Τετάρτη, 24-ΑΠΡ-2024, 8:46 AM
Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Από το μέλος μας "Αθηναίος") (Μέρος Γ)[(Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol.iii, p.299, passim) «(η θεωρία του… Χριστιανού Κωνσταντίνου) δεν βρίσκει κανένα ιστορικό πάτημα και πρέπει να αναθεωρηθεί»] [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xiv, pp.370-1). «το ότι ο Κωνσταντίνος έγινε Χριστιανός και βαπτίστηκε είναι ολοκληρωτικά... μύθος»] [(Catholic Encyclopedia, New edition, vol.xii, p.576, passim). «(ο Κωνσταντίνος) ποτέ δεν υιοθέτησε μια σταθερή θεολογική γνώση και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις του στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στους θρησκευτικούς συμβούλους του».] Καθώς η διαμάχη μεταξύ των πολυάριθμων και διαφορετικής θρησκευτικής αντίληψης φατριών μεγάλωνε, ο Κωνσταντίνος βρήκε την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα καινούργιο δόγμα, με ένα νέο Θεό ο οποίος θα είχε στοιχεία από όλα τα δόγματα και θα ικανοποιούσε όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Αυτή τη «Νέα Θρησκεία» φρόντισε να την προστατέψει με νέους νόμους. Ας πάρουμε, όμως, την ιστορία από την αρχή για να καταλάβουμε πώς μας προέκυψε ο Χριστιανισμός ως θρησκεία. Ο Κωνσταντίνος ζήτησε από τους επισκόπους να πάνε στη Νίκαια, έχοντας μαζί τους γραπτές τεκμηριώσεις των δογμάτων τους. Η πλάκα είναι ότι αυτοί οι σύνεδροι ήταν 318, αλλά αυτές οι γραπτές τεκμηριώσεις αριθμούσαν συνολικά 2231 θρύλους για θεούς και σωτήρες. Δηλαδή ο κάθε επίσκοπος κουβαλούσε μαζί του (αναλογικά) γύρω στα 7 τεκμηριωμένα δόγματα με τους ανάλογους «Αληθινούς Θεούς»! Μόνο από αυτό καταλαβαίνει κάποιος το πόσο γελοίοι και ανόητοι ήταν αυτοί οι επίσκοποι και πόσο χαμηλού επιπέδου! Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, γιατί υπήρξε η μέριμνα αργότερα για καταστροφή των αρχείων αυτής της συνόδου, που ονομάστηκε, από το όνομα της πόλης που έγινε, «σύνοδος της Νίκαιας» ή «Α’ Οικουμενική σύνοδος». [(Life of Constantine, op.cit, vol.ii, p.73;N&PNF, op.cit, vol, I, p.518) «(οι επίσκοποι κατέθεσαν) 2231 θρύλους για θεούς και σωτήρες...»] [(Catholic Encyclopedia, New Edition, vol I, p.792). «Πρόκειται για ένα από τα πιο περίεργα γεγονότα της εκκλησιαστικής ιστορίας. Επειδή ο Κωνσταντίνος είχε μυηθεί τότε στην θρησκευτική αδελφότητα του Ηλίου Παντοκράτορα, μία από τις δύο επικρατέστερες λατρείες που θεωρούσαν τον Ήλιο ως τον υπέρτατο θεό (η άλλη ήταν ο Mιθραϊσμός), διέταξε να γίνουν οι πρώτες συνεδριάσεις κατά το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Iουνίου 325».] Ο Σαββίνιο, ο επίσκοπος της Hράκλειας μας αναφέρει ότι εκτός από τον Κωνσταντίνο και τον έμπιστό του Ευσέβιο της Καισάρειας (Ευσέβιος ο Παμφίλου), όλοι οι άλλοι επίσκοποι που είχαν πάει εκεί ήταν αγράμματα και ασήμαντα πλάσματα, που δεν καταλάβαιναν τίποτα. [(Secrets of the Christian Fathers, Bishop J.W.Sergerus, 1685). «Εκτός από τον Κωνσταντίνο και τον έμπιστό του Ευσέβιο (Ευσέβιος ο Παμφίλου), δεν υπήρχαν εκεί παρά αγράμματα, ασήμαντα πλάσματα, που δεν καταλάβαιναν τίποτα»] [(An Apology for Christianity, 1776, dr. Richard Watson 1737-1816). «...Ο κλήρος στη σύνοδο της Νίκαιας βρισκόταν υπό το καθεστώς του διαβόλου ...ήταν ένα σώμα ασυνάρτητων ηλιθίων ...και η σύνοδος προστάτευε τις πιο ποταπές αχρειότητες».] Κι όμως, όλα δείχνουν ότι αυτό το σώμα των «επισκόπων» έθεσε τις βάσεις για την έναρξη της Χριστιανικής θρησκείας και την θεολογική γέννηση της οντότητας του Ιησού Xριστού. Το παπαδαριό μας λέει σήμερα ότι τα πλέον σημαντικά στοιχεία των πρακτικών της συνόδου της Νίκαιας χάθηκαν κατά μυστηριώδη τρόπο! [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, p.160) «(τα πρακτικά της Νίκαιας) μυστηριωδώς απουσιάζουν από τους κανόνες».] Αυτό φυσικά, αποτελεί ένα πρόβλημα, αλλά εμείς θα ξεκινήσουμε από τα ελάχιστα κομμάτια των αρχείων που έχουν σωθεί. Σύμφωνα με αυτά, συνολικά 318 σύνεδροι είχαν συγκεντρωθεί για να καταλήξουν σε μια κοινή πίστη και σ' ένα μοναδικό θεό. Μαζί τους κουβαλούσαν (όπως είπαμε) μακροσκελείς καταλόγους με τις θεότητες που λάτρευαν: Δίας, Μίθρας, Καίσαρας, Θορ, Μίνωας, Κρόνος, Ρα, Όσιρις, Ίσις, Απόλλωνας, Άρης, Αθηνά, Ταύρος, Ποσειδώνας, Φραγκαπάτη, Ήφαιστος, Άτις, Ίντρα, Ερμής, Εκάτη, Βάαλ, Ηρακλής, Άδωνης, Διόνυσος, Ήσους, Ώρος, Κρίσνα, είναι μερικά μόνο από τα ονόματα που διαμόρφωναν το συγκεχυμένο θρησκευτικό αχταρμά των «Πατέρων» που έφτασαν στη Νίκαια. Μέχρι το συνέδριο της Νίκαιας, η Ρωμαϊκή αριστοκρατία λάτρευε δυο Έλληνες θεούς, τον Απόλλωνα και τον Δία, αλλά ο λαός λάτρευε ως Θεό τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Μίθρα. Αυτό ήταν κάτι συνηθισμένο για την εποχή που ομιλούμε. H πρόθεση όμως του Κωνσταντίνου στη Νίκαια ήταν να δημιουργήσει έναν εντελώς νέο Θεό και μια νέα κοινή πίστη για όλη την αυτοκρατορία του. Κατά την διάρκεια των συναντήσεων, 53 ονόματα θεών τέθηκαν τελικά προς συζήτηση και οι σύνεδροι πλακώνονταν μεταξύ τους, χωρίς να καταλήγουν κάπου. [(God's Book of Erska, Prof.S.L.MacGuire's translation, Salisbury, 1922, ch.x1viii, paragr.36, 41) «...κανένας θεός δεν είχε εκλεγεί από το σώμα των συνέδρων και συνέχιζαν να ψηφίζουν για να διευθετηθεί το θέμα... Η ψηφοφορία κράτησε ένα χρόνο και πέντε μήνες...».] Ενάμιση χρόνο προσπαθούσαν να βρουν οι επίσκοποι ένα κοινό Θεό. Το παπαδαριό βέβαια μας λέει ότι η σύνοδος διήρκεσε δύο μήνες, αλλά μάλλον αφαιρούν την χρονική διάρκεια της ψηφοφορίας! Για το όνομα του Ιησού δεν έχει γίνει μέχρι τώρα καμία αναφορά! Όταν τελικά ο Κωνσταντίνος επέστρεψε, είχαν επιτέλους επικρατήσει πέντε ονόματα: Kαίσαρας (Ceasar), Kρίσνα (Krishna), Mίθρας (Mithra), Ώρος (Horus) και Δίας (Zeus) [(Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία 3,325). «…είχαν επιτέλους επικρατήσει πέντε ονόματα: Kαίσαρας (Ceasar), Kρίσνα (Krishna), Mίθρας (Mithra), Ώρος (Horus) και Δίας (Zeus)»] Προσέξτε. Δώστε βάση. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ούτε κάποιος ιστορικός συγγραφέας που ίσως να μην χώνευε τον Ιησού, τον Χριστιανισμό και τους Χριστιανούς! Το λέει ο Ευσέβιος ο Καισαρείας, ή Ευσέβιος της Καισάρειας, (275-339 μ.Χ.), ο οποίος ονομάζεται και Ευσέβιος ο Παμφίλου και υπήρξε επίσκοπος της Καισάρειας της Παλαιστίνης, εξηγητής και ιστορικός. Συνήθως αναφέρεται ως ο πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας λόγω του έργου του, της καταγραφής, δηλαδή, της ιστορίας στις απαρχές της Χριστιανικής Εκκλησίας, που είναι γνωστό ως Εκκλησιαστική Ιστορία και αποτελείται από 5 τόμους! Τελικά ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος προσπάθησε να δώσει τη λύση! Πρότεινε τον συνδυασμό του δυτικής καταγωγής θεού Ήσους (Hesus, θεότητα Δρυίδων Κελτών) και του ανατολικού θεού-σωτήρα Κρίσνα (Krisna = σκούρος, μαυριδερός αλλά και ομόηχος του Christ = Χριστός, αυτός που έχει πάρει το χρίσμα). Ακολούθησε ψηφοφορία, όπου με οριακή πλειοψηφία συμφώνησαν (161 ψήφοι έναντι 157) και έτσι προέκυψε ένας νέος θεός, που επίσημα και με δημοκρατικές διαδικασίες επικυρώθηκε από τον Κωνσταντίνο (Acta Concilii Nicaeni, 1618). Αυτή η καθαρά πολιτική πράξη θεοποίησης τοποθέτησε νόμιμα και αποτελεσματικά τους Ήσου και Κρίσνα στην κορυφή του Ρωμαϊκού πάνθεου, σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Το όνομα του νέου Θεού Ήσους Κρίσνα (Hesus Krisna) σταδιακά εξελίχτηκε σε Ήσους Κράιστ (Hesus Christ), Τζέσους Κράιστ (Jesus Christ) και στα Ελληνικά Ιησούς Χριστός. Αμέσως μετά την ανακάλυψη του νέου Θεού έπρεπε να κατασκευαστή και η γραπτή θρησκευτική ιστορία του Θεού και τα διδάγματά του. Ο Κωνσταντίνος διέταξε τον επίσκοπο Ευσέβιο να περισυλλέξει όλα τα γραπτά και θρησκευτικά κείμενα που είχαν συγκεντρωθεί στο συνέδριο και να τα συνθέσει σε μια ενιαία συλλογή. [(God's Book of Eskra, ch.x1viii, paragr.31) «Μελέτησε αυτά τα βιβλία και κράτα από αυτά ό,τι είναι καλό. Αλλά ό,τι είναι κακό, πέτα το. Ό,τι είναι καλό σ' ένα βιβλίο, ένωσέ το με ό,τι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Κι αυτό που θα προκύψει θα πρέπει να ονομαστεί το Βιβλίο όλων των Βιβλίων. Και θα πρέπει να γίνει το δόγμα των υπηκόων μου, το οποίο θα εισηγηθεί σε όλο το έθνος και έτσι θα σταματήσει κάθε πόλεμος για θρησκευτικούς σκοπούς».] Ο Ευσέβιος τότε ένωσε τους θρύλους και τους μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου που είχαν φέρει μαζί τους οι επίσκοποι. Αντλώντας τις πληροφορίες από τα χειρόγραφα των επισκόπων και ανακατεύοντας ανατολικές και δυτικές παραδόσεις, πέτυχε να διαμορφώσει μια παγκόσμια πίστη και ως Μεσσία και Υιό Θεού λόγω της καταγωγής του (είπαμε ότι ο Ευσέβειος ήταν από την Παλαιστίνη) έβαλε τον Ιησού που ταίριαζε ηχητικά το όνομά του (τότε το πρόφεραν Χέσους ή κάπως έτσι) και τον συνέδεσε και με την παλαιά Διαθήκη (απόγονος του Βασιλιά Δαβίδ) και φυσικά με τον θεό των Εβραίων Γιαχβέ (Υιός του). Τα περισσότερα στοιχεία για τη ζωή τού νέου Θεού τα πήρε από τον Μίθρα! Στη συνέχεια, ανέθεσε σε αντιγραφείς να φτιάξουν πενήντα πολυτελή αντίγραφα γραμμένα σε περγαμηνές και να είναι ευανάγνωστα και να μεταφέρονται εύκολα. Αυτά αποτέλεσαν τις «Νέες Διαθήκες», την πρώτη ιστορικά ονομασία της Καινής Διαθήκης. Αμέσως μετά, ο Κωνσταντίνος διέταξε να καούν όλα τα προγενέστερα χειρόγραφα των πρεσβυτέρων και τα πρακτικά του συνεδρίου και ανακοίνωσε ότι όποιος αποκαλυφθεί να κρύβει προγενέστερα γραπτά, θα αποκεφαλιστεί. Πράγματι, δεν υπάρχουν σωζόμενα γραπτά από το συνέδριο της Νίκαιας, παρά μόνο κομματάκια κειμένων. Αυτή είναι πιθανότατα και η αιτία της μυστηριώδους απουσίας στοιχείων από τους κανόνες του συνεδρίου, που δημιουργεί κενό γνώσεων της πρώιμης ιστορίας του Χριστιανισμού. [(Life of Constantine, vol.iv, pp.36-39, 331). «(ο Ευσέβειος) ένωσε θρύλους και μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου»….«(έφτιαξε ο Ευσέβειος) πενήντα πολυτελή αντίγραφα….γραμμένα σε περγαμηνές και ευανάγνωστα...που να μεταφέρονται εύκολα»….«τις Νέες Διαθήκες»…. (και διέταξε) «να καούν (τα παλαιά χειρόγραφα)»….«(και ανακοίνωσε) όποιος αποκαλυφθεί να κρύβει γραπτά, θα αποκεφαλιστεί».] Μεταγενέστεροι συγγραφείς ονόμασαν τον Κωνσταντίνο μεγάλο θριαμβευτή της Χριστιανοσύνης, στην οποία έδωσε νομική υπόσταση και την έκανε επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, τα ιστορικά αρχεία αποκαλύπτουν ότι το προσωπικό του συμφέρον ως αυτοκράτορα ήταν αυτό που τον οδήγησε στην δημιουργία μιας ενιαίας πίστης, η οποία δεν αποκαλούνταν καν χριστιανισμός ως τον 15ο αι. μ.X. και όσοι πίστευαν σ’ αυτή τη θρησκεία λέγονταν Ναζωραίοι. Όπως θα έχετε καταλάβει, «παραμύθι φούρναρης» το «Εν Τούτω Νίκα» και τα οράματα του Κωνσταντίνου. Πιο πιθανό είναι να είχε οραματιστεί (σε ώρες που πείναγε) αλλαντικά του Νίκα παρά το Εν Τούτω Νίκα!!! Απλά το παπαδαριό και οι "πατέρες” της εκκλησίας προσπάθησαν να εξαγνίσουν τον Κωνσταντίνο και να τον κάνουν πιστό Χριστιανό και Θεοφοβούμενο. Ποιόν; Τον Κωνσταντίνο. Ένα κοινό φονιά, συζυγοκτόνο, παιδοκτόνο και ραδιούργο, που είχε παίξει «ξύσε μου την πλάτη να σου ξύσω την δική σου» με το παπαδαριό κι έκαναν ό,τι έκαναν στη Νίκαια. Μερικές φορές εξοργίζομαι όταν μου έρχεται στο νου πόσο κατηγορήθηκαν (και κατηγορούνται) οι αρχαίοι μας πρόγονοι από τους θεόπνευστους για τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Καταλαβαίνω, ότι τους σημερινούς χριστιανούς τους φοβίζουν τα κείμενά τους. Όπως τους ζορίζουν και τα κείμενα που είχαν βρεθεί στο Ναγκ Χαμμαντί. Έχουν τύψεις ή απλά ενοχλούνται με τις ζαβολιές, τις πλαστογραφίες και τις ταχυδακτυλουργίες των θεόπνευστων, που συμμάχησαν με κοινούς εγκληματίες όπως ο περιβόητος κατά συρροή και κατ’ επανάληψη φονιάς και εκ φύσεως ραδιούργος «μέγας» Κωνσταντίνος (να τον χαίρεστε!) για να βγάλουν τους αντιφρονούντες εκτός κόλπου, αλλά δεν υπάρχει λόγος να κατηγορείτε τους πνευματικούς γίγαντες της Αρχαίας Ελλάδος τόσο επιπόλαια. Λίγος σεβασμός ΔΕΝ βλάπτει! Ας επιστρέψουμε όμως στην Καινή Διαθήκη. Στους αιώνες που ακολούθησαν μετά το θάνατο του Κωνσταντίνου, διαδόθηκε και υπέστη διάφορες «παρεμβάσεις» και «μεταλάξεις». Μέχρι τη σύνοδο της Χαλκηδόνας το 451, το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν: Αν ο γιος είναι θεός, και διάφορος από τον πατέρα, πως μπορεί ο Γιαχβέ να είναι… ένας; Αν ο Ιησούς είναι θεός, πως μπορεί να είναι και άνθρωπος; Πολλοί πίστευαν ότι η ανθρώπινη φύση του Ιησού ήταν φαινομενική παρά αληθινή. Αντίθετα άλλοι επέμενε ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος, και για να διαφυλάξουν την άποψη αυτή, πρόσθεσαν στο δόγμα τις λέξεις «γεννημένος από την παρθένο Μαρία», τονίζοντας την ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού. Ένα δεύτερο πρόβλημα ήταν η ενότητα του θεού Γιαχβέ. Μια ομάδα (σαβελλιανοί), θέλοντας να διαφυλάξουν την ενότητα, δήλωναν ότι ο Γιαχβέ είχε αποκαλυφθεί με 3 διαδοχικούς τρόπους, ως πατέρας, γιος, και πνεύμα. Μια αντίπαλη ομάδα έβλεπε το Χριστό σαν τον άνθρωπο στον οποίο εισήλθε η δύναμη του Γιαχβέ. Τον 2ο μ.χ. αιώνα, ο Άριος και οι οπαδοί του πίστευαν ότι ο υποτιθέμενος γιος δεν είναι το ίδιο με τον Γιαχβέ, αλλά κτίσμα, ο πρώτος μέσα στα πλάσματά του, ίσως ένα είδος ημίθεου. Μετά τη σύνοδο της Νίκαιας το 325 όπου μπήκε σε ένα καλούπι η νέα θρησκεία με τον τρόπο που περιγράψαμε, το πρόβλημα αυτό λύθηκε με το γιο να ανακηρύσσετε θεός εκ θεού, φως εκ φωτός, ομοούσιος κτλ με τον πατέρα! Πρόβλημα υπήρχε επίσης με τη φύση του Γιαχβέ, που ενσαρκώθηκε στον Ιησού. Οι θεολόγοι της Αλεξάνδρειας τόνιζαν τη θεϊκή φύση του Ιησού απορρίπτοντας την ανθρώπινη. Οι αντίπαλοι τους, από τη σχολή της Αντιόχειας, τόνιζαν την ανθρώπινη φύση του Ιησού, παρά τη θεϊκή. Οι απολλινάριοι πίστευαν ότι στον άνθρωπο Ιησού ο Λόγος είχε αντικαταστήσει το μυαλό ή το πνεύμα, απορρίπτοντας έτσι την ανθρώπινη φύση του. Η άποψη αυτή καταδικάστηκε το 381 στη σύνοδο της Κωνσταντινούπολις. Το 397 ο Ιωάννης Χρυσόστομος άλλαξε τη δομή κειμένων που είχε γράψει ο Απολλώνιος ο Τυαναίας, ένας περιπλανώμενος σύγχρονος του Ιησού σοφός του 1ου αι. μ.X. και τα συμπεριέλαβε στα κείμενα της Καινής Διαθήκης. Το λατινικό όνομα του Απολλώνιου είναι Παύλος και η Εκκλησία σήμερα ονομάζει τα γραπτά αυτά Επιστολές του Παύλου, αν και γνωρίζει την καταγωγή τους και τις αλλοιώσεις που έχουν υποστεί για να ταιριάξουν με το Χριστιανικό δόγμα, από τις αναφορές του καρδιναλίου Bembo (1547), γραμματέα του πάπα Λέοντα X, προς τον έμπιστό του καρδινάλιο Sadoleto. [(Cardinal Bembo: His letters and comments on Pope Leo X, A.L.Collins, London, 1842). «Aγνόησε αυτά τα μικροπράγματα. Γιατί τέτοιες ανοησίες δεν ωθούν τον άνθρωπο στην τιμιότητα. Σκέψου ότι μια σοφή φωνή από τον Παράδεισο τα πρόσθεσε αργότερα».] Τον 5ο μ.Χ. αιώνα, Ο Νεστόριος πίστευε ότι 2 άνθρωποι ενώθηκαν για να ενσαρκώσουν το Χριστό, και απέρριψε τον τίτλο που είχε δώσει η Αλεξάνδρεια στη Μαρία (Θεοτόκος). Ο Νεστόριος, πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, πίστευε ότι η Μαρία ήταν η μητέρα του ανθρώπου Ιησού, και όχι του «θεανθρώπου Υιού». Η σύνοδος της Εφέσου, το 431, και της Χαλκηδόνας, το 451, οικειοποιήθηκαν τον τίτλο «Θεοτόκος», και η ενσάρκωση καθορίστηκε ως «δύο φύσεις, ένα πρόσωπο», κάτι που έμεινε σταθερό στην ορθοδοξία. Ο ορισμός αυτός πάντως της Χαλκηδόνας δημιούργησε νέες διαμάχες, καθώς η σχολή της Αλεξάνδρειας υποστήριξε ότι ο ενσαρκωμένος υιός είχε μια θεϊκή φύση, και με τον τρόπο αυτό η ανθρώπινη φύση του Ιησού αμφισβητούνταν! Η ορθόδοξη Χαλκηδόνια αντίληψη περί Χριστού προσβάλλεται σε πολλά σημεία. Ο πλουραλισμός της Καινής Διαθήκης περί Χριστού δεν αναγνωρίζεται, και το δόγμα της Χαλκηδόνας στηρίζεται μόνο από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη και από την άποψη της παρθενογένεσης που διατυπώνεται στα Ευαγγέλια Ματθαίου και Λούκα. Κατά τον θεολόγο Rudolf Bultmann, «η Χαλκηδόνια αντίληψη περί Χριστού βασίζεται σε αρχαίες μυθολογικές απόψεις (εβραϊκός μεσσιανισμός και ενδεχομένως γνωστικισμός), καθώς και σε απαρχαιωμένες μεταφυσικές αντιλήψεις, κατά τις οποίες γίνονται αντιληπτές οι έννοιες πρόσωπο, φύση, ουσία». Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι ο Χριστιανισμός που σήμερα έχει ως έχει, βασίζεται σε συμβατικές αποφάσεις ισχυρών ομάδων και όχι σε υποτιθέμενες «εξ αποκαλύψεως» διδαχές. Θα μπορούσε κάλλιστα ο Ιησούς να είχε αναγνωριστεί ως άνθρωπος, ως θεός, ως πρώτος μεταξύ των δημιουργημάτων του θεού Γιαχβέ, ή ως ημίθεος! Ολόκληροι πατριάρχες πίστευαν άλλα από ότι επικράτησε στο τέλος. Το δόγμα ήταν στην αρχή έτσι και μετά αλλιώς. Κομμάτια προστέθηκαν και κατασκεύασαν αυτό το φτιαχτό δόγμα σε διάρκεια 3-4 αιώνων. Το δόγμα του Χριστιανισμού βασίζεται κυρίως σε ένα ευαγγέλιο, παραβλέποντας τα άλλα. Αν στη Χαλκηδόνα οι «φωτισμένοι» οπαδοί του Ιησού και της αίρεσής του είχαν αποφανθεί κάτι άλλο σε σχέση με αυτό που επικράτησε, τώρα θα πίστευαν άλλα οι χριστιανοί για τον Ιησού που περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Αν π.χ. η άποψη του Αρίου είχε επικρατήσει και εξαπλωθεί, ο Ιησούς δε θα ήταν ομοούσιος με το Γιαχβέ αλλά δημιούργημα του. Το ΠΩΣ κατέληξε αυτό το κατασκεύασμα δεν έχει σημασία, η ουσία είναι πως δεν είναι κάτι απόλυτο, αλλά το συμβατικό δημιούργημα μιας συγκεκριμένης περιόδου στην οποία οι ισχυρότερες ομάδες επέβαλαν την άποψη τους και εδραίωσαν το δόγμα τους. Ότι έπραξε με άλλα λόγια κάπως αργότερα ο Μωάμεθ, «διορθώνοντας» τα όσα λαθεμένα έλεγαν οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί, σύμφωνα πάντοτε με την «εντολή» που (και αυτός!) είχε λάβει!!!! Ας μην ξεχνάμε δε, πως ετούτο το αλαλούμ ξεκαθάρισε και με την βοήθεια μπόλικου αίματος. Αλλά ήτανε αίμα... απίστων... Αυτά για το «ενιαίο» του δόγματος αδελφοί Χριστιανοί. Στις 4 Φεβρουαρίου 1859, ο διακεκριμένος θεολόγος Constantin von Tischendorf (1815-1874) ανακάλυψε στους κλίβανους του απόμερου μοναστηριού της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, 346 φύλλα από έναν αρχαίο κώδικα. Ήταν γραμμένος στα ελληνικά πάνω σε δέρμα γαϊδάρου (κοίτα τι κάνει ο Διάβολος!) και περιείχε την Παλιά και την Καινή Διαθήκη. Οι αρχαιολόγοι αποφάνθηκαν ότι χρονολογείται περί το 380 μ.X. και τον ονόμασαν Σιναϊτικό Κώδικα. H ανακάλυψή του τάραξε τον χριστιανικό κόσμο, καθώς το περιεχόμενό του αποκάλυπτε σε όλο της το μεγαλείο την παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων και το γεγονός ότι αποτελούσαν απλό «συναρμολόγημα μύθων» [(Encyclopedie, Diderot, 1759). «…(ο Σιναϊτικός κώδικας απεκάλυψε) παραποίηση των επίσημων χριστιανικών κειμένων που αποτελούν απλό συναρμολόγημα μύθων»] O Tischendorf είχε μελετήσει και άλλες αρχαίες Βίβλους. Την Αλεξανδρινή, για την οποία πίστευε ότι είναι η δεύτερη αρχαιότερη Βίβλος στον κόσμο και την Βίβλο του Βατικανού, την τρίτη κατ' αυτόν αρχαιότερη, αλλά υποστήριξε ότι ο Σιναϊτικός κώδικας αποτελεί την αρχαιότερη όλων Βίβλο. Τον 19ο αιώνα, όταν κυκλοφόρησαν αγγλικές μεταφράσεις του κώδικα, οι εκκλησιαστικοί κύκλοι θορυβήθηκαν, καθώς κινδύνευαν να γκρεμιστούν οι καθιερωμένες θεωρίες περί Χριστιανισμού. H ολοκληρωτικά διαφορετική εκδοχή της ιστορίας του Ιησού Xριστού, που έδινε ο Σιναϊτικός κώδικας, οδήγησαν την εκκλησία σε απεγνωσμένες προσπάθειες ακύρωσής του. Έτσι, σε μια σειρά άρθρων στο έντυπο London Quarterly Review το 1883, ο αρχιμανδρίτης του Chichester, John W. Burgon, χρησιμοποιεί κάθε θεωρητικό τέχνασμα, για να υποβιβάσει το περιεχόμενο του κώδικα. [(London Quarterly Review, 1883, John W. Burgon of Chichester) «Χωρίς ψήγμα δισταγμού, ο Σιναϊτικός κώδικας διαφθείρει σκανδαλωδώς... εκθέτοντας τα πιο αισχρά και λειψά κείμενα ως τώρα. Αυτά που είναι παρακαταθήκες μιας μεγάλης ποσότητας πλαστών γραπτών... και σκόπιμων διαστρεβλώσεων της αλήθειας...».] Το 1933, το Βρετανικό Μουσείο αγόρασε τον Σιναϊτικό κώδικα (που βρισκόταν ως τότε στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη της Ρωσίας και ήταν ακριβοθώρητος) και τον μελέτησε με την χρήση υπεριώδους φωτός. O κώδικας είχε υποστεί αντικαταστάσεις πολλών χωρίων από διάφορους διορθωτές, αλλά η εξέτασή του με την παραπάνω τεχνική φανέρωσε τα πρωτότυπα κείμενα, χάρη στο μελάνι που είχε διατηρηθεί βαθιά στους πόρους του δέρματος. Αρκεί μια απλή συγκριτική μελέτη μεταξύ του Σιναϊτικού κώδικα και της καθιερωμένης εκδοχής της Καινής Διαθήκης για να εντοπίσει κανείς αλλεπάλληλες διαφορές στην κύρια θεματολογία τους. Συνολικά υπάρχουν 14.800 διαφορές! Αλλά αυτό που ζορίζει την Εκκλησία, δεν είναι τόσο όσα αναφέρονται στην αρχαιότερη όλων Βίβλο, αλλά κυρίως εκείνα που ΔΕΝ αναφέρονται και ειδικότερα: η πλήρης απουσία σημαντικών δεδομένων της χριστιανικής πίστης, όπως η παρθενογένεση του Ιησού Xριστού. Την Αγνοούσαν! Δεν την γνώριζαν και δεν την ανέφεραν! Δεν τη γνώριζαν ή μήπως δεν συνέβη ποτέ; [(Encyclopedia Biblica, Adam&Charles Black, London, 1899) «Έχει αναφερθεί προ πολλού, ότι, όπως του Παύλου, έτσι και τα νεότερα Ευαγγέλια δεν γνώριζαν την θαυματουργή γέννηση του Σωτήρα μας». Βάση των στοιχείων, ο Ευσέβιος είναι ο πρώτος που δημιούργησε μία αυθεντική έκδοση της Καινής Διαθήκης. Σήμερα αποκαλείται το Ευαγγέλιο του Μάρκου και η Εκκλησία δέχεται ότι είναι «το πρώτο Ευαγγέλιο που γράφτηκε». Στο ευαγγέλιο του Μάρκου στηρίχτηκαν και οι αντιγραφείς των Ευαγγελίων του Ματθαίου και του Λουκά, ειδικά του Ματθαίου που αποτελεί σχεδόν κατά λέξη αντιγραφή! Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν σχετίζεται με αυτά τα γραπτά και η θεωρία του 15ου αιώνα ότι γράφτηκε μεταγενέστερα για να υποστηρίξει και να συμμαζέψει τα άλλα τρία ευαγγέλια είναι σωστή. [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, p.657) «το πρώτο Ευαγγέλιο που γράφτηκε ήταν του Μάρκου».] Γι’ αυτό το λόγο, το Ευαγγέλιο του Μάρκου, που περιέχεται στον Σιναϊτικό κώδικα, μεταφέρει πιθανότατα την πρώτη ιστορική περιγραφή της ζωής του Ιησού Xριστού. Ξεκινάει με τον Ιησού «στην ηλικία των τριάντα περίπου» (κατά Μάρκον 1:9) και δεν αναφέρεται στην Μαρία, στην άμωμο σύλληψη της, ούτε στη μαζική δολοφονία των νεογέννητων παιδιών από τον Ηρώδη. Αναφορές στον Ιησού ως «Υιό του Θεού» δεν υπάρχουν, όπως εμφανίζονται στην επίσημη εκδοχή της Βίβλου (κατά Μάρκον 1:1), ούτε και οι «μεσσιανικές προφητείες» ή το «μεσσιανικό» οικογενειακό δέντρο του Xριστού. Τέλος, ο Σιναϊτικός κώδικας περιέχει ασύμβατες με τα σημερινά δεδομένα εκδοχές γεγονότων σχετικά με την έγερση του Λαζάρου και παραλείπει εντελώς την νεκρανάσταση του Ιησού και την ανάληψή του στον παράδεισο, στοιχεία που, μαζί με την παρθενογένεση, συγκροτούν το βασικότερο δόγμα του Χριστιανισμού και αποτελούν μακροσκελείς διηγήσεις στην επίσημη Καινή Διαθήκη (κατά Μάρκον 16:9-20). Είναι ενδεικτικό ότι αυτά τα στοιχεία απουσιάζουν απ' όλες τις σωζόμενες αρχαίες βίβλους: την Αλεξανδρινή, την Βίβλο του Βατικανού, την Βίβλο του Βεζά (ή Κανταβρύγιο Κώδικα) και το αρχαίο λατινικό χειρόγραφο του Μάρκου, το οποίο οι αναλυτές βαφτίζουν «K». Λείπουν επίσης από την αρχαιότερη Αρμενική εκδοχή της Καινής Διαθήκης, από τις Αιθιοπικές εκδοχές του 6ου αιώνα μ.X. και τις Αγγλοσαξονικές Βίβλους του 9ου αιώνα μ.X. Κατά μια περίεργη σύμπτωση όμως, εμφανίζονται στα Ευαγγέλια του 12ου αιώνα ως αναφορές με αστερίσκους... δηλαδή υπό την μορφή συμπληρώσεων των εκάστοτε αντιγραφέων! Δηλαδή οι αντιγραφείς, που φυσικό ήταν να έχουν κάποια μόρφωση, όπου έβρισκαν κενά και βλακείες, συμπλήρωναν έκοβαν και έραβαν! Πρέπει όμως, να τους φώτιζε το Άγιο Πνεύμα, γιατί όπως όλοι ξέρουμε, η Καινή Διαθήκη είναι Θεόπνευστη! Την έγραψαν οι Ευαγγελιστές, αλλά με υπαγόρευση των Αγγέλων και του Αγίου Πνεύματος, Αμήν! Ε, ρε βρεγμένη σανίδα που χρειάζεται! Σ' αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε μερικά ακόμα παράδοξα. Στις νεότερες και αποδεκτές εκδοχές του Ευαγγελίου του Μάρκου, τα χωρία που αναφέρονται στην νεκρανάσταση του Ιησού θεωρούνται πλαστά από την ίδια την Εκκλησία. [(Encyclopedia Biblica, vol ii, p.1880, vol iii, pp.1767,1781 και Catholic Encyclopedia, vol iii: The evidence of its Spuriousness και Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol iii, pp.274-9: Canons). «Τα συμπεράσματα του Μάρκου είναι πράγματι πλαστά... σχεδόν όλο το χωρίο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη»] Πλαστογραφία του 6ου αιώνα μ.X αποτελεί επίσης το χωρίο για την νεκρανάσταση στο τελευταίο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Και αυτό το παραδέχεται η Εκκλησία. [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol viii, pp.441-442 και New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, p.1080, vol xii, p.407). «Το μόνο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι το 21ο κεφάλαιο (του ευαγγελίου του Ιωάννη) προστέθηκε μεταγενέστερα και γι' αυτό πρέπει να θεωρηθεί παράρτημα του Ευαγγελίου»] Κι όμως, η Εκκλησία δέχεται αυτές τις πλαστογραφίες στο δόγμα της και ακόμα περισσότερο, στηρίζει πάνω τους τα θεμέλια του Χριστιανισμού! Κι είναι φυσικό, καθώς η ανάσταση και ανάληψη του Ιησού αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας. [(προς Κορινθίους Α, 5:17) «Αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε η πίστη σας είναι ανώφελη».] Οι μοντέρνες εκδοχές του Ευαγγελίου του Λουκά αναφέρουν ότι ο Ιησούς μεταφέρθηκε στον παράδεισο, στοιχείο που απουσιάζει από κάθε άλλη διήγηση των αρχαιότερων εκδοχών και είναι γνωστό στους εκκλησιαστικούς κύκλους ως η «Μεγάλη Παράλειψη». H παραπάνω «τρύπα» δεν ήταν δυνατόν να μείνει κενή και τον 15ο αιώνα μ.X συμπληρώθηκε με χωρία από άλλα Ευαγγέλια, συνολικής έκτασης 8.500 λέξεων. (κατά Λουκαν 9:51-18:14) Έτσι, η «Μεγάλη Παράλειψη» μετετράπη σε «Μεγάλη Προσθήκη», γεγονός που προκαλεί σοβαρές διχογνωμίες μεταξύ των αναλυτών του Χριστιανισμού. Τόσο, που η Εκκλησία σπεύδει να πει ότι ο χαρακτήρας αυτών των χωρίων μπορεί να οδηγήσει σ' επικίνδυνα συμπεράσματα και ότι τα Ευαγγέλια απηχούν, αναμφισβήτητα, τον γνήσιο λόγο του Θεού. [(Catholic Encyclopedia, Pecci ed., vol ii, p.407) «ο χαρακτήρας αυτών των χωρίων μπορεί να οδηγήσει σ' επικίνδυνα συμπεράσματα»…«τα Ευαγγέλια απηχούν, αναμφισβήτητα, τον γνήσιο λόγο του Θεού.»] Ακόμα κι ο πιο ανίδεος θα καταλάβαινε πως εδώ υπάρχει μια πρόθεση εξαπάτησης... Όπως στην περίπτωση της Καινής Διαθήκης, έτσι και στην περίπτωση των «Εκκλησιαστικών Πατέρων» υπήρχαν βλαπτικά γραπτά, που τροποποιήθηκαν κατά την διάρκεια των αιώνων και πολλά από τα περιεχόμενά τους ξαναγράφτηκαν ή αποσιωπήθηκαν. H Εκκλησία, υιοθετώντας τα ψηφίσματα της εν Τριδέντω Συνόδου (1545-63), σταδιακά ανέπτυξε μια διαδικασία εξαφάνισης των επικίνδυνων χωρίων και συγκέντρωσης των ωφέλιμων πληροφοριών από τα πρώιμα εκκλησιαστικά κείμενα των «Πατέρων» της. Το 1562, το Βατικανό ίδρυσε ένα ειδικό γραφείο εξαγνιστικής αποδελτίωσης (Index Expurgatorius) που σκοπό είχε την απαγόρευση δημοσίευσης λανθασμένων χωρίων των πρώιμων εκκλησιαστικών κειμένων, που έρχονταν σε αντίθεση με τους κανόνες του καθιερωμένου δόγματος. [(Delineation of Roman Catholicism, Rev. Charles Elliott, DD, G. Lane&P.P. Standford, N.York, 1842, p.89, The Vatican Censors, pr. Peter Elmsey, Oxford, p.327). «(απαγορεύεται η δημοσίευση) «λανθασμένων χωρίων των πρώιμων εκκλησιαστικών κειμένων που έρχονταν σε αντίθεση με τους κανόνες του καθιερωμένου δόγματος».] [(Index Expurgatorius Vaticanus, R.Gibbings, ed., Dublin, 1837, The Literary Policy of the Church of Rome, J.Mendham, J.Duncan, London, 1830) «(Όταν οι αρχειοφύλακες έβρισκαν) αυθεντικές κόπιες των Πατέρων, τις διόρθωναν σύμφωνα με τις αρχές της εξαγνιστικής αποδελτίωσης».] Επιπλέον, η Encyclopedia Biblica αποκαλύπτει ότι 1.200 χρόνια της χριστιανικής ιστορίας παραμένουν άγνωστα. Ίσως δεν είναι τυχαίο το ότι, εκείνη την περίοδο, το 1198, ο Πάπας Ιννοκέντιος III (1198-1216) εξαφάνισε όλες τις πρώιμες πηγές της ιστορίας, με την ίδρυση των Κρυφών Αρχείων. [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol xv, p.287). «Δυστυχώς, ελάχιστα αρχεία (της Εκκλησίας) προγενέστερα του 1198 έχουν αποκαλυφτεί».] [(How the Great Pan Died, Edmond S. Bordeaux, p.46). «H Εκκλησία έβαλε προγενέστερες χρονολογίες σε μεταγενέστερες εργασίες της, άλλες εκ νέου γραμμένες, άλλες διορθωμένες και άλλες πλαστογραφημένες, που συγκροτούσαν την τελική έκφραση της ιστορίας της... Χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική για να παρουσιάσει νεότερα εκκλησιαστικά γραπτά ως προγενέστερα και να φωτίσει, μ' αυτόν τον τρόπο, τον πρώτο, δεύτερο και τρίτο αιώνα μ.X.»] Τα συμπεράσματα του καθηγητή Edmond S. Bordeaux ενισχύονται από το γεγονός ότι, το 1587, ο Πάπας Σίξτος ο 5ος (1585-90) ίδρυσε στο Βατικανό μια εκδοτική αρχή και τύπωσε την άποψη της Εκκλησίας! [(Encyclopédie, Diderot, 1759). «H εκκλησιαστική ιστορία θα καταρτιστεί τώρα... Θα πρέπει να τυπώσουμε την δική μας άποψη.»] Τα αρχεία του Βατικανού αποκαλύπτουν ότι ο ίδιος Πάπας πέρασε 18 μήνες της ζωής του γράφοντας μια καινούργια Βίβλο και στη συνέχεια εισηγήθηκε στον Καθολικισμό μια «Νέα Γνώση». H εγκυκλοπαίδεια του Diderot φανερώνει καθαρά πώς η Εκκλησία εξαπάτησε τον κόσμο, συνθέτοντας η ίδια την ιστορία της. Γι' αυτό, ο Πάπας Κλεμέντιος XIII (1758-69) διέταξε να καταστραφούν όλοι οι τόμοι της εγκυκλοπαίδειας αμέσως μετά την έκδοσή της, το 1759. Το σενάριο της νοθείας και εξαπάτησης περιπλέκεται περισσότερο, καθώς η Εκκλησία παραδέχεται ότι δεν γνωρίζει ποιος έγραψε τα Ευαγγέλια και τις Επιστολές και ομολογεί ότι και τα 27 κείμενα της Καινής Διαθήκης εμφανίστηκαν ανώνυμα. [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol vi, pp.655-6). «...φαίνεται ότι οι υπάρχοντες τίτλοι των Ευαγγελίων δεν ανήκουν στους ίδιους ευαγγελιστές... (η συλλογή κειμένων της Καινής Διαθήκης) περιλαμβάνει τίτλους που, όσο παλιοί κι αν είναι, δεν ανήκουν στους αντίστοιχους συγγραφείς των κειμένων αυτών.»] [(Catholic Encyclopedia, Farley ed., vol i, pp.655-6) «οι τίτλοι των Ευαγγελίων δεν έχουν την πρόθεση να φανερώσουν την ταυτότητα των συγγραφέων, καθώς οι επικεφαλίδες... επισυνάπτονται με αυτά (τα Eυαγγέλια).»] Άρα, δεν πρόκειται για Ευαγγέλια γραμμένα «κατά Ματθαίο, Μάρκο, Λουκά και Ιωάννη» όπως είναι ως τώρα γνωστό και ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να ομιλούμε για αυθεντικές αποστολικές δημιουργίες. Και παρά το γεγονός ότι η Εκκλησία προσπαθεί να δικαιολογήσει τα... αδικαιολόγητα, ερευνητές, όπως ο καθηγητής Tischendorf δεν μπορούν να βρουν καμιά δικαιολογία. [(Alterations to the Sinai Bible, dr. Constantin von Tischendorf, 1863, British Library, London). «...πώς είναι δυνατόν οι συγγραφείς να επέτρεψαν στους εαυτούς τους αλλαγές εδώ κι εκεί, όχι μόνο λεκτικές, αλλά ουσιαστικές, τέτοιες που επηρεάζουν το βαθύ περιεχόμενο και το χειρότερο, δεν δίστασαν να αφαιρούν και να προσθέτουν χωρία εδώ κι εκεί...»] [(When were our Gospels Written?, dr. Constantin von Tischendorf, 1865, British Library, London) «(οι νεότερες εκδόσεις της Καινής Διαθήκης) έχουν πλειστάκις παραποιηθεί»….«δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι ανταποκρίνονται στην αλήθεια.»] Ύστερα απ' όλ’ αυτά, προκύπτει μια σημαντική ερώτηση: Αν η Καινή Διαθήκη δεν είναι ιστορικό ντοκουμέντο, τότε τι είναι; O δρ. Tischendorf μας δίνει μέρος της απάντησης στις κριτικές σημειώσεις του για τον Σιναϊτικό κώδικα: «Φαίνεται ότι πολλές θρησκείες χρησιμοποίησαν την προσωπικότητα του Ιησού Xριστού ως αφηγητή». Αυτό εξηγεί πώς βρίσκονται ανατυπωμένα στην Καινή Διαθήκη: 1. Διηγήσεις από το αρχαίο Ινδικό έπος Mahabharata, που αντιστοιχούν λέξη προς λέξη με τα Ευαγγέλια (Mατθ.1:25, 2:11, 8:1-4, 9:1-8, 9:18-26) 2. Χωρία από τα Φαινόμενα του Έλληνα πολιτικού Αράτου από τη Σικυώνα (271-213π.X.) που συναντούνται στην Καινή Διαθήκη. 3. Οι Ύμνοι στον Δία, του Έλληνα φιλοσόφου Κλεάνθη (331-232 π.X.) που εμφανίζονται στα Ευαγγέλια. 4. 207 λέξεις από το έργο Θαϊς του Μενάνδρου (343-291 π.X.) που επίσης εμφανίζονται στα Ευαγγέλια. 5. Εισαγωγικά από τον ποιητή Επιμενίδη (6ος-7ος αιώνας π.X.) που τοποθετούνται στα χείλη του Ιησού. 6. Εφτά χωρία από την Ωδή του Δία, αγνώστου συγγραφέα, που επίσης τοποθετούνται στα χείλη του Ιησού. Τα συμπεράσματα του δρ. Tischendorf συμπίπτουν με τα ευρήματα του καθηγητή Bordeaux στα αρχεία του Βατικανού, σύμφωνα με τα οποία η αλληγορία του Ιησού Xριστού προήλθε από τον μύθο του Μίθρα. Του Μίθρα, του θείου υιού του περσικού θεού Αχούρα Μάζντα και Μεσσία στις παραδόσεις της Περσικής Αυτοκρατορίας, περί το 400 π.X. H γέννησή του μέσα σε σπηλιά συνοδεύτηκε από την επίσκεψη μάγων που ακολούθησαν ένα αστέρι από την Ανατολή και έφτασαν με «δώρα από χρυσό, λιβάνι και μύρτο» (όπως στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο 2:11). Το νεογέννητο αγόρι λατρεύτηκε από τους βοσκούς και εμφανίστηκε στον κόσμο φορώντας το Μιθραϊκό πηλίκιο, το οποίο υιοθέτησαν και οι Πάπες στην ενδυμασία τους ως τον 15ο αιώνα μ.X. O Μίθρας ήταν μέλος Αγίας Τριάδας, καθόταν πάνω σε ιερό βράχο (έμβλημα της λατρείας του) και ήταν χρισμένος με μέλι. Μετά από δείπνο με τον Ήλιο και άλλους 11 συνδαιτυμόνες, ο Μίθρας σταυρώθηκε, το νεκρό του σώμα λινόδετο τοποθετήθηκε σε τάφο μέσα σε βράχο και αναστήθηκε την τρίτη μέρα (περί τις 25 Μαρτίου, με ολόκληρο φεγγάρι κατά την ανοιξιάτικη ισημερία, περίοδος που σήμερα αποκαλείται Πάσχα, ονομασία παρμένη από τη βαβυλωνιακή θεά Ιστάρ). H πύρινη καταστροφή του σύμπαντος ήταν το βασικό δόγμα του Μιθραϊσμού και σύμφωνα με την παράδοσή του, ο Μίθρας εκείνη την μέρα υποσχέθηκε να επιστρέψει στη γη ως άνθρωπος για να σώσει άξιες ψυχές. Οι πιστοί σύντροφοί του συμμετείχαν σε θεία κοινωνία άρτου και οίνου, όπως ακριβώς συμβαίνει στη Χριστιανική Θεία Ευχαριστία. Κανείς, ως σήμερα, δεν μπόρεσε να βρει ιστορικές αναφορές για τον Ιησού και τα εντυπωσιακά περιστατικά που συνόδευσαν την ύπαρξή του, σε θρησκευτικά ή ιστορικά κείμενα που γράφτηκαν από τον 1ο ως τον 4ο αιώνα μ. X. Την παραπάνω διαπίστωση διατύπωσε πρώτος o Frederic Farrar (1831-1903) του Κολεγίου Trinity στο Cambridge. [(The Life of Christ, Frederic W. Farrar, Cassell, London, 1874) «Είναι εκπληκτικό ότι η ιστορία δεν μας φύλαξε καμιά αδιαμφισβήτητη δήλωση ή εκδήλωση της ζωής του σωτήρα της ανθρωπότητας... Πουθενά στην ιστορία δεν συναντάται κανένα πρόσωπο που τον είδε ή μίλησε μαζί του. Τίποτα στην ιστορία δεν είναι πιο αξιοπερίεργο από την σιωπή των συγγραφέων των Ευαγγελίων ως προς τα γεγονότα που περιγράφονται εκεί.»] Σύμφωνα με τον δρ. Tischendorf: «Πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε καμιά αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης για την ζωή του Ιησού Xριστού, εκτός από τα εκκλησιαστικά κείμενα που συντέθηκαν τον 4ο αιώνα μ.X.». Τελικά... δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Χριστιανισμός αποτελεί ένα συνονθύλευμα κειμένων, τα μέρη του οποίου ανασύρθηκαν από την θρησκεία του Μιθραϊσμού, τις παραδόσεις των Δρυίδων Κελτών και των Αιγυπτίων, την Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία και τον Ινδουισμό. Και αν θέλουμε να εξηγήσουμε τα κενά στην χριστιανική ιστορία, φαίνεται πως υπάρχει μόνο μια απάντηση: ο Χριστιανισμός δεν ξεκίνησε πριν το πρώτο τέταρτο του 4ου αιώνα π.X και η γέννησή του προέκυψε από τις προσωπικές επιδιώξεις ενός Αυτοκράτορα. Και επειδή τα θεμέλια της νέας πίστης έπρεπε να κρατηθούν γερά, η αλήθεια κρατήθηκε επιμελώς στο σκοτάδι. Ίσως, γι' αυτό τον λόγο, ο Πάπας Λέοντας X (1521) αποκάλεσε τον Χριστό «...παραμύθι» (Cardinal Bembo: His Letters). Αυτή είναι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ιστορία του Ιησού και του Χριστιανισμού ως θρησκεία. Φτάσαμε στο τέλος. Ελπίζω να φώτισα λίγο την όλη υπόθεση και να συνέβαλα στην έξαψη της περιέργειας των Χριστιανών κυρίως, αλλά και των μη Χριστιανών ή αδιάφορων ως προς την Χριστιανική θρησκεία, να ερευνήσουν και μόνοι τους για το βάσιμο ή όχι των όσων καταγράφηκαν εδώ. Για τον χριστιανισμό γενικότερα, θέλω να πω ότι ο καθένας μελετώντας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Εγώ δεν είμαι ούτε κυνηγός Χριστιανών, ούτε (κυρίως) κυνηγός του Χριστού. Ο Χριστός δε φταίει σε τίποτα για τις ανθρώπινες αντιδικίες περί του προσώπου του. Το ότι καπηλεύτηκαν κάποιοι το όνομά του και την όποια δράση του για το δικό τους συμφέρον, δεν είναι επιχείρημα κατά εκείνου. Εναντίων του Ιερατείου είμαι και των όποιων Ιερατείων που φορτώνουν με ανύπαρκτες ενοχές τους ανθρώπους για να γίνονται υποχείριά τους και καπηλεύονται την δυστυχία και τον ανθρώπινο πόνο, πουλώντας συγχώρεση ανυπόστατων αμαρτιών, θεραπείες και γιατριές ασθενειών μέσω θαυμάτων των ανύπαρκτων Αγίων, των υπαρκτών λειψάνων πεθαμένων και των θαυματουργών μοναστηριακών αντικειμένων (εικόνων, φιδιών, μήλων, νερών πηγών, αναβλυζόντων μύρων κλπ)! Ο ΘΕΟΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ !!!!! Πηγές (του clopy right και clopy paste) Παλαιά Διαθήκη Καινή Διαθήκη ΙΗΣΟΥΣ, Ρόμπερτ Αμπελέιν ΓΟΛΓΟΘΑΣ, Ρόμπερτ Αμπελέιν ΠΑΥΛΟΣ, Ρόμπερτ Αμπελέιν «Απόκρυφα» Ευαγγέλια και Κώδικες Πατερικά κείμενα Η Μεγάλη Απόφαση, Σίμων ο «Μάγος» Ιουδαϊκές αρχαιότητες, Φλάβιος Ιωσήφ (Ιώσηπος) Ιουδαϊκοί πόλεμοι, Φλάβιος Ιωσήφ (Ιώσηπος) Toledoth Yeshu Ωριγένης, κατά Κέλσου 178 μ.Χ Περιοδικό ΗΧΩΡ Περιοδικό Hellenic Nexus Περιοδικό Δαυλός ADVERSUS HAERESES του Επισκόπου Ειρηναίου Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, γράμμα προς Θεόδωρο Σουητώνιος, Οι ζωές των Καισάρων Ευσέβιος, Εκκλησιαστική Ιστορία Μελέτη για την Καινή Διαθήκη του Tony Bushby Catholic Encyclopedia Optatus of Milevis Life of Constantine. Catholic Encyclopedia, New Edition. Secrets of the Christian Fathers, Bishop J.W.Sergerus, 1685 An Apology for Christianity God's Book of Erska, Encyclopedie, Diderot, 1759 Encyclopedia Biblica, Adam & Charles Black, London, 1899 The Catholic Dictionary, Addis & Arnold, 1917 Man and his Gods, Homer Smith, Little, Brown&Co, Boston, 1952 Acta Concilii Nicaeni, 1618 Encyclopedia of the Roman Empire, Matthew Bunson, Facts of File, N.York, 1994 Cardinal Bembo: His letters and comments on Pope Leo X, A.L.Collins, London, 1842 Scribes & Correctors of the Codex Sinaiticus, H.J.M.Milne & T.C.Skeat, British Museum, London, 1938 The Crucifixion of Truth, T.Bushby, Joshua Books, 2004 New Encyclopedia (NCE), Gospel Of John, vol xii The Life of Christ, Frederic W. Farrar, Cassell, London, 1874 How the Great Pan Died, Edmond S. Bordeaux |
Θεματολογία
Ψηφοφορία
Επισκεψιμότητα
Total online: 1 Επισκέπτες: 1 Μέλη: 0
Site Translator
Visitors Location
Γίνετε μέλος μας!
Τα βιβλία μας! Για τους λάτρεις του τρόμου.   Σε συνεργασία με:   Το Ράδιο μας!  |
Copyright By Esperos © 2024
