Έχω ένα προβληματάκι με τον υπολογιστή. Θα το έχω τακτοποιήσει μέχρι αύριο (ελπίζω) και θα συνεχίσουμε την κουβέντα μας! Θεού θέλοντος πάντα, αν και μου δημιουργεί προβληματάκια (αλλά δεν θα του περάσει)!!!!!!Added (2011-04-02, 2:21 Am)
---------------------------------------------
Μάλλον θέλησε ο Θεός και το πρόβλημα ξεπεράστηκε!
Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ασχοληθούμε με τον Ιησού, τον κήρυκα της αγάπης, της συγχώρεσης, της καλοσύνης, της ταπεινότητας, της ειρήνης, της ομόνοιας... Επειδή είναι κάπως.. μεγάλο το κείμενο θα το κάνω τρία κομμάτια.
Ο Ιησούς μας λένε ότι είναι ο απόλυτος κήρυκας της αγάπης. Αγαπάτε αλλήλους, μας λένε. Ο Χριστός σας αγαπάει, μας λένε. Μας δείχνουν το κεφάλαιο 13 της Α΄ προς Κορινθίους επιστολής: «Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον (…) νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα, μείζων δε τούτων η αγάπη.» (για το τι είδους αγάπη εννοεί ο Παύλος, που θα προτιμούσε να μη ζευγαρώνουν οι άνθρωποι, αν θέλεις το συζητάμε αργότερα, γιατί πέφτει πολύ αγάπη στον Χριστιανισμό). Ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία της αγάπης, μας λένε (στην πραγματικότητα είναι η θρησκεία της ενοχής, αλλά και αυτό το αφήνουμε για άλλη φορά). Να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας, μας λένε:
«Κατά Ματθαίον» 5:44. «Εγώ δε (ο Ιησούς) λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς».
Έτσι φέρεται να μας λέει (εδώ, όχι παντού) ο Ιησούς για τους δικούς μας εχθρούς. Για τους δικούς του εχθρούς, όμως, έχει άλλη άποψη:
«Κατά Λουκάν» 19:27. «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ' αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου».
Όσοι υποστηρίζουν ότι η αγάπη είναι το κυρίαρχο στοιχείο του χριστιανισμού, φροντίζουν να ξεχνούν ένα άλλο, επίσης κυρίαρχο, στοιχείο: Η αγάπη και η συγχώρεση ισχύουν υπό ένα βασικό όρο, και ο όρος αυτός είναι το να είσαι ή να γίνεις δικός μας. Να ανήκεις στη δική μας συμμορία! Για τους δικούς του νοιάζεται ο Ιησούς:
«Κατά Ιωάννην» 17:6. «Εφανέρωσά σου το όνομα τοις ανθρώποις ους δέδωκάς μοι εκ του κόσμου».
«Κατά Ιωάννην» 17:9. «Εγώ περί αυτών ερωτώ. Ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ων δέδωκάς μοι, ότι σοί εισι».
Αν είσαι δικός του, έχεις και προνόμια έναντι των άλλων, προς τους οποίους άλλους μάλιστα μπορείς να εκφράσεις την αγάπη σου τσακίζοντάς τους με σιδερόβεργες:
Αποκάλυψη 2:26-7. «Και ο νικών και ο τηρών άχρι τέλους τα έργα μου, δώσω αυτώ εξουσίαν επί των εθνών, και ποιμανεί αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως τα σκεύη τα κεραμικά συντριβήσεται».
Σκέψου επομένως σε ποιους «πλησίον» περιορίζεται το γνωστό «αγάπα τον πλησίον σου»... Αν δεν είσαι από τους σωστούς πλησίον, η αντιμετώπιση είναι διαφορετική. Όπως εξηγεί στους δικούς του ο Ιησούς όταν φεύγει ο πολύς κόσμος, τα μυστικά είναι για αυτούς μόνο ενώ στους άλλους ομιλεί με παραβολές, λέει, ώστε να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να καταλάβουν, να «αλλάξουν» και να συγχωρηθούν:
«Κατά Μάρκον» 4:10-12. «Ότε δε εγένετο κατά μόνας, ηρώτησαν αυτόν οι περί αυτόν συν τοις δώδεκα την παραβολήν. Και έλεγεν αυτοίς. Υμίν δέδοται γνώναι τα μυστήρια της βασιλείας του Θεού. Εκείνοις δε τοις έξω εν παραβολαίς τα πάντα γίνεται, ίνα βλέποντες βλέπωσι και μη ίδωσι, και ακούοντες ακούωσι και μη συνιώσι, μήποτε επιστρέψωσι και αφεθή αυτοίς τα αμαρτήματα».
Αλλά όχι μόνο. Για όποιον δεν δεχτεί τους δικούς του και αυτά που λένε, αναιρείται η ευχή για ειρήνη, και χίλιες φορές καλύτερα να ήταν από πόλεις αλλοφύλων ή αμαρτωλών παρά από πόλη που αρνήθηκε να πιστέψει:
«Κατά Ματθαίον» 11:20-23. «Τότε ήρξατο ονειδίζειν τας πόλεις εν αις εγένοντο αι πλείσται δυνάμεις αυτού, ότι ου μετενόησαν. Ουαί σοι, Χοραζίν, ουαί σοι, Βηθσαϊδά (…) Τύρω και Σιδώνι ανεκτότερον έσται εν ημέρα κρίσεως ή υμίν. Και συ Καπερναούμ, η έως του ουρανού υψωθείσα, έως άδου καταβιβασθήση».
«Κατά Ματθαίον» 10:12-15. «Εισερχόμενοι δε εις την οικίαν ασπάσασθε αυτήν λέγοντες, ειρήνη τω οίκω τούτω. Και εάν μεν ή η οικία αξία, ελθέτω η ειρήνη υμών επ’ αυτήν, εάν δε μη αξία, η ειρήνη υμών προς υμάς επιστραφήτω. Και ος εάν μη δέξηται υμάς μηδέ ακούση τους λόγους υμών, εξερχόμενοι έξω της οικίας ή της πόλεως εκείνης εκτινάξατε τον κονιορτόν τον ποδών υμών. Αμήν λέγω υμίν, ανεκτότερον έσται γη Σοδόμων και Γομόρρας εν ημέρα κρίσεως ή τη πόλει εκείνη.»
Πρόσεξε και την περιφρονητική έκφραση: «Όταν φύγετε από αυτό το σπίτι ή την πόλη, να τινάξετε ακόμα και τη σκόνη τους από τα πόδια σας».
Αλλά και πάλι όχι μόνο. Ο Ιησούς συνεχίζει τις απειλές και είναι εντυπωσιακά σαφής:
«Κατά Ματθαίον» 12:30. «Ο μη ων μετ’ εμού κατ’ εμού εστι» (το δόγμα Μπους στις ημέρες μας!).
«Κατά Ιωάννην» 15:6. «Εάν μη τις μείνει εν εμοί, εβλήθη έξω ως το κλήμα και εξηράνθη, και συνάγουσιν αυτά και εις το πυρ βάλλουσι, και καίεται».
«Κατά Ιωάννην» 3:36. «Ο πιστεύων εις τον υιόν έχει ζωήν αιώνιον, ο δε απειθών τω υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επ’ αυτόν».
«Κατά Ματθαίον» 10:33. «Όστις δ’ αν αρνήσηταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι αυτόν καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς».
Οι αμέσως επόμενοι στίχοι αποσαφηνίζουν ακόμα περισσότερο την άποψη του κήρυκα της ειρήνης και της ομόνοιας:
«Κατά Ματθαίον» 10:34-35. «Μη νομίσητε ότι ήλθον βαλείν ειρήνην επί την γην. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Ήλθον γαρ διχάσαι άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύφην κατά της πενθεράς αυτής».
Τα ίδια και αλλού:
«Κατά Λουκάν» 12:49-53. «Πυρ ήλθον βαλείν επί την γην, και τι θέλω ει ήδη ανήφθη! (…) δοκείτε ότι ειρήνην παρεγενόμην δούναι εν τη γη; ουχί, λέγω υμίν, αλλ' ή διαμερισμόν (…) διαμερισθήσονται πατήρ επί υιώ και υιός επί πατρί, μήτηρ επί θυγατρί και θυγάτηρ επί μητρί, πενθεράν επί την νύμφην αυτής και νύμφη επί την πενθεράν αυτής».
Added (2011-04-02, 2:22 Am)
---------------------------------------------
Παρ’ όλ’ αυτά ο Ιησούς σφυρίζει αμέριμνα:
«Κατά Ματθαίον» 11:29. «Πράος ειμί και ταπεινός».
Και αναμφίβολα όλοι γνωρίζουμε το παρακάτω:
«Κατά Ματθαίον» 19:13-14. «Τότε προσηνέχθη αυτώ παιδία, ίνα επιθή αυτοίς τας χείρας και προσεύξηται. Οι δε μαθηταί επετίμησαν αυτοίς. Ο δε Ιησούς είπεν, άφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των ουρανών».
Τι καλούλης! Αφήστε τα παιδιά να έρθουν κοντά μου, να προσευχηθώ για αυτά, και μην τα εμποδίζετε… Ναι !… Αρκεί να είναι τα δικά μας παιδιά:
«Κατά Ματθαίον» 15:21-24. «Και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Και ιδού γυνή Χαναναία από των ορίων εκείνων εξελθούσα εκραύγασεν αυτώ λέγουσα, ελέησόν με, Κύριε, υιέ Δαυίδ, η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται. Ο δε ουκ απεκρίθη αυτή λόγον. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού ηρώτων αυτόν λέγοντες, απόλυσον αυτήν, ότι κράζει όπισθεν ημών. Ο δε αποκριθείς είπεν, ουκ απεστάλην ει μη εις τα πρόβατα τα απολωλότα οίκου Ισραήλ».
«Κατά Ματθαίον» 15:26. «Ουκ έστι καλόν λαβείν τον άρτον των τέκνων και βαλείν τοις κυναρίοις».
Πάμε πάλι σε αργή κίνηση;
Μια γυναίκα εκλιπαρεί τον Ιησού να γιατρέψει την κόρη της. Η γυναίκα αυτή, όμως, είναι Φοινικικής καταγωγής. Ο Ιησούς αδιαφορεί. Επεμβαίνουν οι μαθητές του, αλλά όχι με συμπόνια. Του λένε να τη διώξει γιατί έρχεται από πίσω τους και φωνάζει δυνατά (κράζει).
Τώρα, γιατί ενοχλούνται που η γυναίκα τους ακολουθεί φωνάζοντας, τι να πούμε; Ότι ήθελαν να παραμείνει μυστική η παρουσία τους εκεί; Και αν ναι, ΓΙΑΤΙ; Μήπως του κυνηγούσε κανείς; Πολύ πιθανόν και ίσως πούμε κάτι γι’ αυτό κάποια άλλη στιγμή που ίσως ασχοληθούμε με τη σταύρωση. Βλέπεις, φίλε μου, ότι το ένα θέμα φέρνει το άλλο και τελειωμό δεν έχουν τα «ωραία» της Βίβλου! Μήνες μπορούμε να αναλύουμε και να ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ τί επιτέλους λέει αυτό το Ιερό βιβλίο της πίστης μας. Και έτσι εξηγείται το γεγονός ότι η Βίβλος ΔΕΝ βρίσκεται έξω από τις εκκλησίες όπως οι τηλεφωνικοί κατάλογοι έξω από τα καταστήματα του ΟΤΕ, για να μπορεί ο καθένας να τις παίρνει και να τις διαβάζει. Ούτε κυκλοφορούν σε ΣΩΣΤΗ και όχι ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ, μετάφραση. Την πουλούν και ποιος δίνει λεφτά για να την αγοράσει! Έτσι έχει το παπαδαριό το προνόμιο της κατήχησης «κατά το δοκούν»! Αν καταλάβαινε ο κόσμος ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ λέει η Αγία Γραφή θα έφευγε τρέχοντας από τις εκκλησίες!!! Εν πάση περιπτώσει.
Ο Ιησούς, ο πρίγκιπας της καλοσύνης, καταδέχεται επιτέλους να απαντήσει και ξεκαθαρίζει τη θέση του: Η δουλειά που έχει αναλάβει είναι μόνο για τους Εβραίους. Και δίνει τη χαριστική βολή στη μάνα που κλαίει για το παιδί της, εξηγώντας της πως είναι άνθρωποι δευτέρας διαλογής με τον πιο σκληρό τρόπο που θα μπορούσε: λέγοντας πως δεν γίνεται να πάρεις το ψωμί από τα παιδιά σου και να το πετάξεις στα σκυλιά. Ναι, φίλε μου. Στα σκυλιά!…
Παρένθεση εδώ. Με σημερινούς όρους αυτό ονομάζεται ρατσισμός, αγνός και αμόλυντος, αν δεν απατώμαι. Τώρα αν πω ότι ο Χίτλερ φάνηκε αρκετά επιεικής με τους Εβραίους θα χαρακτηριστώ Ναζιστής και ρατσιστής; Νισάφι πια! Κλείνει η παρένθεση.
Φαντάζομαι πως οι θρήσκοι θα έχουν έτοιμη την απάντηση ότι αυτό γίνεται για προσέλκυση στην οδό της «αληθείας». Για τους μη θρήσκους, ανεξάρτητα από το αληθές της αληθείας, η μέθοδος αυτή είναι εκβιασμός εξίσου «ηθικός» με το φακελάκι του γιατρού που εκμεταλλεύεται την αγωνία του αρρώστου.
Παρένθεση (πάλι). Και όποτε επενέβαινε ο Ιησούς για να βοηθήσει κάποιον, αυτό δεν γινόταν από καλοσύνη αλλά ως απόδειξη ότι είναι ο αναμενόμενος, ως επίδειξη των δυνάμεών του:
«Κατά Ματθαίον» 8:16-17. «Και πάντας τους κακώς έχοντας εθεράπευσεν, όπως πληρωθεί το ρηθέν διά Ησαΐου του προφήτου λέγοντος, αυτός τας ασθενείας ημών έλαβε και τας νόσους εβάστασεν».
«Κατά Ματθαίον» 9:6. (Ομιλεί ο ίδιος ο Ιησούς, για τη θεραπεία του παραλυτικού): «Ίνα (…) ειδήτε ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας».
«Κατά Ματθαίον» 8:2-4. «Και ιδού λεπρός ελθών προσεκύνει αυτώ (…) και ευθέως εκαθαρίσθη αυτού η λέπρα. Και λέγει αυτώ ο Ιησούς (…) ύπαγε σεαυτόν δείξον τω ιερεί».
Για χάρη της επίδειξης την πληρώνουν καμιά φορά και τα δέντρα:
«Κατά Ματθαίον» 21:18-22. «Πρωίας δε επανάγων εις την πόλιν επείνασε. Και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ’ αυτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή, μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνθη παραχρήμα η συκή. Και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν (…) αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς (…) εάν έχητε πίστιν (…) πάντα όσα εάν αιτήσητε (…) λήψεσθε».
Φυσικά δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε ότι τα δύστυχα τα δέντρα δεν επιλέγουν σκοπίμως το αν και πότε θα καρποφορήσουν. Χρειάζεται όμως να παρατηρήσουμε ότι το «παραχρήμα» (δηλαδή την ίδια στιγμή) του «θαύματος» είναι η εκδοχή του Ματθαίου. Ο Μάρκος έχει άλλη εκδοχή (11:12-26), αφού περιγράφεται καθαρά ότι έφυγαν, πήγαν σε άλλη πόλη, και βρήκαν το δέντρο ξεραμένο άλλη μέρα…
Κλείνει (και αυτή) η παρένθεση.
Added (2011-04-02, 2:23 Am)
---------------------------------------------
Ακόμα και την ώρα του εσχάτου μαρτυρίου ο Ιησούς διατηρεί ακόμα ακέραιη την άνεση να κάνει διακρίσεις (καθώς και την άνεση να απαγγέλει αρχαία ποιήματα: τα φερόμενα ως τελευταία λόγια του και ορισμένα περιστατικά της σταυρώσεως είναι παρμένα από τον Ψαλμό 21). Δίνει (υποτίθεται) άφεση αμαρτιών, αλλά μόνο σε αυτόν, που τον πιστεύει:
«Κατά Λουκάν» 23:43. «Και είπεν αυτώ ο Ιησούς. Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω».
Άλλη μια παρένθεση. Γράφω «υποτίθεται», γιατί τα τέσσερα ευαγγέλια δεν συμφωνούν επ’ αυτού (όπως και επί πολλών άλλων). Ο Ιωάννης αναφέρει μόνον ότι υπήρχαν δύο ακόμα σταυρωμένοι εκατέρωθεν του Ιησού και τίποτε άλλο για αυτούς. Ο Ματθαίος και ο Μάρκος λένε για ληστές που τον χλευάζουν, και μόνο ο Λουκάς εμφανίζει την εμπλουτισμένη εκδοχή της ιστορίας:
«Κατά Ιωάννην» 19:17-18. «Παρέλαβον δε τον Ιησούν και (…) αυτόν εσταύρωσαν, και μετ’ αυτού άλλους δύο εντεύθεν και εντεύθεν, μέσον δε τον Ιησούν».
«Κατά Ματθαίον» 27:38,44. (38) «Τότε σταυρούνται συν αυτώ δύο λησταί, εις εκ δεξιών και εις εξ ευωνύμων». (44) «Και οι λησταί οι συσταυρωθέντες αυτώ ωνείδιζον αυτόν».
Κατά Μάρκον 15:27,32: (27)«Και συν αυτώ σταυρούσι δύο ληστάς, ένα εκ δεξιών και ένα εξ ευωνύμων αυτού». (32) «Και οι συνεσταυρωμένοι αυτώ ωνείδιζον αυτόν».
«Κατά Λουκάν» 23:39-42. «Εις δε των κρεμασθέντων κακούργων εβλασφήμει αυτόν λέγων, ει συ ει ο Χριστός, σώσον σεαυτόν και ημάς. Αποκριθείς δε ο έτερος επετίμα αυτώ (…) και έλεγε τω Ιησού, μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Είναι προφανές ότι ο Λουκάς διαφοροποιεί τη στάση των δύο ληστών για να παράγει «ηθικόν δίδαγμα». Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό το ότι αυτά που βάζει στο στόμα του ασεβούς ληστή, στο «κατά Ματθαίον» και το «κατά Μάρκον» τα λένε, πολύ λογικά, οι παρευρισκόμενοι γραμματείς και Φαρισαίοι μαζί με τον όχλο (Ματθαίος 27:39-42, Μάρκος 15:29-32).
Σκέψου ότι ΜΟΝΟ ο Ιωάννης παραβρίσκεται στη σταύρωση!!!! Ή τα δικά του λεγόμενα είναι σωστά και οι άλλοι τρείς έχασαν για λίγο την «επαφή» του GPRS με το Θεό κι έγραψαν άλλα (θεόπνευστη η Αγία Γραφή, εεε;) ή ο Ιωάννης είχε καταρράκτη και ήταν και λίγο κουφός! Διάλεξε και πάρε!
Κλείνει κι αυτή η παρένθεση και επιστρέφουμε στην απέραντη καλοσύνη του Ιησού.
Δεν μπορούν να ελπίζουν όλοι:
«Κατά Ματθαίον» 12:32. «Ος εάν είπη λόγον κατά του υιού του ανθρώπου, αφεθήσεται αυτώ. Ος δ’ αν είπη κατά του Πνεύματος του Αγίου, ουκ αφεθήσεται αυτώ ούτε εν τω νυν αιώνι ούτε εν τω μέλλοντι».
Δεν υπάρχει χώρος για όλους:
«Κατά Λουκάν» 13:24-27. «Αγωνίζεσθε εισελθείν διά της στενής πύλης, ότι πολλοί (…) ζητήσουσιν εισελθείν και ουκ ισχύσουσιν(…) αφ’ ου αν εγερθή ο οικοδεσπότης και αποκλείση την θύραν (…) ερεί. Λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς πόθεν εστέ. Απόστητε απ’ εμού πάντες οι εργάται της αδικίας».
Μόνο οι δικοί μας θα μπουν:
«Κατά Ματθαίον» 7:21. «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πατρός μου».
Όσοι ομιλούν για άφεση, συγχώρεση και τα τοιαύτα, ξεχνούν το άλλο ωραίο εύρημα του χριστιανισμού, που λέγεται κόλαση. Κι επειδή ορισμένοι ισχυρίζονται ότι όλα τα φρικτά εμφανίζονται στην Παλαιά Διαθήκη μόνον, σημειώνουμε ότι εκεί τουλάχιστον η μοχθηρία του θεού περιορίζεται στους ζωντανούς . Η κόλαση είναι εφεύρεση της Καινής Διαθήκης:
«Κατά Ματθαίον» 25:41,46. (41) «Πορεύσεσθε απ’ εμού οι κατηραμένοι εις το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού». (46) «Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον».
Αποκάλυψη 21:8. «Τοις δε δειλοίς και απίστοις και εβδελυγμένοις και φονεύσι και πόρνοις και φαρμακείς και ειδωλολάτρας και πάσι τοις ψευδέσι το μέρος αυτών εν τη λίμνη τη καιομένη εν πυρί και θείω, ό εστιν ο θάνατος ο δεύτερος».
«Κατά Ματθαίον» 13:41-42. (Μετά από παραβολή για θερισμό σιταριού και ζιζανίων που θα πρέπει να καούν) «Αποστελεί ο υιός του ανθρώπου τους αγγέλους αυτού, και συλλέξουσιν (…) τους ποιούντας την ανομίαν, και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».
Το ίδιο και παρακάτω, για να το εμπεδώσουμε καλύτερα, μετά από παραβολή για ψαριά από την οποία κρατάμε μόνο τα καλά ψάρια:
«Κατά Ματθαίον» 13:49-50. «Ούτως έσται εν τη συντελεία του αιώνος. Εξελεύσονται οι άγγελοι και αφοριούσι τους πονηρούς εν μέσω των δικαίων, και βαλούσιν αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».
Πρόσεξε, όμως, ότι στην κόλαση δεν πηγαίνουν μόνο αυτοί που έχουν κάνει πραγματικά κακές πράξεις. Πηγαίνουν και αυτοί που έχουν κάνει την πιο κακή από όλες, δηλαδή το ότι δεν έγιναν δικοί μας:
Β΄ προς Θεσσαλονικείς 1:7-9. «Εν τη αποκαλύψει του Κυρίου Ιησού (…) εν πυρί φλογός, διδόντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσι Θεόν και τοις μη υπακούουσι τω ευαγγελίω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν όλεθρον αιώνιον…».
Προς Εβραίους 10:27-31. «Φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους. Αθετήσας τις νόμον Μωϋσέως (…) αποθνήσκει. Πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του Θεού καταπατήσας (…) και το Πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας; εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος. (…) φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος».
Φωτιά θα φάει τους αντιτιθέμενους, εκδίκηση, ανταπόδοση προσβολής, φοβερό να πέσεις στα χέρια του θεού, και (θυμίζω) φέρτε τους εχθρούς μου και σφάξτε τους μπροστά μου. Όχι ακριβώς η εικόνα που διαφημίζουν οι χριστιανοί για το Χριστό… που γυρίζει και το άλλο μάγουλο!!!
Μετά από όλα αυτά επαναλαμβάνω: Δεν εννοώ ότι πουθενά στη βίβλο δεν γράφεται τίποτα περί αγάπης, ειρήνης κ.τ.λ. Εννοώ ότι είναι η μισή αλήθεια. Πίσω από τη χριστιανική αγάπη σέρνεται καραδοκώντας ο προσηλυτισμός. Αν αυτός αποτύχει, τότε σκίζεται το γλοιώδες περίβλημα και ξεχύνεται το μίσος και η λύσσα να σταλούμε στο πυρ το εξώτερον κι εμείς και οι αγάπες μας.
Θα ήθελα εδώ να σου συστήσω να διαβάσεις ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ αρχαίο κείμενο που αναφέρεται στα των αρχαίων θεών της Ελλάδος και στην προγονική θρησκεία μας, αλλά και αρχαία κείμενα άλλων λαών με διαφορετικές θρησκείες. Εξαιρούνται φυσικά οι λαοί με Αβρααμικές «θρησκείες», Ιουδαϊσμός, Μουσουλμανισμός και Χριστιανισμός με όλες τις εκδοχές του (Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Προτεστάντες, Κόπτες, Ευαγγελιστές, Παλαιοημερολογίτες, Καθαροί, Αγνωστικιστές, Γνωστικιστές, Ιαχοβάδες, Μορμόνοι, Ιωαννίτες, κ.λ.π., κ.λ.π.). Δεν υπάρχει κανένας Θεός που να απειλεί τους ανθρώπους ότι θα τους τιμωρήσει εάν δεν πιστεύουν σ’ αυτόν. Μπορεί να τιμωρούν τους ασεβείς, αυτούς δηλαδή που υβρίζουν ένα θεό ή αυτούς που δεν τον τιμούν αθετώντας τις υποσχέσεις που είχαν δώσει στο Θεό για να έχουν τη βοήθεια του, αλλά η τιμωρία αυτή είναι επί της γης ή σε ακραίες περιπτώσεις τιμωρία θανάτου, αλλά όταν πάνε στον «κάτω κόσμο», στον Άδη, όταν δηλαδή πεθαίνουν, τότε κρίνονται ΜΟΝΟ για τις πράξεις τους στη γη και εάν ήταν δίκαιοι και καλοί άνθρωποι αμείβονται. ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΟΥΝΤΑΙ επειδή πίστευαν (έστω και λανθασμένα) σε κάποιον άλλο Θεό! Αν δεν ήταν δίκαιοι και καλοί άνθρωποι τότε τιμωρούνται με… την επιστροφή τους στη Γη (μετενσάρκωση), για να ξαναζήσουν και να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι. Κι αυτός ο κύκλος συνεχίζεται έως την ώρα που θα βρεθούν σωστοί και δίκαιοι και δεν θα ξαναεπιστρέψουν.
Τώρα, γιατί εμείς οι Έλληνες πρέπει να πιστεύουμε σ’ έναν τόσο εγωιστή και εκδικητικό θεό, που αν δεν πιστέψουμε σ’ αυτόν θα μας ρίξει μέσα στους βρομερούς και τρισάθλιους τόπους της κολάσεως και θα μας καίει αιωνίως με «θεϊκή» φωτιά, δεν μπορώ να το καταλάβω. Προτιμώ να ξαναγεννιέμαι συνεχώς μέχρι να βάλω μυαλό κι έτσι να σταματήσει αυτό το πάρε δώσε, παρά να καίγομαι στους βρωμερούς τόπους της κολάσεως. Εσείς αν θέλεις πηγαίνετε στην κόλαση! Από μαζοχιστές γεμάτος ο τόπος. (lol)
