| aposperittis | Date: Δευτέρα, 31-ΔΕΚ-2012, 4:35 AM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| Τα Ξωτικά ήταν τα ωραιότερα πλάσματα, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο πνεύμα. Ψηλά (συνήθως περισσότερο από 1.85μ.), λεπτά, λυγερόκορμα αλλά δυνατά και ανθεκτικά στα ακραία καιρικά φαινόμενα. Είχαν μακριά μαλλιά, ξανθά ή μαύρα ανάλογα με την φυλή στην οποία ανήκαν, μάτια διαπεραστικά και φωτεινά, γαλάζια ή γκρίζα, και κομψά, αν και κάπως 'μυτερά' αυτιά (O Tolkien τα περιγράφει ως "leaf-like", δηλαδή σε σχήμα "φύλλου").
Οι αισθήσεις τους ήταν ανεπτυγμένες πολύ πέραν του μέτρου των Ανθρώπων, ιδίως η όραση και η ακοή τους. Δεν είχαν ανάγκη από ύπνο, αλλά ξεκούραζαν το πνεύμα τους ονειροπολώντας. Πάνω από όλα αγαπούσαν την Φύση, όμως και το ενδιαφέρον τους για τη γνώση και η περιέργειά τους ήταν αστείρευτα. Όπως δηλώνει το όνομα, που χρησιμοποιούσαν οι ίδιοι για τον εαυτό τους, Κουέντι "οι Ομιλούντες", έδιναν μεγάλη σημασία στην επικοινωνία… Οι Έλνταρ, τα Ξωτικά της Δύσης, μπορούσαν να επικοινωνούν μεταξύ τους και διανοητικά, χωρίς να χρησιμοποιούν λέξεις.
Ήτανε από τη φύση τους πιο 'επιρρεπή' στο καλό και μισούσαν κάθε μορφή κακού, πολλές φορές όμως ξεγελιόντουσαν από αυτό και έπεφταν θύματά του εξυπηρετώντας τους σκοπούς του.
Τα Ξωτικά ήταν αθάνατα, δηλαδή δεν γερνούσαν και δεν αρρώσταιναν, όπως όλα τα άλλα πλάσματα, μπορούσαν όμως να σκοτωθούν στη μάχη, να καούν στη φωτιά ή να κουραστούν από μια μεγάλη θλίψη και να αποχωρίσουν από τον κόσμο. Τότε πήγαιναν στις Αίθουσες του Μάντος και παρέμεναν εκεί σε απόλυτη ειρήνη και ευτυχία μέχρι το Τέλος του Κόσμου.
Τα Ξωτικά δημιουργήθηκαν από τον ίδιο τον Ιλούβαταρ (τον Δημιουργό του Σύμπαντος) με το Τρίτο Θέμα της Αϊνουλιντάλι, της "Μουσικής της Δημιουργίας", ως το Πρώτο και το αρχοντικότερο από τα ομιλούντα γένη. Ξύπνησαν στις όχθες της λίμνης Χέλκαρ, στην Κουϊβιένεν, στους πρόποδες των βουνών Οροκάρνι, κάτω από το φως των αστεριών του Μεγάλου Ύπνου της Γιαβάννα, τρεις Εποχές (περίπου 9.000 χρόνια) πριν την Πρώτη Εποχή. Ανακαλύφθηκαν από τον Όρομε τον Κυνηγό, από το τραγούδι τους. Τα ονόμασε Έλνταρ, λαό των αστεριών και τους πρόσφερε φιλία και προστασία από τον Μέλκορ (ένα από τα ισχυρότερα αρχικά Πνεύματα της Δημιουργίας που αποστάτησε και έγινε συνώνυμος με την κακία τη βία και την καταστροφή). Εκείνος όμως είχε ήδη αιχμαλωτίσει πολλά από τα ανυποψίαστα και απροστάτευτα Ξωτικά και στα βαθιά μπουντρούμια του Ουτούμνο τα είχε μετέτρεψει σε Oρκ.
Φοβούμενοι για την ασφάλεια των Ξωτικών στη Μέση Γη, που ήταν υπό την κυριαρχία του Μέλκορ, οι Βάλαρ (θεούς ή αρχαγγέλους θα τους ονομάζαμε εμείς...) κίνησαν πόλεμο εναντίον του, τον κατετρόπωσαν και τον έσυραν αιχμάλωτο στο Βάλινορ (η κατοικία των θεών). Τότε, στο ξεκίνημα της Πρώτης Εποχής, κάλεσαν τα Ξωτικά να έρθουν και να κατοικίσουν κοντά τους στις Αθάνατες Χώρες…
Όμως τα Ξωτικά, μη έχοντας ακόμα τη γνώση, φοβούνταν τους Βάλαρ και δίσταζαν να κάνουν το ταξίδι. Έστειλαν τότε αντιπροσώπους, οι οποίοι επέστρεψαν γεμάτοι δέος για το Φως των Δέντρων και την απόλυτη ευτυχία του Βάλινορ, και έπεισαν τα περισσότερα Ξωτικά να κάνουν το Μεγάλο Ταξίδι. Όσοι ξεκίνησαν το ταξίδι έμειναν γνωστοί, ως τα Τρία Γένη, Βάνυαρ, Νόλντορ, Τελέρι, και διατήρησαν την ονομασία Έλνταρ, ενώ όσοι παρέμειναν ονομάστηκαν Άβαρι, οι "Απρόθυμοι".
Οι Βάνυαρ με αρχηγό τον Ίνγουε, και οι Νόλντορ με αρχηγό τον Φίνγουε, όντας λίγοι σε αριθμό και πρόθυμοι να πάνε στο Βάλινορ, έφτασαν γρήγορα στις ακτές της Μεγάλης Θάλασσας και εκεί επιβιβάστηκαν στο νησί Τολ Ερέσσεα, που με την βοήθεια του Ούλμο (του Άρχοντα των Υδάτων, ένας από τους Βάλαρ), θα τους μετέφερε στις Αθάνατες Χώρες.
Ο λαός των Τελέρι, με αρχηγούς τον Ελγουε και τον αδελφό του Όλγουε ήταν ο πολυπληθέστερος, προχωρούσε αργά και δεν πρόλαβε το πρώτο πέρασμα του νησιού. Στη διαδρομή πολλοί, επηρρεασμένοι από διαφορετικά γεγονότα, άλλαξαν γνώμη και παρέμειναν στη Μέση Γη.
Πρώτοι οι Νάντορ με αρχηγό τον Λένγουε κατευθύνθηκαν νότια προς την κοιλάδα του ποταμού Άντουϊν. Κάποιοι άλλοι περίμεναν τον Έλγουε, που είχε χαθεί στο μαγεμένο δάσος Νταν Έλμοθ, και όταν αυτός επέστρεψε μαζί με την Μέλιαν, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του ποταμού Σίριον και έγιναν οι Σίνταρ (Τα Γκρίζα Ξωτικά).
Μια Τρίτη ομάδα έφτασε στις ακτές της Μεγάλης Θάλασσας και εκεί συνάντησαν τον Όσσε, τον Μάϊα των κυμάτων (Οι Μάιαρ ήταν κάτι σαν θεοί χαμηλότερης βαθμίδας) που τους μετέδωσε την αγάπη του για τις ακτές της Μέσης Γης. Παρέμειναν στο Φάλας με αρχηγό τον Κίρνταν τον Ναυπηγό και είναι γνωστοί ως Φαλάθριμ. Οι υπόλοιποι ανέβηκαν στο Τολ Ερέσσεα και αναχώρησαν.
Ακολούθησαν πολλές χιλιάδες χρόνια γαλήνης, ανάπτυξης και δόξας για τα Ξωτικά και από τις δύο πλευρές της Μεγάλης Θάλασσας. Οι Βάνυαρ και οι Νόλντορ κατοικούσαν στην Τίριον, τη πόλη με τους διαμαντένιους πύργους, πάνω στο λόφο Τούνα, στο κέντρο του Καλακίρυα, του Περάσματος του Φωτός. Οι Τελέρι ήταν μοιρασμένοι ανάμεσα στο μαργαριταρένιο λιμάνι των κύκνων, το Αλκουαλόντε, και την περίφημη πόλη Αβαλλόνε, στο νησί Τολ Ερέσσεα που ήταν πια τοποθετημένο κοντά στις ακτές του Άμαν.
Όντας σε συνεχή επαφή με τους Βάλαρ, διδάσκονταν από αυτούς και έτσι έγιναν τα σοφότερα, ικανότερα και πιο αρχοντικά από τα Παιδιά του Ιλούβαταρ. Εν τω μεταξύ, οι Σίνταρ ζούσαν ακόμα κάτω από το φως τον αστεριών, αλλά η Μέλιαν των Μάιαρ, που είχε πάρει πια υλική μορφή και ήταν σύζυγος πλέον του Έλγουε-Θίνγκολ, ζωντάνεψε τα δάση και τις πεδιάδες του Μπελέριαντ και έδωσε μεγάλη γνώση και σοφία στο λαό της.
Όμως ο Μέλκορ ελευθερώθηκε, κατέστρεψε τα Δέντρα του Βάλινορ και έκλεψε τα Σίλμαριλλ (τα μαγικά πετράδια, φτιαγμένα από το ίδιο το Φως των Βάλαρ) από τον Φέανορ τον γιό του Φίνγουε. Οι Νόλντορ επαναστάτησαν κατά των Βάλαρ: Ξωτικό έσφαξε Ξωτικό και η κατάρα του Μάντος έπεσε βαριά πάνω τους.
Ακολούθησαν τον Μέλκορ ή Μόργκοθ, όπως τον ονόμασαν πίσω στη Μέση Γη, και ορκίστηκαν να μη σταματήσουν σε τίποτα αν δεν πάρουν πίσω τον θησαυρό τους. Έτσι άρχισαν οι ατελείωτοι, αιματοβαμμένοι πόλεμοι του Μπελέριαντ, την Πρώτη Εποχή, που σιγά-σιγά παρέσυραν και τους Σίνταρ στη δίνη τους και έφεραν την πτώση και την καταστροφή όλων των περίφημων βασιλείων τους. Με πανουργία και μίσος ο Μόργκοθ έσπειρε μίσος ανάμεσα στα Ξωτικά και τους Νάνους.
Ακόμα και με τους Ανθρώπους, που στο μεταξύ είχαν ξυπνήσει και είχαν στενή φιλία με τα Ξωτικά, τους έφερε σε αντιπαράθεση. Δράκοι και Μπάλρογκ έσπερναν τον τρόμο και την καταστροφή, στρατιές από Ορκ παραμόνευαν κάθε πέρασμα. Μεγάλες πράξεις ηρωισμού και αυταπάρνησης από Ξωτικά και Ανθρώπους έγιναν τότε. Όλα είναι γραμμένα στο έπος Σιλμαρίλλιον.
Οι Βάλαρ δεν επενέβαιναν, πιστοί στον όρο που είχαν θέσει στους Νόλντορ. Χρειάστηκε το θάρρος και το πείσμα ενός Ξωτικό-Ανθρώπου (από πατέρα Άνθρωπο και μητέρα Ξωτικό), του Εαρέντιλ, που πάλεψε με τις θάλασσες, έφτασε στο Βάλινορ και τους ικέτεψε, για να ξεσπάσει ο Πόλεμος της Οργής, που είχε σαν αποτέλεσμα την εκδίωξη του Μέλκορ έξω από τους Κύκλους του Κόσμου, αλλά και την απόλυτη καταστροφή του Μπελέριαντ. Αυτό ήταν και το τέλος της Πρώτης Εποχής.
Όσα Ξωτικά επέζησαν και δεν θέλησαν να ακολουθήσουν τους Βάλαρ πίσω στο Άμαν, συγκεντρώθηκαν στο Λίντον με Υψηλό Βασιλέα όλων των Ξωτικών, τον Γκιλ-Γκάλαντ.
Κάποια άλλα δημιούργησαν καταφύγια, όπως το Ίμλαντρις του Έλροντ, το Λοθλόριεν της Γκαλάντριελ και το Βασίλειο του Δάσους του Μίρκγουντ του Θράντουϊλ.
Αυτά διασώθηκαν καθ' όλη την διάρκεια της Δεύτερης και Τρίτης Εποχής και εξελίχθηκαν σε κέντρα μεγάλης γνώσης και σοφίας, όπου διατηρήθηκε το πνεύμα των Ξωτικών αλλά και υποστήριξης στους επερχόμενους αγώνες των Ανθρώπων κατά του Κακού, που πλέον είχε προσωποποιηθεί στον Σάουρον τον υπαρχηγό του Μέλκορ που είχε ξεφύγει.
Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τα Ξωτικά στη Μέση Γη, καθώς πολλά έμπαιναν στα καράβια του Κίρνταν και εγκατέλειπαν τον κόσμο για την γαλήνη των Αθάνατων Χωρών. Τα τελευταία Ξωτικά αποδέχτηκαν την έλευση της Εποχής των Ανθρώπων στο τέλος της Τρίτης Εποχής, μετά την καταστροφή του Ενός Δαχτυλιδιού, οπότε και αναχώρησε από τα Γκρίζα Λιμάνια το τελευταίο καράβι για το Βάλινορ.
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
