| aposperittis | Date: Παρασκευή, 29-ΙΟΥ-2012, 2:52 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| ΦΕΥΓΩ
Είναι η ώρα οκτώ
έχω αργήσει
πρέπει να φύγω τώρα
μα να ξέρεις πως σ’ αγαπάω ακόμα
όπως τότε
που ο ήλιος ζήλευε
καθώς περνούσες
απ’ της καρδιάς μου το μονοπάτι.
Είναι η ώρα οκτώ
έχω αργήσει
πρέπει να φύγω τώρα
μα να ξέρεις πως θα ‘μαι πάντα εδώ
κι αν με ξεχάσεις
θα σβήσω σαν τον ήλιο
όταν νυχτώνει
πρέπει να φύγω τώρα... να προσέχεις…
Μαργαρίτα
ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Αυτά που δεν είπαμε,
αυτά που δεν λέμε,
αυτά που ποτέ δεν θα πούμε,
σκιές μοναχές σε στενά μονοπάτια χαμένες,
τα όνειρα ,τα πάθη , οι ελπίδες.
Χλωμό το φεγγάρι,
απόψε γελάει μαζί μου
κι αυτά που με πνίγουν
σαν άστρα φωτίζουν το χρώμα της νύχτας.
Γιατί δεν τον βρήκα τον ήλιο
που γύρω ζεσταίνει τις ψυχές ,
που τον δρόμο τον μακρύ έχουν πάρει .....
Μαργαρίτα
ΜΟΝΑΞΙΑ
Η μοναξιά είναι ο φόβος.
Ο φόβος του ανθρώπου για την ζωή.
Γι’ αυτό διώξε τον φόβο.
Δες κατάματα τον εφιάλτη.
Άνοιξε το παράθυρο.
Άσε το φως να διώξει το σκοτάδι.
Άσε την χαρά να σε αγγίξει.
Νοιώσε τον πόνο.
Θα σε κάνει πιο δυνατό!
Άσε το δάκρυ να κυλίσει χωρίς ντροπή.
Δεν είσαι ενα κίτρινο φύλλο.
Φύλλο που ο άνεμος το παρασέρνει !!!!!!!
Θυμήσου αυτό που χρόνια σου κρύβουν....
Πάλεψε για να το φτάσεις.
Μόνο έτσι σκοτώνεται η μοναξιά.
Και το κρασί της νίκης είναι γλυκό !!!!!
Μαργαρίτα
ΣΥΝ + ΠΑΝ
Σαν θα βρεις μια γωνιά που είναι σταλαγμένη
Λάλα τον ήχο του φωτός, την έννοια που κατέχει
Τον ήχο των αρχών, τη γλώσσα που θα γένει
Από το Α ξεκίνημα που να γεννά τα πάντα
και στο Ω συγκράτημα γιατί κρατά για πάντα
Έτσι θα γένουν οι τριγμοί και θα συνεκρουστούνε
Και θα καταλαγιάσουνε και θα ξεχαστούνε
Μυριάδες που δεν σώνουνε θε να γενούνε
Οι μικροσκοπικοί τριγμοί και θ’ αυτοπροσκυνηθούνε
Τον ήχο των αρχών, μαγεία θα την πούνε
Τα βαρ και βαρ θα εδραιωθούνε
Όσοι γλυκακούν την αρχική αντάρα
Θα είναι ανήσυχοι στην τελική ζαλάδα
Στο Ω ΠΡΟΣΟΧΗ γιατί κρατά για πάντα
Αλλά το Α ΕΙΝΑΙ εκεί γιατί γεννά τα πάντα
Θνητός
Η ΓΕΦΥΡΑ
Κι αν χαθώ
μέσα στης θάλασσας τα βάθη,
θα ‘μαι εκεί δίπλα στα κόκκινα κοράλλια
που ο ήλιος κάθε μέρα τα ζεσταίνει
και το χρώμα τους είναι βαθύ σαν αίμα,
μη με ψάξεις...
Κι αν χαθώ
μέσα στης νύχτας το σκοτάδι,
θα ‘μαι εκεί ψηλά στον ουρανό μας
το δικό μας το αστέρι θα γυρεύω
που μας γέλαγε προχθές πάνω στο κάστρο,
μη τρομάξεις...
Κι αν βρεθείς
πάνω στης γέφυρας την άκρη,
κι αν ακούσεις μια φωνή να σε γυρεύει
μη γυρίσεις να κοιτάξεις, μη γυρίσεις
είναι ο αγέρας που το νου σου κοροϊδεύει...
Μαργαρίτα
ΑΡΓΗΣΑΜΕ
Σε κοίταξα, αλλά δεν ήσουν εσύ.
Με κοίταξες, αλλά δεν ήμουν εγώ.
Κοιταχτήκαμε, αλλά δεν ήμασταν εμείς.
Σε φώναξα, αλλά δεν με άκουσες.
Με φώναξες, αλλά δεν σε άκουσα
Φωνάξαμε, αλλά δεν ακουγόμασταν.
Σ’ αναζήτησα, αλλά είχες φύγει.
Μ’ αναζήτησες, αλλά είχα φύγει.
Αναζητηθήκαμε, αλλά είχαμε φύγει.
Μην κλαίς, θα σε θυμάμαι πάντα.
Δεν κλαίω, θα με θυμάσαι πάντα.
Δεν κλαίμε, θα θυμόμαστε κι δύο.
Σε περίμενα, αλλά δεν ερχόσουν.
Με περίμενες, αλλά δεν ερχόμουν.
Περιμέναμε, αλλά κανείς δεν ήρθε.
Σε είδα από μακριά, ήσουν με κάποιον άλλο.
Με είδες από μακριά, ήμουν με κάποια άλλη.
Κοιταχτήκαμε και θυμηθήκαμε.
Δεν σε φώναξα, δεν με φώναξες,
κρύψαμε ένα δάκρυ, για τη ζωή που χάθηκε.
Αργήσαμε…..
Αθηναίος
ΕΓΩ
Θύμωνες που δεν έβλεπες.
Σου έπιασε το χέρι σου και ηρέμησες Εγώ
Πήγες με το νου στην ακρογιαλιά.
Βότσαλο παρασυρμένο από το κύμα Εγώ.
Είδες με το μυαλό τον κάμπο.
Τα στάχια που λίκνιζε ο αέρας Εγώ.
Ανέβηκες με την φαντασία στο βουνό.
Το ψηλό το δένδρο στην κορφή του Εγώ.
Ανάσανες βαθιά στο κρεβάτι του πόνου.
Ο αέρας που μπήκε μέσα σου Εγώ.
Έπεσες και χτύπησες γιατί δεν έβλεπες.
Το χώμα που πότισε το αίμα σου Εγώ.
Αγάπησες πολύ χωρίς να βλέπεις.
Ο άνθρωπος που αγάπησες παράφορα Εγώ
Έφτασε η ώρα για να ξαναδείς.
Το χέρι που κρατούσες σφιχτά με αγωνία Εγώ.
Άνοιξες τα μάτια σου και ξαναείδες.
Ο τυφλός που κράταγε το χέρι σου Εγώ.
Νευρίασες που αγάπησες έναν τυφλό.
Ο άνθρωπος που μίσησες και έδιωξες Εγώ.
Κοίταξες θυμωμένα τον τυφλό που έφευγε.
Τα γαλάζια μάτια που μ’ έβλεπαν ήταν Δικά μου.
Αθηναίος
ΟΧΙ ΕΓΩ
Είμαστε στο κέντρο ενός κύκλου αίματος
που όλο και στενεύει.
Σταματήστε την βροχή πριν τα χαλάσει όλα, κατεβείτε από τις σκάλες αγκαλιά με ένα κερί.
Τα μάτια σας έσπασαν
και δε μπορούν να δουν την αλήθεια.
Πετάξτε πολύ ψηλά και φωνάξτε:
«Εγώ είμαι ελεύθερος,
εσείς σκλάβοι μιας σκάρτης κοινωνίας»
Όταν κατεβείτε δε θα σας φαίνονται όλα ίδια,
ο κόσμος θα έχει αλλάξει,
θα έχετε ατσάλινα μάτια και άφθαρτη ψυχή.
Μα θα έχετε και κάτι κοινό με τους υπόλοιπους,
θα είστε όλοι άνθρωποι,
μα η ψυχή σας θα είναι θεός
και το μυαλό σας θα έχει πάρει φωτιά.
Ναι, θα είστε θεοί μιας ανθρώπινης κοινωνίας.
Μα ένα να θυμάστε,
όταν σβήσουν τα κεριά θα χαθείτε και εσείς.
Αποσπερίτης
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΤΕ
Δυο κορίτσια ξεχασμένα
από την ίδια την ζωή τους,
ψάχνουν τώρα απεγνωσμένα
καταφύγιο στην ψυχή τους.
Χαμένες σε ένα κόσμο
αφάνταστα κακό,
προσπαθούν να επιζήσουν
μ’ ένα μαχαίρι στο λαιμό.
Περπατούν απεγνωσμένα
σ’ ένα δρόμο χωρίς ψυχή,
μα η δύναμη της καρδιάς τους
δε ραγίζει σα γυαλί.
Τα μάτια τους γαλάζια
όπως ένας ουρανός,
και βαθειά μες την ψυχή τους
κρύβετε ένας μικρός θεός.
Απελπισία μες στα μάτια τους
δε θα βρεις ποτέ,
γιατί ξέρουνε να ζούνε
όπως δεν έζησαν ποτέ.
Ονόματα δεν έχουν
είναι άγνωστες σε εμάς,
γιατί είμαστε ανίκανοι να τις δούμε
με τα μάτια της καρδιάς.
Αποσπερίτης
ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ Σ΄ΑΡΝΗΘΗΚΑ
Τώρα που έφτασα κοντά
μπρος στης ζωής το δειλινό
ζητώ καθάριο ουρανό
ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΣΑ
Στα δύσκολα, στα εύκολα
για σένα ήμουν πάντα εδώ
για σένα πάντα πολεμώ
ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΡΗ ΣΗΚΩΣΑ
Κι αν η ζωή κυλά γοργά
εγώ ακόμα προσπαθώ
να βρω ελπίδα και παλμό
ΣΤΑ ΒΑΣΣΑΝΑ ΔΕΝ ΛΥΓΙΣΑ
Γλυκό κρασί της λησμονιάς
ρίχνω τα λάθη στο γιαλό
πίνω αθάνατο νερό
ΖΩΗ ΜΟΥ ΔΕΝ Σ΄ΑΡΝΗΘΗΚΑ
Μαργαρίτα
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΝΥΚΤΑ
Κοίταζα την νύχτα κατάματα,
προσπάθησα να της πω ότι δεν την φοβάμαι!
Την πλησίασα της χάιδεψα το πρόσωπο,
της χαμογέλασα και προσπάθησα να την φυλήσω. Εκείνη έδειξε να φοβάται
αυτόν τον μικρό ανθρωπάκο
που δεν έδειχνε ίχνος τρόμου για αυτήν.
Ήταν κρύα, θέλησα να την ζεστάνω
μα είμαι τόσο μικρός μπροστά της,
ξαφνικά ένιωσα μια σταγόνα
να μου λούζει το πρόσωπο, έκλαιγε!
Με όλο το θάρρος που είχα την ρώτησα
τι ήταν αυτό που την πλήγωνε
και εκείνη γεμάτη πόνο
μου είπε μια μικρή ιστορία.
Ήταν λέει πολύ παλιά όταν κάποτε υπήρξε
και αυτή νέα όμορφη και φωτεινή, ναι!
Φωτεινή και μάλιστα όσο μπορεί να θυμάται
είχε χιλιάδες χρώματα και αποχρώσεις επάνω της εκτός από το μαύρο.
Είχε όμως ένα κακό ελάττωμα,
να μοιράζετε τα πάντα με τους άλλους,
να τα δίνει όλα σε όλους όσους την είχαν ανάγκη.
Έτσι μια μέρα παρουσιάζετε μπροστά της
ένας όμορφος νέος που τον έλεγαν Ήλιο.
Ήταν πολύ φτωχός και σκοτεινός,
τον λυπήθηκε τον πήρε κοντά της
και του έδωσε όλη την δύναμη
και την λάμψη που διέθετε,
τον είχε αγαπήσει πάρα πολύ,
τον έκανε δικό της τον παντρεύτηκε
και έκανε μαζί του πολλά παιδιά.
Σιγά, σιγά όμως ο Ήλιος της έπαιρνε
όλο και πιο πολύ δύναμη και λάμψη
ώσπου μια μέρα δεν είχε τίποτε άλλο να του δώσει. Βλέποντας αυτά ο Ήλιος έφυγε
παίρνοντας μαζί του τα πάντα
ακόμα και τα παιδιά τους.
Η Νύχτα μαράζωσε από τον καημό της,
έχασε κάθε δύναμη που είχε ειδικά όταν έμαθε
ότι ο Ήλιος χρησιμοποίησε τα παιδιά τους
για να ανέβει ψηλά στον ουρανό,
πιο πάνω από αυτήν ελέγχοντας κάθε ψυχή.
Μην αντέχοντας άλλο πόνο
το σώμα της γέμισε πληγές,
χιλιάδες πληγές που έβγαζαν από μέσα τους
το παλιό γνώριμο φως της,
αυτά που σήμερα εμείς οι άνθρωποι
ονομάζουμε «αστέρια»,
ενώ ένα μαύρο σκοτεινό χρώμα την περιέλουσε θρηνώντας για τα παιδιά της.
Από τότε η νύχτα βγαίνει
μόνο όταν φύγει ο Ήλιος με τις ζεστές του ακτίνες ξέροντας ότι κάθε του ακτίνα
είναι και από μια ψυχούλα από τα παιδιά τους.
Αυτά που χρησιμοποίησε
για να αποκτήσει την τωρινή του δύναμη.
Έτσι το μόνο που της απέμεινε
είναι να δέχεται την ζέστη των παιδιών της
χωρίς αυτά να ξέρουν τι προσφέρουν
και κυρίως σε ποια.
Λέγοντας αυτά η νύχτα μου χαμογέλασε
και φεύγοντας είπε:
«Μικρέ μου άνθρωπε αν ποτέ αγαπήσεις
ποτέ μην εμπιστευτείς στον άλλον
ότι πολυτιμότερο έχεις,
την λάμψη της ψυχής σου!
Αυτό είναι μόνο για εσένα,
αν το χαρίσεις θα πεθάνεις μαζί μου.
Και εσύ είσαι σε χειρότερη μοίρα από εμένα,
δεν έχεις ούτε άστρα να σε στολίζουν,
ούτε κάποιους να σε θυμούνται.
Οι δικές σου πληγές πονάνε περισσότερο
και πολλές φορές είναι ικανές
ακόμα και να σε σκοτώσουν».
Και λέγοντας αυτά έφυγε
για να περιμένει και πάλι
την πρωινή ζέστη των παιδιών της.
Αποσπερίτης
ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΤΕ
Ψηλά στα αλώνια τον είδα
να προβάλει αρματωμένος,
φωτιά στα μάτια κράταγε,
σπαθί στα χέρια.
Θα πάρω εκδίκηση... μονολογούσε,
το αίμα των παιδιών μου βογκάει!!
Άταφα κουφάρια σπαρμένα ολούθε!!!!!
ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΤΕ ......φώναζε.
Τώρα είναι η ώρα!!!!!
Τρέχει, φωνάζει,
ρίχνει κεραυνούς,
κόβει κεφάλια.
Ψάχνει να βρει ό,τι απόμεινε απ’ την γενιά του.
Ενα κομμάτι ρούχο ματωμένο κρατάει στα χέρια, βρεγμένο απο τα δάκρυά του.
Χάθηκαν όλα;;;;
Μαργαρίτα
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ‘ΧΟΥΝ ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ
Εκεί ψηλά στον Όλυμπο
μια μέρα περπατούσαμε,
σταθήκαμε σε μια κορφή
μια γύρα ούλοι.
Και τότε άλλοι μας κόντεψαν
και άλλοι μας τηρούσαν .
-Ποιοι είστε ωρέ εσείς
που πίσω μας γροικάτε;
Που μπρός μας στέκεστε
και γύρω μας γυρνάτε;
-Είμαστε εμείς,
τα 12... γεννήματα του Χρόνου .
Είμαστε εμείς που ζήτησες
να σας τα πούμε ίσια.
-Και τι θα μας ειπείς
για να τα μεταφέρω;
-Θα σας τα πούμε το λοιπόν
μα θα το ξέρετε ήδη.
Πως όλ’ αυτιά δεν πρόκαναν
πολλοί να ξέρουν να τ' ακούσουν,
γι' αυτό και ‘μείς θα πούμε μόνο,
πώς θα γενεί ό,τι είναι για να γένει
και όλη την αλήθεια.
Και οι πολλοί που τρώγονται,
θα μείνουν για καρτέρι.
Αυτοί που ‘χουν το χάραγμα
θ' ανοίξουνε τα μάτια
κι αυτοί που θα σκιαχτούν
θα μείνουν στα σκοτάδια !!
Θνητός
ΤΗΣ ΓΗΣ Η ΠΟΡΤΑ
Άνοιξε της γης την πόρτα
και κοίτα το απέραντο.
Κλεισμένη χάνεις τους ανέμους
που ντύνονται στ’ άσπρα για χατίρι σου.
Κόκκινα μαντίλια σου ανεμίζουν
να πλέξεις σύννεφα
που νομίζεις για πνιγμό πως είν’ φτιαγμένα.
Μα δεν είναι όλα σκιές
στου νου σου το λιμάνι
κι ούτε άγκυρες
που ψάχνουν για βυθό.
Τα φτερά ζητούν ώμους
γυμνούς από βαρίδια
και συ ακόμη...
... μυρίζεις Καλοκαίρι...
Αποσπερίτης
ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΛΑΜΨΗ
Λάμπει η φτιασιδωμένη ομορφιά.
Λάμπει η ακριβή αμαξάρα.
Λάμπει η άσφαλτος σα να μην έχει σφάλμα.
Λάμπει το γυάλινο κουτί που μαρτυράει τα πάντα.
Λάμπει το μαγαζί που μας πουλάει τα πάντα.
Λάμπει το νέο νόμισμα που αγοράζει τα πάντα.
Σκοτείνιασε το γέρικο που ιερό ήταν πάντα.
Σκλαβώθηκαν τα ζωντανά ζωάκια.
Σαλτάρισαν τα χαρωπά παιδάκια.
Βρώμισε ο άνεμος.
Χάλασε ο ήλιος.
Τέλειωσε το νερό.
Εβένινη έγινε η ψυχή.
Ὦ Νέμεσι, κλήιζω σε, ѳεά, βασίλεια μεγίστη,
ἐν σοὶ δ' εἰσὶ δίκαι θνητῶν, πανυπέρτατε δαῖμον.
(Ω Νέμεσι σε υμνώ, εσένα την θεά την μεγαλύτερη βασίλισσα
από σε εξαρτώνται αι δίκαι των ανθρώπων, ώ υπέρτατη θεά)
Λάμπει της Ψυχής η μαυρίλα.
Κι ας Κρίνει Δίκαια.
Θνητός
Ο ΦΟΒΟΣ
Ατέλειωτη απόψε η νύχτα,
στα μαύρα πέπλα της ντυμένη,
ούτ’ ένα αστέρι δεν φωτίζει
και το φεγγάρι έχει αργήσει να φανεί .
Και δεν αντέχω τη σιωπή που δυναμώνει,
σκεπάζει και τον χτύπο της καρδιάς μου,
σε ενα τρελό χορό με παρασέρνει
και οι σκέψεις μου παγώνουν την ψυχή.
Φοβήθηκα τον πόνο
κι όμως πόνεσα,
γιατί έκανα αυτό που έπρεπε !
Φοβήθηκα τον πόνο
κι όμως πόνεσα
γιατί δεν έκανα αυτό που ήθελα !
Κι όταν κατάφερα τον φόβο να νικήσω,
είχα νικηθεί!
Μαργαρίτα
ΠΟΙΟΣ ΞΕΡΕΙ
Ποιος ξέρει τι μέρα θα ξημερώσει αύριο,
αν θα μπορώ να ζω μέχρι τότε,
αν είμαι ο μόνος που το νιώθει αυτό,
αν θα μπορέσω να ξαναπαίξω με την βροχή.
Μπορεί ακόμη και εσύ να μην είσαι το κορίτσι μου,
ο φόβος να μη σκιάζει τα όνειρα μας,
τα παιδιά θα μπορούν να ξαναπαίξουν;
Το καλοκαίρι έβλεπα τα παιδιά να πετούν,
μα εγώ σαν καρφωμένος έμενα να τα κοιτώ.
Μέσα από κάθε μικρό μυαλό όλα φαίνονται ωραία, μα όταν το μικρό παιδί σπάσει σαν τσόφλι,
η αλήθεια πετάγεται μπροστά του σαν μαχαίρι.
Αν ποτέ σε πλησιάσει ένα πουλί
και σου πει να έρθεις μαζί του,
εσύ πες του απλά
«Δεν είμαι έτοιμος να πεθάνω μικρό ανόητο πουλί» και το πουλί θα φύγει.
ΑΝ ΔΕ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΔΕ ΠΕΙΡΑΖΕΙ! ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ.
Αποσπερίτης
ΚΛΑΨΕ
Κλάψε άνθρωπε
σαν να ‘ταν η πρώτη σου φορά.
Δείξε στην ζωή ότι υπάρχεις
όπως κάναμε μωρά.
Κανένας πόνος δε σε αγγίζει.
Ρόδα είναι και γυρίζει.
Πάντα μέσα από το κλάμα
βγαίνει η χαρά.
Αρκεί να ξέρεις να πονάς και να αγαπάς
έστω και για μια φορά...
Αποσπερίτης
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
| aposperittis | Date: Παρασκευή, 29-ΙΟΥ-2012, 2:59 PM | Message # 2 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| ΟΙ… ΦΙΛΟΙ
Μόνο αυτοί εσένα σ’ αγαπούν,
μόνο αυτοί για ‘σένα κάτι έχουν να πουν.
Οι φίλοι σου.
Αυτοί για ‘σένα πάντοτε ρωτούν,
κάτι κακό να μάθουνε και να χαρούν.
Οι φίλοι σου.
Μόνο αυτοί μαζί σου θα μιλούν,
και όλες οι λέξεις τους βαθειά σε πονούν.
Οι φίλοι σου.
Αυτοί σου κάρφωσαν
βαθιά μέσα στη πλάτη,
μαχαίρι δίστομο στριφτό
και ρίχνουνε αλάτι.
Οι φίλοι σου.
Μόνο αυτοί πολύ θα το χαρούν,
ζητιάνο μέσ’ στο δρόμο εμένα αν θα δουν.
Οι φίλοι μου.
Αυτοί που κάνουν ο,τιδήποτε μπορούν,
στα γόνατα πεσμένο εμένα για να δουν.
Οι φίλοι μου.
Μόνο αυτοί εύχονται κι απ’ το Θεό ζητούν,
πιο κάτω κι απ’ τον πάτο εμένα για να δουν.
Οι φίλοι μου.
Αυτοί που πάντα φρόντιζαν
το πότε θα πεθάνω,
άνθη πολλά να βάλουνε
στον τάφο μου επάνω.
Οι φίλοι μου.
Αυτοί όταν πεθάνουμε θα πρέπει να μας θάψουν,
αυτό που κάναν μια ζωή αυτό ξανά να πράξουν.
Οι φίλοι μας.
Αθηναίος
Πως?
ΠΩΣ ΤΣΙΡΙΞΕ Η ΝΥΧΤΑ
ΠΩΣ ΣΙΩΠΙΣΕ Η ΜΕΡΑ
ΠΩΣ ΠΑΓΩΣΕ Η ΚΙΝΗΣΗ
ΠΩΣ KOYNIETAI TO TΙΠΟΤΑ ???
ΠΩΣ ???
ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΝΙΚΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ???
πως ?
ΠΩΣ ???
ΠΩΣ ???????
Αρμαγεδδών
Ψάξε
Ψάξε μέσα στο μυαλό σου και δες αυτό που σε φοβίζει
Δες τι είναι αυτό που σε ακουμπά και όμως δεν σε αγγίζει,
Είναι ο φόβος τους ανθρώπους να εμπιστευτείς?
Είναι η ανικανότητα σου να αγαπήσεις και να αγαπηθείς?
Άκου την απεγνωσμένη σου φωνή
Δεν είναι παράσιτα, είναι η ίδια σου η ψυχή
Μη φοβηθείς να πεθάνεις και να γεννηθείς ξανά
Μόνο έτσι θα διώξεις από πάνω σου όλη την σκουριά....
Αποσπερίτης
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
| aposperittis | Date: Κυριακή, 28-ΟΚΤ-2012, 8:26 PM | Message # 3 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| Είναι στιγμές που θέλεις να κρυφτείς
που δεν υπάρχει μέρος να ακουμπήσεις
κι αλλες στιγμές που ψάχνεις την βροχή
τα δάκρυα απο τα μάτια σου να σβύσει
να μην τα δούν και νοιώσουνε χαρά
να μην χαρούν που σέχουνε νικήσει
αυτοι που νόμιζες δικούς ανθρώπους
αυτοί που νόμιζες πως την καρδιά τους ακουμπούσες
αυτοί που νόμιζες αληθινοί πως ηταν
αυτοί που θέλησαν τον ήλιο να σου κρύψουν
αυτοί που πίστεψες
αυτοί που νοιάστηκες
αυτοί που πρόδωσαν
αυτοί ...
Μαργαρίτα
Δώσε ζωή στον φόβο σου,
Αντίκρισε τον και μίλησε του στοργικά,
Κοίταξε τον κατάματα και αντιμετώπισε τον,
Μην διστάσεις, μην δυσανασχετήσεις,
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν το τολμούν,
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν νοιάζονται,
Αυτοί είναι που σε εμποδίζουν,
Αυτοί είναι που σε κρατάνε πίσω,
Δώσε τους ζωή λοιπόν και αντιμετώπισε τους,
Ο φόβος τους είναι και φόβος σου,
Εσύ όμως ξέρεις τώρα το μυστικό,
Φτιάξε αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν καν να ονειρευτούν.
Έσπερος
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
