Μέχρι πριν κάποιες χιλιάδες χρόνια που δεν υπήρχε η γραφή δεν μπορούσε να υπάρχει γρήγορη εξέλιξη. Διότι κάθε πληροφορία έπρεπε πρώτα να κωδικοποιείται στην ακολουθία του DNA και μετά να περνά από τη μια γενιά στην άλλη. Κι αυτό είχε σαν επακόλουθο μια μεγάλη καθυστέρηση στην εξέλιξη. Με την γραφή, όμως, η κάθε πληροφορία περνούσε γρήγορα. Υπήρχαν τα κιτάπια.
Με μια διαφορά όμως. Ο αρχαίος Έλληνας ήξερε πολλά, όμως εφάρμοζε ελάχιστα από αυτά που γνώριζε. Ήταν αδιανόητο να κάνει πράξη όλες τις γνώσεις του. Σε όλες τις πτυχές της ζωής του υπήρχε το μέτρο. Σήμερα ό,τι κι αν σκεφτεί είτε η μαμά Αμερική είτε η αδερφή Ρωσία (ή οποιοσδήποτε άλλος «συγγενείς») γίνεται πράξη. Με απώτερο βέβαια σκοπό τον πλήρη έλεγχο του πλανήτη. Και εκεί είναι που αρχίζουν τα προβλήματα. Διότι προσπαθούν να υποτάξουν την Φύση. Και η Φύση είναι αδύνατον να υποταχθεί. Γιατί η Φύση είναι ο Θεός ο Ίδιος. Και ο Θεός δεν υποτάσσεται!!!
Προχωρούμε. Σε ετοιμότητα, ακούμε από τα κανάλια, είναι ο κρατικός μη¬χανισμός. Κι αυτό διότι η ΕΜΥ προβλέ¬πει ότι θα επιδεινωθεί ο καιρός. Εδικά αύριο. Κι από μεθαύριο, ξανά προβλέπει η ΕΜΥ, θα πλακώσουν οι βοριάδες και θα πέσουν και χιόνια στην Ελλάδα. Για μισό λεπτό. Γιατί θα πρέπει να ξέρουμε τι καιρό θα κάνει; Πριν 1.000 χρόνια, δηλαδή, που δεν ήξεραν, μήπως ήτανε καλύτερα;
Θα πει κανείς ότι πρέπει να προλάβουμε το κακό. Γι’ αυτό μας ενδιαφέρει να γνωρίζουμε. Για να μπορούμε ακίνδυνα ως καλο¬μαθημένοι και καλοπερασάκηδες να πάμε για Weekend, για ψάρεμα, μια εκδρομή και να μην κολλήσουμε στα χιόνια με το αυτοκίνητο. Να πάρουμε τα μέτρα μας τέλος πάντων. Σωστό. Απολύτως σωστό. Θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας. Πάντα έτσι θέλαμε ως ανθρώπινο είδος. Και γι’ αυτό διαρκώς ρίχνουμε και μια ματιά στο δελτίο καιρού. Εντάξει ο Αραφάτ που πέ¬θανε, εντάξει τα Ευρώ που θέλει η Ελλάδα, ε¬ντάξει πόσο μας κόστισαν οι ολυμπιακοί, εντάξει με την αντιπολίτευση που όλο σκούζει για τα χάλια της χώρας (που δημιούργησε η ίδια όταν ήταν κυβέρνηση) ό¬μως ρίχνουμε και μια ματιά στον καιρό.
Το ότι ξέρουμε, βέβαια, τι καιρό κάνει δεν σημαίνει ότι δεν χάνονται ζωές ή δεν κατα-στρέφονται περιουσίες. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η πρόληψη δεν είναι πάντα αναίμακτη. Και να ξέρουμε ότι θα γίνουν πλημμύρες μπο¬ρεί να την πατήσουμε. Μπορεί να κολλήσουμε στη Χαμοστέρνας, να έτυχε να βρισκόμαστε στη Νίκαια που βούλιαξε από τα πολλά νερά ή να χάσουμε το αυτοκίνητό μας που το παρέσυρε το… ποτάμι που, μη έχοντας άλλη διέξοδο λόγω «μπαζώματος» των ρεμάτων, ξεχύθηκε στους δρόμους!!!
Σε πόσα πράγματα, όμως, στην ζωή μας ξέρουμε τι θα γίνει αύριο; Σε πόσα; Διότι δεν γνωρίζουμε αν τύχει να σπάσουμε το πόδι μας, να ακυρώσουμε το ραντεβού μας επειδή μας έτυχε μια αναποδιά, δεν ξέρουμε αν η ίωση που μας γυροφέρνει θα μας ανεβά¬σει πυρετό και θα μας ρίξει τελικά στο κρεβάτι, δεν γνωρίζουμε, βρε αδερφέ, ποιος ζει ποιος πεθαίνει μέχρι αύριο. Κι όμως. Γνω¬ρίζουμε τι καιρό θα κάνει. Υψηλά βαρομετρικά, χαμηλά βα¬ρομετρικά, βροχές, χιόνια, μποφόρ, ηλιοφάνεια, συννεφιά, δεν ξε¬φεύγει σχεδόν τίποτα. Στα δάχτυλα τα παί¬ζουμε (ή μήπως παίζουμε κάτι άλλο με τα δάκτυλα και δεν το έχουμε καταλάβει; Για να δούμε παρακάτω).
Δεν είναι λίγο κουφό αυτό; Εδώ ομιλούμε όχι για τη Γη, αλλά για πάνω από τη Γη. Για κάτι που, ουσιαστικά, δεν βλέπουμε μέχρι να πέσει η πρώτη ψιχάλα. Το ότι η ΕΜΥ έχει ένα αξιόλο¬γο ποσοστό στο να πέφτει μέσα, να προβλέπει τον καιρό, δεν σου δείχνει κάτι; Δεν σου κάνει εντύπωση; Τι εντύπωση; Ότι ο άνθρωπος με την ίδια μανία που πάτησε το πόδι του στη γη, με την ίδια μανία κάποια μέρα θα την αποχαιρετήσει. Θέλει να μαθαίνει το μέλ¬λον. Να προβλέπει. Να κάνει προγνώσεις. Στα πάντα. Είναι τυχαίο ότι οι αστρολόγοι κά¬νουν χρυσές δουλειές τόσες χιλιάδες χρό¬νια; Εδώ κάθεται ο άλλος και υπολογίζει αν το ένα άστρο περάσει δίπλα από το άλλο αυτόν τον μήνα και σου λέει: «Πρόσεξε, διότι θα έχεις μια σοβαρή επαγγελματική γνωριμία, μη την αφήσεις να πάει χαμένη…». Κι άντε κάτσε εσύ μετά να βρεις, να σκεφθείς, μέσα στους εκατό φίτσουλες, στους εκατό μαλάκες που γνώρισες αυτό το μήνα, ποιος ήταν ο ΕΝΑΣ σοβαρός που σου ξέφυγε.
Από τις πρώτες επιστήμες που αναπτύχθη¬καν στον ανθρώπινο πολιτισμό ήταν η αστρο¬λογία. Σήμερα, όμως, σου λένε και το άλλο. Για την θεωρία του χάους. Ότι αν μια πεταλούδα πετάει στο Τόκιο τότε από το κούνη¬μα των φτερών της μπορεί να προκληθεί βροχή στη Νέα Υόρκη. Επειδή, όμως, η αλληλουχία των γεγονότων, σου ξανά λένε, σπάνια επαναλαμβάνεται, γι’ αυτό αν μια άλ¬λη πεταλούδα στο Τόκιο κουνήσει τα φτερά της τότε δεν θα προκληθεί βροχή στο Central Park της Νέας Υόρκης. Πιθανότατα, όμως, αν κλάσει βούβαλος στο Σικάγο θα γίνει σεισμός στην Σιβηρία. Ε, ρε, γλέντια που λέει και ο καρα¬γκιόζης (για να μην πούμε τίποτε άλλο)…
Κι επειδή ομιλούμε για προβλέψεις, έλεγε ο Στίβεν Χόκινγκ, ο επιστήμων που έχει καθη¬λωθεί στην καρέκλα από τη νόσο του Λου Γκέρινγκ, όμως είναι μια α¬πό τις σπάνιες περιπτώσεις που έχει ζήσει ασθενής περισσότερο από τα προβλεπό¬μενα 3-5 χρόνια: «Με τον ρυθμό που αυξά¬νεται σήμερα ο πληθυσμός της Γης, το έτος 2600 μ.Χ., σε εξακόσια χρόνια από τώρα δη¬λαδή, οι κάτοικοι της γης θα στέκονται στριμωγμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο και η τρέ¬χουσα χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος θα κάνει τη Γη να ακτινοβολεί σαν να είναι πυρα¬κτωμένη. Αυτή την εικόνα θα έχει αν κά¬ποιος δει τον πλανήτη από ψηλά».
Κάτι πρέπει να γίνει, λοι¬πόν, για να μην φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο. Έτσι δεν είναι; Κάτι πρέπει να κάνουν οι έχοντες και κατέχοντες. Δεν γί¬νεται, σου λένε, να αφεθεί η Γη να έχει τέτοια κατάντια μέσα σε μόλις μισή χιλιετία από τώ¬ρα. Θα είναι σκέτη αυτοκτονί¬α. Διότι μαζί με τα ξερά, τους αράπηδες και τους κιτρινιάρηδες, θα καούμε κι εμείς, τα χλωρά καταπράσινα Ντόλαρς. Εκτός… Εκτός κι αν γίνει νωρίτε¬ρα ένας στημένος πυρηνικός πόλεμος ή ακόμα καλύτερα και πιο ανώδυνα αν πλακώσει κάποιος νέος ανίκητος ιός φτιαγμένος στα εργαστήρια (όπως ο ιός του Έιτζ) ή αν μας κάνουν την χάρη να έρθουν οι εξωγήινοι.
Οι εξωγήινοι, σύμ¬φωνα με τους… ειδικούς, δεν θα έρθουν διότι γνωρίζουνε από τα γεννοφάσκια τους πως όταν ένας πολιτισμός φτάσει στο δικό μας στάδιο ανάπτυξης, τότε γίνεται ασταθής και αυτοκαταστρέφεται. Μάλλον θα πρέπει να το έχουν ξαναδεί το έργο. Πηγαίνει, δηλαδή, κάποιος σαν επιχειρηματίας να αγοράσει μια καταχρεωμένη επιχείρηση; Όχι. Πρώτα περιμέ¬νει να εξυγιανθεί κι έπειτα αρχίζει να την πλευρίζει. Για τους εξωγήινους, λοι¬πόν, σύμφωνα πάντα με τους «τρελάρες» που κάθονται και ασχολούνται μ’ αυτά, είμαστε μια χρεωμένη επιχείρηση και δεν υπάρχει κανείς να μας σώσει ως πλανήτη. Άρα, δεν ασχολούνται. Απλά, βλέπουν και γελούν.
Υπάρχουν και κάτι άλλοι «βλαμμένοι» και «βαρεμένοι», όμως, που λένε άλλα (της αφεντιάς μου μη εξαιρουμένης). Τα ίδια που λένε και κάτι κακές γλώσσες. Ότι όχι μόνο δεν θεωρούν τον πλανήτη χρεωμένη επιχείρηση, αλλά ότι θα έλθουν ή μάλλον θα επανέλθουν για να βάλουν στη θέση τους όλους αυτούς που έφτασαν τον πλανήτη σ’ αυτή την κατάσταση. Και οι προσωρινοί διαχειριστές του πλανήτη το γνωρίζουν και…τρέμουν. Αυτά λένε οι κακές γλώσσες. Και έχω μια τάση να πιστεύω τις κακές γλώσσες!
Και ο καιρός; Μέχρι και ταινίες βγήκαν πρόσφατα, όπως π.χ. Η Επόμενη Μέρα, που «περιγράφει» τι θα γίνει από το λιώσιμο των πάγων, από τις τρύπες του όζοντος κι όλο αυτό το κακό συναπάντη¬μα. Κι εντάξει, έναν ιό τον ελέγχουμε και τον στέλνουμε στην Αφρική και την Ασία. Έναν πυρηνικό πόλεμο επίσης τον ελέγ¬χουμε και ρίχνουμε τις βόμβες όπου εμείς θέλουμε. Με τους εξωγήινους δεν ασχολούμαστε όσο αυτοί δεν μας ενοχλούν. Και στο φινάλε, φτιάχνουμε μόνοι μας εξωγήινους και τους στέλνουμε από τη σελήνη ή για ακόμα πιο φτη¬νά, από την… Αριζόνα για να τρομάζουν όποιους εμείς γουστάρουμε. Ο καιρός όμως; Δεν είναι ένα πρόβλημα αυτό;
Γιατί να κάτσει να τα σκεφτεί αυτά ο κόσμος; Και ποιος κό¬σμος στο κάτω-κάτω; Έχει φάει τέτοιο ντοπάρισμα, τέτοια χοντρή ένεση στο μυαλό που, πλέον, δεν έχει καμιά επαφή με τον εγκέφαλό του. Ούτε με το περιβάλλον. Θα πέσει από τη Δευτέρα 10 βαθμούς μέσα σε 24 ώρες η θερμοκρασία και δεν τρέχει τίποτα για κανέναν. Σα να είναι φυσιολογικό. Εμείς, ό¬μως, ως άνθρωποι, έτσι και μας ανέβει από 36 βαθμούς η θερ¬μοκρασία μας και μας κάνει πυρετό στο 39, έχουμε αμέσως πρόβλημα. Νοιώθουμε άρρωστοι. Με μόλις τρεις βαθμούς δια¬φορά. Ο πλανήτης, όμως, αντέχει και 10 και 15 και 20 βαθ¬μούς. Έτσι νομίζετε!!! Ο πλανήτης μας είναι άρρωστος. Αυτή είναι η αλήθεια. Και είπαμε. Ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει το μέλλον. Αυτό είναι η μεγάλη του διαχρονική αρρώστια από τότε που απέκτησε εγκέφαλο 2.400 κυβικά κι όχι τον άλλον που είχε και ήταν Ζάσταβα. Κι όταν λέμε μέλλον, το Νο1 είναι ο θάνατος. Αυτό είναι το αιώνιο, το άλυτο μυστήριο της ανθρωπότητας. Το πώς θα γίνει να μην πεθαίνουμε κι άσε τον Χόκινγκ να λέει τα δικά του…
Πώς έφτασε, όμως, ο άνθρωπος να έχει εγκέφαλο «μεγάλων κυβικών»; Με την εφεύρεση της γραφής. Ο εγκέφαλός μας, λοιπόν, βελτιώθηκε, έγινε πιο ξύπνιος, πιο γοργός, άρχισε να παίρνει περισσότερες στροφές, από τη στιγμή που άρχισε να γράφει και να διαβάζει. Πασίγνωστο αυτό. Διότι όλα τα λεφτά σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι τα λε¬φτά, αλλά η γνώση. Ειδικά στις επόμενες γενιές θα είναι τόσο μεγάλη όσο ποτέ η διαφο¬ρά του γνώστη και του μη γνώστη. Να μην ξεχνάμε ότι σήμερα το λεξιλόγιο ε-νός νέου ανθρώπου σε όλες τις χώρες έ¬χει γίνει πιο φτωχό από ποτέ και θα γίνει ακόμα φτωχότερο. Με 100 λέξεις θα ομι¬λούμε σε λίγο. Σαν τους ουραγκοτάγκους που βγάζουν 100 διαφορετικούς βρυχηθμούς. Οπότε ο γνωρίζων, ο γνώστης, θα έχει το απόλυτο πλεονέκτημα.
Έτσι, λοιπόν, ο εγκέφαλος περπα¬τούσε τις τελευταίες χιλιετίες και συνέ¬χισε την βόλτα σε νέα μονοπάτια για να φτάσει ως την μεγάλη έκρηξη του 19ου και του 20ου αιώνα όπου έγινε το μεγάλο λάθος. Ποιο λάθος; Εφαρμόσαμε με τη μια όλα όσα γνωρίζαμε. Κάναμε και κάνουμε το λάθος που ουδέποτε έκανε ο αρχαίος Έλληνας. Όπως δεν λες ποτέ όλα όσα ξέ¬ρεις, έτσι και δεν πας να κάνεις πράξη ό¬σα έχεις εφαρμόσει πειραματικά. Η γνώ¬ση δεν είναι πάντα για επίδειξη. Διότι έτσι φτάνεις εύκολα στην πυρηνική βόμβα και στην ανεξέλεγκτη κατοχή της από κάθε «περίεργο» ή σε μια περιβαλλοντική καταστροφή του πλανή¬τη.
Ομιλήσαμε για γνώση. Αυτό το αγαθό σήμερα μας το διαλύουν, μας το καταστρέφουν. Πώς; Με ένα σωρό άχρηστες πληροφορίες που λαμβάνουμε καθημερινά δεν έχουμε ποιοτική πληροφόρηση, πνευματική τροφή ευκολοχώνευτη, αλλά χύμα πράγμα, σκόρπιο και σε υπερβολική δοσολογία. Και το χειρότερο είναι ότι δεν γράφουμε, δεν διαβάζουμε, αλλά σχεδόν πάντα ακούμε και βλέπουμε. Κι έχουμε τέτοιες και τόσες πληροφορίες ώστε να μην προ¬λαβαίνουμε όχι να τις χωνεύουμε, όχι να τις καταπίνουμε, αλλά ούτε να τις μασήσουμε. Διότι άλλο το διαβάζω κι άλλο το ακούω ή το βλέπω. Χάος η διαφορά στην επεξεργασία που κάνει ο εγκέφαλος. Είπαμε ότι η εξέλιξη στον εγκέφαλο ήρθε κάποια στιγμή με την γραφή, όχι με το να βλέπουμε τηλεόρα¬ση ή να ακούμε ραδιόφωνο.
Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεπεράσαμε τις α¬στρολογίες και φτάσαμε κάποια στιγμή, μέσα σ’ όλα τα άλλα, και στον καιρό. Στην πρόβλεψη του καιρού για αγρότες, για ναυτικούς, για το μέσο άνθρωπο. Μην ξεχνιόμαστε. Αυτό είναι το θέμα μας. Η επιθυμία μας ως αν¬θρώπινο είδος να κάνουμε προβλέψεις για το μέλλον. Και να τις τεκμηριώνουμε επιστημονικά. Κάποτε, δηλαδή, στις φυλές μέσα στις ζούγκλες άναβαν φωτιές κι έκαναν δεήσεις για να βρέξει. Αργότερα, οι ψαρά¬δες κοίταζαν τον ουρανό κι έλεγαν: «βαρύ χειμώνα θα έχουμε φέτος». Μετά ήρθαν οι μετεωρολόγοι να κάνουν επι-στημονική δουλειά. Ε, δεν θα έφτανε και η εποχή του ελέγχου του καιρού; Η τέ¬λος πάντων της απόπειρας ελέγχου του; Γιατί είναι πλέον τόσο φανερό ότι οι μετα¬βολές στον καιρό είναι ελεγχόμενες, που κάνει μπαμ από μακριά το έρ¬γο.
Είναι τυχαίο ότι η Αμερική δεν μπαίνει σ’ αυτή την ιστορία του Κιότο; Αφού, σου λέει, θέλω μόνη μου να το λύσω το θέμα. Και της θερμοκρασίας και του όζοντος και των πάγων και των πάντων. Δεν θέλω συνεταίρους και μοιρασιές ως ΗΠΑ. Ποτέ δεν ήθε¬λαν οι Αμερικάνοι τέτοια πράγματα. Το μόνο που ή¬ξεραν και ξέρουν να κάνουν είναι να κλέβουν γνώ¬σεις, όχι να δίνουν ή να μοιράζονται. Και πολύ καλά κάνουν. Δικαίωμά τους και στο φινάλε μαγκιά τους είναι. Σημασία έχει όλοι εμείς τι κάνουμε. Και δεν θέλω, σου λέει η Αμερική, να έχω συνεταίρους για τέσσερις λόγους:
1. Για να μπορώ να συντηρήσω τον πλανήτη και να δουλεύει για λογαριασμό μου.
2. Για να έχω τη δυνατότητα αύριο να το κάνω όπλο μου αυτό που θα έχω μόνο εγώ στα χέρια μου.
3. Για να χρησιμοποιήσω την γνώση μου και να την στρέψω ενάντια σε επιλεγμένους στό¬χους.
4. Για να καταστρέψω όποιον δεν γουστάρω.
Για σκεφτείτε, λοιπόν, να μην βρέξει για 10 συνεχόμενα χρόνια στην Ελλάδα; Αν μπορέσουν να το κα¬ταφέρουν αυτό, τότε για¬τί να μας βομβαρδίζουν; Ή σκεφτείτε το ανάποδο. Να βρέχει α¬πό σήμερα και για δεκαπέντε μήνες συνέχεια; Χαμένη Ατλαντίδα θα γίνουμε.
Εντάξει, οι μπίζνες του πολέμου είναι γνω¬στές. Πρέπει να γίνονται πόλεμοι. Δεν μπορείς, όμως, να ανοίγεις πόλεμο με όποιον δεν γουστά¬ρεις. Μπορεί να μην έ¬χεις πρόβλημα μόνο με το Ιράκ, αλλά παράλλη¬λα και με την Κορέα, με την Κούβα, με την Ελλά¬δα, με το Ιράν. Πρέπει να βρεις κι άλ¬λους τρόπους, λοιπόν. Τους ιούς, τα καιρικά φαινόμενα και δεν ξέρω ‘γώ τι άλ¬λο. Αυτά, βέβαια, δεν είναι για σήμερα. Για αύ¬ριο είναι. Ποιος, όμως, ξέρει πόσο κοντά είναι αυτό το αύριο; Μπορεί να είναι και ΑΥΡΙΟ. Αν, βέβαια, είναι έ¬τοιμοι οι άνθρωποι όσον αφορά την τεχνογνωσία. Σ’ αυτά, άλλωστε, τα θέματα δεν υπάρχει ΕΜΥ να σου προβλέψει τι θα γίνει.
Οι πρώτοι που έπαιξαν με τον καιρό ήταν οι Σοβιετικοί επί (υποτίθεται) ψυχρού πολέμου. Με απόλυτη επιτυχία, μάλιστα. Από τη μέρα που πήραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας δούλεψαν πάνω σ’ αυτό το πράγμα. Σχεδόν παράλληλα (λίγο αργότερα πάντως) άρχισαν και οι Αμερικάνοι. Τόσο οι Σοβιετικοί επιστήμονες, όσο και όσοι δουλεύανε στα υψηλά κλιμάκια των ΗΠΑ έβλεπαν από τότε, από τα μέσα της δεκαετίας του 70, το κακό που έρχεται ή πιο σω¬στά που θα έρθει για τον πλανήτη.
Οι Αμερι¬κάνοι έχουν φτιάξει στην Αλάσκα ένα παράρτημα. Ουσιαστικά ανήκει στην εθνική τους ασφάλεια. Κι έχουν κι άλλο ένα παράρτημα στην μεσόγειο. Στην Κύπρο. Με ηλεκτρομαγνητικά κύματα απ’ αυτά τα δυο σημεία ελέγχουν όλο τον πλανήτη σε ό,τι αφορά τον και¬ρό. Βεβαίως μέσα στο κόλπο είναι και τα αεροπλάνα που περ¬νάνε κάθε τόσο από πάνω μας κι αφήνουν κάτι παχιές γραμμές, τα γνωστά πια chemtrails, όμως η σοβαρή δουλειά γίνεται εκεί. Στην Αλάσκα. Ελέγχοντας αυτούς τους δυο πόλους έχεις τη δυνατότητα μέσω στρατόσφαιρας να κάνεις παρεμβολές. Για βροχές, για καται¬γίδες και γιατί όχι και για σεισμούς. Είναι άλλωστε τυχαί¬ο ότι οι μεγαλύτεροι σεισμοί γίνονται μετά από τρομερή υγρασία; Και είναι τυχαίο πως όταν περνούν τα αεροπλάνα κι αφήνουν τις γραμμές από πίσω τους μετά έ¬χουμε υγρασία; Και πώς δημιουργείται η υγρασία; Εδώ, μωρέ, είδαμε 2000 χρόνια μετά τον Χριστό ομίχλη στην Αθήνα. Σηκωνόμασταν το πρωί και είχε ομίχλη η…Ομόνοια. Ή δεν βλέπουμε τι γίνεται στο Ιράκ; Ό,τι στιγμιότυπο κι αν βλέπουμε δυο χρόνια τώρα είναι με τον καιρό να είναι καλός.
Μπορείς να δημιουργήσεις βροχές ή καταιγίδες όμως όχι και να τις κοντρολάρεις απόλυτα και σε μεγάλη κλίμακα. Διότι υπάρχουν και δορυφόροι ανταγωνιστικοί οι οποίοι κάνουν προσπάθειες για σαμποτάζ. Σ’ αυτό το στάδιο είμαστε σήμερα. Υπάρχουν προβλήματα, δηλαδή. Δεν είναι εύκολος ο συντονισμός. Οι κακές γλώσσες, βέβαια, έλεγαν πολύ πριν την Ολυμπιάδα της Αθήνας ότι δεν θα έχουμε καιρό τέτοιον που να δημιουργήσει προβλήματα στους αγώνες. Και, φυσικά, έτσι έγινε. Οι κακές γλώσσες ποτέ δεν ομιλούν στον αέρα. Για να πουν κάτι, έστω και κομψά, πάει να πει ότι έχουν την διαβεβαίωση ότι έτσι θα συμβεί (και βέβαια το ΟΚ να το πουν). Κι επειδή ανακοινώθηκαν τα έξοδα για τους ολυμπιακούς, είδαμε ότι για το συγκεκριμένο θέμα η Ελλάδα δεν πλήρωσε δραχμή. Ήταν μια ευγενική προσφορά της NASA στους πολυεθνικούς χορηγούς. Εις το όνομα του Θεού των πολυεθνικών, δηλαδή.
Με την ευκαιρία, θυμόσαστε λίγα 24ωρα πριν την έναρξη της ολυμπιάδας, τι είχε γίνει; Είχε πέσει μια βροχή κι άρχισε να μπάζει το ολυμπιακό χω¬ριό νερά. Και τότε όλες εφημερίδες έγραψαν: «Τι θα γίνει σε λίγες μέρες;». Εκείνη την βροχή, ό¬μως, δεν την είχε προβλέ¬ψει η ΕΜΥ, την οποία δεν πρέπει να την κατηγορούμε όταν κάποιες φο¬ρές πέφτει έξω. Δεν τον ελέγχει αυτή τον καιρό για να ξέρει πάντα τι θα γίνει. Είχε κάνει, λοιπόν, εντύπωση τότε για ποιο λόγο δεν είχε προβλε¬φθεί η μπόρα, αλλά και τι διάολο έγινε κι έβρεξε μόνο πάνω από το ολυ¬μπιακό χωριό. Διότι πουθενά αλλού δεν είχε πέσει σταγόνα. Μόνο πάνω από το χωριό. Τι να είχε γίνει, όμως; Τεστ είχε γίνει. Και δεν την ξανά έκαναν τη βλακεία οι Αμερικάνοι, διότι κατάλαβαν ότι έτσι και έκαναν ένα πλήρες τεστ, τότε μπορεί να αποδείκνυαν στις πολυεθνικές ότι εντάξει, είχαν υπό έ¬λεγχο τον καιρό πάνω από την Αττική, αλλά θα διαλυόταν το ολυμπιακό χωριό που θα γινόταν σαν μια πισίνα.
Για μισό λεπτό, μωρέ παιδιά. Για να τα βάλουμε κάτω τα πράγματα. Να δούμε το θέμα από άλλη γωνία. Τι θέλε¬τε, τέλος πάντων; Θέλετε γλυκό κα¬λοκαίρι; Τότε θα έχει αεράκι, αλλά κάποιες μέρες θα είναι δύσκολο να πετάει το Ζέπελιν. Θέλετε καύσωνα; Τότε δεν θα κουνιέται φύλλο και το Ζέπελιν θα κάνει μια χαρά την δουλειά του. Και η NASA μια δουλειά κάνει, δηλαδή. Μας έφτιαξε για τους Ολυμπιακούς αγώνες ένα καλοκαίρι να το πιεις στο ποτήρι. Τα έφερε από εδώ, τα έφερε από εκεί και δεν καταλάβαμε τι πάει να πει καύσωνας όλο εκείνο το Ολυμπιακό καλοκαίρι, όχι όπως γινόταν τα προηγούμενα καλοκαίρια!! Κι αυτό, βέβαια, δεν έγινε για να περνάμε ως Έλληνες άνετα. Έγινε, διότι οι εταιρείες που είχαν σκάσει τόσα δισεκατομμύρια έπρεπε να έρθουν εδώ και να έχουν στρωθεί τα χαλιά. Να είναι ευνοϊκές οι συνθήκες, δηλαδή. Δεν μπορεί ο διαφημιζόμενος να πάει στην κορυ¬φαία διοργάνωση όλου του πλανήτη και να ρίχνει χαλάζι ή, να έχει 50 βαθμούς θερμοκρασία. Αυτό το χάλι δεν θα ήταν διαφήμιση σε αγώνες, αλλά ταινία καταστροφών στο σινεμά.
Κι έτσι ανέλαβε η NASA να κάνει την δου¬λειά. Όπως οι Σοβιετικοί είχαν ρυθμίσει ωραία τον καιρό στην διάρκεια των Ολυμπια¬κών αγώνων της Μόσχας το 1980. Από τότε και μετά τα πράγματα συνήθως είναι υπό έλεγχο. Διότι έτσι επιβάλλουν τα συμφέροντα του τεράστιου οικονομικού μεγέθους που λέγεται Ολυμπιάδα. Είχε κάνει, λοιπόν, η NASA μπάχαλο όλο τον πλανήτη, όσο βέβαια περνούσε από το χέρι της, κι αντί για ευχαριστώ άκουσε διαμαρτυρίες διότι, λέει, δεν πετούσε το Ζέπελιν. Εδώ χιόνιζε στην Γερμανία τέλη Ιουλίου, μετά βούλιαξε η Γαλλία, είχε γίνει άνω κάτω η γη για να είναι μια χαρά καλοκαιρά¬κι από τα παλιά στην Ελλάδα και πάλι γκρί-νια.
Όπως, βέβαια, για να το πούμε κι αυτό, ό¬ταν χιόνιζε στην Κρήτη κι ερχόταν η κακοκαιρία από κάτω, ήτανε λόγω Ιράκ. Τότε είχε πέσει εκεί το χέρι στον καιρό. Ο άνεμος, όμως, δεν κοντρολάρεται. Δεν έχει φτάσει μέχρι εκεί ακόμα η τεχνολογία. Απλά, όταν κάνουν τα κόλπα τους για να μας κατεβάζουν την θερμοκρασία, θα φυσάει που και που. Λογικό είναι αυτό. Εδώ μας φέρνουν σύννεφα κατά παραγγελία για να μην περνάει ο ήλιος και τα καίει όλα. Και για να έρχεται μετά η βροχούλα. Τι άλλο θέλετε; Και να πούμε και το άλλο; Έτσι κι έκανε κα¬νονικό καλοκαίρι με τα 45άρια και τα 50ά¬ρια που θα κτυπούσε όπως πάντα στην ά¬σφαλτο η θερμοκρασία Ιούνιο και Ιούλιο, τότε όλοι οι εργάτες θα ήταν στο νοσοκο¬μείο. Με θερμοπληξία. Όχι μόνο η Μαραθώνος θα έμενε ατέλειωτη, αλλά κανένα έργο δεν θα προχωρούσε. Άσε που δεν θα φύτρωνε ούτε κάκτος στην Αθήνα, τότε που αποφάσισαν οι Νεράιδες της Ελλάδας να την πρασινίσουν και να την κάνουν δάσος, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να τα έχουμε όλα στην ζωή μας. Δεν γίνεται και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα άκοπη. Έλεος. Λίγο σεβασμό στην επιστήμη.
Και μιας και είπαμε για επιστήμη, ωραίο πράμα ήταν αυτό το Ζέπελιν. Όσοι το είχαν καβαλήσει ξερογλείφονταν. Δεν χόρταιναν να μένουν μέσα. Για να το δούμε, λοιπόν, να το περιγράψουμε. Κατ’ αρχάς είχε και του πουλιού το γάλα. Ήταν σα να ήσουν στο κέ¬ντρο ελέγχου της NASA. Ήταν, βέβαια, όλα τα όργανά του σε μικρογραφία, αλλά είχε τα πάντα. Δεν υ¬πήρχε περίπτωση να πλήξεις εκεί μέσα. Άσε που δεν ακουγόταν ο παραμικρός ήχος μέσα στην καμπίνα. Δεν έκανε δηλαδή θόρυβο μέσα στο πετούμενο. Ησυχα¬στήριο ήταν. Σκέτο Άγιον Όρος. Έξω; Χαλούσε τον κόσμο ο θόρυβος.
Μην πιάσουμε τώρα πόσες φορές μπο¬ρούσε να μεγεθύνει ένα αντικείμενο. Άνετα α¬πό εκεί πάνω μπορούσε να διαβάσει το πλήρωμα (όσοι ήξεραν ελληνικά τέλος πάντων!), την εφημερίδα στην σε¬λίδα που είχες ανοιχτή εσύ ο αναγνώστης από κάτω. Έτσι έλεγαν οι κακές γλώσσες. Άσε τις υπερβολές που έγραφαν ότι μπορούσε να καταλαβαίνει ποιος είσαι από το βάδισμά σου. Αυτά είναι υπερβολές. Δεν υπήρχε σχετικό αρχείο στον υπολογιστή γι’ αυτή την δουλειά. Στην ανάγκη, όμως, έπιανε και ήχο το Ζέπελιν. Σημειωτέον ότι οι κάτω κάμερες που είχαν μπει παντού στην Αθήνα (και παραμένουν) έπιαναν ήχο στα 400 μέτρα. Κι από εκεί ψηλά μπορούσαν να αποκωδικοποιηθούν τα πάντα, όσον αφορά την συ¬νεργασία με την επίγεια τεχνολογία. Όπως στην ανάγκη πετούσε και με πάνω από 5 μποφόρ. Όμως δεν υπήρχε λόγος να «πιεστεί» το μηχάνημα. Αφήστε την εκπαίδευση. Μήνες ολόκληρους κράτησε. Η εταιρεία, λοιπόν, που το έφτιαξε ήξερε τι έκανε. Ήταν (και είναι) το πιο σύγ¬χρονο εργαλείο για την αποστολή που είχε να κάνει.
Αυτά τα λίγα σαν μια μικρή εισαγωγή στον κόσμο της επιστήμης και πώς φροντίζει... για το καλό μας!
