Κατά τις 3:30, τοπική ώρα, διέκρινα από το παράθυρο του αεροπλάνου επαρχιακές περιοχές της Ιταλίας. Σε λίγο, από τα μεγάφωνα του σκάφους ακούστηκε η φωνή του πιλότου. Αρχικά μίλησε στα Ιταλικά, δίχως να μπορέσω να καταλάβω λέξη. Στη συνέχεια, επανέλαβε στα αγγλικά αυτή τη φορά, αγγλικά όμως που έφεραν έντονη την ιταλική προφορά περιορίζοντας τις αντιληπτικές μου ικανότητες. Λίγα έπιασα.. «airport [...] Rome [...] Da Vinci» .
Επί ιταλικού εδάφους πλέον, ξεκίνησα τη δική μου αναζήτηση στο μυστήριο που τυλίγει το πιο ιερό ίσως κειμήλιο του Χριστιανισμού. «Τι θα μπορούσε να ειπωθεί περισσότερο;» , σκέφτηκα καθώς περνούσα τον έλεγχο των εισιτηρίων. Τόσα άρθρα στο διεθνή περιοδικό τύπο, αμέτρητα βιβλία σε τόσες διαφορετικές γλώσσες. Τι θα μπορούσα να προσφέρω περισσότερο εγώ, παρά μία σφαιρική παρουσίαση του φαινόμενου; Και όμως είχα.. φυλάσσοντας το για το τέλος.
Η μορφή της Σινδόνης και η περιγραφή της εικόνας του εσταυρωμένου.
Η πρώτη ερώτηση που έπρεπε να απαντηθεί σε αυτήν την αναζήτηση, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη.. «Τι είναι το ιερό αυτό κειμήλιο; Τι είναι η Σινδόνη του Τουρίνο;»
Η σινδόνη λοιπόν, είναι ένα ύφασμα με διαστάσεις 4.34 μέτρα ύψος και 1.09 μέτρα πλάτος, το οποίο φέρει τη θολή, σε διαστάσεις ανθρώπου, εικόνα ενός εσταυρωμένου άνδρα αποτυπωμένη και στις δύο πλευρές του. Για αιώνες θεωρούνταν ότι το ύφασμα αυτό ήταν η σινδόνη με την οποία τύλιξαν το νεκρό σώμα του Ιησού μετά την αποκαθήλωση του από το σταυρό, και ότι η εικόνα που φέρει δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον Ιησού.
Αν και η μορφή στο μπροστινό και στο πίσω μέρος της σινδόνης μπορεί να παρατηρηθεί με γυμνό μάτι, εντούτοις δεν είναι ευδιάκριτη. Ως εκ τούτου, η επιστημονική κοινότητα δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά μαζί της έως το 1898, έτος κατά το οποίο το ύφασμα φωτογραφήθηκε για πρώτη φορά από τον Secondo Pia.
Η φωτογραφία αυτή έμελλε να προκαλέσει ρίγος σε όλο τον κόσμο. Πλέον η μορφή δεν ήταν θολή, όχι όταν την κοιτούσες ως αρνητικό. Τότε, μεταμορφωνόταν σε μία λεπτομερέστατη και υψηλής ευκρίνειας εικόνα ενός άνδρα που είχε θανατωθεί με τη διαδικασία της σταύρωσης.
Τα σημάδια από τα καρφιά που είχαν τοποθετηθεί στους αναβλύζοντες αίμα καρπούς ήταν ξεκάθαρα, το ίδιο και οι πληγές στα πόδια. Ο άνδρας που απεικονιζόταν έφερε πολλαπλά σημάδια σε όλο το μήκος της πλάτη του τα οποία είχαν προκληθεί από τις άκρες μαστίγιων, που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι Ρωμαίοι στρατιώτες την εποχή του Ιησού. Επιπροσθέτως, υπήρχαν χαρακιές από αγκάθια, οι οποίες σχημάτιζαν έναν κύκλο στο κρανίο του, ενώ διακρινόταν ξεκάθαρα πλέον και μία ιδιαίτερα βαθιά πληγή στο πλευρό του, η οποία πιθανόν να προκλήθηκε από τη μυτερή αιχμή ενός όπλου.
Ο άνδρας έδινε την εντύπωση ότι ήταν μεταξύ 30 με 40 ετών, ψηλός, λιγνός και με γένια. Για τους πιστούς δεν υπήρχε πλέον χώρος για αμφιβολίες, το ύφασμα αυτό ήταν η σινδόνη με την οποία τυλίχθηκε το νεκρό σώμα του Ιησού.
Η επιβεβαίωση ήρθε το 1931, όταν έλαβε χώρα μία δεύτερη φωτογράφηση από τον Giuseppe Enrie, ο οποίος στην ουσία επαλήθευσε αυτήν την περίεργη φωτογραφική συμπεριφορά της Σινδόνης του Τουρίνο.
Ιστορική αναδρομή της Σινδόνης και η σχέση της με το Μαντίλιον.
Όπως σε κάθε αναζήτηση ενός αντικειμένου που πέπλο μυστηρίου το καλύπτει, έτσι και στην περίπτωση αυτή η Ιστορία ήταν το επόμενο βήμα.. «Πότε πρωτοεμφανίστηκε η Σινδόνη;» σκέφτηκα, καθώς έπιασα τον εαυτό μου να αναζητεί την απάντηση ανάμεσα σε σκονισμένα συγγράμματα του παρελθόντος.
Η παλαιότερη ιστορική εμφάνιση της σινδόνης χρονολογείται το 1357, όταν ο τότε ιδιοκτήτης της, ο ιππότης Geoffrey de Charny I, την παρουσίασε στο Lirey της Γαλλίας.
Εκείνη την περίοδο, ο Πάπας Κλήμης ο 7ος αναγκάστηκε να ακολουθήσει μία διπλωματική οδό ως προς την αναγνώριση της. Βλέποντας την τρομερή απήχηση που έχαιρε ανάμεσα στους λαϊκούς πιστούς δήλωσε ότι το συγκεκριμένο σάβανο μπορεί να εκτίθεται ως αντικείμενο λατρείας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δύναται να θεωρηθεί «αυθεντικό» κειμήλιο. Η στάση του Βατικανού, αν μη τι άλλο, χαρακτηρίζεται από μία εσκεμμένη αοριστία, όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση.
Το δημόσιο προσκύνημα της Σινδόνης του Τουρίνο αποτελούσε καθημερινή πραγματικότητα προς τα τέλη του 14ου αιώνα.
Το δημόσιο προσκύνημα της Σινδόνης του Τουρίνο αποτελούσε καθημερινή πραγματικότητα προς τα τέλη του 14ου αιώνα.
Μετά το θάνατο του Geoffrey de Charny I, η κατοχή του «ιερού» αυτού αντικειμένου πέρασε στην εγγονή του, Marguerite, η οποία το 1453 το παρέδωσε στον Δούκα Louis του Savoy.
Η σινδόνη διέφυγε την τελευταία στιγμή την καταστροφή το 1532, όταν το παρεκκλήσι στο οποίο φυλασσόταν από την οικογένεια Savoy τυλίχθηκε στις φλόγες. Πέρα όμως από κάποια μαύρα σημάδια και μερικές επιδιορθώσεις, η σινδόνη επέζησε δίχως περαιτέρω αλλοιώσεις.
Το 1578 παρουσιάστηκε από τον Chambery στον καθεδρικό του Τουρίνο και αποθηκεύτηκε στο εσωτερικό του. Το 1893 το περίεργο αυτό ύφασμα κληροδοτείται από την οικογένεια Savoy στο βασιλιά Umberto τον 2ο. Το 1983 περνάει στην ιδιοκτησία του Βατικανό, όπου παραμένει έως και σήμερα, προστατευμένο πλέον σε έναν κομψό βωμό του 17ου αιώνα.
Η ιστορία της σινδόνης μοιάζει να ολοκληρώνεται, σε αρκετά περιεκτικό βαθμό, μέσα στις παραπάνω γραμμές. Η πρώτη εμφάνιση της, όπως έχει ήδη αναφερθεί, έγινε εν έτη 1357. Μία επικείμενη σύνδεση της όμως με ένα άλλο «ιερό» κειμήλιο, το περιώνυμο Μαντίλιον(Mandilion), μπορεί να της δώσει επιπλέον περίπου 150 χρόνια ζωής.
Η παραπάνω συσχέτιση γίνεται στο σύγγραμμα "The Turin Shroud” του Ian Wilson, ερευνητή του Oxford. Μάλιστα, ο εν λόγω συγγραφέας προτείνει ότι η σινδόνη και το μαντίλιον ήταν το ίδιο αντικείμενο.
Σύμφωνα με τις λιγοστές ιστορικές μαρτυρίες, το μαντίλιον ήταν ένα μικρότερο κομμάτι ύφασμα που έφερε στην μία του επιφάνεια την εικόνα του προσώπου του Ιησού. Το ύφασμα αυτό πάρθηκε αρχικά από την Ιερουσαλήμ, και μέσω της Έδεσσας(σημερινή Urfa κοντά στη Συρία), έφτασε στη Κωνσταντινούπολη. Εκεί, κατά τη διάρκεια της Σταυροφορίας και της πρώτης άλωσης της Πόλης, το 1204, καταστράφηκε ολοσχερώς.
Όμως ο Ian Wilson προσφέρει μία εναλλακτική θεωρία. Εστιάζει την προσοχή μας στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν μαρτυρίες ότι ο μαντίλιον καταστράφηκε, αλλά ότι απλά εξαφανίστηκε. Σύμφωνα με τον ερευνητή, το μαντίλιον ήταν στην πραγματικότητα η Σινδόνη του Τουρίνο διπλωμένη σε τρία τμήματα, με το εξωτερικό της τμήμα να φέρει την εικόνα του προσώπου του Ιησού.
Έτσι, με κάποιον άγνωστο τρόπο, το «ιερό» αντικείμενο πέρασε στην ιδιοκτησία του de Carny ο οποίος με τη σειρά του «κατέστρεψε» την αρχική του μορφή με το να το «μεταμορφώσει»(απλά ξεδιπλώνοντας το) στη σημερινή του, αυτή της Σινδόνης του Τουρίνο.
Η παραπάνω θεωρία έρχεται σε αντίθεση με τους ισχυρισμούς του Noel Currer-Briggs στο σύγγραμμα του The Shroud and the Grail, όπου υποστηρίζει ότι το μαντίλιον ήταν ένα τελείως ξεχωριστό ιερό αντικείμενο. Όπως ο ίδιος ανέφερε, ήταν ένα μικρό κομμάτι ύφασμα, τότε το αποκαλούσαν σουδάριον(soudarion), που το τοποθέτησαν στο πρόσωπο του Ιησού μετά την αποκαθήλωση του από το Σταυρό.
Η Αγία Βερόνικα με το σουδάριο: η τρίτη πιο γνωστή απεικόνιση του προσώπου του Ιησού, δημιουργημένη από «μη ανθρώπινο χέρι», μετά την Ιερά Σινδόνη του Τουρίνο και το 'Αγιο Μανδήλιον.
Η Αγία Βερόνικα με το σουδάριο: η τρίτη πιο γνωστή απεικόνιση του προσώπου του Ιησού, δημιουργημένη από «μη ανθρώπινο χέρι», μετά την Ιερά Σινδόνη του Τουρίνο και το 'Αγιο Μανδήλιον.
1970: Οι πρώτες επιστημονικές έρευνες.
Η επιστημονική κοινότητα σταδιακά έδειχνε όλο και περισσότερο ενδιαφέρον για το τόσο διαφορετικό κομμάτι ύφασμα. Αναλύσεις που έγιναν εν έτη 1970, έδειξαν ότι η εικόνα της σινδόνης ήταν τρισδιάστατα σωστή, κάτι που σήμαινε ότι ήταν αποτέλεσμα της τοποθέτησης του υφάσματος γύρω από ένα ανθρώπινο σώμα(δηλαδή η σινδόνη τύλιξε ένα ανθρώπινο πτώμα).
Επίσης, η εικόνα είναι αποτυπωμένη μόνο στα ανώτερα επίπεδα των ινών του υφάσματος και δεν το διαπερνάει(όπως θα συνέβαινε αν η εικόνα είχε ζωγραφιστεί). Ακόμα πιο περίεργο όμως, ήταν το γεγονός ότι η εικόνα ήταν κατά πολύ περισσότερο ευκρινείς αν παρατηρούταν ως αρνητικό ενός φιλμ.
Το Νοέμβριο του 1973 παίρνονται για πρώτη φορά δείγματα από τη σινδόνη ώστε να μελετηθούν. Ο Ελβετός εγκληματολόγος Max Frei, κατάφερε και εξήγαγε ένα μετέπειτα ιδιαίτερα ισχυρό στοιχείο.
Μετά από μελέτη του δείγματος που πήρε, αναγνώρισε τη γύρη από 58 είδη φυτών, κάποια από αυτά ήταν ενδημικά της Παλαιστίνης, της Τουρκίας, της Ιταλίας και της Γαλλίας(όλα μέρη από τα οποία πιθανολογείτε ότι πέρασε η σινδόνη του Ιησού). Η πιο κοινή γύρη μάλιστα, προέρχεται από ένα φυτό που συναντάτε στα γεωλογικά στρώματα της λίμνης Γενισαρέτ που χρονολογούνται 2.000 έτη πριν.
Τα τελευταία χρόνια δύο Ισραηλινοί επιστήμονες, ο βοτανολόγος του Hebrew University Avinoam Danin και ο γυρολόγος της Israel Antiquities Authority Uri Baruch, επιβεβαίωσαν τα αποδεικτικά στοιχεία του Frei σχετικά με τη γύρη που ο τελευταίος ανακάλυψε. Τέλος, ο Danin υποστήριξε ότι έχει βρει πάνω στη Σινδόνη εικόνες από λουλούδια, που εμφανίζονται μόνο στο Ισραήλ.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνδυάζονταν με τον καλύτερο τρόπο, δίνοντας την εντύπωση ότι οδηγούσαν τον ανθρώπινο πολιτισμό όλο και πιο κοντά στην ανακάλυψη του υπέρτατου, ίσως, «ιερού» κειμηλίου του Χριστιανισμού.
Ένα απέμενε, η χρονολόγηση του υφάσματος ώστε να επιβεβαιώσει τα όσα ήδη όλα τα υπόλοιπα στοιχεία έδειχναν. Τα αποτελέσματα όμως, που τόσο περίμεναν οι πιστοί ανά την υφήλιο, έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία.
Μεσαιωνική Απάτη; Το τεστ χρονολόγησης με ‘Aνθρακα-14.
Εν έτη 1988, επιστήμονες προχώρησαν σε ουσιαστική μελέτη της Σινδόνης του Τουρίνο. Μετά από άδεια της Καθολικής Εκκλησίας, από τη σινδόνη αποσπάστηκαν τρία κομμάτια υφάσματος που στη συνέχεια εστάλησαν σε τρία διαφορετικά εργαστήρια, στην Οξφόρδη, στη Ζυρίχη και στη Τοσκάνη. Σε αυτά, έγινε χρονολόγηση των δειγμάτων με τη μέθοδο του ‘Aνθρακα-14(carbon-14 dating).
Τα αποτελέσματα των αναλύσεων των εργαστηρίων δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Nature στις 16 Φεβρουαρίου του 1989, όπου γνωστοποιήθηκε ότι τα αποτελέσματα και των τριών τοποθετούσαν τη χρονολογία δημιουργίας της Σινδόνης του Τουρίνο μεταξύ 1260 και 1390 μ.Χ. .
Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα λοιπόν, το ύφασμα που φυλασσόταν στο Τουρίνο δεν ήταν η σινδόνη με την οποία κάλυψαν το νεκρό σώμα του Ιησού μετά την αποκαθήλωση, αλλά δημιούργημα του Μεσαίωνα. Τα παραπάνω συμπεράσματα εξηγούσαν πλήρως και το γεγονός της μη ύπαρξη αναφοράς της σινδόνης πριν από τον 13ο αιώνα.
«Ήταν σαν να ρίχνεις μία πυρηνική βόμβα και να περιμένεις να δεις πόσο καιρό θα κάνει η ζωή να εμφανιστεί ξανά» αναφέρει χαρακτηριστικά ο Gary Habermas, πρόεδρος του τμήματος Φιλοσοφίας και Θεολογίας του Liberty University, ο οποίος έχει συνυπογράψει δύο βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει σχετικά με τη Σινδόνη του Τουρίνο.
Πέρα όμως από την αναπάντεχη αυτή χρονολόγηση, οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να εξηγήσουν τον τρόπο με τον οποίο κατασκευάστηκε η σινδόνη. Επόμενο ήταν να αποτελεί θέμα χρόνου πότε θα έκαναν την εμφάνιση τους οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης.
Και αυτές δεν άργησαν να έρθουν.. Μία τέτοια είναι και η γνώμη του Dr Thomas Phillips, μέλους του High Energy Physics Laboratory του Harvard University. Σύμφωνα με την άποψη του, εφόσον δεχτούμε την πεποίθηση των περισσοτέρων πιστών ότι η Σινδόνη του Τουρίνο φέρει όντως τη μορφή του Ιησού και ότι η εικόνα δημιουργήθηκε από μία έκρηξη θείας ακτινοβολίας κατά την ανάσταση του, τότε είναι πολύ πιθανόν η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 να μην είναι ακριβής. Μία άποψη που στηρίζεται στην εξής πεποίθηση: εφόσον το σώμα που τυλίχθηκε στη σινδόνη ακτινοβόλησε όντως ενέργεια, δημιουργώντας την εικόνα του εσταυρωμένου, τότε πυροδότησε και μία έκρηξη νετρονίων που παραπλάνησε τη διαδικασία χρονολόγησης.
Το αρνητικό φωτογραφίας της Σινδόνης του Τουρίνο είναι εξαιρετικά πιο λεπτομερή σε σχέση με το πρωτότυπο.
Το αρνητικό φωτογραφίας της Σινδόνης του Τουρίνο είναι εξαιρετικά πιο λεπτομερή σε σχέση με το πρωτότυπο.
Είναι η Σινδόνη του Τουρίνο δημιούργημα του Leonardo Da Vinci;
Η επικείμενη μεσαιωνική κατασκευή της σινδόνης, σε συνδυασμό με την συνεχώς αυξανόμενη άποψη ότι πρόκειται περί απάτης, πυροδότησαν τη διαδικασία δημιουργίας των πρώτων θεωριών συνωμοσίας γύρω από το ύφασμα. «Είναι δυνατόν άλλωστε ένα "ιερό” αντικείμενο να κρατηθεί καθαρό από θεωρίες συνομωσίας;» σκέφτηκα, καθώς τα σχετικά συγγράμματα άνοιγαν μπροστά μου..
Οι Lynn Picknett και Clive Prince στο βιβλίο τους "Turin Shroud: In Whose Image?” στήριξαν την, όχι και τόσο παράλογη όσο θεωρούνταν αρχικά, πιθανότητα η Σινδόνη του Τουρίνο να είναι αποτέλεσμα ενός πρώιμου πειράματος φωτογραφίας που διενεργήθηκε από τον Leonardo Da Vinci.
Όπως είναι ήδη γνωστό, ο Leonardo Da Vinci είχε εκδηλώσει δημόσια το ενδιαφέρον του για την οπτική απεικόνιση θεμάτων με μία σειρά από πειράματα. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με τη φήμη που επιζεί έως και σήμερα και θέλει τον Da Vinci να ήταν μέλος μία μυστικής σέκτας με το όνομα Κοινόβιο της Σιών, ήταν αρκετά ώστε να κάνει τους Picknett και Prince να υποστηρίξουν ότι αυτός δημιούργησε τη Σινδόνη του Τουρίνο ως ένα «ιερό» αντικείμενο, έτσι ώστε να χλευάσει τη πίστη των Χριστιανών σχετικά με την ανάσταση του Ιησού.
Επιπλέον, ο Leonardo Da Vinci βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη Σινδόνη κατά τη διάρκεια της ζωής του, μιας και ήταν μέρος της αυλής του Δούκα του Savoy(η οικογένεια Savoy είχε στηρίξει οικονομικά αρκετές φορές τα πειράματα του Da Vinci).
Σύμφωνα πάντα με τους ισχυρισμούς των δύο ερευνητών, δημιούργησε τη σινδόνη χρησιμοποιώντας ένα λινό ύφασμα, με ηλικία ήδη κάποιων αιώνων, και ένα πτώμα στο οποίο προκάλεσε τις πληγές του εσταυρωμένου Ιησού. Για τη δημιουργία του χρησιμοποίησε υλικά που ήταν διαθέσιμα εκείνη τη περίοδο και ικανά να δημιουργήσουν ένα τέτοιο φωτογραφικό αποτέλεσμα, κάτι που απέδειξαν και οι Picknett και Prince δημιουργώντας τη δική τους σινδόνη μόνο με αυτά τα υλικά.
Η μεγαλύτερη όμως «ιεροσυλία» του Leonardo Da Vinci ήταν η τοποθέτηση στη κορυφή της εικόνας του εσταυρωμένου πτώματος του δικού του προσώπου. Και όντως, υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη ομοιότητα μεταξύ του προσώπου της σινδόνης και του Leonardo Da Vinci. Την παραπάνω άποψη ενισχύει και ένα περίεργο «κόψιμο» μεταξύ σώματος και κεφαλιού(το οποίο γίνεται αντιληπτό στις στερεοσκοπικές απεικονίσεις της φιγούρας), που υπαινίσσεται ότι πολύ πιθανόν η εικόνα του κεφαλιού να προστέθηκε αργότερα.
Η Σινδόνη του Τουρίνο απεικονίζει τον τελευταίο Μέγα Μάγιστρο των Ναϊτών Ιπποτών.
Η θεωρία αυτή τοποθετεί τη δημιουργία της σινδόνης στη χρονική περίοδο κατά την οποία το Τάγμα του Ναού του Σολομώντα(ή αλλιώς Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών) κατηγορήθηκε ως αιρετικό από τον Πάπα και τον Βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο τον Ωραίο.
Στις 13 Οκτωβρίου του 1307 σε όλη τη Γαλλία ανοίχτηκαν σφραγισμένες διαταγές που είχαν σταλεί στους βασιλικούς τοπάρχες και οι οποίες κατηγορούσαν τους Ναΐτες Ιππότες ως αιρετικούς. Έτσι, μέσα σε μία μέρα σε όλη τη Γαλλία φυλακίσθηκαν περίπου 1.500 Ναΐτες. Η ημέρα ήταν Παρασκευή 13ης Οκτωβρίου. Κάπως έτσι κατέληξε ο συνδυασμός «Παρασκευή και 13ης» να θεωρείται άτυχος για τους δυτικούς.
Ανάμεσα στους συλληφθέντες ήταν και ο Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών Ιπποτών, Ζακ ντε Μολαί, ο οποίος βασανίστηκε φρικτά ώστε να ομολογήσει αμαρτίες που δεν διέπραξε ποτέ. Λίγο πριν θανατωθεί στην πυρά αρνήθηκε τις κατηγορίες που το βάραιναν.
Αποδείξεις που βρέθηκαν σε αρχεία της Σκωτικής Μασονικής Στοάς αναφέρουν μία διαφορετική ιστορική πραγματικότητα, που έλαβε χώρα στις 13 και 14 Οκτωβρίου του 1307.
Ο Μέγας Εξεταστής της Γαλλίας, Γκυγιώμ Ιμπέρτ, ενδιαφέρθηκε προσωπικά για το Ζακ ντε Μολαί με αποτέλεσμα να εφαρμόσει ο ίδιος τα βασανιστήρια στο Μέγα Μάγιστρο του ιπποτικού τάγματος. Ο Ζακ ντε Μολαί αναγκάσθηκε να υποστεί μία αναπαράσταση των μαρτυρίων του Ιησού, καθώς ο Γκυγιώμ Ιμπέρτ απάγγελλε χωρία από τη Βίβλο σχετικά με τη σταύρωση. Μετά την ομολογία που τον ανάγκασαν να δώσει, το κακοποιημένο σώμα του τοποθετήθηκε σε ένα λευκό σάβανο που ο Μέγας Εξεταστής βρήκε στα υπόγεια του ναού των Ναϊτών, στον οποίο έγιναν και τα βασανιστήρια.
Στη συνέχεια, ο Ζακ ντε Μολαί μαζί με τον Ιππότη Γκόφρεϋ ντε Σαρναί, περιθάλπεται σε σπίτι συγγενών του Σαρναί. Σύμφωνα με τα αρχεία της οικογένειας ντε Σαρναί, η σινδόνη στην οποία τυλίχθηκε ο Ζακ ντε Μολαί ταξίδεψε μαζί του στο σπίτι της οικογένειας όπου και πλύθηκε, διπλώθηκε και τοποθετήθηκε σε ένα συρτάρι. Ακριβώς 50 έτη αργότερα, το 1357, η σινδόνη θα τεθεί σε δημόσια θέα στην πόλη Livey. Από εκεί και πέρα η ιστορία είναι γνωστή.
Στοιχεία που ενισχύουν τη συσχέτιση της Σινδόνης με το σάβανο του Ιησού.
Τα τελευταία στοιχεία σχετικά με τα φαινόμενο της Σινδόνης του Τουρίνο, έρχονται από την Journal Optics του Λονδίνου, που εκδίδεται από το Institute of Physics. Οι επιστήμονες Giulio Fanti και Roberto Maggiolo από το University of Padua, αναφέρουν στο τεύχος του Απριλίου του 2004 την ανακάλυψη μίας, έως τότε μη παρατηρηθήσας, δεύτερης αντιστραμμένης εικόνας στη σινδόνη. Όπως και η κύρια εικόνα, έτσι και η δεύτερη, περισσότερο θολή, είναι χαραγμένη μόνο στα ανώτερα επίπεδα των ινών του λινού υφάσματος.
«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις μία ψεύτικη εικόνα με αυτά τα χαρακτηριστικά» γράφει σχετικά ο Fanti. Επίσης, το γεγονός ότι η μελέτη τους δημοσιεύτηκε σε ένα επιστημονικό φύλλο είναι άκρως σημαντικό και «ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» , αναφέρει ο Barrie Schwortz, συντάκτης του Shroud.com.
Λίγο μετά τη χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14, οι πρώτες αμφιβολίες άρχισαν να εμφανίζονται. Το κύριο ερώτημα ήταν αν τα δείγματα που αναλύθηκαν από τα τρία εργαστήρια προέρχονταν από την περιοχή της σινδόνης που είχε επισκευαστεί. «Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 έγινε όχι σε δείγματα της αυθεντικής σινδόνης, αλλά σε μία περιοχή που είχε επισκευαστεί;» διερωτάται ο Schwortz.
Ο Raymond Rogers, ένα συνταξιούχος χημικός του Los Alamos National Laboratory(New Mexico), υποστήριξε ότι η χρονολόγηση του 1988 έγινε σε λάθος δείγμα. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του, τα δείγματα που εστάλησαν στα τρία εργαστήρια προέρχονταν από μία μη καταγεγραμμένη επισκευή της σινδόνης. Στις 9 Απριλίου του 2004, το National Geographic πρότεινε ότι η χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 έγινε σε ένα κομμάτι- μπάλωμα του Μεσαίωνα.
«Είναι μία υπόθεση Επιστήμης εναντίον Επιστήμης, και όχι πίστης εναντίον Επιστήμης» αναφέρει ο Gary Habermas, «έως ότου όμως επίσημα ανακοινωθεί, η ανάλυση με ‘Aνθρακα-14 αποτελεί ακόμα την πιο αξιόπιστη μέθοδο για τη χρονολόγηση της σινδόνης».
Σύμφωνα με τον Paul Maier, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Western Michigan University και ειδικός σε θέματα του πρώιμου Χριστιανισμού, «Τα ίχνη της σινδόνης δεν φτάνουν αρκετά πίσω στο χρόνο»(παλαιότερη αναφορά της τοποθετείται τον 14ο αιώνα), «πιστεύω ότι κάτι τόσο σημαντικό όπως η σινδόνη θα έχριζε περισσότερο προσοχής εξαιτίας του ενδιαφέροντος της πρώιμης Εκκλησίας για αντικείμενα συνδεδεμένα με την πίστη».
Επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα με τον Gary Habermas, αναφέρουν ότι υπάρχουν περίπου έξι απεικονίσεις του Ιησού σε κέρματα και ζωγραφιές που χρονολογούνται γύρω στον 6ο αιώνα μ.Χ. και οι οποίες φέρουν τρομερές ομοιότητες με το πρόσωπο της σινδόνης.
Ένα επιπλέον στοιχείο προέρχεται από τον Ελβετό Mechthild Flury-Lemberg, ειδικό της κλωστοϋφαντουργίας, ο οποίος ανακάλυψε ότι ένα σχέδιο στη ραφή της σινδόνης είναι όμοιο με ένα αντίστοιχο σχέδιο που υπάρχει σε ένα κομμάτι ύφασμα που βρέθηκε σε εβραϊκούς τάφους του 1ου αιώνα στη Masada.
Το 1997, δύο Ισραηλινοί αρχαιολόγοι υποστήριξαν ότι δεν δύναται η σινδόνη να έχει ηλικία 2.000 έτη, διότι ένα ύφασμα δεν είναι δυνατόν να αντέξει άθικτο για 20 αιώνες. Όμως, τρία χρόνια μετά, ο αρχαιολόγος Shimon Gibson ανακάλυψε υπολείμματα μία άλλης σινδόνης σε έναν τάφο στην κοιλάδα Hinnom της Ιερουσαλήμ. Αν και η σινδόνη βρέθηκε σε κουρέλια, εντούτοις μεταφέρθηκε σε ένα από τα τρία εργαστήρια που είχαν κάποτε αναλύσει κομμάτια από τη Σινδόνη του Τουρίνο. Οι επιστήμονες τοποθέτησαν τη σινδόνη του Gibson στο πρώτο μισό του 1ου αιώνα μ.Χ., κάνοντας τον τάφο στον οποίο είχε βρεθεί σύγχρονο του Ιησού.
Η ανακάλυψη του Gibson προκάλεσε τρομερό ενδιαφέρον καθώς γεννούσε το φόβο και την ελπίδα ότι ίσως είχε ανακαλυφθεί ο τάφος του Ιησού. Λίγο αργότερα όμως ο Gibson ανακάλυψε, από τα αποτελέσματα των αναλύσεων, ότι ο τάφος ανήκει σε κάποιον που είχε πεθάνει από την ασθένεια του Hansen. Ο τάφος του Gibson αποτελεί το αρχαιότερο υπόλειμμα ενός θύματος της λέπρας.
Νέα χρονολόγηση τοποθετεί τη Σινδόνη του Τουρίνο 1.300 με 3.000 έτη πριν!!!
Κάπου εδώ, έχοντας ολοκληρώσει μία όσο το δυνατόν πιο σφαιρική παρουσίαση του μυστηρίου της σινδόνης, θεωρώ ότι είναι καιρός να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου στην αναζήτηση αυτή στον ελληνικό χώρο.
«Δεν έχει παρά λίγους μήνες» σκέφτηκα «που δημοσιεύθηκαν τα τελευταία στοιχεία, ικανά να θέσουν σε νέα βάση το όλο ζήτημα» . Τοποθετώντας δίπλα στα ανοιγμένα βιβλία λίγες ακόμα σελίδες, άφησα τις σκέψεις μου να συνεχίσουν.. «Ελπίζω μόνο οι πληροφορίες που παρέθεσα να είναι αρκετές ώστε να κατανοήσουν οι αναγνώστες μου τη σημαντικότητα της νέας αυτής τροπής».
Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στην επιθεώρηση "Thermochimica Acta”, ενώ βρήκαν το φως της δημοσιότητας και στην Ελλάδα στις 28 Ιανουαρίου του 2005 από γνωστές εφημερίδες όπως η Απογευματινή και ο Ελεύθερος Τύπος, καταρίπτεται η προηγούμενη χρονολόγηση με ‘Aνθρακα-14 του 1988 που ήθελε τη Σινδόνη του Τουρίνο να είναι κατασκεύασμα του Μεσαίωνα.
Ο Raymond Rogers, συνταξιούχος χημικός του Los Alamos National Laboratory(New Mexico), υπογράφει την παραπάνω δημοσίευση. Στηρίχθηκε σε προσωπική του μελέτη πάνω σε δύο δείγματα, εκείνο που εξετάστηκε το 1988 και ένα επιπλέον δείγμα από διαφορετικό σημείο της Σινδόνης του Τουρίνο, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όντως η σινδόνη δύναται να αποτελεί το σάβανο του Ιησού.
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπήρξε λάθος στη διαδικασία αυτή καθέ αυτή της χρονολόγησης του 1988, αλλά στο δείγμα που στάλθηκε. Σύμφωνα πάντα με τον Raymond Rogers, η Σινδόνη του Τουρίνο από το 1357 που πρωτοεμφανίστηκε στη Γαλλία έως και σήμερα, υπέστη πολλές φθορές από πυρκαγιές. Όπως ήταν φυσικό, έγινε προσπάθεια να επισκευαστεί. Κατά το Μεσαίωνα λοιπόν, κάποιες μοναχές ενίσχυσαν τη σινδόνη με κομμάτια ενός υφάσματος που είναι γνωστό ως «ολλανδικό».
Τα δείγματα που εξετάστηκαν το 1988, και είχαν μέγεθος γραμματοσήμου, πάρθηκαν όλα από το ίδιο σημείο της σινδόνης και αποδείχθηκε ότι ήταν όλα κομμάτια του «ολλανδικού υφάσματος», της μετέπειτα επισκευής δηλαδή. Επομένως, ήταν φυσικό η χρονολόγηση να τα τοποθετούσε μετά το 1260 μ.Χ.. Το δεύτερο δείγμα που εξέτασε ο Raymond Rogers, προερχόμενο από διαφορετικό σημείο της Σινδόνης, χρονολογήθηκε μεταξύ 1.300 και 3.000 ετών πριν.
πως έφτασε σε αυτό το συμπέρασμα ο Αμερικανός χημικός; Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε χρονολόγηση με τη μέθοδο του ‘Aνθρακα-14, την πιο αξιόπιστη ίσως μέθοδο χρονολόγησης σήμερα, αλλά απλώς ανέλυσε χημικά τα δύο δείγματα. Στο πρώτο, αυτό του 1988, παρατήρησε την ύπαρξη βαλινίνης, η οποία προκύπτει από τη θερμική αποσύνθεση της λιγνίνης, μία ουσία που συναντάται σε υλικά φυτικής προέλευσης όπως το λινάρι. Εν αντιθέσει του πρώτου δείγματος, στο δεύτερο η βαλινίνη απουσίαζε, κάτι που σύμφωνα με τον Raymond Rogers σήμαινε ότι είναι κάποιες εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, χρόνια αρχαιότερο.
«Είμαστε βέβαιοι ότι αυτό το κομμάτι ύφασμα (αναφέρεται στο δείγμα της χρονολόγησης του 1988) δεν προερχόταν από την αρχική σινδόνη που ήταν λινή, μιας και το αναλυμένο δείγμα ήταν βαμβακερό» , αναφέρει χαρακτηριστικά ο Rogers.
«Η αναζήτηση των μυστηρίων είναι η ομορφιά της ζωής».
Η Ρώμη με καληνυχτούσε καθώς ένας πυροκόκκινος ήλιος χανόταν στον ορίζοντα. «Κάποια μυστήρια γεννήθηκαν για να παραμείνουν μυστήρια» σκέφτηκα, καθώς έκλεινα τα συγγράμματα και μάζευα τις σελίδες που είχα απλώσει μπροστά μου. Ίσως άλλωστε αυτά να αποτελούν το αλάτι της ιστορίας, αυτής της παράξενης προγόνου των ανθρώπων που η περιήγηση μας στα σκοτεινά στενά της μοιάζει τόσο ονειρική.
«Υπάρχει μόνο ένα άτομο που θα μπορούσε να έχει τυλιχθεί σε αυτή(εννοεί τη σινδόνη), ακόμα και αν η επιστήμη δεν μπορέσει ποτέ να αποδείξει ποιο ήταν αυτό» έφερα στο θόλο της συνείδησης μου τα παραπάνω λόγια του Barrie Schwortz, ενός ανθρώπου που αφοσίωσε όλη του τη ζωή στην αναζήτηση της αλήθειας γύρω από τη Σινδόνη του Τουρίνο.
«Η μεγαλύτερη ειρωνεία της ζωής μου είναι ότι ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος της προσπαθώντας να πείσω τους Χριστιανούς ότι η σινδόνη είναι αυθεντική. Ο Θεός όντως έχει μεγάλη αίσθηση του χιούμορ» σκέφτομαι μία χαρακτηριστική δήλωση του Schwortz.
Χαμογελάω.. «Ο Θεός, αν υπάρχει τέτοια έννοια, δεν έχει παρά το Μυστήριο για να μας χαρίζει μία ζωή γεμάτη αναζήτηση, μία ζωή δηλαδή.. μαγική».
