Της Rebecca Culshaw, PhD
3 Μαρτίου 2006
Την ώρα που τα γράφω αυτά, περασμένος χειμώνας του 2006, είναι ήδη 20 χρόνια που βρισκόμαστε στην εποχή του AIDS. Όπως και για πολλούς άλλους, ένα μεγάλος μέρος της ζωής μου έχει αμετάκλητα διαμορφωθεί μέσα από το AIDS. Ολόκληρη η εφηβεία και η ενήλικη ζωή μου – καθώς και οι ζωές των άλλων στον κύκλο μου – είχε σφραγιστεί από τη βεβαιότητα της ύπαρξης ενός θανατηφόρου, σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού και τον συνακόλουθο φόβο κάθε νέας συναναστροφής μαζί με την έλλειψη εμπιστοσύνης που προκύπτει από μια τέτοια πίστη.
Για να το κάνω ακόμα πιο έντονο στην περίπτωσή μου, διάλεξα έναν τομέα σπουδών γύρω από τα μοντέλα του HIV στην περίπτωση του AIDS. Απέκτησα το διδακτορικό μου το 2002, βασισμένο πάνω στη μελέτη των μοντέλων της λοίμωξης με HIV, μια σπουδή που είχα ξεκινήσει το 1996. Δέκα χρόνια αργότερα, κάθομαι κάπως νωρίς να κάνω τον απολογισμό μου. Αλλά να που το κάνω.
Η τωρινή σταδιοδρομία μου ως μαθηματικού βιολογίας έχει εδραιωθεί σε μεγάλο βαθμό στο κυρίαρχο παράδειγμα που θέλει τον HIV να προκαλεί το AIDS, αλλά έχω πλέον αντιληφθεί ότι υπάρχουν σοβαρές αποδείξεις ότι η όλη αυτή θεωρία είναι λάθος. Το AIDS, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι αρρώστια αλλά μια κοινωνικοπολιτική κατασκευή που λίγοι άνθρωποι την καταλαβαίνουν και ακόμα λιγότεροι την αμφισβητούν. Ειδικά το ζήτημα της αιτίας του AIDS είναι υπεράνω συζήτησης – ακόμα και να το θίξεις είναι ελεεινή ανευθυνότητα.
Γιατί τώρα εμείς, σαν κοινωνία, φανήκαμε τόσο πρόθυμοι να αποδεχτούμε μια θεωρία για την οποία υπάρχουν τόσο λίγες στέρεες βάσεις; Γιατί θεωρούμε τις ανακοινώσεις κυβερνητικών οργανισμών, όπως είναι το NIH (Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας) και το CDC (Κέντρο Ειδικών Λοιμώξεων της Αμερικής), που φτάνουν στ’ αυτιά μας μέσω τηλεπαρουσιαστών και τηλε-ειδικών, ως ασφαλώς αξιόπιστες; Ο μέσος πολίτης δεν έχει ιδέα για το πόσο μακρινή είναι η σχέση μεταξύ του HIV και του AIDS, αλλά βρήκαν τον τρόπο ώστε παρόμοιες επιστημονικά ανυπόστατες φράσεις όπως «ο ιός του AIDS» και "το τεστ του AIDS» να έχουν γίνει μέρος της καθομιλουμένης για όλους παρά το γεγονός ότι δεν αποδεικνύεται καθόλου του λόγου το αληθές.
Όταν εξαγγέλθηκε το 1984 ότι εντοπίστηκε η αιτία του AIDS σε έναν ρετροϊό που θα γινόταν γνωστός ως HIV, ένας πανικός κατέλαβε τους πάντες.
Η ίδια η οικογένειά μου επηρεάστηκε άμεσα, αφού η μητέρα μου είχε στο ενεργητικό της διάφορες μεταγγίσεις αίματος από τη δεκαετία του ’80 σα συνέπεια τριών αποβολών που είχε κάνει. Το πρώτο διάστημα μετά την εξαγγελία φοβόμασταν τα τσιμπήματα των κουνουπιών, τα φιλιά και τις δημόσιες τουαλέτες. Θυμάμαι ακόμα τον τρόμο που ένιωσα στον προθάλαμο μιας δημόσιας τουαλέτας όταν είδα γραμμένο στον τοίχο: «Δεν κόλλησες ακόμα AIDS; Aν όχι, κάθισε σ’ αυτήν εδώ τη λεκάνη».
Αλλά ήμουν μόλις 10 χρονών τότε και, καθώς περνούσαν τα χρόνια, ο πανικός έδωσε τη θέση του σε έναν αργόστροφο βρυχηθμό καθώς είχε γίνει φανερό ότι δεν ήταν τόσο εύκολο να «κολλήσεις» AIDS. Ο φόβος του να πας στην τουαλέτα ή στον οδοντίατρο αντικαταστάθηκε από μια πιο προσγειωμένη περίσκεψη πριν κάνεις σεξ με κάποιον που δεν ήξερες ακόμα, όχι αρκετά καλά. Ως έφηβη που δεν είχε ιδέα από σεξ, δεν στενοχωρήθηκα ιδιαίτερα.
Η κατάσταση ανατράπηκε – ή έτσι μου φάνηκε – όταν έγινα 21 χρονών. Μετά από κάποιες εξελίξεις στην προσωπική μου ζωή και εξαιτίας μιας παράνοιας δικής μου (εντελώς αβάσιμης, όπως αποδείχθηκε) είχε φθάσει στο συμπέρασμα ότι κόλλησα «AIDS». Πήγα και έκανα το τεστ για τον HIV. Πέρασα δύο εβδομάδες περιμένοντας τα αποτελέσματα, πεπεισμένη ότι σύντομα θα πέθαινα, και μάλιστα θα ήταν εξ ολοκλήρου «δικό μου λάθος». Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι ήμουν απόλυτα υγιής, δεν είχα κάνει ποτέ χρήση ναρκωτικών και δεν ήμουν σεξουαλικά αχαλίνωτη – χαμηλής επικινδυνότητας εξ ορισμού. Τελικά το τεστ ήταν αρνητικό και, σαν να είχα κερδίσει αναστολή καταδίκης, ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην επιτρέψω άλλο ρίσκο στη ζωή μου και να μη λαχταρήσω ξανά τόσο πολύ.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, η στάση μου απέναντι στον HIV και στο AIDS σημείωσε δραματική αλλαγή. Καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτό ήταν η εργασία που έκανα στο πτυχίο μου, μια ανάλυση των μαθηματικών μοντέλων του HIV και του ανοσοποιητικού συστήματος. Ως μαθηματικός, διαπίστωνα για το κάθε μοντέλο που εξέταζα ότι ήταν εξωπραγματικό. Οι βιολογικές αξιώσεις, πάνω στις οποίες βασίζονταν τα μοντέλα, ήταν διαφορετικές από συγγραφέα σε συγγραφέα, και αυτό μου φάνηκε παλαβό. Τον ίδιο καιρό άρχισα να νιώθω όλο και περισσότερο μπερδεμένη από τις περιπτώσεις επιζώντων του AIDS για μακρύ χρονικό διάστημα. Από τη δική μου πλευρά, ανίδεη καθώς ήμουν στην επιστημονική τεκμηρίωση του θέματος, έβλεπα ότι το μόνο κοινό που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι – εκτός από τον HIV - ήταν ότι ζούσαν εξαιρετικά φροντισμένη υγιεινή ζωή.
Κάπου μέσα μου υποψιαζόμουν ότι το να βρεθείς ¨οροθετικός¨ δεν σήμαινε απαραίτητα ότι θα εμφάνιζες ¨AIDS¨.
Από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, καθ' οδόν για ένα συνέδριο όπου θα παρουσίαζα την εργασία μου για ένα υπόδειγμα του HIV μαζί με τον επιβλέποντα καθηγητή μου, έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο του Dr. David Rashnick για το AIDS και τη διαφθορά της μοντέρνας επιστήμης. Καθισμένη αναπαυτικά στη διάρκεια της πτήσης, διάβαζα αυτά που έγραφε, ότι «όσο πιο πολύ μελετάω τον HIV, τόσο μου φαίνεται απίστευτο ότι ένας τόσο αδρανής ιός, με τόση δυσκολία ανιχνεύσιμος, θα μπορούσε ποτέ να προκαλέσει τέτοιον όλεθρο», όλα όσα ανέφερε εξηγούσαν ξαφνικά αυτά που είχα συναντήσει με έναν τρόπο που το κυρίαρχο μοντέλο αδυνατούσε να κάνει. Πουθενά αλλού δεν είχα βρει το σύνολο της πληροφόρησης, αλλά το ένστικτό μου έδειχνε πως ό,τι έλεγε είχε νόημα.
Παρόλα αυτά συνέχισα, σε όλη τη διάρκεια των δέκα χρόνων που ακολούθησαν, την έρευνα μου πάνω στα μαθηματικά μοντέλα της λοίμωξης με τον HIV έχοντας πάντα κατά νου τι λένε και οι φωνές της αμφισβήτησης. Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει εκατοντάδες άρθρα για τον HIV και το AIDS, πολλά από τη σκοπιά εκείνων που το αμφισβητούν, αλλά πολύ, μα πολύ περισσότερα από τη σκοπιά του κατεστημένου, το οποίο προμοτάρει την ιδέα ότι είναι πέραν πάσης αμφιβολίας πως ο ιός HIV προκαλεί το AIDS και ότι η υπόθεση θεωρείται λήξασα. Τον ίδιο καιρό εγώ είχα κάνει και δημοσίευση τεσσάρων μελετών για τον HIV (εξετάζοντας τα υποδείγματά του). Δικαιολογούσα τη συνεισφορά μου σε μια θεωρία για την οποία δεν είχα πειστεί απολύτως λέγοντας στον εαυτό μου ότι απλώς σχημάτιζα θεωρητικές, μαθηματικές κατασκευές που δεν θα είχαν ποτέ εφαρμογή στην πραγματική ζωή. Υποθέτω ότι προσπαθούσα, υπό μια έννοια, να είμαι ανοιχτή προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οπότε, τι έγινε και τώρα ξαφνικά αποφάσισα πως δεν πάει άλλο και δεν μπορώ πια με καμία λογική να συνεχίσω να υπηρετώ το ιδανικό που πάνω του έχτισα όλη μου την καριέρα;
Σαν μαθηματικός διδάχτηκα από νωρίς τη σπουδαιότητα των καθαρών ορισμών. Το AIDS, αν αναλογιστείς τον ορισμό του, απέχει πολύ από την καθαρότητα και δεν αφορά καν ένα ενιαίο σύνολο. Η ταξινόμηση ¨AIDS¨ εισήχθη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όχι σαν κάποια αρρώστια, αλλά σαν εργαλείο επίβλεψης χρήσιμο για τους γιατρούς και τους υπαλλήλους στις υπηρεσίας Δημόσιας Υγιεινής ώστε να αντιλαμβάνονται και να αντιμετωπίζουν ένα περίεργο «καινούργιο» σύνδρομο που έπληττε κυρίως τους νεαρούς ομοφυλόφιλους. Στις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν, το όλο πράγμα εξελίχθηκε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Το AIDS σήμερα έχει ελάχιστη έως καμία ομοιότητα με το σύνδρομο που είχε ονοματοδοτήσει. Και το άλλο περίεργο της υπόθεσης είναι ότι ο ορισμός του άλλαξε αρκετές φορές από το CDC, για να περιλαμβάνει όλο και περισσότερες αρρώστιες (που όλες τους υπήρχαν και πριν από την εμφάνιση του AIDS) και, σε ορισμένες περιπτώσεις, να προκύπτει χωρίς την εμφάνιση καμίας απολύτως αρρώστιας προηγουμένως.
Πάνω από τις μισές διαγνώσεις των τελευταίων χρόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες έγιναν πάνω στη βάση μιας μέτρησης των αντισωμάτων (Τ4) και ενός τεστ αντισωμάτων μαζί με ένα δεύτερο επιβεβαιωτικό του πρώτου – με άλλα λόγια διαγιγνώσκονται ξανά και ξανά μια θανατηφόρα αρρώστια σε περιπτώσεις ατόμων που δεν παρουσιάζουν κανένα κλινικό σύμπτωμα. Και η πρώτη αιτία θανάτου στις περιπτώσεις οροθετικών τα τελευταία χρόνια είναι η ανεπάρκεια ήπατος, μια αρρώστια που δεν περιλαμβάνεται σε κανέναν ορισμό του AIDS, αλλά αποτελεί πιστοποιημένη παρενέργεια από τους αναστολείς πρωτεάσης, τα φάρμακα του AIDS που δίνονται σε γενναίες δόσεις καθημερινά σε άτομα χωρίς κανένα άλλο σύμπτωμα. Και αυτό συνεχίζεται για χρόνια ολόκληρα.
Η επιδημιολογία των HIV και AIDS είναι επίσης αντιφατική και συγκεχυμένη. Παρά το γεγονός ότι τα περιστατικά του AIDS αυξήθηκαν απότομα μετά τον αρχικό εντοπισμό τους στη δεκαετία του ’80 και έφτασαν το αποκορύφωμά τους το 1993 για να μειωθούν πάλι απότομα αμέσως μετά, ο αριθμός των «οροθετικών» ατόμων στις Ηνωμένες Πολιτείες παραμένει σταθερός στο ένα εκατομμύριο από την έλευση του τεστ αντισωμάτων για τον HIV. Και αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτέλεσμα της αντι-ρετροϊκής θεραπείας, αφού το ποσοστό ετήσιας θνησιμότητας των «οροθετικών» Αμερικανών είναι πολύ υψηλότερο μετά τη θεραπεία – κάπου μεταξύ 6,7 και 8,8 % - ενώ κανονικά θα ήταν 1-2% μέσα σε έναν χρόνο ακόμα και αν όλες οι περιπτώσεις οροθετικών εκείνης της χρονιάς κατέληγαν σε θάνατο χωρίς τα φάρμακα.
Ακόμα πιο αλλόκοτο είναι ότι ο HIV προέκυπτε παντού στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε κάθε πληθυσμό που υποβαλλόταν σε εξέταση, στους κατ’ επανάληψιν δωρητές αίματος και τους νεοσύλλεκτους, στην ίδια περίπου αναλογία αφότου ξεκίνησε η εφαρμογή της εξέτασης για τον HIV το 1985. Ήταν πάλι ανεξήγητο πώς ένας ιός που υποτίθεται ότι εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 στα πλέον κομβικά σημεία - τη Νέα Υόρκη, το Σαν Φραντσίσκο και το Λος Ατνζελες - , πρώτα εξαπλώθηκε ταχύτατα σε όλη την Αμερική και μετά σταμάτησε απότομα την αυξητική του διάθεση με το που εμφανίστηκε το τεστ αντισωμάτων για τον HIV.
Αλλά και από την άποψη της μαθηματικής βιολογίας, αυτό που πάντα με προβλημάτιζε εξαρχής ήταν η ασυμφωνία ως προς τον τρόπο που μπορούμε να αναπαραστήσουμε τον βιολογικό μηχανισμό χειροτέρευσης του ανοσοποιητικού συστήματος. Το AIDS υποτίθεται ότι προκαλείται από τη δραματική μείωση του αριθμού αντισωμάτων (Τ4) στο σώμα, μια απώλεια που πιθανόν προκαλείται από τον HIV. Γιατί τότε δεν μπορούν να συμφωνήσουν με ποιόν τρόπο αποτυπώνεται η δυναμική αυτής της παθογόνος διεργασίας – δηλαδή πώς σκοτώνει ο HIV τα αντισώματα;
Τα πρώτα μοντέλα της υπόθεσης έδειχναν ότι ο HIV σκοτώνει τα αντισώματα με ευθεία επίθεση, με τον τρόπο που αποκάλεσαν διάλυση. Ένα μολυσμένο κύτταρο διαλύεται ή σπάει όταν το φορτίο του ιού έχει ξεπεράσει τις αντοχές, όπως ακριβώς σπάει η σακούλα από τον μανάβη αν την παραφορτώσουμε. Αυτή είναι η γενικώς αποδεκτή εξήγηση για κάθε άλλη παθογένεια από ιούς. Στην περίπτωση του HIV, όμως, έγινε γρήγορα σαφές ότι δεν σκότωνε τα αντισώματα με τέτοιον τρόπο, οπότε η υπόθεση αυτή εγκαταλείφθηκε και εμφανίστηκαν ένα σωρό άλλες, καθεμιά από τις οποίες κατέληγε σε διαφορετικά σχήματα και, συνεπώς, σε διαφορετικές προγνώσεις. Ποιο μοντέλο ήταν το «σωστό», δεν ξεκαθαρίστηκε ποτέ.
Όπως φάνηκε εκ των πραγμάτων, ο λόγος για τον οποίο δεν υπήρξε συναίνεση σε επίπεδο σχηματοποίησης του τρόπου δράσης του HIV είναι ότι δεν υπήρχε και συναίνεση στη βιολογική όψη του ζητήματος. Ούτε τώρα υπάρχει. Ο HIV είναι ίσως ο περισσότερο μελετημένος ιός στην ιστορία – στα σίγουρα ο περισσότερο χρηματοδοτημένος - και παρόλα αυτά ακόμα δεν στάθηκε δυνατόν να υπάρξει συναίνεση. Ακόμα χειρότερα, δεν υπάρχουν καθόλου αποδείξεις ότι ο HIV σκοτώνει αντισώματα εξαρχής. Δεν κάνει κάτι τέτοιο στα δοκιμαστικά σωληνάρια. Μοιάζει να κάθεται άεργος εκεί, όπως ακριβώς κάθεται και στους ανθρώπους – αν μπορέσουμε να τον εντοπίσουμε πάλι. Στην πρωταρχική παρουσίαση του 1984, όπου ο Robert Gallo ανακοίνωσε ότι έχει την απόδειξη ότι ο HIV προκαλεί το AIDS, ο HIV είχε εντοπιστεί μόνο στις 26 από τις 72 περιπτώσεις ασθενών του AIDS. Μέχρι σήμερα, ο εντοπισμός του HIV παραμένει ένα ζητούμενο για τους ¨οροθετικούς¨, ακόμα και για του ασθενείς του AIDS.
Όλα αυτά έχουν ξεθωριάσει σαν πραγματικότητα με τη συνεχιζόμενη χρήση των τεστ αντισωμάτων για τη διάγνωση μόλυνσης με τον HIV.
Τα τεστ αντισωμάτων είναι μια αποδεκτή λύση για τον εντοπισμό διάφορων μικροβίων, αλλά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι για τον HIV. Ο λόγος είναι ότι στην περίπτωση των άλλων μικροβίων, προτιμάται το τεστ αντισωμάτων ως μια πιο φθηνή και εύκολη λύση από το τεστ για τον εντοπισμό του μικροβίου καθεαυτού. Στην περίπτωση του HIV, όμως, χρησιμοποιείται το τεστ αντισωμάτων γιατί δεν υπάρχει τεστ για τον ιό καθεαυτό. Οσο για τη λεγόμενη εξέταση ¨ιικού φορτίου¨, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι τα τεστ ιικού φορτίου δεν έχουν εγκριθεί ούτε συνιστώνται από τον FDA για διάγνωση της λοίμωξης με τον HIV. Γι’ αυτό και το τεστ για το AIDS παραμένει πάντα το τεστ αντισωμάτων. Το τεστ ιικού φορτίου, όμως, το χρησιμοποιούν για να εκτιμήσουν το επίπεδο υγείας όσων έχουν βρεθεί «οροθετικοί». Αλλά υπάρχουν πολλοί λόγοι που δείχνουν ότι αυτό το τεστ είναι εντελώς αναξιόπιστο. Ούτε το τεστ αντισωμάτων, ούτε το τεστ ιικού φορτίου βασίζονται πάνω στον HIV καθεαυτό.
Και υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θεωρήσουμε αναξιόπιστο και το τεστ αντισωμάτων. Οι δύο τύποι αυτού του τεστ που κυκλοφορούν ευρέως είναι το ELISA και το Western Blot (WB). Το τελευταίο πρωτόκολλο θέλει να επιβεβαιώνει κανείς το αποτέλεσμα του ELISA με τα πιο «αναλυτικό» WB (το οποίο καταργήθηκε πρόσφατα στη Μεγάλη Βρετανία επειδή ακριβώς είναι τόσο επισφαλές). Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι τα κριτήρια για να βγει θετικό το WB ποικίλλουν από χώρα σε χώρα και, ακόμα, από εργαστήριο σε εργαστήριο. Χοντρά, μπορούμε να πούμε ότι το αποτέλεσμα της εξέτασης αλλάζει ανάλογα με τον τόπο προέλευσής της. Μπορεί ακόμα να βρεθεί κανείς «WB ακαθόριστος», το οποίο μπορεί να ερμηνευτεί ως «μη μολυσμένος», «ίσως μολυσμένος» ή, ακόμα πιο παλαβό, «μερικώς μολυσμένος» με βάση την παρούσα εξέταση.
Τα αληθινά θύματα αυτής της ανακατωσούρας είναι όσοι που βλέπουν τη ζωή τους να γκρεμίζεται από το στίγμα μιας θετικής διάγνωσης για τον HIV. Αυτοί οι άνθρωποι, που είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό απόλυτα υγιείς, προορίζονται τώρα να αποφεύγουν κάθε στενή επαφή και να είναι σεσημασμένοι για την υπόλοιπη ζωή τους ως άτομα απερίσκεπτα και ανόητα. Και το χειρότερο απ΄ όλα, ενθαρρύνονται να παίρνουν καθημερινά γενναίες δόσεις από τα πιο τοξικά φάρμακα που έχουν παρασκευαστεί ποτέ. Ο HIV εδώ και πολλά χρόνια εκπλήρωσε την αποστολή ενός μικροσκοπικού τρομοκράτη. Ανθρωποι έχασαν τις δουλειές τους, δεν έγιναν δεκτοί στον στρατό, τους απαγορεύτηκε η παραμονή σε σπίτια ή ακόμη η είσοδος σε μια χώρα, ακόμα κατηγορήθηκαν για επίθεση ή δολοφονία σε περιπτώσεις αμοιβαίου έρωτα. Βρέφη αφαιρέθηκαν από τις μητέρες τους για να τους παρασχεθούν τα τοξικά φάρμακα από τους «ειδικούς» μέχρι τα μωρά να τα καταπιούν με το ζόρι. Δεν υπάρχει προηγούμενο τέτοιου είδους συμπεριφοράς, επειδή τώρα προκύπτει στο όνομα μιας εντελώς αναπόδεικτης, ριζικά απατηλής θεωρίας, με μόνη βάση ύποπτα, αθεμελίωτα τεστ που δείχνουν υποτιθέμενη μόλυνση από έναν θεωρητικά θανατηφόρο ιό – έναν ιό που δεν έχει ποτέ δείξει ότι κάνει οτιδήποτε.
Οσο για την ερώτηση τι προκαλεί το AIDS, αν όχι ο HIV, υπάρχουν πολλές εύλογες απαντήσεις από ανθρώπους γνωστής εμπειρογνωμοσύνης.
Πριν από την ανακάλυψη του HIV, το AIDS είχε θεωρηθεί το σύνδρομο ενός νέου τρόπου ζωής με αδιάκριτη κατάχρηση ναρκωτικών ψυχαγωγίας. Η ανοσοποιητική ανεπάρκεια μπορεί να έχει πολλές πιθανές αιτίες, από μια συσσώρευση μικροβίων ως την έλλειψη υγιεινής διατροφής. Προφανώς όλα αυτά είναι οι αληθινές αιτίες του AIDS. Η ανοσοποιητική ανεπάρκεια εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους, και ένα σύνδρομο με πολλές εκδηλώσεις έχει πολλές αιτίες πάλι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η υπόθεση ότι ο ιός HIV είναι η αιτία του AIDS έχει αποδώσει μέχρι σήμερα μόνο προβλέψεις – για την εξάπλωση του, για την πιθανότητα ενός εμβολίου, για την πιθανή μετάδοση σε ζώα και ούτω καθεξής – , που δεν επαληθεύτηκαν και δεν έχουν σώσει ούτε μια ζωή.
Μετά από δέκα χρόνια που ήμουν ενεργά αναμεμειγμένη στην έρευνα για τον HIV και αποτελούσα μέλος του ακαδημαϊκού κόσμου στο σύνολό του, πιστεύω ειλικρινά πως το κρίμα για μια τέτοια καθολική, άνευ όρων, τυφλή αποδοχή μιας τόσο απατηλής θεωρίας πέφτει όλο πάνω μας. Σε όλους εμάς που υποστηρίξαμε κάτι τελείως αναπόδεικτο έχοντας μόνο κατά νου πώς θα εξελιχθούμε καλύτερα στον χώρο. Φυσικά κάθε επιστημονική υπόθεση πρέπει να εξετάζεται, αλλά καμία υπόθεση δεν πρέπει να γίνεται αποδεκτή χωρίς αποδείξεις, ειδικά όταν η τυφλή αποδοχή της έχει τόσο φρικτές συνέπειες.
Επί είκοσι χρόνια, ο γενικός πληθυσμός έχει πλανηθεί οικτρά με μισές γνώσεις. Ως άτομο που μεγάλωσα με τη συμβουλή από τους γονείς «ποτέ να μην πιστεύεις κάτι μόνο και μόνο επειδή το λένε όλοι οι άλλοι», δεν μπορώ άλλο να μένω άπραγη, συμβάλλοντας έτσι σ’ αυτή την παράνοια.
Και πολύ έχει κρατήσει. Σαν άνθρωποι – σαν έντιμοι ακαδημαϊκοί και επιστήμονες- το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε την αλήθεια να έρθει στο φως.
Για τη μετάφραση: Μαρία Παπαγιαννίδου – Σεν Πιερ
