|
ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ
|
|
| margarita | Date: Τρίτη, 19-ΦΕΒ-2013, 7:34 PM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Ιερά Ελλάς
-)(- MAIANΔΡΟΣ.
Η χειρώνειος ή μαιάνδριος λαβή.
.
Ο βασιλιάς Πηλέας, ένας θνητός, νίκησε και παντρεύτηκε την θεά. Θέτιδα. Η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία. Όταν ένα βράδυ ο Πηλέας είδε την θεά να χορεύει την ερωτεύτηκε, αλλά πως μπορούσε αυτός θνητός ν’ αποκτήσει τη Θέτιδα που ήταν μια θεά; Ρώτησε τον σοφότατο... Χείρωνα που κατοικούσε ψηλά στο Πήλιο. «Εκείνος τον ορμήνεψε στο ίδιο μέρος σαν τη δει, τη νύχτα να χορεύει, να την αρπάξει όσο γίνεται σφιχτά στην αγκαλιά του». Να μην αφήνει τη λαβή όσο εκείνη κι αν άλλαζε μορφές: «κι ας γίνει φίδι, λιοντάρι ή φωτιά, νερό για να ξεφύγει». Ο Πηλέας στο πάθος του για τη θεά ξεπέρασε και νίκησε καρτερικά όλες τις θυμωμένες μεταμορφώσεις της, κρατώντας την με μια λαβή σφιχτά στην αγκαλιά του.Ο Πηλέας νικά την πεντάμορφη θεά χρησιμοποιώντας τη “Χειρώνιο λαβή”, τον μαίανδρο, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο.Η χειρώνειος λαβή έμεινε στην ιστορία και χρησιμοποιείται ακόμα στο άθλημα της πάλης για να δέσει ο ένας αντίπαλος τον άλλο.
. Σημειώνουμε εδώ, ότι ο συσχετισμός της λαβής αυτής, ή μια χούφτα γαντζωμένη μεσ’ στην άλλη, που σαφώς σχηματίζει το διάσημο ελληνοπρεπές γραμμικό σύμβολο του μαίανδρου, είναι εδώ ολοφάνερος. Δε βλέπω όμως πουθενά να σχολιάζεται έτσι, αυτός ο ολοφάνερος παραλληλισμός, που τόσο τιμά τον «παγκόσμια γνωστό ελληνικό Μαίανδρο», που απλά είναι γνωστός μόνο, ως ένα πανέμορφο διακοσμητικό γραμμικό εφεύρημα και όχι ως πιθανό ιερό σύμβολο ανύψωσης του ανθρώπου στο βάθρο του ισάξιου αντιπάλου των "θεών". Η μαιάνδριος ζεύξη των χειρών, είναι εξαίρετος συμβολισμός κάθε ηρωισμού και αξιοσύνης.
Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφιακών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλούσαν την συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων! Το μεγαλειώδες σχηματικό σύνθημα ότι και οι θεοί ηττώνται! Ο Μαίανδρος λοιπόν ήταν πιθανότατα η γραφική παράσταση της θεϊκής ήττας, από ψυχωμένους θεομάχους ήρωες!
Την "μαιάνδριο λαβή", όπως δικαίως πλέον θα πρέπει να την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται τονισμένη ξεκάθαρα στην αριστουργηματική αυτή απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα, σε αγγειογραφία του 550 π.χ!
Δεν πρέπει επίσης να είναι τυχαίο, ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, ή υπέρμετρο ηρωισμό, συχνά στεφανώνονται από μαίανδρο!
Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Ένα υπέροχο σχηματικό σύνθημα, της υποχρέωσης σε υποχώρηση των εξουσιαστικών "θεών", ιερατείων και θρησκειών.
Αν μάλιστα σωστά υποθέτουμε ότι οι ερωτήσεις και οι ερμηνείες, είναι τα δυο χέρια των σοφών. Τότε η μαιάνδριος πεμπτουσία, δεν είναι άλλη απ' την αδιάσπαστη αλυσίδα ερωτήσεων και ερμηνειών, που αχρηστεύουν τους θεοποιημένους αινιγματοποιούς, μαζί με τα αινίγματά τους!
Μπορεί σαν λαός (αυτό αφορά μόνο τους σημερινούς έλληνες) να πάσχουμε (επειδή κάποιοι έτσι το θέλουν) από βαριά ιστορική αμνησία, δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να αφαιρούμε επίμονα αξία απ’ τους συμβολισμούς των προγόνων μας, επιμένοντας με πάθος σε τυχάρπαστες ερμηνείες που κάποιοι εντελώς αβασάνιστα πρότειναν υποτιμώντας βάναυσα τον εξαίσιο αυτόν ιερό συμβολισμό.
Ο μαίανδρος είναι ένα γραμμικό παράγγελμα των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο! Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου "χέρια" κρατάς το μυστικό της ήττας των καταδυναστευτών σου. Και αν μόνο τα δικά σου "χέρια" δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αδιάσπαστο αρμονικό σύνολο, ελληνοπρεπούς, μαχητικής, μαιανδρικής αλυσίδας, επιθετικών ερωτήσεων και απομοιθοποιητικών ερμηνειών!
Αυτή είναι και η αποτελεσματικότερη μάχη ενάντια σε κάθε αυθαίρετης εξουσίας!
Ο ιερός μαίανδρος είναι ένα αιώνιο σύμβολο νίκης, που το χαρίζει η ελληνική αρχαιότητα στην πανανθρώπινη ελπίδα της τελικής απελευθέρωσης απ’ τη δουλεία όλων ανεξαιρέτως των αρχαίων και νεότερων "θεών".
Του Μιχάλη Καλόπουλου
Απ' το βιβλίο του "ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΑ
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Αθηναίος | Date: Τρίτη, 19-ΦΕΒ-2013, 7:40 PM | Message # 2 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| Ωραίο σχόλιο με σωστή αποκωδικοποίηση του Μαιάνδρου!
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
|
| |
| |
| alkistis | Date: Τρίτη, 19-ΦΕΒ-2013, 8:23 PM | Message # 3 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Special User
Messages: 1316
Status: Offline
| Πολύ καλό Μαργαρίτα!
"Η συνείδηση είναι το βάθος του ανθρώπου. Η Αγάπη είναι το πλάτος του..."
|
| |
| |
| margarita | Date: Τρίτη, 19-ΦΕΒ-2013, 8:30 PM | Message # 4 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| ευχαριστώ !!!!
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Τρίτη, 19-ΦΕΒ-2013, 8:34 PM | Message # 5 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Quote (margarita) Η χειρώνειος λαβή. 
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Πέμπτη, 21-ΦΕΒ-2013, 8:13 PM | Message # 6 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Αυτόχθονες Έλληνες
Πέμπτη, 13 Δεκεμβρίου 2012
ΟΙ ΦΑΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΟΥΣ
"Πριν την Υπέρεια, την απλόχωρη πατρίδα οι Φαίακες είχαν
και με τους Κύκλωπες συνόρευαν, που νόμο δεν κρατούσαν,
μόν' τους ρήμαζαν, τι στη δύναμη τρανότεροι λογιούνταν".
ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΤΩΝ ΦΑΙΑΚΩΝ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΠΑΝΤΟΥ! «Πες μου, την πατρίδα σου, τον δήμο σου και την πόλη σου για να σε πάνε εκεί κατ’
ευθείαν τα καράβια μας που έχουν σκέψη και νου. Γιατί δεν έχουν τα
καράβια των Φαιάκων κυβερνήτες, ούτε και πηδάλια, σαν όλα τα άλλα πλοία,
αλλά γνωρίζουν από μόνα τους τη σκέψη και τις διαθέσεις των ανθρώπων και
ξέρουν τις πόλεις όλων, ως και τα καρπερά χωράφια ξέρουν κι είναι τόσο
γοργά, ώστε ταχύτατα περνούν τις θάλασσες καλυμμένα με πυκνή ομίχλη και
καταχνιά, κι ούτε φοβούνται πως θα χαθούν ή θα πάθουν κανένα κακό». (Οδ. θ΄555-569)
Στην ελληνική μυθολογία οι Φαίακες (Φαίηκες στην ιωνική διάλεκτο, π.χ. στον Όμηρο, Φαίαξ ή Φαίηξ στον ενικό αριθμό) ήταν ένας λαός γνωστός ιδιαίτερα από τον Όμηρο για τη ναυτοσύνη του («ναυσικλυτοί»). Οι Φαίακες ήταν οι αγαπημένοι των θεών και φίλοι των ανθρώπων. Αναφέρεται ότι αρχικώς κατοικούσαν στην απομακρυσμένη Υπέρεια, στα πέρατα του κόσμου. Ως συγγενείς των θεών, αποκαλούνταν «αγχίθεοι», όπως οι Κύκλωπες και οι Γίγαντες. Μια εποχή που βασιλιάς τους ήταν ο Ναυσίθοος, οι Φαίακες εκδιώχθηκαν από την Υπέρεια από τους Κύκλωπες και μετοίκησαν
σε ένα νησί, τη Σχερία, που αποκλήθηκε από αυτούς και «Νήσος των Φαιάκων», ενώ από τους περισσότερους ταυτίζεται με τη σημερινή Κέρκυρα (κάποιοι πάντως έχουν υποστηρίξει ότι ήταν η Ίσκια της Ιταλίας ή η Κρήτη). Εκεί έχτισαν πόλη και ναούς με βασιλιά τους τον Αλκίνοο, τον γιο του Ναυσιθόου.Οι Φαίακες διακρίνονταν για τη φιλοξενία τους, όπως την περιγράφει ο Όμηρος μετά τη διάσωση του Οδυσσέα από τη Ναυσικά στη «Νήσο των Φαιάκων». Ο βασιλιάς τους εμφανίζεται να κυβερνά ως πρόεδρος
ενός συμβουλίου αποτελούμενου από 12 άλλους άρχοντες, ως ίσος προς
εκείνους και όχι ως μέλος μιας ανώτερης τάξεως [1]. Οι Φαίακες ήταν ειρηνικός λαός που αποστρεφόταν τον πόλεμο, εργατικοί
και εύθυμοι, αγαπούσαν το καλό φαγητό, τα λουτρά, τον έρωτα, τα
τραγούδια και τον χορό. «Η εντολή αυτών είναι να παραπέμπωσιν ακινδύνως εις την πατρίδα των πάντας τους προς αυτούς πλέοντας», πράγμα το οποίο κατόρθωναν με τα θαυμαστά πλοία τους. Τα πλοία αυτά δεν
είχαν κουπιά, ούτε πηδάλιο και διέτρεχαν τη θάλασσα σαν να ήταν φτερωτά
(Οδύσσεια, η 34-35), προικισμένα με αυτό το χαρακτηριστικό από τον θεό Ποσειδώνα, ενώ είχαν νου και μυαλό ανθρώπινοΟ Οδυσσέας στην Αυλή του Αλκινόου (Yδατογραφία της Σκηνής του San Giacomo) ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΑΡΧΩΝ ΡΟΜΠΟΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΝΑΥΣΙΠΛΟΪΑΣ
Πες μου, την πατρίδα σου, τον δήμο σου και την πόλη σου για να σε πάνε εκεί κατ’ ευθείαν τα καράβια μας που έχουν σκέψη και νου.
Στο αυτοματοποιημένο περιβάλλον που περιγράφει ο Όμηρος αναφορικά με τα
"έξυπνα" και γρήγορα πλοία των Φαιάκων χρησιμοποιούνται κάποια
συγκεκριμένα στάδια αναγνώρισης από κάποιον "ευφυη πράκτορα" μεσα στα
πλαίσια της ομηρικής αφήγησης:
αναφέρονται οι φωνητικές οδηγίες
"πες μου την ΠΑΤΡΙΔΑ σου, τον ΔΗΜΟ σου και την ΠΟΛΗ σου". (εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε,)
Οι όροι αυτοί είναι καταγεγραμμένοι πιθανόν στην βάση δεδομένων του
"εγκεφάλου" των πλοίων. Η απάντηση του Οδυσσέα, αν και δεν αναφέρεται
ρητά στον Όμηρο, θα μπορούσε βεβαίως να ήταν ότι είναι Ιθακήσιος. Στην
Βάση δεδομένων των πλοίων θα υπήρχε μέσα στις πολλές και η φωνητική
οδηγία "Ιθακήσιος" ή "εξ Ιθάκης" ή κάπως παραπλήσια.
Η φράση -τα καράβια μας που έχουν σκέψη και νου (αρχ.ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν)μπορεί να υποδηλώνει τον "ευφυή πράκτορα" στην προκειμένη περίπτωση.
-Γιατί δεν έχουν τα καράβια των Φαιάκων κυβερνήτες, ούτε και πηδάλια, σαν όλα
τα άλλα πλοία, αλλά γνωρίζουν από μόνα τους τη σκέψη και τις διαθέσεις
των ανθρώπων και ξέρουν τις πόλεις όλων, ως και τα καρπερά χωράφια
ξέρουν είναι πλοία ακυβέρνητα (χωρίς κυβερντητη). Φυσικό, αφού έχουν σκέψη και νου. Ξέρουν τις πόλεις όλων, ως και τα καρπερά χωράφια (είναι
καταχωρημένες στην βάση δεδομένων).
-είναι τόσο γοργά, ώστε ταχύτατα περνούν τις θάλασσες καλυμμένα με πυκνή ομίχλη και καταχνιά
Είναι γρήγορα τόσο που διασχίζουν θάλασσες με πυκνή ομίχλη ή αυτή η ομίχλη
περιβάλλει τα πλοία κατά το ταξίδι τους; Η ομίχλη στην δεύτερη περίπτωση
είναι η οπτικοποποίηση της ταχύτητας που αναπτύσσουν; Εδώ μπορούμε
επίσης να αναρωτηθούμε τα εξής: Είναι πλοίο (διαφορετικό όπως λέγει το κείμενο από όλα τα άλλα) ή είναι αεροσκάφος (και οπότε σίγουρα είναι διαφορετικό εξ ορισμού απ' όλα τα άλλα). Η ομίχλη
και η καταχνιά είτε είναι όντως ομίχλη και καταχνιά όπως αναφέρεται
(οπότε μπορεί να περιγράφει ταξίδι σε θάλασσες κοντά στον Αρκτικό Κύκλο)
είτε είναι σύννεφα που τα διασχίζει κατά το γοργό πέρασμά του.
-κι κι ούτε φοβούνται πως θα χαθούν ή θα πάθουν κανένα κακό
προφανώς έχουν ραντάρ και έτσι δεν παρεκκλίνουν από την πορεία τους και είναι έτσι φτιαγμένα που δεν παθαίνουν τίποτα. [/l] ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ ΒΡΑΧΟΓΡΑΦΙΑΣ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΛΟΙΟΥ ΑΠΟ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ [l]Η θεά 'Αθηνά, έχοντας καλύψει τον 'Οδυσσέα με την θεϊκή ομίχλη ώστε να είναι αόρατος από τούς άλλους, του λέει, μεταξύ άλλων, για τούς Φαίακες: « Αυτοί με εμπιστοσύνη στα γοργοκίνητα καράβια τους περνούν την απέραντη θάλασσα,
χάρισμα πού τούς έδωσε ό κοσμοσείστης. είναι τόσο γρήγορα τα πλοία τους,
σαν το φτερό και σαν την σκέψη »... (ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ η, στίχ, 34-36) Και εδώ τίθεται το ερώτημα: Να πρόκειται άραγε για ιπτάμενες μηχανές πού ταξίδευαν στον αέρα και στην θάλασσα και κινούνταν με την εφαρμογή φυσικομαθηματικών γνώσεων ανώτατου βαθμού, εφ' όσον κατά την φράση της θεάς ήσαν γρήγορα σαν την σκέψη ; " Ας δούμε όμως και ένα άλλο σχετικό απόσπασμα της «ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ» όπου παρέχονται περισσότερες λεπτομέρειες. 0 'Αλκίνοος, ζητώντας από τον 'Οδυσσέα πληροφορίες για την χώρα του και τον λαό του, του λεει: « Πες μου και την χώρα σου και τον λαό σου και την πόλη, για να πάρουν
προς τα εκεί κατεύθυνση τα πλοία και να σε πάνε, γιατί δεν υπάρχουν
κυβερνήτες στους Φαίακες, ούτε πηδάλια κι εκείνα πού έχουν τ' άλλα
καράβια, παρά τα πλοία τους ξέρουν τις διαθέσεις και τις σκέψεις των
ανθρώπων και γνωρίζουν τις πατρίδες όλων και τούς εύφορους αγρούς και
σαν πουλιά διαβαίνουν τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι
και συvvεφιά και ποτέ δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμία βλάβη ή v'
άφαvισθούv» (ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ θ, στίχ. 555- 564) Διακρίνεται σαφέστατα στα λόγια του 'Αλκινόου ότι τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν καμία σχέση, ούτε από άποψη μορφής, ούτε από άποψη λειτουργίας με τα συνηθισμένα αρχαία πλοία. Τα πλοία των Φαιάκων κινούνταν χωρίς ανθρώπους κυβερνήτες, δηλαδή ήσαν αύτο-κυβερνώμενα, ενώ ή αναφορά ότι αυτά.., γνώριζαν τις ανθρώπινες σκέψεις και τις πατρίδες όλων, μάς εμβάλλει την υποψία μήπως επρόκειτο για ιπτάμενες μηχανές (προϊόντα εφαρμογής υψηλής τεχνολογίας) πού ανίχνευαν τις σκέψεις και τις διαθέσεις όλων όσων επέβαιναν σε αυτές... 'Η επισήμανσης του 'Αλκινόου ότι αυτά διάβαιναν « σαν πουλιά τις θαλασσινές αποστάσεις, σκεπασμένα με σκοτάδι και συννεφιά » μάς υπενθυμίζει ότι αυτά είναι ιπτάμενα (βλέπε τι είπε ή 'Αθηνά στον 'Οδυσσέα γι ' αυτά ) ενώ ο «άήρ» ( το « θεϊκό σκοτάδι» ) και η «νεφέλη» ( «συννεφιά», «θεϊκή ομίχλη» ) μάς παραπέμπει κατά σαφή τρόπο στα ιερά όπλα των αθάνατων θεών, σε εφαρμογή θεωριών μαγνητικών πεδίων, οπωσδήποτε ανωτέρων από εκείνη την οποία υποτίθεται ότι «ανακάλυψε» ο «μέγας επιστήμων»' Αϊνστάιν... Και ή τελευταία αυτή παρατήρησης μας, σαφώς προκύπτει από την επισήμανση του 'Αλκινόου ότι «δεν υπάρχει φόβος να πάθουν καμία βλάβη ή ν' αφανισθούν », πράγμα πού βεβαίως δεν συνέβη με το αντιτορπιλικό «Λέων» ( «Πείραμα Φιλαδέλφειας» ) όπου όχι μόνον παρουσιάσθηκαν κατά τα λεγόμενα του δρ. Βαλεντάιν βλάβες στο πλοίο άλλά και επικίνδυνες συνέπειες στην υγειά όσων πήραν μέρος στο «πείραμα», (Βλέπε «Το τρίγωνο των Βερμούδων» και «Το Πείραμα της Φιλαδέλφειας» του Τσάρλς Μπέρλιτζ). Αυτό με αλλά λόγια σημαίνει ότι οι 'Αμερικανοί κατέχουν μόνο ένα τμήμα της γνώσεως του ιερού όπλου των αθάνατων Ελλήνων θεών πού φέρει τις ονομασίες κάποιας χαρακτηριστικής ιδιότητος του ( «άχλύς», «άήρ», «νεφέλη» ). Τα πλοία λοιπόν των Φαιάκων, οποιαδήποτε μορφή κι αν είχαν αυτά, είχαν την ικανότητα να
πηγαίνουν παντού, σε κάθε χώρα, εννοείται, φυσικά με την εφαρμογή υψηλής
τεχνολογίας και χωρίς να υπάρχει περίπτωσης να υποστούν κάποια βλάβη ή
καταστροφή... [/l] [/c][c] ΤΑΦΙΚΟ ΑΠΟ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ ΣΤΗΝ ΡΟΔΑ ΚΕΡΚΥΡΑΣ [l]
[/l][l]ΠΕΡΙ ΦΑΙΑΚΩΝ
Η λέξη φαιός σημαίνει σταχτής, σκούρος. Τι λοιπόν πιο λογικό από το να
αναφέρει τους σκουρόχρωμους κατοίκους της χώρας ως σκουρόχρωμους δηλαδή
Φαίακες. Επίσης οι Φαίακες αν και μετέχουν της ελληνικής παιδείας και
αυτό φαίνεται:
α) Από την γλώσσα μια και ο Οδυσσέας συνεννοείται άριστα μαζί τους.
β) Από την κουλτούρα μια και ο Δημόδοκος τραγουδά τα του Τρωικού πολέμου.
Φαίνεται όμως ότι οι Φαίακες βρίσκονται πολύ μακριά από τον ελλαδικό χώρο γιατί
δεν γνωρίζουν την χώρα του Οδυσσέα και ούτε πως να πάνε εκεί.Αν οι
Φαίακες ήτανε οι Κερκυραίοι υπήρχε περίπτωση να μην γνωρίζουν την Ιθάκη;
Εκτός όμως από τις ενδείξεις αυτές έχουμε και τις παρακάτω από τα λεγόμενα του Ομήρου:
α) Οι Φαίακες είναι λαός που εξαρτάται από τον Ποσειδώνα. Προφανώς νησί σε ανοικτή θάλασσα
β) Το πλοίο των Φαιάκων που κατά τον Όμηρο έτρεχε με ταχύτητα μεγαλύτερη
του γερακιού και αυτή η ένδειξη επιβεβαιώνετε από το ότι το πλοίο τους
έτρεχε με την μύτη σηκωμένη όπως κάνουν τα σύγχρονα ταχύπλοα. Άρα η
απόσταση των 24 ωρών που διέτρεξε περίπου το πλοίο μέχρι να φτάσει στην
Ιθάκη αντιστοιχεί σε μια πολύ μεγάλη απόσταση πολλαπλάσια της αποστάσεως
Κέρκυρα-Ιθάκη. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα βαριά σύγχρονα επιβατικά πλοία
κάνουν την απόσταση Ιταλίας-Ηγουμενίτσας σε λίγες ώρες ο συλλογισμός μας
οδηγεί σε έναν χώρο έξω από τις Ηράκλειες στήλες εκεί που
πιθανολογείται η τοποθέτηση της Ατλαντίδος.
Παραθέτουμε κείμενα από την Ιλιάδα που από την μια δείχνουν την υψηλή τεχνολογία των Φαιάκων και
από την άλλη το πόσο γρήγορα έτρεχαν:
[/l]
[l]
[/l][l]εἰπὲ δέ μοι γαῖάν τε· τεὴν δῆμόν τε πόλιν τε,
ὄφρα σε τῇ πέμπωσι τιτυσκόμεναι φρεσὶ νῆες·
οὐ γὰρ Φαιήκεσσι κυβερνητῆρες ἔασιν,
οὐδέ τι πηδάλι᾽ ἔστι, τά τ᾽ ἄλλαι νῆες ἔχουσιν·
ἀλλ᾽ αὐταὶ ἴσασι νοήματα καὶ φρένας ἀνδρῶν, καὶ πάντων ἴσασι πόλιας καὶ πίονας ἀγροὺς
ἀνθρώπων,
[/l][l]τὴ χώρα σου, τὸ δῆμο σου, νὰ νιώσουν τὰ καράβια,
νὰ βάλουν πλώρη κατακεῖ, ταξίδι σὰ σὲ πάρουν.
Γιατὶ δὲν ταξιδεύουνε οἱ Φαίακες μὲ ποδότες,
μηδ’ ἔχουν τὰ καράβια τους τιμόνια, καθὼς τ’ ἄλλα,
παρὰ μονάχα τους τὸ νοῦ μαντεύουνε τοῦ ἀνθρώπου, κι ὅλων τὶς χῶρες ξέρουνε καὶ τὰ παχιὰ χωράφια·
[/l][l] ΠΗΓΕΣ ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ STRANGE-AREA.BLOGSPOT.COM ΚΡΟΥΣΙΟΥ: ΛΕΞΙΚΟΝ ΟΜΗΡΙΚΟΝ, ΔΙΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟ ΤΗΝ 6Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΚΔ. ΥΠΟ Ι. ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ, ΕΚΔΟΣΗ
«ΒΙΒΛΙΕΚΔΟΤΙΚΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Δ. ΦΕΞΗ», ΑΘΗΝΑ 1901 EMMY PATSI-GARIN: ΕΠΙΤΟΜΟ ΛΕΞΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ, ΕΚΔ. ΟΙΚΟΣ «ΧΑΡΗ ΠΑΤΣΗ», ΑΘΗΝΑ 19 ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ corfu.gr
[/l][l]http://www.hellinon.net
Σημείωση από megistias o akarnan:
Την ταυτοποίηση της χώρας των Φαιάκων με την Κέρκυρα, μόνον όσοι
εξακολουθούν να θεωρούν τον Όμηρο και τον ήρωά του, πολυμήχανο Οδυσσέα,
αφελείς και ανόητους, μπορούν ακόμη να υποστηρίζουν. Και δυστυχώς, αυτό
εξακολουθεί να συμβαίνει με πολλούς Έλληνες «επίσημους» αρχαιολόγους και
ιστορικούς!!
Πέραν των οποιωνδήποτε εξεζητημένων γνώσεων, διά της απλής και μόνον λογικής, όποιος έχει απλές γνώσεις της ακριβολογίας του
Ομήρου και της ναυτοσύνης και θαλασσοκρατίας των Μινωϊτών και Μυκηναίων,
δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί, ότι οι Φαίακες δεν ζούσαν στο νησί της
Κέρκυρας, αλλά σε μία χώρα, η οποία τουλάχιστον ευρισκόταν εκτός της
λεκάνης της Μεσογείου. Προς τούτο αρκεί να παρατεθούν τα ακόλουθα δύο
επιχειρήματα:
Α) Εάν το νησί των Φαιάκων ήταν η Κέρκυρα, τότε και ο Όμηρος, αλλά προπάντων ο Οδυσσέας, δεν έπρεπε να είχαν καλή σχέση με την
θάλασσα και την γεωγραφία, αφού δεν αναγνώριζαν ένα νησί όμορο στο
βασίλειο της Ιθάκης, ενώ αναγνώριζαν την απέναντι από εκείνο χώρα των
Μολοσσών!! Μπορεί κανείς να φαντασθεί τον πολύπλαγχθο και πολυπράγμονα
Οδυσσέα, τον γνωρίζοντα «πολλών ανθρώπων άστεα», να μην αναγνωρίζει ένα
Ελληνικό βασίλειο ευρισκόμενο στην γειτονιά του; Αλλά αυτό, ούτε ως
ανέκδοτο δεν μπορεί κανείς να το ισχυρισθεί!!
Β) Εάν το βασίλειο των Φαιάκων ήταν η Κέρκυρα, τότε έπρεπε οι Φαίακες, ως Έλληνες, να
ακολουθήσουν τον πρώτο στην τάξη βασιλιά, τον κατέχοντα το σκήπτρο του
Διός, Αγαμέμνονα, στην εκστρατεία κατά της Τροίας, όπως έπραξαν όλοι οι
Έλληνες βασιλείς του στρατοπέδου των Αχαιών, ακόμη και ο βασιλιάς της
Κρήτης Ιδομενέας. Όμως οι Φαίακες φέρονται να μην έχουν άμεση, αλλά
έμμεση και ατελή γνώση του Τρωϊκού πολέμου και μάλιστα μία δεκαετία μετά
την λήξη του, όταν ο Οδυσσέας ναυαγεί στο νησί τους.
Δικαίως λοιπόν, εάν η χώρα των Φαιάκων τοποθετείται στην γήϊνη σφαίρα, πρέπει να
αναζητηθεί σε κάποιο νησί στις ακτές της Σχερίας (της Αμερικανικής
Ηπείρου), όπου από τα πανάρχαια χρόνια υπήρχαν αποικίες Ελληνικές, οι
οποίες πιστοποιούνται τόσο από τα αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά
ευρήματα, όσο και από γραπτές μαρτυρίες, από τις οποίες σημαντική θεωρώ
την μαρτυρία του Πλουτάρχου, στο έργο του «Περί του εμφαινομένου
προσώπου τω κύκλω της σελήνης», στο οποίο αναφέρονται εποικισμοί από
Έλληνες των ακτών της Βορείου Αμερικής και μάλιστα σε εποχές πρίν την
μετάβαση στην Σχερία του Ηρακλή.
ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ.
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Αθηναίος | Date: Πέμπτη, 21-ΦΕΒ-2013, 8:35 PM | Message # 7 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| Πάρα πολύ καλό και ολοκληρωμένο άρθρο. Με άριστη τεκμηρίωση των λεγομένων του!!
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
|
| |
| |
| margarita | Date: Κυριακή, 24-ΦΕΒ-2013, 9:41 PM | Message # 8 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| ΗΤΑΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ;Το υπερατλαντικό ταξίδι του Ηρακλέους02/22/2013 - 00:06
81
 Ιστορικό πρόσωπο που έφτασε ώς τον Καναδά ήταν ο Ηρακλής της ελληνικής
μυθολογίας, σύμφωνα με τον καθηγητή Γεωλογίας Ηλία Μαριολάκο.Έφτασε χίλια χρόνια πριν από τον Μεγάλο Αλέξανδρο στον Ινδό ποταμό. Πέρασε από την Αιθιοπία, έφτασε ώς τη Γροιλανδία και ίσως να
πάτησε πρώτος το πόδι του στην Αμερική. Ένας από τους πιο γνωστούς ήρωες
της παγκόσμιας μυθολογίας- ο Ηρακλής- δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος
υδραυλικός, μηχανικός και υδρογεωλόγος, όπως μαρτυρούν πολλοί από τους δώδεκα άθλους του, αλλά και ο πρώτος που έκανε πράξη την
παγκοσμιοποίηση και ο αρχιτέκτονας της μυκηναϊκής κοσμοκρατορίας, όπως
υποστήριξε χθες το βράδυ σε ομιλία του, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο
ομότιμος καθηγητής Γεωλογίας και μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού
Συμβουλίου Ηλίας Μαριολάκος.«Ο Ηρακλής δεν είναι ένα πρόσωπο για να διασκεδάζουν τα παιδιά. Ούτε η ελληνική μυθολογία ένα παραμύθι για έναν φανταστικό
κόσμο», λέει στα «ΝΕΑ» ο Ηλίας Μαριολάκος. «Ο Ηρακλής είναι ένα ιστορικό- και όχι μυθικό- πρόσωπο, ένας άγνωστος
μεγάλος κατακτητής, ήρωας- ιδρυτής πόλεων, πρώτος συνδετικός κρίκος του
κοινού πολιτισμικού υποστρώματος των Ευρωπαίων, του μυκηναϊκού και κατά
συνέπεια του ελληνικού πολιτισμού. Και η μυθολογία είναι η ιστορία του
απώτερου παρελθόντος των κατοίκων αυτού του τόπου, που πολύ αργότερα θα
ονομαστεί Ελλάς».Πρώτος στο μικροσκόπιο του καθηγητή μπήκε ο άθλος με την αρπαγή των βοδιών του Γηρυόνη, του τρικέφαλου και τρισώματου γίγαντα που ζούσε στα
Γάδειρα, το σημερινό Κάντιθ της Ισπανίας, κοντά στο στενό του Γιβραλτάρ.«Οι περισσότεροι πιστεύουν πως ο Ηρακλής ταξίδεψε ώς την Ιβηρική Χερσόνησο για να φέρει μια καλή ράτσα βοδιών στην Πελοπόννησο», εξηγεί ο κ. Μαριολάκος. «Αν διαβάσουμε με προσοχή τον Στράβωνα, που έζησε τον 1ο αι. π.Χ. όμως, θα
διαπιστώσουμε πως σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου δεν έχει βρεθεί τόσος
πολύς χρυσός, άργυρος, χαλκός και σίδηρος. Και τα βόδια δικαιολογούνται
διότι υπήρχαν μαρτυρίες ότι το “κοσκίνισμα” του χρυσού από την άμμο
γινόταν πάνω σε δέρματα βοδιών».Η ίδρυση δε της πόλης από τον Ηρακλή μνημονεύεται στον θυρεό της πόλης και σήμερα. Ο Ηρακλής ολοκληρώνει τον άθλο του και συνεχίζει βόρεια προς την
Κελτική και ιδρύει την Αλέσια (γνωστή και ως πόλη του Αστερίξ), το όνομα
της οποίας προέρχεται από τη λέξη άλυς (= περιπλάνηση). Πόλη με
στρατηγική σημασία, καθώς συνδέεται μέσω πλωτών ποταμών προς τη
Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τη Μάγχη και τη Βόρεια Θάλασσα, όπου ο Ιούλιος
Καίσαρας κατατρόπωσε τους Γαλάτες. Ακόμη ιδρύει το Μονακό και την
Αλικάντε - η ποδοσφαιρική της ομάδα ονομάζεται Ηρακλής.Τι γύρευε στη Γαλατία ο Ηρακλής; [i]«Χρυσό»,[/i] απαντά ο κ. Μαριολάκος, «αφού ο Διόδωρος μας λέει πως στη Γαλατία υπάρχουν
πλούσια χρυσοφόρα κοιτάσματα». Ο Ηρακλής όμως φέρεται- σύμφωνα με τον
Πλούταρχο- να έφτασε και ώς την Ωγυγία που απέχει πέντε ημέρες δυτικά
της Βρετανίας. «Πέντε ημέρες ισοδυναμούν με 120 ώρες. Αν η μέση ταχύτητα ενός πλεούμενου της εποχής ήταν 4 μίλια την ώρα, τότε η
απόσταση είναι 890 χλμ., άρα πρόκειται για τη σημερινή Ισλανδία και
συνέχισε ώς τη Γροιλανδία, ενώ το Κρόνιο Πέλαγος, που αναφέρεται,
σύμφωνα με τους υπολογισμούς ταυτίζεται με τον Βόρειο Ατλαντικό».«Για να φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (ήτοι τον χρυσό) ο Ηρακλής από την Αίγυπτο έφτασε ώς την Αιθιοπία κι έπειτα στον
Καύκασο- για να ζητήσει τη βοήθεια του Προμηθέα- και στη Λιβύη προτού
επιστρέψει στις Μυκήνες».Ο Ηρακλής έφτασε, σύμφωνα με τον καθηγητή Ηλία Μαριολάκο, ώς την Αμερική. «Στις πηγές διαβάζουμε πως εγκατέστησε ακολούθους του “ώς τον κόλπο που το
στόμιό του βρίσκεται στην ίδια ευθεία με το στόμιο της Κασπίας”. Ένας
κόλπος μόνον καλύπτει αυτές τις προϋποθέσεις: του Αγίου Λαυρεντίου στο
Τορόντο του Καναδά». Μαρτυράται δε πως έμειναν «σε νησιά που βλέπουν τον
ήλιο να κρύβεται για λιγότερο από μία ώρα για 30 ημέρες»- δηλαδή στον
πολικό κύκλο.Τι γύρευε εκεί; Η απάντηση βρίσκεται στα ευρήματα των ανασκαφών που γίνονται γύρω από τη λίμνη Σουπίριορ στο Μίτσιγκαν. Αρκεί να σκεφτείτε πως έχουν
εξορυχθεί πάνω από 500.000 τόνοι χαλκού στην περιοχή, όταν στην κατ΄
εξοχήν πηγή χαλκού- την Κύπρο- εξορύχθηκαν 200.000 τόνοι.Η εξόρυξη έγινε την περίοδο 2.450 π.Χ.- 1050 π.Χ., σταματάει ξαφνικά, όταν καταρρέει ο μυκηναϊκός πολιτισμός. Και όλα αυτά σε μια περιοχή
όπου οι γηγενείς βρίσκονταν στη λίθινη εποχή![Πηγή: Τα Νέα via ellinikoarxeio.com]Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Added (23-ΦΕΒ-2013, 8:03 PM)
---------------------------------------------
Ψηφιδωτό με παράσταση Διονύσου σε πάνθηρα. Γύρω στο 100 π.Χ. Δήλος, οικία των Προσωπείων.
O ΒΑΚΧΟΣ είναι ο θεός της μυστηριώδους νύχτας και, αντίθετα από τον
Απόλλωνα, είναι θεός του χειμώνα όπου ο σπόρος, ριγμένος βαθιά στη γη,
αρχίζει να αναπτύσσεται με τη βοήθεια του υγρού στοιχείου, επαγγελλόμενος σε όλους την άνοιξη. Γι’ αυτό στους
Δελφούς το χειμώνα σιγούσε ο Παιάνας, δηλαδή ο ύμνος προς τον Απόλλωνα
και έδινε τη θέση του στο Διθύραμβο, τον ύμνο προς το θεό Βάκχο.
Κάθε δυο χρόνια στους Δελφούς γινόταν μια γιορτή προς τιμήν του Βάκχου.
Oι Αθηναίες, που ήταν μυημένες στη θρησκεία του θεού αυτού, ξεκινούσαν
στα μέσα περίπου του Δεκέμβρη για τους Δελφούς. Έβγαιναν ομαδικά από την
πόλη, ντυμένες κατάλληλα και κρατώντας προσφορές και έκαναν πεζή αυτό
το μακρινό ταξίδι. Στο δρόμο στεφανώνονταν με κλαδιά κισσού, ή
βελανιδιάς, και στα χωριά απ’ όπου περνούσαν χόρευαν και υμνούσαν το
θεό.
Στους Δελφούς συναντούσαν και τις γυναίκες της Φωκίδας –γιατί μόνο γυναίκες λάβαιναν μέρος σ’ αυτή την ιεροπραξία– και όλες
μαζί προετοίμαζαν τη γιορτή. Καθώς έπεφτε η νύχτα, άναβαν τα δαδιά και
ξεχύνονταν στις πλαγιές του Παρνασσού χοροπηδώντας και κραυγάζοντας στα
πυκνά δάση. Κάτω από τη χειμωνιάτικη και θαμπή Σελήνη, οι δαιμονισμένοι
χτύποι των τυμπάνων και οι ήχοι των αυλών και οι ιαχές των γυναικών
δημιουργούσαν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα.
Oι Βάκχες, όπως λέγονταν οι ιέρειες του θεού, κρατώντας θύρσους (καλάμια τυλιγμένα με κισσό ή
κληματίδες, που στο άκρο τους ήταν σφηνωμένη μια κουκουνάρα) έτρεχαν με
ξέπλεκα μαλλιά σαν μανιασμένες ανάμεσα στα δέντρα, κάνοντας λατρευτικές
κινήσεις με τα χέρια τους, στα οποία ήταν τυλιγμένα φίδια και καλούσαν
το θεό να εμφανιστεί. Tο πρώτο μαύρο αγριοκάτσικο που συναντούσαν το
έπιαναν και ξεσκίζοντας το ζωντανό όπως ήταν, το έτρωγαν! Αυτή ήταν η
θεία ωμοφαγία, γιατί αυτό το μαύρο κατσίκι ήταν ο ίδιος ο θεός
ενσαρκωμένος.
O θεός που γεννιέται πρέπει να διαμελιστεί και να φαγωθεί. Έτσι οι λάτρεις του γίνονταν ένθεοι, δηλαδή αποχτούν τη
δυνατότητα να γίνουν κάποτε θεοί. Ένθεες λοιπόν και σε κατάσταση
έκστασης, αυτές οι μαινάδες φορούσαν το δέρμα του ζώου γύρω στο λαιμό
τους και συνέχιζαν το φρενιτιώδη χορό τους. Μερικές χτυπούσαν τύμπανα,
άλλες έπαιζαν αυλούς και άλλες χόρευαν χτυπώντας ντέφια και τραγουδούσαν
εμπνευσμένες από το Βάκχο.
OΙ ΑΡΧΑΙΟΙ Έλληνες πίστευαν πως ο Δίας μέσω του Βάκχου προσπάθησε να εισάγει στην ανθρωπότητα το
διονυσιακό στοιχείο της πνευματικής διαπότισης, της θείας πλησμονής και
της μεταμόρφωσης ή πνευματικής αναγέννησης που οδηγεί στη θέωση. Αυτό το
πέτυχε με τη συνεργασία της Σεμέλης. Αλλά αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά
που είχε αποπειραθεί κάτι τέτοιο. Πολλοί μιλάνε για δυο Βάκχους και
άλλοι για τρεις. Σύμφωνα με τον ιστορικό Διόδωρο τον Σικελιώτη, που
έζησε τον πρώτο αιώνα προ Χριστού, οι αρχαίοι πίστευαν πως υπήρχαν τρεις
Βάκχοι ή τρεις διαδοχικές ενσαρκώσεις του Βάκχου.
Έτσι, σύμφωνα με άλλη μυθολογική παράδοση, ο Βάκχος ήταν γιος του Δία και της
Περσεφόνης. O θεός μεταμορφωμένος σε φίδι, χώθηκε στο κρεβάτι της κόρης
και την κουλούριασε σε ερωτικό αγκάλιασμα. Ενωμένη με τον «Δράκοντα του
Αιθέρα» η Περσεφόνη συνέλαβε και γέννησε τον Διόνυσο-Ζαγρέα, το
«κερασφόρο βρέφος». Tο ότι εδώ παρουσιάζεται ο Βάκχος σαν βρέφος με
κέρατα έχει μεγάλη σημασία, γιατί ο θεός λατρευόταν και με το προσωνύμιο
Λικνίτης και οι λάτρεις του μετέφεραν τελετουργικά το «λίκνο», δηλαδή
ένα κάνιστρο ελλειψοειδές ανοιχτό στη μια άκρη που περιείχε ιερά και
άρρητα αντικείμενα σκεπασμένα με ένα ύφασμα: πάνω από το ύφασμα ήταν
σκορπισμένοι καρποί.
Σύμφωνα με αυτή την παράδοση, που προέρχεται από τους οπαδούς και μαθητές του Ορφέα, ο Διόνυσος-Ζαγρέας
γεννήθηκε από το Δία και την Περσεφόνη σε μια σπηλιά της Σικελίας.
Μαθαίνοντάς το η Ήρα, έστειλε τους Τιτάνες να σκοτώσουν το παιδί. Oι
Τιτάνες έβαψαν το πρόσωπό τους με άσπρη σκόνη για να μην αναγνωριστούν
και πλησίασαν το παιδί που ήταν απασχολημένο με τα παιχνίδια του. Δίπλα
του βρίσκονταν μήλα των εσπερίδων, φτερωτοί τροχοί, σφαίρες και ζάρια.
Αλλά οι Τιτάνες του πρόσφεραν το πιο φανταχτερό παιχνίδι, έναν καθρέφτη
φτιαγμένο από τον Ήφαιστο που αντανακλούσε όλο το σύμπαν. Tο παιδί
κοίταξε για πρώτη φορά το είδωλό του μέσα σ’ αυτό τον πλανερό καθρέφτη
και κυριεύτηκε από ναρκισσισμό, θέλοντας να ταυτιστεί με την εικόνα που
έβλεπε. Oι Τιτάνες κινούσαν τον καθρέφτη και παρέσυραν το παιδί σε μέρος
απροστάτευτο, όπου και του όρμησαν.
Tο παιδί, βλέποντας τον κίνδυνο, μεταμορφώθηκε σε Δία, μετά σε Κρόνο και μετά σε μορφές ζώων:
λιοντάρι, κερασφόρο φίδι, τίγρη και τελικά ταύρο. Αλλά οι Τιτάνες δεν
ξεγελάστηκαν. Έπεσαν πάνω του για να το κομματιάσουν. Όταν πέθανε (με τη
μορφή του ταύρου), οι Τιτάνες το έκοψαν σε εφτά κομμάτια που τα έψησαν
για να τα φάνε. Όταν το κατάλαβε ο Δίας ήταν αργά. Έστειλε την Αθηνά,
που μόλις πρόλαβε να αρπάξει την καρδιά του Βάκχου και να την φέρει πίσω
στο Δία· το υπόλοιπο σώμα είχε καταβροχθιστεί από τους Τιτάνες.
Πάνω στην οργή του ο θεός τους κατακεραύνωσε και τους κατέκαψε. Λέγεται
ότι από την τέφρα των σωμάτων τους, που περιείχε το σώμα και το αίμα
του Βάκχου, φτιάχτηκαν οι άνθρωποι, γι’ αυτό και έχουν μέσα τους τη φύση
των Τιτάνων και το διονυσιακό στοιχείο. O Δίας φύλαξε την καμένη καρδιά
και αργότερα την έτριψε σε σκόνη και, ανακατεύοντάς τη με κρασί την
έδωσε στη Σεμέλη να την πιεί. Έτσι πιστεύεται πως η Σεμέλη γέννησε το
Διόνυσο χωρίς ερωτική επαφή.
Mια τρίτη και παλιότερη ίσως εκδοχή, μας μιλάει για τον Σαβάζιο Διόνυσο της Φρυγίας, γιο του Δία και
της Δήμητρας (ή της Ρέας). Σύμφωνα με το μύθο αυτό, ο Δίας και η Δήμητρα
(ή η Ρέα) ενώθηκαν με τη μορφή φιδιών. Σύμφωνα με την παράδοση, αυτός ο
Διόνυσος εμφανίζεται σαν Μεσσίας των Ινδοευρωπαίων που θα τους
ξαναδώσει το θεϊκό χάρισμα όταν έρθει ο καιρός. Aπ’ τη γενιά του θα
φανερωθεί εκείνος που θα λύσει τον Προμηθέα.
Πολλοί αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς επέμεναν ότι ο Βάκχος ήταν ινδικής καταγωγής. Είναι
αλήθεια ότι οι Ινδοί λάτρευαν τον Βάγκισα με τη μορφή ενός γιόγκι που
φορούσε στεφάνια και γιρλάντες φτιαγμένες από κλαδιά του αναρριχητικού
φυτού μπίλβα, ένα είδος αμπελιού, που βγάζει ένα μεθυστικό ποτό. H πρώτη
εμφάνιση του Βάγκισα έγινε στο βουνό Σουμερού (Σου = άγιο και Μερού =
βουνό). Αλλά Μηρός λεγόταν και το βουνό στη Νύσσα, όπου ανατράφηκε ο
Διόνυσος.
O ΟΡΦΕΑΣ, που θεωρούνταν σαν γιος του Βάκχου, ήταν ο πρώτος ιερέας της διονυσιακής λατρείας. Κέντρα των Ορφικών υπήρχαν
πολλά· στη Θάσο, στη Θράκη και στα Τέμπη. Εκεί στα Τέμπη υπήρχε ναός
αφιερωμένος στο Διόνυσο-Ζαγρέα. Κάθε χρόνο γίνονταν γιορτές και οι
εκλεκτοί μυούνταν στα μυστήρια του θεού.
Oι τάξεις των μυημένων ήταν τρεις. Oι άντρες ανήκαν, ανάλογα με τη μύησή τους, στους «μύστες
του Βάκχου βρέφους», στους «μύστες του ηρωικού Ηρακλή» και στους «μύστες
του κατασπαραγμένου Βάκχου». Oι γυναίκες ανήκαν ανάλογα στις
«νύμφες-φίλες της Περσεφόνης», στις «μυστικές ερωμένες της Αφροδίτης»
και στις «θρηνούσες την Περσεφόνη». Όλοι οι λάτρεις μαζεύονταν από τις
γύρω περιοχές στεφανωμένοι με κισσό και φορώντας δέρματα ελαφιού. Όταν
έφταναν και οι μύστες άρχιζαν όλοι να τραγουδάνε έναν ύμνο για τον θεό.
Στο τέλος αναφωνούσαν «Ευοί Βάκχε, Ευοί». Καθώς προχωρούσε η μέρα οι
χοροί και τα τραγούδια δυνάμωναν κάτω από τους ήχους των αυλών και των
τυμπάνων, αλλά και της λύρας που ήταν το αγαπητό όργανο του Ορφέα. Όταν
έπεφτε η νύχτα, το σκηνικό άλλαζε, γιατί οι υποψήφιοι ετοιμάζονταν για
τη μύηση.
Αυτή γινόταν σε ένα υπόγειο άντρο, ένα θολωτό σπήλαιο όπου έμπαινε κανείς μέσα από μια μυστική είσοδο. H σπηλιά φωτιζόταν με
δαδιά, και από φυσικές ρωγμές του εδάφους έβγαινε θερμός αέρας από τα
έγκατα της γης. Σε ένα βωμό έκαιγε δάφνη και η ατμόσφαιρα γινόταν πιο
μυστηριακή με την παρουσία μιας σφίγγας. Tι αποκαλυπτόταν εκεί στον
υποψήφιο; Κανένας δεν άφησε γραπτή μαρτυρία.
O Βάκχος για τους Ορφικούς ήταν το ενοποιητικό στοιχείο του σύμπαντος. Υπήρχε και μέσα
στον άνθρωπο και έπρεπε να καλλιεργηθεί με τη μορφή του θείου βρέφους με
τη βοήθεια του Ερμή, του αγγελιαφόρου των θεών.
O Βάκχος, σαν γιος της Δήμητρας, ήταν αδελφός της Περσεφόνης. H Περσεφόνη, που
αντιπροσωπεύει την Ψυχή του Κόσμου, είχε ήδη θυσιαστεί. O Βάκχος ερχόταν
σαν απελευθερωτής.
Αυτό το θείο δράμα δεν λαβαίνει χώρα μόνο μέσα στον κόσμο, αλλά και μέσα στον άνθρωπο. Tο διονυσιακό στοιχείο θα
ενεργούσε σαν απελευθερωτής. Για να γίνει αυτό, έπρεπε να λάβει χώρα η
ιερογαμία ανάμεσα στην Περσεφόνη και στο Βάκχο κι αυτό θα γινόταν πάλι
μέσα στο μυημένο στην κατάλληλη στιγμή.
H διονυσιακή λατρεία των Ορφικών πέρασε στους Δελφούς, όπου λέγεται πως ήταν θαμμένο το σώμα
του Βάκχου, γιατί σύμφωνα με μια παράδοση ο Απόλλωνας πρόλαβε και πήρε
το διαμελισμένο σώμα του και το έθαψε στους Δελφούς. Κάθε δυο χρόνια
γίνονταν εκεί και στις πλαγιές του Παρνασσού τα λεγόμενα Διονυσιακά
Όργια (από τη λέξη έργα, δηλαδή τελετές και ιερουργίες).
Σαν γιος της Δήμητρας και αδελφός της Περσεφόνης, ο Βάκχος έπαιζε μεγάλο
ρόλο στα μυστικά δρώμενα των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Στην Ελευσίνα ήταν
γνωστός σαν μυστικός Ίακχος (ίακχος λεγόταν και η πομπή των Αθηναίων στα
Ελευσίνια Μυστήρια), δηλαδή κύριος και γνώστης των ιαχών. Αυτές οι
ιαχές ήταν λέξεις δίχως κανένα νόημα, ήταν όμως λέξεις δύναμης που
εκφωνούσαν οι ιακχάζοντες λάτρεις του μέσα στην ιερή μανία τους. Εδώ ο
Ίακχος αντιπροσώπευε τον «οίνο» και η Δήμητρα τον «άρτο», αφού ήταν θεά
των δημητριακών.
O Βάκχος ήταν θεός νυκτάλιος, γι’ αυτό και οι τελετές του ονομάζονταν νυκτάλια. Είναι ο νυχτερινός ήλιος που φωτίζει
και αποκαλύπτει τις μυστικές πτυχές του υποκειμενικού κόσμου του
ανθρώπου. M’ αυτό το φωτισμό η ψυχή εξαγνίζεται, ζει και πάλι τη θεία
ευδαιμονία και ενώνεται με το πνεύμα. Αντιπροσωπεύει επίσης την πορεία
του ήλιου από τη φθινοπωρινή ισημερία ως την εαρινή ισημερία, γι’ αυτό
και όλες οι γιορτές προς τιμήν του τελούνταν σ’ αυτό το διάστημα.
H διονυσιακή λατρεία μπόρεσε και ενέπνευσε τους αρχαίους Έλληνες και
τόνωσε το μειωμένο θρησκευτικό ενδιαφέρον τους στο δωδεκάθεο. O Διόνυσος
έφερε ελπίδα για πνευματική αναγέννηση και πιο εύκολα μέσα για την
επίτευξή της. Από τη θρησκεία αυτή προήλθε όχι μόνο το θέατρο (τραγωδία
και κωμωδία), αλλά και η αγάπη προς την ελευθερία, πνευματική και
σωματική. Kατά τη διάρκεια των εορτών του ελευθερώνονταν οι δούλοι, και
οι Ρωμαίοι τον λάτρευαν σαν Ελευθερωτή (Liber). — με το χρήστη Nikos Tsantilis και 48 ακόμη.  2Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε
Added (23-ΦΕΒ-2013, 8:23 PM)
---------------------------------------------
Added (23-ΦΕΒ-2013, 8:23 PM)
---------------------------------------------
Τη Δάφνη πρωταγάπησε κάποτε ο Απόλλων,
που από θυμό τον έσπρωξε ο Έρωτας σε εκείνη.
Όταν ο Φοίβος σκότωσε το Δράκο και χαιρόταν,
τον Έρωτα ειρωνεύτηκε, για τα δικά του βέλη.
«Τι θες, εσύ, μικρό παιδί κι έχεις τέτοια όπλα;
Αυτά μόνο ταιριάζουνε στους ώμους τους δικούς μου.
Εγώ μπορώ τον κάθε εχθρό με αυτά να εξοντώνω.
Πριν από λίγο ξάπλωσα τον Πύθωνα στο χώμα,
και τον τεράστιο όγκο του τον γέμισα σαΐτες.
Να μην ανακατεύεσαι με τα δικά μου όπλα
και μη ζητάς να σ' επαινούν για τις δικές μου χάρες.
Μείνε με τη λαμπάδα σου, αγάπες να φουντώνεις.»
Αμέσως ανταπάντησε ο γιος της Αφροδίτης.
«Εσύ, που όλους τους στόχους σου με βέλη σημαδεύεις
και κάθε πλάσμα ζωντανό στο έδαφος ξαπλώνεις,
πάντα θα υπολείπεσαι της δόξας της δικής μου,
κι ετοιμάσου να δεχτείς τα ερωτικά μου βέλη.»
Με τα φτερά του πέταξε σκίζοντας τον αέρα
κι απ' την κορφή του Παρνασσού στρώθηκε στο σημάδι.
Απ' τις χορδές του τόξου του έφυγαν δυο σαΐτες,
που η μια σβήνει τον έρωτα κι η άλλη τον ανάβει.
Η δεύτερη, η ολόχρυση, με αιχμηρή τη μύτη
κάρφωσε τον Απόλλωνα και του ανάβει πόθο.
Η πρώτη, που ήταν χάλκινη με μύτη στομωμένη
στη Δάφνη πάνω κάρφωσε, στου Πηνειού την κόρη.
Ο Απόλλων ερωτεύεται την όμορφη τη Νύμφη,
μα αυτή δεν καταδέχεται να μάθει το όνομά του,
και μοναχή της κυνηγά αγρίμια μες στο δάσος
με μια ταινία στα μαλλιά, στην Άρτεμη να μοιάζει.
Πολλοί την ερωτεύτηκαν. Μα εκείνη δε νοιαζόταν
για ειδύλλια και παντρειές και τους απέφευγε όλους
Ευχαριστιόταν μοναχή στα δάση να πλανιέται.
Κάποια φορά την πίεσε ο γέρος της πατέρας
«Ήρθε η ώρα, κόρη μου, να δω κι εγώ εγγόνια.»
Κι εκείνη που δεν ήθελε τις τελετές του γάμου,
με κόκκινο το πρόσωπο απ' της ντροπής το χρώμα,
απ' το λαιμό αγκάλιασε τον Πηνειό και είπε:
«Πατέρα, σε παρακαλώ, άσε με αγνή να ζήσω,
σαν τη Θεά την Άρτεμη, για πάντα στη ζωή μου.»
Συμφώνησε ο γέροντας. Όμως η ομορφιά της
δεν την αφήνει να γευτεί αυτό που επιθυμούσε.
Ο Απόλλωνας την αγαπά. Θέλει να την κερδίσει.
Γυρεύει ανταπόκριση, μα όλα τον προδίδουν
κι η μαντική η τέχνη του ανώφελη του είναι.
Όπως αρπάζουνε φωτιά τα καλαμένια στάχυα,
από δαδί που άτυχα πλησίασε το φράχτη
ή το ‘ριξε απρόσεχτα, σαν έφεξε η μέρα,
διαβάτης κι άρπαξε φωτιά και φούντωσε η φλόγα
έτσι φλογίζεται ο θεός, καίγεται η καρδιά του
γιατί εκεί μέσα κατοικεί ο μάταιος ερωτάς του.
Βλέπει τα αστόλιστα μαλλιά να χύνονται στους ώμους
-αλήθεια πώς να έμοιαζαν σαν θα ‘ταν στολισμένα;-
Τα μάτια της παρατηρεί, που λάμπουνε σαν άστρα.
Τα δάχτυλα, τα χέρια της με τα γυμνά της μπράτσα
και το μικρό το στόμα της, -τι μάταιο να βλέπει!
Με το μυαλό φαντάζεται και τα κρυφά της μέρη.
Η Δάφνη φεύγει γρήγορα όταν τον συναντάει.
Δεν κάθεται ούτε λεπτό τα λόγια του ν' ακούσει.
«Σε ικετεύω, Νύμφη μου, μείνε! Δεν είμ' εχθρός σου.
Μην τρέχεις όπως φεύγουνε τα αρνιά μπροστά στο λύκο,
τα ελάφια μπρος στο λέοντα κι όπως τα περιστέρια
με τα τρεμάμενα φτερά μπρος στ' αετού τη θέα.
Εκείνα έχουν πίσω τους καθένα τον εχθρό του,
όμως εσύ ξοπίσω σου τον ερωτά μου έχεις.
Φυλάξου να μην γκρεμιστείς και πέσεις στα αγκάθια
και χαραχτούν οι γάμπες σου μ' αταίριαστα σημάδια
και προκαλέσω άθελα τέτοιο δικό σου πόνο.
Μην είσαι τόσο βιαστική! Σταμάτα να φοβάσαι,
θα περπατάω πίσω σου αν πάψεις τη φυγή σου.
Να μάθεις δε με ρώτησες ποιο είναι το όνομά μου.
Δεν είμαι εγώ απ' τα βουνά, μα ούτε και τσοπάνος
να βόσκω τα κοπάδια μου σε τούτα εδώ τα μέρη.
Αν ήξερες ποιος ήμουνα δε θα έτρεχες καθόλου.
Δική μου η χώρα των Δελφών, η Τένεδος κι η Κλάρος,
κι εμένα όλοι προσκυνούν στην πόλη των Πατάρων.
Ο Δίας είναι πατέρας μου, κι εγώ αποκαλύπτω
μελλούμενα και τωρινά κι αυτά που έχουν γίνει.
Με τις χορδές της λύρας μου δένονται τα τραγούδια.
Τα βέλη μου αλάθευτα, βρίσκουν παντού το στόχο,
όπως αυτό που άνοιξε πληγή μες στην καρδιά μου.
Την ιατρική ανακάλυψα κι ο κόσμος με ικετεύει,
στα χέρια μου τα βότανα βρίσκουν τη δύναμή τους,
μα βότανο δε βρίσκεται τον έρωτα να γιάνει
κι όλες οι τέχνες άχρηστες είναι για μένα τώρα.»
Θα έλεγε περισσότερα, μα η Πηνειίδα Νύμφη
τα λόγια του δεν κάθισε ούτε στιγμή ν' ακούσει,
και προσπαθούσε να σωθεί με βήμα φοβισμένο.
Ο αέρας, καθώς έτρεχε, γύμνωνε το κορμί της,
το ρούχο της ανέμιζε. Και τα λυτά μαλλιά της
η αύρα με απαλές πνοές τα 'στελνε προς τα πίσω.
Και η φυγή την έκανε πιο όμορφη να μοιάζει.
Ο Απόλλωνας, μη θέλοντας τα κάλλη της να χάσει,
με βήμα που όλο φούντωνε όπως κι ο ερωτάς του,
τα χνάρια της ακολουθεί, πατάει όπου πατούσε.
Κι έμοιαζαν σκύλος με λαγό που τρέχουν στο λιβάδι.
Ο σκύλος τρέχει ορμητικά το θήραμα μη χάσει
και ο λαγός με τη φυγή γυρεύει σωτηρία.
Ο σκύλος κάθε π' ακουμπά το θύμα του στα πόδια
νομίζει πως τα δόντια του μπορούν να το αρπάξουν.
Μα κι ο λαγός πως θα πιαστεί δε θέλει να πιστ
έψει
και με ύστατη προσπάθεια τη σύλληψη αποφεύγει.
Όμοια η Νύμφη κι ο Θεός, τρέχουν σαν τα αγρίμια,
εκείνος απ' τον έρωτα κι εκείνη από το φόβο.
Του δίνει ο έρωτας φτερά, αναπνοή δεν παίρνει,
την πλάτη της πλησίασε, μπορεί να την αγγίξει
και των μαλλιών της τ' άρωμα ρουφά με κάθ' ανάσα.
Η Νύμφη πια ανήμπορη ωχρή και κουρασμένη
απ' την προσπάθεια της φυγής, νιώθει πως δεν αντέχει.
Στο ρέμα που συνάντησε κάνει την προσευχή της.
«Πατέρα, αν έχουν δύναμη ακόμη τα ποτάμια
βοήθα με και άλλαξε την όμορφη θωριά μου
γιατί αιτία είναι αυτή της περιπέτειάς μου.»
Σαν τέλειωσε η προσευχή, μούδιασε το κορμί της,
φλοιός λεπτός της κάλυψε τα δροσερά της στήθη.
Τα χέρια έγιναν κλαδιά και τα μαλλιά της φύλλα,
τα πόδια της τα γρήγορα στη γη βαθιά ριζώσαν.
Το πρόσωπό της σκέπασε η φυλλωσιά του θάμνου
κι από όλη της την ομορφιά απόμεινε η λάμψη.
Μα ο Θεός δεν έπαψε και τώρα να τη θέλει.
Το δέντρο σαν πλησίασε τ' αγγίζει με το χέρι
και κάτω απ' το λεπτό φλοιό ακούει την καρδιά της.
Σφιχταγκαλιάζει τα κλαδιά, φιλάει τον κορμό της
-σαν να ʽχε σάρκα και οστά- μ' αυτός τον αποφεύγει.
«Αφού γυναίκα δεν μπορείς να γίνεις πια δική μου,
το δέντρο τώρα που ʽγινες αιώνια θα μ' ανήκει.
Στεφάνι θα σε βάζω εγώ επάνω στα μαλλιά μου,
στολίδι και στη λύρα μου και γύρω απ' τη φαρέτρα
και τους Ρωμαίους στρατηγούς, εσύ θα συνοδεύεις,
όταν με ατέλειωτες πομπές το θρίαμβο θα ψάλλουν
και θ' αντηχούν στο Λάτιο χαρμόσυνα τραγούδια.
Σαν τα μαλλιά μου που ποτέ δε γνώρισαν ψαλίδι
και το κεφάλι μου ανθηρό για πάντα το κρατάνε,
έτσι κι εσύ τα φύλλα σου ποτέ σου δε θα χάνεις.»
Κούνησε η Δάφνη την κορφή όπως ένα κεφάλι
που γνέφει καταφατικά, δείγμα πως συμφωνούσε.
ΟΒΙΔΙΟΣ / ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ / ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΚΑΙ ΔΑΦΝΗ
(Βιβλίο Πρώτο, στίχοι 452 - 567)
ελεύθερη απόδοση πάνω στα μονοπάτια του λατινικού κειμένου:
Αλκιβιάδης Μιχάλης Κωνσταντόπουλος
Added (24-ΦΕΒ-2013, 9:41 PM)
---------------------------------------------
Added (24-ΦΕΒ-2013, 9:41 PM)
---------------------------------------------
 Ας μιλήσουμε για την αρπαγή της Ωραίας Ελένης από τους Τρώες.
Ο Μενέλαος, σίγουρα για ευνόητους λόγους ήθελε πίσω την σύζυγο του, και ο Αγαμέμνων επίσης ήθελε να βοηθήσει τον αδελφό του. Μέχρι εδώ μπορεί να το δεχθεί η λογική,αλλά σύσσωμα τα ελληνικά κράτη, είναι δυνατόν να έκαναν τόσο μεγάληεκστρατεία απλά για μία γυναίκα, έστω και την Ωραία Ελένη; Ακόμη σήμεραόμως για να εκφράσουμε την ομορφιά ενός προσώπου λέμε ότι «έχει πρόσωποσαν φεγγάρι». Μήπως λοιπόν η Ελένη και αρκετοί άλλοι είχαν καταγωγή απότήν Σελήνη;Η λέξη Ελένη, είναι η σελήνη, όπου το -σ- έγινε δασεία. Η σελήνη πιστεύεται από πολλούς ότι κατοικείτο, και ίσως αυτόισχύει ακόμη. Η Ελένη λοιπόν με αυτή την προϋπόθεση ήταν η γνώση πουδόθηκε από του Σεληναίους στην Σπάρτη και άρπαξαν οι Τρώες. Ο Ευριπίδηςστην ομώνυμη τραγωδία, αναφέρει πώς η Τρώες έκλεψαν το είδωλο τη Ελένης(τις άχρηστες γνώσεις δηλ.), και η πραγματική Ελένη (γνώσεις)φυγαδεύτηκε στην Αίγυπτο. Δεν αναρωτιέται ακόμη η επιστήμη για τομυστήριο των Πυραμίδων και το τι κρύβουν οι πυραμίδες; Δεν είναι οιελληνικές πυραμίδες αρχαιότερες των αιγυπτιακών; Στην Σπάρτη λατρεύοντανη Σελήνη (θυμηθείτε ότι οι σπαρτιάτες δεν κάνανε πόλεμο αν δεν είχεπανσέληνο). Εκεί κοντά υπάρχει η αρχαία πόλη Πύρριχος. Η μαρτυρία, απότον Παυσανία, είναι ότι στην Πύρριχο τερμάτισαν την εκστρατεία τους οιΑμαζόνες. Πύρριχος σημαίνει αυτός που κατέχει το πυρ, μεταφορικά, τηνγνώση την τεχνολογία, ή την ενέργεια. Αυτές οι γνώσεις μήπως ήτανγνώσεις που τις μετέφεραν όντα από την Σελήνη; Γιατί σταμάτησαν εδώ τηνεκστρατεία τους οι Αμαζόνες; Μήπως γιατί βρήκαν αυτό που θελαν δηλ. τιςγνώσεις; Η Πύρριχος λοιπόν κατείχε την γνώση και είχε το ρόλο τουεπόπτη, σε όλη την περιοχή. Εκεί έδρευε το ιερατείο και η όποιας μορφήςεξουσία. Μήπως λοιπόν με όλα αυτά που έγραψα η αρπαγή της Ωραίας Ελένηςαπό τους Τρώες ήταν η αρπαγή των γνώσεων που έδωσαν τα όντα της Σελήνηςστους Σπαρτιάτες ; Μην ξεχνάτε ότι οι Σπαρτιάτες λάτρευαν την Σελήνη.Και μήπως για αντίποινα οι έλληνες κάνανε εκστρατεία εναντίων των Τρώωνγιατί τους πήραν αυτές τις γνώσεις που τελικά κατέληξαν στην Αίγυπτομια που η Ωραία Ελένη μετά την καταστροφή της Τροίας πήγε στην Αίγυπτο;Κάτω η Ωραία Ελένη
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
Message edited by margarita - Κυριακή, 24-ΦΕΒ-2013, 9:42 PM |
| |
| |
| Αθηναίος | Date: Κυριακή, 24-ΦΕΒ-2013, 9:58 PM | Message # 9 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Status: Offline
| Quote (margarita) σύσσωμα τα ελληνικά κράτη, είναι δυνατόν να έκαναν τόσο μεγάλη εκστρατεία απλά για μία γυναίκα, έστω και την Ωραία Ελένη;
Αυτό με τη "αποκωδικοποίηση" αυτής της ιστορίας σε σχέση με τη Σελήνη και τους Σπαρτιάτες έχει αρκετό ενδιαφέρον!!!!
Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Δευτέρα, 25-ΦΕΒ-2013, 0:05 AM | Message # 10 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
| Quote (Αθηναίος) Πάρα πολύ καλό και ολοκληρωμένο άρθρο. Με άριστη τεκμηρίωση των λεγομένων του!!
Quote (Αθηναίος) Αυτό με τη "αποκωδικοποίηση" αυτής της ιστορίας σε σχέση με τη Σελήνη και τους Σπαρτιάτες έχει αρκετό ενδιαφέρον!!!!
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Δευτέρα, 04-ΜΑΡ-2013, 8:30 PM | Message # 11 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Οι μύθοι των προγονών μας είναι κωδικοποιημένα μηνύματα:
Ας πάμε σε ένα μύθο ο οποίος αναφέρετε στο όνομα της θεάς Ήρας :Ας
πάρουμε τον μύθο που αναφέρει τον λέοντα της Νεμέας .Ας δούμε τώρα τι
λέει αυτός ο μύθος μέσα από το νεότερο εγκυκλοπαιδικό λεξικό του ηλίου,
τόμος 9 λίμα Ηρακλής, ο λέων της Νεμέας είναι ο πρώτος άθλος του Ηρακλή
κατά την θεογονία (326) ο λέων αυτός ήταν γιος της Έχιδνας και ενός
αδερφού της Θηβαϊκής σφίγγας, απόγονος του Όρθρου γιου του Τυφώνος. Τον
ανέθρεψε η Ήρα η οποία τον εξαπέλυσε μετά στο δάσος της Νεμέας (οθεν
μηλοδαϊκταν θρέψε λευκώλενος Ήρα). Περιφερόμενος εκεί ανερχόμενος εις τα
όρη Τρίτων και Απέσαντα ήταν η μάστιγα της περιοχής. Κατά την λαϊκή του
τόπου παράδοση ο λέων αυτός ήταν γιος της σελήνης η οποία κατά
παράκληση της Ήρας τον άφησε να πέσει επί του Απέσαντος. Κατά τον
Διόδωρο ήταν «άτρωτος σιδήρω και χαλκώ και λίθω» εδώ δώστε προσοχή.
Πρώτον στην πτώση του όντος (λέων της Νεμέας) από τον ουρανό και το ότι
ήταν σιδερένιο, χάλκινο και λίθινο συνάμα. Ήταν δηλαδή ο λέων της Νεμέας
εξωγήινη οντότητα, ήταν ρομπότ ή κάτι άλλο;
 Added (04-ΜΑΡ-2013, 8:30 PM)
---------------------------------------------
 Added (04-ΜΑΡ-2013, 8:30 PM)
---------------------------------------------
http://www.hellinon.net/Argonautes.htm
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
| Θνητος | Date: Τρίτη, 05-ΜΑΡ-2013, 10:15 AM | Message # 12 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Status: Offline
|
ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
|
| |
| |
| margarita | Date: Τρίτη, 05-ΜΑΡ-2013, 7:29 PM | Message # 13 |
|
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Status: Offline
| Επιστροφή στο άλμπουμ · Φωτογραφίες του χρήστη Στην κοιλάδα των Μουσών · Σελίδα του χρήστη Στην κοιλάδα των ΜουσώνΠροηγούμενη · Επόμενο Στην κοιλάδα των Μουσών
Μεσαιωνική απεικόνιση Άρπυιας ως γυναίκας(;)-πουλιού.
Στην ελληνική μυθολογία οι Άρπυιες ήταν θηλυκά τέρατα, κόρες του
Θαύμαντα και της θαλάσσιας Νύμφης Ηλέκτρας αι αδελφές της αγγελιαφόρου
των θεών Ίριδας. Το συλλογικό αυτό όνομα ετυμολογείται από τις λέξεις
αρπαγή - άρπαξ - αρπάζω, γι' αυτό και η λέξη «Ἃρπυιες» δασύνεται
(παίρνει δασεία στο πολυτονικό σύστημα γραφής). Αποδινόταν σε
προσωποποιήσεις του θυελλώδους ανέμου. Ως Άρπυιες, ο μεν Όμηρος αναφέρει μόνο μια, την Ποδάργη (=ταχύπους), την
οποία και θεωρεί μητέρα των ίππων του Αχιλλέα, ο δε Ησίοδος αναφέρει
δύο: την Αελλώ και την Ωκυπέτη, στις οποίες αργότερα προστίθεται και η
Κελαινώ. Πέραν όμως αυτών, αναφέρονται και άλλα ονόματα όπως: Αελλόπους,
Νικοθόη, Ωκυθόη, Ωκυπόδη κ.λπ. Τα τέρατα αυτά είχαν τη μορφή πουλιών με
κεφάλι γυναίκας και σε αντίθεση με την αδελφή τους Ίριδα αυτές
θεωρούνταν αγγελιαφόροι του Άδη.
Οι Άρπυιες σχετίζονταν ιδιαίτερα με τους θεούς των ανέμων Ζέφυρο και Βορέα. Ο Όμηρος (Ιλιάδα Π
148 κ.ε., Τ 400) αναφέρει ότι από την ένωση της Ποδάργης με τον Ζέφυρο
γεννήθηκαν τα περίφημα για την ταχύτητά τους άλογα του Αχιλλέα, ο Ξάνθος
και ο Βαλίος, καθώς και τα άλογα των Διοσκούρων, ο Φλογέας και ο
Άρπαγος.
Οι Άρπυιες άρπαζαν τα παιδιά και τις ψυχές των ανθρώπων. Για τον λόγο αυτό τις απεικόνιζαν επάνω στους τάφους να κρατούν στα
νύχια τους την ψυχή του νεκρού.
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του (2, 178 κ.ε.) περιγράφει τις Άρπυιες ως τιμωρούς του
Φινέα στη Βιθυνία της Θράκης. Ο μάντης Φινέας είχε τυφλωθεί από τον Δία
επειδή απεκάλυπτε τις προθέσεις του στους ανθρώπους, και επιπλέον ο Δίας
του έστειλε τις Άρπυιες, που του άρπαζαν την τροφή ή τη λέρωναν με τις
κουτσουλιές τους, ώστε ο Φινέας να είναι πάντα πεινασμένος. Από αυτό το
βάσανο τον απάλλαξαν οι Αργοναύτες όταν πέρασαν από εκεί και σταμάτησαν
για να τον συμβουλευθούν. Ο μάντης τους παρακάλεσε να τον ελευθερώσουν
από τις Άρπυιες. Μόλις λοιπόν φάνηκαν τα ανθρωπόμορφα πουλιά, σηκώθηκαν
μέσα από την ομάδα των Αργοναυτών ο Κάλαϊς και ο Ζήτης, οι φτερωτοί γιοι
του Βορέα, τράβηξαν τα σπαθιά τους από τα θηκάρια και άρχισαν να τα
καταδιώκουν στον αέρα. Το πεπρωμένο των δύο ηρώων απαιτούσε να πιάσουν
οπωσδήποτε τις Άρπυιες, γιατί αλλιώς όφειλαν να πεθάνουν, και
αντιστρόφως οι Άρπυιες θα πέθαιναν μόνο αν πιάνονταν από τον Κάλαϊ και
τον Ζήτη. Τελικά έγινε κάποιο είδος συμβιβασμού: Μια εκδοχή αναφέρει ότι
οι Άρπυιες κυνηγήθηκαν από τους δυο ήρωες μέχρι τις Στροφάδες. Εκεί, με
τη μεσολάβηση της Ίριδας ως απεσταλμένης της θεάς Ήρας, γλίτωσαν τη ζωή
τους αλλά υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στη σπηλιά τους στη Δίκτυ της
Κρήτης και να μην ενοχλήσουν ποτέ πια τον Φινέα. Μια άλλη παράδοση
ισχυρίζεται ότι αυτή την υπόσχεση έδωσε στις Στροφάδες μόνο η Ωκυπέτη,
ενώ η Αελλόπους συνέχισε την πτήση της ως την Πελοπόννησο, όπου πνίγηκε
στον ποταμό Τίγρη, που από τότε ονομάσθηκε «Άρπυς».
Οι Άρπυιες μπορεί αρχικώς να ήταν προσωποποίηση κρητικής θεάς του θανάτου, που την
απεικόνιζαν ως ανεμοστρόβιλο. Ανάμεσα στα «καθήκοντά» τους αναφέρεται
και η φροντίδα να παραδίνουν στις Ερινύες όσους βαρύνονταν με εγκλήματα
για να τιμωρηθούν.
Τις Άρπυιες μνημονεύουν, πλην του Απολλωνίου, οι Όμηρος (εκτός από την Ιλιάδα και στην Οδύσσεια, υ 77-88), Ησίοδος
(Θεογονία 265 κ.ε.), Απολλόδωρος ο Αθηναίος, Παυσανίας (10, 301), ο
Βιργίλιος στην Αινειάδα (3, 225 κ.ε.) και ο Αντωνίνος Λιμπεράλης
(«Μεταμορφώσεις», 29).
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
|
| |
| |
