| aposperittis | Date: Κυριακή, 05-ΙΑΝ-2014, 1:50 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| Με τον όρο προμνησία ορίζεται η ιδέα, η αντίληψη, ακόμη και η πεποίθηση πως μια κατάσταση έχει επαναβιωθεί στο παρελθόν.Γνωστή είναι σαν Déjà vu, (στη γαλλική γλώσσα σημαίνειεκείνο που έχει ιδωθεί).
Η συναισθηματική ακολουθία που ενεργοποιείται με την προμνησία ενέχει το στοιχείο του απρόσμενου, με λήμματα που ξενίζουν ονειρικά, αν και μοιάζουν γνωστά, σαν κάποια ζωντανή, πραγματική, προηγούμενη εμπειρία. Από τη στατιστική πλευρά, η προμνησία έχει δώσει ραντεβού κάποια στιγμή με την πλειονότητα των ανθρώπων. Η επιστημονική σκοπιά οδηγεί σε κάποιαν ανωμαλία των διεργασιών της μνήμης. Ο μη χρονικός προσδιορισμός παρελθόντος συμβάντος εντοπίζεται νευροφυσιολογικά στην αδυναμία χρονικής ανάκλησης γεγονότος.
Υπάρχουν αναγωγές της προμνησίας σε ατραπούς που σχετίζονται με σχιζοφρενικά και επιληπτικά φαινόμενα, οπότε οδηγιόμαστε σε διαταραχές νευρολογικής υφής, όπως εκείνες που προέρχονται από τα εγκεφαλικά ηλεκτρικά φορτία.Η εκμετάλλευση ή και η ενασχόληση με την υφή τέτοιων φαινομένων αποτελεί τακτική διαδικασία στη ζωή ανθρώπων που ασχολούνται με την παραψυχολογία, σε βαθμούς και επίπεδα δραστηριότητας από αστεία ως ενδιαφέροντα.
Η επιστημονική κοινότητα είναι μόνιμα υποχρεωμένη να συγκεντρώνει απτές αποδείξεις για την εξήγηση περιγραφών φαινομένων που σχετίζονται με τη μετενσάρκωση και την περιγραφή εικόνων και καταστάσεων, που δεν οφείλονται και δεν εξηγούνται με βάση τα αισθητήρια όργανα. Η καταγραφή των γεγονότων σχετίζεται με το χρονικό προσδιορισμό τους, οπότε, αν μιλάμε για περιγραφή που ανάγεται στο παρελθόν ή στο μέλλον, είναι απαραίτητο να εντοπίζεται επιστημονικά ο συνδετικός κρίκος, το εργαλείο εντοπισμού και εκφοράς της σχετικής πληροφορίας που περιγράφει το άτομο.
Το βέβαιο είναι πως η επιστήμη οφείλει την ισχύ της όχι φυσικά στην υπόθεση, αλλά στην τεκμηρίωση. Ό,τι όμως δεν αποδεικνύεται δεν σημαίνει και πως δεν υφίσταται. Ψάχνουμε πάντα για το τι υφίσταται, (στέκεται από κάτω…), και μόλις εντοπιστεί εμφαίνεται ως και εμφανέστατο…Βέβαια έχουν αλλάξει αρκετά σχετικές με την προμνησία θεωρήσεις, όπως εκείνη που έλεγε πως οφείλεται σε παραστάσεις που η διαδρομή τους από το ένα μάτι στον εγκέφαλο ήταν λίγα μικροδευτερόλεπτα μεγαλύτερη από εκείνη των παραστάσεων που έφταναν στο άλλο μάτι. Στο Leeds, επιστήμονες είχαν διαπιστώσει πως ένας τυφλός εκδήλωνε προμνησία μυρίζοντας, ακούγοντας και αγγίζοντας κάποια αντικείμενα.
Στο περιοδικό Brain and Cognition δημοσιεύτηκε πως ένας άνδρας που ξεκούμπωνε το φερμουάρ του σακακιού του ακούγοντας μιαν ορισμένη μουσική, ή που συζητούσε στο εστιατόριο κρατώντας ένα δίσκο, προκαλούσε εκείνες τις στιγμές φαινόμενα προμνησίας σε τυφλό. Ο ερευνητής Akira O’Connor, (Ινστιτούτο Ψυχολογικών Επιστημών του πανεπιστημίου του Leeds), αναφέρει πως η παλιά εξήγηση που σχετίζεται με την καθυστέρηση που οφείλεται στην οπτική οδό δεν επιβεβαιώνεται από τις παρατηρήσεις. Το κυριότερο εμπόδιο στη σχετική έρευνα του φαινομένου είναι πως τα σχετικά συμπτώματα δεν εμφανίζονται με παραγγελία και δεν προκαλούνται με βάση προφανή τάξη πραγμάτων.
Ο Ο’Connor ισχυρίστηκε πως τέτοια φαινόμενα μπορεί να προκαλούνται και όταν μια περιοχή του εγκεφάλου σχετική με την οικειότηταδιαρρηγνύεται. Σε πείραμα, ζητήθηκε από μερικά άτομα να θυμηθούν λέξεις και μετά τα υπνώτισαν, για να ξεχάσουν τις λέξεις. Μετά τους έδειξαν τις ίδιες λέξεις για να τους προκαλέσουν την εντύπωση πως τις έχουν κάπου ξαναδεί. Περίπου τα μισά άτομα στο πείραμα ανέφεραν πως ένιωσαν κάτι παρόμοιο με την προμνησία.Μια αρκετά καταληπτή περιγραφή για τα φαινόμενα της προμνησίας δίνεται σε δημοσιευμένο κείμενο, αν φανταστούμε τον εγκέφαλο σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή: κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, ο υπολογιστής αυτός “αποθηκεύει” στην μνήμη του όλα όσα συμβαίνουν, σαν “αρχεία” με ημερομηνίες. Μέσα στη μνήμη του βρίσκονται δισεκατομμύρια αρχεία, που όλα τα παίρνει σαν παλιά. Κάθε αρχείο “παλιώνει” μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και συνέχεια καταχωρούνται καινούργια.
Το Deja vu είναι μια μικρή και προσωρινή βλάβη, στην οποία ο υπολογιστής, αντί να αποθηκεύσει το καινούργιο αρχείο σαν καινούργιο, “μπλοκάρει” και το αναγνωρίζει σαν παλιό που ξανανοίχτηκε μόλις, σαν ανάμνησηδηλαδή. Κι έτσι, ενώ εμείς θα έπρεπε να αισθανόμαστε πως κάτι συμβαίνει αυτήν τη στιγμή για πρώτη φορά, μας δίνεται η εντύπωση πως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν και το ξαναζούμε ίδιο και απαράλλαχτο πάλι.Υπάρχει και η εξήγηση της ανάκλησης ξεχασμένου λήμματος της μνήμης. Δεν είναι ίδιο με το “ζωντανό” λήμμα της στιγμής. Διαθέτει κοινά γνωρίσματα. Από αυτά κάποιο ενεργοποιεί την ανενεργή μνήμη.
Μπορεί κάποιος, πριν από πολύ χρόνο, να εντυπωσιάστηκε από μια πολύ ωραία, καλοδουλεμένη, καλλιτεχνική ταμπέλα, που είδε σε κτήριο. Αν περάσουν πολλά χρόνια χωρίς οπτική επαφή με την ταμπέλα, θα την ξεχάσει. Σε περίπτωση που συμβεί, σε άλλο χώρο, να δει ο ίδιος άνθρωπος ταμπέλα με οπτικά πολύ συγγενικά με της πρώτης ταμπέλας στοιχεία, που αστραπιαία μπορεί να ενεργοποιήσουν “βίαια” την ανάκληση του λησμονημένου αντικειμένου της μνήμης, είναι πιθανό τα δύο ετερόχρονα γεγονότα να μπερδευτούν, με τα στοιχεία του παρελθόντος να εκδράμουν αφηνιασμένα στο παρόν λήμμα.
Οι “συγγενείς” αυτές παραστάσεις διόλου αποκλείεται να διασυνδέονται και ονειρικά, (η μία να είναι πραγματική και η άλλη ονειρική, από κάποιο όνειρο)…Η άποψη πως, μέσω του ενστίκτου, (πολλές φορές μάλιστα του πανίσχυρου της αυτοσυντήρησης), είναι δυνατό να προκύψει προφητεία, (προ-φημί: προλέγω), στη διάρκεια του ύπνου, σαν όνειρο, έχει επίσης υποστηριχτεί. Με παρόμοιο τρόπο, η μνήμη είναι σε θέση να επανενεργοποιήσει παλιό, ακόμη και παμπάλαιο ξεχασμένο όνειρο…Με την προϋπόθεση της αποδοχής μετεμψυχωτικών δεδομένων, τα λήμματα της νόησης μπορεί να είναι εικόνες από προηγούμενη/νες ζωή/ές.
Η μετενσάρκωση δηλαδή ενέχει εξηγήσεις που σχετίζονται με ερεθίσματα που ενεργοποιούν δεδομένα της μνήμης από προηγούμενες ζωές.Αξιοσημείωτο είναι το ότι η προμνησία που παρατηρείται στα μικρά παιδιά πάρα πολλές φορές πλησιάζει στα χωράφια των μυστικιστικών θεωρήσεων. Στους ενήλικες παρατηρούνται φαινόμενα προμνησίας που εξηγούνται με την ψυχολογική και γενικά με την επιστημονική θεωρία. Έφηβοι και άτομα τρίτης ηλικίας εμφανίζουν προμνησία που συνάδει με την “προφητική” θεωρία. Η ηλικία του ανθρώπου σίγουρα επηρεάζει τη λειτουργία του εγκεφάλου όπως και των συναισθημάτων. Η προμνησία είναι “φαινόμενο” του ανθρώπινου ιδιοσκευάσματος. Ο κόσμος των ονείρων είναι δικός μας. Και η ζωή μας είναι ένα όνειρο. Λαχταράμε να μη συντριφτεί και καταρρέουμε όταν καταρρέουν τα όνειρά μας.
Πιανόμαστε από αυτά, ακόμη και από ένα-ένα, όπως ακριβώς όταν γαντζωνόμαστε από περβάζι σε περβάζι για να μην πέσουμε στο δρόμο από τον τρίτο όροφο. Στην πραγματικότητα, αδιάλειπτα και ορμητικά μας διακατέχει ένα μεγάλο, ατελές, (χωρίς τέλος, και χωρίς αρχή μάλλον…), όνειρο. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να υποστηρίζουμε, στην πραγματικότητα είναι ψαχτήρι. Κάτι σαν το Google… Στην ουσία ο άνθρωπος έχει τον περισσότερο χρόνο κλειστά τα μάτια του.
Ονειρεύεται… Κι όταν τα ανοίγει, ψάχνει μόνιμα ολόγυρα να δει μήπως υπάρχει κάτι σαν τους θησαυρούς του ονείρου του. Στην πραγματικότητα δεν βλέπει πολλά, μα ένα όνειρο. Και όχι με ευτυχισμένο τέλος. Μα χωρίς τέλος. Δεν είναι δυνατό να υπάρχει τέλος ευτυχισμένο, αφού δεν υπάρχει τέλος. Τέλος υπάρχει μόνο εδώ. Δεν υπάρχειλίγο πιο κει… Η δυστυχία είναι η πεποίθηση πως μετά το εδώ δεν υπάρχει πιο κει. Η ευτυχία είναι πως υπάρχει μόνο τοπαντού. Κι όταν μπορείς να πηγαίνεις παντού, δεν μπορεί παρά να το κάνεις πάντα. Έχουμε λοιπόν όλοι ανίατη προμνησία! Όταν μας εκδηλώνεται, είναι επειδή δεν εξοικειωνόμαστε με το χρόνο. Που κι αυτός δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και δεν εξοικειωνόμαστε και μ’ αυτόν για πολύ. Τον ενεργοποιούμε όποτε θέλουμε να θυμόμαστε τη σκλαβιά μας απέναντι στο άχρονο, ατελές χάος του κόσμου μας.
Η προμνησία μοιάζει να μας θυμίζει τα φτερά μας. Την “αρρώστια” που ονομάζεται φαντασία. Την πιο όμορφη ίσως αρρώστια των εμβίων. Όσα δεν τη διαθέτουν, μετρούν τον ανύπαρκτο για το ελεύθερο πνεύμα χρόνο.
Χρόνος δ’ αμαυρεί πάντα και εις λήθην άγει: όλα τα σβήνει και τα οδηγεί στη λησμονιά ο χρόνος, Ευριπίδης
Ως μέγα το μικρόν, εν καιρώ διδόμενον, δοκεί: στην κατάλληλη στιγμή όταν δίνεται το μικρό δώρο, φαίνεται μεγάλο, Πυθαγόρας
Χρόνου φείδου: μη σπαταλάς το χρόνο, Μένανδρος
Ό,τι μέλλετε πράττειν ευθύς και μη αναβολάς πράττετε: ό,τι σκοπεύετε να κάνετε να το κάνετε γρήγορα και να μην το αναβάλλετε, Θουκυδίδης
Ο χρόνος απάσης οργής εστί φαρμακον: ο χρόνος είναι φάρμακο για την οργή, Κριτίας
Και τέλος: Η παιδική ηλικία είναι η αφετηρία του χρόνου των ανθρώπων και τα γηρατειά με το θάνατο το τέλος. Ο ανθρώπινος χρόνος όμως σε σχέση με το συνολικό είναι ελάχιστος, Πλάτων
Τι να εννοεί άραγε λέγοντας “με το συνολικό”…;
Και τι να εννοεί ο Ευριπίδης με το τις δ’ οίδεν ει το ζην εστί καταθανείν, το καταθανείν δε ζην: ποιος ξέρει αν είναι θάνατος η ζωή και αν είναι ζωή ο θάνατος
Ο Στοβαίος λέει πως όταν ο Θαλής είπε πως δεν διαφέρει ο θάνατος από τη ζωή σε τίποτε, κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν πεθαίνει και του απάντησε “επειδή δε διαφέρει σε τίποτε από το να ζεις”.
Μήπως και ο Θαλής εκείνη την ώρα έπαθε Déjà vu;
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
