Παρασκευή, 29-ΜΑΡ-2024, 6:08 PM
Welcome Ξωτικό | RSS


[ New messages · Members · Forum rules · Search · RSS ]
  • Page 2 of 2
  • «
  • 1
  • 2
Forum » Off Topic » Ιδέες » Ινδιάνοι
Ινδιάνοι
ΘνητοςDate: Κυριακή, 25-ΙΑΝ-2015, 12:02 PM | Message # 16
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Awards: 16
Reputation: 45
Status: Offline
skatoκαταστσση
κριμα τους καημενους βαρβαρους-απιστους
%)


ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
 
habelmsxlDate: Κυριακή, 05-ΑΠΡ-2015, 10:33 PM | Message # 17
Ενεργό μέλος
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 111
Awards: 2
Reputation: 4
Status: Offline
H τραγική ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής



Οι ερυθρόδερμες φυλές των αυτοχθόνων και ο μεθοδικός αποδεκατισμός τους από το χλομό πρόσωπο

Αρκετές χιλιάδες χρόνια πριν από την περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου στα εδάφη που θα έμεναν τελικά γνωστά ως Αμερική, μια διαφορετική ομάδα
ανθρώπων ανακάλυπτε την ίδια ήπειρο: οι νομάδες πρόγονοι των σημερινών
Ινδιάνων περνούσαν από μια στενή γλώσσα γης από την Ασία στην Αλάσκα
πριν από 12.000 χρόνια.
Κι έτσι, μέχρι να αποβιβαστούν οι πρώτοι ευρωπαίοι εξερευνητές στον Νέο Κόσμο εκεί στον 15ο αιώνα, περισσότεροι από
50 εκατομμύρια άνθρωποι είχαν αποικίσει την άγνωστη σε μας στεριά. Περίπου 10 εκατομμύρια από αυτά ζούσαν στην περιοχή των
σημερινών ΗΠΑ.
Όσο ο καιρός περνούσε, ο μεταναστευτικός πληθυσμός των γηγενών Αμερικανών και οι απόγονοί τους
πιέζονταν ολοένα και πιο νοτιοανατολικά, αν και οι σκληροτράχηλοι
Ινδιάνοι δεν φαίνονταν να είχαν πρόβλημα προσαρμογής στα νέα
περιβάλλοντα. Ανθρωπολόγοι, εθνολόγοι και γεωγράφοι παρατηρούσαν πια τις
καθημερινές τους συνήθειες και τα νομαδικά μοτίβα τους.
Το 1492, όταν ανταμείφθηκε η παροιμιώδης περιέργεια του Κολόμβου δηλαδή, οι ανεξάρτητες φυλές των
Ινδιάνων ήταν πραγματικά αναρίθμητες: οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για
περισσότερες από 300 τοπικές γλώσσες και διαλέκτους! 
Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς διαφορετικά για τους γηγενείς Αμερικανούς, καθώς η επαφή με το λευκό
χλομό πρόσωπο μόνο ευεργετική δεν στάθηκε για τον πληθυσμό τους: στην
ομοσπονδιακή απογραφή του 2010, οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής και οι
Εσκιμώοι της Αλάσκας εκτιμήθηκαν στα 5,2 εκατ. ανθρώπους, με τον
πληθυσμό τους να έχει σημειώσει μάλιστα ραγδαία αύξηση της τάξης του 39%
σε σχέση με το 2000. 
Οι ντόπιοι Αμερικανοί είδαν τις ζωές τους να αλλάζουν ριζικά μετά την άφιξη του «πολιτισμένου» Ευρωπαίου στα
εδάφη των προγόνων τους, ώρα να δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά τις τρανές
ινδιάνικες φυλές της Βόρειας Αμερικής (εξαιρουμένου του Μεξικού) και τη
μοίρα τους…

Η Αρκτική: Οι Ινουίτ και οι Εσκιμώοι του Βορρά



Η παγωμένη και αφιλόξενη περιοχή της Αλάσκας, του Καναδά και της Γροιλανδίας, κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, ήταν
άλλοτε σπίτι των Εσκιμώων. Τόσο οι Ινουίτ όσο και οι Αleut μιλούσαν και
συνεχίζουν να μιλούν διαλέκτους που πηγάζουν απευθείας από τις
πρωτόγονες ντοπιολαλιές των Εσκιμώων. Ο αρκτικός πληθυσμός των γηγενών
Αμερικανών ήταν συγκριτικά μικρός και διάσπαρτος, καθώς οι νομάδες ήταν
αναγκασμένοι να ακολουθούν τη λεία τους (φώκιες και πολικές αρκούδες
κυρίως), καθώς εκείνη μετανάστευε κατά μήκος της τούνδρας.
Την ίδια ώρα όμως που στα βόρεια της ευρύτερης περιοχής οι Ινουίτ κυνηγούσαν κατά πόδας τα άγρια θηρία, στα
νοτιότερα σημεία οι Aleut είχαν φτιάξει μονιμότερους οικισμούς,
ψαροχώρια κυρίως κατά μήκος των ακτών. Οι Ινουίτ του Βορρά διέμεναν σε
ιγκλού και οι Aleut σε θολωτά παραπήγματα καμωμένα από ξύλα και χώμα. Τα
ρούχα τους ήταν φτιαγμένα από δέρμα φώκιας, το οποίο χρησίμευε επίσης
τόσο στα έλκηθρα της φυλής όσο και στις βάρκες τους (όπως τα περίφημα
καγιάκ των Ινουίτ). Μέχρι την προσάρτηση όμως της Αλάσκας από τις ΗΠΑ το
1867, οι δεκαετίες της καταπίεσης, των εκτοπίσεων και της επαφής τόσο
με τον λευκό όσο και με τις αρρώστιες του είχαν αποδεκατίσει τον
πληθυσμό των Εσκιμώων: είχαν απομείνει πια μόλις 2.500 ψυχές. Οι
απόγονοι των επιζώντων συνεχίζουν να ζουν στα αφιλόξενα τοπία του
αμερικανικού Βορρά…

Η Υπο-Αρκτική: Το κυνήγι της γούνας και οι ερυθρόδερμοι 



Η τούνδρα του Βορρά δίνει προοδευτικά τη θέση της στην τάιγκα της ενδοχώρας Αλάσκας και Καναδά, με τα κωνοφόρα
να δεσπόζουν πια στο τοπίο. Εκεί κατοικούσαν κάποτε δύο βασικές
πληθυσμιακές ομάδες ερυθρόδερμων, καθεμιά με τη δική της γλωσσική
παράδοση: οι φυλές της δυτικής ακτής που μιλούσαν την Athabaskan (οι
Tsattine, οι Gwich’Ιn και οι Deg Xinag, γνωστοί και ως Ingalik) και οι
φατρίες της ανατολικής ακτής που μιλούσαν την Αλγκόνκιαν: οι Cree, οι
Ojibwa και οι Naskapi. Η μετακίνηση παρέμενε δύσκολη και σε αυτή την
τεράστια περιοχή, κάτι που έκανε τους πληθυσμούς αραιούς και
σποραδικούς.
Οι Ινδιάνοι δεν ζούσαν εδώ σε μόνιμους καταυλισμούς αλλά σε μικρές και ευέλικτες ομάδες με οικογενειακούς
δεσμούς, οι οποίες κυνηγούσαν κατά πόδας τα μεταναστευτικά πρότυπα του
καριμπού (καναδικός τάρανδος). Οι ινδιάνικες φυλές ήταν πλήρως
εναρμονισμένες με το αφιλόξενο φυσικό περιβάλλον, μέχρι τον 17ο και 18ο
τουλάχιστον αιώνα, όταν το εμπόριο της γούνας γενικεύτηκε στην περιοχή
και άρχισε να εμποδίζει τη ζωή των ερυθρόδερμων. Αντί να κυνηγούν λοιπόν
πλέον για να τρέφονται, οι Ινδιάνοι επικεντρώθηκαν τώρα στην προμήθεια
δερμάτων και γουνών στους ευρωπαίους εμπόρους, κάτι που οδήγησε
προοδευτικά στον εκτοπισμό και την εξόντωση τελικά πολλών παραδοσιακών
κοινοτήτων της περιοχής…

Τα Βορειοανατολικά: Οι πολεμοχαρείς Ιροκουά



Η ευρύτερη περιοχή που απλώνεται από την ανατολική ακτή του Καναδά μέχρι τη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ και την
Κοιλάδα του Μισισιπή στην ενδοχώρα ήταν μια από τις πρώτες που
υποδέχθηκαν τον λευκό Ευρωπαίο στα εδάφη του Νέου Κόσμου. Εκεί ζούσαν
φυσικά μια σειρά από τρανές ινδιάνικες φυλές, που μπορούν να χωριστούν
σε δύο μεγαλύτερες πληθυσμιακές ομάδες: τους Ιροκουά (φυλές δηλαδή όπως
οι Μοχόκ, Καγιούγκα, Ονέιντα, Εριέ, Ονοντάνγκα, Σενέκα και Τισκαρόρα),
που ζούσαν κατά μήκος ποταμών και λιμνών σε οχυρωμένους μόνιμους
καταυλισμούς, και τους ομιλούντες την Αλγκόνκιαν (φυλές όπως οι Χιουρόν,
Pequot, Fox, Shawnee, Wampanoag, Delaware και Menominee), οι οποίοι
διέμεναν σε μικρούς αγροτικούς οικισμούς και ψαροχώρια κατά μήκος του
Ατλαντικού Ωκεανού και καλλιεργούσαν καλαμπόκι, φασόλια και ζαρζαβατικά.
Οι πολεμοχαρείς φυλές των Βορειοανατολικών συνήθιζαν να κάνουν
επιδρομές στα γειτονικά φύλα και αυτή ήταν η καθημερινότητά τους.
Ειδικά οι Ιροκέζοι, παραήταν εχθρικοί και όσοι δεν ήταν μέλη της συμμαχίας τους (Ένωση των Πέντε Εθνών από το
1570) διέτρεχαν μόνιμο κίνδυνο. Το πράγμα των τεταμένων σχέσεων έγινε
ακόμα πιο περίπλοκο μετά την άφιξη των ευρωπαίων αποίκων και σαν να μην
έφτανε αυτό, ο αμερικανικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ανάγκασε τις
ινδιάνικες φυλές της περιοχής να διαλέξουν στρατόπεδα. Οι Ιροκουά
βρέθηκαν τώρα αντιμέτωποι με τους αλγκονκίν γείτονές τους στο πεδίο της
μάχης του λευκού, την ίδια στιγμή που οι οικισμοί των χλομών προσώπων
συνέχιζαν να επεκτείνονται προς τα δυτικά. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άλλο
από τον εκτοπισμό και των δύο ντόπιων πληθυσμιακών ομάδων από τα
προγονικά τους εδάφη. Οι Ιροκέζοι αριθμούν σήμερα (2010) 40.000 μέλη…

Τα Νοτιοανατολικά: Οι χωρικοί Τσερόκι



Τα νότια των Βορειοανατολικών και τα βόρεια του Κόλπου του Μεξικού είναι μια εύφορη αγροτική έκταση που
εκμεταλλεύονταν επί αιώνες οι ερυθρόδερμοι της περιοχής: εξπέρ στην
καλλιέργεια της γης, οι Ινδιάνοι των Νοτιοανατολικών ζούσαν από τις
σοδειές καλαμποκιού, φασολιών, κολοκύθας, καπνού αλλά και ηλίανθου,
έχοντας οργανώσει τη ζωή τους σε μικρούς αγροτικούς καταυλισμούς.
Η πλέον πασίγνωστη φυλή της περιοχής ήταν οι Τσερόκι, οι οποίοι από κοινού με τους Chickasaw, Choctaw, Creek
και Seminole είχαν σκαρώσει τη συμμαχία των «Πέντε Πολιτισμένων Φυλών»,
καθώς οι τοπικές διάλεκτοι που μιλούσαν προέρχονταν όλες από την
οικογένεια της γλώσσας Muskogean. Μέχρι την ανεξαρτησία όμως των
Αμερικανών από τους Βρετανούς, οι φυλές των Νοτιοανατολικών Πολιτειών
είχαν ήδη χάσει μεγάλα τμήματά τους από τους εκτοπισμούς και τις
αρρώστιες των Δυτικών.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ομοσπονδιακός νόμος του 1830 ολοκλήρωσε τον οριστικό διωγμό των «Πέντε
Πολιτισμένων Φυλών» από τα πατρώα εδάφη τους (Τζόρτζια, Αλαμπάμα, Βόρεια
Καρολίνα, Φλόριντα και Τενεσί), ώστε να περιέλθουν στα χέρια του λευκού
αποίκου: μεταξύ 1830- 1838, οι ομοσπονδιακές αρχές των ΗΠΑ ανάγκασαν
περισσότερους από 100.000 Ινδιάνους των Νοτιοανατολικών Πολιτειών να
πάρουν τα μπογαλάκια τους και να μετακινηθούν στην «Ινδιάνικη Περιοχή»
στα δυτικά του ποταμού Μισισιπή (σημερινή Οκλαχόμα). Οι Τσερόκι
απαθανάτισαν στη λαϊκή τους μούσα τον ξεριζωμό και την πορεία της
ντροπής ως Μονοπάτι των Δακρύων… 

Οι Μεγάλες Πεδιάδες: Σεγιέν και Κομάντσι 



Η τεράστια περιοχή που εκτείνεται μεταξύ του ποταμού Μισισιπή και των Βραχωδών Όρεων, από τον σημερινό
Καναδά μέχρι και τον Κόλπο του Μεξικού, κατοικούταν άλλοτε από τοπικές
φυλές κυνηγών και αγροτών, πολύ πριν καταφτάσουν οι διψασμένοι για
εμπόριο και εξερευνήσεις Ευρωπαίοι. Οι φυλές της περιοχής μιλούσαν
γλώσσες όπως οι Siouan, Caddoan, Uto-Aztecan, Athabaskan και Αλγκόνκιαν
και ανήκαν σε διάφορες ομάδες και παραδόσεις. 
Μετά την επαφή όμως με τον Ευρωπαίο και ειδικά με τους ισπανούς αποικιοκράτες του 18ου αιώνα που έφεραν
άλογα στην περιοχή, οι ινδιάνικες φυλές των πεδιάδων έγιναν προοδευτικά
νομαδικές. Οι Σεγιέν, Κομάντσι, Αραπάχο, Κρόου και Μαυροπόδαροι
κυνηγούσαν πια καβάλα στα άλογά τους τα κοπάδια με τους βίσονες, από το
δέρμα των οποίων κατασκεύαζαν τις καλύβες τους, το αρχετυπικό ινδιάνικο
κωνικό τίπι. Όσο ο λευκός άποικος μετακινούταν όμως δυτικότερα στις
Μεγάλες Πεδιάδες και γειτνίαζε πια επικινδύνως με τους Ινδιάνους, έφερε
μαζί του πολύ πιο καταστρεπτικά καλούδια για τους ίδιους: καταναλωτικά
αγαθά όπως μαχαίρια και κατσαρολικά, όπλα και πρωτόγνωρες ασθένειες
φυσικά.
Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, ο λευκός κυνηγός είχε αποδεκατίσει τα κοπάδια των αμερικανικών βούβαλων και οι
κοινότητές του στράφηκαν τώρα στην καταπάτηση της ινδιάνικης γης. Χωρίς
τρόπο να βγάζουν πια τα προς το ζην, οι Ινδιάνοι των Μεγάλων Πεδιάδων
μεταφέρθηκαν τελικά (αν και πάντα απρόθυμα) σε κυβερνητικούς
καταυλισμούς…

Τα Νοτιοδυτικά: Ναβάχο και Απάτσι



Η τεράστια άνυδρη έκταση της ερήμου που εκτείνεται στη σημερινή Αριζόνα και το Νέο Μεξικό (αλλά και σε τμήματα του Κολοράντο, της Γιούτα, του
Τέξας και του Μεξικού) έδωσε ζωή σε δυο χαρακτηριστικά διαφορετικούς
τρόπους διαβίωσης στον αυτόχθονα πληθυσμό της Αμερικής. Οι Χόπι, Ζούνι,
Ζούμα και Yaqui ζούσαν από την καλλιέργεια του καλαμποκιού, των φασολιών
και της κολοκύθας και διέμεναν σε μόνιμους καταυλισμούς καμωμένους από
πέτρα και πλίνθους (τα περίφημα και πολυώροφα πουέμπλο).
Οι Ναβάχο και οι Απάτσι όμως παρέμεναν νομάδες, κυνηγώντας βούβαλους και κάνοντας επιδρομές στους γείτονές
τους για να βάλουν στο χέρι τις σοδειές τους. Οι καταυλισμοί τους ήταν
σαφώς πιο προσωρινοί από των χωρικών γειτόνων τους και κατασκευάζονταν
από λάσπη και χώμα. Μέχρι τον Αμερικανο-Μεξικανικό Πόλεμο ωστόσο, όταν
οι Νοτιοδυτικές Πολιτείες προσαρτήθηκαν στις ΗΠΑ, ένα σεβαστό ποσοστό
του γηγενούς πληθυσμού είχε ήδη αποδεκατιστεί (οι ισπανοί αποικιοκράτες
και οι ιεραπόστολοι υποδούλωσαν, για παράδειγμα, ολόκληρη την ινδιάνικη
φυλή των Πουέμπλο, εξολοθρεύοντάς τους σε εξαντλητική καταναγκαστική
εργασία σε ισπανικά ράντσα). Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του
19ου αιώνα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έκλεισε τους εναπομείναντες
Ινδιάνους της ευρύτερης περιοχής σε καταυλισμούς της ντροπής… 

Η Μεγάλη Λεκάνη: Οι Σοσόνι



Το εκτεταμένο λεκανοπέδιο που σχηματίζουν τα Βραχώδη Όρη στα ανατολικά, η οροσειρά Σιέρρα Νεβάδα στα
δυτικά, το οροπέδιο Κολούμπια στον βορρά και το οροπέδιο Κολοράντο στον
νότο ήταν ένα ξεχασμένο από τον θεό ερημοτόπι από άνυδρες και
σκονισμένες εκτάσεις, αλυκές και υφάλμυρες λίμνες. Ο γηγενής πληθυσμός,
που μιλούσε τη γλώσσα των Σοσόνι ή αζτεκικές διαλέκτους, φυλές δηλαδή
όπως οι Bannock, Paiute και Ute, τρεφόταν με ρίζες, σπόρους και καρπούς
θάμνων, την ίδια στιγμή που κυνηγούσε φίδια, σαύρες και μικρά θηλαστικά.
Καθώς ήταν πάντα σε κίνηση, διέμεναν σε προσωρινούς καταυλισμούς
καμωμένους από ξύλο ιτιάς, φύλλα, χαμόκλαδα και λάσπη. Καθώς οι οικισμοί
ήταν εντελώς προσωρινοί, τόσο η κοινωνική ιεραρχία όσο και η συλλογική
αρχηγία στην κοινότητα δεν είχαν επίσημο χαρακτήρα.
Μετά την επαφή με τους Ευρωπαίους, πολλές ινδιάνικες φυλές της Μεγάλης Λεκάνης απέκτησαν άλογα και ομοίαζαν
πια στους αυτόχθονες των Μεγάλων Πεδιάδων: τώρα ήταν έφιπποι κυνηγοί
βίσονα και τάγματα εφόδου κατά φιλήσυχων γειτονικών φυλών. Όταν όμως
ανακαλύφθηκε χρυσός και ασήμι στην περιοχή στα μέσα του 19ου αιώνα, η
συντριπτική πλειονότητα των τοπικών φυλών έχασε τα εδάφη της και τη ζωή
της τελικά… 

Η Καλιφόρνια: Το ινδιάνικο συνονθύλευμα



Πριν πατήσει το πόδι του στην Αμερική ο λευκός αποικιοκράτης, η καλοσυνάτη κλιματολογικά Καλιφόρνια φιλοξενούσε
τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση ολάκερης της Βόρειας Αμερικής:
300.000 περίπου Ινδιάνοι ζούσαν εδώ στα μέσα του 16ου αιώνα. Και βέβαια ο
πληθυσμός τους παρουσίαζε μεγάλη ποικιλομορφία: 100 διαφορετικές φυλές
και οικογενειακές ομάδες μιλούσαν περισσότερες από 200 διαλέκτους!
Οι ακαδημαϊκοί ισχυρίζονται σήμερα ότι το γλωσσολογικό τοπίο της Καλιφόρνια ήταν πιο περίπλοκο ακόμα και από
την Ευρώπη. Οι Maidu, Miwok και Yokuts μιλούσαν κοινή γλώσσα (αν και σε
άλλες διαλέκτους), οι Chumash, Pomo, Salinas και Shasta είχαν τη δική
τους και οι Tubabulabal, Serrano και Kinatemuk άρθρωναν ακόμα μια
αζτέκικη παραδοσιακή λαλιά. Εδώ βρήκαν μάλιστα καταφύγιο και οι
«Ινδιάνοι των Αποστολών», που είχαν εκτοπιστεί από τους Ισπανούς στις
Νοτιοδυτικές Πολιτείες, και εδώ κατέφευγε κάθε κατατρεγμένος
ερυθρόδερμος. Παρά τη διαφορετική καταγωγή τους όμως, πάμπολλες
καλιφορνέζικες φυλές ζούσαν παρόμοιες ζωές: σχημάτιζαν ομάδες με δεσμούς
αίματος που κυνηγούσαν βούβαλους ή ήταν απλά τροφοσυλλέκτες.
Η γεωργία δεν ήταν του γούστου τους, ήταν όμως η ειρήνη μεταξύ τους. Όταν οι πρώτοι ισπανοί εξερευνητές
τρύπωσαν στην Καλιφόρνια στα μέσα του 16ου αιώνα άρχισαν οι περιπέτειες
του τοπικού στοιχείου, οι οποίες κλιμακώθηκαν το 1769, όταν ο
ιεραπόστολος Junipero Serra ίδρυσε την αποστολή στο Σαν Ντιέγκο που θα
εγκαινίαζε μια πρωτόγνωρα βάρβαρη περίοδο αφομοίωσης, καταναγκαστικής
εργασίας και βίαιου αποδεκατισμού. Ως αποτέλεσμα, το τοπικό στοιχείο της
Καλιφόρνια αφανίστηκε από προσώπου γης… 

Η Βορειοδυτική Ακτή: οι Σινούκ



Η Βορειοδυτική Ακτή, που εκτείνεται κατά μήκος των ακτών του Ειρηνικού από τη Βρετανική Κολούμπια μέχρι και
τη Βόρεια Καλιφόρνια, έχει ήπιο κλίμα και άφθονες φυσικές πηγές. Ό,τι
χρειαζόταν ο αυτόχθονας για να ζήσει, ήταν ήδη εκεί: σολομοί και άφθονη
ψαριά, αλλά και φώκιες και μαλάκια. Ως αποτέλεσμα, αντίθετα από τις
τροφοσυλλεκτικές φυλές και τις ορδές των κυνηγών που ακολουθούσαν τα
μεταναστευτικά πρότυπα των ζώων από μέρος σε μέρος, οι Ινδιάνοι των
Βορειοδυτικών Ακτών του Ειρηνικού ευημερούσαν και έχτισαν μόνιμους
οικισμούς με εκατοντάδες μέλη ο καθένας.
Εδώ συναντάμε τη γνώριμη κοινωνική στρωμάτωση των Ινδιάνων, σαφώς πιο περίπλοκη από κάθε νομαδική κοινότητα
γηγενών. Οι γνωστότερες φυλές της περιοχής ήταν οι Σινούκ και οι
Χάιντα, αλλά εδώ ζούσαν επίσης και οι Tlingit, Tsimshian, Coos, Wakashan
Kwakiutl, Nuu-chah-nulth (Nootka) και Salish…

Το Οροπέδιο: Ινδιάνικο κράμα



Το λεγόμενο «Οροπέδιο» καλύπτει τη διασταύρωση της Υπο-Αρκτικής, των Μεγάλων Πεδιάδων, της Μεγάλης Λεκάνης,
της Καλιφόρνια και της Βορειοδυτικής Ακτής και εκτείνεται στις
σημερινές πολιτείες των Αϊντάχο, Μοντάνα, ανατολικό Όρεγκον και
Ουάσιγκτον. Οι Ινδιάνοι της περιοχής κατοικούσαν σε μικρούς και
ειρηνικούς καταυλισμούς κατά μήκος ποταμών και ρυακιών και ζούσαν
ψαρεύοντας σολομούς και πέστροφες, κυνηγώντας και συλλέγοντας άγρια
μούρα, ρίζες και καρπούς.
Στα νότια του Οροπεδίου, η επικρατούσα γλώσσα ήταν η Penutian και όλες οι διάλεκτοι εκπορεύονταν από αυτή. Όσο
για τις φυλές που τη μιλούσαν, ήταν οι Klamath, Klikitat, Modoc, Nez
Perce, Walla Walla και Yakima (ή Yakama). Στα βόρεια του ποταμού
Κολούμπια, οι Ινδιάνοι μιλούσαν παραλλαγές της Salishan, φυλές δηλαδή
όπως οι Skitswish, Salish, Spokane και οι Κολούμπια. Ήταν τον 18ο αιώνα
όταν άλλες ινδιάνικες φυλές έφεραν τα πρώτα άλογα στην περιοχή και πλέον
το άτι έγινε αναπόσπαστο μέλος της καθημερινότητας: το άλογο
ενσωματώθηκε στην οικονομία, βοήθησε να επεκταθεί η ακτίνα του κυνηγιού
και μετέτρεψε τις τοπικές φυλές σε εμπόρους αλλά και διαμεσολαβητές
μεταξύ Βορειοδυτικών και Μεγάλων Πεδιάδων.
Το 1805, οι εξερευνητές Λιούις και Κλαρκ πέρασαν από την περιοχή και σύντομα καραβάνια λευκών θα
αποβιβάζονταν στο Οροπέδιο, προδιαγράφοντας το τέλος του τοπικού
στοιχείου: μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα, όσοι Ινδιάνοι είχαν γλιτώσει
τον αποδεκατισμό, είχαν εκτοπιστεί από τα πατρώα εδάφη και επανεγκαταστάθηκαν σε κρατικούς καταυλισμούς…

Από το newsbeast

http://www.kalyterotera.gr
 
ΘνητοςDate: Δευτέρα, 06-ΑΠΡ-2015, 10:33 AM | Message # 18
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Awards: 16
Reputation: 45
Status: Offline
ΠΟΛΥ ενδιαφεροντα στοιχεια !
Σκεφτομαι πολλες φορες οτι εκει σε αυτη την ηπειρο εγινε μια αλλη εξελιξη του ανθρωπινου ειδους
Ισως οχι πραγματικη εξελιξη αλλα μια στάση εξελιξης που ομως δεν ειχε τον σκοταδισμο του μεσαιωνα με αποτελεσμα εναν φυσιολατρικο πολιτισμο.
Δυστυχως ολοι ξερουμε την αντιδραση των "πολιτισμενων" σκοταδιστων
Καλωσηρθες habelmsxl


ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
 
margaritaDate: Δευτέρα, 06-ΑΠΡ-2015, 7:39 PM | Message # 19
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 12902
Awards: 15
Reputation: 44
Status: Offline
πάρα πολυ καλό αρθρο !!!ευγε!!!

"Στο τέλος, αυτό για το οποίο μετανιώνουμε περισσότερο είναι οι προσπάθειες τις οποίες ποτέ δεν κάναμε"
 
ΑθηναίοςDate: Δευτέρα, 06-ΑΠΡ-2015, 7:56 PM | Message # 20
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Awards: 17
Reputation: 46
Status: Offline
Καλωσόρισες στην παρέα μας habelmsxl
Πολύ καλό και εμπεριστατωμένο άρθρο!


Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
 
habelmsxlDate: Πέμπτη, 16-ΑΠΡ-2015, 10:23 PM | Message # 21
Ενεργό μέλος
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 111
Awards: 2
Reputation: 4
Status: Offline
Ο περήφανος φύλαρχος των Λακότα «Καθιστός Ταύρος»



Ο αρχηγός που ένωσε τους Σιου κατά του βάρβαρου λευκού αποικιοκράτη

Άλλος ένας ξακουστός και ηρωικός ινδιάνος που πάλεψε λυσσαλέα για να διατηρήσει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής της φυλής του, σε έναν μάταιο
αγώνα που έμελλε να σφραγίσει τη ζωή του.
Ο αρχηγός της φυλής Χουνκπάπα Λακότα ενέπνευσε τις διαφορετικές φυλές των Τέτον Σιου να ενωθούν κάτω από τις
υποδείξεις του και να εξαπολύσουν ολομέτωπο αγώνα κατά του λευκού
δυνάστη, ο οποίος δεν τους επέτρεπε πλέον να
επιβιώσουν.
Μπαρουτοκαπνισμένος ήδη από τα 14 του, σύντομα κέρδισε τον σεβασμό των συμπολεμιστών του και ξεπήδησε από τις
μάχες ως σύμβολο ανδρείας και γενναιότητας, αναγκάζοντας το 1868 την
ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ να υπογράψει σύμφωνο ειρήνης με τους
Σιου. Αλλά η διχαλωτή γλώσσα του λευκού από συμφωνίες δεν καταλάβαινε κι
έτσι, όταν στα μέσα της επόμενης δεκαετίας ανακαλύφθηκαν τα πρώτα
μεγάλα κοιτάσματα χρυσού στην ευρύτερη περιοχή της Νότιας Ντακότα
(1874), οι χρυσοθήρες και ο στρατός που τους προστάτευε εισήλθαν στα
ιερά χώματα των Σιου, αναγκάζοντας τους γενναίους ινδιάνους να ξεθάψουν
το τόμαχοκ του πολέμου.
Ο «Καθιστός Ταύρος» και οι σύμμαχοί του κέρδισαν πολλές μάχες αν και όχι τον πόλεμο, όχι ότι αυτό τους
απέτρεψε πάντως από το να προσπαθήσουν: ο Μεγάλος Πόλεμος των Σιου της
δεκαετίας του 1870 κλιμακώθηκε στη διαβόητη Μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν
(1876), εκεί που οι ενωμένες δυνάμεις του «Καθιστού Ταύρου» και του
άλλου ξακουστού αρχηγού των Σιου, του «Τρελού Αλόγου», θα αποδεκάτιζαν
το διαβόητο τάγμα του αιμοσταγούς ινδιανοφάγου Τζορτζ Κάστερ.
Με τους ανθρώπους του όμως στα πρόθυρα του λιμού, ο «Καθιστός Ταύρος» αναγκάστηκε να παραδοθεί τελικά και να
μεταφερθεί ατιμωτικά σε έναν από τους κρατικούς καταυλισμούς που είχε
φτιάξει ο λευκός δυνάστης για τους παραδοσιακούς πληθυσμούς του Νέου
Κόσμου. Αν και αυτό πάλι δεν ήταν αρκετό, γι’ αυτό και η αμερικανική
κυβέρνηση, φοβούμενη άλλη μια ενορχηστρωμένη από τον ίδιο εξέγερση των
Σιου, διέταξε την Ινδιάνικη Αστυνομία να τον βγάλει από τη μέση: ήταν το
σώμα ασφαλείας που είχε ιδρύσει η αμερικανική κυβέρνηση για να διατηρεί
την τάξη ανάμεσα στις λεγόμενες «πέντε πολιτισμένες φυλές», όπως
χαρακτήριζε τις ινδιάνικες φατρίες που είχαν υιοθετήσει αμερικανικές ή
ευρωπαϊκές πρακτικές.
Ο ξεροκέφαλος και αδάμαστος αρχηγός που έβαλε το πρωτόγνωρο κουράγιο του στην υπηρεσία της αντίστασης στον
λευκό δυνάστη το μόνο που θέλησε ποτέ ήταν η διατήρηση του παραδοσιακού
τρόπου ζωής των Σιου και της ιδιαίτερης φυλής του. Όταν παραδόθηκε
μάλιστα το 1881 ως ο τελευταίος των Σιου που κατέθετε τα όπλα, έκανε τα
πάντα ώστε να εξασφαλίσει ένα ειρηνικό μέλλον για τα παιδιά του,
υποσχόμενος να διδάξει στη νέα γενιά των ινδιάνων πώς να συνυπάρχουν
αρμονικά με τα παιδιά αυτών που είχαν βαλθεί να τους χαλάσουν…

Πρώτα χρόνια



Ο πλέον πανίσχυρος και γνωστός από τους γηγενείς αμερικανούς φυλάρχους γεννιέται ως Τατάνκα Ιγιοτάκε το
1831 μέσα στη φυλή των Χουνκπάπα Λακότα στα εδάφη που είναι σήμερα
γνωστά ως Νότια Ντακότα. Γιος περιβόητου πολεμιστή της φυλής, ο
«Βούβαλος που Κάθεται» (όπως ήταν το επίσημο ινδιάνικο αρχηγικό του
όνομα) έβαλε σκοπό να ξεπεράσει τα πολεμικά ανδραγαθήματα του πατέρα του
από παιδί, αν και δεν έδειξε από τις πρώτες του στιγμές την κλίση που
είχε στη μάχη: οι συνομήλικοί του τον έλεγαν περιπαικτικά «αργό»
εξαιτίας της πρόδηλης έλλειψης αθλητικών ικανοτήτων.
Σε ηλικία 10 ετών σκότωσε όμως τον πρώτο του βούβαλο και 4 χρόνια αργότερα πήρε μέρος στην πρώτη
θριαμβευτική μάχη του κατά γειτονικής φυλής, στην οποία και διακρίθηκε
για τη γενναιότητά του. Ό,τι έλειπε στον μικρό σε όρους ικανοτήτων
αναπληρωνόταν και παραπάνω από την τόλμη και την ανδρεία του. Ο Τατάνκα
Ιγιοτάκε αρχίζει να συμμετέχει στα συμβούλιο της φυλής ως «Βούβαλος που
Κάθεται», το οποίο θα μετατραπεί στο ευκολότερο και εξαμερικανισμένο
«Καθιστός Ταύρος».



Το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και ενήλικης ζωής του θα σφυρηλατηθεί στις μάχες κατά του λευκού
επεκτατισμού και όχι κατά των αντίπαλων ινδιάνικων φυλών, όπως ήθελε για
πολλά χρόνια ο αμερικανικός μύθος του πολεμοχαρή και αιμοδιψούς
ινδιάνου. Τα όπλα κατά του λευκού θα τα πιάσει για πρώτη φορά τον Ιούνιο
του 1863, όντας ήδη μέλος του συμβουλίου των αρχηγών των Σιου. Η θέση
του στον κλειστό κύκλο των φυλάρχων των Σιου ήρθε μετά τις νικηφόρες
εκστρατείες του για την επέκταση των κυνηγότοπων της φυλής του στα εδάφη
που ανήκαν μέχρι τότε σε άλλες ινδιάνικες φυλές, όπως οι Κρόου και οι
Σοσόνι.
Οι αγώνες του κατά των στρατιωτών των ΗΠΑ θα απαθανατιστούν σε πλήθος νικηφόρων μαχών και ο «Καθιστός Ταύρος»
θα μετατραπεί σταδιακά σε φόβητρο του αμερικανικού στρατού. Το 1865, για
παράδειγμα, και έχοντας ήδη μια σειρά από εμφατικές νίκες στη φαρέτρα
του, ο «Καθιστός Ταύρος» διέταξε ολομέτωπη επίθεση σε νεοϊδρυθέν
αμερικανικό οχυρό στα ιερά χώματα των Λακότα (Fort Rice), καθώς τίποτα
δεν μπορούσε να ανακόψει την αντίστασή του κατά της αυθαιρεσίας των
λευκών. Ως αντίποινα, ο στρατός των ΗΠΑ έκαψε χωριά των Λακότα και
προωθήθηκε ακόμα πιο βαθιά στα πατρώα ινδιάνικα εδάφη της Νότιας
Ντακότα.



Οι ικανότητές του στη μάχη και ο σεβασμός που απολάμβανε καθολικά πια από τους ανθρώπους του τον έφεραν
στη θέση του αρχηγού όλων των Λακότα το 1868. Την ώρα όμως που οι άλλοι
φύλαρχοι των Σιου της περιοχής, όπως το περίφημο «Κόκκινο Σύννεφο»,
έσπευδαν να υπογράψουν σύμφωνα ειρήνης, ο «Καθιστός Ταύρος» αρνούταν να
σκύψει το κεφάλι και συνέχιζε τον ανταρτοπόλεμο με τα πρωτοπαλίκαρά του…

Υπερασπιστής του λαού του



Οι αιματοβαμμένες αντιπαραθέσεις με τους αμερικανούς στρατιώτες κλιμακώθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του
1870, όταν ήρθαν στο φως τα χρυσοφόρα κοιτάσματα της Νότιας Ντακότα. Το
έδαφος όμως ήταν ιερός τόπος για τους Σιου, κάτι που είχε αναγνωρίσει
επισήμως η αμερικανική κυβέρνηση με σύμφωνο το 1868. Όχι ότι αυτό
εμπόδισε βέβαια τους χρυσοθήρες να ορμήσουν με τα καραβάνια τους στα
πατρώα εδάφη των Λακότα, κάτι που προσυπέγραψε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση
ανατρέποντας τη συμφωνία (τέλη 1975) και κηρύσσοντας πόλεμο σε κάθε
γηγενή φυλή που θα έφερνε εμπόδιο στην υφαρπαγή των εδαφών της! Μέχρι
τον Ιανουάριο του 1876, πολλές φυλές των Σιου είχαν μαντρωθεί σε
προχειροστημένους κρατικούς καταυλισμούς, αν και όχι ο περήφανος
«Καθιστός Ταύρος».
Την ώρα που πολλοί φύλαρχοι συγκατατέθηκαν απρόθυμα στις βουλές του πανίσχυρου λευκού, ο «Καθιστός
Ταύρος» αρνήθηκε να υπακούσει στις νέες και μονομερείς συνθήκες, κι έτσι
στήθηκε το σκηνικό της νέας αντιπαράθεσης λευκού και ινδιάνου. Με όχημα
την ιστορική κληρονομιά του λαού του αλλά και διαβλέποντας τη μοίρα που
περίμενε τους ινδιάνους της περιοχής, ο φύλαρχος των Λακότα κάλεσε
κοντά του τους άλλους αρχηγούς των Σιου και σε ιερή τελετή χόρεψε 36
ολόκληρες ώρες ενώπιόν τους τον Χορό του Ήλιου, χωρίς στάλα μάλιστα
νερού. Μετά το πέρας της ιεροτελεστίας, ενημέρωσε το συμβούλιο των
αρχηγών για το όραμα που είχε δει, στο οποίο ο αμερικανικός στρατός
ξεκληριζόταν από τα χέρια των νόμιμων ιδιοκτητών της πατρώας γης: ο
φύλαρχος περιέγραψε το πώς οι λευκοί στρατιώτες έπεφταν στον καταυλισμό
του σαν ακρίδες που πέφτουν από τον ουρανό.



Τα όπλα των λευκών μπορούσαν να νικηθούν, ισχυρίστηκε ο «Καθιστός Ταύρος», και κάλεσε τους φυλάρχους να
τον ακολουθήσουν στον ιερό αγώνα να διατηρήσουν τον πατροπαράδοτο τρόπο
ζωής τους. Πολλοί ισχυρίστηκαν ότι οι αρχηγοί των Σιου τού ανέθεσαν τότε
την αρχιστρατηγία της φυλής, αν και αυτό δεν επιβεβαιώνεται, καθώς οι
Σιου συνήθιζαν να έχουν αποκεντρωμένες διοικήσεις και κάθε φυλή να
αποφασίζει για τη δική της μοίρα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, τον
ακολούθησαν τυφλά και μεταξύ αυτών και ο άλλος ξακουστός αρχηγός των
Ογκλάλα Σιου, το «Τρελό Άλογο».
Λίγες μέρες αργότερα (17 Ιουνίου 1876), ο «Καθιστός Ταύρος» και οι σύμμαχοί του νίκησαν τις αμερικανικές
δυνάμεις του στρατηγού Τζορτζ Κρουκ στη Μάχη του Ρόουζμπαντ, μετρώντας
αποστομωτική και ανέλπιστη νίκη. Ο διαβόητος φονιάς των ινδιάνων, ο
αντισυνταγματάρχης Τζορτζ Άρμστρονγκ Κάστερ, βγήκε στο κατόπι τους, αν
και το όραμα του φυλάρχου έμελλε να επαληθευτεί μια εβδομάδα αργότερα
(25 Ιουνίου): με τη βοήθεια του «Τρελού Αλόγου» και με τις ενωμένες
δυνάμεις Σιου, Σεγιέν και Αραπάχο, οι αυτόχθονες Αμερικανοί ξεπάστρεψαν
το σύνταγμα του Κάστερ στην περίφημη Μάχη του Λιτλ Μπίγκχορν, αλλά και
τον ίδιο τον αντισυνταγματάρχη.



Για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ, η εμφατική ήττα ήταν ό,τι πιο ατιμωτικό είχε γνωρίσει ο
αποικιοκρατικός στρατός στον Νέο Κόσμο και δεν θα μπορούσε να περάσει
φυσικά χωρίς απάντηση, καθώς ο λευκός λαός πίεζε για αντίποινα: οι Σιου
είχαν ξεπηδήσει νικητές στις μάχες με τον οργανωμένο στρατό των ΗΠΑ, αν
και ήταν σαφές ότι τον πόλεμο δεν θα μπορούσαν να τον κερδίσουν. Ο
στρατός διπλασίασε τις προσπάθειές του να ανακτήσει τον έλεγχο της
περιοχής από τους αυτόχθονες και ο μεγάλος φύλαρχος των Σιου φάνταζε πια
«αντάρτης» στα μάτια της λευκής κοινωνίας.



Για να γλιτώσει από τη φονική οργή του λευκού, το μόνο που μπορούσε να κάνει ο «Καθιστός Ταύρος» ήταν να
καταφύγει στον Καναδά, όπου και παρέμεινε για τα επόμενα 4 χρόνια. Η
ινδιάνικη εξάρτηση από τον βούβαλο και η σταθερή καταπάτηση των
κυνηγότοπων από τη διείσδυση των λευκών σήμαινε πια ότι οι γηγενείς δεν
μπορούσαν να τραφούν. Η πείνα και ο λιμός αφάνισε ολόκληρους ινδιάνικους
οικισμούς, αναγκάζοντας πολλές φυλές των Σιου να παραδώσουν τα όπλα. Ο
«Καθιστός Ταύρος» προτίμησε να μη σκύψει ούτε και πάλι το κεφάλι κι έτσι
τον Μάιο του 1877 πέρασε με τους πιστούς ακόλουθούς του τα σύνορα με
τον Καναδά…

Η επιστροφή του μεγάλου αρχηγού στις ΗΠΑ



Η καναδική κυβέρνηση δεν μπορούσε ωστόσο να αποδεχθεί την ευθύνη για μια φυλή που ζούσε εκτός συνόρων της
κι έτσι σύντομα ξέσπασαν διαμάχες. Έπειτα από 4 δύσκολα χρόνια λιμού και
αρρώστιας, στα οποία ο αριθμός των Σιου που ακολούθησαν τον «Καθιστό
Ταύρο» συρρικνώθηκε σταδιακά, ο φύλαρχος αποφάσισε να παραδοθεί στην
αμερικανική κυβέρνηση για να σώσει τον λαό του από τον αποδεκατισμό.



Το 1881, ο φύλαρχος επέστρεψε άοπλος στα προγονικά εδάφη της Ντακότα και συνελήφθη, περνώντας τα επόμενα δύο
χρόνια ως αιχμάλωτος πολέμου. Η φήμη του ωστόσο προηγούταν πια και όπως
με τους άλλους ξακουστούς ινδιάνους, οι λευκοί τουρίστες συνέρρεαν στη
φυλακή να τον θαυμάσουν. Τέτοια ήταν η απήχηση του μέχρι πρότινος
αιμοδιψούς ινδιάνου που σύντομα εμφανίστηκε στο σόου της Άγριας Δύσης
«Buffalo Bill Cody's Wild West Show», ενσαρκώνοντας τον εαυτό του. Εκεί
γνώρισε και συνδέθηκε με αληθινή φιλία με τη δεινή σκοπεύτρια και
σύμβολο της λευκής Αμερικής, Άνι Όκλεϊ



Η περίληψή του στο τσίρκο και οι διασυνδέσεις του θιασάρχη τον έφεραν εκτός φυλακής και οι απολαβές ήταν
κάτι παραπάνω από καλές: 50 ολόκληρα δολάρια την εβδομάδα για να
καβαλάει το άλογό του μέσα στην αρένα! Ο «Καθιστός Ταύρος» βαρέθηκε όμως
γρήγορα τις μασκαράτες, τις φολκόρ εμφανίσεις και τη ζωή στον δρόμο,
αλλά και το πρωτόγνωρο μίσος που συναντούσε από μερίδα του κοινού κατά
την περιοδεία του στα μήκη και τα πλάτη των ΗΠΑ.



Αποφάσισε λοιπόν να επιστρέψει στην αιχμάλωτη φυλή του, που ζούσε ήδη ατιμωτικά σε κρατικό καταυλισμό,
λέγοντας περίφημα στον θιασάρχη: «Προτιμώ να πεθάνω ινδιάνος από το να
ζήσω λευκός». Η φήμη του είχε πάντως υπερβεί τις ΗΠΑ, παρά το γεγονός
ότι δεν ήταν παρά σκιά του άλλοτε μεγαλοπρεπούς εαυτού του…

Τελευταία χρόνια



Επιστρέφοντας στον καταυλισμό, ο «Καθιστός Ταύρος» ζούσε τη ζωή του χωρίς συμβιβασμούς. Απέρριψε τον
χριστιανισμό και συνέχισε να τηρεί τα ήθη και τα έθιμα της φυλής του, αν
και πλέον είχε αποδεχθεί την ολοκληρωτική κυριαρχία του λευκού, γι’
αυτό και υποσχέθηκε να κηρύξει στον λαό του το μήνυμα της συμφιλίωσης.
Μέχρι και τα παιδιά του σκόπευε να στείλει στο σχολείο, ώστε να τους
εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον.



Το 1889 όμως οι ινδιάνοι άρχισαν να χορεύουν και πάλι τον Χορό του Πνεύματος, ένα τελετουργικό χορευτικό που
σκοπό είχε να αφυπνίσει εθνικοαπελευθερωτικά αισθήματα! Ο «Καθιστός
Ταύρος» βρήκε για μια τελευταία φορά τον εαυτό του και εντάχθηκε από την
πρώτη στιγμή στο κίνημα για τον εκτοπισμό των λευκών από τα πατρώα
εδάφη και την αναβίωση του παραδοσιακού ινδιάνικου τρόπου ζωής. Ο Χορός
του Πνεύματος ήρθε ως επιστέγασμα στα αντιδυτικά αισθήματα των ινδιάνων,
που προκαλούσαν τόσο ο συνεχιζόμενος λιμός όσο και η ζωή στην
αιχμαλωσία.
Φοβούμενες τον αντίκτυπο της επιρροής του μεγάλου αρχηγού στους ινδιάνους της περιοχής, οι αμερικανικές αρχές
διέταξαν τη λεγόμενη Ινδιάνικη Αστυνομία της Λακότα να συλλάβει τον
«Καθιστό Ταύρο»: στις 15 Δεκεμβρίου 1890, οι λευκοί αστυνομικοί
εισέβαλαν με τα όπλα στο παράπηγμά που ζούσε η οικογένεια του φυλάρχου
και έσυραν τον αρχηγό εκτός της.



Στον διαπληκτισμό που ακολούθησε, ακούστηκαν κάποιοι πυροβολισμοί και ο «Καθιστός Ταύρος» έπεσε νεκρός από
σφαίρα στο κεφάλι, την ώρα που οι πολεμιστές του προσπαθούσαν να τον
σώσουν από την αυθαιρεσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.



Ο τραγικός επίλογος για τον μεγάλο ινδιάνο ήρθε λίγο αργότερα, όταν δεν του επέτρεψαν να ενταφιαστεί με τον
τελετουργικό τρόπο της φυλής του και τον παράχωσαν άρον-άρον σε
αμερικανικό οχυρό της Νότιας Ντακότα.



Περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, τα απομεινάρια του μεταφέρθηκαν σε ιερό ινδιάνικο έδαφος και πλέον ένα
γρανιτένιο μνήμα υποδεικνύει πού είναι θαμμένος ο ατρόμητος πολεμιστής που θέλησε να διατηρήσει άσβεστο το πνεύμα του λαού του…

Από το newsbeast

http://www.kalyterotera.gr


Message edited by habelmsxl - Πέμπτη, 16-ΑΠΡ-2015, 10:24 PM
 
ΑθηναίοςDate: Πέμπτη, 16-ΑΠΡ-2015, 11:11 PM | Message # 22
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10386
Awards: 17
Reputation: 46
Status: Offline
Πολύ καλό!!!

Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος,
αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.
 
ΘνητοςDate: Πέμπτη, 16-ΑΠΡ-2015, 11:57 PM | Message # 23
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Awards: 16
Reputation: 45
Status: Offline
παντως σαν θειά ελληνιδα μοιαζει ο φυλαρχος
B)


ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
 
habelmsxlDate: Παρασκευή, 17-ΑΠΡ-2015, 0:02 AM | Message # 24
Ενεργό μέλος
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 111
Awards: 2
Reputation: 4
Status: Offline
Quote Θνητος ()
παντως σαν θειά ελληνιδα μοιαζει ο φυλαρχοςB)


:p
 
ΘνητοςDate: Κυριακή, 03-ΜΑ-2015, 9:41 PM | Message # 25
Ο βασιλιάς των μελών
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 10708
Awards: 16
Reputation: 45
Status: Offline
>:)

ΚΑΛΟΜΕΛΕΤΑ ΚΙ ΕΡΧΕΤΑΙ
 
habelmsxlDate: Κυριακή, 23-ΟΚΤ-2016, 9:12 PM | Message # 26
Ενεργό μέλος
Group: "Εσπερίτες"
Messages: 111
Awards: 2
Reputation: 4
Status: Offline
ΙΝΔΙΑΝΟΙ ΒΟΡΕΙΑΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ,ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΦΥΛΕΣ 

Όπως εξύμνησαν τον άνθρωπο και τις αξίες του ανθρωπισμού οι αρχαίοι Έλληνες,
έτσι και οι Ινδιάνοι της Βόρειας Αμερικής ανέδειξαν με τη φυσική ζωή
τους την αγάπη για τη φύση, τη γη, τα ζώα, τα φυτά, όλα τα όντα του
κόσμου τούτου. Ακόμα περισσότερο θα διαπιστώσει κανείς, όπως και σε
πολλές εθνικές θρησκευτικές παραδόσεις, ότι οι ινδιάνικες πίστεις και οι
μυθολογικές παραδόσεις συνάδουν στο πνεύμα και τη φιλοσοφία με την
ελληνική αντίληψη. Η ανακάλυψη της γνώσης μέσα μας, οι πολυάριθμοι θεοί
πνεύματα), ο ηλιοκεντρισμός, η αιωνιότητα και αθανασία της ανθρώπινης
ψυχής είναι μόνο μερικά κοινά στοιχεία με τις ελληνικές παραδόσεις.


Αυτό όμως που καταπλήσσει τους ανθρωπολόγους και κάθε πνευματικό άνθρωπο
είναι η απέραντη αγάπη των Ινδιάνων για τη φύση (ζώα-φυτά-ορυκτά), τον
άνθρωπο, τη συλλογικότητα του βίου και την ειρήνη δίνοντας προτεραιότητα
στο "εμείς", στην κοινότητα ως όλον. Επειδή τίποτα πάνω στη γη και στον
ουρανό δεν ανήκει σε έναν, αλλά τα πάντα είναι κοινά.... Όταν Ο Καρλ
Γιουνγκ ρώτησε τον αρχηγό της φυλής Πουέμπλο, Οκιάι Μπιάνο, για τη
θρησκεία τους, αυτός του πρότεινε να μελετήσει τις μυθολογικές
παραδόσεις της Ευρώπης και ιδιαίτερα την ελληνική μυθολογία! Γιατί εκεί
θα έβρισκε όλες τις απαντήσεις για την ινδιάνικη θρησκεία!!!!


«Επιδιώξτε την σοφία, όχι την γνώση. Η γνώση είναι από το παρελθόν, η σοφία ανήκει στο μέλλον». - Φυλή Λαμπί

Αυτή η Σοφία ενυπάρχει στις αξίες και τις αρχές των Ινδιάνων που
επιδεικνύουν απέραντο σεβασμό προς τη Μητέρα Φύση. Πιστεύουν πως το
Μεγάλο Πνεύμαβρίσκεται μέσα σε όλα τα πράγματα. Πως είμαστε όλοι αδέλφια
με έναν Πατέρα και μία Μητέρα, με έναν ουρανό πάνω από το κεφάλι μας
και μία γη τριγύρω μας.

Κοσμογονία

Οι μυθολογίες των γηγενών λαών της Βόρειας Αμερικής περιλαμβάνουν πολύ
περισσότερους μύθους σχετικά με την δημιουργία και τον κατακλυσμό από
εκείνες οποιασδήποτε άλλης φυλής στα δύο ημισφαίρια. Αντίστοιχα πολλές
είναι και οι ιστορίες που ασχολούνται με την καταγωγή του ανθρώπου.


Ανάλογα με την φυλή, τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του τόπου της και την
καταγωγή, διαμορφώθηκαν διάφοροι μύθοι δημιουργίας του κόσμου και των
έμψυχων όντων. Σε μερικούς βρίσκουμε τους μεγάλους θεούς να πλάθουν τον
κόσμο, σε άλλους απλά να τον ανακαλύπτουν, ενώ σε άλλους οδηγούν τον λαό
τους από τα υπόγεια βάθη στην επιφάνεια της γης. Υπάρχουν ινδιάνικοι
μύθοι που αναφέρουν ότι ο κόσμος έγινε από τον πατέρα όλων, τον Ήλιο,
που μετέτρεψε τα σύννεφα σε νερό κι έγινε η θάλασσα. Σε άλλες φυλές
βρίσκουμε τον άνεμο να συλλογίζεται μελαγχολικά επάνω από τον αρχέγονο
ωκεανό με την μορφή ενός πουλιού.


Οι φυλές Μάνταν των Σιού έχουν έναν τύπο μύθων δημιουργίας που είναι
κοινός σε πολλούς άλλους αμερικανικούς λαούς. Πιστεύουν ότι το έθνος
τους ζούσε σε ένα υπόγειο χωριό κοντά σε μια απέραντη λίμνη.
Ακολουθώντας τις ρίζες ενός μεγάλου κλήματος που είχε διαπεράσει την γη
και σκαρφαλώνοντας κάποιοι, ανακάλυψαν έναν νέο πιο πλούσιο και εύφορο
κόσμο, και έτσι πολλοί αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την παλιά κατοικία
τους.


Υπάρχουν διάφορες ινδιάνικες φυλές με μοναδικές απόψεις για τον κόσμο και την
θέση του στο σύμπαν. Μία από αυτές δέχεται ότι το σύμπαν συντίθεται από
πολλαπλά στρώματα και ο φυσικός κόσμος είναι ένα απλό ψήγμα αυτού του
πολυστρωματικού σύμπαντος. Αυτά τα στρώματα θεωρούνται ότι συνδέονται με
το Παγκόσμιο Δέντρο, που έχει τις ρίζες του στον κάτω κόσμο, ενώ ο
κορμός του διαπερνά τον φυσικό, και η κορυφή του βρίσκεται στον ουράνιο
κόσμο.


Οι Ινδιάνοι δεν γνωρίζουν τίποτε για κάποια αρχή ή κάποιο τέλος του
κόσμου. Λένε πως η ανθρωπότητα πρέπει να ακολουθήσει την ατραπό του
ορθού τρόπου ζωής και να ζήσει σε αρμονία με τους ηθικούς νόμους της
φύσης. Αν αποτύχει σε αυτό, ο άνθρωπος θα υποφέρει και ταυτόχρονα θα
γίνει η αιτία της οδύνης του. Όλοι οι Ινδιάνοι, ιδιαίτερα οι Ναβάχο,
θεωρούν τον κόσμο σαν ένα αδιαίρετο Όλο, στον οποίο οι πνευματικές
δυνάμεις είναι αόρατες και βρίσκονται παντού. Γι αυτό καθένας οφείλει να
αναζητά την αλήθεια στο πνεύμα και να επιδιώκει να συντονιστεί με τις
κοσμικές διαδικασίες ώστε να τις εκδηλώσει και να τις εκφράσει στη ζωή
του.


Οι Ινδιάνοι Τσεγιέν της Οκλαχόμα αναφέρονταν στην ουσία του ανθρώπου
θεωρώντας ότι, ενώ το γήινο μέρος του είναι το ορατό, η αληθινή του
ύπαρξη είναι η αόρατη πνοή ή ενέργεια του Μεγάλου Πνεύματος. Επειδή ο
άνθρωπος συμμετέχει στην πνευματική ουσία του σύμπαντος, ο νους ή η
συνείδησή του δεν περιορίζεται στην συνειδητότητα αυτού του κόσμου, αλλά
οδεύει προς μια επικρατούσα υπερβατική συνείδηση.


Οι Πάουνι μιλούν για τον «Τιράβα», τον Πατέρα που βρίσκεται ψηλά.
Αναγνωρίζουν ότι εκείνος δημιούργησε όλα τα πράγματα, Εκείνος βρίσκεται
παντού και μέσα στο καθετί και ότι Εκείνος είναι παντοδύναμος. Οι
Ντακότα και Λακότα τον αποκαλούν Υπέρτατο Ον, Μοναδικό Ον,
«Γουάκαν-Τάνκα», το Μεγάλο Πνεύμα, ενώ άλλες φυλές Μεγάλο Μανιτού, ή
όποιο άλλο όνομα χρησιμοποιούν για αυτήν την θεμελιακή, απρόσωπη και
υπερβατική δύναμη που βρίσκεται πίσω από όλα τα φαινόμενα, η οποία
διαπερνά ολόκληρη την φύση και επιδρά στην μοίρα του ανθρώπου.


Ο Οχιγιέσα, που σημαίνει «Νικητής», ένας Σάντι Σιού του έθνους των
Ντακότα, αναφέρει πως χώριζαν τον νου σε δύο μέρη, τον πνευματικό νου
–της ψυχής– και τον φυσικό νου –του εγώ. Ο πρώτος είναι το καθαρό
πνεύμα, που σχετίζεται μόνο με την ουσία των πραγμάτων, και αυτόν
επεδίωκε να ενδυναμώσει με την πνευματική του προσευχή, κατά την
διάρκεια της οποίας το σώμα υποτάσσεται με την νηστεία και την κακουχία.


Το Περιστέρι που Θρηνεί, αρχηγός των Ινδιάνων Σαλίς, διακήρυττε πως καθετί
πάνω στη γη έχει ένα σκοπό. Για κάθε ασθένεια υπάρχει ένα θεραπευτικό
βοτάνι και για κάθε άνθρωπο μια αποστολή. Τούτη είναι η ινδιάνικη Θεωρία
της Ύπαρξης.


Πνευματικές Αρχές - Ιδεώδη
Η κεντρική ιδέα της ζωής τους είναι πως όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά της
φύσης, την οποία οφείλουν να σέβονται. Θεωρούν πως η φύση δεν είναι
κτήμα κανενός, αλλά κομμάτι της παγκόσμιας οικογένειάς μας. Γνωρίζουν
πως η γη δεν ανήκει στον άνθρωπο, ο άνθρωπος ανήκει στη γη. Πως δεν
δημιούργησαν τον ιστό της ζωής, αλλά αποτελούν μόνο μια ίνα μέσα σε
αυτόν. Αν προκαλέσουν κάποια καταστροφή στον ιστό οι συνέπειες θα έρθουν
και στους ίδιους.


Πιστεύουν πως υπάρχει μια αδιάσπαστη αλυσίδα ενότητας στο σύνολο της Δημιουργίας,
όπου τα πνεύματα-θεοί συνδέονται με τον άνθρωπο, ο άνθρωπος με τη φύση
και η φύση με τα πνεύματα. Ο άνθρωπος σε αυτή την αδιάσπαστη ενότητα,
δεν κατέχει ούτε διεκδικεί ιδιαίτερη θέση. Είναι ισότιμος σύντροφος όλων
των υπάρξεων, είτε του ζωικού είτε του φυτικού βασίλειου. Αυτή είναι η
φιλοσοφία πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ο πολιτισμός τους.


Γιαυτό και δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στον σεβασμό προς την Μητέρα Γη, τον Πατέρα
Ουρανό, τον Παππού Ήλιο και την Γιαγιά Σελήνη, καθώς και σε όλα τα
δημιουργήματα. Κατέχουν έναν πλούσιο σε ψυχή και πνεύμα πολιτισμό,
γεμάτο από τις αρχαιότερες μυστηριακές παραδόσεις και τελετές, που
οδηγούν σε πνευματική αναγέννηση και συνειδησιακή ανάταση.


Ένας σοφός ηλικιωμένος Ινδιάνος Λακότα έλεγε πως, η καρδιά ενός ανθρώπου,
μακριά από την φύση, γίνεται σκληρή. Ήξερε ότι η έλλειψη σεβασμού για τα
αναπτυσσόμενα έμβια όντα σύντομα οδηγούσε στην έλλειψη σεβασμού για
τους ανθρώπους. Έτσι κρατούσε τα παιδιά του πολύ κοντά στην
καταπραϋντική επίδραση της φύσης. Είναι η πίστη πως η φωνή του Μεγάλου
Πνεύματος ακούγεται στο τιτίβισμα των πουλιών, στον παφλασμό των ισχυρών
υδάτων, στην γλυκιά ευωδιά των λουλουδιών.


Η γνώση των ινδιάνων ενυπάρχει σε όλα τα πράγματα. Ο κόσμος είναι μια
βιβλιοθήκη και τα βιβλία του είναι οι πέτρες, τα φύλλα, το γρασίδι, τα
ρυάκια, τα πουλιά και τα ζώα. Με κάθε δημιούργημα μοιράζονται εξίσου τις
καταιγίδες και τις ευλογίες της γης. Μαθαίνουν να αισθάνονται την
ομορφιά. Ποτέ δεν έχουν στραφεί κατά των καταιγίδων, των άγριων ανέμων,
των παγετών και του αδυσώπητου χιονιού. Εάν το έκαναν, θα φανέρωναν την
ανθρώπινη ματαιότητα. Έτσι, προσαρμόζονται οι ίδιοι σε οτιδήποτε
έρχεται, με περισσότερη προσπάθεια και ενέργεια αν είναι αναγκαίο, αλλά
χωρίς παράπονο. Αφήνουν την ύπαρξή τους να πλημμυρίσει με την χαρά και
το μυστήριο της ζωής. Εκδηλώνουν σεβασμό για την ζωή σε κάθε της μορφή
και επιδεικνύουν ίση σπουδαιότητα σε όλα, με πνεύμα βαθιάς ισορροπίας.


Κάθε Ινδιάνος μαθαίνει να αναγνωρίζει την συγγένειά του με όλα τα όντα και
αποφεύγει την εξολόθρευσή τους. Ακόμη και όταν αναγκάζεται, οφείλει να
ζητά την συγκατάθεσή του. Αν σχεδιάζει να σκοτώσει κάποιο ζώο, πρέπει
πρώτα να ζητήσει με τελετουργικό τρόπο την άδειά του. Επιπλέον, πριν
τεμαχίσει το κρέας του, προσεύχεται στο Μεγάλο Πνεύμα, το ανώτατο ον που
ελέγχει το Σύμπαν. Ο Μεγάλος Κεραυνός της φυλής Αλγκονκίν έλεγε: όταν
κυνηγάμε, δεν είναι το βέλος μας που σκοτώνει το θήραμα, όσο ισχυρό και
αν είναι το τόξο. Είναι η φύση που το σκοτώνει.


Θεμελιώδης αρχή τους είναι να δημιουργούν οι ίδιοι το μονοπάτι της ζωής τους, για
να είναι ο εαυτός τους. Είναι δικός τους και μόνον δικός τους ο δρόμος.
Κανείς δεν μπορεί να τον βαδίσει στη θέση τους. Ο Ψυχικός Εαυτός, ο
Πνευματικός, ο Συναισθηματικός και ο Σωματικός Εαυτός τους πρέπει να
είναι δυνατοί, αγνοί και υγιείς. Καλούνται να ασκούν το σώμα ώστε να
δυναμώνουν το μυαλό. Να είναι πλούσιοι στο πνεύμα για να θεραπεύουν τους
συναισθηματικούς πόνους.


Ένας σοφός ινδιάνος της φυλής Τσερόκι, έλεγε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην ψυχή των ανθρώπων:

«Γιε μου, η μάχη γίνεται ανάμεσα σε δύο λύκους που έχουμε όλοι μέσα μας.

Ο ένας λύκος είναι το Κακό.
Είναι ο θυμός, η ζήλια, η θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία, η
ενοχή, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία. Με μια λέξη
είναι το “ΕΓΩ”.

Ο άλλος λύκος είναι το Καλό.
Είναι η χαρά, η ειρήνη, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη, η
ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αλήθεια, η
ευσπλαχνία. Είναι το “ΕΙΝΑΙ”.

Ξέρεις ποιός από τους δύο λύκους νικάει;»
Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό αλλά μην βρίσκοντας απάντηση ρώτησε τον σοφό Ινδιάνο:
«Ποιός λύκος νικάει;» Ο σοφός Ινδιάνος απάντησε:
«Αυτός που ταΐζεις.»

Κάθε αυγή, ο Ινδιάνος ρίχνει δροσερό νερό στο πρόσωπό του, στέκει όρθιος
αντικρίζοντας τον Ήλιο που χορεύει πέρα στον ορίζοντα, και προσφέρει την
σιωπηλή του δέηση, συναντώντας ως μοναχική ψυχή τον πρωινό Ήλιο, την
νέα γλυκιά Γη και την Μεγάλη Σιωπή.


Στη ζωή του Ινδιάνου υπάρχει ένα αναπόφευκτο καθήκον, το καθήκον της
προσευχής. Η προσευχή του δρα με πολλούς τρόπους, μέσα στο τελετουργικό
κάπνισμα που συμβολίζει την πνοή της ζωής, στο σκόρπισμα της ιερής γύρης
καλαμποκιού που συμβολίζει την ευκαρπία και την παραγωγικότητα, στο
φύτεμα ράβδων προσευχής στολισμένων με φτερά που μεταφέρουν με τον άνεμο
την προσευχή στο Μεγάλο Πνεύμα. Προσεύχονται ακόμη και μέσα από τα
συμβολικά σχέδια των υφαντών τους, τα χειροτεχνήματά τους, τα κεραμικά
τους, τις διακοσμήσεις τους, αλλά και μέσα από τους ιερούς χορούς, τις
τελετουργίες και τα τραγούδια τους.


Οι Ινδιάνοι στην πλειοψηφία τους, παρότι αναγκάζονται να αμυνθούν στην
βιαιότητα του «εξελιγμένου» δήθεν δυτικού πολιτισμού, δεν συνάπτουν
μακροχρόνιους πολέμους, ούτε έχουν κάποιου είδους οργανωμένο στρατό. Ο
σκοπός ενός πολέμου για αυτούς δεν έχει να κάνει με την κατοχή εδάφους,
αλλά με την απόκτηση της δόξας μέσω της γενναιότητας και του θάρρους,
γι’ αυτό και τελείωνε με την πρώτη αναμέτρηση.


Το Κόκκινο Σύννεφο, ο αρχηγός των Σιού έλεγε, φτωχός και γυμνός είμαι,
αλλά είμαι αρχηγός αυτού του έθνους. Δεν θέλουμε πλούτη. Θέλουμε τα
παιδιά μας να διδάξουμε σωστά. Τα πλούτη δεν μας ωφελούν. Δεν μπορούμε
να τα πάρουμε μαζί μας στον άλλο κόσμο. Δεν επιθυμούμε πλούτη. Θέλουμε
ειρήνη και αγάπη.

Παράλληλα, αμυνόμενοι σε μάχες, επιδείκνυαν θαυμαστή γενναιότητα, έχοντας πίστη σε
υπεράνθρωπες δυνάμεις. Υπάρχουν μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν πως όταν,
γύρω στα 1865, οι λευκοί άποικοι επιτέθηκαν στους Ινδιάνους, ο αρχηγός
της φυλής των Τσεγιέν επιχείρησε έναν επιδεικτικά αργό περίπατο καβάλα
στο άλογό του μπροστά από τους λευκούς στρατιώτες. Τον πυροβόλησαν
προσπαθώντας να τον σκοτώσουν, αλλά κατά περίεργο τρόπο όλες οι σφαίρες
αστόχησαν. Για τους λευκούς ήταν απίστευτο, αλλά για τους Ινδιάνους
Τσεγιέν ήταν βεβαιότητα, καθώς ο άτρωτος αρχηγός τους φόραγε ένα κάλυμμα
κεφαλής με μαγικές ιδιότητες. Σε κάποια άλλη επιδρομή, ένας γέρος σοφός
Ινδιάνος άρχισε να περπατάει επιδεικτικά προς τον στρατό των λευκών,
κάθησε με την ησυχία του και αρχίζει να καπνίζει την πίπα του. Τα πυρά
των λευκών, όσο πυκνά κι αν ήταν δεν του προκάλεσαν ούτε γρατσουνιά.
Μετά από λίγο το «θαύμα» πήρε ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις, καθώς κι
άλλος ένας Ινδιάνος καπνίζοντας την πίπα του συντρόφευσε τον γέρο, όντας
το ίδιο άτρωτος στις σφαίρες.


Σε μια αντίστοιχη επιδρομή προς τους Ινδιάνους Σιού ο μάγος της φυλής, το
Μαύρο Ελάφι, οδήγησε μια ομάδα πολεμιστών κρατώντας μπροστά του το
μαγικό του τόξο. Ξανά τα πυκνά πυρά ούτε που τους τραυμάτισαν. Ίσως
γιατί το Μαύρο Ελάφι ανήκει σε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων
προικισμένων με μαγικές δυνάμεις, τους οποίους οι Σιού αποκαλούν «Vacan»
-οι «μυστηριώδεις».


Ινδιάνικη Κοινωνία - Φυλές

Η εμφάνιση της φυλής είναι μια έννοια που απαντάται κυρίως στις
νοτιοδυτικές περιοχές της Βορείου Αμερικής. Σε ορισμένες από αυτές
πιστεύουν πως οι άνθρωποι αναρριχήθηκαν από το σύμπαν το οποίο
συντίθεται από πολλά σκοτεινά υπόγεια στρώματα. Άλλες πως πρόβαλλαν στον
σημερινό κόσμο μέσα από μια μικρή τρύπα στο έδαφος, τον Ομφαλό του
Κόσμου. Άλλες φυλές έχουν την πίστη πως απλά παρουσιάστηκαν στην Βόρειο
Αμερική σε παλιούς σχεδόν αρχέγονους χρόνους.

Ο ινδιάνικος λαός χωρίζεται σε έθνη αλλά και σε πολλές μεγάλες
οικογένειες-φυλές, η καθεμία από τις οποίες έχει ένα ιδιαίτερο
χαρακτηριστικό και μια διαφορετική ιστορία για την δημιουργία της. Κάθε
φυλή Ινδιάνων, ανάλογα με τον τόπο διαμονής της, απέκτησε ξεχωριστά
χαρακτηριστικά, ήθη και έθιμα, ενώ ακόμη και στην γλώσσα υπήρχαν
διαφορές. Στη Βόρεια Αμερική υπάρχουν περισσότερες από πενήντα γλώσσες
σε χρήση από μεγαλύτερες και μικρότερες ομάδες των διαφόρων φυλών. Και
στην κάθε γλώσσα υπάρχουν επί μέρους διάλεκτοι. Αν προσπαθούσαμε να τις
ομαδοποιήσουμε, θα λέγαμε πως διαμορφώνουν 4 κύριες φυλές:


1η ομάδα είναι: οι Ιροκέζοι, οι Μοχώκ, οι Χιούρον, οι Τσερόκι και άλλες.

2η είναι: οι Μοϊκανοί, οι Σεμινόλοι, οι Μαυροπόδαροι, οι Κρικ, οι Σοσόνοι, οι Τσεγιέν ή Σεγιέν, οι Αράπαχο και οι Πάουνι.

3η ομάδα είναι: η Σιού που είναι η μεγαλύτερη φυλή των ΗΠΑ, έχουν τα ίδια έθιμα και μιλούν την ίδια γλώσσα.

4η ομάδα είναι: οι Απάτσι, οι Ναβάχο και οι Χόπι.
Η κοινωνική δομή παίζει σημαντικό ρόλο στις παραδοσιακές ινδιάνικες
κοινωνίες. Αν και δεν υπάρχουν γραπτοί κανόνες ή κάποιο σύνθετο σύστημα
διακυβέρνησης, υπάρχει συγκεκριμένη δομή και κοινωνικές νόρμες που
οφείλουν τα μέλη να ακολουθούν ώστε να αποτελούν μέρος της κοινωνίας
τους. Βαθιά ριζωμένη είναι η δημοκρατική αρχή στην κοινωνική τους
οργάνωση. Οι ηγέτες των φυλών αποκαλούνται αρχηγοί και επιλέγονται από
τον λαό με γνώμονα τον σεβασμό, την ανδρεία και την σύνεση που εμπνέουν.
Οι αποφάσεις λαμβάνονται στο συμβούλιο των πρεσβυτέρων υπό την εποπτεία
του πιο σεβάσμιου αρχηγού, δίχως αυτές να επιβάλλονται σε όλους, καθώς
επιδεικνύεται μεγάλη ανοχή στην διαφορετικότητα, την ατομική ελευθερία
και αυτονομία.


Υπάρχουν μελετητές που υποστηρίζουν πως η διαμορφωμένη κοινωνική δομή αντλεί την
ύπαρξή της από μητριαρχικές ρίζες, κάτι που μάλλον ενισχύεται από την
σημαντική θέση που κατείχε η γυναίκα στην ινδιάνικη κοινωνία. Η δύναμή
της ήταν ουσιαστική για την επιβίωση της φυλής. Δεν ήταν απλά
συντηρήτρια της οικίας. Στην πραγματικότητα υπηρετούσε σημαντικούς
σκοπούς, ένας από αυτούς είναι η κατασκευή όπλων από κόκκαλα ζώων, ενώ
το δεύτερο πιο σημαντικό στοιχείο είναι ο θεραπευτικός τους ρόλος, καθώς
εκπαιδεύεται στην συλλογή θεραπευτικών βοτάνων για την ίαση όσων
αρρώσταιναν στην φυλή. Σε πολλές φυλές πίστευαν ότι οι γυναίκες έχουν
μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμη από τους άντρες και πως είναι ικανές να
καθησυχάζουν μια πληγωμένη ψυχή με τα τραγούδια τους, αλλά και με την
σχέση που έχουν με τον πνευματικό κόσμο.


Η γυναίκα δεν είναι απλά μητέρα της φυλής. Είναι πολεμίστρια, αγρότισσα
και τεχνίτρια. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι εκείνη που
πρωτοστατεί στο στήσιμο των σκηνών. Βοηθά συχνά στο κυνήγι του βουβάλου
και από την στιγμή που το κυνήγι είναι επιτυχημένο είναι υπεύθυνη για το
γδάρσιμο, το κόψιμο, την μοιρασιά και το μαγείρεμα του ζώου, ενώ με το
δέρμα του φτιάχνει ρούχα και παπούτσια.


Στις κεντροδυτικές φυλές οι γυναίκες είναι ιερά πρόσωπα και με την δύναμη
της σοφίας τους μπορούν να δίνουν συμβουλές. Όταν μάλιστα αποβιώσει
κάποιος άνδρας αρχηγός μιας τέτοιας ομάδας Ινδιάνων, αναγορεύεται συχνά
φύλαρχος μια γυναίκα. Παράλληλα, οι γυναίκες εκπαιδεύονται στην τέχνη
του πολέμου και μαθαίνουν τον χειρισμό τόξων, ενώ έχουν στην κατοχή τους
μαχαίρια, επειδή σύμφωνα με τα αρχέγονα έθιμα των Ινδιάνων Σιού, μια
γυναίκα πρέπει να γνωρίζει πώς να προστατεύει τον εαυτό της από μια
επίθεση.


Ένα βαθύ συναίσθημα αλληλοσεβασμού επικρατεί ανάμεσα στους άνδρες και τις
γυναίκες των φυλών. Οι άνδρες γνωρίζουν πως οι γυναίκες είναι πηγή ζωής
και αναγνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά τους στη δική τους
δύναμη και αντοχή.

Είναι σημαντικός, επίσης, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν τα παιδιά,
θεωρώντας πως είναι οι σπόροι του μέλλοντός. Λένε, «Φυτέψτε την αγάπη
στις καρδιές τους και ποτίστε τις με σοφία και μαθήματα ζωής. Όταν
μεγαλώσουν, δώστε τους χώρο να αναπτυχθούν».


Κάποιες από τις φυλές έχουν περίπλοκες μορφές γραφής που μοιάζουν με
ιερογλυφικά, ή ένα πρωτόγονο σύστημα γραφής που περιλαμβάνει εικόνες και
σύμβολα. Άλλες έχουν διατηρήσει τις πνευματικές τους πεποιθήσεις, την
κοινή τους πίστη, μέσα από την προφορική παράδοση. Πιστεύουν πως η
αληθινή γνώση βρίσκεται κρυμμένη στον άνθρωπο και πως η πραγματική
εκπαίδευση των νέων Ινδιάνων συνίσταται στην αφύπνιση αυτής της
κρυμμένης γνώσης. Ένα από τα καλύτερα είδη ινδιάνικης γραφής είναι το «Η
Χειμερινή μέτρηση του Μοναχικού Σκύλου» των Ντακότα, που πιστεύεται πως
είχε ζωγραφιστεί αρχικά σε πανωφόρι από δέρμα βούβαλου. Είναι ένα
χρονικό που κάλυπτε μια περίοδο εβδομήντα ενός χρόνων στις αρχές του
19ου αιώνα.


Στη φυλή των Μοχάβε διακηρύττουν πως η γνώση δεν είναι κάτι που μαθαίνεται,
αλλά κάτι που πρέπει να αποκτήσει κάθε άνθρωπος σύμφωνα με τα όνειρά
του. Έτσι περνούν μέσα από την πειθαρχία της μύησης προκειμένου να
καθιερώσουν, μέσω της μυητικής αφύπνισης της ψυχής, συνειδητή επαφή με
τα περιεχόμενα του ασυνείδητου. Η ψυχική τους εκπαίδευση δεν καθορίζεται
από την ατομική ιδιοσυγκρασία, αλλά είναι αρκετά συστηματοποιημένη και
σύμφωνη με τον πολιτισμό της φυλής που κληροδότησε η μία γενιά στην
επόμενη.


Ιδιαίτερο ρόλο στους Ινδιάνους παίζουν και τα παραμύθια, που σκοπό έχουν να
διδάξουν και να προτείνουν ιδανικά. Τα γεγονότα της καθημερινής ζωής
μπερδεύονται με θαυμαστά γεγονότα, σύμφωνα με την αντίληψη της ζωής
τους. Στον κόσμο τους δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στους ανθρώπους και τα
ζώα, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Το θαυμαστό, είναι για τον Ινδιάνο
κάτι ζωντανό και μερικά πράγματα πρέπει να αφήνονται μόνο στη
διαίσθηση.


Όταν σουρουπώνει αρχίζουν οι διηγήσεις ιστοριών και όλοι προσκαλούνται να
παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν. Είναι σημαντικό για τα παιδιά να
ακούνε και να καταλαβαίνουν τους μύθους. Για αυτούς η αφήγηση των μύθων
είναι ο παραδοσιακός τρόπος διδασκαλίας. Οι μύθοι ξυπνούν την διάθεση
και τα κίνητρα για να μιμηθούν τους ήρωες, ενώ περιέχουν μηνύματα με
πνευματικό περιεχόμενο.


Ειδικά τον χειμώνα, οι ιστορίες λέγονται γύρω από μια μεγάλη φωτιά, δίνοντας
στην συγκέντρωση μια μυστικιστική και θρησκευτική σημασία. Εκεί ο
αφηγητής κινείται διαρκώς, αλλάζει εκφράσεις και τόνο φωνής για να
μοιάσει στα ζώα ή στα πνεύματα που πρωταγωνιστούν στους μύθους. Διάφοροι
ήχοι, σφυρίγματα, χτυπήματα με τα χέρια είναι το οπλοστάσιο ενός
ταλαντούχου παραμυθά έτσι ώστε να μιμηθεί πειστικά τις φωνές της φύσης
και των ζώων. Η «τελετή» της διήγησης των μύθων φέρνει τους ανθρώπους
και τις οικογένειες πιο κοντά, ισχυροποιώντας τους δεσμούς τους.


Μία από τις φυλές που αξίζει ιδιαίτερη αναφορά είναι η φυλή Χόπι, που η
ονομασία της είναι μια συντομευμένη μορφή του τίτλου «οι ειρηνικοί
άνθρωποι», εκείνοι που ζουν σύμφωνα με το αιώνιο Σχέδιο. Οι Χόπι έχουν
παραδοσιακές τελετές τις οποίες πραγματοποιούν ακολουθώντας το σεληνιακό
ημερολόγιο. Στο κέντρο της θρησκευτικής τους ζωής κυριαρχούν
εκατοντάδες σεβαστά προγονικά πνεύματα, οι Kachina. Είναι τα πνεύματα
των αόρατων δυνάμεων της ζωής. Σύμφωνα με το αιώνιο Σχέδιο, οι Χόπι
παίζουν ένα ρόλο κλειδί για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Κατά τις
τελετουργίες και τις τελετές τους βρίσκονται σε άμεση επαφή με τις
πνευματικές δυνάμεις της Ζωής και λαμβάνουν προφητείες, οι οποίες
απευθύνονται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πιστεύουν πως, εάν πάψουν να
δίνουν τον χαιρετισμό τους στον Πατέρα Ήλιο κάθε πρωί, εκείνος θα
σταματήσει τον κύκλο του και έτσι θα πάψει και ο κύκλος της ζωής.

Οι Χόπι ζουν για πάνω από 2000 χρόνια ως «Φύλακες της Ζωής» στο υψίπεδο
του Κολοράντο. Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι κατά την διάρκεια των μεγάλων
κύκλων των κοσμικών ετών η ευλογία ή η καταστροφή εξαρτάται μόνο από την
θέληση των ανθρώπων. Γι’ αυτό και δίνουν έμφαση στο γεγονός πως ο
άνθρωπος έχει απομονωθεί από τους φυσικούς ρυθμούς και ελλοχεύει ο
κίνδυνος παγκόσμιων καταστροφών.


Ο Καρλ Γκ. Γιουνγκ (Carl G. Jung) επισκέφθηκε το 1925 μια από τις πιο
αρχαίες φυλές, τους ινδιάνους Πουέμπλο, τους «Χτίστες των Πόλεων». Ο
αρχηγός τους Οκιάι Μπιάνο, «Ορεινή Λίμνη», όταν ο Γιουνγκ αποζητούσε να
αποκτήσει ενόραση, του είπε: «Δες πόσο σκληροί φαίνονται οι λευκοί. Τα
χείλη τους είναι λεπτά, οι μύτες τους μυτερές, τα πρόσωπά τους
αυλακωμένα και στραβωμένα από δίπλες. Στα μάτια τους έχουν μια έντονη
έκφραση, πάντα ψάχνουν για κάτι. Τι ψάχνουν; Οι λευκοί πάντα θέλουν
κάτι. Πάντα είναι ανήσυχοι και αεικίνητοι. Δεν γνωρίζουν τι θέλουν. Δεν
τους καταλαβαίνουμε. Νομίζουμε πως είναι τρελοί. Υπερηφανεύονται πως
σκέφτονται με το κεφάλι, ενώ οι Ινδιάνοι σκεφτόμαστε με την καρδιά». Ο
διάσημος ψυχολόγος συγκλονίστηκε από αυτά τα λόγια. Στο μυαλό του
άστραψαν οι ατέλειωτες σειρές αιματοβαμμένων εγκλημάτων που διαπράχθηκαν
στο όνομα του πολιτισμού. Κατόπιν ο Οκιάι Μπιάνο μίλησε για την
θρησκεία του, τον «Μεγάλο Πατέρα» Ήλιο: «Πώς μπορεί να υπάρχει άλλος
θεός; Τίποτε δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον ήλιο. Είμαστε ένας λαός που
ζει στη στέγη του κόσμου, είμαστε οι γιοι του Πατέρα Ήλιου και με την
θρησκεία μας βοηθάμε κάθε ημέρα τον Πατέρα να διασχίσει τον ουρανό. Αυτό
δεν το κάνουμε μόνο για εμάς, αλλά και για όλον τον κόσμο. Αν
σταματήσουμε την θρησκεία μας μετά από χρόνια, ο ήλιος δεν θα ανατείλει.
Τότε θα γίνει για πάντα νύχτα».


Αυτά τα λόγια βοήθησαν τον Γιουνγκ στην ερμηνεία της αξιοπρέπειας και της
ήρεμης αταραξίας του Ινδιάνου, όπου σαν γιος του ήλιου βοηθά τον πατέρα
του, ζει κοσμολογικά μια σημαντική ζωή. Το γεγονός ότι ο άνθρωπος
αισθάνεται ικανός να διαμορφώνει έγκυρες απαντήσεις στην συντριπτική
επιρροή του Θεού και ότι μπορεί να αποκαθιστά κάτι που είναι ουσιαστικό
ακόμη και για τον Θεό, γεννά υπερηφάνεια, γιατί εξυψώνει το άτομο στην
θέση του μεταφυσικού παράγοντα. Ένας τέτοιος άνθρωπος βρίσκεται, με την
βαθύτερη έννοια του όρου, στον κατάλληλο για αυτόν τόπο. Η εμπειρία της
συνάντησης με τους Πουέμπλο δόνησε τις βαθύτερες ενορατικές χορδές του
Γιουνγκ και σφράγισε καθοριστικά τον κατοπινό τρόπο σκέψης του.


Η Όρθια Αρκούδα, αρχηγός των Ογκλάλα Σιου είπε πως, από τον τρόπο που
προσεγγίζουν οι Ινδιάνοι την ζωή, γεννήθηκε μεγάλη ελευθερία. Γεννήθηκε
μία έντονη και κατακλυστική αγάπη για τη φύση, σεβασμός για την ζωή,
δυνατή πίστη σε μία Υπέρτατη Δύναμη. Γεννήθηκαν οι αρχές της αλήθειας,
της τιμιότητας, της γενναιοδωρίας, της ισότητας και της αδελφότητας, ως
οδηγοί για τα έθνη του κόσμου.


Προσευχή των Απάτσι

Μακάρι ο ήλιος να σου φέρει καινούργια
ενέργεια μέσα στη μέρα
Μακάρι το φεγγάρι να σε επαναφέρει ήρεμα την νύχτα
Μακάρι η βροχή να ξεπλύνει όλες σου τις έγνοιες
Μακάρι η δροσερή αύρα να δώσει
καινούργια δύναμη μέσα σου
Μακάρι να περπατάς απαλά στον κόσμο και να
μαθαίνεις την ομορφιά του μέρα με την μέρα.

πηγή: e-zine.gr

ΠΗΓΗ
 
Forum » Off Topic » Ιδέες » Ινδιάνοι
  • Page 2 of 2
  • «
  • 1
  • 2
Search: