου>>.
Ο δέ Εμπεδοκλής μας λέει:
<<Διπλά θα τα πώ.Το Εν μεγάλωσε μοναδικό για νά'ναι από τα πολλά,τα πολλά
χώρισαν ποιο πολλά από το Έν για να'ναι.Διπλή η γέννα των όντων των
θνητών,διπλή και η φθορά.Γιατί από τη μία η σύνθεση κάθε υλικού γεννά
και καταστρέφει,ενώ από την άλλη με την ανάπτυξη χωρίζεται και
φθίρεται.Και αυτά μεταλλάσονται πέρα ώς πέρα και ποτέ δεν τελειώνουν,μά
λόγω της φιλότηταςέρχονται κοντά και γίνονται όλα Έν και λόγω του
Νείκους απομακρύνονται και χωρίζονται σε πολλαπλά.Από το ΕΝ γίνονται τα
πολλά και τα πολλά γίνονται ΕΝ.
Και καθώς μεταλλάσονται πέρα ώς πέρα δεν τελειώνουν αμετακίνητα στην κυκλική τροχιά τους.Δείχνοντας του λόγου
το σκοπό,διπλά τα λέω.Το Έν μεγάλωσε μοναδικό να είναι για τα πολλά και
τα πολλά χώρισαν πιο πολλά από το Εν να είναι.
Πυρ,ύδωρ,γή και αήρ το αμέτρητο ύψος,το Νείκος τα φέρνει χωριστά σαν σε όλεθρο όμοια βαρύ σε
όλα,μα η Φιλότητα ανάμεσά τους ίση στο μήκος και το πλάτος>>.
[Εμπεδοκλής "Περί Φύσεως" απόσπασμα 17].
Η δέ νόηση είναι αμφίδρομη και έφεση προς το αγαθόν,δηλαδή
διάσπαση και ανέλιξη προς το Έν.Άλλωστε και ο Πλάτων στον "Κρατύλο" [414D] αναφέρει <<Η φρόνησις είναι φορά(κινήσεως) και ροή νόησις.
Θα μπορούσαμε να την εκλάβουμε και ώς όνησιν φοράς και οπωσδήποτε σχετίζεται με την μετακίνηση...[]..
Η νόησις είναι νέου έσις (έφεσις προς το νέο) και το ότι είναι νέα τα
όντα σημαίνει ότι υπόκεινται συνέχεια στη διαδικασία της γένεσης.Το
όνομα νεόεσις δηλώνει ότι αυτό επιθυμεί η ψυχή μας.Άλλωστε παλιά δεν
εκαλείτο νόησις,αλλά αντί του Η είχε δυό Ε και λεγόταν νοέεσιν>>.
Πάλι το διπλό Ε μπροστά μας...
Κλείνω με τους στίχους του Μακροβίου από το απόσπασμα 1.18:
<<ΕΙΣ ΖΕΥΣ,ΕΙΣ ΑΪΔΗΣ,ΕΙΣ ΗΛΙΟΣ,ΕΙΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ>>
Added (10-ΑΠΡ-2013, 6:04 PM)
---------------------------------------------
Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε και την αμεση σχέση του 3Ε με τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου καθώς και με την τετρακτυία αφού
όπως είπα 3Ε=ΕΙ=15=10 + 5 και το 10 είναι το αποτέλεσμα της αριθμητικής
έκφρασεις της τετρακτυίας (1+2+3+4) και την σχέση που έχει με τα
πλατωνικά στερεά που αναφέρονται στον ΤΙΜΑΙΟ καθώς και με τις 4+1 αισθήσεις που αναφέρονται στον Πλούταρχο στο Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς.
[color=#000080][/color]
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
Message edited by margarita - Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:19 PM |
| |
| |
| Θνητος | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 6:07 PM | Message # 5 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Πολλες πληροφοριες !!
Α Μαργαριτα , κανε edit και αλλαξε το χρωμα των γραμματων !
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
Message edited by Θνητος - Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 6:08 PM |
| |
| |
| aposperittis | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 6:11 PM | Message # 6 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ)
ΤΟ ΔΕΛΦΙΚΟ Ε (ΕΨΙΛΟΝ) Ή αλλιώς το «Έψιλον εν Δελφοίς» είναι σήμερα ένα πολύ παρεξηγημένο σύμβολο που οι αδαείς θέλουν να το ταυτίζουν, από άγνοια βέβαια, με μυστικές ομάδες, (βλέπε ομάδα Έψιλον), συνομωσίες και άλλου είδους φανταστικές θεωρίες. Αντιθέτως το Δελφικό Έψιλον, δηλαδή το σύμβολο αυτό που ήταν τοποθετημένο (σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα και τα ευρήματα), στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, είχε για τον αρχαίο κόσμο την δικιά του σημαντική αξία και φιλοσοφία.
Είναι σαν να ρωτάς κάποιον να σου πει τι είναι «ζούγκλα» και να σου απαντάει με μεγαλόπρεπη αφέλεια: «εκπομπή του ΑΛΤΕΡ με τον Τριανταφυλλόπουλο».
Να λοιπόν ποιο ήταν και τι σήμαινε το ΔΕΛΦΙΚΟ ΕΨΙΛΟΝ:
Το Γράμμα Έψιλον σαν σύμβολο σχετίζεται άμεσα με την Δελφική Ηλιακή μυσταγωγία, την μύηση του ανθρώπου στο ΦΩΣ. Η τοποθέτησης του στο αέτωμα του Δελφικού Ναού του ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ (θεού του Φωτός - Ηλιακή λατρεία) δηλώνει την αέναη σχέση του με το Φως, την τελείωση και ως εκ τούτου σαν Έψιλον υποδηλώνεται ο Φωτεινός. Το γράμμα Ε είναι σαν σχήμα η έκφανση της τριαδικότητας εξ ου και η τρείς φορές τοποθέτηση του εις το αέτωμα του Απολλώνιου ναού μια σε ξύλο, δεύτερη σε χαλκό και τρίτη σε χρυσό.Το γράμμα Ε ως αριθμός συμβολίζεται με τον αριθμό 5. Τα 4 κοσμογονικά στοιχεία της Γής, του Αέρα, του Νερού και του Πυρ με την πεμπτουσία του Ουράνιου - Αιθέρα. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν τον Άνθρωπο. Ομοίως γνωρίζουμε ότι το ιερό πεντάγραμμο (πεντάλφα) συμβολίζει τον άνθρωπο και παράλληλα τα 5 στοιχεία που τον αποτελούν κατά τους Πυθαγόρειους μύστες όπου το είχαν σαν ιερό σύμβολο.
Τρείς φορές τοποθετήθηκε ένα Ε (ΕΨΙΛΟΝ) στην κορυφή τού Αετώματος τού Ναού τού Απόλλωνος στους Δελφούς, κατάντικρυ σε όποιον πλησίαζε την κεντρική, ανατολική Πύλη του, πάντοτε συνοδευόμενο από το ΓΝΩΘΙ Σ'ΑΥΤΟΝ στην κάτω αριστερή γωνία και το ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ στην κάτω δεξιά τού ιδίου Αετώματος. Ήταν γνωστά σαν ''Δελφικά παραγγέλματα'', το δε Ε το ''προεδρεύον'' αυτών. Το παλαιότερο από αυτά (τα Ε) ήταν ξύλινο κι αναφέρεται σαν ''Ε των Σοφών '', γιατί αφιερώθηκε από τον Σόλωνα κατά μία εκδοχή, κατά δε άλλη από όλους μαζί τούς τότε αναγνωρισμένους Σοφούς. Όταν αυτό εφθάρη, οι Αθηναίοι ανέθεσαν στο Ναό το δεύτερο, το οποίο ήταν χάλκινο. Σε αντικατάσταση και αυτού, η Λιβία Δρουσέλλα, σύζυγος τού Αυγούστου, αφιέρωσε το τρίτο και τελευταίο, από καθαρό χρυσό. Η μοναδική πληροφορία για το Ε των Δελφών προέρχεται από τον Πλούταρχο (46-127 μ.Χ.), ο οποίος ως Ιερεύς διά βίου τού Απόλλωνος, πρέπει να ήταν κοινωνός και γνώστης των Μυστηρίων.
Το ότι λοιπόν ένα γράμμα τού Αλφαβήτου, είναι το αποκλειστικό αντικείμενο μιας ολόκληρης διατριβής του, δείχνει, όπως και τα γραφόμενα, την μεγάλη σημασία πού ένας συγγραφέας της ολκής του, απέδιδε σ' αυτό. Το ότι κανείς άλλος δεν έγραψε γι' αυτό, αλλά κι ο τρόπος (σε μορφή διαλόγου) πού ο ίδιος ο Πλούταρχος το παρουσιάζει, συνηγορούν ότι πρόκειται για κλείδα των Δελφικών Μυστηρίων, γιατί ως γνωστόν η αποκάλυψη στοιχείων τους στους αμύητους, αποτελούσε ηθικό και ποινικό αδίκημα.
Στον διάλογο αυτόν, προβάλλονται διάφορες ερμηνείες από τούς διαλεγόμενους, σαν προσωπικές τους απόψεις, μερικές αδύναμα τεκμηριωμένες, άλλες ισχυρά, πολλές αλληλοαναιρούσες. Σε κάποιες επεμβαίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, με πληθώρα αναλύσεων, μη παίρνοντας ρητή θέση, αλλ' ωστόσο καθοδηγώντας διακριτικά τον αναγνώστη. Δεν μπορεί έτσι να κατηγορηθεί ότι αποκαλύπτει τα των Μυστηρίων, αλλά προτρέπει σε συλλογισμούς προσέγγισής τους, τηρώντας το ρηθέν από τον Ηράκλειτο ότι : "Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση των πιστών.
Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς: είναι ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας. Η πρώτη άποψη στο διάλογο, δηλωμένη από τον αδελφό τού Πλουτάρχου Λαμπρία, είναι πώς οι πέντε από τούς επτά Σοφούς - οι Χίλων, Θαλής, Σόλων, Βίας και Πιττακός θέλοντας να διαχωριστούν από τούς άλλους δύο, τον Κλεόβουλο τον Λίνδιο και τον Περίανδρο τον Κορίνθιο, οι οποίοι με πλάγια μέσα εξεπόρθησαν τη φήμη τού Σοφού - αφιέρωσαν το Ε (δηλαδή τον αριθμό 5) στον Θεό, δηλώνοντας έτσι το πραγματικό πλήθος τους. Άλλος είπε πως το Ε, όντας το δεύτερο των γραμμάτων, των εχόντων Φωνήν (φωνηέντων), δηλώνει τον Απόλλωνα, τον δεύτερο τη ταξει, μετά τον Δία, Θεόν. Η τρίτη άποψη τού Ιερέως Νικάνδρου είναι ότι, επειδή το Ε γράφεται και ΕΙ (βλ. Δειπνοσοφιστού βιβλ. β'.5: '' πάντες οι Αρχαίοι τώ ΟΥ αντί τού Ο μακρού στοιχείου προσεχρώντο, παραπλησίως και τώ ΕΙ αντί τού Ε μακρού. Ώσπερ ορώμεν καν τή Ιλιάδι το πέμπτον βιβλίον σημειούμενον διά τού ΕΙ.), είναι χαρακτηριστικό των προς χρησμοδότησιν ερωτημάτων (εάν), αλλά και μόριο ευχής ή παράκλησης (ΕΙ-θε). Η άποψη τού Θέοντος, πού ακολουθεί, είναι πως ο Θεός ευνοώντας την Διαλεκτική, παραδέχεται αυτό το μόριο (ΕΙ) τού συλλογισμού και χρησιμοποιώντας το συχνά στους Χρησμούς του, προτείνει τή χρήση του στους Φιλοσόφους. Γιατί Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.
Ο Έυστροφος ο Αθηναίος υποστηρίζει πως το Ε δηλώνει την έννοια των αριθμών ως Πεμπάς, αφού οι Σοφοί το αριθμείν ονομάζουν ''πεμπάζειν''. Εκφράζει έτσι την Πυθαγόρεια θέση ότι ο αριθμός είναι πρώτη και απόλυτη αιτία των πάντων κι ότι ο Θεός αεί γεωμετρεί. Την άποψη αυτή συμπληρώνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, λέγοντας ότι οι αριθμοί διαιρούνται σε άρτιους και περιττούς και η Μονάδα είναι κοινή κατά τη δύναμη και στα δύο είδη, αφού προστιθέμενη, κάνει τον άρτιο περιττό και τον περιττό άρτιο. Το δύο είναι ο πρώτος άρτιος και το τρία ο πρώτος περιττός. Το άθροισμα αυτών των δύο δίνει αριθμό εξαιρετικής τιμής, γιατί πρώτος αυτός αποτελείται από πρώτους και έχει ονομασθεί από τούς Πυθαγόρειους Γάμος, λόγω της ομοιότητάς του με την ενωτική σχέση τού άρτιου προς το θήλυ και τού περιττού προς το άρρεν. Γιατί από καμιά ανάμιξη τους δεν γεννιέται άρτιος, μα πάντα περιττός και ποτέ άρτιος όταν προστεθεί σε άρτιο δεν γεννά περιττό, ούτε βγαίνει από τή φύση του, από αυτήν ακριβώς την αδυναμία του να γεννήσει άλλον. Αντίθετα, περιττοί όταν προστεθούν σε περιττούς, γεννούν πολλούς άρτιους, γιατί πάντα αποτελούν το γόνιμο στοιχείο. Το πέντε (Ε) λέγεται και φύσις γιατί με τον πολλαπλασιασμό επί τον εαυτό του τελειώνει πάντα στον εαυτό του. Γιατί και η φύση - πού από το σπόρο μετά από διάφορες μεταμορφώσεις, αποδίδει πάλι σπόρο - πάντα τελειώνει στον εαυτό της. Κι όταν αυτό (το Ε) προστίθεται στον εαυτό του, γεννά εκ περιτροπής ή τον εαυτό του ή την δεκάδα, κι αυτό γίνεται επ' άπειρον. Η ένωση λοιπόν της Πεμπάδος (Ε) με τον εαυτό της δεν γεννά τίποτε ατελές ή αλλιώτικο, αλλ' έχει καθορισμένες μεταβολές. Γεννά ή τον αριθμό τού είδους της ή τον τέλειο αριθμό. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κοινόν με τον Απόλλωνα, γιατί ο Θεός υμνείται ως αιώνιος και άφθαρτος από την ίδια του την φύση, και άλλοτε ως πυρ τα πάντα εξομοιώνει προς τα πάντα (ΠΥΡΟΣ Τ' ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΣΘΑΙ ΠΑΝΤΑ), άλλοτε δε καταφεύγει σε μεταμορφώσεις τού εαυτού του ως προς τή μορφή, τή διάθεση και τή δύναμη, όπως ακριβώς κι ο Κόσμος. Αλλά και στη Μουσική πού τόσο αρέσει στον Θεό, η Πεμπάς έχει την σημασία της. Γιατί πέντε είναι οι ορθές συμφωνίες και αν και υπάρχουν πολλά διαστήματα μεταξύ των τόνων, η Μελωδία, πέντε μόνο χρησιμοποιεί: τή Δίεση, το Ημιτόνιο, τον Τόνο, το Τριημιτόνιο και το Δίτονο.
Μα και κατά τον Πλάτωνα, αν υπάρχουν περισσότεροι από έναν κόσμοι, τότε αυτοί είναι πέντε. Αλλά κι αν υπάρχει μόνο ένας, όπως λέγει ο Αριστοτέλης, αυτός αποτελείται από πέντε: τον κόσμο της Γής, τον κόσμο τού Ύδατος, αυτόν τού Πυρός, τον τέταρτο τού Αέρος και τον πέμπτο που άλλοι ονομάζουν Ουρανό, άλλοι Φώς, άλλοι Αιθέρα και άλλοι Πέμπτη Ουσία ή Πεμπτουσία. Αρκετοί Φιλόσοφοι συσχετίζουν με αυτούς τούς πέντε κόσμους, τις πέντε αισθήσεις, γιατί θεωρούν ότι η αφή είναι σκληρή και γεώδης, η γεύση από την υγρότητά της αποκτά αντίληψη για τις ποιότητες γευστών. Η όσφρηση επειδή είναι αναθυμίασης και άρα γεννάται από την θερμότητα, έχει τή φύση τού πυρός. Ο αέρας όταν προσκρούει στο αυτί γίνεται φωνή και ήχος. Και τέλος η όρασης διαλάμπει από το φώς και τον Αιθέρα. Ο διάλογος κλείνει με την άποψη τού Αμμωνίου που υποστηρίζει ότι ούτε αριθμό, ούτε τάξη, ούτε σύνδεσμο, ούτε κάποιο άλλο ελλίπον μόριο λέξεως, δηλώνει το Ε. Αλλά ότι είναι αυτοτελής τού Θεού προσαγόρευσης και προσφώνησης. Ο Θεός όταν πλησιάζει κάποιος στο Ναό, τον χαιρετά και τον προσαγορεύει με το ''Γνώθι σ’αυτόν'', κι αυτός ανταπαντά '' ΕΙ '' (είσαι), αναγνωρίζοντας και ομολογώντας ότι πραγματικά Αυτός υπάρχει. Και ''ΕΙ ΕΝ'', γιατί είναι Ένας (ΕΝ ΔΕ ΑΠΟΛΛΩΝ) - γι' αυτό λέγεται Α-πολλών - αρνούμενος τα πολλά και το πλήθος. Λέγεται και Ιήϊος γιατί είναι Ένας και μόνος, και Φοίβος γιατί οι Αρχαίοι έτσι ονόμαζαν κάθε καθαρό κι αγνό. Ο Πλούταρχος τελειώνει εδώ τον διάλογο, με την τελευταία άποψη να αναιρεί όλες τις προηγούμενες, χωρίς κάποιο συμπερασματικό επίλογο ή σχόλιο, μη κλείνοντας ουσιαστικά το θέμα κι αφήνοντας να εννοηθεί ότι υπάρχουν πιθανώς και άλλες πτυχές της Αλήθειας. Τηρεί έτσι ως Μύστης και Ιερεύς, τις Μυστηριακές επιταγές, κάνοντας συγχρόνως ένα άνοιγμα προς τούς έξω και αμύητους. Άνοιγμα που έχει από μια μεριά σκοπιμότητα - σε μια εποχή παρακμής τού Μαντείου και ανταγωνισμού του από άλλες θρησκείες και Θεούς που εισήγαγαν οι Ρωμαίοι από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας - αλλά και ανάγκη της προβολής και δικαίωσης τού Κοσμικού και Νοητικού χαρακτήρα της Απολλώνιας Θεοσέβειας.
Από τούς νεότερους συγγραφείς μόνο δύο έχουν γράψει για το Ε των Δελφών. Ο Στέφ. Καραθεοδωρής, Ιατρός και ο Γ. Λευκοφρύδης, Δικηγόρος (Αθήνα 1977), οι οποίοι αφού αναφέρονται στα τού Πλουτάρχου, διατυπώνουν ο καθένας κι από μια δική του άποψη. Ο μεν πρώτος επισημαίνοντας ότι το Ε συμβολίζει τον Θεό, το συνδέει με το γράμμα (συλλαβή) τού Εβραϊκού αλφαβήτου, που επίσης συμβολίζει το Θείον, υποστηρίζοντας ότι είναι μετάφρασή του και συνεπώς αποτέλεσμα μαθητείας κι αποδοχής της Εβραϊκής Θρησκείας. Ο δε δεύτερος, Λευκοφρύδης, συνδέοντας το Δελφικό Ε με την κατά την άποψή του αποκωδικοποίηση τού έργου τού Αριστοτέλη '' Οργάνων Όργανον'', υποστηρίζει ότι πρόκειται για διακριτικό σύμβολο ενός Πλανητικού συστήματος στον αστερισμό τού Λαγού και τού συνωνύμου του Κοσμοσκάφους. Αν και η λογική της αποκωδικοποίησης τού έργου είναι ισχυρή, εναπόκειται στην κρίση τού κάθε ερευνητή να καταλήξει για το ακραίο ή όχι της θέσης αυτής. Η δική μου άποψη για το γράμμα αυτό τού Ελληνικού Αλφαβήτου, είναι ότι αποτελεί σε Κοσμικό επίπεδο, καθαρό συμβολισμό τού Ενούντος Θείου.
Στη Σαμοθράκη έχουν βρεθεί κεραμικά πιάτα που χρησιμοποιούνταν σε τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων. Τα μισά από αυτά είχαν χαραγμένο ένα Ο (Θήτα) και τα υπόλοιπα ένα Ε. Και τα δύο συμβολίζουν το Θείον. Το πρώτο σαν Κέντρο τού Σύμπαντος Όλου, το δεύτερο σαν Ενωτικό των Πάντων στοιχείο. Η Ελληνική γλώσσα δεν είναι απλά μια γλώσσα επικοινωνίας. Είναι το παράγωγο μιας Κοσμικής, Συμπαντικής γεωμετρικής Μήτρας κωδικοποιημένων Εννοιολογήσεων.
Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι: '' Παλαμήδης εύρε τα γράμματα ουχ υπέρ τού γράφειν μόνον, αλλά και υπέρ τού γιγνώσκειν ά δεί μή γράφειν''. Κατά τον Λουκιανό, ο Παλαμήδης - υιός τού Ναυπλίου, Ομηρικός ήρως και εφευρέτης τού Αλφαβήτου- ''... πρώτος ημίν τούς νόμους τούτους διατυπώσας, ου τή ταξει μόνον καθ' ήν προεδρίαν βεβαιούνται, διώρισεν τί πρώτον έσται ή δεύτερον, αλλά καί ποιότητας άς έκαστον έχει καί δυνάμεις συνείδον''. Χαρακτηριστικά δηλαδή τού Αλφαβήτου εκτός από τή σειρά των γραμμάτων είναι και οι ποιότητες αυτών, αλλά και οι δυνάμεις. Τί σημαίνει όμως, τα γράμματα έχουν ποιότητες και δυνάμεις; Δυνάμεις να κάνουν τί, ή δυνάμεις τίνων; Η Ελληνική γλώσσα είναι Λόγος, και ο Λόγος είναι πρώτιστα αναλογία. Κι εκφράζεται πολυσήμαντα και κατ' αναλογία σε άπειρα διαβαθμιστικά επίπεδα. Από τα πλέον Γήινα σαν επικοινωνία, έως τα πλέον Κοσμικά σαν Κοσμικές, Συμπαντικές έννοιες. Έτσι το Ν είναι Νόησης. Το Λ είναι Λόγος. Ο Λόγος όταν αποκτά βάση (-), γίνεται -Δ- Δραστηριοποιείται, αποκτά Διαστάσεις. Το Ο είναι μία Ολότητα, ένα Πάν. Το Όλον με το Κέντρο του, ο Δημιουργός και η Δημιουργία, αδιαίρετα μαζί, είναι το Θ (Θήτα) το Θείον, το Σύν-Πάν. Το Ε είναι τα τρία στοιχεία (οι τρείς παράλληλες γραμμές) τού Τρισυπόστατου Θείου, ενωμένα. Εξ ου και Ένωσης= ώσις πρό τό ΕΝ = ώθηση προς τή Θεία Νόηση.
Τό Ε δηλώνει, τον Ενωτικό χαρακτήρα τού Τρισυπόστατου Θείου και γι' αυτό αφιερώθηκε, μαζί με τα ''Γνώθι σ’αυτόν'' καί ''Μηδέν Άγαν'', που είναι επίσης Ενωτικά παραγγέλματα - αφού δεν νοείται Ένωσης χωρίς την βαθιά, Νοητική γνώση τού Εγώ, αλλ' ούτε και προσέγγισης της με παραθλαστικές λειτουργίες υπερβολής- στον Θεό τού Φωτός και της Αρμονίας. Αυτό το στοιχείο της Ένωσης συνηγορεί προς την ονομασία ''Γάμος'', που έδωσαν στο Ε, οι Πυθαγόρειοι.
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
| margarita | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 6:59 PM | Message # 7 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Quote (Θνητος) κανε edit και αλλαξε το χρωμα των γραμματων
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:06 PM | Message # 8 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Πανω απο το κουτακι που γραφουμε εχει 2 σειρες
στην πρωτη το Α που εχει μια χοντρη μαυρη γραμμη απο κατω .
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:20 PM | Message # 9 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| δεν αλλαζει ,μαριε αν μπορεις αλλαξε εσυ το χρωμα των γραμματων
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:23 PM | Message # 10 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Aλλαξαν !
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:26 PM | Message # 11 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| δεν το εκανα εγω αποκλειεται !!!!!ο μαριος το εφτιαξε
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| alkistis | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:35 PM | Message # 12 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Special User
Messages: 1316
Status: Offline
| Quote (margarita) δεν το εκανα εγω αποκλειεται
"Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η Αγάπη είναι το πλάτος του..."
|
| |
| |
| margarita | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 7:52 PM | Message # 13 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| 
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| aposperittis | Date: Τετάρτη, 10-ΑΠΡ-2013, 9:23 PM | Message # 14 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| 
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Πέμπτη, 11-ΑΠΡ-2013, 9:39 AM | Message # 15 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Σύμφωναμέ τήν «παράδοση», η Πυθία έδωσε τόν τελευταίο χρησμό στόν Ορειβάσιο,
απεσταλμένο τού Αυτοκράτωρα-φιλοσόφου Ιουλιανού:
"Είπατε τώ βασιλήι, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην,
ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο καί λάλον ύδωρ."
Ο Χρησμός σκόπιμα χρησιμοποιήθηκεσάν παραδοχή μιάς ήττας, χωρίς νά καταλαβαίνουν οι άλογοι ότι ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΙΔΕΙ ΕΝΑΝ ΧΡΗΣΜΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑΕΙΝΑΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΗΤΤΑΤΑΙ.
Η απάντηση δίνεται από τόνποιητή Στέλιο Σπεράντζα:[b]"Τό νόημα τού χρησμού, Γιέ τής Λητούς,[/b]
[b]όχι, δεν είναι αυτό που το δεχτήκανε άλλοι.[/b]
[b]Για μας η Ιδέα απόμεινε κι υπάρχει η Δελφική.[/b]
[b]Κι αν στρώθηκε συντρίμματα το Θείο τέμενος στη γή,[/b]
[b]που είναι της γής αφάλι,[/b]
[b]όμως η δάφνη η μαντική[/b]
[b]φυτρώνει πάντα και πετά βλαστάρια τόσα[/b]
[b]γιά μιά Πυθία, που κατοικεί[/b]
[b]μες την ψυχή μας και μιλά τη μυστική της γλώσσα."[/b]
Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟ-ΔΕΛΦΟΠΟΙΗΣΕΤΕ! Ο Μύθοςλέει πως ο Ζεύς έστειλε από τίς δύο άκρες τού κόσμου, δύο αετούς πρός αντίθετες
κατευθύνσεις καί τά ιερά πουλιά συναντήθηκαν στούς Δελφούς, προσδιορίζοντας
έτσι τό κέντρο ή ομφαλό τής γής. Ο όροςομφαλός, υποδηλώνει έναν αόρατο Κοσμικό ομφάλιο λώρο που συνδέει τή γή μέ τά
Ουράνια Κοσμικά πεδία καί τρέφει τήν Ύλη μέ Πνεύμα. Τήνεπικέντρωση στόν χώρο αυτό, Κοσμικών Δυνάμεων που μορφοποιήθηκαν στόν πιό
Έλληνα από τούς Έλληνες Θεούς, στόνΜουσηγέτη Θεό τού Φωτός καί τής Αρμονίας. Χώρος Ιερός λοιπόν οι Δελφοί, αγκαλιασμένοςαπό τίς Φαιδριάδες, καθαρμένος από τήν Κασταλία καί χαϊδεμένος από τόν Πλείστο.
Εδώμαθήτευσαν οι Σοφοί τών Ελλήνων καί μυσταγωγήθηκαν οι Ηγέτες τους. Εδώσημειοθετήθηκε η αμφίδρομη σχέση Θεού κι ανθρώπου. ΕΔΩΔΟΘΗΚΑΝ ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ - ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΙ ΟΧΙ ΕΝΤΟΛΕΣ, ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΘΕΟΥ
ΠΡΟΣ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΑΝΘΡΩΠΟ: "Γνώθισ' αυτόν", "Μηδέν Αγαν" καί "Ε". "Γνώρισε (ΓΝ-ώσις=ώθηση πρός τόΓίγνεσθαι τής Νόησης) τόν εαυτό σου", τήν δυαδική υπόσταση Ψυχής καί
Σώματός σου. Η Αρμονία αυτών τών δύο, η αρμονία Πνεύματος καί Ύλης, σέ εντάσσει
σ' αυτό "όν ΚόσμονΈλληνες ονομάζουσιν" (Πλούταρχος). Δηλαδή στό Αρμονικό, εν τάξει Σύμπαν τό "απτόμενον μέτρα καί σβεννύμενον μέτρα" (Ηράκλειτος). Οδρόμος γι' αυτήν τήν Γνώση ορίζεται μέ τό "Μηδέν Άγαν" (καμμιά
υπερβολή), γιατί ο εχθρός τής Αρμονίας που βέβαια εμπεριέχει τό Μέτρον, είναι η
υπερβολή καί μόνον αυτή. Τά δύοαυτά παραγγέλματα οδηγούν στό τρίτο, τό "προεδρεύον αυτών"
(Πλούταρχος), τό ενΔελφοίς "Ε". ΣτήνΈνωση (ΕΝ-ώσις= ώθηση πρός τό ΕΝ), δηλαδή στήν Αρμονική Συνειδητότητα καί
Εν-απόθεση τού Θείου. Εδώ, σ' αυτόν τόν Ιερό χώρο κι απ' όλα αυτά, γεννήθηκε η
Δελφική Ιδέα. Μιά Ιδέα (ένα Ιδιον) αλλά συγχρόνως καί μιά διατύπωση τών αξιών
καί αρετών γιά τήν μετάλλαξη τού ανθρώπου σέ Ανθρωπο.
Η Δελφική Ιδέα είναι η Ιδέα τήςΕλευθερίας τού Πνεύματος. Είναι η Ιδέα τού αλληλοσεβασμού καί τήςαγάπης μεταξύ όλων τών ανθρώπων, χωρίς μισαλλόδοξα, κυριαρχικά ή "περιούσια" συμπλέγματα. Είναι η Ιδέα τής ειρηνικής διαβίωσης λαώνκαί ατόμων, αλλά καί η αποδοχή καί αναγνώριση τού ατομικού τους χαρακτήρα καί
τής Εθνικής καί Πολιτισμικής τους ιδιαιτερότητας. Είναιτό Ιερό καθήκον τής συμβολής στήν εδραίωση τού Πνεύματος, τού Ηθους καί τής
Αρετής πάνω στή γή καί τούστιγματισμού κάθε επιθετικού πολέμου, κάθε μορφής βίας καί κάθε σκοταδισμού. Είναι η προσήλωση στό αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου γιάελευθερία, αξιοπρέπεια καί δικαιοσύνη. Είναι η καταδίκη τής κάθε είδους μισαλλοδοξίας καί ο σεβασμόςπρός τίς αλήθειες που τό Ελληνικό Πνεύμα φανέρωσε καί δίδαξε, σάν φιλοσοφία,
σάν Θεοσέβεια καί σάν Κοσμική προσέγγιση, σέ όλη τήν ανθρωπότητα με τον
Ελληνικό Πολιτισμό.Δέν είναι ηυποταγή καί δουλεία σέ δόγματα καί στρατευμένα, ψευτο-εξιδανικευμένα συμφέροντα. Αντίθεταείναι η Πνευματική ελευθερία, η φιλοσοφική έρευνα, η αγάπη στόν Ανθρωπο καί
στήν Φύση, καί στό Κάλος καί τό Ήθος καί τό Ελεύθερον, που αυτή σάν εκδήλωση
τής Δημιουργίας εκδηλώνει.
ΕπαμεινώνδαςΠαντελεμίδης
"Από τό Παγγαίο όσοι είχαμε κινήσει,
[b]τώρα γοργά τά πλάγια ανηφορώντας[/b]
[b]τού Παρνασσού, μιάν αυγή εμπήκαμε όλοι[/b]
[b]στόν Άγιο τόπο, πούχε η Γή Μαντείο[/b]
[b]πανάρχαιο, στούς Δελφούς, τού κόσμου αφάλι[/b]
[b]καί τότ' εκεί τά σκορπισμένα μέλη[/b]
[b]καλώντας τής Ελλάδας πρώτα, ως νάρθουν[/b]
[b]σιγά-σιγά τά μέλη όλου τού κόσμου[/b]
[b]τό παγκόσμιο στή γή νά δέσουν Ρόδο..."[/b]
[b]Άγγελος Σικελιανός, [/b]
[b][b][size=12]από τό "Διθύραμβο τού Ρόδου.
"[/size][/b][/b]http://www.tetraktys.org/
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
Message edited by Θνητος - Πέμπτη, 11-ΑΠΡ-2013, 9:40 AM |
| |
| |
