| margarita | Date: Δευτέρα, 15-ΑΥΓ-2016, 3:56 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Λίγα για τους ερπετοειδείς θεούς :
Ο Δίας, τους προγονούς μας γενικά όλης της γης, τους ονόμασε ανθρώπους. Όχι όμως από το άνω θρώσκω =βλέπω ψηλά όπως νομίζουμε ..
.. Ονομάστηκε άνθρωπος, από το άβρωτος, α στερητικό +βρω- από το ρήμα βι-βρώ-σκ-ω= τρώγω. Άβρωτος λοιπόν είναι αυτός που δεν τρώγεται, δεν πρέπει να τρώγεται. Αυτός ο όρος δόθηκε από τον Δια, όταν νίκησε και φυλάκισε στα Τάρταρα τους Κρόνιους. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή . Ο Ουρανός και η Γαία είχαν ακολούθους, όπου ήταν γνωστοί ως Ουρανίδες, είναι η πρώτη ομάδα θεών που κατέβηκαν στη Γη από το διάστημα και γέμισαν τον πλανήτη μας τέρατα!!!! Μετά από αυτούς κατέβηκαν από άλλο πλανήτη στην γη, ο Κρόνος και οι << ακόλουθοί >> του, οι Τιτάνες. Τον Ουρανό τον εκτόπισε ο Κρόνος, και ανέλαβε την εξουσία και την θεϊκή βασιλεία στον πλανήτη γη. Ο Κρόνος και οι ακόλουθοι από του Τιτάνες οι Κρόνιοι ήταν σαρκοβόρα όντα όπου τα ποιο πολλά από αυτά είναι ερπετοειδής φυλής. Έτρωγαν οτιδήποτε είχε σάρκα και αίμα. Αυτό που έτρωγαν με μεγάλη βουλιμία ήταν τα ανώτερα θηλαστικά του ζωικού βασιλείου της γης, όπου ήταν ο άνθρωπος!!!! Οι Κρόνιοι στους ανθρώπους που τους προόριζαν για βρώση τους είχαν μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό που έγραφε σε ποιον ανήκει. Μας τρέφανε για ζώα ,όπως εμείς τα πρόβατα και τα γελάδια . Η ωμοφαγία είναι μια πραγματικότητα ιστορική, το αναφέρει μάλιστα και ο Όμηρος στην Ιλιάδα, αλλά και σε άλλες ιστορικές αναφορές ανά τον κόσμο. Τέτοιες παραστάσεις υπάρχουν και σε πολλά αρχαία μνημεία οι οποίες προβληματίζουν πολύ τους αρχαιολόγους .Και σήμερα υπάρχει μια τέτοια ανάγλυφη παράσταση στο ναό της Παναγίας των Παρισίων. Οι Κρόνιοι μοιράσανε την γη και έγιναν οι θεοί των ανθρώπων .Ξέρουμε ότι πολλοί λαοί στην αρχαιότητα θυσίαζαν για εξευγενισμό ανθρώπους στους θεούς . π.χ. στον Βάαλ αλλά και τα πρωτότοκα παιδιά των ιουδαίων ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης των χριστιανών .Γιατί όμως ζητούσαν ανθρώπινο κρέας και αίμα; Μήπως αυτοί οι θεοί δεν ήταν Κρόνιοι; Ήταν ερπετοειδή; Το έκανα γιατί χρειαζόταν και χρειάζονται το αιθερικό πεδίο του ανθρώπου την αύρα .
Ο ωμός άνθρωπος, ήταν ένα θεσπέσιο έδεσμα για τον Κρόνιο, ήταν πηγή, από όπου ο κάθε Τιτάνας μπορούσε να αντλήσει ενέργεια, δύναμη και εξαιρετικές ικανότητες, ακόμη και πνευματικές.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Περί το 245.000 π.Χ. μία νέα ομάδα θεών κατέβηκε στον πλανήτη γη και διεκδίκησε την εξουσία της. Ήταν ο Δίας με τους δικούς τους ακόλουθους. Αυτοί αυτό-ονομάστηκαν Ολύμπιοι!!! Έγιναν μάχες σκληρές γνωστές στην προϊστορία- μυθολογία με το όνομα Τιτανομαχία και Γιγαντομαχία. Νικώντας μετά από δεκάχρονο πόλεμο, οι Ολύμπιοι μοίρασαν μεταξύ τους τα λάφυρα, δίνοντας στον Δία την εξουσία στον αέρα και τον ουρανό, στη θάλασσα και όλα τα υδάτινα σώματα στον Ποσειδώνα, και στον Κάτω Κόσμο στον Άδη. Έπειτα έκλεισαν τους Τιτάνες στα Τάρταρα. Επί της βασιλείας του Δία, ο προγονός μας ονομάστηκε άνθρωπος. Δηλ. Δεν θα τον τρώνε οι Κρόνιοι δεν είναι είδος φαγητού. Τους έκλεισε ο Δίας μέσα στα τάρταρα ,έφυγε αλλά αυτοί βρήκαν τρόπο πάλι να διοικούν κάνανε τις θρησκείες κλπ. .Τώρα πάνε για την παγκοσμιοποίηση. Θυμηθείτε ότι κάθε χρόνο εξαφανίζονται 7.000.000 άνθρωποι .Που πάνε αυτοί; Γιατί δεν τους βρίσκουν .Μόνο ο θεός των χριστιανών στην παλαιά διαθήκη αν μετρήσει κανείς πόσους ανθρώπους σκότωσε πλησιάζουν τα 2 εκατομμύρια. Χώρια τι έγινε μετά με ιερές εξετάσεις κλπ. Κάτω ο Βάαλ.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας ήταν οι ανθρωποθυσίες, και αυτή είναι μία πληροφορία που την αντλούμε από τον Πλούταρχο. Τα Ιερατεία του Διός δεν έμειναν αδρανή. Οι τιμωρίες για τους οπαδούς του Κρόνου ήταν υποδειγματικές.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι του Λυκάονα βασιλιά της Αρκαδίας. Ο Παυσανίας στα «Αρκαδικά» του καταγράφει το περιστατικό: «Κατά την γνώμη μου ο Λυκάων ήταν σύγχρονος με τον βασιλιά των Αθηναίων Κέκροπα, όμως οι δύο τους δεν υπήρξαν εξ ίσου συνετοί στην αναζήτηση του καλύτερου τρόπου λατρείας: ο Κέκροψ ονόμασε πρώτος τον Δία Ύπατο «ύψιστο θεό και έκρινε, πως δεν είναι σωστό να θυσιάσει ζωντανή ύπαρξη και πρόσφερε στο θεό γλυκίσματα του τόπου, που τα ονομάζουν πελάνους ακόμα και τώρα οι Αθηναίοι.
Ο Λυκάων όμως έφερε πάνω στο βωμό του λύκαιου Δία ανθρώπινο βρέφος και θυσίασε το βρέφος, για να βρέξει το βωμό με αίμα (Παυσανίας -Ελλάδος Περιήγησις», «Αρκαδικά», VIII, 2, 3-3, 1).
Μετά την βεβήλωση του βωμού του ο Ζευς τιμώρησε τον Λυκάονα και τον μεταμόρφωσε σε λύκο.
Ο Παυσανίας, όπως φαίνεται και από το κείμενο, επιδοκιμάζει τον Διογενή Κέκροπα, τον οποίο αποκαλεί συνετό στην αναζήτηση του σωστότερου τρόπου λατρείας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, ότι η αντιπαράθεση Κρονίων και Διογενών συνεχίστηκε με την μορφή σύγκρουσης ιερατείων, που πρέσβευαν την μία ή την άλλη κοσμοθεωρία.
Η άνοδος του Μίνωα στο θρόνο της Κρήτης σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για τους οπαδούς του Κρόνου, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Σαρπηδόνα, αδελφό του Μίνωα, ο οποίος έκανε πολλές ανταρσίες με στόχο να πάρει την εξουσία από τον Μίνωα, χωρίς βέβαια να το κατορθώσει.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει:
Οταν τα παιδιά της Ευρώπης, ο Σαρπηδών και ο Μίνως, μάλωσαν για τη βασιλεία και επικράτησε ο Μίνως, ο Σαρπηδών, έφυγε μαζί με τους συντρόφους του. Οι εξόριστοι έφθασαν στην Μιλυάδα της Ασίας, όπου σήμερα κατοικούν οι Λύκιοι. Τότε λεγόταν Μιλυάδα και οι Μιλύες λέγονταν Σόλυμοι. Βασιλιάς ήταν ο Σαρπηδών... («Κλειώ», 173).
Οπως λέει ο Ηρόδοτος, η εξέγερση των Κρονίων με ηγέτη τον Σαρπηδόνα απέτυχε. Ο Μίνως τους εξόρυσσε στην Μέση Ανατολή, όπου και πήραν το όνομα Σόλυμοι, ίδρυσαν την πόλη Σόλυμα (τα σημερινά Ιεροσόλυμα) και ανακήρυξαν τον Σαρπηδόνα βασιλιά τους.
Οτι οι Σόλυμοι, ο λαός του Σαρπηδόνα, ήταν λάτρεις του Κρόνου, μας το λέει ο Πλούταρχος:
«Πράγματι, οι Σόλυμοι, οι γείτονες των Λυκίων, τιμούσαν ιδιαιτέρως τον Κρόνο... » (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», 42-D).
Οτι ίδρυσαν εκείνοι την πόλη Σόλυμα το πληροφορούμαστε από τον Ιουδαίο ιστορικό και ραβίνο Ιώσηπο: «... επειδή επί της εποχής του Αβραάμ, του προγόνου μας, η πόλη λεγόταν Σόλυμα. Πολλοί λένε, ότι και ο Ομηρος την αποκαλεί Σόλυμα. Την δε προσωνυμία «Ιερο-» οι Εβραίοι έβαλαν αργότερα. Ήταν κατά την εποχή που με τη στρατιά του Ιησού (του Ναυή - άλλος προχριστιανικός Ιησούς αυτός) κατά των Χαναναίων και του πολέμου, κατά τον οποίο οι Χαναναίοι κράτησαν την πόλη, που ο Ιησούς κατένειμε στους Εβραίους, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να διώξουν τους Χαναναίους από τα Ιεροσόλυμα, μέχρι που την πολιόρκησε ο Δαυίδ. (Ιώσηπος. «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία». Ζ. 3, Ιθ-25).
Οι Κρόνιοι με ηγέτη τον Σαρπηδόνα δεν έχασαν ποτέ το μίσος τους για τους Διογενείς. Σύντομα απώλεσαν και κάθε στοιχείο Ελληνικής εθνικής συνείδησης. Η επόμενή τους κίνηση ήταν, να αναζητήσουν συμμάχους ομοϊδεάτες μέσα στα βαρβαρικά φύλα που τους περιτριγύριζαν.
Αυτοί βρέθηκαν στο σημιτικό βασίλειo των Ακαδίων, στην Μεσοποταμία, που είχε δημιουργηθεί πάνω στα ερείπια της μινωικής Σουμερίας. Οι Ακάδιοι είχαν δύο κυρίαρχους αρσενικούς Θεούς: τον «Ενκυ» και τον «Ενλίλ». Αμφότεροι ανήκαν στο πάνθεον των Αννουνάκι. Ο « Ενκυ» είναι ο Θεός που οι Εβραίοι ονόμαζαν «Αδον» ή «Κύριο», δηλαδή «Ο Καλός Θεός». Ο «Ενλίλ» ήταν ο Θεός Τυφών, που κατέστρεψε τις ελληνικές πολιτείες των Σοδόμων και Γομόρρων και τον γνωρίζουμε ως «Γιαχβέ», δηλαδή «Ο Κακός Θεός». Το Γιαχβέ βγαίνει από το Γαιοφάγος, αυτός δηλαδή που τρώει τη γη και ταυτίζεται με τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Ο Ενλίλ-Γιαχβέ, ταυτιζόταν ακόμη με τον «Σέθ» ή «Σέτ» των Αιγυπτίων δηλαδή τόν Τιτάνα Τυφώνα των Ελλήνων.
Σύμφωνα με τα «Διονυσιακά» του Νόννου, όταν ο Κρόνος και οι Τιτάνες νικήθηκαν από τους Ολύμπιους, ο Τυφών αντεπαναστάτησε κατά του Διός. Ο πόλεμος Θεών και Τιτάνων επαναλήφθηκε σε δεύτερο γύρο. Τελικά οι Ελληνες Ολύμπιοι στέφθηκαν ξανά νικητές. Ο Τυφών-Ενλίλ-Γιαχβέ-Σέθ όπως αντιλαμβανόμαστε, ήταν ο διάδοχος του Κρόνου στην ηγεσία των Τιτάνων.
Οι Χαλδαίοι-Ακάδιοι πρέπει να καλοείδαν την συμμαχία με τους Σολυμίτες. Είναι η εποχή, που ο μάγος Αβραάμ από την πόλη Ούρ της Μεσοποταμίας περιφέρεται στην περιοχή της Φιλισταίας (Παλαιστίνης) κατασκοπεύοντας τις μινωικές αποικίες, ενώ η δράση του φθάνει και μέχρι την Αίγυπτο, όπου υπήρχε κρυφό μεν αλλά ισχυρό ιερατείο του Τυφώνος. Ο Αβραάμ και οι δικοί του ονομάσθηκαν Εβραίοι, λέξη πού σημαίνει «περιπλανώμενοι». Πράγματι σκοπός της ομάδας αυτής δεν ήταν να στεριώσει κάπου, αλλά να αναγνωρίσει το έδαφος για την εισβολή που θα ακολουθούσε, και γι αυτό τον λόγο έπρεπε να βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η Κρόνια παράταξη προετοιμαζόταν πυρετωδώς για την αντεπίθεσή της. Σκοπός ήταν να καταληφθεί πρώτα η Αίγυπτος και μετά ή Παλαιστίνη -Φιλισταία.
Παράλληλα η επιμειξία Κρόνιων Ελλήνων και σημιτικών φυλών δημιούργησε τον πειρατικό λαό των Φοινίκων, οι όποίοι σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Περί Δεισιδαιμονίας» 171Β) ήταν Κρόνιοι. Η ναυτική ικανότητα του λαού αυτού επρόκειτο να χρησιμοποιηθεί για την εισβολή στην κυρίως Ελλάδα, πράγμα που το είδαμε να γίνεται πράξη αιώνες μετά, κατά την διάρκεια των Μηδικών Πολέμων.
Η Αίγυπτος λοιπόν δεν ήταν εύκολος στόχος. Η χώρα αυτή την εποχή εκείνη ήταν ιδιαίτερα ισχυρή και σύμμαχος της Μινωικής Ομοσπονδίας. Αποφασίστηκε λοιπόν να άλωθεί από μέσα. Η εβραϊκή Βίβλος με γλαφυρές περιγραφές αναφέρει, ότι οι Αιγύπτιοι, είχαν αιχμαλωτίσει τους Εβραίους που ζούσαν εντός της επικράτειάς τους, επειδή τους φοβούνταν.
Η εξέγερση του ιερέα Οσαρσήφ, δηλαδή του Μωυσή (σύμφωνα με τα «Αιγυπτιακά» του Μανέθωνα), είχε ως σκοπό την επιβολή της Κρόνιας (Τυφών-Σέτ) λατρείας στην Αίγυπτο. Οι ταραχές ξέσπασαν, μόλις αποκαλύφθηκε ότι ο Οσαρσήφ ήταν ένας «μεμιαμμένος» ιερέας (με την λέξη αυτή να σημαίνει, ότι ο Μωυσής είχε τελέσει ανθρωποθυσία εντός του ναού. Η ανθρωποθυσία έχει ήδη αναφερθεί ότι ήταν χαρακτηριστικό της Κρόνιας λατρείας. Ο φόνος αυτός επιβεβαιώνεται και στο B κεφάλαιο της «Εξόδου», στα χωρία ια-ιε, όπου διαβάζουμε; «Αμέσως εφόνευσε (ο Μωυσής) αυτόν (τον Αιγύπτιο) και τον έχωσε εις την άμμον».
Τα γεγονότα από εδώ και μετά είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι Αιγύπτιοι οπαδοί του Οσαρσήφ-Μωυσή έχασαν τον πόλεμο και εξορίστηκαν από την Αίγυπτο. Πέρασαν στην χερσόνησο του Σινά και ονομάστηκαν Ισραήλ, δηλαδή «Ο Λαός του Θεού». Όχι όμως οποιουδήποτε Θεού, αλλά του Κρόνου, εφ όσον ξέρουμε, ότι; «Κρόνον τοίνυν οι Φοίνικες Ηλ προσαγορεύουσιν... » (Ερέννιου Φίλωνος, «Φοινικική Ιστορία», απόσπασμα καταχωρισμένο στο Δ βιβλίο, κεφάλαιο Ζ, του έργου «Ευαγγελική Προπαρασκευή » του Ευσέβιου Καισαρείας).
Ο Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς ήταν αρχιερεύς του Απόλλωνα στους Δελφούς. Από την θέση του αυτή συχνά καταφέρθηκε κατά της δεισιδαιμονίας και των υπολοίπων της Κρόνιας λατρείας. Ο ίδιος θεωρούσε την Κρόνια λατρεία βάρβαρη, ανθελληνική και επικίνδυνη για την ανθρωπότητα. Από τον Πλούταρχο γνωρίζουμε, ότι οι Φοίνικες λάτρευαν τον Κρόνο και του προσέφεραν ανθρωποθυσίες: «Πέρασε πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στην Καρχηδόνα, επειδή ο Κρόνος δέχεται μεγάλες τιμές... » (Πλούταρχος, «ΗΘικά», «Περί του εμφαινομένου Προσώπου τω Κύκλω της Σελήνης», 942C).
«Δεν θα ήταν πιο ωφέλιμο για τους Καρχηδόνιους να πάρουν εξ αρχής ως νομοθέτη τον Κριτία ή τον Διαγόρα και να, μην πιστεύουν στην ύπαρξη κανενός Θείου πνεύματος ή Θεού, από το να κάνουν θυσίες σαν κι αυτές που προσέφεραν στον Κρόνο; Ηταν αυτά, όπως τα αναφέρει ο Εμπεδοκλής, μιλώντας για εκείνους που θυσίαζαν ζωντανά πλάσματα: «Σηκώνει ο Πατέρας τον αγαπητό του γιο, που έχει αλλάζει στη μορφή, και κάνοντας Προσευχή τον σφάζει, ο ανόητος, αλλά με γνώση και συνείδηση προσέφερον οι ίδιοι θυσία τα παιδιά τους, ενώ άτεκνοι αγόραζαν από τους φτωχούς παιδιά και τα έσφαζαν σαν αρνιά ή σαν μικρά πουλιά, ενώ η μητέρα στέκονταν πλάι αυστηρή και χωρίς να θρηνεί. Αν όμως στέναζε ή δάκρυζε, στερούνταν την τιμή, αλλά και το παιδί της δεν γλίτωνε τη θυσία. Μπροστά μάλιστα από το άγαλμα όλη η περιοχή γέμιζε από θορύβους, καθώς άρχιζαν να παίζουν τους αυλούς και να χτυπούν τα τύμπανα, για να μην ακούγεται η βοή των θρήνων. Αν ωστόσο γίνονταν άρχοντές μας οι Τυφώνες ή οι Γίγαντες, διώχνοντας τούς θεούς, με ποιες άραγε θυσίες θα ευχαριστιόνταν ή ποίες άλλες ιεροτελεστίες θα απαιτούσαν;» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Δεισιδαιμονίας», Ι, 71 Β - D).
Η περιγραφή της ανθρωποθυσίας των Φοινίκων προς τιμή του Κρόνου, που μας δίνει ο Πλούταρχος, είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστική. Σημαντικό όμως στοιχείο είναι, ότι στην τελευταία πρόταση του αρχαίου αποσπάσματος ο Πλούταρχος ταυτίζει την λατρεία του Κρόνου με εκείνη του Τυφώνος. Μάλιστα στο «Περί Ίσιδος και Οσίριδος » ο ίδιος θεωρεί τον Τυφώνα υιό του Κρόνου; «Είναι δε τέκνα (...) ο Τυφών και η Νέφθυς του Κρόνου» (Πλούταρχος, «ΗΘικά», «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 356 A).
Ο Τυφών κατά τον Πλούταρχο είναι ο γενάρχης των Ιουδαίων: «Ορισμένοι πάλι, που λένε ότι εφτά μέρες κράτησε η ψυχή του Τυφώνος πάνω σε γάιδαρο μετά τη μάχη και, όταν αυτός σώθηκε, γέννησε τον ιεροσόλυμο και τον Ιουδαίο, είναι ολοφάνερο με βάση αυτό, ότι ανάμειξαν στον μύθο Ιουδαϊκά στοιχεία» (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
Ο Τυφών είχε ως σύμβολό του τον γάιδαρο: «Νομίζουν επίσης, ότι ο γάιδαρος, όπως είπαμε, είναι όμοιος (με τον Τυφώνα)... » (Πλούταρχος, «Ηθικά», «Περί Ίσιδος και Οσίριδος», 363C).
στην πόλη Ναπλους (η Σαμάρεια) υπήρχαν εθνικοί μεχρι τα προσφατα χρονια και ειχαν στο βουνο και βωμους. οι Παλαιστινιοι πάντα ονομαζαν τους Ελληνες αδερφούς τους. (εχουν και μαντιναδες )
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
Message edited by margarita - Δευτέρα, 15-ΑΥΓ-2016, 3:59 PM |
| |
| |
