Ηλεκτρόδια ανάβουν και βγάζουν σπίθες, λάμποντας στο αμυδρώς φωτισμένο εργαστήριο. Φιαλίδια γεμάτα με ένα περίεργο υγρό που φωσφορίζει βγάζουν φυσαλίδες και ξεχειλίζουν. Ο επιστήμονας, με μια τρελή λάμψη στα μάτια του παρακολουθεί προσεκτικά την εξέλιξη του μυστικού του πειράματος. Κάτι περίεργο συμβαίνει σ' αυτό το σκοτεινό και κρύο υπόγειο, κάτι που ο επιστήμονας ελπίζει τελικά να αποδείξει στον υπόλοιπο επιστημονικό κόσμο που το θεωρούσε απίθανο.
Όλοι μας έχουμε απολαύσει την εικόνα του τρελού επιστήμονα στις ταινίες καθώς χάνεται γλιστρώντας στο μυστηριώδες εργαστήριό του, δουλεύοντας στα μακρινά σύνορα της επιστημονικής γνώσης. Φυσικά, έχουν υπάρξει πραγματικά τέτοιοι ανεξάρτητοι επιστήμονες. Και παρόλο που δε θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς πραγματικά τρελούς, οι επιδιώξεις τους ήταν πολύ πέρα από το συνηθισμένο. Ίσως και απίθανες.
Ας δούμε λοιπόν μερικές ενδιαφέρουσες ιστορίες από τέτοιους επιστήμονες και τις περίεργες εφευρέσεις τους. Μπορεί να είναι πραγματικές, υπερβολικές, φήμες, θρύλοι ή καθαρές απάτες ίσως ποτέ δε θα μπορέσουμε να μάθουμε στα σίγουρα την αλήθεια. Αλλά η πιθανότητα να είναι αληθινές τις κάνει ακαταμάχητες.
Ο αόρατος άνθρωπος
Η δυνατότητα του ανθρώπου να γίνει αόρατος είναι μια ιδέα που αρέσει σε πολλούς και που έχει αποτελέσει αντικείμενο πολλών βιβλίων και ταινιών επιστημονικής φαντασίας, όπως το κλασικό μυθιστόρημα του H. G. Wells 'ο Αόρατος Άνθρωπος' και η πιο πρόσφατη ταινία (του 2000) 'Hollow Man'. Έχουν μήπως καταφέρει κάποιες σκοτεινές επιστημονικές ιδιοφυΐες να κάνουν αυτό το όνειρο πραγματικότητα; Ας εξετάσουμε την παρακάτω ιστορία που προέρχεται από το Keelynet:
Η σκηνή είναι μια δημόσια αίθουσα στο Λονδίνο. Ο χρόνος είναι το 1934. Ένας νεαρός επιστήμονας, ισχυριζόμενος ότι ανακάλυψε το μυστικό της ηλεκτρομαγνητικά παραγόμενης αορατότητας, μπαίνει μέσα σε έναν θάλαμο που είναι ανοιχτός από μπροστά ενώ απέναντι από τη φωτεινή σκηνή βρίσκεται το γεμάτο περιέργεια ακροατήριο. Στο κεφάλι του φοράει μια συσκευή που την αποκαλεί ηλεκτρο-κράνος μαζί με κάποια άλλα εξαρτήματα. Πλησιάζει και ακουμπάει με τα χέρια του δύο επαφές επάνω από το κεφάλι του και μετά δίνει το σινιάλο να σηκωθεί ο διακόπτης. Ο διακόπτης υποτίθεται ότι στέλνει ένα ηλεκτρικό ρεύμα στις παράξενες αυτές συσκευές και τότε το σώμα του σταδιακά εξαφανίζεται από την κορφή ως τα νύχια!
Σύμφωνα με την ιστορία, οι θεατές μπορούσαν να ακουμπήσουν και να νιώσουν το σώμα μέσα στον θάλαμο, αλλά δεν μπορούσαν να το δουν. "Όλα όσα μπορούσε να δει κανείς", συνεχίζει η ιστορία, "ήταν η ανάπτυξη ενός κώνου φωτός που έμοιαζε σα να προερχόταν από την περιοχή ανάμεσα στους δύο πόλους του πανίσχυρου πομπού." Φυσικά, ο εφευρέτης αρνήθηκε να αποκαλύψει πως λειτουργούσε η επινόησή του δηλώνοντας μονάχα ότι ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονων ερευνών και πειραματισμών του.
Ήταν ένας εξαιρετικός επιστήμονας; Ή ένας έξυπνος ταχυδακτυλουργός; Η επίδειξη μοιάζει πολύ με οπτικές απάτες που παρουσιάζουν σύγχρονοι ταχυδακτυλουργοί. Το τμήμα της ιστορίας που την κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ωστόσο, είναι ότι το σώμα εξαφανίστηκε από την κορφή μέχρι τα νύχια, 'σταδιακά'.
Ο αμερικάνικος στρατός τα τελευταία χρόνια λέγεται πως έχει πειραματιστεί με την αορατότητα μέσω της καμπύλωσης του φωτός με ηλεκτρομαγνητικά μέσα και ίσως αυτό να ήταν ένας από τους στόχους του θρυλικού πειράματος της Φιλαδέλφεια. Ήταν ο νεαρός επιστήμονας της ιστορίας πολλές δεκαετίες μπροστά από τους ερευνητές αυτούς;
Ανώμαλη διαφάνεια: το Faile Effect
Ο Δρ. S. P. Faile δεν πιστεύει ότι μπορεί να γίνει αόρατος, αλλά θεωρεί ότι αντικείμενα στο περιβάλλον του εργαστηρίου του μερικές φορές γίνονται με ανεξήγητο τρόπο μερικώς διαφανή. Σε ένα παράξενο άρθρο με τίτλο 'Παρατηρήσεις στην ανώμαλη διαφάνεια: το Fail Effect' (Observations of Anomalous Transparency: The Fail Effect) ο συγγραφέας Nicholas Reiter αναφέρεται στις παράξενες παρατηρήσεις του Δρ. Faile που ξεκίνησαν στον περίγυρο του σπιτιού του τα χρόνια 1997 και 1998.
Ο Faile, ένας επιστήμονας που είναι σχεδόν απόμαχος στο πεδίο της έρευνας στη μηχανική υλικών, πρόσεξε τα περίεργα φαινόμενα όταν έκανε πειράματα σχετικά με τη 'νέα ενέργεια'. Σύμφωνα με το άρθρο, "το φαινόμενο έμοιαζε να αφορά περιστασιακές συνθήκες, όπου κοινά, φυσιολογικά αδιαφανή αντικείμενα όπως ο πήχης, ένα φύλλο μετάλλου, κάποιο έπιπλο, φαινόντουσαν να γίνονται μερικώς αδιαφανή. Πιο απομακρυσμένα αντικείμενα ήταν ορατά εάν τα έβλεπε κανείς διαμέσου αυτών των ημιδιαφανών αντικειμένων σε βαθμό που μπορούσαν να παρατηρηθούν ακόμα και τυπωμένοι χαρακτήρες που βρισκόντουσαν επάνω τους."
Ήταν απλά μια οπτική απάτη; Αδυναμία της όρασης; Ή βρέθηκε ο Δρ. Faile απέναντι σε ένα νέο, άγνωστο φαινόμενο;
Στην αρχή, και ο ίδιος ο Faile αναρωτήθηκε εάν το φαινόμενο ήταν απλά μια οφθαλμαπάτη, αλλά απέρριψε την πιθανότητα αυτή μετά από πολυάριθμα πειράματα και επανειλημμένες παρατηρήσεις από συναδέλφους του. Σε πολυάριθμους ελέγχους μπορούσε να παρατηρήσει τη διαφάνεια και σε εσωτερικό χώρο αλλά και στην ύπαιθρο σε διάφορα είδη φωτισμού. Το φαινόμενο δεν αναφέρεται στην συνήθη παρατήρηση που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε εάν κρατήσει το χέρι του ή ένα αντικείμενο μπροστά από το ένα μάτι και δει με το άλλο μάτι μέσα από το αντικείμενο αυτό, προκαλώντας την ψευδαίσθηση της διαφάνειας.
Τι είναι τότε; "Για την ώρα φαίνεται ότι είναι ένα φαινόμενο που αναζητά τον προσδιορισμό του και τη μεθοδολογία που το αφορά," δηλώνεται στο σχετικό άρθρο. "Ένα μοντέλο θα μπορούσε να τοποθετήσει το φαινόμενο στη σφαίρα των ασυνήθιστων ανθρώπινων ταλέντων, όπως οι ψυχικές δυνάμεις, η εξ' αποστάσεως όραση, κ.λπ. Ωστόσο, το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί και από άλλα άτομα που δεν έχουν μεγάλη εξοικείωση με το αντικείμενο. Επιπρόσθετα, επειδή ένας αριθμός από φυσικούς παράγοντες, όπως ο φωτισμός, η θέση και το υλικό των αντικειμένων μπορούν σε μεγάλο βαθμό να το επηρεάσουν, φαίνεται πιο πιθανό να ανήκει στο πεδίο της οπτικής ή ακόμα και της κβαντικής μηχανικής."
Το αιωρούμενο μίνι ηλιακό σύστημα, του John Keely
Ο John Worrell Keely (1827 - 1898) ήταν ένας ατίθασος εφευρέτης που πειραματιζόταν ακούραστα με την ελεύθερη ενέργεια και με πολυάριθμες συσκευές που βρισκόντουσαν στο περιθώριο της συμβατικής επιστήμης. Έχει ακόμα και σήμερα υποστηριχτές και συνεχιστές του έργου του, που είναι πεπεισμένοι ότι η ελεύθερη ενέργεια βρίσκεται κάπου εκεί έξω περιμένοντας κάποιον να την τιθασεύσει.
Μια από τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες που αφορούν τον Keely εμπλέκει τον John Jacob Astor. Ο Keely επεδείκνυε μια συσκευή που την ονόμαζε 'Η Μουσική Σφαίρα' (The Musical Globe). Αυτή η σφαίρα (το μέγεθος της οποίας δεν αναφέρεται στην ιστορία) ήταν βαμμένη μαύρη στη μία πλευρά και λευκή στην άλλη και λεγόταν ότι περιείχε κάποια μυστική διάταξη δονούμενων συστατικών. Όταν κουρδιζόταν κατάλληλα η σφαίρα μπορούσε να αντιδράσει στο παίξιμο μιας φυσαρμόνικας και άρχιζε να γυρίζει από μόνη της.
Ο Astor ήταν τόσο εντυπωσιασμένος από την επίδειξη που έψαξε να βρει τον Keely. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Keely είπε στον Astor ότι η Μουσική Σφαίρα ήταν μόνο ένα τμήμα από μια πολύ πιο φανταστική ανακάλυψη, το 'καλό πράγμα' όπως την αποκάλεσε, και που βρισκόταν στο εργαστήριό του, στη διάθεση του Astor να τη δει. Και έτσι έκανε ο τελευταίος.
Στο εργαστήριο του Keely υπήρχε μια πολύ περίεργη συσκευή που αποτελούνταν από μια μεγάλη μεταλλική σφαίρα που βρισκόταν στο κέντρο ενός μεγάλου δακτυλίου. Ένας εξωτερικός μεγαλύτερος δακτύλιος στηριζόταν στον πρώτο και μέσα σ' αυτόν φώλιαζαν μικρότερες σφαίρες διάφορων μεγεθών. Έμοιαζε σαν ένα μίνι ηλιακό σύστημα, πλανήτες που βρισκόντουσαν γύρω από έναν κεντρικό ήλιο. Όταν ο Keely έβαλε σε κίνηση τη μηχανή και την τροφοδότησε με κάποια νούμερα για να την κουρδίσει κατάλληλα, η μεγάλη σφαίρα άρχισε να γυρίζει γύρω από τον άξονά της. Σύντομα, και οι μικρότερες σφαίρες άρχισαν να περιστρέφονται και να γυρίζουν σε τροχιές γύρω από τη μεγάλη σφαίρα.
Μέχρι αυτό το σημείο η επίδειξη θα μπορούσε να εξηγηθεί με μηχανικό τρόπο, αλλά αυτό που συνέβη στη συνέχεια ανήκει στη σφαίρα του αδυνάτου. Μέσα σε λίγα λεπτά, η μεγάλη σφαίρα ενώ συνέχιζε να περιστρέφεται, άρχισε να αναδύεται έξω από τον δακτύλιο όπως έκαναν όλες οι μικρότερες σφαίρες στις τροχιές τους. Όταν η μεγάλη σφαίρα έφτασε σε ένα συγκεκριμένο ύψος οι μικρότερες σφαίρες διασκορπίστηκαν στις βέλτιστες τροχιές τους. Έτσι, αυτό που ο Astor παρατηρούσε εμβρόντητος, ήταν μια απολύτως ελεύθερα αιωρούμενη, κινούμενη αναπαράσταση του ηλιακού μας συστήματος.
Λέγεται, ότι ο Astor πλησίασε και άρπαξε μια από τις μικρότερες σφαίρες και άρχισε να στριφογυρνά μαζί της γύρω στο δωμάτιο. Το άγγιγμά του σ' αυτή δεν επέδρασε στο ύψος της, στην ταχύτητα και την περιστροφή της.
Είχε πραγματικά ανακαλύψει ο Keely κάποια φανταστική άγνωστη δύναμη; Ή επρόκειτο για ένα κόλπο; Ή μήπως ακόμα αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από μια ιστορία που διασπείρεται από στόμα σε αυτί από τους υποστηρικτές του Keely; Εάν αληθεύει, πως μπόρεσαν τα νέα από μια τόσο θαυμαστή συσκευή να κρατηθούν μυστικά;
Θα υπάρχουν πάντοτε τέτοιοι ανεξάρτητοι και ελεύθερα σκεπτόμενοι 'τρελοί επιστήμονες' ανάμεσά μας. Και ίσως κάποια μέρα κάποιος από αυτούς θα μπορέσει να επιδείξει μια συσκευή που έφτιαξε στο υπόγειο εργαστήριό του, μια συσκευή που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο και να κάνει το αδύνατο, δυνατό.
