| Αθηναίος | Date: Σάββατο, 11-ΙΟΥ-2011, 9:20 PM | Message # 28 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| Πόσοι, άραγε, γνωρίζουν σήμερα τι εστί Απολλώνιος ο Τυανεύς και τι συνέβαινε στους δυό πρώτους αιώνες μετά Χριστόν, την εποχή των «θαυμάτων»; Θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τον Απολλώνιο, που παραμένει εντελώς άγνωστος σε πολλούς, προφανώς λόγω μιας «συνωμοσίας σιωπής».
Τον καιρό του (την ίδια εποχή που έζησε και ο Χριστός), ο Απολλώνιος ήταν για πολλούς ισοδύναμος του Χριστού. Και αυτός είχε γεννηθεί με «άμωμη σύλληψη». Ο Θεός Πρωτεύς παρουσιάστηκε στην μητέρα του και της είπε ότι θα γεννιόταν μέσω της, ως Απολλώνιος. Της είπε να πάει σε μια λίμνη με κύκνους και όταν οι κύκνοι την περικύκλωσαν χτυπώντας τα φτερά τους και τραγουδώντας γεννήθηκε ο Απολλώνιος.
Αυτό, βέβαια, είναι ο μύθος. Δεν υπάρχει τεράστια διαφορά με την σύλληψη του Χριστού. Μόνο που ο πατέρας του ενός ήταν ο Γιαχβέ και του άλλου ο Πρωτεύς! Ο ένας γεννήθηκε σε φάτνη με ζώα και ο άλλος σε μια λίμνη με κύκνους! Όσον αφορά την τεκμηριωμένη πραγματικότητα, όμως, ομιλούμε για μια θεόρατη μορφή. Ως παιδί είχε μια εκπληκτική διάνοια και απίστευτη φυσική ομορφιά. Εκείνο που τον ευχαριστούσε περισσότερο απ’ όλα ήσαν οι συζητήσεις του με οπαδούς του Πλάτωνα, του Χρυσίππου και του Αριστοτέλη (όπως στον μικρό Ιησού άρεσαν οι συζητήσεις στον ναό του Σολομώντος!).
Το φαγητό του αποτελείτο μόνο από φρούτα και γενικά καρπούς της γης και ποτέ από ζωικές τροφές. Ήταν φανατικός οπαδός του Πυθαγόρα και ως εκ τούτου είχε κρατήσει απόλυτη σιωπή για πέντε χρόνια. Όπου πήγαινε έκανε ιεροτελεστίες σύμφωνα με τα τοπικά έθιμα (απόλυτη εφαρμογή του ένας είναι ο Θεός όπως κι αν λέγεται) και πολλά υπέροχα πράγματα. Δημιούργησε ψωμί, φρούτα και λαχανικά από το μηδέν, έδινε ζωή σε αγάλματα που…βοηθούσαν τους υπηρέτες στο σερβίρισμα και εξαφάνιζε κατά βούληση δοχεία και άλλα σκεύη, ακόμα και υπηρέτες.
Όταν κάποτε είχε συναντήσει μια κηδεία στον δρόμο του, είπε στους συγγενείς: «Βάλτε κάτω το φέρετρο για να στεγνώσω τα δάκρυά σας». Άγγιξε τη νεκρή κοπέλα, είπε λίγα λόγια και η νεκρή αναστήθηκε! Όταν κάποτε είχε βρεθεί στη Σμύρνη, μάντεψε ότι μια πανώλη είχε χτυπήσει την Έφεσο. Ο Απολλώνιος είπε: «Δεν πρέπει να καθυστερήσω» και πριν τελειώσει την κουβέντα του βρέθηκε στην Έφεσο, βοηθώντας τον κόσμο! Είχε εκδιώξει δαιμόνια από ανθρώπους αλλά και από ολόκληρες πόλεις ανακουφίζοντας τον κόσμο.
Είχε επισκεφθεί πολλούς τόπους και σοφούς της εποχής του, όπως τους Γυμνοσοφιστές στην Ινδία αλλά και σοφούς δασκάλους στη Αίγυπτο, ψηλά στους καταρράκτες του Νείλου. Δεν υπάρχει, όμως, αναφορά σε επίσκεψη του Απολλώνιου στην Παλαιστίνη και στον Ιησού, πράγμα που δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά και απορίες, διότι τον Απολλώνιο δεν άφηνε αδιάφορο κανένας σοφός και χαρισματικός άνθρωπος της εποχής του. Με όλους ήθελε να έρχεται σε επαφή και να ανταλλάσσει απόψεις.
Όταν ήταν σχεδόν εκατό χρονών, τον έσυραν στην Ρώμη για να δικαστεί με την κατηγορία ότι ήταν μάγος και τον προφυλάκισαν περιμένοντας την δίκη την επαύριον. Όταν ερωτήθηκε, από τους συγκρατούμενούς του, πότε θα ελευθερωνόταν απάντησε: «Αύριο, αν εξαρτάται από τον δικαστή, τώρα αν εξαρτάται από μένα» και με μια κίνηση έβγαλε τα πόδια του από το πεδούκλι. Γέλασε και είπε: «Βλέπετε ότι δεν είμαι δέσμιος» και ξανάβαλε τα πόδια του στο πεδούκλι και κοιμήθηκε!
Στην δίκη του τον είχαν ερωτήσει: «Γιατί ο κόσμος σε αποκαλεί Θεό;» και ο Απολλώνιος απάντησε: «Διότι ο κάθε καλός άνθρωπος δικαιούται αυτό τον χαρακτηρισμό»! Όταν τον ερώτησαν: «Πώς μπόρεσες να μαντέψεις την πανώλη στην Έφεσο», εκείνος απάντησε: «Με το να είμαι πιο λιτοδίαιτος από τους υπόλοιπους»! Ο Αυτοκράτορας είχε παλαβώσει με τις απαντήσεις του και τον αθώωσε, αλλά διέταξε να κρατηθεί για μια κατ’ ιδίαν συνομιλία. Ο Απολλώνιος του είπε: «Μπορείς να κρατήσεις το κορμί μου, αλλά όχι την ψυχή μου. Εδώ που τα λέμε, ούτε το κορμί μου μπορείς να κρατήσεις» και εξαφανίστηκε για να βρεθεί αμέσως μεταξύ φίλων στο Πουτεόλι, τρεις ημέρες ταξίδι από την Ρώμη!
Σε επιστολή του στον Βαλέριο, ο Απολλώνιος είχε γράψει: «Δεν υπάρχει θάνατος, εκτός από τον φαινομενικό. Επίσης, δεν υπάρχει γέννηση, εκτός από την φαινομενική. Εκείνο το οποίο μετατρέπεται από ουσία σε φύση φαίνεται σαν γέννηση και εκείνο που μετατρέπεται από φύση σε ουσία φαίνεται σαν θάνατος. Όμως, στην πραγματικότητα δεν δημιουργείται και δεν πεθαίνει κανένα πράγμα. Απλά τη μια εμφανίζεται και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της ισχνότητας της ουσίας. Είναι όμως πάντα το ίδιο, με μόνη διαφορά την κίνηση και την κατάσταση».
Η μεγαλύτερη αναγνώριση του Απολλώνιου ανήκει στον αυτοκράτορα Τίτο. Όταν, μετά την ενθρόνισή του, ο Τυανεύς του έγραψε συμβουλεύοντας μετριοπάθεια, ο Τίτος απάντησε: «Εκ μέρους μου και εκ μέρους της χώρας μου σε ευχαριστώ και θα θυμάμαι τις συμβουλές σου. Εγώ έχω κατακτήσει την Ιερουσαλήμ, αλλά εσύ έχεις κατακτήσει εμένα»!
Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς είναι εντελώς άγνωστος σε πολλούς Έλληνες. Και όσοι σπάνια τον αναφέρουν, τον παρουσιάζουν ως μάγο και δαιμονιστή! Ο,τι είχε κάνει η ομάδα του Χριστού, το είχε κάνει με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ο,τι κάτι παρόμοιο ή και καλύτερο, είχαν κάνει άλλοι, το είχαν κάνει με τη βοήθεια του Διαβόλου! Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω;
Και να ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς ο μόνος «μάγος»… Αν θέλετε μπορώ να σας πω και για τον άλλο «μάγο» σύγχρονο του Απολλώνιου που είχε κάνει τον Πέτρο να ψάχνεται, Τον Σίμωνα!!!
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
|
| |
| |
| aposperittis | Date: Σάββατο, 11-ΙΟΥ-2011, 9:28 PM | Message # 29 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| Φιλόσοφος,θεόσοφος, θαυματουργός,θεουργός,ο τυπικότατος εκπρόσωπος του θρησκευτικού και φιλοσοφικού συγκριτισμού στα χρόνια του Χριστού.Η νεότητά του συμπίπτει περίπου στην αρχή του 1ου μ.Χ. αιώνα(κατΆακριβέστερο καθορισμό τον Απρίλιο του 17 μ.Χ. είχε ηλικία μεταξύ του 16ου και του 20ού έτους),ήταν γιος ομώνυμου εξελληνισμένου Καππαδόκη,πάμπλουτου και καταγόμενου από παλαιά οικογένεια των Τυάνων,εκπαιδεύτηκε δε κυρίως στην Ταρσό της Κιλικίας,αλλά και στις Αιγές,την πόλη που γειτνίαζε με την Ταρσό.
Μετά το πέρας της θεωρητικής του εκπαιδεύσεως υπέβαλε τον εαυτό του σε αυστηρή άσκηση(σε πενταετή σιωπή),διέμενε δε κατά το διάστημα αυτό άλλοτε στην Παμφυλία κι άλλοτε στην Κιλικία.Πασίγνωστος πλέον για την ευσέβεια,την σοφία και την θαυματουργό δύναμη,άρχισε τον πλάνητα βίο του.Οι βιογράφοι του,και μάλιστα ο Φιλόστρατος,διατείνονται ότι μετέβη όχι μόνο στην Αντιόχεια και άλλες πόλεις της δυτικής Ασίας,αλλά και στην Μεσοποταμία και στην Ινδία.Στο σημείο αυτό η βιογραφία του Φιλοστράτου καθίσταται εξ ολοκλήρου πολυμαθής μυθιστορία,αυτού δε του τύπου οι μυθιστορίες ήταν κατΆεξοχήν αρεστές στους χρόνους του Σεπτιμίου Σεβήρου.
Αφού επανήλθε ο Απολλώνιος από τις περιηγήσεις του στην απωτάτη Ανατολή(οι οποίες θα άρχισαν γύρω στο 45 μ.Χ.),διέτριψε(κατά τα τελευταία πιθανώς έτη της εξουσίας του Κλαυδίου και τα πρώτα του Νέρωνος) με ιδιαίτερη προτίμηση στις ελληνικές περιοχές της Μικράς Ασίας,όπου εξέπληττε η άκρα αγνότητά του,όπως επίσης εξέπληττε,ιδίως στην Ιωνία,ο ζήλος του κατά της χρήσεως από τους Έλληνες ρωμαϊκών ονομάτων.
Ώριμος πλέον,αποφάσισε να επισκεφθεί και τα δυτικά μέρη του Ρωμαϊκού κράτους,και στην αρχή την χώρα των πόθων του,την Ελλάδα.Από την Έφεσο και διά της Περγάμου έφτασε στο αρχαίον Ίλιον και τις αρχαιότητές του και από κει μετέβη διά της Λέσβου και της Εύβοιας στον Πειραιά το φθινόπωρο του 60 μ.Χ.,καθΆον χρόνον εωρτάζονταν τα Ελευσίνια Μυστήρια.Εάν πιστέψουμε τον Φιλόστρατο,οι Αθηναίοι έδωσαν στον Απολλώνιο μεγάλη ευκαιρία να φανεί σε όλο το μεγαλείο του.ΆΆΩς τις δεύτερος ΕπιμενίδηςΆΆ λέγεται ότι δίδαξε ΅Άπερί της εκάστη θεότητι αρεσκούσης θυσίαςΆΆ και του καταλληλότατου τρόπου αυτής.Από κάποιον Κερκυραίο θηλυπρεπή νεανία που σπούδαζε εις τας Αθήνας και ανήγαγε το γένος του στον βασιλιά των Φαιάκων Αλκίνοο «απήλασε τον δαίμονα» και τον κατέστησε σοβαρό φιλόσοφο.Κατέβαλε δε κάθε προσπάθεια,για να αποτρέψει τους Αθηναίους από την εκφαύλιση της εορτής των Διονυσίων(με γυναικεία πομπή,ασελγείς χορούς και άλλες ακολασίες),κατόρθωσε μάλιστα,έστω προσωρινώς,να σταματήσει τους επονείδιστους αγώνες των μονομάχων,οι οποίοι είχαν εισχωρήσει,δυστυχώς,και στην ζωή της πόλεως.
Την άνοιξη του 61 μ.Χ. επισκέφτηκε,κατά τα λεγόμενα,τους εν Θερμοπύλαις Αμφικτίονες,έπειτα δε τα περίφημα ιερά,τους ναούς του Απόλλωνος στις ¶βες και τους Δελφούς,το μαντείο της Δωδώνης,το μαντείο του Τροφωνίου,το ιερό του Αμφιαράου στον Ωρωπό,τέλος το ιερό των Μουσών στον Ελικώνα,έως ότου τον Ιούλιο του 61 μ.Χ. κατά πρόσκλησιν των Ηλείων μετέσχε της εορτής των Ολυμπιακών Αγώνων.Στην Ολυμπία συνήψε στενότερες σχέσεις με τους Σπαρτιάτες, επισκέφτηκε και την Σπάρτη,όπου διέμεινε μέχρι την άνοιξη του 62 μ.Χ.,λέγεται δε ότι οι σοβαρές συμβουλές του περιέστειλαν στην Σπάρτη την αισθητή ήδη κατάπτωση των ηθών και της αγωγής των νέων.Ο Απολλώνιος εξακολουθεί τον πλάνητα βίο του.Μεταβαίνει στην Κρήτη.Το 66 μ.Χ.μεταβαίνει στην Ρώμη,κατόπιν στην Ισπανία(66-67 μ.Χ.),τέλος επανέρχεται τον Σεπτέμβριο του 68 στην Ελλάδα,τον ίδιο μήνα μυείται στα Ελευσίνια Μυστήρια,κατόπιν(68-69) επισκέπτεται πάλι τα ιερά της Ελλάδος,την άνοιξη του 69 περιοδεύει στην Χίο,την Ρόδο,την Αίγυπτο και τις άνω του Νείλου περιοχές.Στην Αίγυπτο γνωρίζεται με τον αυτοκράτορα Βεσπασιανό,από τον οποίο τιμάται εξαιρέτως.
Μόλις,όμως,αργότερα έμαθε ότι ο Βεσπασιανός αφαίρεσε από την Αχαΐα την πλασματική αυτονομία,την οποία ο Νέρων είχε δώσει σΆαυτήν,κατερρίφθη από μεγάλη οργή και απέρριψε επανειλημμένως και οριστικώς την πρόσκληση του αυτοκράτορος,που επιθυμούσε να τον έχει κοντά του,έγραψε δε πολλές πικρότατες επιστολές προς τον Βεσπασιανό,στις οποίες τον παρέβαλε(έλεγε δε χαρακτηριστικά προς τον Βεσπασιανό,για τον ίδιο ότι:«τους Έλληνας,ους ο Νέρων παίζων ηλευθέρωσεν,αυτός σπουδάζων εδουλώσατο»!)προς τον Ξέρξη και τον συνέκρινε δυσμενώς με τον Νέρωνα.Παρά ταύτα,η αγανάκτηση δεν οδήγησε τον Απολλώνιο σε διακοπή πάσης σχέσεως με τον οίκο των Φλαβίων.Τουναντίον,όπως δεν παραγνώριζε την χρηστότητα της καταστάσεως επί Βεσπασιανού,έτσι και μετά την επάνοδό του από τη περιπλάνησή του στις περιοχές του άνω Νείλου συνήψε φιλικότατες σχέσεις και προς τον ευγενή υιό του αυτοκράτορος Τίτον,αρχικά με επιστολές,έπειτα δε,το 71 μ.Χ.,και με προσωπική γνωριμία στην Κιλικία.Δεν πρέπει δε να παραλειφθεί ότι το 69 ή 70 στην Αλεξάνδρεια συνεβούλευσε τον Βεσπασιανό να διορίζονται στις ελληνικές επαρχίες διοικητές που να γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό τρόπο ζωής.Περιοδεύει την Φοινίκη,την Συρία,την Κιλικία και διαμένει επί μακρόν,όπως φαίνεται,στην Ιωνία.Στο μεταξύ,το στυγνό,αλλόκοτο και δεσποτικό πνεύμα των τελευταίων ιδίως ετών της ηγεμονίας του Δομιτιανού εμποιεί,τουλάχιστον στους ευγενέστερους Έλληνες,εντύπωση δυσμενεστάτη.
Ο γηραιός πλέον Απολλώνιος καταλαμβάνεται από ισχυρή αντιπάθεια κατά της φαυλότητος του αυτοκράτορος(βρισκόμαστε στο έτος 92 μ.Χ. περίπου στη δυτική Μικρά Ασία).Ο Απολλώνιος ζητεί,μεταξύ άλλων,να εξεγείρει τα πνεύματα και αυτών ακόμα των ανωτάτων στην Ασία Ρωμαίων υπαλλήλων κατά του τυραννικού Δομιτιανού,υπαινισσόμενος λίαν σαφώς τους αιματηρούς τρόπους,με τους οποίους οι αρχαίοι Έλληνες απαλλάσσονταν από τους τυράννους τους.Διετύπωνε δε απερίφραστα την γνώμη του και στην Σμύρνη και την Έφεσο,ακόμα και όταν η Έφεσος εώρταζε τον ψευδή γάμο του Δομιτιανού με την ωραία ανεψιά του Ιουλία(ο Απολλώνιος την χαρακτήρισε ΅Άανόσιον αιμομιξίαΆΆ).Η διαγωγή του δεν ήταν δυνατόν να διαφύγει επί μακρόν τον αυτοκράτορα,στον οποίο είχε ήδη καταστεί ύποπτος λόγω των σχέσεών του προς τον Νερούα και άλλους Ρωμαίους ευπατρίδες,τους οποίους ο Δομιτιανός υπέβλεπε,γιΆαυτό και σκόπευε να συλλάβει τον θρασύ «δημηγόρον» και να τον παραπέμψει σε δίκη.
Την άνοιξη του 93 μ.Χ. ο Απολλώνιος είναι αιχμάλωτος στη Ρώμη.Απαγγέλλεται εναντίον του κατηγορία ότι όχι μόνο παρώρμησε τους Ρωμαίους φίλους του σε συνωμοσία κατά του αυτοκράτορος,αλλά και ότι θυσίασε και κάποιο παιδί Αρκάδα,για να μαντεύσει από τα σπλάχνα του την έκβαση της συνωμοσίας.Μετά από κάποιον χρόνο οδηγείται ενώπιον του αυτοκράτορος,με τον οποίο έρχεται σε μακρά και ζωηρά συζήτηση,κατάληξη της οποίας ήταν η πλήρης ρήξη μεταξύ τους.Ο Απολλώνιος στο μεταξύ φρουρείται αυστηρά,τον μεταχειρίζονται δε σαν αποδεδειγμένο κακοποιό.Μετά από λίγο χάρη σε ενέργειες ισχυρού Ρωμαίου φίλου του επανέρχεται στην προηγούμενη ηπιότερη φυλακή και αμέσως έπειτα οδηγείται σε δίκη,παρόντος και του Δομιτιανού.Είτε δε διότι δεν ήταν σε θέση οι κατήγοροί του να του προσάψουν κάτι βάσιμο είτε διότι ο έξοχος ανήρ είχε επιβάλλει σεβασμό στον δεισιδαίμονα Δομιτιανό,το πράγμα έληξε με την παύση της δίκης από τον αυτοκράτορα και στην ακώλυτη διαφυγή του Απολλωνίου από την Ρώμη.
Ο Απολλώνιος μετέβη αρχικώς στους Ποτιόλους ή στην Δικαιαρχία και από κει διά της Σικελίας στην Αχαΐα, όπου κατά τον Ιούλιο του 93 μ.Χ. παρέστη στους Ολυμπιακούς Αγώνες και χαιρετίστηκε με πάνδημη χαρά από τους Έλληνες ΅Άαπολωλότα ήδη νομίζοντας αυτόνΆΆ.Αφού δε παρέμεινε στην Ολυμπία 40 ημέρες,μετέβη στο μαντείο του Τροφωνίου,έπειτα δε διέμενε δύο ολόκληρα χρόνια στην Αχαΐα και το 95 μ.Χ. επανήλθε στην αγαπημένη του Ιωνία,όπου διέμενε ιδίως στην Έφεσο και την Σμύρνη.Βρισκόταν στην Έφεσο,όταν,όχι μετά από πολύ καιρό,τον Σεπτέμβριο του 96 μ.Χ.,αποκαλύφτηκε,όπως λέγεται,ταυτόχρονα με τον φόνο,όραμα ότι ο Δομιτιανός φονεύτηκε στο παλάτι του από πολλούς από εκείνους που τον περιστοίχιζαν και ότι ο φίλος του,ο εξαίρετος και φιλαθήναιος Νερούας,ανήλθε στον θρόνο του Παλατίνου.Με το γεγονός αυτό λήγει και η δράσις του Απολλωνίου.
Επέζησε κατά πάσα πιθανότητα της βραχείας και αγαθής διακυβερνήσεως του Νερούα,απέθανε δε υπέργηρως στην αρχή,φαίνεται,της ηγεμονίας του Τραϊανού, γύρω στο έτος 100 μ.Χ.,όπως παραδίδουν οι αρχαίοι βιογράφοι και ιστορικοί και οι Βυζαντινοί χρονογράφοι και δέχεται ο Μόμμσεν στην έκδοσή του του Χρονικού του Λατίνου εκκλησιαστικού πατρός Κασσιοδώρου.Δεν παρήλθε πολύς καιρός και ποικιλότατες φήμες διαδόθηκαν για τον θαυμαστό άνδρα.Πάντως η μνήμη του Απολλωνίου-του οποίου και μετά από 100 χρόνια ζωηρά τηρούσαν την ανάμνηση αλλού,αλλά ιδίως στην πατρίδα του τα Τύανα εικόνες και ναοί,όπως παραδίδει ο Φιλόστρατος,ο Κάσσιος Δίων και η ΅ΆΑυγουσταία ΙστορίαΆΆ-παρέμεινε στον εθνικό κόσμο των ύστερων χρόνων,μηδέ των αυτοκρατόρων εξαιρουμένων,με μεγάλες και μάλιστα θείες τιμές.
Και από τους χριστιανούς ακόμη ετιμάτο ο Απολλώνιος,πριν ακόμη επικρατήσει σΆαυτούς η άκριτη γνώμη ότι ο φιλόσοφος εχθρευόταν τον χριστιανισμό,την οποία ανήρεσαν επιφανείς ερευνητές,όπως ο Γιάκομπς,ο Νεάντερ,ο Σμιτ και άλλοι.Στους εθνικούς, οι παραδόσεις περί του Απολλωνίου ως «πολλά και θαυμάσια διαπράξαντος» και η θρυλούμενη αυστηρή ηθικότητα του βίου του έδωσαν αφορμή να αντιτάξουν ,στους χρόνους των διωγμών κατά των Χριστιανών,το πρόσωπό του κατά του Χριστού.Κατά τους επί Διοκλητιανού διωγμούς(303 και κατόπιν),στην Νικομήδεια,κέντρο της αντιχριστιανικής κινήσεως στην Ανατολή,ο Ιεροκλής,αντίπαλος του Χριστιανισμού,έγραψε για τον Απολλώνιο συγκρίνοντάς τον με τον Χριστό και ζητώντας διά της συγκρίσεως αυτής να καταδείξει την ανωτερότητα του προσώπου του Απολλωνίου.Μετά τον Ιεροκλή,στον οποίο απάντησε ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος,έγραψε ο νεοπλατωνικός Ευνάπιος.
Στους μεταγενέστερους Βυζαντινούς ο Απολλώνιος είχε καταστεί το «ενδιάμεσον θεού και ανθρώπου»,ο«μεταξύ των ανθρώπων παρεπιδημών θεός»,όλως μυθώδες πρόσωπο.Απογόνους δεν άφησε ο φιλόσοφος,μια αδέσποτη φήμη μόνο υπήρξε ότι ήταν πατέρας του «θεοειδούς» Αλεξάνδρου του Πηλοπλάτωνος από την Σελεύκεια της Κιλικίας,που γεννήθηκε από αθέμιτη σχέση του Απολλωνίου με κάποιαν γυναίκα,ΆΆπεριττήν το είδοςΆΆ,σύζυγο συνηγόρου στα δικαστήρια.Καταστάς ο Απολλώνιος ο περικλεέστατος εκπρόσωπος της Πυθαγορείου Σχολής,θεωρούσε κι αυτός την μυθολογίαΆΆκατΆουσίαν απλούν έργον των ποιητώνΆΆ,οι οποίοι,χωρίς καθόλου να ενδιαφέρονται για την αλήθεια,«βιάζονται πιθανούς φαίνεσθαι τους εαυτών λόγους».Εξηγεί και αυτός τους μύθους ως επί το πλείστον αλληγορικώς.Επρέβευε αυστηρότατες ηθικές αρχές και ζητούσε αμέσως και πρακτικώς να επιδρά και,όπως οι Στωικοί,να καταπολεμά τη φαύλη ηθική κατάσταση των χρόνων του και να πετύχει κάποια ηθική μεταρρύθμιση.Αλλά τόσο ολοσχερώς στην ψυχή του επικρατούσε και το πνευματικό ρεύμα των χρόνων του,ώστε μαζί με την ιδεώδη αυτή τάση,μαζί με την αρχαϊκή αγάπη προς την ελευθερία,μαζί με την ισχυρή ορμή ενθουσιασμού που πήγαζε από τον μυστικισμό,ενωνόταν και φανατική δεισιδαιμονία και κλίση προς την μαγεία,προφητεία και θαυματουργία.
Οι τελευταίες αυτές απόκρυφες ιδιότητες,γνωστές σε μας από τον Φιλόστρατο και άλλους,που αντλούσαν αυτά τα στοιχεία από πηγές όχι διαυγείς,κατέστησαν τον Απολλώνιο υποκείμενο εξετάσεως από παραψυχολόγους των χρόνων μας,οι οποίοι τον θεώρησαν ισχυρότατο μέντιουμ κλπ.Με την έμμονη και σφοδρή αγάπη του προς την Ελλάδα ο Απολλώνιος ζητούσε εναγωνίως να βλέπει στους Έλληνες των χρόνων του Νέρωνος και των διαδόχων αυτού τον λαό του κλασσσικού παρελθόντος.Από την πλασματική επί Νέρωνος «ανόρθωση της ελευθερίας των Ελλήνων» προσδοκούσε την επάνοδο των Ελλήνων στα Δωρικά και Αττικά ήθη.
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
