Το αρχηγείο του Ασαχάρα φτιάχτηκε στο χωριό Καμικουϊσίκι, στο πασίγνωστο γιαπωνέζικο βουνό Φουτζιγιάμα. Το συγκεκριμένο χωριό απέχει μό­λις 70 μίλια από το Τόκιο, όμως είναι απομακρυσμένο από κάθε κεντρική οδική αρτηρία. Τι ση­μαίνει αυτό; Πώς από τα παρα­τηρητήρια της αίρεσης στο βου­νό υπήρχε τέτοια θέα που έπαιρ­ναν χαμπάρι όποιον ανέβαινε α­πό το έναν και μοναδικό δρόμο μέχρι και δυο ώρες πριν ο επι­σκέπτης φτάσει στο χωριό.

Εδώ και δεκαετίες, λοιπόν, η μια πλευρό του βουνού, δηλαδή αυτή που εγκατέστησε το αρχη­γείο του ο Ασαχάρα ήταν υπο­βαθμισμένη και η άλλη πλευρά αρχικά ήταν πεδίο βολής του γιαπωνέζικου στρατού και κατόπιν βάση του αμερικανικού στρατού (να η πρώτη έκπληξη). Από τη μια πλευρά ο τυφλός Ασαχάρα, που μετ’ έπειτα έκανε τεχνητό σεισμό, κι από την άλλη πλευρά του βουνού οι… τυφλοί Αμερικάνοι. Πώς σας φαίνεται αυτό;

Η γη στην πλευρά του Φουτζιγιάμα που πήρε ο Ασαχάρα ήταν εξαι­ρετικά φθηνή και στη μέση υπήρχε το χωριό Καμικουϊσίκι. Ο Ασαχάρα με την μεγάλη οικονομική δυνατότητα από τα ευκατάστατα μέλη της αίρεσης Αούμ, αλλά και τις επιχειρήσεις που άνοιξε στην πορεία, άρχισε να αγοράζει από ντόπιους αγρότες ασύνδετα κομμάτια γης έτσι ώ­στε να μην κινήσει τις υποψίες. Οι αγρότες δεν έπρεπε να μάθουν σε καμία περίπτωση τι εί­χε ο γκουρού στο μυαλό του. Ο Ασαχάρα και οι άνθρωποί του αγόρασαν τις εκτάσεις σε υψηλό­τερες από την πραγματική τους αξία τιμές και σταδιακό συμπλή­ρωνε το παζλ μέχρι που ο αρχη­γός να φτάσει να έχει σχεδόν δι­κή του όλη τη μια πλευρό του βουνού. Μόνο τότε φανέρωσε την ύπαρξη της θρησκευτικής αιρέσεώς του.

Τα κτίρια που έφτιαξε η αίρε­ση μοιάζουν σαν κομμάτια ενός τεράστιου συμπλέγματος βιομη­χανικών κατοικιών. Το μεγαλύτε­ρο κτίριο, που ήταν και το αρχηγείο, ήταν τριών ορόφων, όμως με πολλά μυστικά υπόγεια και σήραγγες. Και κατασκευάστηκε εσκεμμένα πίσω από ένα μικρό δάσος δίχως να είναι εφικτή η πρόσβαση με όχημα. Ακόμα κι αν ήθελε να το δει κάποιος θα έ­πρεπε αναγκαστικά να το κοιτάξει από τον δρόμο, άρα από πολύ μακριά.

Το τριώροφο κτίριο είχε μεν παράθυρα, όμως ψεύτικα, διότι η ανυπαρξία παραθύρων ίσως έ­δινε στόχο στους περίεργους. Δεν φαινόταν, όμως, ότι δεν ε­πρόκειτο για αληθινά παράθυρα αν κάποιος τα έβλεπε από από­σταση. Ουσιαστικά, δηλαδή, δεν υπήρχε κανένα παράθυρο αλη­θινό και δεν έμπαινε φως παρά μόνο από την μια και μοναδική κύρια είσοδο.

Έξω από το κτίριο υπήρχε ένα άγαλμα του Σίβα, της τεραστίας ινδουιστικής θεότητας και μέσα περιελάμβανε ένα στρατιωτικό υπνωτήριο, θαλάμους διαμονής μελών, διάφορα υπόγεια, εκ των οποίων το ένα ήταν χημικό εργα­στήριο με τεράστιες δυνατότη­τες ανάλυσης οποιασδήποτε ου­σίας, οποιασδήποτε περιεκτικό­τητας και σε οποιοδήποτε αέριο.

Σε άλλα υπόγεια υπήρχαν πο­λεμικά συστήματα, χώροι για συναρμολόγηση εργαλείων και αυτόματων όπλων και, τέλος, έ­νας μεγάλος θάλαμος μικροκυμάτων. Εκεί αργότερα βρέθηκαν και οι στάχτες από θύματα της αίρεσης. Στον θάλαμο μικροκυμάτων, που το δάπεδό του έμοια­ζε με ένα τεράστιο σταχτοδοχείο, βρέθηκαν οι στάχτες περισσο­τέρων από 30 ατόμων, που σύμ­φωνα με το κατηγορητήριο δολοφονήθηκαν.

Στην πολιτεία του Ασαχάρα βρέθηκε ακόμα ένα ελικοδρόμιο κρυμμένο τρία μίλια μακριά από το κύριο κτίριο. Μέσα εκεί ανα­καλύφθηκε από τις αρχές αργό­τερα ένα σοβιετικό ελικόπτερο ΜI-17, τελευταίο μοντέλο. Όλα αυτό τα στοιχεί­α (κι άλλα πολλά που θα δούμε στη συνέχεια) περιλαμβάνονται στο πολυσέλιδο κατηγορητήριο της οκταετούς δίκης για την αί­ρεση Αούμ του Ασαχάρα.

Ομιλούμε για έναν πραγματικό εφιάλτη. Έναν, γνωστό στο ανθρώπινο είδος, εφιάλτη για το τι μπορεί να τραβήξει μια ολόκληρη χώρα, κι όχι μό­νο, από την δράση ενός και μόνο ατόμου. Κι αυ­τός ο εφιάλτης μπορεί να περάσει όταν ξημερώσει, αλλά σίγουρα θα σου ξαναέρθει όταν φτάσει και πάλι η νύχτα.

Τι γίνεται, όμως, σήμερα το χωριό του Ασαχάρα με τον ηγέτη της αίρεσης να είναι στην φυλακή; Οι χωρικοί δεν ήθελαν όταν ξέσπασε το σκάνδαλο ούτε να ακούν για την αίρε­ση. Στη συνέχεια, όμως, άρχισαν να καταφθάνουν τουρίστες. Περίπου 250 την μέρα. Σήμερα έχουν αυξηθεί, με συνέπεια να έχει φτιαχτεί τουριστική υποδομή με διάφορες δραστηριότητες (ιππασία κλπ.), έτσι ώστε οι επισκέπτες εκτός από του να βλέπουν την πολιτεία του Ασαχάρα να περνούν κι άλλες ώρες στο βου­νό Φουτζιγιάμα.

Την εποχή που γιγαντώθη­κε η αίρεση Αούμ, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας  του 1980 με αρχές 1990, η Ιαπωνία ως κοινωνία συ­γκλονιζόταν από τον πόλεμο των γενεών. Η γενιά των 45ά­ρηδων είχε λύσει τα βασικά οικονομικά προβλή­ματα και φερόταν συντηρητικά, με τα παιδιά να προσπα­θούν να ταράξουν τα λιμνάζο­ντα νερά, ψάχνοντας για το κάτι άλλο που θα τα βγάλει α­πό τη μονοτονία αυτής ακρι­βώς της αστικής «σιγουριάς».

Το να ανοίξεις ως παιδί πόλεμο με τον πατέρα σου ή­ταν επιβεβλημένο. Κι όσο πιο πλούσιος ήταν ο πατέρας, τόσο πιο πολύ εξαγριωνόταν το παιδί. Η περίοδος τέλη της δεκαετίας του 1980 με αρ­χές της δεκαετίας του 1990 ήταν στο επί­κεντρο αυτού του πολέμου, που δεν έχει τελειώσει ακόμα στην Ιαπωνία. Ομιλούμε για την πιο ακραία νεολαία. Κι έχου­με φτάσει πλέον σε ένα α­πίστευτο κύμα αυτοκτονιών τα τελευταία χρόνια, όπου οι νέοι βάζουν τέρμα στην ζωή τους με κάθε τρόπο. Μέσω internet, αιρέσεων, φιλικών παρεών κλπ. Η Ιαπωνία έχει γίνει η πρώτη χώρα σε αυτοκτονίες.

Για να το καταλάβουμε κα­λύτερα, αν μπορούμε να το καταλάβουμε διότι έχουμε να κάνουμε με εντελώς άλλη νοοτροπία, η γιαπωνέζικη νεο­λαία είναι ένα καζάνι που βράζει. Και σήμερα είναι χω­ρισμένη από τη μια στους καλοζωισμένους σκληρούς χρήστες κομπιούτερ (όπως λέμε χρήστες ναρκωτικών) χωρίς ηθι­κούς κώδικες που ζουν κλει­σμένοι στον ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου και από την άλλη στους επίσης μεγαλωμέ­νους στα πούπουλα χωρίς οικονομικά προβλήματα που την έ­χουν δει κάτι σαν τους χίπις της δεκαετίας του 1960 με σεξ ναρκωτικά και μουσική, όντας άχρηστοι κι αυτοί ουσιαστικά για την κοινωνία.

Ακριβώς εκεί κτύπησε ο Ασαχάρα και τράβηξε την πελατεία του. Στην ανάγκη της νεολαίας να αντιδράσει. Να κοντραριστεί με το εφησυχασμένο κατεστημένο. Έπιασε τα μηνύματα των καιρών κι έδωσε στον κόσμο αυτό που ζητούσε. Κοινόβια με θρησκευτικό μανδύα, αλλά ου­σιαστικά σεξ και ναρκωτικά. Ο Σόκο δελέασε τους νέους μ’ αυτό που τον κατηγόρησε κάποιος στην δίκη: «Ο Ασαχάρα ήταν του δόγματος μάσα και σεξ». Έφτιαξε, δηλαδή, στα δεκάδες κοινόβιά του μια ασιατική έκδοση του Woodstock. Με μουσική, χορό, LSD (κυρίως LSD) και άλλες παραισθησιογόνες ουσίες, όρ­για σεξ.

Πολλά από τα παραισθησιογόνα και τα διεγερτικά τα παρασκεύαζε η ίδια η αίρεση στα υπερσύγχρονα εργαστήριά της στο βουνό Φουτζιγιάμα. Και ήταν στην διάθεση των μελών όταν νύχτωνε. Και πέρα από τα αδιάκριτα μάτια γίνονταν οι ολονυχτίες με θε­ωρήσεις για το νόημα της ζω­ής, με πήξιμο του μυαλού α­πό παραισθησιογόνα, μαστούρα και πήδημα. Με όλ’ αυτά ήταν απλό να τους κάνει όργανά του και να τους μετατρέψει σε όχλο-όπλο κατά του ίδιου του κρά­τους. Η υπακοή στις διαταγές του Ασαχάρα ήταν το μόνο δίκαιο που αναγνώριζε η αίρεση. Δεν είχε σημασία αν ο Ασαχάρα γινόταν βίαιος για όποιον δεν εκτελούσε τις εντολές. Τόσο βίαιος που ο ανυπάκουος κινδύνευε να θανατωθεί.

Στα δικά μας μάτια φαίνεται ότι αυτό το φριχτό τοπίο θα αποθάρρυνε νέους ανθρώπους να ενταχθούν στην θρησκευτική αίρεση του Ασαχάρα. Εδώ, όμως, ομίλησε η μόδα. Και το Αούμ έγινε μόδα με σωστή επικοινωνιακή πολιτική και βομβαρδισμό διαφημίσεων στα ΜΜΕ. Κι έτσι χαρωπά νέα παιδιά με άσπρες κελεμπίες σκοτώνονταν για προτεραιότη­τα εγγραφής σα να πουλούσε το Αούμ φρέσκα ζεστά κουλούρια.

Ο προσηλυτισμός γινόταν αρχικά με προσκλήσεις για τζάμπα μαθήματα γιόγκα. Στη συνέχεια αυτοί που προσέρχονταν έ­παιρναν άλλη πρόσκληση για διαλογισμό - ύπνωση. Κι εκεί δέχονταν την πρώτη δόση παραισθησιογόνων μέσω αερα­γωγών, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Οι πιστοί του ποτέ δεν έβλεπαν ή άκουγαν τον Ασαχάρα ζωντανά, παρά μόνο μέσω μαγνητοσκοπημένων βίντεο στην διάρκεια της εκπαίδευσης όταν έπεφτε το κήρυγμα - μαγνήτης. Ο γκουρού, μάλιστα, στα βίντεο εμφανιζόταν να ί­πταται πάνω από το Τόκιο, να περνά μέσα από τοίχους κλπ. Σε άλλα βίντεο γυμνές κοπέλες προσπαθούσαν να προκα­λέσουν με τα κάλλη τους τον γκουρού όμως αυτός μονίμως τις απομάκρυνε και δεν ενέδιδε. Ούτε μια απ’ όλες τις νεα­ρές γυναίκες καταφέρνει να φιλήσει έστω το δάκτυλο του ε­νός ποδιού του.

Τα πράγματα, βέβαια, στο Αούμ γίνονται όλο και πιο σκληρά. Ένας βασικός μάρτυρας στην πολυετή δίκη, κά­ποιος Ποσιχίρο, μέλος της αί­ρεσης που πήρε μέρος στην αποστολή με τα αέρια στο μετρό του Τόκιο το 1995, κινδύνεψε να δολοφονηθεί επειδή δεν εκτέλεσε μια διαταγή ρουτίνας της αίρεσης. Πήγε στο Αούμ ως μαθητής γυμνα­σίου και μέχρι τα 25 του χρό­νια ουδέποτε είδε το φως της ημέρας. Δεν βγήκε, δηλαδή, ποτέ έξω από τα κοινόβια της αίρεσης, διότι δεν του το επέτρεψαν.

Ένας άλλος μάρτυρας, ο Σινοσούκι Σακαμότο, με μάστερ ανθρωπολογίας παρακαλώ, που αποσκίρτησε από την οργάνωση, ακόμα και στα πλαίσια της δίκης δεν μπόρεσε να κρύψει τον θαυμασμό του κι ας πέρασε τα πάνδεινα, είπε στο δικαστήριο: «Ο Ασα­χάρα μας έλεγε πράγματα που κανείς άλλος δεν μπο­ρούσε να μας εξηγήσει. Ήταν θεός για εμάς. Με το που μπήκα στην αίρεση το πρώτο στάδιο μύησης ήταν 10 ημέρες σε ένα μικρό σκοτεινό κελί α­πό τα 100άδες που υπήρχαν. Έπρεπε να επιβιώσω κάτω α­πό παντελώς αντίξοες συνθήκες. Μετά τις 12 πρώτες ώρες στο κελί είδα το πρώτο μου ό­ραμα». Τι του έδιναν άραγε;

Η ακαδημαϊκή μόρφωση του Σακαμότο τον έκανε να καταλάβει πως κάτι τεχνητό ταυ προκαλούσε έναν απί­στευτο πνευματικό πόνο, αλ­λά και μια εγρήγορση, μια διέγερση. Μόνο μετά από πολύ καιρό αντιλήφθηκε ότι σε δι­πλανούς θαλάμους γινόταν καθημερινά μαζική παρα­σκευή φαρμάκων που χορηγούνταν διαρκώς στα χιλιά­δες μέλη. Όταν ως ανθρωπολόγος έθεσε το θέμα, τότε έ­λαβε την απάντηση: «Τι πρό­βλημα έχεις να βιώσεις ωραίες εμπειρίες με την βοήθεια κάποιων φαρμάκων;».

Κάποια στιγμή ο Σακαμότο είδε σε άλλα κελιά πτώματα απ’ όσους εκτελούσε η αίρεση και πριν τους οδηγήσει στα μικροκύματα. Ήταν, είτε κά­ποιοι που ήθελαν να φύγου­ν από την αίρεση, είτε κά­ποιοι που δεν υπάκουαν, είτε εξωτερικοί εχθροί. Ήταν, όμως, τέτοια η επιρροή του Ασαχάρα πάνω του που στο δικαστήριο δήλωσε ότι: «θα μπορούσα ακόμα και σήμερα να πιστεύω σ’ αυτόν». Ο Σακαμότο, πάντως, δεν ήταν στον στενό κύκλο του Ασαχά­ρα και δεν ήξερε πολλά από τα άλλα εγκλήματα που έγι­ναν. Ό,τι καταλάβαινε κι έβλε­πε από μόνος του, δηλαδή.

Τώρα θα μπορούσε κάποιος να πει: «Δεν γίνο­νται αυτά. Παραμύθια είναι όλα. Δεν  γίνεται να μην έχου­με πάρει είδηση τόσα χρόνια από αυτό το απίστευτο, ανατριχιαστικό, πολυετές και με τρομα­κτικό σασπένς κι ανατροπές έργο του τυφλού γκουρού». Πώς, δεν γί­νεται; Γίνεται και παραγί­νεται. Στην Ελλάδα ζούμε. Την χώρα του δημοκρατικού χαβα­λέ. Ό,τι, δηλαδή, θέλουν ή μπορούν μας λένε κι ό,τι δεν θέλουν ή, δεν μπορούν δεν μας το λένε.

Έχουν γί­νει. Όλα έχουν γίνει. Ό,τι μπο­ρείτε να σκεφτείτε κι ό,τι δεν βάζει ο νους σας. Ποιος έλεγχος και­ρού, που λέγαμε; Αυτά είναι του δημοτι­κού. Εμείς μ’ αυτά που λέμε τώρα έχουμε φτάσει στο πρώτο έτος του πανεπιστημί­ου. Ίσως κακώς, βέβαια, διότι δεν είναι τυχαίο που η ειδησεο­γραφία μας κρατά σε επίπεδο νηπιακού σταθμού. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Σίγουρα είναι δύσκολο να δεχτεί κάποιος ότι έχουν γίνει τόσα φριχτά πράγματα γύρω του επί τόσα χρόνια. Ότι στοιχειοθετημένες κατηγορίες έχουν φτάσει σε δίκη για όλα αυτά πριν δυο και πέντε έτη και καταδικάστηκαν 12 άτομα εις θάνατον, όμως αυτός να μην έχει πάρει μυρωδιά. Και δεν έχουμε φτάσει ακόμα ούτε στα αέρια στο μετρό του Τόκιο, ούτε στον σεισμό.

Και ό,τι λέμε είναι με γεγο­νότα και ντοκουμέντα. Έχουν καταγραφεί σε δικαστήριο, όχι σε κάποια εκπομπή Life Style της τηλεόρασης. Ούτε έχουμε να κά­νουμε με εικασίες ή πληροφορίες του πρωκτού. Κι έ­τσι και δούμε κάποτε όλα τα κι­τάπια τότε θα χάσουμε το φως μας. Θα πά­ρουμε τα βουνά. Γι’ αυτό δεν πρέπει να λέγονται όλα. Διότι ο κόσμος δεν αντέχει. Θέλει το εύκολο, το απλό, το συνηθισμένο, το «δικό» του. Η μήπως ήξερε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Πα­γκοσμίου Πολέμου ο κόσμος τι γινόταν στα Άουσβιτς; Πέρασαν χρόνια για να τα μάθει ο μέ­σος άνθρωπος.

Και δεν είναι μόνο ότι θα πά­ρουμε τα βουνά αν κάτσουμε και σκεφτούμε τι έχει κάνει πραγμα­τικά ο Ασαχάρα και πως με θρησκευτικό μανδύα διέλυσε ό­λη την Ιαπωνία παραμονές του 21^ου αιώνα. Είναι ότι εδώ λέμε ουσιαστι­κά μια περίληψη της όλης ιστορίας. Μια μικρή ανασκόπηση. Χοντρικά το 5% της ιστορίας. Διότι έτσι και τα αναφέρουμε όλα και παράλληλα λέμε και τα δικά μας σχόλια, τότε δεν τελειώνουμε ούτε το 2012.

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Τυφλός ο γκουρού Ασαχάρα, όμως οι επιχειρήσεις της αίρεσης συνέχεια δυ­νάμωναν στις αρχές της δε­καετίας του 1990 κτυπώντας στα ίσια τα έσοδα των πολυε­θνικών. Το εμπόριο επεκτείνε­ται σε τηλεκάρτες, αλυσίδες  καταστημάτων ένδυσης και κατασκευής σφραγίδων. Το τελευταίο εί­ναι κάτι πολύ σημαντικό στην Ιαπωνία, μια τρομερή επιχείρηση, διότι λόγο περίπλοκης γρα­φής δεν υπάρχουν υπογρα­φές έτσι όπως τις ξέρουμε ε­δώ, αλλά μια σφραγίδα που αντιστοιχεί στην υπογραφή του κάθε πολίτη. Πρέπει, μάλιστα, αν έχεις τέτοια επιχεί­ρηση να πάρεις ειδική έγκρι­ση από το κράτος.

Το 1989 η αίρεση Αούμ με χιλιάδες μέλη πια και τρομερή οικονομική δύναμη κατάφερε να αναγνωριστεί επίση­μα σαν θρησκευτικό σύστημα κι όχι απλά σαν ένα κέντρο διαφωτισμού όπως ξεκίνησε το 1984. Για να καταλάβουμε για τι μεγέθη ομιλούμε, έξι χρό­νια αργότερα, στην διάρκεια της δίκης το 1995, φτάνει ένα χαρτί από την γερουσία των ΗΠΑ που λέει ότι: «Έπειτα από παγκό­σμια έρευνα εντοπίστηκε ότι 50.000 μέλη του Αούμ εκτός Ιαπωνίας έχουν καταθέσει συνολικά 1 δις δολάρια (!!!) στους τραπεζικούς λογαρια­σμούς της αίρεσης. Μετρητά ή μετοχές. Αυτό το ποσό δεν περιλαμβάνει τα σπίτια και τα οικόπεδα που έχουν παραχω­ρηθεί στην αίρεση».

Εκείνη την χρονιά, το 1989, το μεγαλύτερο περιοδικό της Ιαπωνίας Sunday Mainitsi κά­νει την πρώτη επίθεση στο Α­ούμ. Βγαίνει με τίτλο «Δώστε πίσω το παιδί μου…»,  με κα­ταγγελίες για την αίρεση από έξι οικογένειες. Είναι η πρώτη φορά που ερεθίζεται το μάτι της δικαιοσύνης για το Αούμ. Οι γονείς και ο διευθυντής του περιοδικού αρχίζουν να βγαίνουν σε δημοφιλής εκπομπές στην τηλεόραση και να εκθέτουν το πρό­βλημα. Ουσιαστικά ομιλούν για αιχμαλώτιση και «απαγωγή» των παιδιών από την αίρεση και παρουσιάζουν ό,τι στοιχεία διαθέ­τουν. Οι επικεφαλής της αίρεσης τους αντιμετωπίζουν με θάρρος βγαίνοντας ζωντανά στην τηλεόραση για κόντρα στον αέρα.

Οι εκπρόσωποι της αίρεσης που βγαίνουν στα γιαπωνέζικα κανάλια είναι νεαροί μορφωμένοι, δυο από αυτούς είναι ήδη δι­κηγόροι και τελικά τα τσακάλια του Ασαχάρα πείθουν το τεράστιο τηλεοπτικό κοινό ό­τι είναι θύματα του πολέμου των γενεών και ότι οι γονείς αντιδρούν επειδή βλέπουν τα παιδιά να αντιστέκονται στον μικροαστισμό τους και το βόλεμά τους. Με όλη αυτή την επικοινωνιακή επίθεση από τα πρωτοπαλίκαρα του γκουρού ένα νέο κύμα πε­λατών εισρέει στο Αούμ. Κατάφεραν, δηλα­δή, από κατηγορούμενοι να κερδίσουν τζά­μπα τηλεοπτικό χρόνο για διαφήμιση και προσηλυτισμό!!!

Λίγες ημέρες μετά ο διευθυ­ντής του περιοδικού που ξεκίνησε την καμπάνια εναντί­ον της αίρεσης, ο Τάρο Μάιν, βρίσκεται δολοφονημένος. Ταυτόχρονα, εντοπίζεται τυχαία ένα σχέδιο (που τότε δεν είχαν αποδείξεις οι αρχές ποιανού είναι) για ανατίναξη του κτιρίου που στεγαζόταν το Περιοδικό.

Μικρή παρένθεση. Πριν προχωρήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι στην Ιαπωνία υπάρχει ο νόμος της ανεξι­θρησκίας. Υπάρχουν καταγεγραμμένες αμέτρητες διαφορετικές και αναγνωρισμένες θρησκείες. Ο νόμος πα­ρέχει ουσιαστικά ασυλία ως προς τα οικονομικά και τις δραστηριότητες των αιρέσε­ων και δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει π.χ. τι περιουσίες δίνει κάποιο μέλος, ούτε να παρεμβαίνει πουθενά. Κλείνει η παρένθεση.

Οι έξι γονείς, λοιπόν, δεν το έβαλαν κάτω. Είχαν την οικονομική ευχέρεια να προσλάβουν ε­ξαιρετικούς δικηγόρους κι έ­φτιαξαν (για να υπερκερά­σουν την ανεκτική με τις αι­ρέσεις νομοθεσία) τον Οργανισμό «Ενδιαφερόμενοι Γονείς Παιδιών του Αούμ». Πεί­θουν, μάλιστα, με τα πολλά έναν νεαρό εισαγγελέα της Γιοκοχάμα να ασκήσει δίω­ξη. Είναι η πρώτη δίωξη κα­τά του Αούμ. Την ίδια μέρα, λίγες μόλις ώρες μετά, ένας σταθμός του Τόκιο μεταδίδει μαγνητοσκοπημένη συνέντευξη όπου μέλη της επιτροπής Αούμ έ­χουν πάρει ήδη δικαστική α­πόφαση σύμφωνα με την ο­ποία απαιτείται από τον ει­σαγγελέα να ζητήσει συγγνώμη για προσβολή του νόμου περί ανεξιθρησκίας. Ο εισαγγελέας αρνείται να κάνει κάτι τέτοιο.

Στις 4 Νοεμβρίου του 1989 ο εισαγγελέας, η σύζυγός του και το τρίχρονο παιδί τους εξαφανίστηκαν για πάντα. Η αστυνομία βρήκε το σπίτι τους σε άθλια κατάσταση κι ε­ντόπισε στην αυλή μια κονκάρδα του Αούμ. Παρά ταύτα δεν έκανε τίποτα περισσότερο, αφού η κονκάρδα δεν αποτελούσε α­πόδειξη εγκλήματος. Η υπόθεση άνοιξε μόνο όταν άρχισε η δίκη στο Τόκιο και μετά από την απολογία μελών της αίρεσης στην ανά­κριση. Η οικογένεια του εισαγγελέα βρέθηκε, κατόπιν υποδείξεως μελών του Αούμ, το 1995 σε αυτοσχέδιο τάφο στις παρυφές ενός ηφαιστεί­ου αρκετά μακριά από τη Γιοκοχάμα όπου διέμενε ο εισαγγελέας.

Έξι μέλη του Αούμ παραδέχθηκαν πως σκότωσαν και τα τρία μέλη της οικογένειας του εισαγγελέα Τσοτσούμι, τους τύλιξαν με σεντόνια και τους μετέφεραν μέσα στο σκοτάδι κοντά στο ηφαίστειο. Ένας από τους καταδικασθέντες ο­μολόγησε ότι συμμετείχε στον φόνο και ότι και οι τρεις στραγγαλίστηκαν. «Είχαμε προσωπική διαταγή από τον Ασαχάρα», ήταν ένα από τα ενδιαφέροντα που είπε. «Μας εί­χε προειδοποιήσει ότι θα μας σκότωνε αν κάποιος ανακά­λυπτε τα πτώματα».

Η αστυνομία ήταν με δεμένα τα χέρια για χρόνια. Ο λόγος γι’ αυτή τη διστακτικότητα έγκειται στην αντίδραση που υπάρχει στην Ιαπωνία σε κάθε ανάμειξη του κράτους εις βάρος της θρησκείας. Το άρθρο 20 του γιαπωνέζικου συντάγματος ομιλεί για την απόλυτη ελευθερία των θρη­σκειών και ότι η αστυνομία δεν μπορεί να δράσει αν δεν υ­πάρχουν στέρεες αποδείξεις (κι όχι ενδείξεις, βέβαια) για παράνομη πράξη, ενώ της απαγορεύεται καν να προσεγγί­σει θρησκευτικούς χώρους. Άρα, ήταν άβατο το στρατη­γείο του Ασαχάρα πάνω στο βουνό. Ουδείς μπορούσε να τον ελέγξει πριν αποδειχτεί ότι έκανε κάτι παράνομο.

Το άβατο στις θρησκείες έχει ιστορία αιώνων στην Ιαπωνία και μην πούμε περισσότερα τώρα γι’ αυτό. Απλά αυτό το άβατο έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς να ιδρύσουν μια θρησκεία για να έχουν κάλυψη παράνομων δραστηριοτήτων. Ειδικά μετά την επιτυχία του Αούμ, όλοι οι ανοιχτομάτηδες… σχι­στομάτηδες έφτιαχναν μια αίρεση διότι μύρισαν το χρή­μα όλα τα λαγωνικά της πιάτσας από την οργάνωση του Ασαχάρα. Δεν κρυβόταν πια η οικονομική δύναμη του Αούμ κι όλοι ήθελαν να φτιάξουν κάτι παρόμοιο. Το 1993 βρέθηκε να υπάρχουν στην Ιαπωνία 231.019 αιρέσεις. Απίστευτος αριθμός. Το ακόμα πιο κουφό είναι πως τα μέλη των αιρέσεων έφταναν τα 200 εκατομμύρια, όταν ο πληθυσμός της χώρας είναι 130 εκατομμύρια. Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι ήταν διπλοεγγεγραμμένοι ακριβώς για να έχουν κάλυψη στις κομπίνες τους.

Αυτός, όμως, ο νόμος περί αιρέσεων στην Ιαπωνία ήταν και ο λόγος που μπλόκαρε τις αρχές για τον Ασαχάρα. Όλοι, βέβαια, έφτιαχναν μια αίρεση για να οικονομήσουν ή ήθελαν να μπουν σε αιρέσεις για να μπορέσουν να πάνε σ’ ένα πανεπιστήμιο ή ακόμα και να βρουν γαμπρούς και νύφες, όμως καμιά αίρεση δεν είχε την αγριότητα, αλλά και την αποδοχή του κόσμου όσο αυτή του Ασαχάρα.

Οι Αμερικάνοι γερουσιαστές παραδέχθηκαν με έγ­γραφό τους στην δίκη ότι: «Η αίρεση του Αούμ δεν ήταν στα ραντάρ μας για μεγάλο χρονικό διάστημα κι ας ασκούσε τρομοκρατία. Ανακαλύψαμε το Αούμ μόνο όταν διαπιστώσαμε ότι το αρχηγείο του ήταν δίπλα στην αμερι­κάνικη βάση στο βουνό Φουτζιγιάμα. Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τίποτα, ούτε μας κίνη­σε κάτι την υποψία νωρίτε­ρα». Πώς, όμως, την πάτη­σαν έτσι οι Αμερικάνοι που όλα τα παρακολουθούν με…δορυφόρους; Η μήπως εξέτρεφαν εμμέσως πλην σαφώς με την ανοχή τους (;) έ­ναν ακόμα Οσάμα Μπιν Λάντεν;

Όταν οι Αμερικάνοι απο­φάσισαν να αναλάβουν δρά­ση έφτιαξαν την επιτροπή Τρούθ, που σημαίνει Αλήθεια στα αγγλικά. Την ίδια εποχή, το 1990, ο Ασαχάρα κατεβάζει το κόμμα «Αλήθεια» στις εκλογές τη Ιαπωνίας. Σύμπτωση κι αυτό; Δεκτόν. Το αποτέλεσμα των εκλογών, πάντως, απο­δείχθηκε καθοριστικό για την μετέπειτα τρομοκρατική δράση του Ασαχάρα και της αιρέσεώς του. Ποιος Χίτσκοκ και ποιος Σπίλμπεργκ και ποια Αγκάθα Κρίστι. Ρόμπα τους κάνει πάντα η ίδια η ζωή όλους τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες. Ακόμα και τους πιο ευφάνταστους και ταλαντούχους. Κανένα μυαλό δεν θα μπορούσε να φτιάξει ένα ψέμα με τα αληθινά γεγο­νότα ενός και μόνο τυφλού κι αμόρφωτου φτωχόπαιδου ονόματι Ασαχάρα. Συνεχίζουμε, όμως ακόμα δεν έχετε δει τα χειρότερα…

Είχαμε μείνει στις εκλο­γές του 1990, όπου και κατέβη­κε υποψήφιος ο Ασαχάρα. Παίρνει, όμως, μόνο 4.000 ψή­φους, παρά τη δημοτικότητά του, κάτι που προκαλεί ερωτηματι­κά ακόμα και σήμερα στους πολιτικούς αναλυτές. Υπάρχουν κάποιες εξηγήσεις, αλλά ας μη χάνουμε χώρο και χρόνο. Το Αούμ, πάντως, τα πήγε εξαιρετικά. Ο ήρωας των εκλογών ή­ταν ο δημοφιλέστατος γιάπης, ο εκπρόσωπος τύπου του Α­ούμ, ο Τζόγιου ο οποίος πήρε 250.000 ψήφους. Ο Τζόγιου κυκλοφορούσε πάντα με καλοραμμένα κουστούμια, ήξερε άπταιστα αγγλικό, είχε μάστερ στην τεχνητή νοημοσύνη και την ηλεκτρονική επικοινωνία, και μιλούσε στην καρδιά των ανθρώπων της γενιάς του MTV. Ίσως εκεί να ο­φείλεται το ότι έβαλε από κάτω τον αρχηγό στους ψήφους.

Ακόμα και μετά την επίθεση του 1995 ο Τζόγιου δεχόταν λουλούδια και επιστολές που τα μετέφεραν με σακιά στο κε­λί του. Σήμερα θεωρείται ήρω­ας της νεολαίας στην Ιαπωνία. Οι μετοχές του παραμένουν υ­ψηλό παρά το γεγονός ότι βρίσκεται στην φυλακή. Για τον Ασαχάρα, όμως, οι ε­κλογές του 1990 ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Πολλά από τα μέλη του δεν είχαν καν δικαίω­μα ψήφου λόγω ηλικίας, ενώ έ­να μεγάλο κομμάτι ήταν αλλοδαποί. Συν τοις άλλοις το επι­κοινωνιακό παιχνίδι το έπαιζε ο Τζόγιου, ο οποίος πήρε ψή­φους κι εκτός αίρεσης, όντας από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα της Ιαπωνίας.

Η αποτυχία όπλισε τον Ασαχάρα με ένα ακόμα άλλοθι για να εκδικηθεί την κοινωνία. Η οι­κογένειά του τον παράτησε στο ίδρυμα τυφλών έξι ετών. Το πανεπιστήμιο δεν τον δέχθηκε. Το μαγαζί με τα μαντζούνια του το έκλεισε το κράτος. Τώρα δεν τον ψηφίζουν. Έπρεπε κάτι να κάνει. Έτσι το έβλεπε το σαλεμένο αλλά απίστευτα πανούρ­γο μυαλό του. Κι άρχισε να ετοιμάζεται για την τελική επίθε­ση.

Τα μέλη που ζούσαν στα κοι­νόβια ουσιαστικά επιβίωναν μό­νο με ναρκωτικά. Τρεφόντου­σαν, βέβαια, και με ένα ζωμό από φτηνά ζαρζαβατικά, όμως όταν πήγαν οι αστυνομικοί στο κοινόβιο, στην επιχείρηση σύλληψης των μελών της αίρεσης το 1995, έβγαλαν πάνω από 50 μέλη με φορεία επειδή από την ασιτία δεν ήταν σε θέση να περπατήσουν. Ο Ασαχάρα, βέβαια, έτρωγε τις μπριζόλες του και ζούσε άνετα με τη γυναίκα και τα έξι παι­διά του, που τώρα πια έχει δοθεί η κηδεμονία τους σε συγγενείς της συζύγου του.