| Θνητος | Date: Πέμπτη, 11-ΑΠΡ-2013, 8:56 AM | Message # 11 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ
10:26 μ.μ. | Αναρτήθηκε από Χρονολόγιο
Μια από τις όψεις της αποκαλούμενης “Σαρκοφάγος του Αλεξάνδρου” Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης
.Από «Τα μυστικά ημερολόγια» του Αύγουστου Καίσαρα
για την αντιγραφή Γ.Γ.Γ. (Απελλής)
.
Περγαμηνή αρ. LXXXIX
«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς η Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.
Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. Αισθανόμουν περισσότερο συγγενής με εκείνον, παρά με τον Γάϊο, όχι εξ αίματος, αλλά στην ψυχή και το χαρακτήρα, και όλες τις καταστάσεις που αντιμετώπισε στη ζωή του. Ακόμη και σήμερα τρέμω όταν σκέφτομαι ότι τότε που είχα εκλεγεί για πέμπτη φορά ύπατος συνάντησα το μεγάλο μου είδωλο το λείψανο του δηλαδή, βαλσαμωμένο με βότανα σύμφωνα με την τέχνη των Πτολεμαίων, κατά τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν να κοιμόταν κουρασμένος από τις κατακτήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν χρωστάει ο λαός της Αλεξάνδρειας το ότι μετά τη νίκη μου στο Άκτιο δεν κατέστρεψα την πόλη τους, όπως τους άξιζε, που σεβάστηκα το ανάκτορο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και δεν το γκρέμισα. Όχι, δεν το έκανα. Ακόμη και αν η εκδίκηση θα σήμαινε δικαιοσύνη, έδειξα πραγματική μεγαλοψυχία για χάρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε ιδρύσει αυτή την πόλη στις δυτικές όχθες του Νείλου, χωρίς διαπραγματεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα, αφού πέταξε το μανδύα του στην άμμο και σχεδίασε με το σπαθί του την περίμετρο, τους δρόμους και τα σπίτια- άλλες εννέα πόλεις φέρουν ήδη το όνομα του. Όταν έφτασα στον τάφο του, που είναι φτιαγμένος από κόκκινο μάρμαρο, έδωσα εντολή να σηκώσουν τη βαριά πλάκα και αντίκρισα το είδωλό μου, που έμοιαζε με άγαλμα του Λυσίππου, γεμάτος θαυμασμό και δέος. Ήμουν τότε ακριβώς 33 ετών, στην ηλικία που πέθανε ο Αλέξανδρος.
Μέγας Αλέξανδρος
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.
Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι’ αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.
Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.
Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.
“Σαρκοφάγος του Αλεξάνδρου”
Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ’ αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.
Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. Και αν κοιτάξω πίσω μου, τα 76 χρόνια της ζωής μου, δεν βρίσκω ίχνος υπομονής- και αν κάπου διακρίνεται αμυδρά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν υπομονή, αλλά ανοχή, δυστυχώς. Δεν έμαθα ποτέ τοξοβολία, όπου αρίστευε ο Αλέξανδρος, ή να πηδάω από το άρμα, όπως έκανε εκείνος όταν τα άγρια άλογα έτρεχαν στο δάσος. Ακόμη, δεν κυνηγούσα αλεπούδες. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην υγεία μου, που από πολύ νωρίς με ανάγκασε να μένω μέσα στο σπίτι, παρόλα αυτά, όμως, με τη βοήθεια του γιατρού μου, του Μούσα, έφτασα σε μεγάλη ηλικία.
Αύγουστος Καίσαρας Οκταβιανός
Εγώ, ο Imperator Caesar Augustus Divi Filius, και ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν φοβόμασταν τίποτα περισσότερο από τη σημασία των οιωνών και των χρησμών. Δεν είναι παράδοξο; Αρκούσε ένα νεύμα, μια αράδα που τραβούσε το χέρι μας με την πένα, και λαοί πέθαιναν, χώρες καίγονταν και ποταμοί άλλαζαν τη ροή τους. Και όμως, αρκούσε ένας ξαφνικός κεραυνός για να κρυφτώ στο μανδύα μου, ενώ ο Αλέξανδρος έπιανε την κούπα του. Ο Αλέξανδρος είχε γύρω του άνδρες από τη Βαβυλώνα, εγώ από την Αίγυπτο, γιατί πιστεύω στα αστέρια, δεν γνωρίζω όμως τους νόμους που με τόση σοφία καθορίζουν την τροχιά τους. Και αν για εκείνον το σημάδι ήταν μια πηγή, που ξαφνικά ανάβλυσε νερό στο σημείο που είχε στήσει η σκηνή του, στο δρόμο του για την Ινδία, για εμένα ήταν ένα περιστέρι που με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψω υγιής. Οι δύο οιωνοί είπαν την αλήθεια, πρέπει να ομολογήσω, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη εκμετάλλευση και σύγχυση γύρω από την εξήγηση των σημείων που έστελναν οι θεοί….
Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα στέκομαι μπροστά στο νεκρό Αλέξανδρο και ήθελα να τον αποχαιρετήσω όπως χαιρετάει κάποιος, που βρίσκεται και αυτός στο τέλος της ζωής του, έναν καλό φίλο. Έτσι, έσκυψα, τον φίλησα στο μέτωπο και τον χάιδεψα Ωστόσο, από τη μεγάλη συγκίνηση, φάνηκα απρόσεκτος και σκόνταψα στη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου. Για να μην πέσω άπλωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα κατά λάθος τη μύτη του. Έσπασε σαν γυαλί σε πολλά κομμάτια και πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, είδα ότι στο σημείο που βρισκόταν πριν η μύτη του, έχασκε τώρα μια τρύπα.* Πάγωσε το αίμα μου μόλις το είδα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, όμως μια μυστήρια δύναμη με κρατούσε καρφωμένο εκεί. Δεν θυμάμαι πια πόση ώρα κράτησε αυτό, μέχρι που με τράβηξαν έξω δύο φρουροί. Κανένας από τους ιερείς δεν μπόρεσε να πει αν αυτό ήταν κάποιος κακός οιωνός που μου έστελναν οι θεοί, αφού κάτι παρόμοιο δεν τους έχει ξανασυμβεί και το θεώρησαν χωρίς σημασία.
Πιστέψτε με, όλα όσα γράφω είναι αλήθεια και μολονότι προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να σβήσω την εικόνα που είχα δει, στάθηκε αδύνατον. Η εικόνα αυτή με ακολουθεί σαν σκιά και την βρίσκω συνεχώς μπροστά μου: μια μαύρη τρύπα στο κεφάλι του Αλεξάνδρου, όχι μια πληγή που κάποια στιγμή θα έκλεινε, όχι. Τότε μου φαινόταν, όπως και σήμερα, σαν να κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια αυτόν τον θεϊκό άνθρωπο- το ίδιο μου το είδωλο».
*Τη σπασμένη μύτη στη μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιγράφει και ο Κάσσιος Δίων, βιβλίο 51, 16, 5.
PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004.
Πηγη , http://www.visaltis.net/2013/01/blog-post_15.htmlAdded (11-ΑΠΡ-2013, 8:56 AM)
---------------------------------------------
ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ!…7:35 μ.μ. | Αναρτήθηκε απόΧρονολόγιο Μια σειρά μύθων, θρύλων και παραδόσεων για τον Έλληνα βασιλιά της Μακεδονίας, Αλέξανδρο τον Μέγα, μιας και το θέμα είναι τόσο επίκαιρο όχι μόνον διότι οι σκοπιανοί
σφετερίζονται το όνομα της Μακεδονίας μας, αλλά γιατί οι θρύλοι αυτοί
γαλούχησαν γενεές γενεών ανθρώπων!..
ΜΥΘΟΙ, ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ!…
Πού το όνειρο; Και πού το θαύμα; Πού η αλήθεια; Και πού η
πραγματικότητα; Υπάρχουν, αλήθεια, γεγονότα που δεν κατέγραψε η πένα της
Ιστορίας; Ένα φανταστικό ταξίδι στην Χώρα της ουτοπίας, αλλά και του
ιστορικού προβληματισμού ίσως για όλους μας να είναι αναγκαίον!..
Διαβάζοντας κανείς την «Φυλλάδα του Μεγ’ Αλέξαντρου» (Αλεξάνδρου του
Μακεδόνος βίος, πόλεμοι και θάνατος), θα καταπλαγή όχι απλώς με τον
πλούτο των γνώσεων των προγόνων μας, αλλά και με την υψίστην πνευματικήν
καλλιέργειάν των, η οποία, ως άλλη ολυμπιακή φλόγα, μεταλαμπαδεύτηκε
στους νεώτερους Έλληνες, όπως αυτούς του Μεσαίωνος, που μας άφησαν τις
διάφορες «Φυλλάδες» τους.
Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει;
Μήπως από το γεγονός, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται ακόμη και στο
ιερό βιβλίο των Μουσουλμάνων, όπως το «Κοράνι», που βρίσκουμε
αναμφισβήτητα ίχνη του «Μύθου του Αλεξάνδρου»;
Μήπως από το γεγονός ότι ο Μέγας Αλέξανδρος εμφανίζεται πάρα πολλές
φορές στην Περσική ποίηση; Το πρώτο περσικό φιλολογικό έργο με θέμα τον
θρυλικό Στρατηλάτη είναι το περίφημο έπος του εθνικού ποιητού της
Περσίας – του Φιρντουσή, ή «Παραδείσιου»1, όπως επονομάστηκε – που έζησε
στο δέκατο αιώνα μ.Χ. (935-1020). Και μόνον οι δεκάδες μινιατούρες2 και
οι διάφορες περσικές μικρογραφίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να
αποδεικνύουν αυτό το γεγονός, αφού οι Μουσουλμάνοι τον λάτρευαν τόσο
πολύ τον Μέγα Αλέξανδρο, που τον παρουσιάζουν σε εικόνες να επισκέπτεται
ακόμη και την Μέκκα!.. Και όχι μόνον!… Ο Μωάμεθ, για παράδειγμα, πήρε
από τον φερόμενον ως «Ψευδοκαλλισθένην» το ανέκδοτο της κατασκευής του
φράγματος που – δήθεν - έκτισε ο Μέγας Αλέξανδρος για να προστατεύσει
την χώρα του από τις επιδρομές των Γωγ και Μαγώγ, των αγρίων νομαδικών
φυλών του Βορρά!
ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ
Εάν, όμως, οι παραπάνω ιστορίες, είναι φανταστικές, δεν είναι καθόλου
μύθος ο πόλεμος Αλεξάνδρου και Πώρου, μία ιστορία που είναι πραγματική,
αφού την μνημονεύει ο Πλούταρχος μέσα στα έργα του3. Είναι γνωστόν, ότι ο
Αλέξανδρος, αφού κατέκτησε την Περσία, εξεστράτευσε, το 326 π.Χ., στις
Ινδίες φθάνοντας μέχρι τον ποταμό Γάγγη. Εκεί βρήκε τον Ινδό τοπάρχη
Πώρο - τον Ρατζά Φουρ των Περσών ποιητών - και του αντιστάθηκε στις
όχθες του Υδάσπη, παραπόταμου του Ινδού5. Δεν είναι βεβαίως αληθής η
ιστορία ότι μονομάχησαν μεταξύ τους ο βραχύσωμος Αλέξανδρος με τον
τεραστίων διαστάσεων Πώρο, για να μας θυμίσει εδώ ο συγγραφεύς την
ιστορία του Δαβίδ με τον Γολιάθ, όπου η νίκη ήρθε με τον (θεωρητικά)
αδύναμο άνδρα.
Μύθοι, ασφαλώς είναι τα διάφορα στρατηγήματα του Αλεξάνδρου για να
νικήση τον Πώρο με την κατασκευή ψεύτικων και πύρινων αγαλμάτων, που
λέει ο «Ψευδοκαλλισθένης» ή ο Ιούλιος Ουαλέριος στην λατινική έκδοση της
Ιστορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ούτε βεβαίως είναι αληθινή η ιστορία
που μνημονεύει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης ότι η Βασίλισσα της Ασσυρίας,
Σεμίραμης, κατέφυγε σ’ ένα παρόμοιο τέχνασμα κατασκευής ψευδο-ελεφάντων
από δέρμα βοδιού, που τα έβαλαν πάνω σε καμήλες για να τρέψουν σε φυγή
τα άλογα του εχθρού6. Ακόμη περισσότερο όταν οι διάφοροι
«Ψευδοκαλλισθένηδες» αναφέρουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους
Επτά Σοφούς της Ελλάδος για να του υποδείξουν με ποιόν τρόπο θα
αντιμετωπίσει αυτό το δυσάρεστο γεγονός, όπως τουλάχιστον αναφέρει ο
Πέρσης ποιητής Φιρντουσή, στο έργο του «Σαχνάμα»7., που ανιστορεί το
στρατήγημα του Αλέξανδρου στην μάχη του Υδάσπη με ακόμη πιο φανταστικό
τρόπο.
ΠΟΙΟ ΗΤΑΝ ΤΟ «ΜΗΔΙΚΟ ΥΓΡΟ»;
Εντύπωση, πάντως, προκαλεί το γεγονός ότι, οι Επτά Σοφοί έδωσαν προσταγή
σ’ ένα σιδηρουργό να τους κατασκευάσει ένα σιδερένιο ομοίωμα αλόγου,
μαζί με τον καβαλάρη του. Το άγαλμα , που ήταν κούφιο από μέσα, το
γεμίσανε νάφθη – δηλαδή πετρέλαιο (!!) – και του έβαλαν φωτιά, που
έβγαινε από τα ρουθούνια του αλόγου και το στόμα του καβαλάρη! Ο
Αλέξανδρος ενθουσιασμένος, προστάζει και του κατασκευάζουν χίλια
σιδερένια άλογα, και τα αμολά επάνω στους ελέφαντες του Πώρου, οι
οποίοι, τρομαγμένοι, ετράπησαν εις φυγήν.
Το ερώτημα που γεννιέται αυτή την στιγμή είναι το εξής: Το «Μηδικό» ή
«υγρό πυρ», δηλαδή το πετρέλαιο ήταν γνωστό ή άγνωστο στον Μέγα
Αλέξανδρο;
Ασφαλώς όχι. Και τούτο διότι έχουμε την μαρτυρία του Πλούταρχου8, που
αναφέρει ότι ο Αλέξανδρος είδε πηγές από πετρέλαιο στην Βαβυλώνα9, μία
χώρα που ήταν γνωστή για τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου.
Ο Πλούταρχος, βεβαίως, διηγείται και δύο επεισόδια: α) Σε κάποια πόλη
της Βαβυλωνίας οι κάτοικοι, για να κάνουν τιμή στον Αλέξανδρο, ράντισαν
με πετρέλαιο τους δρόμους γύρω από το σπίτι που έμενε ο Έλληνας βασιλιάς
και του έβαλαν φωτιά για να το φωταγωγήσουν! β) Υπάρχει και το
επεισόδιο του σκλάβου, που δέχθηκε να του αλείψουν το σώμα με πετρέλαιο
για δοκιμή, και, σαν του βάλανε φωτιά, κάηκε ζωντανός!
Αλλά και ο Αρριανός αναφέρει10, ότι στην Σογδιανή (την σημερινή
Μπουχάρα), ο Αλέξανδρος, καθώς κατεδίωκε τον Βήσσο, που είχε δολοφονήσει
τον Δαρείο, οι Μακεδόνες βρήκανε μία πηγή από την οποίαν ανέβλυζε λάδι!
Το βέβαιο είναι ότι, όπως παρατηρεί και ο ιστορικός Chavallier, ο
Αλέξανδρος, αν και γνώριζε τις καταστρεπτικές ιδιότητες του πετρελαίου,
ουδέποτε το χρησιμοποίησε για τους στρατηγικούς τους σκοπούς.11
 ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ
Βεβαίως, ένα από τα πιο αξιοπερίεργα επεισόδια του Μύθου του Αλεξάνδρου
είναι το ταξίδι του Μακεδόνα βασιλιά στην Πηγή της Αθανασίας – το
«αθάνατο νερό», που λένε στα λαϊκά μας παραμύθια οι γέροντες και οι
γερόντισσες.
Τι συμβολίζει, όμως, αυτό;
Απ’ τα πανάρχαια χρόνια το μυστήριο της ζωής και του θανάτου βασάνιζε
τον ανθρώπινο νου. Έτσι, στον Βαβυλώνιο Μύθο του Γιλγάμου4, δύο χιλιάδες
χρόνια προ Χριστού, βλέπουμε τον Γίλγαμο – τον εθνικό ήρωα των
Βαβυλωνίων – να ξεκινά σε μακρινό ταξίδι έως την γη των Μακάρων, για να
μάθη το μυστικό της αθανασίας από τον πρόγονό του Ουτ-Μαπίστι.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, να «ξεφύγει» και ο Μέγας Αλέξανδρος από αυτόν
τον Μύθο, που γέννησε πολλούς άλλους θρύλους και μυθοπλασίες των λαών
για την αιωνία νεότητα! Ένας μύθος που έχει την ρίζα του στον παλαιό
Ελληνικό θρύλο του Γλαύκου, του γερο-Βοιωτού από την Ανθηδόνα…
Ο Γλαύκος, κατά τον μύθο, έγινε αθάνατος, αφού έφαγε από ένα μαγικό
βότανο που είχε την ιδιότητα να ξαναζωντανεύει τα φόφια ψάρια. Δυστυχώς
γι’ αυτόν, η αθανασία υπήρξε δώρον άδωρον, γιατί με την αθανασία δεν
κατόρθωσε να ανακτήσει και τα νιάτα του και γι’ αυτό, απελπισμένος,
πήδησε από ένα βράχο μέσα στην θάλασσα, όπου όμως εξακολουθεί να ζει σαν
θαλάσσιος δαίμονας, επισκεπτόμενος μία φορά τον χρόνο όλες τις
θάλασσες, τα νησιά και τ’ ακρογιάλια, για να κλάψει την μοίρα του. Οι
ναυτικοί, σαν άκουγαν το μοιρολόϊ του, τρέμανε και κάνανε τάματα.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι Ορφικοί συσχέτισαν τον μύθο του
Γλαύκου με τις δοξασίες των για την αθανασία της ψυχής, ενώ ακόμη και
σήμερον διάφορες θεατρικές ή κινηματογραφικές παραστάσεις έχουν ως πηγήν
φαντασίας τον μύθο του Γλαύκου12 με διάφορες παραλλαγές («Φάουστ» του
Γκαίτε κλπ).
Για να αποδείξωμεν του λόγου το αληθές, αξίζει εδώ να μνημονευθεί το
γεγονός, ότι, για παράδειγμα, στις Ινδίες ο Χουάτζα (δηλαδή ο
σεβασμιώτατος) Χίζρ, όπως τον λένε οι Μουσουλμάνοι με την περσική
προφορά του ονόματος, ή Ράτζα Κίνταρ, όπως τον λένε οι Ινδοί
Μουσουλμάνοι, ζει μέσα στα ποτάμια και είναι ο προστάτης των ναυτικών,
όπως είναι ο δικός μας Άγιος Νικόλαος! Βλέπουμε δηλαδή και εδώ την άμεση
σχέση του θέματος με τον παλαιό Ελληνικό μύθο του Γλαύκου, που αποτελεί
κι αυτό μία προλείανση του εδάφους για τον Χριστιανισμό!
Να αναφέρωμε εδώ, ότι η επίσημη Μουσουλμανική παράδοση παραδέχεται πως ο
Χιντρ είναι ο ίδιος με τον δούλο του Θεού «εις ον εδωρήσαμεν
μακροθυμίαν και σοφίαν», που συναντά τον Μωϋσή (=Αλέξανδρο) και τον
υπηρέτη του (=Ανδρέα) στην έρημο, εκεί δηλαδή όπου γυρεύανε να βρουν την
Πηγήν της Αθανασίας13. Έχει αχώριστο σύντροφο τον Προφήτη Ηλία14 και οι
δύο μαζί πάνε κάθε χρόνο στην Μέκκα για να προσκυνήσουν!15
Μία (μεταγενέστερη ασφαλώς) Μουσουλμανική παράδοση, που βρίσκουμε στην
Τουρκία, συγχέει το πρόσωπο του Χιντρ με τον Άη – Γιώργη! Κατά την
παράδοση αυτή, ο Προφήτης Ηλίας και ο Χίντρ είναι ένα και το αυτό
πρόσωπο που δια της μετεμψυχώσεως έγινε ο Άγιος Γεώργιος16!..
KEIMENO:ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΑΚΕΤΟΣ
Πηγη , http://www.visaltis.net/2013/04/blog-post_10.html
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
