|
ΑΔΡΑΣΤΟΣ
|
|
| margarita | Date: Πέμπτη, 28-ΜΑΡ-2013, 11:17 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Στην κοιλάδα των Μουσών
ΑΔΡΑΣΤΟΣ
Στην ελληνική μυθολογία ο Άδραστος (< ἀ- (μη) + δράω (πράττω,
κινούμαι, φέυγω), "ο ακλόνητος, ο άφοβος") ήταν γιος του Ταλαού και της
Λυσιμάχης, βασιλιάς του Άργους. Ο Παυσανίας ονομάζει τη μητέρα του
Λυσιάνασσα, ενώ ο Υγίνος Ευρυνόμη. Καταγόταν από το αιολικό γένος των
Αμυθαονιδών και υπήρξε ένας από τους «Επτά επί Θήβας».
Επτά επί Θήβας
Κάποτε ο Άδραστος διώχθηκε από το Άργος από τον Αμφιάραο, οπότε κατέφυγε στη Σικυώνα, της οποίας ο βασιλιάς, ο Πόλυβος, ήταν
παππούς του (πατέρας της Λυσιμάχης). Ο Πόλυβος πέθανε άτεκνος και τότε ο
Άδραστος, ως στενότερος συγγενής, ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Σικυώνας.
Αργότερα όμως συμφιλιώθηκε με τον Αμφιάραο και επέστρεψε στο Άργος, όπου
έδωσε την αδελφή του Εριφύλη ως σύζυγο στον Αμφιάραο, με τη συμφωνία να
επιλύουν στο εξής τις διαφορές τους με τη διαιτησία της Εριφύλης.
Ο Άδραστος ανέλαβε βασιλιάς στο Άργος. Με την άφιξη του καταδιωγμένου
από τη Θήβα Πολυνείκη στο Άργος και τις επίμονες παρακλήσεις του να τον
βοηθήσει να ξαναγυρίσει στην πατρίδα του ως βασιλιάς, ο Άδραστος
αποφάσισε να στηρίξει την αξίωσή του. Συγκεκριμένα, μια νύχτα ο Άδραστος
άκουσε φασαρία στον προθάλαμο του ανακτόρου του και βγήκε ανήσυχος να
δει τι συνέβαινε. Βρέθηκε μπροστά σε δύο άνδρες που μάλωναν για το ποιος
θα ζητήσει πρώτος τη φιλοξενία του. Ο ένας ήταν ο Πολυνείκης και ο
άλλος ο Τυδέας, διωγμένος κι αυτός από τη δική του πατρίδα, την
Καλυδώνα, για κάποιο φόνο που είχε διαπράξει κατά λάθος. Ο Άδραστος τους
χώρισε και δέχθηκε να φιλοξενήσει και τους δύο στο παλάτι του. Ο
Πολυνείκης είχε μια ασπίδα με παράσταση λιονταριού, ενώ ο Τυδέας ασπίδα
με παράσταση αγριόχοιρου. Τότε ο Άδραστος θυμήθηκε πως κάποτε του είχε
δοθεί ένας περίεργος χρησμός: να παντρέψει τις κόρες του με ένα λιοντάρι
και με ένα αγριόχοιρο. Αμέσως κατάλαβε ότι αυτούς θα εννοούσε ο
χρησμός. Πάντρεψε λοιπόν τις δύο κόρες του, τη Διηπύλη με τον Τυδέα και
την Αργεία με τον Πολυνείκη (είχε και τρία άλλα παιδιά, τον Αιγιαλέα,
την Αιγιάλεια και τον Κυάνιππο). Ανέλαβε έτσι όμως την υποχρέωση, ως
πεθερός τους, να τους βοηθήσει να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Και
πρώτα αποφάσισε να στηρίξει τη δίκαιη αξίωση του Πολυνείκη.
Σε αυτή την απόφαση ο Αμφιάραος εναντιώθηκε από την πρώτη στιγμή και
αρνήθηκε να συμμετάσχει στην εκστρατεία, καθώς ως γνώστης της μαντικής
ήξερε ότι από όσους θα λάβαιναν μέρος στην εκστρατεία εκείνη μόνο ο
Άδραστος θα επέστρεφε ζωντανός. Κατέφυγαν λοιπόν κατά τη συμφωνία τους
στη διαιτησία της Εριφύλης, η οποία δέχθηκε την άποψη του αδελφού της
και παρότρυνε τον σύζυγό της να εκστρατεύσει μαζί με τους υπόλοιπους,
για να αποκτήσει δόξα και τιμή. Η εκστρατεία αυτή έγινε γνωστή ως οι
«Επτά επί Θήβας» (συμμετείχε και ο Τυδέας με άλλους 4 στρατηγούς).
Φθάνοντας στη Θήβα, οι επτά παρατάχθηκαν με τις δυνάμεις τους μπροστά
στις ισάριθμες πύλες της πόλεως. Παρόλη την ορμή και τη γενναιότητά
τους, οι πολιορκητές δεν μπόρεσαν να κυριεύσουν την πόλη, γιατί αυτή
ήταν η απόφαση του Δία ύστερα από την αυθόρμητη θυσία του Μενοικέως στον
Άρη και τις καυχησιολογίες του Καπανέως. Στο τέλος λοιπόν, αφού
σκοτώθηκαν σε μονομαχία τα δύο αδέλφια Ετεοκλής και Πολυνείκης, οι
πολιορκητές τράπηκαν σε φυγή, αφού σκοτώθηκαν στη μάχη όλοι οι
επικεφαλής εκτός από τον Άδραστο. Ο Άδραστος σώθηκε χάρη στο φτερωτό
άλογο του Αρίωνα και έφθασε στον Κολωνό της Αττικής. Εκεί εμφανίσθηκε ως
ικέτης στους Αθηναίους και με τη μεσολάβησή τους κατάφερε να πάρει πίσω
τους νεκρούς του από τον νέο βασιλιά της Θήβας, τον Κρέοντα, και να
τους θάψει στην Ελευσίνα, πράγμα σημαντικό (ας μη ξεχνάμε ότι όλη η
υπόθεση της γνωστής τραγωδίας «Αντιγόνη» του Σοφοκλή βασίζεται στην
επιχείρηση ταφής του Πολυνείκη από την Αντιγόνη).
Ο Άδραστος, αισθανόμενος βαθιά ταπείνωση από την ήττα του, ξεσήκωσε μετά 10 χρόνια
τα παιδιά των σκοτωμένων ηγετών, τους «Επιγόνους» όπως ονομάσθηκαν, και
εξεστράτευσε εκ νέου κατά των Θηβών. Τη φορά αυτή πέτυχε: οι Θηβαίοι
νικήθηκαν, η πόλη τους κυριεύθηκε και καταστράφηκε, οι Αργείοι ανέβασαν
στον θρόνο της τον γιο του Πολυνείκη, τον Θέρσανδρο, και αποχώρησαν. Και
πάλι όμως ο Άδραστος στάθηκε άτυχος: σκοτώθηκε ο πολυαγαπημένος γιος
του, ο Αιγιαλέας, κι έτσι ο τραγικός πατέρας μόλις έφθασαν στα Μέγαρα
πέθανε από τη μεγάλη του λύπη και τάφηκε εκεί.
Ο Άδραστος τιμήθηκε πολύ στα Μέγαρα, στον Κολωνό της Αττικής και στη Σικυώνα ως
ήρωας. Ιδιαίτερα στην τελευταία πόλη, τιμούσαν τα παθήματά του με
γιορτές, θυσίες και ταφικούς χορούς ως την εποχή του Κλεισθένους.
Ο Άδραστος στη λογοτεχνία
Το επεισόδιο όπου ο Άδραστος κατέφυγε ως ικέτης (με τις μητέρες και τα
παιδιά των σκοτωμένων Αργείων) στους Αθηναίους, και συγκεκριμένα στο
τότε βασιλικό ζεύγος, την Αίθρα και τον Θησέα, ενέπνευσε τον Ευριπίδη
στο να δημιουργήσει τη μία από τις σωζόμενες τραγωδίες του, τις
«Ικέτιδες», που παραμένουν ένα θερμό κήρυγμα για την ειρήνη στον κόσμο.
Πηγές
↑ Lorenzo Rocci (1956). Vocabolario Greco-Italiano. Società Ed. Dante Alighieri srl. σελ. 25.Βικιπαίδεια
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Παρασκευή, 29-ΜΑΡ-2013, 0:32 AM | Message # 2 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Quote (margarita) Το επεισόδιο όπου ο Άδραστος κατέφυγε ως ικέτης (με τις μητέρες και ταπαιδιά των σκοτωμένων Αργείων) στους Αθηναίους, και συγκεκριμένα στο
τότε βασιλικό ζεύγος, την Αίθρα και τον Θησέα, ενέπνευσε τον Ευριπίδη
στο να δημιουργήσει τη μία από τις σωζόμενες τραγωδίες του, τις
«Ικέτιδες», που παραμένουν ένα θερμό κήρυγμα για την ειρήνη στον κόσμο.
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| alkistis | Date: Παρασκευή, 29-ΜΑΡ-2013, 7:19 PM | Message # 3 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Special User
Messages: 1316
Status: Offline
| Πολύ ωραίο Μαργαρίτα..!
"Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η Αγάπη είναι το πλάτος του..."
|
| |
| |
| margarita | Date: Πέμπτη, 18-ΑΠΡ-2013, 10:48 PM | Message # 4 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
|
Φιλοκτήτης - Ο επί χρόνια εξόριστος και προδομένος ήρωας του Τρωικού πολέμουΚυριακή, Απριλίου 14, 2013 Αρχαία Ελλάδα No comments Ο μύθος είναι από τους ωραιότερους της ελληνικής μυθολογίας. Σύμφωνα με
την αρχαία ελληνική μυθολογία ο Φιλοκτήτης, γιος του βοσκού Ποίαντος και
της Δημωνάσσας, κατά άλλους, Μεθώνης, ήταν βασιλιάς των πόλεων
Μελιβοίας, Ολιζώνας, Μεθώνης και Θαυμακίας, ονομαστός για την τοξευτική
του δεινότητα.και η τύχη του ορίζεται πρώτα πρώτα από τη συνάντησή του
με τον ημίθεο Ηρακλή.Αυτός είναι που θα οδηγήσει τους Έλληνες στη
νικηφόρα έκβαση του 10ετούς πολέμου... Ο Φιλοκτήτης έτυχε να περνά από την Οίτη όταν ο Ηρακλής, μη αντέχοντας τον πόνο, εξαιτίας του δηλητηριασμένου, από αίμα κενταύρου, χιτώνα, που
του έδωσε να φορέσει η Δηιάνειρα, ζητούσε από το γιο του Ύλλο να ανάψει
την πυρά για να τον κάψει και να λυτρωθεί, αλλά εκείνος δίσταζε. Κανείς
από όσους βρίσκονται εκεί δεν τολμάει να το κάνει. Μόνον ο Φιλοκτήτης.
Γι’ αυτό και ο ήρωας του έδωσε ως αντάλλαγμα το τόξο του και τα
δηλητηριασμένα βέλη του.
 Όταν οι Δωριείς αποφάσισαν να αποπλεύσουν για την Τροία, ο Φιλοκτήτης, κάτοχος του τόξου του Ηρακλή, εκστράτευσε μαζί με τους άλλους Έλληνες,
επικεφαλής επτά πλοίων με Θεσσαλούς πολεμιστές, στο καθένα από τα οποία
επέβαιναν 50 κωπηλάτες και έμπειροι τοξότες.
Μία εκδοχή του μύθου λέει ότι, κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τον
ερωτεύεται η Θεά Χρυσή. Εκείνος, όμως, αρνείται τον έρωτα της, αφού η
μοίρα τον στέλνει στην Τροία. Η Θεά θυμωμένη και αποφασισμένη να
εκδικηθεί, στέλνει το ιερό της φίδι που τον δαγκώνει στο πόδι. Η πληγή
του, όμως, κακοφόρμισε και ανέδιδε τόση δυσοσμία, που δεν ήταν δυνατόν
για κανέναν να την ανεχτεί. Με προτροπή του Οδυσσέα, οι Έλληνες αρχηγοί
αποφασίζουν, ενώ εκείνος κοιμόταν, να τον βγάλουν στη Λήμνο και να τον
εγκαταλείψουν εκεί.
Μια δεύτερη εκδοχή του μύθου αναφέρει ότι, ενώ ο στόλος των Ελλήνων
έπλεε για την Τροία ο Φιλοκτήτης ανέλαβε να τους οδηγήσει στο νησί της
θεάς Χρύσης, τη Λήμνο, που μόνο εκείνος γνώριζε πού βρισκόταν, για να
πραγματοποιήσουν εκεί θυσία στο όνομα της θεάς, όπως πρόσταζε σχετικός
χρησμός. Εκεί ο Φιλοκτήτης, σπρωγμένος από την Ήρα, που ήθελε να τον
εκδικηθεί, γιατί είχε βοηθήσει τον Ηρακλή, νόθο γιο του συζύγου της Δία,
πλησίασε τόσο κοντά στον ιερό χώρο που του επιτέθηκε μια Ύδρα, φύλακας
του ιερού. Το φοβερό δηλητηριώδες ερπετό τον δάγκωσε στο πόδι. Η
αθεράπευτη πληγή ανέδυε φοβερή δυσωδία, προκαλώντας του αφόρητους
πόνους, ενώ οι κραυγές του τάραζαν τόσο τον στρατό, που οι σύντροφοί του
δε δίστασαν, με την προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών να τον
εγκαταλείψουν στο νησί.
 Δέκα ολόκληρα χρόνια, όσο κράτησε ο Τρωικός πόλεμος, ο Φιλοκτήτης
παρέμεινε στη Λήμνο, μόνος κι έρημος, υπομένοντας την άθλια ζωή στην
οποία τον είχε καταδικάσει η μοίρα, με την πληγή πάντα να τον βασανίζει.
Θα ερχόταν, όμως, η μέρα που οι Έλληνες θα θυμούνταν τον Φιλοκτήτη.
Πράγματι, δίνεται χρησμός πως το Ίλιον δεν θα πέσει, αν δεν βοηθήσει το
ανίκητο τόξο του Ηρακλή, το οποίο ο ημίθεος πεθαίνοντας είχε χαρίσει
στον Φιλοκτήτη – τον μόνο άνθρωπο που διέθετε τέχνη και δύναμη αρκετή να
το τανύσει – και αν ο Νεοπτόλεμος, γιος του Αχιλλέα, έρθει από τη Σκύρο
και φορέσει τη σφυρηλατημένη από τον Ήφαιστο πανοπλία του πατέρα του.
Αφού πρώτα ο Οδυσσέας φέρνει το Νεοπτόλεμο στην Τροία, μαζί αναχωρούν
για τη Λήμνο για να φέρουν τον πληγωμένο Φιλοκτήτη με το ηράκλειο τόξο
και τα βέλη του. Εκείνος, όμως, αρνείται να τα δώσει, αφού δεν θέλει να
συμφιλιωθεί με τους ανθρώπους που άλλοτε του έδειξαν τόση σκληρότητα.
 Η παρέμβαση όμως του θεοποιημένου Ηρακλή θα πείσει το Φιλοκτήτη και θα
οδηγήσει τους Έλληνες στη νικηφόρα έκβαση του 10ετούς πολέμου..Έτσι, ο
Φιλοκτήτης επανέρχεται στο προσκήνιο του μύθου. Αφήνοντας πίσω του τον
θυμό και την πίκρα από την εγκατάλειψή του στη Λήμνο και ξεχνώντας αυτά
που είχε υποφέρει επί εννέα ολόκληρα χρόνια για την άρνηση ενός έρωτα,
ξαναβρίσκεται να πολεμά στο πλευρό των Ελλήνων κάτω από τα τείχη της
Τροίας. Κατορθώνει μάλιστα να γίνει ήρωας, όταν σκοτώνει τον Πάρη, κύριο
υπεύθυνο για την φυγή της ωραίας Ελένης από την Ελλάδα, παίρνοντας
εκδίκηση για την ατιμία που είχε συντελεστεί σε βάρος των Ελλήνων.
Ο Φιλοκτήτης ενέπνευσε τον Σοφοκλή να γράψει την ομώνυμη τραγωδία που
αποτελείται από 1.471 στίχους, με κεντρικό πρόσωπο τον ομώνυμο ομηρικό
ήρωα. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της σύγκρουσης του συναισθήματος του
πατριωτισμού με τον ανθρωπισμό. Παρουσιάστηκε στα Διονύσια το 409 π.Χ.
και κέρδισε το πρώτο βραβείο.Απόσπασμα του θρήνου της εγκάταλειωης από
τους συμπολέμιστές του ακολουθεί:
"Λέει ο Οδυσσέας:
Ξέρω καλά, παιδί μου, πως είσαι έτσι πλασμένος από τη φύση σου, που ούτε
θές να λες ούτε να κάνεις ατιμίες, αλλά πρέπει να τολμήσεις. Γιατί θα
είναι πολύ γλυκό το αντίτιμο της Νίκης.
Πούλα μου για την ώρα για λίγο την ψυχή σου (κι άμα τα καταφέρεις), θα
κερδίσεις και μεγαλείο και πολλές τιμές απ' όλους.
Και παρακάτω:
ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ:Μα πάλι, δεν είν' αισχρό το αδιάντροπο το ψέμα;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ:Όχι, αν με το ψέμα μπορείς να φτάσεις στο σκοπό σου.
ΝΕΟΠΤΟΛΕΜΟΣ:Και με τι μούτρα να το τολμήσει αυτό κανείς;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ:Όμως για τέτοιο κέρδος, πρέπει να είσαι αδίστακτος.
και η σπαρακτική περιγραφή του δράματος του Φιλοκτήτη:
" Αχ, ο θεόπικρος εγώ, ο πολυβασανισμένος, ούτε είδηση δεν πήρε ο κόσμος
κι η Ελλάδα πως λιώνω εδώ στην εξορία!
Κι αυτοί που με παραπέταξαν κρυφογελούνε κι εμένα η αρρώστια όλο και
πάει προς στο χειρότερο και με λιώνει. Παιδί μου, γιε του Αχιλλέα, εγώ
είμ' αυτός - κι αυτό θα το 'χεις ακουστά -που κρατάει στα χέρια του τα
όπλα του Ηρακλή, ο γιός του Ποίαντα, ο Φιλοκτήτης, που οι δυό
αρχιστράτηγοι κι ο βασιλιάς των Κεφαλλήνων αδιάντροπα μ' εγκαταλείψαν
εδώ να με ρημάζει η αρρώστια από την άγια της οχιάς δαγκωματιά, με το
ποδάρι τούμπανο, κι έφυγαν απ' το νησί της Χρύσας με το στόλο. Σαν είδαν
πως με νάρκωσε το κύμα, ξένοιασαν, και μ' αφήσαν κοιμισμένον σε τούτη δω
την κώχη και λακίσαν αφού μου πέταξαν λίγα κουρέλια και για παρηγοριά,
ξερό ψωμί, τον άμοιρο, που μακάρι η ίδια μοίρα να τους βρει. Τώρα
καταλαβαίνεις τι ένιωσα, παιδί μου σαν ξύπνησα απ' το λήθαργο και δεν
τους είδα. Τι πίκρα, τι δάκρυα έχυσα και τι βαριές κατάρες βγήκαν απ' το
στόμα μου. Φώναζα. Να βλέπω τα πλοία μου και το στόλο να ξεμακραίνουν,
να μη βλέπω άνθρωπο κοντά να με γιατρέψει. Σαν το συλλογιζόμουνα, παιδί
μου, μ' έπιανε θλίψη, μ' έπαιρνε το παράπονο, πολύ πικρό παράπονο! Κι οι
πονεμένες μέρες του δόλιου εμένα, μου βαριά κυλούσαν, στην έρημη σπηλιά.
Και για προσφάι είχα πετροπερίστερα που κάρφωνα με τη σαΐτα.
Έσερνα το σάπιο μου ποδάρι κι ολόκληρος σα φίδι τανυζόμουνα για να φτάσω
τα λαβωμένα αγριοπούλια.
Ακόμα και για το νερό στα τέσσερα σερνόμουν και μεσ' στο καταχείμωνο,
μέσα στους πάγους να σπάσω κάνα ξύλο για φωτιά, ο κακομοίρης. Τρίβοντας
τις πέτρες έσκαγε η φωτιά για το προσάναμμα. Ψευτοβολεύτηκα στη ζέστα
της σπηλιάς, υπόφερα το κρύο, μα ο πόνος μου ήταν ανυπόφορος. Τώρα είναι
καιρός να μάθεις και για το νησί.
Κανένας ναυτικός δεν αποκότησε ν' αράξει εδώ. Ούτε λιμάνι, ούτ' εμπόριο,
ούτε φιλοξενία υπάρχουν. ʼνθρωποι μυαλωμένοι δεν το πλησιάζουν, εκτός αν
ξεπέσουν. Γιατί μεσ' στη μακρόσυρτη ζωή πολλά συμβαίνουν. Αν άτυχος
καραβοκύρης ξεστρατήσει προς τα εδώ, με σπλαχνίζεται και δίνει κάνα
ρούχο ή ψωμί. Όμως, σαν τους παρακαλέσω να με πάρουν στην πατρίδα, μου
τ' αρνιούνται.
Κι έτσι ο ταλαίπωρος χάνομαι δέκα χρόνια τώρα, μέσα στην πείνα, το
μαράζι και στον πόνο της πληγής μου. Αυτά μου κάναν οι Ατρείδες και του
η πέτρινη καρδιά Οδυσσέα.
Που να τους δώσουν οι Ολύμπιοι θεοί την ίδια τύχη με τα δικά μου πάθη!"
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Παρασκευή, 19-ΑΠΡ-2013, 8:30 AM | Message # 5 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Ομορφο !
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Σάββατο, 14-ΣΕΠ-2013, 0:08 AM | Message # 6 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Ο Μύθος του Κάδμου
 Ήταν γιος του βασιλιά των Τρώων Αγήνορα και της Τηλέφασσας. Αδέλφια είχε το Φοίνικα, τον Κίλικα και την
Ευρώπη.Όταν ο Δίας έκλεψε την Ευρώπη, ο Κάδμος άρχισε να ψάχνει για την αδελφή του.Μαζί με την μητέρα του Τηλέφασσα πρώτα πήγε στην Ρόδο και έκτισε το ιερό του Ποσειδώνα επειδή τον έσωσε
από κάποια τρικυμία. Εκεί άφησε και κάποιους Φοίνικες ως φύλακες του ιερού και
αφού έκανε αφιερώματα και στην Λινδία Αθηνά έφυγε. Μετά ήρθε στο νησί Καλλίστη (
Θάσο) όπου άφησε και αποικία και έκανε άρχοντα αυτής τον Μεμβλίαρο. Αφού λοιπόν
συνέχισε την αναζήτηση της αδερφής του χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα ήρθε
στην Θράκη όπου μάλιστα ήταν και ο τόπος που πέθανε η μητέρα του Τηλέφασσα.
Μάλιστα λέγεται πως είναι αυτός που ανακάλυψε και τα χρυσορυχεία του Παγγαίου
όρους.Μην ξέροντας τι πρέπει να κάνει στην συνέχεια πήγε στο Μαντείο των Δελφών να πάρει χρησμό περί του μέλλοντός
του. Η Πυθία του είπε πως δεν πρέπει πια να συνεχίζει το ψάξιμο της Ευρώπης
γιατί θα είναι άκαρπο. Αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να ακολουθήσει την πρώτη
αγελάδα που θα εύρισκε μπροστά του και εκεί που θα σταματούσε εκείνη να
ξεκουραστεί, εκεί θα έχτιζε και την πόλη στην οποία έπρεπε να μείνει. Πραγματικά
ο Κάδμος περνώντας από την Φωκίδα είδε μια αγελάδα που είχε αποκοπεί από το
κοπάδι του Πελάγοντα και αρχίζει να την ακολουθεί. Περνώντας αυτή στην Βοιωτική
γη κουρασμένη σταματά και κάθεται κατά γης. Εκεί λοιπόν ο Κάδμος αποφασίζει όπως
ο χρησμός του υπέδειξε και χτίζει την ακρόπολη Καδμεία εξ’ αυτού ονομαζόμενη
έτσι.  Η πόλη που άρχιζε να χτίζεται όμως είχε έλλειψη νερού και για αυτό οι σύντροφοι του βγήκαν προς αναζήτηση κάποιας πηγής.
Μετά από μια σύντομη περιπλάνηση βρήκαν κάποια πηγή, βρίσκοντας όμως φριχτό
τέλος από έναν δράκο που την φυλούσε κι ήταν γιος του θεού Άρη. Όταν ο Κάδμος
ανακάλυψε τον δράκο πάλεψε μαζί του για πολλή ώρα και με την αόρατη βοήθεια της
Αθηνάς κατάφερε και τον σκότωσε μετά από μια γενναία μάχη.
Όταν η μάχη τελείωσε η θεά εμφανίστηκε μπροστά του και τον συμβούλευσε να βγάλει τα δόντια του νεκρού
δράκου και να τα φυτέψει στη γη. Πράγματι ο Κάδμος ακολούθησε την συμβουλή της
θεάς κι έκπληκτος είδε να ξεφυτρώνουν από την γη αρκετοί άνδρες, αρματωμένοι με
πανοπλίες και σπαθιά κι άρχισαν να πολεμούν μπροστά του. Όταν έμειναν οι
δυνατότεροι του ορκίστηκαν πίστη κι αφοσίωση και τον βοήθησαν να τελειώσει το
χτίσιμο της Θήβας και παρέμειναν πράγματι δίπλα του όποτε τους χρειάστηκε.Ο Κάδμος παντρεύτηκε την Αρμονία, κόρη της θεάς Αφροδίτης, κι έζησε μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά
του ως τα βαθιά του γεράματα. Ο μοναδικός γιος του μάλιστα, ο Ιλλυριός, έγινε
αργότερα γενάρχης των Ιλλυριών που έζησαν στην σημερινή περιοχή της βορείου
Ηπείρου.
Added (06-ΜΑ-2013, 0:28 AM)
---------------------------------------------
Μετά από μια σύντομη περιπλάνηση βρήκαν κάποια πηγή, βρίσκοντας όμως φριχτό
τέλος από έναν δράκο που την φυλούσε κι ήταν γιος του θεού Άρη. Όταν ο Κάδμος
ανακάλυψε τον δράκο πάλεψε μαζί του για πολλή ώρα και με την αόρατη βοήθεια της
Αθηνάς κατάφερε και τον σκότωσε μετά από μια γενναία μάχη.
Όταν η μάχη τελείωσε η θεά εμφανίστηκε μπροστά του και τον συμβούλευσε να βγάλει τα δόντια του νεκρού
δράκου και να τα φυτέψει στη γη. Πράγματι ο Κάδμος ακολούθησε την συμβουλή της
θεάς κι έκπληκτος είδε να ξεφυτρώνουν από την γη αρκετοί άνδρες, αρματωμένοι με
πανοπλίες και σπαθιά κι άρχισαν να πολεμούν μπροστά του. Όταν έμειναν οι
δυνατότεροι του ορκίστηκαν πίστη κι αφοσίωση και τον βοήθησαν να τελειώσει το
χτίσιμο της Θήβας και παρέμειναν πράγματι δίπλα του όποτε τους χρειάστηκε
Added (06-ΜΑ-2013, 0:29 AM)
---------------------------------------------
Ο ΔΡΑΚΟΣ ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ
ΤΑ ΦΥΤΕΜΕΝΑ ΔΟΝΤΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ (ΡΟΜΠΟΤ?)
Added (06-ΜΑ-2013, 0:46 AM)
---------------------------------------------
Added (06-ΜΑ-2013, 0:46 AM)
---------------------------------------------
Ο μύθος της Αμυμώνης
 Στην ιστορική πόλη του Άργους δύο από τους Ολύμπιους θεούς θέλησαν να έχουν την εξουσία. Ο Ποσειδώνας και η
Ήρα(όπως έγινε και στην Αθήνα με την διαμάχη του Ποσειδώνα και της Αθηνάς για
την ονομασία της πόλης). Επειδή οι δύο θεοί δεν μπορούσαν να καβγαδίζουν,
συμφώνησαν να αφήσουν τον τοπικό θεό, τον Ίναχο να διαλέξει ποιος από τους δύο
θα γίνει ο διαλεχτός θεός και προστάτης της πόλης του. Ο Ίναχος τελικά διάλεξε
την Ήρα και ο Ποσειδώνας που τον περιφρονούσαν για δεύτερη φορά, αποφάσισε να
τιμωρήσει το Άργος στερώντας του το νερό.Υπήρχαν ελάχιστες πηγές στην περιοχή του Άργους αλλά κι εκείνες στέρευαν νωρίς, με αποτέλεσμα οι κάτοικοι να
υποφέρουν πολύ από δίψα, ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Κάποτε στο Άργος ήταν βασιλιάς
ο Δαναός, ο οποίος λέγεται ότι είχε έρθει από την μακρινή Αίγυπτο μαζί με τις
πενήντα κόρες του, τις περίφημες Δαναΐδες, κι έλεγαν πως ήταν γιος της Ιούς. Μια
μέρα που έκανε τρομερή ζέστη και στο παλάτι δεν υπήρχε σταγόνα νερό, ο Δαναός
είπε στις κόρες του να πάρουν η καθεμιά από ένα σταμνί και να ψάξουν να βρουν
κάποια πηγή. Μία από τις κόρες του Δαναού που λεγόταν Αμυμώνη (δηλαδή η
«τέλεια»), πήρε το σταμνί και το τόξο της και προχώρησε προς τα νότια του
Άργους, στην περιοχή που βρίσκονται σήμερα οι Μύλοι. Έφθασε ως εκεί χωρίς να
βρει καμιά πηγή στο δρόμο της. Αποκαμωμένη σε μια στιγμή από την κούραση και τη
δίψα, ξάπλωσε στον ίσκιο ενός δέντρου να βρει λίγη δροσιά.Κάποια στιγμή αργότερα είδε ένα ελάφι να περνάει λίγο πιο πέρα. Η Αμυμώνη άρπαξε το τόξο της να το σκοτώσει αλλά
αστόχησε και το χειρότερο ήταν πως το βέλος της τραυμάτισε ελαφρά ένα Σάτυρο που
κοιμόταν κάτω από ένα δέντρο. Οι Σάτυροι ήταν ένα είδος δαιμόνων, σύντροφοι του
θεού Διονύσου, με πόδια τράγου, ανθρώπινο σώμα και κέρατα στο κεφάλι. Είδε την
Αμυμώνη ο Σάτυρος και εξαγριωμένος όρμησε να τη σκοτώσει. Η Αμυμώνη παράτησε το
τόξο και άρχισε να τρέχει και να φωνάζει βοήθεια. Αλλά ποιος θα μπορούσε να την
ακούσει και να τη βοηθήσει σε εκείνη την έρημη περιοχή;Κι όμως κάποιος την άκουσε. Ήταν ο θεός Ποσειδώνας που έτυχε να βρίσκεται εκεί κοντά. Τη λυπήθηκε και αποφάσισε να τη
βοηθήσει από τη μανία του Σάτυρου. Τίναξε λοιπόν τη φοβερή του τρίαινα και την
κάρφωσε πάνω σε ένα βράχο μπροστά στο Σάτυρο. Εκείνος κατάλαβε ότι ο Ποσειδώνας
ήρθε να προστατέψει την Αμυμώνηκαι το έβαλε στα πόδια για να γλυτώσει. Έτσι σώθηκε η Αμυμώνη και ο Ποσειδώνας που μαγεύτηκε από την ομορφιά της αποφάσισε να
την παντρευτεί. Την επόμενη μέρα του γάμου της την οδήγησε στο σημείο εκείνο που
είχε καρφωθεί η τρίαινά του πάνω στο βράχο. Της είπε πως ήθελε να της προσφέρει
ένα δώρο, όχι όμως μόνο γι’ αυτήν αλλά και για τον πατέρα της και τους κατοίκους
της περιοχής του Άργους.
Ύστερα από προτροπή του Ποσειδώνα, η Αμυμώνη τράβηξε την τρίαινα από τον βράχο και από τις τρύπες που
είχαν ανοίξει ανάβλυσε μια πηγή με πλούσια και γάργαρα νερά. Μια πηγή που θα
έδινε ζωή και πλούτη στην περιοχή και που υπάρχει ως σήμερα. Οι κάτοικοι του
Άργους έλεγαν στους αιώνες που ακολούθησαν, ότι η κόρη του Δαναού έφερε το νερό
και την ευτυχία στην πόλη τους. Γιος του Ποσειδώνα και της Αμυμώνης ήταν ο
Ναύπλιος. Εκείνος έχτισε την πόλη που βρίσκεται κοντά στο Άργος, πλάι στη
θάλασσα. Είναι το Ναύπλιο, μια από τις πιο όμορφες και γραφικές πόλεις της
Ελλάδας.
Added (20-ΙΟΥ-2013, 11:02 AM)
---------------------------------------------
Κόδρος
O τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας
O Κόδρος ήταν γιος του Μέλανθου του ιδρυτή της δυναστείας των
Μεδοντίδων, απόγονος του Δευκαλίωνα και του Έλληνα. Σύμφωνα με την
αρχαία παράδοση ο Κόδρος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Αθήνας. Κατά την
διάρκεια της βασιλείας του Κόδρου, οι Δωριείς στη Πελοπόννησο περνούσαν
μια εποχή ξηρασίας και προσπαθώντας να βρουν διέξοδο αποφάσισαν να
καταλάβουν την ευημερούσα Αττική. Μια ισχυρή δωρική δύναμη υπό την
αρχηγία του Αλήτη από την Κόρινθο και του Αλθαιμένη από το Άργος,
εισέβαλλε στην Αττική. Πριν εξτρατεύσουν είχαν ζητήσει χρησμό από το
μαντείο των Δελφών που τους είχε προφητεύσει ότι θα καταλάμβαναν την
Αθήνα αρκεί να μη σκότωναν το βασιλιά της.
Κόδρος. O τελευταίος βασιλιάς της ΑθήναςΚάποιος Κλεόμαντις από τους
Δελφούς είπε τα σχετικά νέα στους Αθηανίους. Ο Κόδρος αποφάσισε να
θυσιαστεί. Μεταμφιέσθηκε σε χωρικό, ντύθηκε με μερικά κουρέλια και
κάνοντας πως μαζεύει ξύλα πλησίασε το στρατόπεδο των Δωριαίων. Εκεί
δημιούργησε ένα επεισόδιο με δύο στρατιώτες, κατάφερε και σκότωσε τον
ένα με το δρεπάνι που κρατούσε αλλά ο άλλος τον σκότωσε Οι Αθηναίοι
έστειλαν κήρυκα στο στρατόπεδο των Δωριαίων ζητώντας τον νεκρό βασιλιά
για να τον θάψουν. Όταν οι Δωριείς κατάλαβαν τι είχε συμβεί, έφυγαν από
την Αθήνα και αποσύρθηκαν στη Μεγαρίδα. Στον Κλεόμαντι και στους
απογόνους του οι Αθηναίοι παραχώρησαν παντοτινή σίτηση στο Πρυτανείο.
Αυτή η παράδοση για πολλούς ιστορικούς συνδέεται με τις μετακίνησεις
των ελληνικών φύλων τον 11 αιώνα π.χ αλλά και με την κατάργηση του
θεσμού της βασιλείας και της συγκεντρωτικής εξουσίας όπως είχε
διαμορφωθεί στα μυκηναικά χρόνια. Όπως και η παράδοση της διαδοχής του
Κόδρου από τους γιους του συνδέεται με τη μετανάστευση των Ιώνων στη
Μικρά Ασία. Μετά τον θάνατο του Κόδρου, οι γιοι του Μέδων και Νηλεύς,
μάλωσαν για την διαδοχή και λύση πάλι την έδωσε το μαντείο των Δελφών. Ο
Μέδων έγινε ισόβιος αιρετός άρχοντας της Αθήνας, ενώ ο Νηλεύς
επικεφαλής Αθηναίων, Θηβαίων και άλλων ίδρυσαν την Μίλητο μια από τις
πιο σπουδαίες Ιωνικές πόλεις στην απέναντι ακτή του Αιγαίου. Στα χρόνια
της Αθηναικής δημοκρατίας, από τους άρχοντες τρεις είχαν ξεχωριστούς
τίτλους, ο άρχων Επώνυμος, από το όνομα του οποίου έπαιρνε το όνομα η
χρονιά , ο άρχων Βασιλεύς και ο άρχων Πολέμαρχος. Οι άλλοι έξι είχαν το
τίτλο του νομοθέτη.
Η παράδοση για το βασιλιά Κόδρο ήταν πολύ σημαντική για τους Αθηναίους. Μετά τη νίκη του Μαραθώνα ανάμεσα σε άλλα
αφιερώματα που έστειλαν στους Δελφούς ήταν και ένα άγαλμα του Κόδρου,
έργο του Φειδία. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ακόμη και στην εποχή του, οι
Αθηναίοι έδειχναν το μέρος στην περιοχή του Ιλισού που υποτίτεται ότι
είχε σκοτωθεί ο Κόδρος.
 Added (13-ΣΕΠ-2013, 0:38 AM)
---------------------------------------------
ΑΓΛΑΟΝΙΚΗ: η πρώτη γυναίκα αστρονόμος της αρχαίας Ελλάδας
 ΑΓΛΑΟΝΙΚΗ: αναφερόμενη από τον Πλούταρχο ως Αγανίκη (5ος αι. π.Χ.),
Υπήρξε δεινή αστρονόμος. Σε τέτοιο σημείο ώστε να επιτύχη την πρόβλεψη
για τις εκλείψεις της Σελήνης, σε μια εποχή (5ος αι. π.Χ.) που ήτο πολύ
δύσκολο να έχη κανείς παρόμοιες γνώσεις...
Αναφέρεται πιο συγκεκριμένα ως Αγλαονίκη η Ηγήτορος επειδή ήταν κόρη του ηγέτη («Ηγήτορα» ή «ταγού») των Θεσσαλών. Δεν είναι
γνωστό τίποτα από τη ζωή της Αγλαονίκης.
Ωστόσο αναφέρεται ότι ήταν
διάσημη για την ικανότητά της να προβλέπει τις εκλείψεις Ηλίου με
ακρίβεια ώρας, κάτι παρόμοιο δηλαδή με τον περίπου σύγχρονό της Θαλή,
πράγμα που προδίνει μια παραπέρα γνώση στη Μαθηματική Αστρονομία σε
σχέση με τους Βαβυλώνιους αστρονόμους.
Η ίδια, κατά την παράδοση,
ισχυριζόταν ότι κατέβαζε από τον ουρανό τη Σελήνη, μία φράση που
σχετίζεται με την πρόβλεψη των εκλείψεων Σελήνης, επίσης με ακρίβεια
ώρας.
Ο ιστορικός ερευνητής Δρ. Θεοδόσιος Γ. Βαρβιτσιώτης, μέσα στο
«Λεξικό Αρχαίων Ελλήνων», αναφέρει ότι η Αγλαονίκη ησχολείτο με την
αστρονομία έχουσα ως βοήθημα τον «κύκλο εκλείψεων» των Χαλδαίων, τον
οποίον ετροποποίησε η ίδια. (Σχόλια εις τον Απολλώνιο τον
Ρόδιο).». Υπάρχει
και η άποψη ότι ήταν μάντιδα και αστρολόγος.
Ο κρατήρας Αγλαονίκη στο
νότιο ημισφαίριο της Αφροδίτης, που έχει διάμετρο 64 km, ονομάσθηκε έτσι
προς τιμή της αρχαίας αυτής αστρονόμου. Added (14-ΣΕΠ-2013, 0:08 AM)
---------------------------------------------
Δευτέρα, 15 Απριλίου 2013
Ευχίδας,ο δρομέας που έδωσε την ζωή του για να φέρει το ιερό πυρ των Δελφών στις Πλαταιές
 Καλοκαίρι του 479 π.Χ. και η Μάχη των Πλαταιών μόλις έχει τελειώσει.
Οι Έλληνες για μια φορά ακόμα κατάφεραν να αναχαιτίσουν τους Πέρσες εισβολείς. Οι εναπομείναντες Πέρσες παίρνουν την άγουσα για την επιστροφή αφήνοντας πίσω αφήνοντας πίσω τους ερειπωμένους Ναούς, καμένα Ιερά Άλση και κατεστραμμένους Βωμούς. Οι Έλληνες με κοινό ψήφισμα αποφασίζουν για πενήντα χρόνια να μην τα αναστηλώσουν ώστε οι επόμενες γενιές να μην ξεχάσουν την βαρβαρότητά τους...
Οι Πλαταιείς όμως πρέπει να εξαγνίσουν την Πόλη από το μίασμα που άφησαν πίσω τους οι βάρβαροι. έχουν μολύνει το πυρ που έκαιγε στον βωμό της. Το μίασμα θα φέρει κακοτυχία, λιμούς, δεινά. Οι τελετές δεν θα έχουν αποτέλεσμα, οι Θεοί θα αποστρέψουν το προστατευτικό βλέμμα Τους από την ακάθαρτη Πόλη. Θα παραμείνει κατακτημένη και χωρίς τους βαρβάρους.
Οι Πλαταιείς πολίτες θεωρούν ότι ο τόπος τους μολύνθηκε από την παρουσία
των βαρβάρων εισβολέων και συμφωνούν στο ότι το άσβεστο πυρ της πόλης θα πρέπει να αντικατασταθεί με νέο από τους Δελφούς.Οι άρχοντες της
Πόλεως καλούν αμέσως μετά την μάχη τον οπλίτη-ημεροδρόμο Ευχίδα. Δεν υπάρχει ούτε σκέψη να περιμένουν έστω και μια νύκτα για ξεκούραση. Το
μίασμα είναι υψίστης προτεραιότητος. Κάθε καθυστέρηση εξαγνισμού αποτελεί ανόσια πράξη και ύβρη προς τους Θεούς της Πόλεως.
Το έργο
αναλαμβάνει ο οπλίτης ημεροδρόμος Ευχίδας, ο οποίος καλείται να πάει τρέχοντας μέχρι τους Δελφούς και να επιστρέψει φέρνοντας καθαρή
καινούργια φωτιά, που θα την πάρει από το ιερό του Απόλλωνα στους
Δελφούς.Ο Ευχίδας ήταν πολεμιστής στην μάχη των Πλαταιών, περίφημος για την ταχύτητά του στο τρέξιμο
Ο
Ευχίδας πρέπει να πάει στους Δελφούς και να φέρει εξαγνισμένο πυρ από
τον Ναό του Απόλλωνος και να γυρίσει πίσω. Τρέχοντας, πρέπει να καλύψει μία απόσταση 1000 σταδίων, ισοδύναμη με 200 χιλιόμετρα μέσα από
χαράδρες, στενά μονοπάτια, άλση και βουνά.
Η απόσταση είναι τεράστια, η κόπωση από την μάχη μεγάλη.
Όμως είναι ο ημεροδρόμος της
Πόλεως των Πλαταιών. Η φυσική του αντοχή σε μεγάλες αποστάσεις είναι
μεγαλύτερη των συμπατριωτών του.
Η αποστολή του Ιερή.
Ο Ευχίδας ξεκινά και περνώντας δάση, βουνά και ρεματιές, φτάνει στον προορισμό του, θα εξαγνιστεί στην Κασταλία Πηγή, θα φορέσει δάφνινο στεφάνι, θα πάρει το Ιερό Πυρ και θα επιστρέψει σε 24 ώρες στις
Πλαταιές για να το παραδώσει.
Όταν άναψε το πυρ στον βωμό που είχε στηθεί για τον εορτασμό της
νίκης στη μάχη, ασπάσθηκε τους συμπολεμιστές του και απεβίωσε.
 Οι
Πλαταιείς τον ενταφίασαν στο ιερό της Ευκλείας Αρτέμιδας, χαράζοντας επάνω στον τάφο του, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το επίγραμμα:
"Ευχίδας Πυθώδε τρέξας ήλθοε τώδ' αυθημερόν" (Πλουτάρχου Αριστείδης, 20)
Ο ηρωικός ημεροδρόμος έτρεξε σύμφωνα με τις μαρτυρίες, περίπου 1.000 στάδια (δηλαδή περίπου 200 χιλιόμετρα!!
Σήμερα, έχει θεσπισθεί και ο "ΕΥΧΙΔΕΙΟΣ ΑΘΛΟΣ", ιστορικός αγώνας υπεραποστάσεων, , με πολύχρονη παρουσία στα αθλητικά δρώμενα της χώρας μας.
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
Message edited by margarita - Σάββατο, 20-ΙΟΥ-2013, 11:03 AM |
| |
| |
