Αφού εξετάσαμε με όσο το δυνατόν πιο απλουστευμένο επιστημονικό τρόπο (όσο αυτό είναι δυνατόν) τον εγκέλαδο και τις φυσικές καταστροφές, λαμβάνοντας υπ’ όψιν μας το τι υποστηρίζουν οι επιστήμονες, ας δούμε αυτό το φυσικό φαινόμενο από μια άλλη οπτική γωνία. Μια οπτική γωνία που σέβεται τους επιστήμονες αλλά δεν χρειάζεται «επιστημονικές αποδείξεις» για να μας δείξει και να φωτίσει ορισμένα «αόρατα» πραγματάκια! 

Τι έχουν αρχίσει και σιγομουρμουρίζουν τα τελευ­ταία χρόνια οι επιστήμο­νες; Κάτι που δεν έχει «παίξει» και πολύ ή πιο σωστά καθόλου στα ΜΜΕ. Για τους σεισμούς ο λόγος. Οι οποίοι σεισμοί είναι μια παρενέργεια. Φυσική παρε­νέργεια. Της φύσης, δηλαδή. Η φύση για κάποιο λόγο τον οποί­ο δεν έχει κατανοήσει ακόμα η επιστήμη, δεν κάθεται ποτέ στ’ αυγά της. Πάντα κουνιέται. Όπως έχει κύμα η θάλασσα, όπως τα σύννεφα πάνε κι’ έρχο­νται, έτσι κι από κάτω οι τεκτονικές πλάκες της και τα ζουμιά της, τα υγρά της, οι ορμόνες της τέλος πά­ντων, δουλεύουν ασταμάτητα.

Τώρα, για ποιο λόγο τα κάνει όλα αυτά η φύση, τι να πούμε; Θα έχει τους λόγους της. Επη­ρεάζει κι επηρεάζεται κι αυτή. Υπάρχει ο λόγος (φυσικά και υπάρχει) όμως εμείς δεν τον γνωρίζουμε. Διότι αν τον γνωρί­ζαμε θα ξέραμε και γιατί γίνονται σεισμοί, άρα σιγά-σιγά θα μπορούσαμε να βρούμε και πότε θα γίνονται τα ταρακουνήματα και τα παλιρροϊκά κύματα (τσουνάμι που λέμε κι εμείς οι Έλληνες) και πότε θα γίνει η μια και η άλλη φυσική καταστροφή. Γνωρίζουμε τι εστί σεισμός, όμως η αιτία, ο λόγος που γεν­νιέται σεισμός κάθε φορά και πώς γίνεται η δουλειά στα έ­γκατα της γης, δεν έχει γίνει κατανοητός. Με συνέπεια να μην ξέρουμε πότε θα γίνει το μπαμ…

Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων το 2003 κι έγινε το μπαμ στην ομώνυμη πόλη, το Μπαμ δηλαδή,  στο Ιράν. Ο σεισμός που κατεδάφισε εκείνη την πόλη…

…Και το 2004, ένα χρόνο ΑΚΡΙΒΩΣ μετά, ξανά το ίδιο. Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων πάλι στον Ινδικό Ωκεανό…

…Και παραμονή Χριστουγέννων, 24 Δεκεμβρίου 2004 είχε γίνει ο σεισμός στην Τασμανία, τη νοτιότερη πολιτεία της Αυ­στραλίας. 8.1 Ρίχτερ, μηδέν θύ­ματα, όμως απ’ ό,τι φαίνεται ταρακουνήθηκαν γερά οι πλάκες…και μετά από δυο μέ­ρες, αφού πρώτα γεννήθηκε ή­συχα ο Χριστός (όπως γεννιέται ανελλιπώς εδώ και 2000 χρόνια), έγι­νε το σώσε…

…Μεγάλη Παρασκευή των κα­θολικών, το 1964, στην Αλάσκα είχε κάνει 9.2 Ρίχτερ. Ο δεύτε­ρος μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί στην Ιστορία. Βρε, τι γίνεται στον κόσμο…

…Δεκαπενταύγουστο, της Παναγίας δηλαδή, το 1950 στο Θιβέτ έκανε 8.6 Ρίχτερ, ο 8^ος  α­πό το 2004 (και μέχρι το 2004 ο 7^ος) πιο ισχυρός σεισμός στην ανθρώπινη Ιστορία.

Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά; Παίζει κάποιο παιχνίδι ο Θεός; Δεν ξέρουμε. Ίσως… Εδώ δεν γνωρίζουμε τι παιχνίδι παίζουν τα πλακά­κια από κάτω μας και πώς η μια…πέτρα σπρώχνει την άλλη, τι σχέση έχει με τα ηφαί­στεια ο σεισμός ή με την τρομερή υγρασία που υπάρχει σχε­δόν πάντα πριν από κάποιο κτύ­πημα του… κυρίου Εγκέλαδου, θα πούμε πώς την βλέπει την δουλειά ο Θε­ός; Κι αν το κάνει για σπάσιμο στους μουσουλμάνους; Ή τους Θιβετιανούς; Μήπως θέλει να μας περάσει κάποιο μήνυμα ως χριστια­νών;  Και γιατί την θεούσα την Ευ­ρώπη σχεδόν ποτέ δεν την κουνά και κτυπά μόνιμα τους… άπιστους; Τι να πούμε; Να το παίξουμε παραφυσικά και θρησκευτικά το φαινόμενο για να κάνουμε χαβαλέ με την Φύση; Αυτό το τέρας σοβαρότητας που πάντα έχει λόγο να κάνει ή να μην κά­νει κάτι; Δεν γίνεται. Εκδικείται η Φύση, σου λέει ο άλλος, ο επιστήμονας. Σοβαρά ρε μεγάλε; Κι όλα αυτά πώς δημιουργήθηκαν πάνω στον πλανήτη; Από εκρήξεις δεν διαμορφώθηκε η γη; Το Πουκέ και τα άλλα εξωτικά νησιά εκεί κάτω πώς δημιουργήθηκαν; Από ταρακούνημα της Φύσης δεν έγιναν; Τα Ιμαλάια δεν ξεφύτρωσαν μετά από σύ­γκρουση πλακών; Τα ελληνικά νησιά πώς ξεκόπηκαν από την στεριά; Από τις κατασκευαστι­κές εταιρείες που έβαζαν πριό­νια κι έκοβαν;

Ποια φύση εκδικείται, λοιπόν; Όταν μας έφτιαξε ηπείρους και θάλασσες, παραδεισένια νησιά, καταπληκτικές παραλίες και ερήμους με τοπία απίστευτης ομορφιάς, μαγευτικά βουνά και εκπληκτικά ηφαίστεια, μετά από κοσμογονία και καταστροφές και σεισμούς και καταποντι­σμούς, τι ήταν αυτά; Δώρα σ’ εμάς; Έτσι νομίζετε; Ενώ τώρα που πάει η Φύση να φτιάξει και­νούργια κατάσταση και σύνθε­ση στον πλανήτη, μας κάνει πό­λεμο επειδή έγινε κακός ο άνθρωπος; Τόσα χρόνια, δηλαδή, ήμασταν καλοί και σκαρτέψαμε ως είδος τον 20^ο αιώνα; Τι παραμύθιασμα είναι αυτό; Και ο θεός για εμάς δούλεψε και η Φύση για εμάς εργάστηκε και όλα για τον Άνθρωπο έγιναν. Έτσι πιστεύετε; Βρε, ουστ.

Τι αποδεικνύεται κάθε φορά και δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό μέσα στις χιλιετίες; Σαν τα ποντίκια τρέχει ο Άνθρωπος μπροστά στην Φύση. Ανύπαρ­κτος είναι. Μηδέν επί μηδέν. Ό,τι ώρα θέλει μας «σφουγγαρίζει» από την γη η Φύση και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Ποια εκδίκηση, λοιπόν; Ζητάτε εσείς ποτέ εκδίκηση από ένα μυρμήγκι; Το πατάς, το προσπερνάς, το κα­τουράς, το φτύνεις και το πνίγεις, ό,τι θες κάνεις πάνω του και συνεχίζεις τον δρόμο σου.

Επειδή ο άνθρωπος κατάφερε να ψιλοελέγξει τον και­ρό ή και τους σεισμούς ακόμα, νομίζετε ότι κάτι έκανε; Να φτιάξει μια καταιγίδα σε μια συγκε­κριμένη περιοχή, εντάξει, μπορεί. Και λοιπόν ΤΙ πάει να πει αυτό; Ότι ελέγχει τον καιρό; Να κάνει έναν σεισμό, κι αυτό το μπορεί. Να σταματήσει, όμως, κάποιον άλλον σεισμό, μπορεί; Δεν μπορεί. Να συμμαζέψει ένα τσουνάμι, γνωρίζει πώς να το κάνει; Όχι. Δεν υπάρχει ακόμα επιστήμη για κάτι τέτοιο. Να φτιάξει υπεράνθρωπο έναν άλλο άνθρωπο γίνεται. Να ξανακάνει όμως, άνθρωπο έναν υπεράνθρωπο, δεν γίνεται. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

Και φτάνουμε και στο ντοπάρισμα που πέφτει στον πλανήτη. Βγαίνει μετά το σεισμό του 2003 στο Ιράν ο Νικολάγιεφ, από την Ρωσική Ακαδημία Επιστημών στη Μόσχα, επικεφαλής του εργαστηρίου Γεωφυσικής, και τι λέει; «Είχα υποδείξει ορισμένες περιοχές που θα επηρεαστούν από τους βομβαρδισμούς των αμερικανών στο ........ Ιράκ. Αυτές οι περιοχές είναι: Ανατολική Τουρκία, Αρμενία, Γεωργία, Ιράν. Έχουμε παρατηρήσει ότι η έκρηξη βομβών όταν γίνε­ται κοντά σε περιοχές με μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου, επιδρά δεκάδες φορές περισσότερο από το φυ­σιολογικό. Αυτό σημαίνει ότι η ρίψη βομβών μεγάλης ισχύος είναι πιθανό να ενεργοποιεί σεισμικά ρήγματα και το πιθανότερο εί­ναι να οδηγεί και σε αλυσί­δα σεισμών στις σεισμογενείς περιοχές».

Τι μας είπε, μωρέ, ο μάστο­ρας; Για ξαναδιαβάστε το. Διότι εδώ έχουμε το φαινόμενο του ντόμινο. Την αλυσίδα όπως λέει ο Ρώσος. Και να που βάζει στο παιχνίδι και τα πετρέλαια. Τα μαύ­ρα ζουμιά της Φύσης. Οι σκοτεινές της ορμόνες που για κάποιο λόγο θα βρέθη­καν εκεί κάτω. Θα έχουν μία χρησιμότητα. Προφα­νώς, δεν τοποθετήθηκαν εκεί τα αποθέματα για να θερμαίνουν εμάς ή να κά­νουν μπίζνες οι Αμερικάνοι.

Τον κόντραραν κάποιοι σεισμολόγοι τον Νικολάγιεφ, όμως βγήκαν και κάποιοι άλλοι και τι είπαν; «Οι πυρη­νικές δοκιμές στο Αφγανιστάν μπορεί να έχουν προκα­λέσει σεισμούς στην χώρα…». Γιατί, όμως, μόνο στη χώρα; Εδώ δεν υπάρχει ντόμινο; 24 Δεκεμβρίου έγινε σεισμός άνω του 8 στην Τασμανία και δυο μέρες μετά έγινε άλλος, κοντά στο 9 Ρίχτερ, χιλιόμετρα μακρυά, στον Ινδικό Ω­κεανό. Η μια πλάκα σπρώχνει την άλλη και ψάξτε να βρείτε που θα γίνει το κακό…

Δεν πάμε να το παίξουμε σεισμολόγοι, αλλά λέμε τι έχουν πει κάποιοι σεισμολόγοι! Και λένε κάποιοι «ανεξάρτητοι» πως ό,τι γίνεται εδώ πάνω στη γη επηρεάζει τους κάτω κι ό,τι γίνεται κάτω έχει αντίκτυπο στους πάνω.

«Μετά τους τρομερούς βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία λίγο πριν το καλοκαίρι του 1999 είχε γίνει καπάκι, μόλις λίγους μήνες μετά, ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία». Αυτό είπε ο Νικολάγιεφ: «Και λίγο αρ­γότερα, τον Σεπτέμβριο, έγινε και στην Ελλάδα, στην Πάρνηθα». Έτσι, μας είπε ο επιστήμων, όπως έχουν γίνει πλέον οι βόμβες στις ημέρες μας, ταρακουνούν τα σπλάχνα της γης. Κι αυτό προκαλεί ενεργοποίηση των τεκτονικών πλα­κών. Που αρχικά ίσως δώσουν δυο μικρούς σεισμούς σε μια περιοχή, όμως αυτοί οι μικροσεισμοί ενεργο­ποιούν άλλες πλάκες και φτάνουμε σε έναν Εγκέλαδο που αρχικά ομιλούσε Σέρβικα μετά Τουρκικά κι Ελληνικά κι αύριο Αιγυπτιακά, Εβραϊκά, Ιρακινά και πάει λέγοντας…

Παρένθεση εδώ. Υπάρχουν ορισμένοι «βαρεμένοι» που λένε ότι ο σεισμός στην Τουρκία προκλήθηκε (αλλά όχι από τους γνωστούς εξουσιαστές του πλανήτη) για να σταματήσει κάτι που μαγειρευόταν εκεί εις βάρος της Ελλάδος και ο σεισμός της Ελλάδος προκλήθηκε ως αντίποινα. Και λένε μάλιστα, ότι θα ήταν πολύ μεγαλύτερες οι καταστροφές στην Ελλάδα αν δεν είχε γίνει επέμβαση για τη μείωση της διάρκειας του σεισμού. Δεν το συνεχίζω αυτό το θέμα. Το ανέφερα απλά για να καταλάβετε σε τι τρελά μονοπάτια μπαίνει κάποιος όταν αρχίσει να ψάχνει βαθύτερα τέτοια θέματα. Άσχετα με το αν έχουν δόση αληθείας ή όχι αυτά που ανακαλύπτει. Κλείνει η παρένθεση.

«Ο σεισμός δεν οφείλεται σε πυρηνική δοκιμή…». Αυ­τό δήλωσε μετά το μπαμ στο Μπαμ ο Ιρανός πρόε­δρος, ο Χαταμί. «Τα πυρηνικά δεν έχουν θέση στις θρη­σκευτικές μας αρχές, το δόγμα ασφαλείας και άμυνάς μας…». Όταν μας λέει τέτοιο παραμύθι, τι να πιστέψουμε; Είναι πασίγνωστο ότι το Ιράν παίζει με πυρηνικά.

Γιατί μήπως η Ινδία δεν παίζει με πυρηνικά; Το Πακιστάν; Και όλες αυτές οι δοκιμές που γίνονται; Και στις ερήμους και στην θάλασσα και παντού!!! Έχουν ξεσκίσει όλους τους ωκεανούς. Το Ισραήλ το 1979 είχε κάνει δοκιμή στον Ινδικό Ωκεανό. Δεν λέμε για την Αμερική τώρα ή για την Γαλλία με τον Σιράκ στο νότιο Ειρηνικό. Ομιλούμε γενικά. Η Βόρεια Κορέα για παράδειγμα. Όλοι αυτοί που έχουν πυρηνικά, δεν κάνουν δοκιμές; Κάνουν. Άρα, ταρακουνούν τη γη. Είτε στη στεριά, είτε στη θά­λασσα.

Αν ισχύει αυτό που λέει ο Νικολάγιεφ, τότε έτσι και πάει κάποιος σε ένα ενεργό ρήγμα όπως αυτό στο Πακιστάν και στην Ιν­δία και κάνει πυρηνική δοκιμή, τότε δεν θα κουνηθούν οι πλάκες; Χαμός θα γίνει. Μπέρδεμα. Χοντρό μπέρδεμα. Ούτε, βέβαια, πάει να πει ότι αυτό που λέει ο Νικολάγιεφ είναι σωστό. Απλά, κουβέντα κάνουμε. Είναι, ας πούμε, δεδομένο ότι σήμερα γί­νονται τεχνητοί σεισμοί. Όπως είναι δεδομένο ότι πέφτουν και πυρηνικά και βόμβες και ό,τι τραβάει η σκατένια ανθρώπινη ψυχή. Πιθανότατα να επι­σπεύδεται ένας σεισμός από κάτι τέτοιο. Έτσι και ήταν να γίνει σε 20 χρό­νια, μπορεί να συμβαίνει σε πέντε χρόνια ή σε δυο. Δεν το ξέρουμε. Μπορεί να γίνεται πιο γρήγορα η διέγερση των ρηγμάτων.

Η Φύση μπορεί να διε­γερθεί από μόνη της και να κάνει σεισμό, όπως α­κριβώς ο εγκέφαλός μας έχει φυσικά διεγερτικά για να μας ταρακουνά και να μας «ανεβάζει», όμως μπορεί να γίνει και με ντοπάρισμα αυτό. Όπως ο αθλητής θα πάρει αμφεταμίνη, έ­τσι και η Φύση θα δεχθεί πυρηνική ή άλλου είδους βόμβα και θα επηρεα­στούν τα ρήγματα. Θα ξυ­πνήσουν. Παίζει κι αυτό. Το γνωρίζουμε; Δεν το γνωρίζουμε. Και πώς να το γνωρίζουμε; Άνθρωποι είμαστε, όχι θεοί…

Αναφερθήκαμε αρκετές φορές στη Φύση και στις μεγάλες καταστροφές που ταλαιπωρούν τον άνθρωπο. Θα αφήσουμε για λίγο τους σεισμούς και τις καταστροφές και θα κάνουμε μια βόλτα στη φύση για να γνωρίσουμε ορισμένα πράγματα που δείχνουν τη σοφία και τη δύναμη της φύσης. Θα πάμε μια βόλτα στις αβύσσους και στα ψηλά βουνά. Στα άκρα. Εκεί που για να φθάσει ο άνθρωπος ξεπερνάει πραγματικά τα ό­ριά του.

Ξεκινάμε, λοιπόν, κι ό­που μας βγάλει το ταξίδι στα σκοτάδια. Κι όταν λέμε για ταξίδι ομιλούμε για συναρπαστικό περπάτη­μα από τα Ιμαλάια μέχρι 10.000 και 20.000 μέ­τρα κάτω από την θάλασσα (και ίσως δούμε ζωντανά πως δημιουργείται το τσουνάμι…). Και θα τα πούμε όλα φορώντας τη μά­σκα οξυγόνου, διότι εδώ είναι το μεγάλο μυστήριο. Στο οξυγόνο. Και θα πούμε τι λένε τα κιτάπια τα ιερά (και διαβασμένα α­πό ελάχιστους), αλλά και όσα δεν λένε.

Από πού θα αρχίσουμε; Από μια έρευ­να που έγινε πρόσφατα και δημοσιεύθη­κε σε επιστημονικό περιοδικό (New Scientist). Από έναν Έλληνα επιστήμονα Πιτσιλαδή (μάλιστα, Έλληνα) που εργάζεται στο πανεπιστήμιο της Γλασκόβης. Είπε, λοιπόν, ο Έλληνας επιστήμονας  ότι οι Αιθίοπες αθλητές-δρομείς εί­ναι ντοπαρισμένοι από τη φύση. Και ειδι­κότερα από τον περιοχή Αρούσι. Από εκεί έχουν ξεπηδήσει τα μεγαλύτερα αστέρια στις μεγάλες αποστάσεις του στίβου… Πολλά παιδιά εκεί πέρα, σου λένε, πρέπει να πάνε στο σχολείο που βρίσκε­ται μακριά από το χωριό τους και σε με­γάλο υψόμετρο. Και για να προλάβουν συνήθως πάνε τρέχοντας. Έτσι, και εκπαι­δεύονται και αναπτύσσουν μεγάλη αντο­χή.

Οι επιστήμονες βρήκαν τέσσερα κοι­νά γονίδια σ’ αυτούς τους αθλητές. Και ο συνδυασμός αυτών των γονιδίων κάνει τη διαφορά. Τους ντοπάρει η φύση τους, δηλαδή. Και πιο συγκεκριμένα το υψόμε­τρο και οι ιδιαίτερες κλιματολογικές συνθήκες στις οποίες ζουν από μωρά.

Είπαμε για υψόμετρο. Κι επειδή το χειμώνα πολύς κόσμος τραβάει για τα χιονοδρομικά είναι και της μόδας το υψόμετρο…Λοιπόν. Στο Έβερεστ βρίσκεται, ως γνωστόν, η ψηλότερη κορυφή της Γης με ύψος 8.848 μέτρα. Αν ήθελε κάποιος να μεταφερθεί στιγμιαία α­πό την επιφάνεια της θάλασσας στην κορυφή του Έβερεστ, στο λεγόμενο Κ2, θα έχανε τις αισθήσεις του. Θα κατέρρεε. Θα έπεφτε σε κώμα μέσα σε δευτερόλε­πτα λόγω της έλλειψης οξυγόνου.

Το 1978, όμως, οι Αυστριακοί εργάτες Χάμπελερ και Μέσνερ έφτασαν στην κορυφή του Έβερεστ χωρίς βοήθεια από οξυγόνο. Δέκα χρόνια μετά περισσότεροι από 25 ακόμα ανθρώπους έκαναν το ί­διο. Τι συνέβη; Υπομονή. Ας κάνουμε πρώτα μια ιστορική αναφορά για τα βουνά κι επανερχόμαστε στο Έβερεστ.

Τα βουνά έχουν παίξει πολύ στην ανθρώπινη Ιστορία. Οι Έλληνες έλεγαν ότι στον Όλυμπο ή­ταν οι θεοί τους. Και οι Ινδοί θεωρούσαν τα 1­μαλάια το σπίτι των θεών. Έχουν βρεθεί στις Άνδεις δείγματα ότι γίνονταν ανθρωποθυσίες στους θεούς των βουνών. Ακόμα και σήμερα πάρα πολύ λαοί έχουν κάποια βουνά ιερά. Κάποιος εργάτης Νορβηγός έθαψε στο Έβερεστ σοκολάτα και μπισκότα σαν σπονδή στους θεούς του βουνού που ζούσαν εκεί και τον άφη­σαν να ανέβει. Μην φτάσουμε στο Γέτι, το μυστηριώδες θηρίο των Ιμαλαΐων, όπως και κά­ποιο Νίλο, τέρας στην Χιλή, που τρεφόταν με ανθρώπινο αίμα. Γενικά, επειδή τα βουνά ήταν ανεξερεύνητα πάντα γεννούσαν μύ­θους και προκαλούσαν φόβους.

Μεγάλο υψόμετρο, όσον αφορά τη συμπύκνωση του οξυγόνου, θεωρείται αυτό που είναι πάνω από 3.000 μέτρα. Περίπου 15 εκατομμύρια άν­θρωποι σε όλο τον κόσμο ζουν πάνω από αυτό το ύ­ψος. Στις Άνδεις, στα Ιμαλάια και στα υψίπεδα της Αιθιοπίας. Δεν ομιλούμε γι’ αυτούς που πάνε σε μεγάλα υψόμετρα μόνο για σκι, αλλά για ό­σους μένουν μόνιμα.

Το ψηλότερο σημείο της γης που υπάρχουν ανθρώ­πινες κατοικίες είναι στο βουνό Οκανκίλτσα στις Άνδεις σε ένα ύψος 5.340 μέτρων. Εκεί είναι ένας οι­κισμός από ανθρακωρύ­χους. Αν και τα ορυχεία εί­ναι στα 5.800 μέτρα οι ανθρακωρύχοι προτιμούν να α­νεβαίνουν 460 μέτρα κάθε μέρα, παρά να ζουν και να κοιμούνται σ’ αυτό το ύ­ψος.

Να πούμε και κάτι άλλο; Ο Ινδικός στρατός λέγεται πως είχε στρατοπεδεύσει στα 5.490 μέτρα για πολλούς μήνες για να φυλάει τα σύ­νορα με την Κίνα. Αυτό εί­ναι και το ανώτατο όριο στο οποίο οι άνθρωποι μπο­ρούν να ζήσουν για κάμπο­σο καιρό σ’ αυτά τα ύψη των 5.500 μέτρων.

Οι μεγαλύτεροι κίνδυ­νοι, λοιπόν, είναι η μειωμέ­νη πυκνότητα οξυγόνου, το κρύο, η αφυδάτωση και η πολύ έντονη ηλιακή α­κτινοβολία. Και να πω και κάτι ακόμα. Σε τέτοιες φυλές που ζουν εκεί πάνω το χρώμα τους ελαφρά μπλα­βίζει. Πάει προς το σκούρο μπλε η χροιά στο δέρμα. Λόγω ακριβώς της μειωμένης πρόσληψης οξυ­γόνου.

Άλλη μια παρένθεση εδώ. Υπάρχει ένας μύθος που λέει ότι οι Θεοί των αρχαίων λαών ζούσαν στις κορυφές των βουνών και το δέρμα τους είχε ένα σκούρο μπλε χρώμα. Ίσως λόγω οξυγόνου. Έτσι μας προέκυψαν οι «γαλαζοαίματοι» βασιλείς. Χαρακτηρισμό που λέμε ακόμα και σήμερα για τους βασιλιάδες. Κλείνει η παρένθεση.

Όταν υπάρχει λιγότερο οξυγόνο αυτό δημιουργεί πρόβλημα σε πολλά είδη και στον άνθρωπο. Διότι το οξυγόνο πρέπει απαραιτή­τως να διοχετεύεται σε όλα τα κύτταρα. Και μέσα, ως γνωστόν, σε κάθε κύτταρο το οξυγόνο καίγεται μαζί με άλλα συστατικά για να παράγει ενέργεια.

Τα κύτταρα που κάνουν περισσότερη δουλειά, όπως για παράδειγμα αυτά των μυών έχουν περισσότερη ανάγκη το οξυγόνο. Πότε ανακαλύφθηκε το οξυγόνο; Το 1775, όμως χρειάστη­καν άλλα 100 χρόνια μέχρι ένας Γάλλος να βρει ότι ο κύριος λόγος που αρρώσταιναν οι άνθρωποι στα μεγάλα υψόμετρα ήταν η έλλειψη οξυγόνου. Και χρειάστηκαν πολύ περισσότερα χρόνια μέχρι ο κόσμος να αποδεχθεί αυτή την αλήθεια. Και μετά έχουμε απαίτηση να αποδεχθεί ο κόσμος αυτά που λέμε μεταξύ μας όλοι οι «τρελαμένοι» και «περίεργοι»!!!!

Οι Κινέζοι ήταν οι πρώτοι που κατέγραψαν τις παρενέργειες του υψόμετρου. Ένα κλασικό κείμενο, το Τσιέν Σαν Σου περιέγραφε τον ορεινό δρόμο μεταξύ της Κίνας και της χώρας που τώρα λέγεται Αφγανιστάν. Έλεγε το κιτάπι ότι σε κάποιο πέρασμα οι άνθρωποι σήκωναν πυρετό, έχα­ναν το χρώμα τους, υπέφεραν από πονοκεφάλους κι έκαναν ε­μετό. Τα βοδινά και τα άλλα ζωντανά τους ήταν κι αυτά στην ί­δια κατάσταση. Κάτι τέτοια γεγονότα έπεισαν τους Κινέζους της εποχής να μένουν μέσα στα σύνορα της χώρας τους. Να μην περνούν, δηλαδή, πί­σω από τα βουνά…

Και είναι και οι αρχαίοι μας πρόγονοι, οι Έλληνες, βέβαια. Ανακάλυψαν ότι είχαν δύσπνοια στην κορυφή του Ολύμπου, περίπου 2.900 μ. Και θεώρησαν ότι η κορυφή ήταν κατειλημμένη από τους θε­ούς και μόνο για τους θεούς. Και πέρα από τα ανθρώπινα όρια. Άρα, μακριά εμείς οι θνητοί. Τι δουλειά έχουμε στα στέκια των θεών; Έτσι γίνονταν τότε αυτά. Δεν την κόντρα­ραν την Φύση. Και γι’ αυτό τους μνημονεύουμε ακόμα τους αρ­χαίους Έλληνες. Διότι τους έκοβε. Ήξεραν μέχρι που τους έπαιρνε και που έπρεπε να την κάνουν γυριστή σαν το λαγό. Δεν τους ενδιέφερε το υπερφυσικό, αλλά να κατανοήσουν πρώτα το φυσικό.

Οι Ίνκας γνώριζαν πάρα πολύ καλά για τις παρενέρ­γειες του υψομέτρου και ότι ο εγκλιματισμός ήθελε αρκετό χρόνο. Ήξεραν ότι αυτοί που ζούσαν στις πε­δινές περιοχές πέθαιναν σε μεγάλους αριθμούς, μαζι­κά, αν τους μετέφεραν σε μεγάλα υψόμετρα. Γι’ αυτό είχαν δυο στρατούς. Έναν που ήταν διαρκώς στρατο­πεδευμένος σε χαμηλό υψόμετρο, για μάχες στα πεδινά, κι έναν που στρατοπέδευε σε μεγάλο υψόμετρο, ψη­λά.

Όταν τους την έπεσαν οι Ισπανοί κονκουισταδόρες πήραν τα βουνά και οι σπανιόλοι κατα­κτητές δυσκολεύτηκαν να τους ακολουθήσουν. Ψοφολογούσαν. Και μετά τους έκοψε και ίδρυσαν μια πόλη στα 4.000 μέτρα, την Πο­τοσί, για να γλιτώσουν οι υπόλοιποι. Ήταν, όμως, μια πόλη μη λειτουργική στον πόλεμο. Για τα μάτια του κόσμου. Δεν απέδωσε στις μάχες. Απλά, κάθονταν και μασούσαν τσίχλα οι κατακτητές στα βουνά του Περού.

Οι γυναίκες των Ισπανών στρατιωτών, μάλιστα, έπρε­πε να κατεβαίνουν στο επίπε­δο της θάλασσας για να γεννή­σουν και να μεγαλώσουν για ένα δυο χρόνια τα παι­διά, διότι δεν θα ζούσαν τα βρέφη. Η γονιμότητά τους στο μεγάλο υψόμετρο δεν επηρεάστηκε, αλλά τα νεο­γέννητα πέθαιναν είτε με το που έβγαιναν από την κοιλιά, είτε τις δυο πρώτες εβδομάδες. Το πρώτο παιδί των Ισπανών που κατάφερε να μην πεθάνει στα 4.000 μέτρα γεννήθηκε έπειτα α­πό 53 χρόνια από την ίδρυ­ση της πόλης. Παραμονή Χριστουγέννων του 1598. Το παιδί, πάντως, δεν έ­ζησε τόσο πολύ ώστε να ενηλικιωθεί.

Το πρόβλημα λύθηκε με­τά από δυο-τρεις γενιές, λόγω των επιμιξιών με τους ινδιάνους. Τα κοπάδια από τα βοοειδή, τα πρόβατα και τα άλογα παρέμειναν γενι­κώς μη γόνιμα. Κι όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα οι Ι­σπανοί εν τέλει να κατέβου­ν στην Λίμα. Τους έδιωξε το οξυγόνο.

Τώρα μπορεί κάποιος να πει ότι όλα αυτά που λέμε είναι εγκυκλοπαιδικά. Θα του απαντήσω ότι μάλλον δεν έχει ανοίξει ποτέ εγκυκλοπαίδεια, γιατί αυτά που λέμε εδώ δεν υπάρχουν σε εγκυκλοπαίδειες. Εμείς θα λέμε, βέβαια, τι γράφουν αλλά και τι ΔΕΝ γράφουν τα ιερά κι­τάπια. Τα έχουμε πει αυτά. Πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ιστορικά, δηλαδή, για να φθάσουμε στο σήμερα και το αύριο. Και τα κιτάπια δεν γράφουν όλα αυτά που ερευνούμε συγκεντρωμένα. Πρέπει να ψάξουμε διάφορες πηγές (ακόμα και προφορικές) για να τα βρούμε και να τα συναρμολογήσουμε κι έτσι να τα βάλουμε σε μια σειρά. Μην ξεχνάμε ότι ασχολούμαστε με το υπ’ αριθμόν ένα κεφάλαιο στον πλανήτη. Το οξυγόνο. Δίχως αυτό, μη­δέν ζωή.

Το οξυγόνο δεν μπορείς να το κερδίσεις. Βεβαίως και αυτά που λέμε εδώ τα «ψάχνουν» και οι ει­δικοί σε εργαστήρια, ό­μως μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία πρόοδος. Μόνο αν η ίδια η φύση προικίσει κάποιους Αιθίο­πες γίνονται μερικές υπερβά­σεις σε φυσιολογικά πλαίσια. Διαφορετικά, μηδέν.

Λέγαμε για το υψόμετρο. Θα φτά­σουμε και στους πιλότους. Και μετά θα δούμε και τους βατραχανθρώπους. Σιγά, σιγά τα βήμα­τα, όμως, και σε γλώσσα κατανο­ητή. Διότι στα πνευμόνια και κα­τά συνέπεια και στους μύες έχει στηθεί ολόκληρη η βιομηχανία του πα­γκόσμιου αθλητισμού κι όχι μό­νο. Υπάρχουν επαγγέλ­ματα πολύ υψηλότερων απαιτή­σεων. Εκεί όπου πραγματικά βλέ­πουμε πια είναι τα ανθρώπινα όρια…

Γύρω, λοιπόν, στα τέλη του 1920 υπήρχε η εκτίμηση ότι οι άνθρωποι τελικά μπορούσαν να ανέβουν σε υψόμετρα περίπου 8.000 μέτρων και να μείνουν εκεί για λίγες μέρες. Με την προϋπόθεση, βέβαια, να έχουν σταθεί σε ενδιάμεσα υψόμετρα για αρκετές εβδομάδες έτσι ώστε σταδιακά να εγκλιματί­ζονται. Το 1953 προσπάθησαν κάποιοι Άγγλοι να ανέβουν στο Έβερεστ, μεταξύ των οποίων ήταν και ο μετέπειτα λόρδος Χαντ. Πέρα­σαν τέσσερις εβδομάδες στα 1.800 - 3.600 μέτρα, άλλες τέσσερις στα 4.000 μέτρα για να προσαρμόζο­νται και παράλληλα κατασκήνωναν κάπου μόνο για να φάνε και να κοιμηθούν σχετικά εύκολα και κατέβαιναν σε ακόμα χαμηλότε­ρα ύψη για να μείνουν περισσό­τερο. Κι έτσι να δοκιμάζουν συνε­χώς τις δυνάμεις τους.

Πάνω από τα 6.500 μέτρα η απο­στολή χρησιμοποίησε φιάλες ο­ξυγόνου της εποχής που ήταν πολύ δύσκολο να τις μεταφέρεις καθ’ ό,τι ήταν πολύ βαριές. Χρησιμοποιούσαν ένα λίτρο οξυγόνου το λεπτό στον ύπνο και κατά την αναρρί­χηση τέσσερα λίτρα το λεπτό. Α­κόμα και με τη βοήθεια του οξυ­γόνου οι παρενέργειες του υψο­μέτρου δημιούργησαν έναν φυ­σιολογικό εκφυλισμό και όλοι έ­χασαν πολύ βάρος απ’ αυτή τη φθορά.

Έγραφαν στο ημερολόγιό τους πως ανεβαίνοντας η πορεία τους γινόταν συνέχεια πιο αργή και πιο εξαντλητική. Το κάθε βήμα χρειαζόταν υπεράνθρωπη προ­σπάθεια. Μετά από κάποια βήμα­τα σε τρομερά αργό ρυθμό έ­πρεπε οπωσδήποτε να κάνουν μια στάση για να βρουν δυνάμεις να συνεχίσουν. «Ήδη είχαμε τρομερή δύσπνοια και δεν μπο­ρούσαμε να πάρουμε ανάσα», ση­μείωναν. «Νοιώθαμε τους πνεύμονες έτοιμους να εκραγούν. Ένας από εμάς είχε πρόβλημα. Ήταν πολύ άσχημα. Ύστερα βρή­καμε ότι ο σωλήνας που συνέδε­ε την μάσκα του με το οξυγόνο είχε φρακάρει από τον πάγο και δεν περνούσε το οξυγόνο από το μηχάνημα. Χωρίς οξυγόνο είναι αδύνατον να ανέβεις σε τέτοιο υ­ψόμετρο…».

Ο Χίλαρυ και ο Νόργκευ τελικά κατάφεραν να ανέβουν στην κο­ρυφή του Έβερεστ στις 29 Μαΐου του 1953. Τότε ήταν και η εποχή που κατάλαβαν όλοι ότι δίχως οξυγόνο, την Κ2, δηλαδή την υψηλότε­ρη κορυφή, δεν την βλέπεις με τίποτα. Ο φυσιολόγος Γκρίφιθ υπέθετε πως μόνο ορισμέ­νοι πάρα πολύ ιδιαίτεροι οργανι­σμοί μπορούν να ανέβουν πάνω από τα 8.200 μέτρα δίχως συ­μπληρωματική λήψη οξυγόνου. Και το βάσισε αυτό σε κάποια τραγικά ατυχήματα που είχαν γί­νει και σε θανάτους πολύ έμπει­ρων ορειβατών, οι οποίοι χωρίς βοήθεια οξυγόνου ανέβαιναν σε τρομερά υψόμετρα, αλλά τελικά πέθαιναν ακριβώς από την έλλει­ψη παροχής οξυγόνου στο αίμα.

Το 1978 ο Χάμπελερ και ο Μέσνερ ανέβηκαν στο Έβερεστ χωρίς την βοήθεια οξυγόνου. Αυτό κι αν ή­ταν θαύμα. Και το 1988 η πρώτη γυναίκα, η Λύντια Μπρέϊντυ. Αν και αυτή ανέβηκε από ένα σημείο και μετά μόνη της, οπότε κανένας δεν ξέρει μέχρι πού τελικά έφτασε.