Η απίστευτη ιστορία αυτών των δύο πράσινων παιδιών ακούστηκε αρχικά από δύο μεσαιωνικούς αγγλικούς χρονογράφους.
Και αυτή η ιστορία έχει ως εξής:
Μια ημέρα κατά τη διάρκεια της βασιλείας του βασιλιά Stephen περίπου το 1134 - 1135 μ.Χ, δύο παιδιά βρέθηκαν εγκατελειμένα, μέσα σε μεγάλα κοιλώματα που τα χρησιμοποιούσαν για να παγιδεύουν τους λύκους κοντά σε κάτι ορυχεία στο χωριό Woolpit, στο Suffolk της Αγγλίας. Τα παιδιά φαινόντουσαν περίεργα διότι ήταν πράσινα και μιλούσαν, μια παράξενη και άγνωστη για τους κατοίκους του χωριού γλώσσα. Τα παρέλαβε ο Sir Richard de Calne, και προθυμοποιήθηκε να τα έχει υπό την προστασία του, αλλά τα παιδιά μόλις έφτασαν εκεί έκλαιγαν συνέχεια και έντονα.
Προσπάθησαν να τα ταίσουν ψωμί και κάποια άλλα τρόφιμα αλλά αρνήθηκαν τα πάντα ακόμα κι αν ήταν εξαιρετικά πεινασμένα. Τους έδωσαν φασόλια που είχαν κοπεί πρόσφατα μαζί με τον μίσχο τους και ξεκίνησαν να τρώνε. 'Όμως τα παιδιά σταμάτησαν να τρώνε για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Το αγόρι μετά από πολύ καιρό αρρώστησε βαριά και ζώντας εξαιρετικά ανθυγιεινά και πέθανε μέσα σε ένα έτος από την μέρα που είχε βρεθεί. Αλλά το κορίτσι μεγάλωσε και πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην περιοχή ζώντας μια φυσιολογική ζωή. Με το χρόνο το πράσινο χρώμα εξασθένισε και μεταμορφώθηκε σαν έναν οποιοδήποτε κανονικό άνθρωπο.
Η κοπέλα έζησε πολλά χρόνια, παντρεύτηκε έναν άντρα από την περιοχή που ζούσε, από τότε ποτέ δεν δέχτηκε να δώσει περαιτέρω πληροφορίες για την καταγωγή τις, και το πώς βρέθηκε στην περιοχή παρά μόνο ότι είχε προέλθει από ένα μέρος αποκαλούμενο ST στο οποίο ήταν μόνιμα τα πάντα σκοτεινά. Ήταν ένα μέρος όπου δεν υπήρχε ήλιος, παρά μόνο ένα μόνιμο μουντό λυκόφως. Είπε ότι ακολουθούσαν τα κοπάδια τους (πιθανώς πράσινων προβάτων ή κάτι τέτοιο) όταν μπήκαν σε ένα υπόγειο πέρασμα και σκόνταψαν έξω, από την άλλη πλευρά, στο φωτεινό μέρος του ήλιου στο Woolpit.
Ίσως και χωρίς να μπορούμε να το μάθουμε ποτέ όλη αυτή η περίεργη ιστορία να συσχετίζεται με τις θεωρίες της Κούφιας Γης.
Φαινόμενο φωνών μέσω ηλεκτρονικών συσκευών
Το φαινόμενο φωνών μέσα απο ηλεκτρονικές συσκευές είναι η υποτιθέμενη επικοινωνία πνευμάτων μέσα απο κασετόφωνα και άλλες ηλεκτρονικές συσκευές.Η πίστη στο ΦΦΜΗΣ φαίνεται να ξεφύτρωσε στην Αμερική χάριν της Σάρας Εστέπ (Sarah Estep), προέδρου του Αμερικανικού Συλλόγου Φαινομένων Φωνής μέσω Ηλεκτρονικών Συσκευών American Association of Electronic Voice Phenomena), που ισχυρίζεται ότι έχει μέλη σε 40 πολιτείες και εκδίδει και περιοδικό.Η Εστέπ ισχυρίζεται ότι το 1970 άρχισε να "πιάνει" φωνές στο κασετόφωνο του άντρα της.Είναι σίγουρη ότι οι φωνές ανήκουν σε πνεύματα, αποδεικνύοντας έτσι ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον.Η Εστέπ ισχυρίζεται ακόμα ότι ακούει και φωνές εξωγήινων σε κάποιες από τις κασσέτες τις.Δυστυχώς, οι εξωγήινοι δεν μιλούν αγγλικά, οπότε και δεν είναι σίγουρη για το τι λένε.
Το ενδιαφέρον για το ΦΦΜΗΣ προφανώς άρχισε το 1920 . Ένας δημοσιογράφος ρώτησε το Θωμά Έντισον (Thoma Edison) για το αν υπήρχε δυνατότητα επικοινωνίας με τους νεκρούς. Ο Έντισον, άνθρωπος χωρίς ιδιαίτερες θρησκευτικές πεποιθήσεις, είπε ότι κανέις δεν ξέρει "αν οι προσωπικότητές μας μεταπηδούν σε μια άλλη ύπαρξη ή σφαίρα", αλλά είναι δυνατόν να κατασκευάσουμε μια συσκευή που θα είναι τόσο ευαίσθητη ώστε αν υπήρχαν προσωπικότητες σε μια άλλη ύπαρξη ή σφαίρα, που επιθυμούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μας σε αυτή την ύπαρξη ή σφαίρα, αυτή η συσκευή θα τους έδινε τουλάχιστον μια καλύτερη ευκαιρία να εκφραστούν ,απ'ότι τα αιωρούμενα τραπέζια, οι πνευματιστικές δέλτοι, τα μέντιουμ και άλλες τέτοιες χοντροκομμένες μέθοδοι που θεωρούνται μέχρι σήμερα ως ο μόνος τρόπος επικοινωνίας.(Clark 1997: 235)
Δεν υπάρχουν όμως αποδείξεις ότι ο Έντισον σχεδίασε ή προσπάθησε ποτέ να σχεδιάσει μια τέτοια συσκευή. Και μάλλον δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί πνεύματα να επικοινωνούν μαζί μας μέσα απο κασετόφωνα και τηλεοράσεις.Αν και είναι δυνατόν να αποδείξουμε ότι όλα τα ΦΦΜΗΣ οφείλονται σε φυσικά φαινόμενα, κάποιοι σκεπτικιστές διακηρύσσουν ότι μάλλον οφείλονται σε πράγματα όπως οι ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές απο γειτονικές κεραίες ασυρμάτων ή σε επικαλυπτόμενη διαμόρφωση.
Η τέχνη του χάους
"Όλα στο Χάος γεννιούνται και όλα στο χάος καταλήγουν..." Πριν γεννηθώ (εγώ και ο κάθε άνθρωπος), πριν τα ζώα, πριν γεννηθεί η Φύση, πριν την ύπαρξη της ίδιας της ύλης, πριν έρθουν στο παρασκήνιο ακόμα και οι Θεοί, υπήρχε μόνο ένα πράγμα, ή ορθότερα η απουσία του όποιου "πράγματος". Υπήρχε μόνο Χάος! Και σήμερα; Αν κοιτάξουμε στον πυρήνα της ίδιας της ύπαρξης, θα δούμε πως τα πάντα είναι ενέργεια (βασικές αρχές κβαντικής φυσικής), και το Χάος δεν είναι τίποτα πέραν μιας συσσώρευσης ενέργειας. Οπότε θα λέγαμε πως το Χάος δεν πέθανε ποτέ; Γιατί όχι... μιας και ούτε γεννήθηκε ποτέ!
Χμμμ... Πολύ καλή ερώτηση! Τι είναι, ή τι δεν είναι Χαοτική Τέχνη; Δυστυχώς είναι μια ερώτηση δίχως απάντηση, διότι η Χαοτική Μαγεία μπορεί να είναι τόσο τα πάντα, όσο και τίποτα. Η ίδια η έννοια της λέξης Χάος, "περιορίζει" το μυαλό στο να μην περιορίζει τίποτα! Τα πάντα είναι αποδεκτά, αρκεί να φαίνονται χρήσιμα σε αυτόν που τα χρησιμοποιεί. Δεν υπάρχει παράδοση διότι δεν χρειάζεται παράδοση... Είναι βασικά όλες οι παραδόσεις του κόσμου, όσο και καμία! Δεν υπάρχει δόγμα, εκτός αν συμφέρει τον Χαοτικό για εκείνη την στιγμή... αύριο πάλι βλέπουμε! Δεν είναι φιλοσοφία, μα μπορεί να την εφαρμόσει κάποιος στον τρόπο ζωής του και στις φιλοσοφικές του αντιλήψεις. Δεν έχει κανόνες, τους δημιουργεί...
Ο Χαοτικός μπορεί να μάθει κάλλιστα όσες παραδοσιακές πρακτικές θέλει, παίρνοντας κάθε φορά το στοιχείο που του αρέσει και τον εξυπηρετεί, ή πλάθοντας ο ίδιος κάποιο στοιχείο. Φυσικά όσες περισσότερες γνώσεις έχει τόσο το καλύτερο! Μα δεν περιορίζεται σε αυτές... Κάλλιστα μπορεί να δημιουργήσει τρόπους για να επιτύχει τον σκοπό του, όπως πολύ απλά θα έβρισκε μία έτοιμη λύση/τρόπο. Πολύ εύκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει, αναθεωρήσει, ανατρέψει, δημιουργήσει κάποια μέθοδο πρακτικής γιατί απλά δεν αποδέχεται καμία αλήθεια ως την μοναδική αλήθεια. Το μόνο που χρειάζεται ως βάση είναι πως υπάρχει το Σύμπαν, δηλαδή το Χάος, και από κει και πέρα όλα υπάρχουν επειδή τα πιστεύουν πως υπάρχουν. Οπότε γίνεται κατανοητό πως δεν πιστεύουν στην ύπαρξη δαιμόνων ή Θεών(εκτός και αν τους συμφέρει προς στιγμή ή τον δημιούργησαν)
Πάντως αν θα μπορούσαν να υπάρχουν κάτι σαν "κανόνες" της Χαοτικής μαγείας, αυτοί πιστεύω θα ήταν:
* Δεν πιστεύω σε καμία υποτιθέμενη Αλήθεια
* Γνωρίζω αυτό που γνωρίζω και από κει και πέρα επιλέγω τα κομμάτια από παραδώσεις και πρακτικές που θα συμπεριλάβω, ή μη, ή θα παραποιήσω, ή θα δημιουργήσω ώστε να μου είναι ποιο χρήσιμα.
* Δεν υπάρχουν Θεότητες ή Δαίμονες, εκτός από αυτές που με συμφέρει να πιστεύω προς το παρών και που έχω δημιουργήσει για μένα
* Καλές οι γνώσεις, μα προτιμότερο και καλύτερο το ένστικτο
* "Τίποτα δεν είναι πραγματικό, όλα επιτρέπονται"!!!
Λοιπόν, μπερδευτήκατε ή ακόμα; Εν τέλη γίνεται τόσο πολύπλοκο επειδή είναι τόσο απλό
Οι περισσότεροι μπερδεύουν τον εκλεκτισμό με τον χαοτισμό. Σίγουρα, οι ομοιότητες μπορούν να είναι (και είναι πολλές φορές) σημαντικές. Μα αυτό που διαχωρίζει τα δύο είναι μια μικρή "λεπτομέρεια"... Η Χαοτική Μαγεία είναι εκλεκτική, μα η Εκλετική μαγεία δεν είναι απαραίτητα χαοτική. Βέβαια, θα πείτε «από την στιγμή που και τα δύο συστήματα χρησιμοποιούν εκλεκτικά τα όποια κομμάτια παραδόσεων επιθυμούν, δεν τα κάνει όμοια; Οπότε ποια η διαφορά!» Η διαφορά είναι κυρίως στο σύστημα αρχών. Ο εκλεκτικός συλλέγει κάποιες βασικές "αλήθειες" από τα διάφορα συστήματα και τα λαμβάνει ως έχουν ή τα τροποποιεί ώστε να τα ακολουθεί κατά την δικιά του προτίμηση. Ο χαοτικός δεν συλλέγει τις βασικές αυτές "αλήθειες", διότι πολύ απλά δεν τις χρειάζεται. Η μοναδική "αλήθεια" που χρειάζεται ο χαοτικός, είναι πως δεν υπάρχουν αλήθειες, σίγουρα όχι απόλυτες. Οπότε σε κάθε περίπτωση οι αρχές και η αντιμετώπισή του είναι ανάλογες, διαφορετικές και πολλές φορές αντίθετες με προηγούμενες που είχε ασπαστεί... για την στιγμή εκείνη τουλάχιστον! Οπότε βλέπουμε πως στην Χαοτική πρακτική, ο χαοτικός δεν περιορίζεται καν στους περιορισμούς του εκλεκτισμού. Το Χάος είναι πολυδιάστατο και οι δυνατότητές του απεριόριστες. Και γι' αυτό ο Χαοτικός μπορεί να χρησιμοποιήσει "κανόνες" τόσο υπαρκτούς από την ποιο πιθανή ή απίθανη παράδοση, ή και καθαρά δημιουργημένους από τον ίδιο, με την ίδια αποτελεσματικότητα, ακόμα και αν δεν πιστεύει σε αυτούς (σε αντίθεση με τους εκλεκτικούς όπου βασική προϋπόθεση είναι να πιστεύεις...)! Ο λόγος είναι απλός, το Χάος ΔΕΝ έχει κανόνες, οπότε και οι κανόνες δεν υφίστανται... Οι εκλεκτικοί πράττουν χρησιμοποιώντας κανόνες στους οποίους πιστεύουν, ενώ οι χαοτικοί κάνουν την ΊΔΙΑ λειτουργία, με τους ΙΔΙΟΥΣ κανόνες ή/και με δικούς τους, με τα ΊΔΙΑ αποτελέσματα, μα ΧΩΡΙΣ να πιστεύουν σε αυτούς... Δεν τους είναι αναγκαίο.
Σε τι καταλήγουμε εν τέλη; Στο όμορφο, πολυδιάστατο, δημιουργικό, ανεξάντλητο, απεριόριστο... ΧΑΟΣ. Δεν υπάρχουν συμπεράσματα. Οι Χαοτικοί μύστες είναι πρακτικοί αγνωστικιστές. Δεν ξέρουν ποια θα μπορούσε να είναι η "απόλυτη" απόκρυφη Αλήθεια και υποπτεύονται πως στην ουσία δεν υπάρχει... Και το βασικότερο; Ότι πολύ απλά δεν τους νοιάζει!
To AIDS είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα;
Aφήνοντας κατά μέρος τους φαιδρότερους ισχυρισμούς περί συστηματικής χρήσης του "απόλυτου βιολογικού όπλου" από κάποιους "σκοτεινούς κύκλους" που ποικίλουν ανάλογα με τα ιδεολογικοπολιτικά γούστα του κάθε αφηγητή, ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην αληθοφανέστερη θεωρία -αυτήν που υποστηρίζει ότι το AIDS ναι μεν προέρχεται από εργαστήρια βιολογικού πολέμου, κατά λάθος όμως ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η πιο "συγκροτημένη" εκδοχή αυτού του είδους έχει εκτεθεί από τους ανατολικογερμανούς Γιάκομπ και Λίλι Ζέγκαλ, στο δυτικογερμανικό περιοδικό "Geheim", το καλοκαίρι του 1990. Σημείο εκκίνησης της θεωρίας τους αποτελεί η κατάθεση του Ντόναλντ Μακ Αρθουρ, στελέχους του τμήματος βιολογικών ερευνών του αμερικανικού Πενταγώνου, στην Υποεπιτροπή Κονδυλίων της Βουλής των ΗΠΑ (1η Ιουλίου 1969), κατά την οποία ζητά τη χρηματοδότηση ερευνητικών προγραμμάτων για τη δημιουργία, "μέσα σε 5-10 χρόνια" ενός νέου ιού που θα είναι σε θέση να πλήττει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού. "Ξεκίνησε έτσι μια περίοδος τρελών πειραματισμών", ισχυρίζονται οι Ζέγκαλ. "Μια ομάδα ασχολούνταν με την προσπάθεια να κάνει τους παθογόνους μικροοργανισμούς των ζώων να προσαρμοστούν στον ανθρώπινο οργανισμό. Αυτό έγινε υπό την κάλυψη των ερευνών για θεραπεία του καρκίνου. Ο αγώνας δρόμου κερδήθηκε από τον Ρόμπερτ Γκάλο του ερευνητικού κέντρου της Βηθεσδά, που περιέγραψε τα ευρήματά του το 1975. Την επόμενη χρονιά, ο Γκάλο περιέγραψε τις επεμβάσεις σε γονίδια που πραγματοποιούσε. Το 1980 δημοσίευσε την ανακάλυψη του ιού HTLV της ανθρώπινης λευχαιμίας. Στα τέλη του 1977, ένα εργαστήριο υψίστης ασφαλείας (Ρ4) είχε εγκαινιαστεί επίσημα στο κτίριο 550 του Φόρτ Ντίτρικ του Μέριλαντ, του σημαντικότερου ερευνητικού κέντρου βιολογικού πολέμου του Πενταγώνου". Βάσει των διεθνών συνθηκών για την απαγόρευση της έρευνας, παραγωγής κι αποθήκευσης των βιολογικών όπλων, συνεχίζουν, ένα μέρος του Φόρτ Ντίτρικ "αποστρατιωτικοποιήθηκε". Το τμήμα που ασχολούνταν με την ανακάλυψη του ιού μετονομάστηκε σε "Εγκαταστάσεις Καρκινολογικών Ερευνών Φρέντερικ" και τέθηκε υπό τη διεύθυνση του Καρκινολογικού Ινστιτούτου της γειτονικής Βηθεσδά, επικεφαλής του οποίου δεν ήταν άλλος από τον Γκάλο.
Στο επιστημονικό μέρος της υπόθεσης (που, ειρήσθω εν παρόδω, διαψεύδεται σαν τσαρλατανισμός από τους περισσότερους ειδικούς), οι Ζέγκαλ υποστηρίζουν πως ο ιός του AIDS προήλθε από τη σύζευξη του παρεμφερούς ιού visna -που πλήττει τα πρόβατα της Ισλανδίας χωρίς να μεταδίδεται στον άνθρωπο- με τον ιό HILV της λευχαιμίας. Υπολογίζοντας ότι ο ΗΙV και ο visna διέφεραν κατά 60% το 1986 και πως ο ρυθμός μετάλλαξης του πρώτου είναι κατά μέσον όρο 10% ανά διετία, οι Ζέγκαλ υπολογίζουν ότι "ο ιός visna μεταλλάχθηκε στον HIV το 1978, γεγονός που συμφωνεί με το γεγονός ότι τα πρώτα κρούσματα του AIDS εμφανίστηκαν έναν περίπου χρόνο αργότερα, την άνοιξη του 1979".
Οσον αφορά τέλος τη μετάδοση του ιού, οι Ζέγκαλ αποφεύγουν τον ισχυρισμό περί εσκεμμένης διασποράς του σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, υποστηρίζοντας αντίθετα πως οι ερευνητές εξαπατήθηκαν από την απρόσμενα μεγάλη περίοδο επώασης του ιού. Αφού υπενθυμίσουν πως στις ΗΠΑ διάφορες βιολογικές ουσίες δοκιμάζονται πειραματικά κατά κανόνα πάνω σε εθελοντές βαρυποινίτες με αντάλλαγμα την απελευθέρωσή τους -αν, εννοείται, επιζήσουν- καταλήγουν στην εκτίμηση ότι τα ήπια συμπτώματα των ατόμων που έχουν προσβληθεί από τον HIV πρέπει να ξεγέλασαν τους επιστήμονες. "Εκείνοι που διεξήγαγαν την έρευνα", γράφουν, "πρέπει να κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο νέος ιός δεν ήταν και τόσο κακοήθης ώστε να θεωρηθεί κατάλληλος για στρατιωτική χρήση, οι δε ασθενείς πάνω στους οποίους δοκιμάστηκε, και οι οποίοι είχαν φαινομενικά αναρρώσει, αφέθηκαν ελεύθεροι. Οι περισσότεροι από τους ασθενείς ήταν επαγγελματίες εγκληματίες και η Ν. Υόρκη τους πρόσφερε το κατάλληλο περιβάλλον. Επιπλέον, οι ασθενείς ήταν αποκλειστικά άντρες και πολλοί ανάμεσά τους είχαν ένα παρελθόν ομοφυλοφιλίας και κατάχρησης ναρκωτικών, όπως συνήθως συμβαίνει στις αμερικανικές φυλακές. Γίνεται έτσι κατανοητό γιατί το AIDS πρωτοεμφανίστηκε στη Ν. Υόρκη, αρχικά μονάχα μεταξύ αντρών και τοξικοεξαρτημένων. Αν ο ιός ήταν έτοιμος στις αρχές του 1978 και αν τα πειράματα άρχισαν χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, τότε οι πρώτες περιπτώσεις AIDS σε πλήρη ανάπτυξη ήταν ακριβώς το αποτέλεσμα που θα έπρεπε να περιμένει κανείς".
ΟΙ ΜΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΕ
ΑΛΙ ΜΠΑΓΚΑΝΤΙ. Από άρθρο με τίτλο "Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν τον ιό του AIDS ως όπλο μαζικής καταστροφής" του αγγλόφωνου "Arab Journal" που εκδίδεται στο Ιλινόι: "Η ισραηλινή κυβέρνηση πειραματίζεται με έναν τύπο όπλου μαζικής καταστροφής για να αντιμετωπίσει τα παιδιά της Παλαιστίνης. Χρησιμοποιεί τον ιό του AIDS. Η μέθοδος δεν είναι το σεξ, όπως έκαναν οι πράκτορες της Μοσάντ μεταμφιεσμένοι σε τουρίστες για να μεταδώσουν την ασθένεια στους Αιγύπτιους. Οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν βελόνες. Η αργή και οδυνηρή δολοφονία των παιδιών της Παλαιστίνης διενεργείται στα ισραηλινά νοσοκομεία, όπου νοσοκόμες και γιατροί τούς κάνουν την ένεση του θανάτου. Το πράσινο φως για την επιχείρηση έχει δοθεί σε ανώτατο επίπεδο από μέλη της ισραηλινής κυβέρνησης."
ΤΖΟΣΟΥΑ ΝΚΟΜΟ. Αντιπρόεδρος της Ζιμπάμπουε, μιας χώρας στην οποία ο ένας στους δέκα κατοίκους υπολογίζεται ότι έχει μολυνθεί από τον ιό, ο Τζόσουα Νκόμο υποστήριξε πρόσφατα (Απρίλιος 1996) ότι το AIDS "καλλιεργήθηκε από τους λευκούς ανθρώπους για να αποδεκατίσουν τους μαύρους". Στη δήλωση αυτή προέβη ο αντιπρόεδρος της Ζιμπάμπουε μετά την κηδεία του σαραντάχρονου γιου του, του επιχειρηματία Ερνεστ Τουτάνι. Κατά την άποψη του Νκόμο, το AIDS μπορεί να σκοτώνει και λευκούς, αλλά αυτοί έχουν τη δυνατότητα να το πολεμήσουν "γιατί γνωρίζουν καλά τα της προέλευσής του. Δεν δέχονται ωστόσο να μοιραστούν αυτή τους τη γνώση".
ΑΜΠΝΤΟΥΛ ΑΛΙ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ. Γιατρός, υπεύθυνος υγείας της μαύρης ακροδεξιάς οργάνωσης "Εθνος του Ισλάμ" της οποίας ηγείται ο Λούις Φάρακαν, έχει υπό την εποπτεία του μια κλινική για ασθενείς με AIDS. Μέχρι προ τίνος, η κλινική και ο υπεύθυνός της είχαν καταγγελθεί για την απαράδεκτη στάση τους απέναντι στους ομοφυλόφιλους ασθενείς. Πρόσφατα, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η "Anti-Defamation League" -ένωση που αγωνίζεται κατά του αντισημιτισμού-, ο υπεύθυνος υγείας του "Εθνους του Ισλάμ" διατύπωσε τη θέση ότι εβραίοι γιατροί μεταδίδουν συστηματικά τον ιό του AIDS με ενέσεις στους μαύρους ασθενείς τους.
ΡΟΜΠΕΡΤ ΣΤΡΕΚΕΡ και Τεντ Στρέκερ. Πρόκειται για δύο από τους ειδικούς αμερικανούς συνωμοσιολόγους οι οποίοι -από το 1983- μάζεψαν πενήντα άρθρα από "επιστημονικά περιοδικά" και κατέληξαν ότι το AIDS σχεδιάστηκε και κατασκευάστηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ στην πλάτη των Αφρικανών. Συγκεκριμένα υποστηρίζουν ότι ο ιός πέρασε μέσα σε εμβόλια για την ευλογιά και την ηπατίτιδα, υπό την καθοδήγηση του δόκτορος Βολφ Ζμούνες. Το "αποδεικτικό" υλικό περιλαμβάνεται σε βιντεοκασέτα 96 λεπτών η οποία υποτίθεται ότι έχει γίνει ανάρπαστη. Ανάμεσα στα διαφημιστικά όπλα των υποστηρικτών του "έργου" των Στρέκερ ξεχωρίζουμε την "περίεργη αυτοκτονία" του Τεντ το 1988, η οποία αποδίδεται στο ότι δεν του αναγνώρισαν την αξία της μεγάλης του ανακάλυψης.
ΒΟΛΦ ΖΜΟΥΝΕΣ. Ολοι οι θεωρητικοί της "συνωμοσίας του AIDS" συμφωνούν ότι πίσω από την εμφάνιση του ιού κρύβεται ο περίεργος καθηγητής Ζμούνες. Ο Κάμπελ Ντάγκλας γράφει γι αυτόν ότι δεν είναι τυχαίο πως είναι Πολωνοεβραίος που πέρασε από στρατόπεδο της Σιβηρίας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και μετά βρέθηκε να σπουδάζει στο Τομσκ, όπου και παντρεύτηκε μια Ρωσίδα. Αργότερα, το 1959, εργάστηκε στο πολωνικό σύστημα υγείας. Σε μια εποχή που στις κομμουνιστικές χώρες δεν συνηθίζονταν τα ταξίδια, ο Ζμούνες επισκέφθηκε όλο τον δυτικό κόσμο. Και "δεν είναι τυχαίο" ότι μετά το 1969 βρέθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου και μεγαλούργησε με κρατικά κονδύλια στην έρευνα ιών και μεταδοτικών ασθενειών. Πέθανε από καρκίνο το 1982, και βεβαίως δεν μπορεί να δώσει εξηγήσεις για το ρόλο του.
ΑΛΑΝ ΚΑΝΤΓΟΥΕΛ. Συγγραφέας δύο βιβλίων με τους εύγλωττους τίτλους: "Το AIDS και οι γιατροί του θανάτου" (1986), "Αδερφίστικο αίμα" (1993). Οι απόψεις του για την προέλευση του ιού, ως προϊόν του βιολογικού πολέμου, έχουν χαρακτηριστεί απαράδεκτες και επικίνδυνες από τη Διάσκεψη της Διεθνούς Οργάνωσης Υγείας στον Καναδά, ήδη από το 1989. Προφανώς οι οπαδοί των σχετικών τερατολογιών ερμηνεύουν τη σκληρή θέση της ΠΟΥ έναντι του Κάντγουελ ως επιβεβαίωση των θεωριών του!
ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΚΟΥΠΕΡ. Υπάλληλος της CIA ο οποίος διατείνεται ότι παραιτήθηκε από την υπηρεσία του, ύστερα από 30 χρόνια, μόλις κατάφερε να συγκεντρώσει τις μυστικές πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες το AIDS "δημιουργήθηκε" για τον έλεγχο των γεννήσεων, όταν απέτυχαν τα προηγούμενα μέτρα οικογενειακού προγραμματισμού!
ΜΑΙΚΕΛ ΚΑΣΕΤ. Σε εκπομπή του στο "Δίκτυο 23" του Λος Αντζελες, ο Μ. Κάσετ έθεσε πρόσφατα το ερώτημα κατά πόσον η αμερικανική κυβέρνηση είναι υπεύθυνη για τη δημιουργία του ιού του AIDS. Ανέτρεξε στα γνωστά ντοκουμέντα που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί για να αποδειχθεί η ενοχή της αμερικανικής κυβέρνησης (την ακρόαση του 1969 στην επιτροπή κονδυλίων κατά την οποία ζητήθηκε η έγκριση έρευνας για μια βιολογική ουσία που θα διαλύει το ανοσοποιητικό σύστημα, τους μαζικούς εμβολιασμούς για ευλογιά το 1972 στην Κεντρική Αφρική κ.ο.κ.). Προχώρησε ωστόσο ακόμη περισσότερο, συνδέοντας την υπόθεση με άκρως απόρρητο μνημόνιο του Χένρι Κίσινγκερ (αρχές της δεκαετίας του '70), στο οποίο αναφερόταν ότι "η μείωση του πληθυσμού οφείλει να είναι η υψίστη προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στις χώρες του Τρίτου Κόσμου".
ΤΙΜΟΘΙ ΤΖΕΙΜΣ ΝΤΕΙΒΙΣ. Στη στήλη του στην "Iowa State Daily", ο αμερικανός δημοσιογράφος σχολίαζε στις 14 Νοεμβρίου 1995 τα πορίσματα δημοσκόπησης που είχε τότε διενεργηθεί μεταξύ χιλίων μαύρων από πέντε αμερικανικές πόλεις. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση, περισσότεροι από το ένα τρίτο των ερωτηθέντων απάντησαν ότι το AIDS παρασκευάστηκε σε εργαστήριο βιολογικού πολέμου για να χρησιμοποιηθεί ως όπλο γενοκτονίας του μαύρου πληθυσμού. Ενα άλλο τρίτο απάντησε ότι "δεν είναι βέβαιοι ότι το AIDS δημιουργήθηκε για να καταστρέψει τους Αφροαμερικανούς", ενώ λιγότεροι από το ένα τρίτο απάντησαν ότι δεν πιστεύουν ότι η κυβέρνηση της χώρας τους κατασκεύασε έναν ιό για να τους εξοντώσει.
Αδελφές ψυχές
«Κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε σαν μια ψυχή ολόκληρη και αυτόνομη, χωρίς την ανάγκη άλλων. Όμως το μάθημά μας για να μπορέσουμε να αγγίξουμε το Όλον και να γίνουμε ένα μαζί Του υπήρξε το να διαχωριστούμε και να αναζητούμε συνέχεια το κομμάτι που μας λείπει. Ενώ προσπαθούμε να ξαναγίνουμε ολόκληροι, μαθαίνουμε πολλά, διότι μόνο έτσι θα μπορούσαμε να δώσουμε σημασία στο τι συμβαίνει γύρω μας και όχι μόνο μέσα μας. Έτσι, όσο ζούμε σε αυτήν την υλική υπόσταση που ονομάζουμε ζωή, γεννιόμαστε μαζί με την ανάγκη της παρουσίας άλλων και αναζητούμε συνέχεια την συντροφιά τους, προσπαθούμε να συμβιώνουμε αρμονικά, διότι δεν είμαστε ολόκληροι, δεν είμαστε αυτόνομοι. Αλλά στην ουσία αναζητούμε απεγνωσμένα τα κομμάτια που μας λείπουν και όχι την οποιαδήποτε συντροφιά»
Αυτή είναι η ασιατική φιλοσοφία που αφορά τις αδελφές ψυχές και προσπαθεί να εξηγήσει τον λόγο ύπαρξής τους, λαμβάνοντας βέβαια ως δεδομένο ότι υπάρχουν& υπάρχουν όμως;
Τι συμβαίνει με τις αδελφές ψυχές;
«Σε γνωρίζω μόλις λίγες ώρες/μέρες, αλλά αισθάνομαι σαν να σε ξέρω χρόνια!» Άραγε πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη κουβέντα και άλλες πόσες την έχουμε πει οι ίδιοι; Πόσες από αυτές τις φορές είναι πράγματι η αλήθεια και όχι ο ενθουσιασμός που γνωρίσαμε έναν άνθρωπο που να επικοινωνούμε ή πολύ απλά ο& κεραυνοβόλος έρωτας;
Εάν «φιλτράρουμε» όλες αυτές τις φορές, θα δούμε ότι πολύ λίγες ήταν ειλικρινής, ίσως και καμία! Σύντομα, αυτός ο ξαφνικός ενθουσιασμός για έναν άλλο άνθρωπο, που λανθασμένα ερμηνεύουμε αρχικά ως «αδελφή ψυχή», καταλαγιάζει και ατονεί. Δεν αποκλείεται μάλιστα να μην κρατήσουμε καν επαφές, αντίθετα σιγά-σιγά να επιτρέψουμε το να «χαθούμε».
Αρχικά λοιπόν ας μην μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό για τον νέο φίλο/φίλη ή τον κεραυνοβόλο έρωτα με την ανάγκη μας να βρούμε την αδελφή ψυχή μας. Καλλίτερα ν' αφήνουμε τον χρόνο να κυλήσει για να μπορέσουμε να κρίνουμε τα συναισθήματά μας καλλίτερα και πιο αντικειμενικά αργότερα.
Οι αδελφές ψυχές δεν περιορίζονται σε μια έντονη επικοινωνία ή/και ερωτική έλξη, οι ρίζες είναι πολύ πιο βαθιές και δεν ατονούν με τον χρόνο. Υπάρχει η ανάγκη του να βρίσκονται μαζί συνέχεια και ούτ' αυτό ατονεί με τον χρόνο, αντίθετα ενδυναμώνεται διαρκώς, όπως ενδυναμώνεται και η επικοινωνία, που μπορεί να φτάσει σε επίπεδα τηλεπάθειας τέτοια, που κάποια στιγμή πλέον τα λόγια περιττεύουν. Η ερωτική επιθυμία -εάν υπάρχει- ατονεί και εξαφανίζεται πολύ γρήγορα και την θέση της παίρνει μια αγάπη με έννοια βαθιά και ειλικρινής, όμοια με αυτή που δένει τον γονιό με το παιδί του ή τα αδέλφια μεταξύ τους. Τα ίδια γούστα, προτιμήσεις, σκέψεις, είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.
Αυρική συμβατότητα
Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ξεχωριστή αύρα και ενέργεια, η οποία του αποδίδει μια συγκεκριμένη ταυτότητα. Νιώθουμε πολλές φορές σαν να γνωρίζουμε κάποιον, χωρίς καλά καλά να του έχουμε μιλήσει. Αυτό οφείλεται στην ιδιαίτερη αίσθηση που μας αποδίδει η αύρα του.
Η θεωρία της ενεργειακής συμβατότητας συνδέεται με αυτήν των αδερφών ψυχών. Η συμβατότητα αυτή, όταν είναι σχεδόν απόλυτη, συμβαίνει μεταξύ αυτού που ονομάζουμε αδερφές ψυχές και είναι ιδιαίτερα σπάνια.
Συνήθως, η σύνδεση που νιώθουν μεταξύ τους τα άτομα και πολλές φορές λανθασμένα την αποδίδουν ως την εύρεση της αδερφής ψυχής τους, είναι λόγω μερικής αυρικής/ενεργειακής ταύτισης και έτσι "δημιουργούνται" οι σχέσεις μεταξύ "ψευτο-αδερφών ψυχών".
Ο δεσμός αυτός, απόλυτος ή μη, υφίσταται συνήθως σε δύο περιπτώσεις:
1. Οι ενέργειες είναι ταυτόσημες -ή παρόμοιες- οπότε ανακαλύπτουν τα άτομα μεταξύ τους κοινά σημεία και ενδιαφέροντα, όμοια ψυχολογία και συναισθήματα (πάνω σε αυτό το σημείο έρχεται το λάθος του ερωτισμού), ακόμα και παρόμοιες εμπειρίες, το οποίο είναι λογικό, αν σκεφτούμε το πόσο επηρεάζουν οι εμπειρίες μας την συναισθηματική, οπότε και την ενεργειακή, ταυτότητά μας.
2. Οι ενέργειες είναι πολικά αντίθετες. Εδώ έχουμε την ενεργειακή πολικότητα (θετικό-αρνητικό, αρσενικό-θηλυκό) και την μεταξύ των ατόμων έλξη λόγω αυτής. Σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπουμε τον καθρεφτισμό μας στο πρόσωπο του άλλου και ταυτιζόμαστε αντιθετικά λέγοντας π.χ. "είμαι δειλός, μα κοίτα πόσο θαρραλέος είναι ο Τάδε!" και "ας ήμουν και εγώ όπως ο Τάδε..." Ως κοινώς, είναι αυτό που λέμε "βρήκα/είδα/γνώρισα (επιτέλους?) τον evil tween μου..."
Πόσες είναι; Γιατί εμφανίζονται;
Μπορεί να ζήσουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να συναντηθούμε με την αδελφή ψυχή μας, μπορεί να την γνωρίσουμε σε πολύ νεαρή ηλικία ή σε πιο προχωρημένη. Αυτός ο διαχωρισμός λέγεται πως άμεσα συνδεδεμένος με το πότε είμαστε έτοιμοι να συναντηθούμε. Οι αδελφές ψυχές δεν συναντιούνται ποτέ σε κάποιο τυχαίο χρονικό σημείο, αντιθέτως εμφανίζονται όταν είναι ώρα όλα τα «κομμάτια» να μάθουν κάτι. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι μια «άλλη μας πλευρά» και κυρίως μια πλευρά που έχει κάτι να μας διδάξει.
Για να συνδέσουμε το θέμα «γιατί εμφανίζονται» με το «πόσες είναι» θα πρέπει να αναφερθούμε στην θεωρία που υποστηρίζει ότι έχουμε 8 εγώ. Μπορεί ν' ακούγεται ως& σύνδρομο πολλαπλής προσωπικότητας, αλλά εάν το καλοσκεφτείτε, δεν είστε μόνο μια προσωπικότητα μέσα σε αυτό το σώμα που σας φιλοξενεί:
1 & 2 - Η πλευρά που δείχνουμε στον ευρύ κόσμο την οποία διχάζουμε σε αυτήν για τους κοντινούς μας ανθρώπους και αυτήν για όλους τους άλλους (σίγουρα θα έχετε προσέξει ότι άλλος άνθρωπος είστε π.χ. με το αφεντικό στην δουλειά σας και άλλος με το φιλαράκι σας),
3 - η συνειδητή πλευρά (όλες οι συνειδητές μας σκέψεις που συχνά δεν συμβαδίζουν με τις συνειδητές μας πράξεις),
4 - η ασυνείδητη πλευρά (όλα όσα κρύβονται βαθύτερα μέσα μας και επηρεάζουν άμεσα την κρίση μας και τις συνειδητές μας σκέψεις),
5 - η σκοτεινή πλευρά (όταν θυμώνουμε, στεναχωριόμαστε κλπ. και πως αντιδράμε τότε),
6 - η φωτεινή πλευρά (όταν είμαστε χαρούμενοι, όταν αγαπάμε κλπ. και πως αντιδράμε τότε),
7 - η ανώτερη (η «σοφή» μας πλευρά, ο ανώτερος εαυτός εάν θέλετε)
8 - και η κατώτερη (η «κακιά» μας πλευρά, όλα τα βαθιά βίαια, πρωτόγονα συναισθήματα που όλοι μας διαθέτουμε δυστυχώς).
Καμία όμως από αυτές δεν είναι ολοκληρωμένες, από κάθε μια λείπει κάτι. Αυτό το υπόλοιπο «κάτι» είναι που κατέχουν οι αδελφές μας ψυχές, που και από αυτές λείπει αυτό που εμείς κατέχουμε. Έτσι, καλούνται όταν είναι ώρα να& ενωθούν τα κομμάτια και να γνωριστούν καλλίτερα.
Μάλλον σας μπέρδεψα λίγο, γι αυτό ας μιλήσουμε πιο απλά:
Ίσως έχετε ακούσει κάποιος να σας λέει ή να έχετε πει εσείς σε κάποιον άλλο «μου βγάζεις ότι καλλίτερο έχω μέσα μου» ή το αντίστροφο ή κάτι παρόμοιο. Κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα θέματος αδελφών ψυχών, έχει κάτι να μας προσφέρει και κατά κανόνα αυτό που προσφέρει είναι τα συναισθήματα και σκέψεις που μας προκαλεί και που από αυτά μπορούμε να μάθουμε πολύ περισσότερα για εμάς και όχι μόνο. Όταν συναντιούνται οι αδελφές ψυχές, αυτή η «πρόκληση» είναι πολύ πιο έντονη και δραστική. Πέρα από την εντυπωσιακή επικοινωνία, συμφωνία σε γούστα, προτιμήσεις, τρόπο σκέψης κλπ, προκαλούν, «ταρακουνάν» θα μπορούσα να πω, η μια στην άλλη μια πλευρά τους που βρίσκεται σε «νάρκη» να ξυπνήσει και να βγει στην επιφάνεια, να επηρεάσει το συνειδητό, με σκοπό να αντιμετωπισθεί και έτσι ή να εξορκιστεί (εάν πρόκειται για κάτι κακό) ή να συνειδητοποιηθεί και ασπαστεί (εάν πρόκειται για κάτι καλό). Αυτό όμως δε σημαίνει ότι την πλευρά που προκαλούν, αυτήν και αντιπροσωπεύουν, αντιθέτως! Εάν αντιπροσωπεύουν για παράδειγμα τον ανώτερο εαυτό, τότε θα προκαλέσουν τον κατώτερο να «ξυπνήσει», από άμυνα και αντίδραση μαζί, όπως και το αντίστροφο και η πάλη ουσιαστικά συμβαίνει μέσα μας, όχι ανάμεσά μας.
Έτσι λοιπόν φτάνουμε στο ερώτημα «πόσες είναι οι αδελφές ψυχές;». Η απάντηση είναι: από 1 έως 8! Υπάρχουν έως 8 άνθρωποι στον κόσμο που κρατούν ένα κομμάτι σας και κρατάτε εσείς ένα δικό τους! Ίσως να μην τους γνωρίσετε ποτέ σ' αυτή τη ζωή& ίσως κάποιους από αυτούς να τους γνωρίσετε αλλά να μην το καταλάβετε και οι δύο, διότι το κομμάτι που κρατούσαν ή κρατούσατε ήταν εύκολο να «πάρετε πίσω», μιας και ίσως αυτό το μικρούλι κομματάκι που λείπει από το συνειδητό σας για παράδειγμα, ίσως να μην χρειαστεί καν να γνωρίσετε την αδελφή ψυχή σας για να καταλάβετε ότι λείπει και να το «ξαναχτίσετε» μόνοι σας.
Το πραγματικό «ταρακούνημα» έρχεται από αυτούς τους 3 ανθρώπους που κρατούν τα κομμάτια του ανώτερου εαυτού, του κατώτερου εαυτού και του υποσυνείδητου σας. Αυτή είναι και η πραγματική πρόκληση της γνωριμίας σας. Είναι αυτοί οι 3 άνθρωποι που θα βγάλουν στην επιφάνεια ότι βαθύτερο έχετε, ότι πιο άγνωστο και ότι πιο δυνατό μέσα σας. Αντίστοιχα και εσείς σε αυτούς.
Από πού έρχονται οι αδελφές ψυχές;
Για την ασιατική φιλοσοφία πάνω σε αυτό το ερώτημα, μιλήσαμε ήδη. Πέρα όμως από αυτήν την θεωρία, υπάρχει και μια άλλη που υποστηρίζει ότι κάποια από αυτά μας τα «κομμάτια» δεν είχαν διαχωριστεί από την αρχή του κύκλου μας στην επίγεια ζωή, αλλά κατά την διάρκεια. Δηλαδή, μετά από την ολοκλήρωση κάποιας ζωής, δημιουργήθηκε η ανάγκη να διαχωριστεί ένα κομμάτι, είτε ως τιμωρία, είτε ως λύτρωση! Έτσι, ενώ αρχικά ήταν μια ψυχή ολόκληρη σε ένα ανθρώπινο σώμα, αργότερα ήταν μία σε 2 ανθρώπινα σώματα ή 3 ή 4& Αυτή όμως η θεωρία αναιρεί την μη αυτονομία της ψυχής αρχικά, επομένως ματαιώνεται ο λόγος της επίγειας ύπαρξής της, μιας και είναι ήδη αυτόνομη! Αυτό το «κενό» καλύπτεται με την πίστη ότι ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο ναι μεν ολόκληροι, αλλά με κάποιο «βάρος», κάποιο χρέος που πρέπει να πληρώσουμε ή κάποια μαθήματα που πρέπει να μάθουμε ή πολύ απλά, ακριβώς για να αποδιώξουμε αυτά τα κομμάτια μας ώστε να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε ένα με το Αιώνιο. Αυτή είναι η κάπως πιο πεσιμιστική θεωρία πάνω στο θέμα.
Η μοίρα των αδελφών ψυχών
Σε αυτό το σημείο υπάρχει ασυμφωνία μεταξύ των ανθρώπων που ερευνούν το θέμα:
Άλλοι λένε ότι ο χωρισμός είναι αναπόφευκτος, μιας και αυτή καθ' αυτή η συνάντηση ήταν λάθος εξ' αρχής, διότι οι αδελφές ψυχές δεν πρέπει να συναντηθούν! Υποστηρίζουν ότι δυστυχώς όλα αυτά είναι μεν πανέμορφα, αλλά καταδικασμένα. Δεν επιτρέπεται στις πραγματικές αδελφές ψυχές να είναι μαζί για πολύ καιρό. Ο λόγος είναι απλούστατος: εάν παραμείνουν μαζί, θα αποκοπούν από τον υπόλοιπο κόσμο και αυτό δεν θα τους επιτρέψει να προχωρήσουν και να μάθουν όλα όσα πρέπει να μάθουν σε αυτήν την υλική τους υπόσταση. Μαζί, είναι ολόκληροι και αυτόνομοι, δεν έχουν ανάγκη άλλης επικοινωνίας και συναναστροφής με οτιδήποτε άλλο, γι αυτό και πρέπει να χωρίσουν. Ο χωρισμός αυτός μπορεί να έρθει σε μικρό χρονικό διάστημα από την ημέρα συνάντησις τους ή σε πολύ μεγάλο, μα όποτε κι αν συμβεί είναι πάντα επώδυνος, απότομος και όχι τύπου «απλά χυθήκαμε».
Άλλοι ναι μεν συμφωνούν στο ότι είναι λάθος το να συναντηθούν, αλλά εάν συμβεί, μπορεί να αποφευχθεί ο χωρισμός τους έαν μπορέσουν να διατηρήσουν τις ισορροπίες και δεν αφεθούν να απομονωθούν η μια στην άλλη κλείνοντας τον υπόλοιπο κόσμο απ' έξω, εάν επιτρέψουν να εξελιχθούν και δεν απορροφηθούν ο ένας στον άλλο.
Άλλοι διαφωνούν κάθετα και με τις 2 προαναφερόμενες θεωρίες και υποστηρίζουν ότι όταν οι αδελφές ψυχές συναντηθούν είναι σημάδι ότι η ψυχή ως ολότητα εξελίσσεται, πλησιάζει πιο κοντά στο Αιώνιο και ίσως αυτή να είναι η τελευταία της παρουσία στην επίγεια ζωή, μιας και το ταξίδι της ολοκληρώθηκε και ο κύκλος μάθησης της έκλεισε. Υπό τον όρο φυσικά ότι έχει συναντήσει όλα της τα «κομμάτια» (σε μια ή περισσότερες ζωές) και τους έχει επιτρέψει να δράσουν ορθά και να ενωθούν αρμονικά. Όμως, ακόμα κι αν η συνάντησή τους απέτυχε στην εξέλιξή της ως ολότητα και πάλι το γεγονός ότι συναντήθηκαν είναι κάθε άλλο παρά δυσοίωνο. Ίσως αποτύχει σε αυτή τη ζωή, αλλά θα έχει την ευκαιρία της στην επόμενη, αλλά η συνάντησή τους από μόνη της σηματοδοτεί την αρχή του τέλους στο ταξίδι της μάθησης και την «τελική ευθεία» για τον ασπασμό με το Όλον.
Τελικά, υπάρχουν αδελφές ψυχές?
Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο θα πρέπει ο καθένας να δώσει τη δική του απάντηση. Όσοι έχουν αισθανθεί το αίσθημα έστω και των «ψευτο-αδελφών ψυχών», υποστηρίζουν πως ναι, υπάρχουν. ?λλοι είναι πιο κατηγορηματικοί και ορθολογιστές και λένε πως όχι, δεν υπάρχουν, απλά συγχέουμε τα τρυφερά και βαθιά μας συναισθήματα για κάποιους ανθρώπους με τον μύθο των αδελφών ψυχών.
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας, μιας και αυτό το θέμα ανήκει στην μεγάλη κατηγορία των θεμάτων που δεν μπορούν να απαντηθούν με το μυαλό, αλλά με την καρδιά και φυσικά την ψυχή.
Πηγή http://www.darkworld.gr
