| aposperittis | Date: Παρασκευή, 23-ΔΕΚ-2011, 11:37 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| Λέγεται ότι τον διαδέχθηκε στη βασιλεία [Σέσωστρη] ένας άνθρωπος από τη Μέμφιδα. Το όνομα του στην ελληνική γλώσσα είναι Πρωτέας. Σήμερα υπάρχει, προς τιμή του, ένα πολύ ωραίο και όμορφα διακοσμημένο ιερό και βρίσκεται στα νότια του ιερού του Ηφαίστου. Γύρω από το ιερό κατοικούν Φοίνικες από την Τύρο, κι όλη αυτή η περιοχή ονομάζεται "στρατόπεδο των Τυρίων". Μέσα στο ιερό του Πρωτέα υπάρχει το τέμενος, που αποκαλείται τέμενος της Ξένης Αφροδίτης. Εικάζω ότι αυτό το ιερό είναι της Ελένης του Τυνδάρεω. Γιατί, αφενός έχω ακούσει ότι η Ελένη έμενε στην αυλή του Πρωτέα, και αφετέρου το σπουδαιότερο είναι ότι την αποκαλούν Ξένη Αφροδίτη. Η σπουδαιότητα του έγκειται στο "Ξένη", καθώς στα υπόλοιπα ιερά της Αφροδίτης, δεν υπάρχει η επωνυμία "Ξένη".
Όταν ρώτησα τους ιερείς, μου διηγήθηκαν πως συνέβηκαν τα σχετικά με την Ελένη. Συγκεκριμένα, ο Αλέξανδρος [Πάρης] άρπαξε την Ελένη και ξεκίνησε για να επιστρέψει στη χώρα του. Όμως, όταν βγήκε στο Αιγαίο, ένας δυνατός άνεμος τον έστειλε στο Αιγυπτιακό πέλαγος, και από εκεί έφτασε έως την Αίγυπτο, γιατί οι άνεμοι δε σταματούσαν. Μάλιστα, έφτασε μέχρι το μέρος που καλείται σήμερα Κανωβικό στόμιο του Νείλου, και μέχρι της Ταριχείες. Υπήρχε σε αυτή την παραλία το ιερό του Ηρακλή, το οποίο σώζεται ακόμη και σήμερα. Αν βρει κάποιος δούλος, σε όποιο κι αν ανήκει, καταφύγιο στο ιερό, και κάνει πάνω στο σώμα του ιερά στίγματα, ώστε να δείξει την απόλυτη αφιέρωση του στο θεό, τότε απαγορεύεται να τον αγγίξει οποιοσδήποτε. Το έθιμο αυτό ισχύει ως τις μέρες μου. Εκμεταλλευόμενοι αυτό το έθιμο, επαναστάτησαν ορισμένοι δούλοι του Αλέξανδρου. Πήγαν ως ικέτες στο θεό και κάθισαν στο βωμό κατηγορώντας τον Άλέξανδρο. Ήθελαν να τον βλάψουν και γι' αυτό αφηγούνταν την ιστορία, δηλαδή τι συνέβη με την Ελένη και το αδίκημα σε βάρος του Μενέλαου. Έλεγαν αυτές τις κατηγορίες στους ιερείς και στο φύλακα της εισόδου, που ονομαζόταν Θώνις.
Έπειτα ο Θώνις έστειλε γρήγορα την είδηση στη Μέμφιδα, στον Πρωτέα, και του έλεγε: "έφθασε ένας ξένος, Τεύκρος [Τρώας] στην καταγωγή, που έχει διαπράξει μιαρή πράξη στην Ελλάδα. Ξελόγιασε τη γυναίκα αυτού που τον φιλοξένησε, την άρπαξε, καθώς επίσης και πολλά χρήματα, και ήρθε εδώ. Έφθασε στη χώρα μας, εξαιτίας των δυνατών ανέμων. Τώρα όμως, τι να κάνουμε; Να τον αφήσουμε ανενόχλητο να φύγει, ή να του αφαιρέσουμε αυτά που έφερε;". Ο Πρωτέας έστειλε με αγγελιαφόρο την απάντηση του. Έλεγε λοιπόν: "αυτόν, όποιος κι αν είναι, που έκανε τέτοια μιαρή πράξη εις βάρος εκείνου που τον φιλοξενούσε, συλλάβετε τον και φέρτε ενώπιον μου, ώστε να μάθω τι έχει να πεί".
Μόλις ο Θώνις άκουσε αυτά τα λόγια, συνέλαβε τον Αλέξανδρο και κατείσχε τα πλοία του. Στη συνέχεια οδήγησε αυτόν, την Ελένη, τους θησαυρούς, ακόμη και τους ικέτες, μπροστά στον Πρωτέα, στη Μέμφιδα. Όταν έφθσαν όλοι, ο Πρωτέας ρώτησε τον Αλέξανδρο, ποιος είναι κι από που έρχεται.Εκείνος ανέφερε λεπτομερώς τις προηγούμενες γενιές και το όνομα της πατρίδας του. Αφηγήθηκε επίσης όλο το ταξίδι του και από που ξεκίνησε. Κατόπιν ο Πρωτέας τον ρώτησε, από που άρπαξε την Ελένη. Ο Αλέξανδρος προσπαθούσε να αλλάξει θέμα και δεν έλεγε την αλήθεια. Οι ικέτες όμως τον διέψευδαν και διηγούνταν με κάθε λεπτομέρεια την ιστορία της αδικίας. Τέλος, ο Πρωτέας αποφάσισε: "Αν δεν θεωρούσα ιερό καθήκον μου να μη σκοτώνω κανένα από τους ξένους που έφτασαν στη χώρα μου εξαιτίας των ανέμων, θα έπαιρνα εγώ εκδίκηση για τον Έλληνα. Διότι, χειρότερε των ανθρώπων, διέπραξες τέτοια ανόσια πράξη, αν και σε φιλοξένησε, πλησίασες τη γυναίκα του. Κι όλα αυτά δε σου έφταναν, αλλά φούσκωσες και τα μυαλά της γυναίκας. Κι αυτό όμως δε σου ήταν αρκετό, γι' αυτό λεηλάτησες το σπίτι αυτού που σε φιλοξένησε. Τώρα, επειδή πραγματικά δεν έχω καμιά επιθυμία να σκοτώσω κάποιο ξένο, δε θα επιτρέψω να πάρεις τη γυναίκα και τους θησαυρούς και να φύγεις. Θα τα κρατήσω εγώ ο ίδιος για εκείνο τον Έλληνα, μέχρις ότου να έρθει να τα πάρει. Όσο για σένα και τους συντρόφους σου, σας διατάσσω εντός τριών ημερών, να αγκυροβολήσετε σε όπια άλλη χώρα θελήσεις. Ειδάλλως θα σε αντιμετωπίσω σαν εχθρό μου".
Με αυτό λοιπόν τον τρόπο έφθασε η Ελένη στον Πρωτέα. Νομίζω ότι έφτασε και στα αυτιά του Ομήρου η ίδια ιστορία. Δεν ταίριαζε όμως αυτή τόσο με τη δική του εποποιία, όσο η διήγηση που, τελικά, χρησιμοποίησε. Γι' αυτό την άφησε κατά μέρος, αν και έδειξε ότι γνώριζε κι αυτή την εκδοχή. Άλλωστε, αυτό είναι φανερό από όσα λέει στην Ιλιάδα [και πουθενά αλλού δεν αναίρεσε τα λεγόμενα του] σχετικά με τις περιπλανήσεις του Αλέξανδρου, ότι δηλαδή, καθώς επ΄στρεφε με την Ελένη, περιπλανήθηκε κι έφθασε στη Σιδώνα της Φοινίκης ... Αλλού αναφέρει ο Μενέλαος: "Στην Αίγυπτο, αν και ήθελα να γυρίσω, οι θεοί δεν το επέτρεψαν, αφού δεν είχα αφιερώσει την εκατόμβη που υποσχέθηκα". Από δω φαίνεται ότι ήξερε πως ο Αλέξανδρος είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο. Γιατί η Συρία συνορεύει με την Αίγυπτο και η Σιδώνα, όπου ζουν οι Φοίνικες, ανήκει στη Συρία.
Ρώτησα τους ιερείς αν οι Έλληνες εκφράζονται απερίσκεπτα σχετικά με τον Τρωϊκό Πόλεμο. Κι έλαβα την εξής απάντηση, που προερχόταν, κυρίως, από πληροφορία του Μενέλαου. Μετά την αρπαγή της Ελένης, έφθασε στη χώρα των Τεύκρων [Τροία] πολυάριθμος στρατός Ελλήνων, προκειμένου να βοηθήσουν τον Μενέλαο. Μόλις αποβιβάστηκε ο στρατός στην ξηρά, έφτιαξε πρώτα στρατόπεδο κι έπειτα έστειλε αντιπρόσωπους στο Ίλιον. Μαζί τους πήγε κι ο Μενέλαος. Μπήκαν στο τείχος και απαίτησαν την Ελένη και τους θησαυρούς, που ο Αλέξανδρος έκλεψε και πήρε μαζί του.Ακόμη, απαίτησαν ικανοποίηση για τα αδικήματα που διέπραξε. Οι Τεύκροι έλεγαν συνεχώς, πριν ορκιστούν, κι αφού ορκίστηκαν, ότι πραγματικά, ούτε την Ελένη ούτε τους θηασυρούς είχαν, αλλά όλα αυτά βρίσκονταν στην Αίγυπτο, κι άδικα τους κατηγορούσαν για πράγματα που είχε ο Πρωτέας ο βασιλιάς της Αιγύπτου. Οι Έλληνες νόμιζαν ότι προσπαθούσαν να τους ξεγελάσουν, και γι' αυτό άρχισαν την πολιορκία, μέχρις ότου τους κατέκτησαν.Ακόμη και μετά την άλωση της πόλης, δε φαινόταν η Ελένη, κι αυτοί επέμεναν στους αρχικούς ισχυρισμούς τους. Έτσι οι Έλληνες πίστεψαν πια στα λόγια τους, και έστειλαν τον Μενέλαο στον Πρωτέα.
Κατόπιν ο Μενέλαος έφτασε στην Αίγυπτο, έπλευσε στον ποταμό κι έφθασε στη Μέμφιδα. Εκεί είπε την ιστορία και πήρε πλούσια δώρα, την Ελένη απείραχτη, αλλά και όλους τους θησαυρούς που του ανήκαν. Όμως, ο Μεμέλαος φέρθηκε άδικα στους Αιγύπτιους, αν και αυτοί του φέρθηκαν τόσο καλά. Βιαζόταν να φύγει και μόνο οι δυνατοί άνεμοι τον κρατούσαν εκεί. Ο καιρός έμενε ίδιος και έμπαινε στον πειρασμό να κάνει μια ανίερη πράξη. Έπιασε δυο παιδιά ιθαγενών και τα θυσίασε. Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι έκανε τέτοιο πράγμα, τον μίσησαν, κι άρχισε η καταδίωξη του. Τότε έφυγε γρήγορα με προορισμό τη Λιβύη. Δε μπορούν να πουν οι Αιγύπτιοι προς τα που στράφηκε στη συνέχεια. Ένα μέρος αυτής της διήγησης το έμαιθαν από άλλους. Για όσα συνέβησαν στον τόπο τους, ήταν σαφώς βέβαιοι.
Αυτά λοιπόν έλεγαν οι ιερείς των Αιγυπτίων, κι εγώ συμφωνώ με τα όσα λένε για την Ελένη, γιατί αναλογίστηκα τα εξής: αν η Ελένη ήταν στο ϊλιον, θα την έδιναν πίσω στους Έλληνες, με ή χωρίς τη θέληση του Αλεξάνδρου. Γιατί, φυσικά, ο Πρίαμος και οι άλλοι συγγενείς δε θα ήταν τόσο τρελοί, ώστε να θέσουν τη ζωή τους, τη ζωή των παιδιών και την πόλη σε κίνδυνο, για να είναι μαζί ο Αλέξανδρος με την Ελένη. Κι αν πραγματικά είχαν αυτή τηγνώμη κατά τα πρώτα χρόνια, γρήγορα θα την άλλαζαν, αφού, κάθε φορά που γινόταν μάχη, χάνονταν πολλοί Τρώες. Δεν υπήρχε μάχη που να μη σκοτωθούν δυο ή τρία παιδιά του Πρίαμου [αν μπορεί κανείς να βασιστεί στα λόγια των λυρικών ποιητών]. Συμπεραίνω από αυτά ότι, ακόμα κι αν ο Πρίαμος ζούσε με την Ελένη, θα την έδινε πίσω στους Αχαιούς προκειμένου να α΄παλλαγεί από αυτά τα βάσανα. Εξάλλου, είναι σημαντικό το ότι η βασιλεία δεν θα περιερχόταν στον Αλέξανδρο, όταν θα γερνούσε ο Πρίαμος και θα αποσυρόταν, αλλά στον Έκτορα. Αυτός ήταν μεγαλύτερος και πολύ διαφορετικός. Σίγουρα δε θα επέτρεπε στον αδελφό του να κάνει ό,τι ήθελε, μάλιστα σε μια εποχή γεμάτη συμφορές για τον ίδιο και τους Τρώες, που προερχόταν από τον αδερφό του. Άρα, δεν έδιναν πίσω την Ελένη, επειδή δεν την είχαν. Αλλά ούτε και οι Έλληνες τους πίστευαν, αν και τους έλεγαν την αλήθεια. Κατά τη γνώμη μου, οι θεοί έφτιαξαν έτσι τα πράγματα, ώστε να πάθουν πανωλεθρία και να ξεκληριστούν. Κατ' αυτό τον τρόπο, θα τους έδειχναν ότι η τιμωρία έρχεται από τους θεούς και είναι σκληρή στα μεγάλα αδικήματα. Όλα αυτά που ανέφερα, εκφράζουν την προσωπική μου γνώμη [Ηρόδοτος, Ιστορίαι, Ευτέρπη, 112-120].
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία.
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
Ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα, ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, με ένα ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο,
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια [Γ. Σεφέρης, Ελένη]
Έπραξεν α έπραξεν ή γαρ βουλήμασι Τύχης και βουλεύμασι θεών και ψηφίσματα Ανάγκης, ή αρπασθείσα βία, ή πεισθείσα λόγοις, ή αλούσα έρωτι. Ει μεν ουν δια το πρώτον, άξιος αιτιάσθαι ο αιτιώμενος. Θεού γάρ προθυμίαν αδύνατον κωλύεειν ανθρωπίνη προμηθία. Ει ουν αναθετέον την αιτίαν. Τύχη και τω θεώ, απολυτέον την Ελένην της δυσκλείας [Γοργίας, Ελένης εγκώμιον, 6].
Μετάφραση.
Έκανε όσα έκανε η Ελένη ή, σύμφωνα με τις επιθυμίες της τύχης και σύμφωνα με τα σχέδια των θεών και σύμφωνα με τις αποφάσεις του πεπρωμένου ή επειδή αρπάχτηκε με τη βία ή επειδή πείστηκε με τα λόγια ή επειδή κυριεύτηκε από έρωτα. Αν λοιπόν είναι για το πρώτο, αξίζει να κατηγορείται ο ένοχος; Γιατί, τη θεϊκή θέληση είναι αδύνατο να εμποδίσει κανείς με την ανθρώπινη περίσκεψη. Αν λοιπόν πρέπει να αποδοθεί η κατηγορία στην Τύχη και στο θεό, πρέπει να απαλλγεί η Ελένη από την κακή φήμη.
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
| DaedalusGrey | Date: Σάββατο, 31-ΔΕΚ-2011, 4:33 AM | Message # 3 |
 Μέλος φάντασμα
Group: Checked
Messages: 4
Status: Offline
| Ο Τρωικός πόλεμος ήταν το τελευταίο επεισόδιο στον γενικότερο πόλεμο μεταξύ των Ελλήνων και της αυτοκρατορίας των Χιττιτών οι οποίοι είχαν επεκταθεί βόρεια και είχαν φτάσει μέχρι τη Θράκη και τα νησιά του Αιγαίου.
Η Τροία λοιπόν ήταν κατα πάσα πιθανότητα ελληνική αποικία η οποία για λόγους συμφέροντος άλλαξε πλευρά και συμμάχησε με τους Χιττίτες αντί να αντισταθεί σε αυτούς και άρχισε να φορολογεί για λογαριασμό τους τα ελληνικά πλοία που περνούσαν από τα στενά. Αυτό εξόργισε τους υπόλοιπους Έλληνες οι οποίοι το εξέλαβαν ως προδοσία γιαυτό και πολέμησαν 10 χρόνια χωρίς να τα παρατήσουν. Στη συνέχεια και αφού δεν υπήρχε αντίσταση οι Χιττίτες προχώρησαν στη Θράκη και στα νησιά του Αιγαίου. Τους σταματήσαμε στη Μακεδονία.
Στη συνέχεια η Αχαιοί στον νότο, ως ισχυρότεροι των Ελλήνων την εποχή εκείνη, ανέλαβαν να διώξουν τους Χιττίτες από την Ελλάδα. Το πιο πιθανό είναι όλα αυτά τα περί αρπαγής Ελένης, θυσίας Ιφιγένειας κλπ. να είναι μυθολογικές προσθήκες. Σύμφωνα με τα στοιχεία επίσης, ο Αχιλέας όχι μόνο δεν κρυβόταν για να μην πάει στον πόλεμο - και αυτό μυθολογική προσθήκη - αλλά είχε ήδη πολεμήσει και νικήσει τους Χιττίτες στην Θράκη.
Αφού εκδιώχτηκαν οι Χιττίτες, ήρθε και η σειρά της Τροίας. Οι Έλληνες έβλεπαν χωρίς αμφιβολία τους Τρώες σαν προδότες και επιθυμούσαν διακαώς εκδίκηση.
|
| |
| |
| margarita | Date: Σάββατο, 31-ΔΕΚ-2011, 1:36 PM | Message # 4 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Quote (DaedalusGrey)
Αφού εκδιώχτηκαν οι Χιττίτες, ήρθε και η σειρά της Τροίας. Οι Έλληνες έβλεπαν χωρίς αμφιβολία τους Τρώες σαν προδότες και επιθυμούσαν διακαώς εκδίκηση.
καλως όρισες στην παρεα μας και χρόνια πολλά.
η αποψή σου μου φαίνεται απολύτως λογικήAdded (2011-12-31, 1:18 PM)
---------------------------------------------
αν και δεν εχει εξακριβωθεί ιστορικά η σχέση τους με την τρόια η περιοχή που είχαν το βασίλειο τους και ο πολιτισμός που είχαν αναπτύξει και οι επεκτατικές τους βλέψεις μπορεί να επαιξαν ρόλο! Added (2011-12-31, 1:36 PM)
---------------------------------------------
ΧΕΤΤΑΙΟΙ
Οι Χετταίοι, λένε πως ήταν λαός προερχόμενος απο την Κρήτη και μερικών νήσων του Αιγαίου, γνωστοί ως Κήτειοι ή Ετεόκρητες στις Ελληνικές πηγές.
Εμφανίζονται στην Κεντρική Μικρά Ασία στις αρχές της 2ας π.χ. χιλιετίας και απο την Μικρά Ασία επεκτείνονται προς τα Νότια, στην Συρία και στην Παλαιστίνη.
Στον τόμο "ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ" θα διαβάσεις ότι μερικούς αιώνες πριν την εμφάνιση των Χετταίων, είχε φθάσει από την Θράκην και από τα νησιά του Αιγαίου κάποια άλλη πολυπληθής φυλή, πού ονομάζονταν Λούβιοι απο τους αρχαιολόγους ή Λουΐται, οι οποίοι, όπως φαίνεται, προήρχοντο και αυτοί από τα νησιά του Βορείου Αιγαίου και από την κυρίως Ελλάδα.
Όπως αποδεικνύει η αρχαιολογική σκαπάνη οι Λούβιοι έφεραν στη Δυτική Μικρασία την "τέφραν Μινυακήν" κεραμικήν και τον εξημερωμένον ίππον....(είχαμε μιλήσει για τους Μινύες-θυμάσαι)
Η γλώσσα των Λουβίων ήταν συγγενική με την γλώσσα των Χετταίων επομένως και με την πανάρχαια Ελληνική και χαρακτηρίζονταν απο τις καταλήξεις τοπωνυμίων εις-assas-assis-nda-ntas.
Δηλαδή μεγάλη ομοιότητα με τις καταλήξεις των Πελασγικών τοπωνυμίων-ασσος-αττος-νθος-νδος.
Λένε λοιπόν ορισμένοι ιστορικοί γλωσσολόγοι και αρχαιολόγοι πως οι Χετταίοι ήταν Πελασγικό φύλο οι οποίοι είχαν ως κοιτίδα την Αρκαδία και την Ήπειρο(σύμφωνα με τις πανάρχαιες ελληνικές παραδόσεις)
Ο Ιάκωβος Θωμόπουλος(γιατρός και ερευνητής-γλωσσολόγος) στο έργο του "ΠΕΛΑΣΓΙΚΑ" αποδεικνύει μέσω της γλωσσολογικής έρευνας ότι οι Πελασγοί και οι Χετταίοι αποτελούσαν σύνολο φυλετικώς συγγενών λαών, πού μιλούσαν συγγενείς μεταξύ τους γλώσσες.
Κέντρο της Αυτοκρατορίας των Χετταίων υπήρξε η Χαττούσα.
Οι Χετταίοι είχαν νωρίς αναπτύξει ένα είδος συλλαβικής εικονογραφικής γραφής, η οποία ονομάζεται από τους αρχαιολόγους Χετταϊκή ιερογλυφική, η δε θρησκεία τους διέφερε από την θρησκεία των Σημιτικών λαών της Ανατολής και ήταν ένα κράμα θρησκειών που πήραν από τους Χουρρίτες της Ανατολής και από τους Πελασγούς Δυτικά από τους οποίους και προέρχονταν
.Στην Συρία, μία από τις σημαντικότερες πόλεις τους ήταν η Κάδης πλησίον του Ορόντου ποταμού.
Η πόλις περιεβάλλονταν από τα νερά του ποταμού Ορόντου (Αξιού) και παρουσίαζε την όψη νησιού, η οποία ενώνονταν με την ξηρά με τείχη και δύο βαθειές τάφρους.
Εδώ βρέθηκαν αρχαιότατα αγάλματα του πολιτισμού των Χετταίων.
Άλλη σημαντική πόλις υπήρξε η Κάρχεμις, πρωτεύουσα του νοτίου κράτους των Χετταίων πάνω στην δεξιά όχθη του ποταμού Ευφράτη.
Εκεί βρέθηκε το ανάκτορο του βασιλιά από τον Βρεταννό Χέντερσον.
Τα υπέρθυρα των πυλών του ανακτόρου φέρουν το βασιλικό έμβλημα του πτερωτού δίσκου του ηλίου.
Στην Συρία μετά την διάλυση της Αυτοκρατορίας των Χετταίων, από το 1.100 π.χ και μετά ιδρύθηκαν πολλά βασίλεια από τους Χετταίους της χώρας, σε αυτούς δε τους Χετταίους αναφέρεται η Παλαιά διαθήκη.
Τα βασίλεια αυτά των Χετταίων, αφού αντιστάθηκαν στην πίεση των Αμορραίων (Σημιτών της Συρίας) από νότια και των Ουραρτίων από τον βορρά, υπέκυψαν στην κατακτητική μανία των Ασσυρίων, οι οποίοι τον όγδοο και τον έβδομο π.χ. αιώνα εξαφάνησαν όλα τα κρατίδια από τον Περσικό κόλπο ως την Μεσόγειο θάλασσα.
Εκείνο δε πού θα πρέπει να τονισθεί είναι ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι αναγνωρίζουν στην Παλαιά Διαθήκη (το δηλώνει ο πατριάρχης τους Αβραάμ ότι αποτελούν αυτοί ξένο λαό στην Παλαιστίνη.)
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι όταν πέθανε η σύζυγος του Αβραάμ Σάρρα, αυτός-ο Αβραάμ- ζήτησε από τον ηγεμόνα της Χεβρώνος- πόλεως των Χετταίων- να αγοράσει τάφο για να θάψει την σύζυγό του, τονίζοντας ότι είναι ξένος.
Το σχετικό απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη ("Γένεσις",ΚΓ΄,3-4, όπου ο Αβραάμ ο ίδιος ομολογεί ότι είναι ξένος στην χώρα των Χετταίων- και κατά συνέπεια ξένοι και οι υπό την ηγεσία του εβραίοι- έχει ως εξής: " και ανέστη Αβραάμ από του νεκρού αυτού και είπεν Αβραάμ τοις υιοίς του Χέτ, λέγων. Πάροικος και παρεπίδημος εγώ είμι μεθ' υμών. Δότε μου ούν κτήσιν τάφου μεθ' υμών, και θάψω τον νεκρόν μου απ' εμού". ("ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ") Μετάφρασις των Ο΄, Έκδοσις Λειψίας, 1922).
Οι λέξεις πάροικος και παρεπίδημος δηλούν τον ξένο, τον μετανάστη.
Όπως προκύπτει από την συνέχεια του βιβλικού κειμένου, οι Χετταίοι παραχώρησαν σπήλαιο στον Αβραάμ για την ταφή της συζύγου του Σάρρας.
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
