| aposperittis | Date: Σάββατο, 19-ΙΑΝ-2013, 11:29 AM | Message # 1 |
 Ο βασιλιάς των μελών
Group: Administrators
Messages: 4719
Status: Offline
| «Οπωσδήποτε, όλοι ζητούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο στην προσφορά δώρων στον Τυνδάρεο, γιατί στα χρόνια εκείνα ήταν ο γαμπρός που πρόσφερνε χρυσάφι, πολύτιμα αγγεία και σκεύη, σκλάβες, βόδια, πρόβατα κ.ά. στον πατέρα της κόρης για να του τη δώσει. Κι όχι μόνο!.. Μερικοί δοκίμαζαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αδελφών της Ελένης, του Κάστορα και του Πολυδεύκη!..»
Η αρχή του κακού
Τον παλιό καιρό, κάποτε που οι άνθρωποι είχαν παραπληθύνει και αποπάνω χάσει την ευσέβειά τους, εβάρυναν τόσο πολύ το στήθος της Γης, ώστε η θεά αξίωσε από τον Δία να την ελαφρώσει. Εκείνος, για να την ανακουφίσει, ξεσήκωσε τον Θηβαϊκό Πόλεμο, όπου σκοτώθηκαν πολλοί. Ύστερα από λίγο όμως οι άνθρωποι ξαναπλήθυναν, και τότε ο Δίας συμβουλεύτηκε τον Μώμο, το γιο της Νύχτας. Στο χέρι του μεγάλου θεού ήταν να εξαφανίσει κάθε ζωντανό πλάσμα από τη γη με κεραυνούς και κατακλυσμούς, ο Μώμος όμως τον εμπόδισε να προκαλέσει το χαλασμό του κόσμου και τον συμβούλεψε δύο πράγματα: Nα γεννήσει μια πεντάμορφη κόρη και να παντρέψει τη Νηρηίδα Θέτιδα με θνητό άντρα. Ακολουθώντας τη συμβουλή του ο Δίας γέννησε την Ελένη από τη Λήδα και φρόντισε για τους γάμους της Θέτιδας με τον Πηλέα. Αυτά τα δύο περιστατικά έγιναν αφορμή να γίνει ο Τρωικός Πόλεμος, όπου χάθηκαν αμέτρητοι θνητοί, και η Γη ανακουφίστηκε.
Οι μνηστήρες της Ωραίας Ελένης
Την Ελένη, μόλις τα αδέλφια της κατόρθωσαν να την ελευθερώσουν από τον Θησέα, ο Τυνδάρεος, που την πίστευε κόρη δική του, βιάστηκε να διαλαλήσει πως την παντρεύει. Καθώς η ομορφιά της κόρης είχε ακουστεί παντού, παρουσιάστηκαν πολλοί υποψήφιοι γαμπροί από όλα τα μέρη της Ελλάδας, λίγο-πολύ όλοι οι ήρωες που θα έπαιρναν αργότερα μέρος στην τρωική εκστρατεία. 'Αλλοι είχαν φτάσει οι ίδιοι στη Σπάρτη, άλλοι έστειλαν δικό τους άνθρωπο να τη γυρέψει για λογαριασμό τους. Οπωσδήποτε, όλοι ζητούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο στην προσφορά δώρων στον Τυνδάρεο, γιατί στα χρόνια εκείνα ήταν ο γαμπρός που πρόσφερνε χρυσάφι, πολύτιμα αγγεία και σκεύη, σκλάβες, βόδια, πρόβατα κ.ά. στον πατέρα της κόρης για να του τη δώσει. Μερικοί δοκίμαζαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη των αδελφών της Ελένης, του Κάστορα και του Πολυδεύκη.
Ο κατάλογος των μνηστήρων της Ελένης είναι μακρύς: Από το Άργος τη γύρευαν οι δύο γιοι του Αμφιάραου, ο Αλκμαίωνας και ο Αμφίλοχος, από την Αιτωλία ο Θόας, ο γιος του Ανδραίμονα, από τη θεσσαλική Φυλάκη ο Ποδάρκης, ο γιος του Ιφικλου, και ο Πρωτεσίλαος, ο γιος του 'Ακτορα. Από την Αθήνα ήρθε ο Μενεσθέας, και τα δώρα του ήταν τόσο πολλά, ώστε είχε την ελπίδα πως κανείς δεν θα μπορούσε να δώσει περισσότερα και πως γι' αυτό η Ελένη θα γινόταν δική του. Από την Κρήτη υποψήφιος ήταν ο Λυκομήδης,.από την Εύβοια ο Ελεφήνορας, ο γιος του Χαλκώδοντα. Ο Αίας έφτασε από τη Σαλαμίνα, και επειδή το νησί του ήταν φτωχό και δεν είχε τι να προσφέρει, ήταν όμως ξακουστός κονταρομάχος, υποσχέθηκε όλα τα βόδια και τα πρόβατα που έβοσκαν στην Τροιζήνα, την Επίδαυρο, την Αίγινα, τα Μέγαρα, την Κόρινθο, την Ερμιόνη και την Ασίνη: θα τα άρπαζε με τη βία και θα τα έφερνε στον Τυνδάρεο! Από την Κρήτη ήρθε και ο Ιδομενέας, ο γιος του Δευκαλίωνα, που προτίμησε να κάνει το μακρινό ταξίδι και να περάσει τη θάλασσα με το καράβι του, για να μπορέσει να ιδεί τη νύφη με τα μάτια του, όχι να ακούει μόνο τους άλλους να μιλούν για την ομορφιά της. Αντίθετα, ο Οδυσσέας δεν έφυγε από την Ιθάκη, μόνο έστελνε από εκεί μηνύματα στους αδελφούς της Ελένης, γιατί ήξερε από πριν πως ο Τυνδάρεος θα προτιμούσε στο τέλος τον Μενέλαο, που ήταν ο πιο πλούσιος μέσα στους Αχαιούς.
Ο Τυνδάρεος βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση μπροστά σε τόσους μνηστήρες, που ήταν μάλιστα έτοιμοι να σκοτωθούν μεταξύ τους για το χατίρι της Ελένης- φοβόταν ακόμη πως όποιον και να προτιμούσε θα έκανε έπειτα εχθρούς όλους τους άλλους. Σκέφτηκε λοιπόν κάτι πολύ έξυπνο: Πριν γίνει η εκλογή, ζήτησε από τους νέους να ορκιστούν πως, αν καμιά φορά κάποιος τολμούσε να αρπάξει με τη βία την Ελένη από τον άντρα της, θα ξεκινούσαν όλοι μαζί να τον τιμωρήσουν. Εκείνοι ορκίστηκαν πρόθυμα, γιατί καθένας είχε την ελπίδα πως αυτός θα ήταν που θα έπαιρνε την Ελένη· ούτε έβαλε ο νους κανενός τι θα του κόστιζε αργότερα ο όρκος αυτός.
Αφού εξασφαλίστηκε με τον τρόπο αυτό, ο Τυνδάρεος αποφάσισε να δώσει την κόρη του στον Μενέλαο, όχι μόνο για τα πλούτη του, αλλά και γιατί την υποψηφιότητα του την υποστήριζε ο αδερφός του ο Αγαμέμνονας, που ήταν γαμπρός του Τυνδάρεου από την άλλη του κόρη, την Κλυταιμήστρα. Ο μόνος ήρωας που δεν είχε παρουσιαστεί να διεκδικήσει την Ελένη, ήταν ο Αχιλλέας, γιατί ήταν παιδί ακόμα και μεγάλωνε κοντά στον Χείρωνα στο Πήλιο. Αλλιώς, κανείς άλλος δεν θα αξιωνόταν να πάρει την Ελένη.
'Ετσι τα πράγματα πήραν το δρόμο τους όπως τα είχε αποφασίσει ο Δίας. Και, όταν ο Τυνδάρεος έχασε τους γιους του, τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, κάλεσε από το Άργος τον Μενέλαο και του παρέδωσε τη βασιλεία της Σπάρτης. (3)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 πορφύρα
η, ΝΜΑ· 1. γενική, κοινή σήμερα, ονομασία ευρύτατα διαδεδομένων θαλάσσιων προσωβράγχιων γαστερόποδων μαλακίων με επίμηκες ή παχύ όστρακο, που αφθονούν στις θερμές θάλασσες και ειδικότερα στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τη σύγχρονη ταξινόμηση, το είδος Μurex brandaris, με αδένα από τον οποίο βγαίνει βαθυκόκκινη χρωστική ουσία· 2. η βαθυκόκκινη χρωστική ουσία από τον αδένα τής πορφύρας, χρώμα ανάμεσα στο βαθύ, σκούρο κόκκινο και στο ιώδες ή ανάμεσα στο βυσσινί και στο ιώδες, πολύτιμη βαφική ύλη κατά την αρχαιότητα λόγω τής ωραιότητας και τού ανεξίτηλου χρώματός της· 3. ύφασμα ή ένδυμα, βαμμένο με το χρώμα τής πορφύρας· 4. η επίσημη ενδυμασία τού Βυζαντινού αυτοκράτορα· || (νεοελλ.) 1. (βοτ.) γένος θαλάσσιων ροδοφυκών με πορφυρά ελάσματα που συλλέγεται, ξηραίνεται και χρησιμοποιείται ως τροφή, ιδιαίτερα στην 'Απω Ανατολή, όπου και καλλιεργείται ευρύτατα· 2. (παθολ.) σύνδρομο που χαρακτηρίζεται από εμφάνιση μεγάλων και μικρών ενδοδερμικών τριχοειδών αιμορραγιών και εκδηλώνεται συχνά σε συνδυασμό με αιμορραγίες από τις φυσικές κοιλότητες και στους ιστούς· || (νεοελλ.-μσν.) 1. ο αυτοκράτορας τού Βυζαντίου· 2. το επισημότερο τμήμα τού Μεγάλου Παλατίου τής Κωνσταντινουπόλεως, διακοσμημένο με πορφυρούς λίθους, στο οποίο παρέμενε η αυτοκράτειρα κατά τις ημέρες τού τοκετού· || (αρχ.) 1. βαθυκόκκινη ταινία ή άλλη διακόσμηση ενδύματος· 2. (φρ.) «πορφύρα πλατεῑα»· η πλατιά πορφυρή άκρη τής ρωμαϊκής τηβέννου.
[ΕΤΥΜΟΛ. Δάνεια λ., πιθανότατα ανατολικής προέλευσης, που αρχικά δήλωνε τό όστρακο από τον αδένα τού οποίου βγαίνει η χρωστική ουσία, ενώ στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει την ίδια τη βαθυκόκκινη χρωστική ουσία και το ύφασμα ή ένδυμα το βαμμένο με το χρώμα τής πορφύρας. Τη λ. δανείστηκε και η Λατινική, πρβλ. λατ. purpura και απ' αυτήν οι υπόλοιπες λατινογενείς γλώσσες (πρβλ. γαλλ. pourpre, γερμ. Purpur). Για τη σημασιολογική σύγχυση τής οικογένειας τής λ. πορφύρα (πρβλ. πορφυρός) και τής οικογένειας τού ρ. πορφύρω «φουσκώνω, αναταράζομαι, ανησυχώ», βλ. λ. πορφύρω.ΠΑΡ. πορφυρεῖο(ν), πορφυρίζω (Ι), πορφυρίτης, πορφυρίων, πορφυροῦς· (αρχ.) πορφυραῖος, πορφύρειος, πορφύρεος (Ι), πορφυρεύς, πορφυρικός, πορφύριον, πορφύριος, πορφυρίς, πορφυρόεις, πορφυρόθεν, πορφυρώδης· (μσν.) πορφυρᾶς· (μσν-νεοελλ.) πορφυρός· (νεοελλ.) πορφυρένιος, πορφυρίδα, πορφυρώνω.
ΣΥΝΘ. (Α' συνθετικό) πορφυροειδής, πορφυρόχρους· (αρχ.) πορφυράνθεμος, πορφυρανθής, πορφυρόβαπτος, πορφυροβάφος, πορφυροδίνας, πορφυροεργής, πορφυρόζωνος, πορφυρόκαυλος, πορφυροκλέπτης, πορφυρόμαλλος, πορφυρομιγής, πορφυρόνωτος, πορφυρόπεζα, πορφυροσχήμων· (αρχ.-μσν) πορφυροβαφής, πορφυροπώλης, πορφυρόστρωτος· (μσν.) πορφυραυγής, πορφυρόβλαστος, πορφυρόρπηξ, πορφυρόστολος, πορφυροφόρος, πορφυροφύτευτος, πορφυρόφυτος· (μσν.-νεοελλ.) πορφυρογέννητος· (νεοελλ.) πορφυρόχρωμος. (Β συνθετικό) καταπόρφυρος, ολοπόρφυρος· (αρχ.) ακροπόρφυρος, αληθινοπόρφυρος, αλιπόρφυρος, απόρφυρος, διαπόρφυρος, εμπόρφυρος, επιπόρφυρος, ευπόρφυρος, θαλασσοπόρφυρος, μελαμπόρφυρος, μεσοπόρφυρος, παμπόρφυρος, παραπόρφυρος, περιπόρφυρος, πλατυπόρφυρος, προπόρφυρος, υποπόρφυρος, φιλοπόρφυρος· (νεοελλ.) βαθυπόρφυρος, χρυσοπόρφυρος
2. Ίδε και «Ελληνική Μυθολογία», Τρωϊκός Πόλεμος, Εκδοτική Αθηνών
Καλύτερα να ανάψεις ένα κερί παρά να καταριέσαι το σκοτάδι!
|
| |
| |
