Φαίνεται ότι ο κινηματογράφος των '00s έχει κάνει μεγάλα βήματα εξέλιξης από τα '90s: από την αφέλεια του 'Φυγά' («The Fugitive») του Harisson Ford και την απλοποιητική blockbusterια του «Independence Day» περάσαμε στον σκληρό ρεαλισμό του «District 9» - ευτυχώς. Στο σύμπαν του «District 9» οι εξωγήινοι δεν έχουν επεκτατικές τάσεις, παρά μόνο ανθρώπινες ανάγκες: θέλουν να γυρίσουν σπίτι τους... έστω και χωρίς τηλεφώνημα και να μας αφήσουν ήσυχους. Το στρατόπεδο που τους κλείνουν αποτελεί εφαλτήριο της δικής τους decadence, όπου εξαθλιωμένοι και φτωχοί αναζητούν καθημερινά στα σκουπίδια τροφή για να ζήσουν (δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία εξελίσσεται στην Ν. Αφρική και όχι στη Δανία φερ' ειπείν), ενώ παράλληλα οι άνθρωποι τους εκμεταλλεύονται όσο μπορούν. Η ειρωνεία είναι ότι ο άνθρωπος ο οποίος ανέλαβε να τους κάνει έξωση - για να τους απομονώσει και άλλο από την ανθρώπινη κοινωνία - κολλάει εξωγήινο ιό που τον μεταλλάσσει σε έναν από αυτούς! Στη συνέχεια αρχίζει ένα άνευ προηγουμένου κυνηγητό, όπου οι άνθρωποι κυνηγούν τον Wikus για να τον εκμεταλλευτούν και εκείνος τους εξωγήινους για να σώσει τον εαυτό του. Είναι όμως τα πράγματα αναστρέψιμα;
Το «District 9» είναι μια ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη για τη φετινή χρονιά γιατί ενώ καταπιάνεται με ένα θέμα χιλιοειπωμένο και παραφθαρμένο, του δίνει νέα πνοή προσθέτοντας αυτό που έλειπε τόσα χρόνια: ρεαλισμό. Χρησιμοποιώντας τεχνική documentary και ψυχρά χρώματα σε όλη την ταινία σου δημιουργεί την αίσθηση ότι αυτό που βλέπεις όντως συμβαίνει σε μια άλλη πλευρά του πλανήτη και εσύ είσαι καθηλωμένος στην πολυθρόνα σου να το παρακολουθείς από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία. Οι ανθρωπόμορφοι εξωγήινοι του Neill Blomkamp είναι αρκούντως τρομακτικοί αλλά και εξανθρωπισμένοι και στο πρώτο μισό αποτελούν με τη ζωή και την εξαθλίωσή τους ένα σαφή υπαινιγμό για την κατάσταση στην Αφρική και τα ghetto, ενώ στο δεύτερο μισό που η κάμερα εστιάζει στο δράμα και την καταδίωξη του Wikus, παρακολουθούμε ένα σύγχρονο 'Φυγά' να αναζητά την λύτρωση και την αλήθεια με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο: καταφεύγοντας στην αγκαλιά εκείνων που απεχθανόταν - σχόλιο για τη μετανάστευση και την αποδοχή του άλλου στις σύγχρονες κοινωνίες. Το sci-fi στοιχείο φυσικά δεν λείπει και ο σχεδιασμός των ειδικών εφέ είναι καταπληκτικός, αλλά η ταινία δεν στέκεται εκεί, αλλά ουσιαστικά σε κερδίζει με την ουσία του λόγου της.
Το «District 9» αρχίζει ως ένα hoolywoodιανό έπος για να αποκαλύψει στη συνέχεια ότι έχει και το ίδιο πολύ εξωγήινο DNA που το διαχωρίζει από οποιαδήποτε προσπάθεια του παρελθόντος. Η σοβαρότητα που αντιμετωπίζει το θέμα του, αλλά και το ειλικρινές του τέλος το τοποθετούν στη λίστα με τις ταινίες που θα έπρεπε να δούμε τη φετινή χρονιά. Καλά ξεμπερδέματα Wikus Van De Merwe.
Το είδαμε και μας άρεσε!
